မန္မာအစ ဘယ္ကလာ

အာရွတိုက္ဆိုင္ရာ ဘာသာေ၀ါဟာရ ပညာရွင္မ်ားက ျမန္မာလူမ်ိဳး မ်ားသည္ အေရွ ့ တိဗက္ ဘာသာ ေ၀ါ ဟာရ အုပ္စု၀င္လူမ်ိဳး တမ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု အတည္ျပဳထားၾကသည္။

တရုတ္ မွတ္တမ္းေဟာင္းမ်ား၏ အဆိုအရ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ တရုတ္ျပည္ အေနာက္ေျမာက္ ကန္ဆူနယ္တြင္ ေနထိုင္ၾကသည္။ တရုတ္က ဖိသျဖင့္ တိဗက္ ကုန္းျမင့္ေဒသ တ၀ိုက္သို ့ေျပာင္းသြားၾကသည္။ တိဗက္တို႔က ေမာင္းထုတ္သျဖင့္ ယူူနန္နယ္သို႔ ေျပာင္းၾက သည္။

တရုတ္ျပည္ကုိ AD- 618 မွ 907 အုပ္စုိးခဲ့ေသာ ထန္မင္းဆက္သည္ တရုတ္တုိ႔၏ သမုိင္းတြင္ ေခတ္ေကာင္းႀကီး တခုျဖစ္၏။ ႏုိင္ငံတြင္း စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပ၊ အႏုပညာမ်ား တုိးတက္သည္။ အာရွ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈ တုိးတက္တည္တံ့ေစရန္ အာရွအလယ္ပုိင္းသုိ႔ နာယ္ခ်ဲ႕၍ ကုန္သြယ္လမ္းမ်ားကုိ ထိန္းသိမ္းခဲ့သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ထန္အင္ပါယာသည္ ေနာက္ဘက္ အာရွအလယ္ပုိင္းတြင္မ်ားစြာ က်ယ္ျပန္႔ခဲ့သည္။ သုိ႔ပင္ျဖစ္ လင့္ကစား ယန္စီျမစ္၏ ေတာင္ဘက္ ယခုေခတ္ ယူနန္၊ ေလြခ်ဳိ၊ လႊမ္စီ၊ ကြမ္တုန္စသည့္ ေဒသမ်ားကုိကား လက္ေအာက္ခံ ႏုိင္ငံမ်ားဟု သေဘာထားရုံသာ ထားႏုိင္သည္။ စစ္ေရးႏုိင္ငံေရးတုိ႔ျဖင့္ တုိက္ရုိက္လႊမ္းမုိးႏုိင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။

ထုိစဥ္က တရုတ္ျပည္ ယန္စီျမစ္ေတာင္ပုိင္းေန လူမ်ားစုမွာ တရုတ္မ်ားမဟုတ္ၾကေခ်။ တိဗက္ ျမန္မာအႏြယ္ခြဲ၀င္ ဘာသာစကား ေျပာသူမ်ားႏွင့္ သွ်မ္းအစု၀င္ ဘာသာစကား ေျပာသူမ်ားမွာ ထုိေဒသတုိ႔၏ လူမ်ားစု တုိင္းရင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

ထုိေဒသတုိ႔တြင္ ထန္တရုတ္တုိ႔၏ လက္ေအာက္ခံ မဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ ႏုိင္ငံငယ္မ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ယင္းႏုိင္ငံတုိ႔အနက္ “အားဟုိင္” (အားပင္လယ္) ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံ- ၆-ႏုိင္ငံတုိ႔ ထင္ရွား၏ ယင္းႏုိင္ငံငယ္တြင္ ေနထုိင္
သူတုိ႔တြင္ ေမာေစာမ်ား (နန္ေက်ာက္သွ်မ္း)၊ ေရွးေဟာင္းျမန္မာမ်ား၊ ေလာေလာမ်ား စသည့္ တိဗက္ျမန္မာ အႏြယ္၀င္မ်ားႏွင့္ သွ်မ္းအစု၀င္ မ်ားပါ၀င္ၾကသည္။

ယင္း ၆ ႏုိင္ငံအနက္ ေတာင္ဘက္စြန္က်ေသာ မုင္ေရွေစာ (နန္ေက်ာင္)သည္ အင္အား အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။ AD- 739 တြင္ မုင္ေရွေစာႏုိင္ငံသည္ က်န္ႏုိင္ငံငယ္ ၅ခုကုိ သိန္းသြင္း၍ အင္အား ေတာင့္တင္းေသာ ျပည္ေထာင္စုကုိ တည္ေထာင္သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ အားဟုိင္အေနာက္ကမ္း ယခု (ယူနန္နယ္) တာလီဖူၿမိဳ႕ ေတာင္ဘက္အနီးတြင္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။

တရုတ္တုိ႔က ေတာင္ဘက္ “ေဆာဘြဲ႔ခံ သူအုပ္ခ်ဳပ္ေသာလူမ်ဳိး “နန္ေဆာႏုိင္ငံ” သုိ႔မဟုတ္ (နန္ေက်ာင္-နန္ခ်ဳိ သွ်မ္းတုိ႔က ေနာင္ခ်ယ္ ဟုေခၚသည္) ဟုေခၚေ၀ၚ ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

နန္ေက်ာင္-ျပည္ေထာင္စုကုိ တည္ေထာင္ေသာ နန္ေက်ာင္ “ဧကရာဇ္ႀကီး ရွဲင့္ေလာ္ဖီ” ၏ေနာက္ ဆက္ခံေေသာ ေျမးေတာ္ “ေကာေလာ္ဖွဲင” လက္ထက္တြင္ နန္ေက်ာင္၏ အင္အား လြန္စြာတုိးတက္ခဲ့သည္။ထန္တရုတ္ႏုိင္ငံ၏ ေလးစားျခင္းကုိပင္ခံခဲ့သည္။

ထုိစဥ္က တရုတ္ျပည္ အေနာက္ဘက္ရွိ တိဗက္ႏုိင္ငံ မွာလည္း အင္အားႀကီး ႏုိင္ငံတခုျဖစ္ခဲ့သည္။ အာရွအလယ္ပုိင္းကုိ ႀကီးစုိးေရးအတြက္ တိဗက္ႏွင့္ ထန္တရုတ္တုိ႔သည္ အျပန္ အလွန္စစ္ဆင္ႏြဲ ေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။

ယခု အင္အားႀကီးႏုိင္ငံ တစ္ခုေပၚလာသျဖင့္ တိဗက္ႏွင့္ တရုတ္တုိ႔သည္ နန္ေက်ာင္ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေသာ ထုိအင္အားႀကီးႏုိင္ငံႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ အခ်င္းခ်င္း တုိက္ခုိက္ရန္ အေျခေနမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။
နန္ေက်ာင္ကလည္း မိမိ၏ အက်ဳိးကုိ ၾကည့္၍ တစ္ခါတရံ ထန္တရတ္ႏွင့္ေပါင္း၍ တိဗက္ကုိတုိက္သည္။ တစ္ခါတရံ တိဗက္ႏွင့္ေပါင္း၍ ထန္တရုတ္ကုိ တုိက္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ပေဒသရာဇ္ ၃ ႏုိင္ငံ၏ ၃ပြင့္ဆုိင္ စစ္သည္ ျဖစ္ေပခဲ့သည္။ ဤစစ္မ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ နန္ေက်ာင္သည္ စြီက်ဳိႏွင့္ ေ၀ွ႔ထုင္ၿမိဳ႕ကုိ သိမ္းပုိက္ႏုိင္ခဲ့သည္။

အေနာက္ဘက္တြင္ ယခုေပါင္ရွန္မွ ေမခ ျမစ္အထိ ယင္းမွ တစ္ဆင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေျမာက္စြန္ ေရခဲေတာင္ႀကီး မ်ားအထိ ခံတပ္ၿမိဳ႕ကုိ ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့၏ ပ်ဴႏုိင္ငံႏွင့္လည္း အဆက္သြယ္ရခဲ့၏ ဤစစ္တုိ႔တြင္ ေရွးေဟာင္းျမန္မာတပ္မ်ား ပါ၀င္ဆင္ႏြဲခဲ့၏။ ရွဲင့္ေလာ္ဖီမင္းႀကီး လက္ထက္မွစ၍ ေရွးေဟာင္းျမန္မာတုိ႔သည္ နန္ေက်ာင္ ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိေရွးေဟာင္း ျမန္မာတုိ႔မွာ မည္သူတုိ႔နည္း။ သူတုိ႔၏ အေၾကာင္းကုိ ေခတ္ၿပိဳင္ေရးခဲ့ေသာ တရုတ္က်မ္းတုိ႔တြင္ ေတြ႔ႏုိင္သည္။

(မန္ရႈက်မ္း၊ ထန္ရာဇ၀င္က်မ္းေဟာင္းႏွင့္ ထန္ရာဇ၀င္က်မ္းသစ္ )

“ဖန္ခ်ဳိ-အမည္ရွိသူက AD-863” ခုတြင္ မန္ရွဴေခၚ တရုတ္ဘာသာေရး က်မ္းတစ္ေစာင္ကုိေရးခဲ့၏ ထုိက်မ္း၌ ေနာင္အခါ ျမန္မာျဖစ္လာမည့္ မူလျမန္မာ တုိ႔ေၾကာင္းကုိ အတန္ငယ္ျပည့္စုံေအာင္ ေရးသားခဲ့ပါသည္။

မူလျမန္မာသည္ ယုန္ဂ္ခ်န္င္ (ပ၀္ရွန္) ပန္၀န္းက်င္၌ေန၏။ ထုိအရပ္ကား စင္စစ္အားျဖင့္ ေျမာက္နမုိင္ခ၊ ေရွ႕မဲ့ေခါင္၊ ေတာင္သိႏၷီအတြင္း ရွိေသာေဒသပင္ျဖစ္ပါသည္။

ထုိသူတုိ႔သည္ မိမိိတုိ႔ သရွင္သခင္ကုိ မင္းသုိ႔မဟုတ္ မင္းေစာဟုေခၚသျဖင့္ ဖန္ခ်ဳိက ယင္းတုိ႔ကုိ “မင္းသုိ႔မဟုတ္ “မင္းေစာ”လူမ်ဳိး ဟုပင္ေခၚပါသည္။ ထုိသူတုိ႔သည္ “ယြန္နန္၏ အေက်ာ္ဆုံးျမင္းမ်ဳိးကုိ ေမြးသူမ်ားျဖစ္၏။” ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ယင္းတုိ႔ပင္ ျမင္းသည္ေက်ာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ပုိးစားရုိင္းပင္၏ အသားႏွင့္ေလးကုိလည္း အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္၏။ စစ္ေရးစစ္ရာ၌ ပထမတန္းစားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

“ေရွးေဟာင္းျမန္မာမ်ားဟု” ေဖၚျပခဲ့ေသာ “မင္း သုိ႔ မင္းေစာ” လူမ်ဳိးတုိ႔သည္။ ေျခတံရွည္အိမ္မ်ားႏွင့္ ေနေၾကာင္း၊ အနီေရာင္ပုိးစျဖင့္ ဦးေခါင္းကုိ ရစ္ပတ္ တန္ဆာဆင္က ေခါင္းေပါင္းစကုိ ေနာက္တြင္ခ်ေၾကာင္း၊ အမ်ဳိးသီးတုိ႔သည္ အေရာင္ ၅မ်ဳိး ပါေသာ လဲပုိးထည္ကုိ ၀တ္ေၾကာင္း၊ ယင္းအ၀တ္ကုိ ေခါင္းေပၚထိ ျခဳံႏုိင္ေၾကာင္း၊ စပါးႀကီးေျမြသြားမ်ား၊ ခရုခြံမ်ား၊ ပုလဲစစမ်ားႏွင့္ ကုံးထားေသာ ပုတီးမ်ားကုိ ကိုင္တြယ္နည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ သုိင္းၾကသည္။ ဆြဲထားၾကသည္။ အိမ္ေထာင္မရွိေသးသူသည္ ထိပ္တြင္ ဆံထုံးတစ္ထုံးသာ ထုံး၍ အိမ္ေထာင္ရွိသူသည္ ခ်ဳိေစာင္းေနရာတြင္ တစ္ထုံးစီခြဲ၍ ႏွစ္ထုံး ထုံးသည္။

သူတုိ႔သည္ အိမ္အနီးသစ္ပင္မ်ားေပၚတြင္ ေဒါင္းမ်ားကုိ ေမြးျမဴထားေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ ေဖာ္ျပထား၏။ ပုိးေခါင္းေပါင္းနီကုိ အစေနာက္ခ်၍ ေပါင္းျခင္း၊ ေျခတံရွည္အိမ္မ်ားေပၚတြင္ ေနျခင္း၊ ျမန္မာတုိ႔ အေလးအျမတ္ထားေသာ အလံတြင္ ေဒါင္းရုပ္ပါျခင္းတုိ႔မွာ ဤေရွးေဟာင္းလူတုိ႔၏ အစဥ္အလာ အဆက္ပင္ေလာဟု ေတြးထင္ဖြယ္ရာရွိ၏ မင္းလူမ်ဳိးစု အားလုံးလုိပင္ “ေဘာင္းဘီျပာ၀တ္၍ ႀကိမ္ေခြ၊ ၀ါးႏွီးမ်ားျဖင့္ ခါးကုိပတ္ထားၾကသည္ ဟုလည္းဆုိ၏” ကုန္းျမင့္သားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေပသည္။

တုိက္ခုိက္ေရးတြင္ ၀ါသနာထုံသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေပါ့ပါးလ်င္ျမန္ ဖ်တ္လတ္သည္။ ျမင္းစီးစဥ္ လွံကုိ က်င္လည္စြာ သုံးတတ္သည္။ စီးရာတြင္ ကုန္းႏွီးမပါ အျပင္းတုိက္ရန္ ဒုန္းစီးေသာအခါ မ်ားတြင္ ပ်ံေနသည္ဟုု ထင္ရသည္။ သူတုိ႔၏ အမ်ဳိးသမီးပ်ဳိတုိ႔သည္လည္း ျမင္းေရးတြင္ အလားတူစြမ္းရည္ ရွိသူမ်ားျဖစ္၏ နန္ေက်ာင္ၿမိဳ႕ႏွင့္ တပ္ၿမိဳ႕ အသီးသီးမွ စစ္သူႀကီးမ်ား တပ္ထြက္ၾကေသာ အခါ တပ္ဦးမွပါရေလသည္။

ထုိသူတုိ႔သည္ လွံရွည္၊ ကာရွည္ႀကီးမ်ားကုိ ကုိင္ေဆာင္သည္ သူတုိ႔ခ်ီတက္လာၿပီဆုိလွ်င္ မည္သူမွ မခုခံႏုိင္၊ ျမားတုိ႔ႏွင့္ သစ္သားေလး(ဒူးေလး) ကုိလည္းသုံးသည္။ ျမွားသြားကုိ အဆိပ္လူးထားသျဖင့္ ျမွားခ်က္ထိသူ ရုတ္ျခသည္းေသသည္။ ၀ါးခၽြန္အပစ္ အလြန္က်င္လည္သည္ ေတာနက္အတြင္း လင္းႏုိ႕ကုိပင္ ထိေအာင္ပစ္ႏုိင္သည္။ အလြန္လက္ေျဖာင့္၍ လြဲသည္မရွိ သူတုိ႔သည္ ငွက္ေပ်ာရြက္တြင္အစာပုံ၍ စားသည္။ ခြက္ေယာက္မရွိ ေျမာက္ဘက္အက်ဆုံးလူစုျဖစ္သည္။ ဇြဲ၊ သတၱိႏွင့္ သစၥာရွိမႈတုိ႔တြင္ အံ့ဖြယ္သရဲ ရွိလွသည္။ တရုတ္တုိ႔ႏွင့္ ျဖစ္ရေသာ စစ္ပြဲတြင္ မိသြားရာ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္း၍ စစ္ေဆးသည္၊ စကားတစ္ခြန္းမွ် မဟေခ်၊ လက္ေကာက္၀တ္မွ လက္ကုိျဖတ္ပစ္၍ စစ္ေမးျပန္သည္၊ မေျပာ၊ ေအာ္ဟစ္ျခင္းပင္ မျပဳၾကေပ။ ဤသည္မွာ ေရွးျမန္မာတုိ႔၏ နန္ေက်ာက္ေခတ္ စစ္ပြဲႀကီးမ်ားတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့ေသာ ရဲစြမ္းသတၱိႏွင့္ သစၥာရွိမႈမ်ားသာပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ထုိသူတုိ႔သည္ ဖန္ခ်ဳိ မွတ္တမ္းတင္ခ်ိန္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းသုိ႔ သွ်မ္းျပည္ ေျမာက္ပုိင္းမွစ၍ ၀င္ေရာက္ခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ေတာင္ဘက္သုိ႔ တုိး၀င္ရျပန္ပါသနည္းဟု ေမးလွ်င္ နန္ေက်ာင္၏ ဖိစီးႏုိပ္စက္ျခင္း ေဘးမွ ေရွာင္ရွားျခင္း ပင္ျဖစ္သည္ဟု ေျဖရမည္။ နန္ေက်ာင္ (သွ်မ္း) အမ်ဳိးတြင္ “ရွဲန္ေလာဖိမင္းက AD- 713” ခုအလြန္တြင္ သံလြင္ႏွင့္ မဲေခါင္ၾကားေန မင္းေစာ အမ်ဳိးတုိ႔ကုိ ပထမဆုံး ေအာင္ႏုိင္သည္ ဟုဆုိပါသည္။ AD- 755 ခုနန္ေက်ာင္တုိ႔ လႊမ္းမုိးခ်ိန္ျဖစ္၍ နန္ေက်ာင္မင္းႀကီး ေကာ္ေလာ္ဖန္က တိဗက္ကုိ မဟာမိတ္ျပဳ၍ တရုတ္ကုိ စစ္ႀကီး ႏွစ္ႀကိမ္ႏုိင္လုိက္၏။ မဟာမိတ္ျဖစ္ေသာ တိဗက္သုိ႔ သြားရန္လမ္းႏွစ္သြယ္ရွိရာ ထုိလမ္းႏွစ္ခုစလုံး ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ျဖတ္၍သြား၏ ထုိလမ္းအတုိင္း နန္ေက်ာင္တုိ႔လုိက္လာလွ်င္ ပ်ဴတုိ႔ႏွင့္ေတြ႔ေတာ့သည္။ ေရာက္လာေသာ နန္ေက်ာင္ကုိ ပ်ဴတုိ႔က လက္သင့္ခံရုံမွတစ္ပါး ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္ေခ်။ အၾကည္တသာ လက္ခံရသည့္အျပင္ နန္ေက်ာင္တုိ႔ တုိက္ေသာစစ္မ်ား၌ပင္ ပ်ဴစစ္သားတုိ႔ လုိက္၍တုိက္ရေသး၏ ပ်ဴတုိ႔မွာ နန္ေက်ာင္ကုိ ခံညားရုိေသလ်က္ အခြန္ဆက္သေနရၿပီျဖစ္၏ ထုိကုလား တရုတ္ လမ္းမႀကီးႏွစ္ခုကုိ တရုတ္အမတ္ က်ာတန္က ရွစ္ရာစုကုန္ခါနီးတြင္ အခန္းဆက္ႏွင့္ တကြ အေသးစိတ္ေရးသားထားခဲ့သည္။

(ယွင္ထန္ရႈ၊ အခန္း ၄၁ (၁) စာမ်က္ႏွာ ၂၁၊ ယာႏွင့္၀ဲ)

တရုတ္စစ္ကုိတိုက္ေနေသာ နန္ေက်ာင္ အရွင္မင္းႀကီး ေကာေလာ္ဖန္၏ ေျမးေတာ္ ယိမုိရြန္း လက္ထက္ AD- 794-ခုတြင္ မင္း သုိ႔ မက္းေစာ အမ်ဳိးတုိ႔ကုိ ႏွိပ္ကြပ္ျပန္သည္ဟုဆုိသည္။ နန္ေက်ာင္တုိ႔က ခ်ဲန္င္တုမွ ဟႏြိဳင္သုိ႔ျဖန္႔၍ စစ္တုိက္ရာ၌ မင္း-တို႔က အေသခံအျဖစ္ျဖင့္ တပ္ဦးတပ္ဖ်ားက လုိက္ၾကရရွာသည္။ ထုိသူတုိ႔ စစ္တုိက္ရာ၌ ရဲစြမ္းသတၱိရွိပုံ၊ စည္းကမ္းရုိေသပုံႏွင့္ ဆင္းရဲပင္ပန္းေရာက္၍ ေသပုံကုိ ဖန္ခ်ဳိက အေသးစိတ္ေဖာ္ျပခဲ့၏။ နန္ေက်ာင္ကုိလည္း ရြံ႕မုန္း၍ လာၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။

တဖန္ AD- 794-ခုႏွစ္ ေက်ာ္တြင္ ေျမးေတာ္-ယိမုိရြန္း စစ္ကုိရပ္စဲလုိက္၏ ထုိေနာက္ လက္ေအာက္ခံ ျပည္နယ္မ်ားစြာမွ သီဆုိတီးမႈတ္ သူဆုိင္းသမား တုိ႔ကုိစု၍ တရုတ္ဧကရာဇ္ထံသုိ႔ AD- 800”-ေက်ာ္တြင္ ေစလႊတ္ေဖ်ာ္ေျဖခုိင္းသည္။ ယင္းတုိ႔တြင္ ပ်ဴသဘင္သည္တုိ႔လည္းပါ၏ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပ်ဴႏွင့္ တရုတ္ အဆက္သြယ္ရလာသျဖင့္ ပ်ဴမင္းျဖစ္ေသာ ခြန္ေမာ္ခ်န္မင္းမ်ဳိးမွ ယုန္ခ်ိယန္မင္းက AD-801-2-ခုႏွစ္ တြင္ တရုတ္ႏုိင္ငံသုိ႔ နန္ေက်ာင္မွ တစ္ဆင့္ သံေစလႊတ္ခဲ့သည္။

ညီေတာ္ သုိ႔မဟုတ္ သားေတာ္ ၿဂိၿမိဳ႕စား (ဗန္းေမာ္ သုိ႔မဟုတ္ တေကာင္းၿမိဳ႕စား) သုနႏၵကုိ သံအဖြဲ႔တြင္ထည့္လုိက္၏ တရုတ္မွတ္တမ္းမ်ား၌ ထုိသံအဖြဲ႔ႏွင့္တကြ ပ်ဴတူရိယာႏွင့္ တီးမႈတ္ပုံကုိ အေသးစိတ္ေရးသားထားသည္။ တဖန္ AD-832-ခုတြင္ နန္ေက်ာက္တုိ႔က “ပ်ဴၿမိဳ႕ေတာ္” ကုိဖ်က္ဆီးၿပီးေနာက္ “လူူ ၃၀၀၀-သုံ႔ပန္း” အျဖစ္ ဖမ္းယူသြားကာ “ေက်တုန္ေခၚ ယြန္နန္ဖု”အမည္ရွိ နန္ေက်ာင္တုိ႔၏ အေရွ႕ဘက္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ အေစအပါး ကၽြန္ျပဳ၍ထားသည္။ စားေသာက္ ေနထုိင္ေရးကုိ ျဖစ္သလုိ ယင္းတုိ႔ဘာသာ စီမံေနထုိင္ေစ၏ မေသမေပ်ာက္ က်န္ရစ္ေသးသည့္ သားေျမးတုိ႔ ယခုတုိင္ရွိ၍ သားငါးတိရိစာၦန္ကုိ စားေသာက္ၾကသည္။

(မန္ရွဴ၊ ၄၄ ယာ)

နန္ေက်ာင္တုိ႔သည္ တခါတရံ “ေရွးေဟာင္းျမန္မာလူစု” ကုိ ဖိႏွိပ္ျခင္းရွိ၏။ စစ္ေရးကုိ အေျခခံသည့္ ပေဒရာဇ္စႏွစ္ ေအာက္တြင္ ေနရသည္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္မဟုတ္၊ ထုိ႔ေနာက္ျမန္မာႏုိင္ငံ ေျမျပန္႔၌ တျခားတန္းခုိးႀကီး အင္အား တစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ မိခ်ဲန္ကုိ AD-835 ခုႏွစ္တြင္ နန္ေက်ာင္ပင္ ၀င္ေရာက္သိမ္းရာ၌ ပါ၀င္ခဲ့ရ၍ ေရွးေဟာင္း ျမန္မာတုိ႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေျခေနကုိ သိခဲ့ရေသာ အခါ တစ္ရြာေျပာင္းမွ သူေကာင္းျဖစ္မည္ဆုိသည့္ သေဘာလည္း ေပါက္လာခဲ့ၾကေပမည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ ေျမျပန္တြင္ အားေကာင္းေသာ ပ်ဴႏွင့္ မြန္ ႏွစ္မ်ဳိးစလုံးၿပိဳကြဲလွ်င္ ျမန္မာအဖုိ႔ အလြယ္ႏွင့္ပင္ ထုိအရပ္မ်ား၌ ၀င္၍ အုပ္စီးရန္သာ က်န္ပါေတာ့သည္။ ျမန္မာတုိ႔ AD-900 မွစ၍ “ေက်ာက္ဆည္နယ္ကုိမွ” ေရြးကာ ၀င္ေရာက္ ေနထုိင္သည္ဟု “ပါေမာကၡလုစ္က” စြဲၿမဲယုံၾကည္၏။ ထုိသုိ႔ ယုံၾကည္ရန္လည္း “ေက်ာက္စာမ်ား” အားကုိးရွိပါသည္။ ေရွးအက်ဆုံး ျမန္မာေက်ာက္စာတုိ႔၌ ပါေသာ ရြာအမည္မ်ားကုိ ရွာလွ်င္ ေက်ာက္ဆည္နယ္၌သာ ေတြ႔ရသည္။

ေက်ာက္ဆည္ကား ျမန္မာမေရာက္မီ ကပင္ ဆည္ေျမာင္းႏွင့္ စပါးစုိက္ရာအရပ္ ျဖစ္၍ “မြန္”တု႔ိေနရာျဖစ္ပါသည္။ “လ၀၊ ေပါင္ေလာင္” တုိ႔လည္းရိွ၏။ ကန္တူ၊ သက္ႏွင့္ စၾကစ္(ကရင္) လည္းရွိေပမည္။ ျမန္မာက ေက်ာက္္ဆည္ကုိ ၀င္လါလွ်င္ မြန္အမ်ားစုသည္ ေတာင္ဘက္သုိ႔ ဆုတ္သြားရဟန္ရွိသည္၊ သုိ႔ေသာမြန္ တခ်ဳိ႕မွာ ေက်ာက္ဆည္ေဒသ၏ ေျမာက္ႏွင့္ အေရွ႕ေျမာက္ အရပ္မ်ားတြင္ အစုလုိက္က်န္ရစ္ပါသည္။ ထုိအရပ္ကုိ ရည္ညြန္း၍ ေရွးျမန္မာေက်ာက္စာတုိ႔၌ တန္လုိင္ရြာမဟု ေရးသားေဖာ္ျပသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။

မုိန္ခရုိင္ဟု ေရးသားထားသည္ ကုိလည္း ေတြ႔ရ၏။ ျမန္မာတုိ႔၀င္လာပုံကုိ မွန္းဆေဖာ္ျပရာ၌ နန္ေက်ာင္အႏၱရာယ္ကုိ ေရွာင္တိမ္းလုိေသာ ျမန္မာသည္ နမ္တူျမစ္ကုိ သီေပါတြင္ မိမိတုိ႔ စီးလာသည့္ ျမင္းမ်ားႏွင့္တကြ ျဖတ္ကူး၍ ရပ္ေစာက္ႏွင့္ ေရငန္ဘက္မွ ေျမျပန္႔ကုိ ခ်ဥ္းကပ္လ်က္ နတ္ထိပ္လမ္းၾကားမွ အလ်င္အျမန္ ဆင္းလာၿပီးေနာက္ ေက်ာက္္ဆည္အရပ္ကုိ ေရွ႕ေတာင္မွ ေဖာက္၀င္၍ မြန္အမ်ားပင္ မိမိတုိ႔ အားႀကီးရာ ေတာင္ဘက္သုိ႔ ဆုတ္မေပးႏုိင္မီ၊ ေက်ာက္ဆည္ အရပ္တစ္ခုလုံးကုိျဖန္႔၍ အလ်င္အျမန္ အုပ္စီးလုိက္ဟန္ရွိသည္ဟု “ပါေမကၡ ဂ်ီ အိပ္ခ်္လုစ္ကေရးသား” ေဖာ္ျပဖူးပါသည္။

ျမန္မာတုိ႔ ၀င္၍ေနမိၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာက္ဆည္နယ္ကုိ ေရွးက မႅစ္သာ ၁၁-ခရုိန္ ဟုေခၚၿမဲျဖစ္၏။“ဆယ္တရြာ” ဟုလည္း အလြယ္ေခၚပါသည္။   ျမန္မာႏုိင္ငံ ေျမျပန္႔တြင္ ျမန္မာ ထက္ေစာ၍ ေရာက္ေနသူမ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ ေက်ာက္ဆည္ကုိ ၀င္လာေသာ ျမန္မာမ်ားသည္ ေအးေအး ေနရမည္ မဟုတ္၊ နန္ေက်ာက္၏ ရန္ကုိ ေရွာင္ခဲ့ေသာ္လည္း လူမ်ဳိးမ်ားစြာက ဆီး၍ တြန္းလွန္မည့္ အႏၱရာယ္ကုိ ႏုိင္ေအာင္ တုိက္ရေခ်မည္။

သုိ႔ေပမဲ့ ျမန္မာတုိ႔သည္ နန္ေက်ာင္၏ စစ္ဦးတြင္ ပါ၀င္လ်က္ ကုိးရာစုဦးတြင္ ပ်ဴၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္ မိခ်ဲန္ၿမိဳ႕ ကုိ၀င္ေရာက္သိမ္းပုိက္ ဖ်က္ဆီးၾကစဥ္က မူလျမန္မာ အမ်ဳိးသားတုိ႔လည္း ပါလာၾကသည္ျဖစ္ရာ ယခု ျမန္မာေျမျပန္သုိ႔ ၀င္လာၾကရာ၌ စစ္ေရးအရ မည္သူ႔ကုိ ဦးစြာတုိက္၍ မည္သည့္ေဒသကုိ အရင္သိမ္းရမည္ကုိ သေဘာေပါက္ၿပီး ျဖစ္ေခ်မည္။

ယခု ရန္ကုန္အနီးတြင္ ရွိမည္ဟုထင္ရေသာ မနိ တြင္ သက္ကၽြန္ ၈၅၀- ရွိေၾကာင္း ေက်ာက္စာ တစ္ခုတြင္ေတြ႕ရ၏ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေျမျပန္႔တုိ႔ အုပ္စီးမိရန္ ႀကိဳးစားရာ၌ အႀကီးဆုံးခုခံသူကား ကန္တူ တုိ႔ပင္ ျဖစ္ႏုိင္၏ “ကန္တူကုိ အသက္တုိ႔မဟုတ္” သက္ဟုလည္းေခၚသည္။

ပ်ဥ္ျပားမင္းက AD-850 တြင္ ပုဂံကုိတည္သည္ဟု ျမန္မာရာဇာ၀င္ က်မ္းကဆုိသည္။ “မူလျမန္မာ” တုိ႔၏ နတ္နဂါးအယူႏွင့္ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း အေလ့ရွိသည္ဟု ဆုိရမည္ “ျမင္းခုန္တုိင္” ဟူေသာ အမည္မ်ဳိးက သားေကာင္းကုိ ယဇ္ပူေဇာ္ရေၾကာင္း သက္ေသခံပါသည္။ နန္ေက်ာင္ႏွင့္တြဲဖက္ ေနရစဥ္က မွတ္သားမိေသာ တတၳဳပုံျပင္မ်ာလည္း ျမန္မာတုိ႔တြင္ပါလာသည္။

ပ်ဴေစာထီးမွာ စင္စစ္အားျဖင့္ နန္ေက်ာက္ပုံျပင္မွ သူရဲေကာင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အဖ၏ ေနာက္ဆုံးအမည္ကုိ သားက အမည္အစတြင္ ယူ၍မွည့္ျခင္းမွာလည္း “နန္ေက်ာင္ဓေလ့”သာျဖစ္သည္။ ထင္ရွားေအာင္ျပရလွ်င္ “ပ်ဴေစာထီး၊ ထီးမင္းယဥ္၊ ယဥ္မင္းပုိက္၊ ပုိက္ေသဥ္လည္၊ ေသဥ္လည္ေၾကာင္၊ ေၾကာင္ဒူရစ္” ဟူေသာ ေျခာက္မည္တြဲကုိ ၾကည့္လွ်င္ ေရွ႕အမည္၏ အဆုံးကုိယူ၍ ေနာက္အမည္ စသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။

ျမန္မာႏွင့္ အတူ ျမန္မာတြင္းသုိ႔ တစ္ပါးတည္ မပါခဲ့ေသာ မူလျမန္မာ မ်ားကား “မရူး၊ လရွီးႏွင့္ အတ္တစီတုိ”႔ျဖစ္ရာ ထုိသူတုိ႔ကုိသြားေရာက္ေလ့လာလွ်င္ ဗုဒၶ၀ါဒီ လက္မခံမီက ျမန္မာတုိ႔ ယုံၾကည္မႈဓေလ့ကုိ သိရွိႏုိင္မည္ ထင္ပါသည္။

သုိ႔ေသာ ျမန္မာမ်ား ဗုဒၶ၀ါဒီိမျဖစ္မီက ပုဂံတစ္လြားတြင္ နဂါးကုိးကြယ္ျခင္းမုခ်ရွိ၏။ ဗုဒၶသာသနာက ေနာက္ဆုံးအႏုိင္ရ၍ မင္းေရာ ျပည္သူပါ ဗုဒၶ၀ါဒီမ်ား ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ AD-1000 ခန္႔ကဟု မွန္းဆပါသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ ဗုဒၶတုိ႔ ေအာင္ျမင္သည့္ အခါတုိင္း သိမ္သမုတ္သည္ကုိ ေတြ႔ဖူးသျဖင့္ “ေစာရဟန္မင္း”က “တုရင္”ေတာင္ထိပ္၌ သိမ္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ထုိသိမ္ကုိ AD-1212-ခုတြင္ “နာေတာင္မ်ားမင္း” ကေစခုိင္းသျဖင့္ ျပင္ရေၾကာင္း ေက်ာက္စာရွိပါသည္။

ျမန္မာတုိ႔ သကၠရာဇ္ ၄၁၉- (AD-1057) ခုႏွစ္တြင္ “သထုံျပည္မွ ရွင္အရဟံ” မည္ေသာ ရဟန္းေကာင္း ရဟန္းျမတ္ တပါးသည္။ ပုဂံသုိ႔ေရာက္ရွိလာ၍ မင္းအေနာ္ရထာလည္း ၾကည္ညုိ- ဆည္းကပ္သည္ ႏွင့္ စင္ၾကယ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ အယူမွန္ကုိ သိရေလသည္။

အရွင္အရဟံ မိန္႔ၾကားခ်က္အရ သထုံျပည္၌ “ပိဋကတ္ေတာ္” မ်ားရွိေၾကာင္း ၾကားသိရေသာ လက္ေဆာင္ ပ႑ာႏွင့္ေတာင္းေစရာ သထုံ- “မႏူဟာမင္းက အရုိင္းတုိ႔ႏွင့္ အရာေလာဟုဆုိ၍ မေပးဘဲေနေလ၏ ထုိအခါမွ အေနာ္ရထာမင္းသည္ စစ္သည္ ဗုိလ္ပါႏွင့္ခ်ီ၍ သထုံကုိ တုိက္ခုိက္ေလသည္။ ျမန္မာတုိ႔ ယခုလက္ရွိ စာလုံးအကၡရာ မ်ားကုိစ၍ အသုံးျပဳ- ေရးသားၾကေလသည္။

ထုိစာလုံးတုိ႔ကာ အိႏိၵယ ျပည္ေတာင္ပုိင္းမွ ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံ “မြန္”တုိ႔ထံသုိ႕ AD-500 -ခုေလာက္တြင္ သုံးစြဲေသာ (ပတၳိ၀) အကၡရာ စာလုံးမ်ဳိးျဖစ္၍၊ ပန္းရံ- ပန္းပဲ စေသာအတတ္ ပညာမ်ားလည္း တုိးပြါးလာေတာ့သည္။
  

ေရွးျမန္မာေတြဟာ ျမန္မာေဒသကုိ ေရွ႕ေျမာက္က ၀င္တယ္လုိ႔ ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္တယ္၊ လာလမ္း သွ်မ္းျပည္ေျမာက္ကုိ ျဖတ္၀င္မယ္။ အခ်ိန္ကာလ ခရစ္ကုိးရာစုႏွစ္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ကရင္က ၀င္တာ ဒါထက္ေစာတယ္ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ အေရွ႕ယြန္းယြန္းက ေတာင္ပုိင္းသွ်မ္းျပည္ကုိ ျဖတ္၀င္မယ္၊

ေရွ႕ကပဲ ဆက္သြယ္ၾကမွာက ေျမာက္ဖက္ ကရင္ (ပအုိ႔/ေတာင္သူ) နဲ႔ ျမန္မာနီးစပ္တယ္ ဒီလုိပဲ ေတာင္ဖက္ကရင္ (ပုိးနဲ႕ စေကာ) နဲ႔ ေရွးမြန္ေတြလဲ နီးစပ္ၾကပါတယ္။ ခ်င္းနဲ႔ကရင္ (အသံေန အသံထားနဲ႔ စကားဆက္ပုံ) တူတာမ်ားကုိ အခုေတြ႔ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္အံ့ၾသမိပါတယ္။

သူတုိ႔ႏွစ္မ်ဳိးဟာ ေရွးေရွးအစဥ္အဆက္ တူညီခဲ့ပုံရတယ္၊ ခ်င္း၊ ျမန္မာ၊ ကရင္မွာ နာမည္၊ မွည့္ ဆုိတာ အတူတူေတြ႕ရင္ ဘာအံ့ၾသစရာရွိလဲလုိ႔ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ခ်င္း၊ ကရင္၊ ျမန္မာ ေ၀ါဟာရေတြ ထပ္တူလုိ ရွိေနတာက နတ္၊ လင္၊ အႀကီးအကဲ၊ ေမးရုိး၊ ပခုံး၊ အူသိမ္အူမ၊ ဥ၊ ခၽြဲ၊သလိပ္၊ ေအာ့အံ၊ ကၽြဲ၊ ရွဥ္႔၊ ပ်ား၊ ေျမွာ့၊ သန္း၊ ႀကိမ္၊ ထဘီ၊ ျဖစ္ႏုိင္တာက စေကာကရင္က ဧရာ၀တီျမစ္ အေနာက္ဘက္ မင္းဘူးနယ္ကုိ ျမန္မာေတြ ေပၚလာတဲ့ ၉ရာစု ႏွစ္ထက္ေစာၿပီး ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။

အဲဒီမွာ ကရင္ျမန္မာ ေတြ႔ၾကေတာ့မွာ ျမန္မာက အထက္ပါစကားလုံးေတြကုိ ငွားသုံးတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ေရွးေရွးကပဲ အတူတူ နီးနီးစပ္စပ္ေနခဲ့ၾကတာ ျဖစ္လုိ႔ အခုလုိ ေ၀ါဟာရေတြ တူတာျဖစ္ရမယ္။စကားသံ (အသံေန အသံထား) ကလဲ သံနိမ့္သံျမင့္ဆင္တူေနပါတယ္။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ တိဗက္ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြထဲမွာ သံေနသံထား (အသံစဥ္ပုံ) ဘယ္လုိပဲ ကြာကြာ ၊ တစ္မ်ဳိးထဲျဖစ္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ေျပာစကား မွ က်ေနာ္တုိ႔ တကယ္သိတာထက္ ပုိၿပီး ဆင္တူတာေတြရွိေနပါတယ္။

 တုိ႔ဘုိးဘြားေတြ ေဘာင္းဘီပဲ ၀တ္တယ္၊ ေဘာင္ဘီ ၀တ္ခဲ့တာ အႏွစ္ ၄၀၀၀ ဆုိရင္ လုံခ်ည္၀တ္တာ အႏွစ္  ၆၀၀ ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာ ကုလား (Tamil) စရုိက္၊ ရွပ္၀တ္တာ ဥေရာပစရုိက္၊ ဒါေလာက္ေတာ့ သိထားသင့္တယ္။


ေခတ္သစ္ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုုုတုိ႔ တက္လွမ္္းၾကမည့္ တုိင္းရင္းသား ညီအကုိ ေမာင္ႏွမ မ်ားအားေ၀ငွ တင္ျပလုိက္ရပါသည္။

ထုတ္ႏုတ္

ဗုိလ္မွဴး ဘရွင္ -ေရွးျမန္မာမ်ား ၀င္ခဲ့ပုံ

ေဒါက္တာသန္းထြန္း -ျမန္မာရာဇ၀င္စာတမ္း အမွတ္-၁

အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ ဦးဖုိးက်ား -ေခတ္မွီ ျမန္မာရာဇ၀င္အက်ဥ္း

 ေဒါက္တာသန္းထြန္း- ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း