ဒီလိုနဲ႔ တေန႔ေတာ့ အဘိုးအိုဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ေရာက္ေနက်အခ်ိန္မွာ လယ္ေတာကို ေရာက္လာၾကတယ္။ စပါးႏွံေတြကလဲ မွည့္ရင့္ျပီး ညြတ္ကိုင္းလို႔။ ဒီေတာ့ အဘိုးႀကီးက အမယ္ႀကီးကို -ရွင္မေရ၊ တို႔စပါးေတြ ရိတ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။ မွည့္ရင့္ေနျပီ-လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒါကို စာမ-က ၾကားေတာ့ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္တာေပါ့။ စာကေလးေတြနဲ႔ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရပါ့။ တို႔အသိုက္အျမံဳေလးေတာ့ ပ်က္စီးေတာ့မွာပဲေပါ့။
ဒီေတာ့ ညေနမိုးခ်ဳပ္ စာဖို ျပန္အလာမွာ ဆီးျပီး ေျပာေတာ့တာေပါ့။ အေတြ႔အႀကံဳရင့္က်က္တဲ့ စာဖို-ကေတာ့ ေလေအးေအးနဲ႔ အေရးမႀကီးပါဘူးကြာ၊ မင္းကလဲ စိတ္မပူပါနဲ႔၊ ေခါင္းေအးေအး ထားစမ္းပါ-လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တေန႔ ေရာက္ျပန္ေရာ။ အဘိုးအို လင္မယားကလဲ လယ္ေတာကို ေရာက္လာၾကျပန္တယ္။ အင္း-စပါးႏွံေတြကလဲ မွည့္ရင့္ေနျပီ။ မနက္ျဖန္ တို႔ေတာ့ ေကာက္ရိတ္တဲ့သူေတြငွါးျပီး ရိတ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္-လို႔ အဘိုးအိုက ညည္းလိုက္ျပန္ေရာ။
ဒီစကားကို စာမ ၾကားေတာ့ စာဖို အျပန္မွာ ဆီးျပီးေျပာျပန္ေရာ။ ဒီမွာ ဒီမွာ၊ နက္ျဖန္ခါ ေကာက္ရိတ္ေတြကို ငွါးျပီး ရိတ္ေတာ့မွာတဲ့။ ဒီေတာ့ စာဖိုက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ မင္းကလဲ အေရးမႀကီးေသးပါဘူး။ စိတ္မပူစမ္းပါနဲ႔-တဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ တခါျပီးသြားျပန္ေရာ။
ေနာက္တေန႔ အဘိုးအိုေမာင္ႏွံ လယ္ေတာကို ေရာက္လာၾကျပန္တယ္။ အဘိုးအိုက စပါးႏွံေတြ ရင့္မွည့္ေနတာကို ျမင္ေတာ့ အားမလို အားမရ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ သူက အမယ္ႀကီးကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ကဲ-ရွင္မ၊ ေကာက္ရိတ္သူေတြကလဲ ေန႔ေရႊ႔ ရက္ေရႊ႔နဲ႔ ဒီလိုနဲ႔ တို႔စပါးေတြ ရင့္ျပီး ပ်က္စီးကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ဒီေတာ့ တို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ မနက္ျဖန္ခါေတာ့ ရိတ္လိုက္ၾကစို႔ကြယ္-တဲ့။
ဒီစကားကိုလဲ စာမ-က ၾကားရျပန္တယ္။ ညေနခ်ိန္ စာဖို ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာနဲ႔ ဆီးေျပာလိုက္ျပန္တယ္။
နက္ျဖန္ခါ ကိုယ္တိုင္ရိတ္ၾကေတာ့မယ္-တဲ့။
ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ရင္ ငါတို႔ ကေန႔ညပဲ ေျပာင္းၾကစို႔ရဲ႔-ဆိုျပီး စာဖို နဲ႔ စာမ ညတြင္းခ်င္း လယ္ေတာက ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္တေန႔မွာပဲ အဘိုးအို လင္မယားဟာ ကိုယ္တိုင္ပဲ စပါးပင္ေတြ ရိတ္လိုက္ၾကသတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွပဲ စပါးေတြအကုန္လံုး အပ်က္အစီးမရွိ အိမ္က က်ီထဲကို ေရာက္ေတာ့သတဲ့။
ပံုျပင္ဆံုးတာနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးက တပည့္မ်ားကို ေအာက္ပါၾသ၀ါဒကို ေပးပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ မင္းတို႔ မွတ္ထားၾက။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မလုပ္လွ်င္ ဘယ္ကိစၥမွ ေရွာေရွာရွဴရွဴနဲ႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပီးမွာ မဟုတ္ဘူး-တဲ့။
(ငါန္းဇြန္-ေမာင္လြမ္းမြန္)
မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ေဟာေျပာေသာ ပံုျပင္။
