အမ်ိဳးသမီးအေရးတူရကီသမၼတအာဒုိဂန္ေၿပာၾကားမႈ အေပၚ မြတ္ စလင္ မိခင္မ်ား အျမင္

ႏုိ၀င္ဘာ ၂၄ ရက္ေန႔က အစၥတန္ဘူလ္မွာျပဳလုပ္တဲ့ `အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ တရားမွ်တမႈ ထိပ္သီးအစည္းအေ၀း´ မွာ တူရကီသမၼတ အာဒုိဂန္က `အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ မတူညီဘူးလုိ႔´ ေျပာခဲ့ၿပီး ဒီစကားဟာ ကမၻာ့သတင္းစာေတြရဲ႕ေခါင္းႀကီးပုိင္းမွာ ပါလာခဲ့ပါတယ္။

အာဒုိဂန္ရဲ႕ အဲဒီမွတ္ခ်က္က အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔ အတုိက္အခံေတြကုိ  ယမ္းပံုမီးက်ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္ေ၀ဖန္မႈေတြ ကုိ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ ပါတယ္။ ဒီလုိမွတ္ခ်က္ေပးၿပီး ၂ ရက္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ အာဒုိဂန္က မီဒီယာေတြဟာ သူ႕ရဲ႕ေျပာဆုိမႈကုိ မွားယြင္းေဖာ္ျပခဲ့တယ္လုိ႔ အျပစ္တင္ခဲ့ၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူ႕ရဲ႕အျမင္ကုိလည္း   ျပန္လည္ေျပာျပ ခဲ့ပါတယ္။

`အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသားေတြကို တူညီတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုအေပၚမွာ သတ္မွတ္လုိ႔မရပါဘူး။ တူညီမႈဆုိတာထက္ တန္းတူညီ မွ်ျဖစ္မႈ ကုိသာ အမ်ိဳးသမီးေတြ လုိအပ္တာပါ´ လို႔ သူက ဆုိပါတယ္။

အာဒုိဂန္ရဲ႕ေျပာၾကားမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္မႈေတြထဲက အဓိက ေ၀ဖန္မႈတစ္ခုကေတာ့ `အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အမ်ိဳးသားေတြကုိ တန္း တူညီ မွ်စြာ ဆက္ဆံလုိ႔မရဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ရဲ႕ မတူညီတဲ့သဘာ၀ေၾကာင့္ တူညီတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လုိ႔ မရဘူး´ဆုိတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ပါပဲ။ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ သာလြန္မႈကုိ အသားေပးျခင္းနဲ႔ အတူ က်ား၊ မ မတူညီမႈန ဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဒီလုိအျမင္မ်ိဳးဟာ တူရကီ နဲ႔ အျခားေသာေနရာေတြက ကြန္ဆာေဗးတစ္ မြတ္စလင္ (အမ်ိဳသား၊ အမ်ိဳးသမီး) ေတြအၾကားမွာ ကံမေကာင္းအေၾကာင္း မလွစြာနဲ႔ပဲ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရွိေနတုန္းပါပဲ။

အစၥလာမ္ကေျပာေသာ အမ်ိဳးသားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတုိ႔၏ သဘာ၀

အာဒုိဂန္ရဲ႕ ေပၚလစီေတြကုိ သေဘာ မက်သူေတြထဲက တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အစၥလာမ့္ေရးရာေတြကုိ ေရးသားသူ နာမည္ႀကီး ကြန္ဆာေဗးတစ္ စာေရး ဆရာ အလီဘူတက္က အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတုိ႔ရဲ႕ သဘာ၀နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အာဒုိဂန္ရဲ႕ အဲဒီမွတ္ခ်က္အေပၚမွာ လံုး၀ဥႆံု သေဘာ တူပါသတဲ့။ ဘူလ္တက္ဟာ `အိမ္မႈကိစၥႏုိင္နင္းၿပီး မိခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ပါ၀င္တဲ့ မိသားစု တည္ေဆာက္ပံု´ ကုိ တင္းျပည့္ ၾကပ္ျပည့္ ေထာက္ခံအားေပးသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

`အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတုိ႔ရဲ႕အၾကားက ယထာဘူတ ျဖစ္တည္မႈ အေႏွာင္အဖြဲ႕ဟာ မတူညီမႈကုိ ျဖစ္ေပၚေစေပမယ့္ ဖန္ဆင္းျခင္းမွာ မတူကြဲျပားစြာ ညီညြတ္မႈနဲ႔ ျခားနာတဲ့ ရလဒ္ေတြကိုလည္း ရရွိေစတယ္´ လုိ႔ သူက ဆုိပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး အမ်ိဳသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးအၾကားမွာရွိတဲ့ ဒီအေႏွာင္အဖြဲ႕ ပ်ဥ္သုဥ္းမႈအတြက္ ေခတ္ဆန္လြန္းမႈကုိ သူက အျပစ္တင္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြထက္သာတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ သန္မာမႈနဲ႔ အားသားခ်က္ေတြကုိလည္း သူက အသားေပး ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မြတ္စလင္ အသုိင္းအ၀ုိင္းအတြင္းမွာပဲ သူ႕ရဲ႕ယူဆခ်က္နဲ႔ မတူတဲ့ ေျပာဆုိမႈေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ အမ်ိဳးသမီး အခြင့္ အေရး ဆုိင္ရာနဲ႔ ကုရ္အာန္ဖြင့္ဆုိမႈဆုိင္ရာ ပညာရွင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ အက္စ္မာ ဘာလက္စ္ကေတာ့ ေယာက်္ား သားေတြႀကီး စုိးေရး ေတြးေခၚမႈဟာ `က်ား၊ မ၊ ဒြန္တြဲမႈ/မတူညီမႈေတြနဲ႔ အတူ လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာ/ဇီ၀ေဗဒဆုိင္ရာ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ အယူအဆ အအေပၚ အေျခခံ ထားတယ္´ လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ကုရ္အာန္ က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုိ ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ သာတူညီမွ် စနစ္ကုိ ေတြ႕ရတယ္လို႔လည္း သူမကေျပာပါတယ္။ `ကုရ္အာန္ အရ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လူသားေတြဟာ ဇီ၀ဆုိင္ရာအရ ကြဲျပားၾကေသာ္ျငားလည္း ယထာဘူတနဲ႔၊ က်င့္၀တ္၊ ကုိယ္က်င့္ တရားပုိင္း ဆုိင္ရာမွာ တူညီၾကတယ္၊ ညီမွ်ၾကတယ္´ လုိ႔ သူမက ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ုကုရ္အာန္ရဲ႕ ပါဒေတာ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ `အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အမ်ိဳသားဟာ (နာဖ့္စ္) ၀ိဥာဏ္ တစ္ခုတည္းကေန စတင္တယ္။ တူညီတဲ့ သဘာ၀ေတြ ကုိ အပ္ႏွင္းျခင္းခံရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုတည္းေသာ စံုတြဲရဲ႕ အစိတ္အပုိင္း ၂ ခုအျဖစ္ ျပဳလုပ္ျခင္းခံရတယ္´ ဆုိတာကုိလည္း ဘာလက္စ္က ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။

အျခား အမ်ိဳးသမီး အစၥလာမ့္ပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဟိုင္ဒါယတ္ တက္ဆဲလ္ကလည္း ဒီလုိပဲ ေျပာဆုိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရး အတြက္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ တက္ဆဲလ္က အာဒုိဂန္ရဲ႕ေျပာၾကားမႈကုိ ဒီလို မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ပါတယ္။

`သမၼတႀကီးဟာ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ အမွတ္သညာကုိ ေလးစားအားက်ၿပီး ေျပာတာျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုရ္အာန ္က်မ္းေတာ္ျမတ္ ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ သဘာ၀ကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္ထားတာမ်ိဳး မပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူ႕သဘာ၀ကုိ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆုိထားတာကေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွားကုိ ရွိေနပါတယ္´ လုိ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္

ဘယ္ဘာသာတရားမွာမဆုိ က်ား၊ မ ဆုိင္ရာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာေျဖရွင္းရာမွာ ဘာသာေရး ယံုၾကည္ေပၚမွာ ႐ုိက္ခတ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ အေၾကာင္းေတြကုိလည္း နားလည္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူမႈေရးရာ လက္ေတြ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြကုိ ပံုေဖၚေပးတဲ့ တုံ႔ျပန္မႈ နည္းလမ္းေတြကုိလည္း နားလည္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မြတ္စလင္ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ေတြ႕ႀကံဳ ခံစားရ မႈဟာ ေနရာေဒသ၊ မိသားစုရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈ၊ အဆင့္အတန္းနဲ႔ ပညာေရးေတြလုိ တစ္ကုိယ္ေရ ေတြ႕ႀကံဳခံစားရမႈကုိလုိက္ၿပီး အတုိင္းထက္အလြန္ ေျပာင္းလဲတတ္ပါတယ္။

ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးတမ္းနဲ႔ ဘာသာတရားရဲ႕ၾကားက ကြဲျပားျခားနားမႈကုိ မြတ္စလင္အမ်ားစုရွိရာ ႏုိင္ငံမ်ားက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြက အၿမဲတမ္းလုိလုိ လစ္လ်ဴ႐ႈတတ္ၾကပါတယ္။

သူတုိ႔ေတြက ဖန္ဆင္းရွင္ဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို မတူညီတဲ့ တာ၀န္၀တၱရားေတြနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြကုိ ေပးထားတယ္ဆုိတဲ့ အယူ အဆေပၚမွာ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ မတူညီဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ အေျချပဳၾကပါတယ္။ ဘာလက္စ္တု႔ိလုိ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္ၾက သူေတြ ကေတာ့ ဒီမဟာဖုိ၀ါဒရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြကို ပယ္ခ်ပါတယ္။

`အတိတ္အခ်ိန္ေတြက အမ်ိဳးသားလႊမ္းမုိးတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကုိ အေၾကာင္းျပတာဟာ ၿပီခဲ့တဲ့ရာစုက လူမႈသိပၸံပညာရွင္ေတြ ထြင္ခဲ့တဲ့ အယူသည္းမႈပါပဲ။ ဒီလုိအေတြးအျမင္ေတြေၾကာင့္ပဲ အစၥလာမ္ကုိ မိန္းမမုန္းတဲ့အယူ၀ါဒအျဖစ္ ေဖာ္ျပမႈေတြ ဆက္လက္ရွိေနတာပါပဲ´

ဘာလက္စ္က ကုရ္အာန္က်မ္းေတာ္ျမတ္ဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာ မတူညီမႈကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး မဟာဖုိ၀ါဒအတြင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးကုိ ကာကြယ္ေပးထားတယ္လုိ႔လည္း ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

အစၥလာမ့္ကေျပာေသာ မိခင္ဘ၀

မိခင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အာဒုိဂန္က `ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘာသာတရားဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ အဆင့္တစ္ခုသတ္မွတ္ေပးထားၿပီ ဒါဟာ   မိခင္ဘ၀ဆုိတာပါပဲ´ လို႔ ဆုိခဲ့ၿပီး ဒီမွတ္ခ်က္ဟာလည္း အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူေတြၾကားမွာ ေပါက္ကြဲေစခဲ့ပါတယ္။

အစၥလာမ့္႐ႈေထာင့္ အရ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အာဒုိဂန္ေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ မိခင္ဘ၀ကုိ အစၥလာမ္မွာ ျမႇင့္တင္ေပးထားပါတယ္။ ကုရ္အာန္ က်မ္းေတာ္ျမတ္မွာဆုိရင္ မိခင္ေတြ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္မွာ ခံစားရတာေတြ၊ ကေလးတစ္ေယာက္ႀကီးျပင္းလာဖုိ႔ အတြက္ ဒုကၡသုကၡခံၿပီး ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရတာေတြကုိ အထူးတလည္ေဖာ္ျပထားၿပီး၊ သူမတုိ႔ရဲ႕ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈကုိ သားသမီးေတြက ေက်းဇူး ဆပ္ဖုိ႔ တာ၀န္ရွိတယ္ဆုိတာကုိလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

`ထိုမွတစ္ပါး ငါအလႅာဟ္အရွင္ျမတ္သည္ မႏုႆလူသားအား ၎၏ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ပတ္သက္၍ (ဤသုိ႔) ေလးနက္စြာ အမိန္႔ေပးေတာ္ မူခဲ့၏။ ၎၏ မိခင္မွာ အင္အားခ်ိနဲ႔မႈအေပၚ၌ အင္အားခ်ိနဲ႔မႈကုိခံစားလ်က္ ၎အား (မိမိ၀မ္းတြင္း၌) လြယ္ပုိက္ခဲ့ေလ၏ ထုိမွတစ္ပါး ၂ ႏွစ္ေျမာက္ေသာ အခါ၌သာလွ်င္ ၎အား ႏုိ႔ျဖတ္ေလ၏။ (သုိ႔ျဖစ္ေပရာ) အသင္သည္ ငါအရွင္ျမတ္အားလည္းေကာင္း၊ အသင္၏ မိဘႏွစ္ပါးတုိ႔အားလည္းေကာင္း ေက်းဇူးတင္ေလာ့´ (ကုန္အာန္ ၃၁၊ ၁၄)

`မိခင္ျဖစ္သူမွာ ဆင္းရဲဒုကၡပင္ပန္းႀကီးစြာႏွင့္ (မိမိ၀မ္းတြင္း၀ယ္) သယ္ပုိးလြယ္ပုိက္ခံ၏။ ထုိ႔ျပင္ ဆင္းရဲဒုကၡပင္ပန္းႀကီးစြာျဖင့္ ၎အား ေမြးဖြားခဲ့၏´ (ကုန္အာန္ ၄၆၊ ၁၅)

ဒါတင္မကေသးဘဲ မိခင္ေတြကုိ `မိဘအခြင့္အေရး´ ဆုိတာမ်ိဳးနဲ႔ ကုရ္အာန္ အခြင့္ထူးေတြ ခ်ီးျမႇင့္ထားၿပီး၊ တမန္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ၾသ၀ဒ   ေတာ္ေတြမွာလည္း မိခင္အားျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ျခင္း အတြက္ အံဖြယ္ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြရမယ္လုိ႔လည္း ေဖာ္ျပထားပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီမိခင္ျဖစ္မႈက အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ လုပ္ငန္းနဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ထုိက္တန္ရာအျဖစ္ အစၥလာမ္က သတ္မွတ္ထားတယ္လုိ႔ စဥ္းစားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လံုး၀ မွားသြားပါလိမ့္မယ္။

ကေလးမရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးမယူခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အတြက္ ဘယ္လိုရွိမလဲ? ဖန္းဆင္းရွင္ရဲ႕ အ႐ႈနဲ႔ သူတုိ႔ဟာ မထုိက္တန္ေတာ့ဘူးလား?

မြတ္စလင္ေတြအေနနဲ႔ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ဇနီးၾကင္ရာတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ အာေအရွာသခင္မရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ ျပန္လည္ေတြးေတာရပါလိမ့္ မယ္။ သခင္မႀကီးဟာ ကေလးေမြးဖြားျခင္းမရွိေပမယ့္ သူမရဲ႕ ျမင့္မားတဲ့ ကုိယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ တမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီးနဲ႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ အတုိင္းအထက္အလြန္ အေရးပါတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အစၥလာမ္ကေျပာတဲ့ မိခင္ဘ၀နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မြတ္စလင္ေလာကမွာ အမ်ားဆံုးေျပာၾကတာကေတာ့ `ဂ်ႏၷသ္သုခဘံုဟာ မိခင္ရဲ႕ေျခ ဖ၀ါးေအာက္ မွာရွိတယ္´ ဆုိတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ၾသ၀ါဒေတာ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီၾသ၀ါဒေတာ္ကုိ အစၥလာမ့္ ေတြးေခၚ ပညာရွင္ေတြဟာ မိခင္ဘ၀ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေတြ႕ႀကံဳခံစားရမႈေတြနဲ႔၊ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀မွာ ဒီမိခင္ေတြရဲ႕ ေျပာင္း လဲမႈ အခန္းက႑ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေအာင္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိ ေဖာ္ျပတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိပါဘူး။

က်ား၊ မ ဆုိင္ရာ ျပႆနာေတြနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး မြတ္စလင္ကမၻာရဲ႕အဓိက ျပႆနာကေတာ့ အမ်ိဳးသားႀကီးစုိးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေတြကုိ ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အလယ္ေခတ္ ေရးသားခ်က္ေတြ၊ ဇီ၀ဆိုင္ရာ အေရးပါမႈအေပၚမွာ အေျခခံထားတာေတြဟာ အစၥလာမ္နဲ႔ ပတ္သက္ေနတာပါပဲ။

မိမိတုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေတြမွာ၊ လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ခက္ခဲမႈေတြကို ေဖာ္ျပျခင္းမရွိဘဲ မိခင္ဘ၀ကုိ သိဒၶိတင္ေနျခင္း ဟာ မြတ္စလင္အမ်ိဳးသမီး အားလံုးရဲ႕ ေတြ႕ႀကံဳခံစားရမႈကုိ ေလးေလးနက္နက္ မေတြးေတာတာပဲလုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္။ မိခင္ဘ၀ဆုိ  တာ ေမြးဖြားျခင္းဆီကုိ ဦးတည္သြားတဲ့ ဇီ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခုတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အရမ္း႐ႈပ္ေထြးတဲ့ အခန္းက႑ေတြလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ တူရကီမွာဆုိရင္ အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚ အၾကမ္းဖက္မႈ၊ ကေလး သတုိ႔သမီး၊ နည္းလမ္းတက်မဟုတ္တဲ့ အလုပ္လုပ္ကုိင္မႈ၊   မုဆုိးမဘ၀၊ ျပည္သူ႕လံုၿခံဳေရး၀န္ေဆာင္မႈ စတဲ့ အခန္းက႑ေတြပါပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ေတြ႕ႀကံဳခံစားမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အသိေပးတာမ်ိဳးေတြကုိ ဆက္လက္ခ်ဲ႕ထြင္ လုပ္ေဆာင္သြား ရပါမယ္။   ေနာက္ၿပီး အေတြ႕အႀကံဳ အသစ္ေတြကုိ ေဖာ္ျပရမွာျဖစ္သလုိ စိန္ေခၚမႈအသစ္ေတြကုိလည္း ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းသြားရပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘာသာေရး ပညာရွင္ေတြဟာ မိခင္ေတြရဲ႕ ကုိယ္က်ိဳးမဲ့ေမတၱာနဲ႔ စံျပဳထုိက္တဲ့ ေပးဆပ္အနစ္အနာခံမႈေတြကုိ အမႊမ္းတင္ မႈေတြ  မွာပဲ ရပ္ေနလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။

ကြန္ဆာေဗးတစ္မြတ္စလင္အမ်ိဳးသားေတြမွာရွိေနတဲ့ အယူအဆျဖစ္တဲ့ အာဒုိဂန္ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းထဲက အဓိကျပႆနာတစ္ခုကေတာ့ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီး တန္းတူညီမႈ၀ါဒဟာ က်ား၊ မ မတူသူေတြအၾကားမွာ ရွိေနတဲ့ ဇီ၀ဆုိင္ရာ ျခားနားမႈကုိ လစ္လ်ဴ႐ႈထားတယ္ဆုိတာနဲ႔ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ဓေလ့ထုံးတမ္းကုိ မေလးမစားလုပ္တယ္လုိ႔ မွတ္ယူတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မိမိကိုယ္ကုိယ္ အစၥလာမ့္မစ္ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားလုိ႔ ေၾကညာတဲ့ (ဟီဒါယတ္ တက္ဆဲလ္လုိ) လူေတြရွိေနၿပီး သူတုိ႔ကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး တန္ုးတူညီမွ်မႈ၀ါဒဟာ က်ား၊ မ တန္းတူညီမွ်မႈကုိ ပညာေပးတဲ့ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ အခြင့္အေရးေတြကုိ ေလးစားျခင္းျခင္း၊ အစၥလာမ္သာသနာကုိ တုိးျမႇင့္ေလ့လာမႈလည္း မွ်ေ၀ေဆာင္ရြက္မယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာၾကရင္ မိခင္ေတြ၊ အဲဒီလုိပဲ မိခင္မျဖစ္ႏုိင္တဲ့၊ မျဖစ္ခ်င္ၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ကင္းမႈနဲ႔   ေကာင္းမြန္ စြာအသက္ရွင္ေနထိုင္ႏုိင္မႈဟာ ဘာသာတရား၊ ယဥ္ေက်းမႈအျမင္ေတြနဲ႔ မဆုိင္ဘဲ ကမၻာတစ္၀ွမ္း ႏုိင္ငံအားလံုးက အစုိးရေတြရဲ႕ စုိးရိမ္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ား၊ မ တန္းတူညီမွ်မႈ တုိက္ပြဲဟာ မိမိကုိယ္ကိုယ္တုိင္ စဥ္းစဥ္းစားစားနဲ႔ ေ၀ဖန္မႈေတြလုပ္ၿပီး၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြၾကားထဲမွာ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ထက္သာတယ္ဆုိတာမ်ိဳးေတြ မရွိမွသာ ေအာင္ျမင္ႏုိင္တဲ့ ကမၻာလံုးဆုိင္ရာ တုိက္ပြဲတစ္ပြဲပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

Al Jazeera Opinion က႑တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးရွင္ Riada Asimovic Akyol ၏ “On Erdogan and Muslim mothers ” ေဆာင္ပါးကို ေလးေမာင္(M-Media) မွ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

ေရမခ်ိဳးတဲ့ မ်ိဳးႏြယ္စုၾကီး …

အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက တစ္သက္လံုးမွာတစ္ခါမွကို ေရမခ်ိဳးၾကတာပါ။

ကဲ … စာဖတ္သူမ်ားကို ဦးဆံုးတင္ျပခ်င္တာက တစ္သက္မွာ တစ္ခါေလးေတာင္ေရမခ်ိဳးတဲ႔ လူမ်ိဳးႏြယ္စုအေၾကာင္းေလး   ေျပာျပခ်င္ မိ တာပါ။ Ovahimba လို႕ေခၚတဲ႔ လူမ်ိဳးတစ္စုဟာ နမီးဘီးယားႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေနထိုင္ၾကျပီးေတာ႔   လူသိနည္းတဲ႔ မ်ိဳးႏြယ္စုျဖစ္ကာ အသိပညာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ တိုးတက္ဖြံ႔ျဖိဳးမႈ အလြန္နည္းပါးၾကပါတယ္။

အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက တစ္သက္လံုးမွာ တစ္ခါမွကို ေရမခ်ိဳးၾကတာပါ။ ေရမခ်ိဳးၾကတဲ႔အတြက္ သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ဘူးလားလို႔ ထင္ စရာ ရွိ ပါတယ္။ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ လူမ်ိဳးေတြဟာ သန္႔ရွင္းေရးလည္း လုပ္ၾကပါတယ္.
ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ပံုက ေရခ်ိဳးတာ၊ ေရနဲ႔ သန္႔စင္တာမ်ိဳးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။

Ovahimba လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ႔ ထံုးတမ္းစဥ္လာနည္းက မနက္ေစာေစာမွာ သူတို႔လူမ်ိဳးေတြ အသံုးျပဳတဲ႔ ေဆးျမစ္ေတြကို မီးရွိဳ႕ျပီး တဲတစ္ခုလံုး မီးခိုးေတြဖံုးေနတဲ႔အခါ ၄င္း မီးခိုးလံုးေတြၾကားမွာ ႏွစ္နာရီၾကာမွ် ထိုင္ေနျခင္းဟာ သူ တို႔အတြက္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္နည္းပါ လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတုိ႔ဝတ္ဆင္တဲ႔ သားေရထည္ ပစၥည္းေတြကိုလည္း ဒီလို မီးခိုးေတြနဲ႔ဘဲ သန္႔ ရွင္းေရး လုပ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ovahimba လူမ်ိဳး ကေလးငယ္မ်ား …..
သနားစရာ Ovahimba လူမ်ိဳး ကေလးငယ္မ်ားဟာ သူတို႕ကိုယ္ခႏၶာေပၚမွာ အဝတ္အစားဆိုတာ မရွိသေလာက္ နည္းပါးျပီးေတာ႔ အမ်ိဳး သမီး ကေလးလူၾကီး အားလံုးဟာ လည္းပင္းမွာ ပုတီးလို အဆင္တန္ဆာမ်ားကို ဝတ္ဆင္ထားတတ္ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အမ်ိဳး သမီးေတြမွာေတာ႔ အိမ္ေထာင္ရွိသူနဲ႔ မရွိသူဆြဲၾကတဲ႔ လည္ဆြဲခ်င္းကေတာ႕ မတူညီၾကပါဘူး။

အဲဒီ ေဒသကို ေရာက္ခဲ႔ၾကသူမ်ားကေတာ႔ Ovahimba လူမ်ိဳးေတြ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ သူတို႔ေနထိုင္ရာ တဲအတြင္းမွာ မီးခိုး လံုးေတြ ျပည္႔ေနျပီးေတာ႔ အသက္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းရွဴလို႔ မရခဲ႔ၾကဘူးလို႔ ျပန္လည္ေျပာျပၾကပါတယ္။ မီးခိုးေတြနဲ႔ဘဲ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္လို႔လားမသိ။ သူတို႔ရဲ႕ အသားအေရကေတာင္ မီးခိုးေရာင္ေပါက္ေနသလိုပါဘဲ။

၈၇ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ မွာ ထိုင္းဘုရင္ လူထုေရွ႕ မထြက္ႏိုင္

ဒီကေန႔ က်ေရာက္တဲ့ ထိုင္း ဘုရင္ႀကီး ဖူမိဖြန္ အဒူယာဒတ္ ရဲ႕ ၈၇ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မွာ အထိမ္း အမွတ္ ျပဳဖို႔ လူထု ေရွ႕ေမွာက္ ထြက္ လာ မယ့္ အစီအစဥ္ကို သူ႕ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္ေၾကာင့္ ပယ္ဖ်က္ခဲ့ရပါတယ္။

ဘုရင္ႀကီး လူထု ေရွ႕ေမွာက္ ထြက္လာမယ့္ အစီအစဥ္ကို ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ေရာက္မွ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ဖ်က္သိမ္း လိုက္ရတဲ့ အတြက္ နက္နဲတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အယူအဆ ကြဲလြဲမႈေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ျခမ္း ကြဲေနတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ အတြင္းမွာ စိုးရိမ္မႈေတြ တိုးပြားေစခဲ့ပါတယ္။

ထိုင္း ဘုရင္ႀကီးဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာလက သည္းေျခအိတ္ ခြဲစိတ္ ကုသမႈ ခံယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ေဆး႐ုံမွာပဲ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

ထိုင္း ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ ထိုင္း လူမ်ိဳးေတြက သူတို႔ ဘုရင္ႀကီး တက္ေရာက္ ေနတဲ့ Siriraj ေဆး႐ုံ အျပင္ဘက္မွာ စုေဝး ခဲ့ၾကပါတယ္။

ပါရွန္း ပညာရွင္ႀကီး အလ္-ဘီ႐ူနီ (သို႔) အလယ္ေခတ္ရဲ႕ စြယ္စံုရ မြတ္စလင္ သိပၸံ ပညာရွင္မ်ားမွ တဦး

- တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္သခင္ဟာ သူရဲ႕ေနာက္လုိက္ေတြကုိ အသိပညာကုိ ရွာေဖြဖုိ႔ အၿမဲတမ္းတုိက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္ေတာ့္ရဲ႕ အဆုိအမိန္႔တစ္ခုမွာ “ပုခက္ အတြင္းမွ သခ်ႋဳင္းအတြင္းအထိ ပညာရွာေဖြၾက” လုိ႔ ေျပာခဲ့တာကုိၾကည့္ရင္ ကုိယ္ေတာ္ဟာ ပညာေရးကုိ ဘယ္ေလာက္ဦးစားေပးလဲဆုိတာ ေတြ႕ႏုိင္မွာပါ။

ဒီလုိသင္ၾကားမႈက ေစာေစာပုိင္း မြတ္စလင္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိ ထင္ထင္ရွားရွား အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ျပန္က်ဲေနတဲ့ အာရပ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟာ စုစည္းမႈရွိလာၿပီး နယ္ေျမေတြခ်ဲ႕ထြင္ႏုိင္ခဲ့သလုိ ၀ိဇၨာသိပၸံ ပညာရပ္ေတြကုိ စိတ္၀င္စားမႈ စူးစမ္းရွာေဖြမႈေတြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး ထင္ရွားတဲ့ မြတ္စလင္ ေတြးေခၚပညာရွင္ေတြ၊ ၀ိဇၨာသိပၸံပညာရွင္ေတြလည္း အမ်ားအျပား ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီပညာရွင္ေတြထဲက စြယ္စံုရပညာရွင္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္ၿပီး အိႏၵိယႏုိင္ငံရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ ၀ိဇၨာသိပၸံပညာရပ္ေတြနဲ႔ ေဆးပညာရပ္ေတြကုိ ပထမဆံုး ကမၻာသိေအာင္ ခ်ျပခဲ့တဲ့ ပါရွန္း ပညာရွင္ႀကီး အလ္-ဘီ႐ူနီ ရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။

ငယ္ဘ၀
———-
အမည္အရင္း အဘူရီဟန္ မုိဟာမက္ အစ္ဗေန႔ အလ္-ဘီ႐ူနီကုိ ထိပ္ထိပ္ႀကဲ မြတ္စလင္ ပညာရွင္အခ်ိဳ႕ ေမြးဖြားခဲ့ရာ အလယ္အာရွက ခူရာဆန္ျပည္နယ္ ခ၀ါရီဇမ္ၿမိဳ႕နားမွာ သကၠရာဇ္ ၉၇၃ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ခူရာဆန္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္အခါက ႀကီးမားက်ယ္ျပန္တဲ့ ျပည္နယ္တစ္ခုပါ။ ၀ိဇၨာသိပၸံပညာရပ္ေတြ ထြန္းကားတဲ့ အသုိင္းအ၀ိုင္းကေမြးလာတဲ့ ဘီ႐ူနီဟာ ေစာေစာပုိင္း ၂၅ ႏွစ္ကို ခ၀ါရီဇမ္မွာပဲ ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီး အာရဗီနဲ႔ ပါရွန္းဘာသာရပ္ေတြ၊ အစၥလာမ့္တရားဥပေဒ၊ ဘာသာသာေရး၊ သဒၵါ၊ သခ်ၤာ၊ နကၡတေဗဒ၊ ေဆးပညာနဲ႔ အျခားသိပၸံ ဘာသာရပ္ေတြကုိ ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အစၥလာမ့္သိပၸံ၊ ဂႏၱ၀င္စာေပနဲ႔ ႐ုိး႐ုိးသိပၸံ ပညာရပ္ေတြကုိ ဆက္လက္ သင္ယူခဲ့ပါတယ္။

ဘီ႐ူနီဟာ သခ်ၤာပညာရပ္ကုိ အဲဒီအခ်ိန္က ထင္ရွားတဲ့ နကၡတၱေဗဒနဲ႔ သခ်ၤာပညာရွင္ အဘူနာဆာရန္ အလ္-မန္ဆူရ္ရဲ႕ ႀကီးၾကပ္ မႈေအာက္ မွာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာ ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အလ္-မန္ဆူရ္ရဲ႕ ဆရာျဖစ္တဲ့ အဘူ ၀ါဖာ အလ္-ဘူဂ်ာဇ္နီရဲ႕ လက္ေအာက္ မွာလည္း ပညာဆည္းပူးခဲ့တယ္လုိ႔ အခ်ိဳ႕သမုိင္းပညာရွင္ေတြက ဆုိပါတယ္။ ဒီအဆုိကုိ ပညာရွင္အမ်ားစုကေတာ့ လက္ခံျခင္း မရွိပါဘူး။

ဘူခါရာၿမိဳ႕သုိ႔တစ္ေခါက္
—————————-
သကၠရာဇ္ ၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ဘီ႐ူနီဟာ ဘူခါရာၿမိဳ႕ကုိ သြားေရာက္ ပညာဆည္းပူးခဲ့ၿပီး အလယ္အာရွမွာ ထင္ရွားတဲ့ သင္ၾကားေရး စင္တာေတြကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၉၉၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ဘီ႐ူနီဟာ ပါရွန္း ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ ဂ်ာဂ်န္ၿမိဳ႕မွာ အေျခခ်ခဲ့ၿပီး ဘုရင္ ရွမ္စ္ အလ္-မာအလီ ကြာဘက္စ္ အစ္ဗေန႔ ၀က္စ္ဟမ္ဂီရန္ထံမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ာဂ်န္မွာ ဘီ႐ူနီဟာ ၁၀ စုႏွစ္ တစ္ခုေက်ာ္ေလာက္ ေနထုိင္ခဲ့ၿပီး အဲဒီ့အခ်ိန္က အဆင့္ျမင့္ သိပၸံပညာရပ္အားလံုးနဲ႔ သခ်ၤာပညာရပ္ေတြကုိ ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။

ပထမဆံုးက်မ္း
—————–
အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္မွာေတာ့ ဘီ႐ူနီဟာ သူရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ Kitab al-Athar al-Baqiyah an al-Quran al-Khaliyab (ေရွးခတ္ႏုိင္ငံမ်ား၏ သမိုင္းစဥ္မွတ္တမ္း) စာအုပ္ကုိ ေရးသားျပဳစုခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ သူဟာ သမုိင္းေၾကာင္းဆုိင္ရာ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သဘာ၀နဲ႔ ေခတ္ကာလအေၾကာင္းေတြကုိ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး၊ ေရွးေခတ္ ျပည္သူေတြရဲ႕ သဘာ၀၊ ကာလနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာတုိ႔ကုိလည္း အေလးထား ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။

သမုိင္းေၾကာင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈနဲ႔ ပထ၀ီေဗဒဆုိင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈေတြကုိ စိတ္၀င္တစား ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရာကေန အဲဒီ လုိေျပာင္းလဲမႈေတြက ေရွးေခတ္လူသားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြမွာ ဘယ္လုိသက္ေရာက္ခဲ့သလဲဆုိတာကုိ ဘီ႐ူနီက ထုတ္ေဖာ္ျပသႏုိင္ခဲ့ ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာပဲ ဘီ႐ူနီဟာ သူ႕အရင္က ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔ ျဖစ္တည္မႈအေပၚ ထင္ျမင္မႈေတြကိုလည္း ေခ်ပေရး သားခဲ့ ပါေသးတယ္။

ေမြးရပ္ေျမသုိ႔တစ္ေခါက္
————————–
၁၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ ဘီ႐ူနီဟာ ေမြးရပ္ေျမ ခ၀ါရီဇမ္ကုိ ျပန္လည္သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး အဲဒီေခတ္ကာလက ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ အဘ္ဒူ အလ္-စမဒ္ အလ္-ေအာင္၀လ္ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ အျခားေသာ က႑ေတြကုိ ဆက္လက္ ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ မွာပဲ အလယ္ အာရွရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ဟာ ႐ုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီး ေဒသေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာလည္း ဘုရင္သစ္ ဆူလ္တန္ မဟ္မူးဒ္ရဲ႕ လက္ေအာက္ကုိ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘီ႐ူနီရဲ႕ေမြးရပ္ေျမ ခ၀ါရီဇမ္ေဒသကုိ ဆူလ္တန္ မဟ္မူးဒ္ရဲ႕ တပ္ေတြက ၁၀၁၇ ခုႏွစ္မွာ သိမ္းပုိက္ခဲ့ၿပီး ဘီ႐ူနီနဲ႔ ဆရာျဖစ္သူ အလ္-ေအာင္၀လ္တုိ႔ႏွစ္ဦးကုိ သံု႔ပန္းေတြအျဖစ္ ဂါဇနာကုိ ေခၚေဆာင္ သြား ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အျမင္မတူမႈနဲ႔ စြဲခ်က္တင္ခံခဲ့ရၿပီး ဘီ႐ူနီဟာ ေသဒဏ္ေပးျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘီ႐ူနီရဲ႕ အစြမ္းအစကုိ သိရွိၿပီး သူ႕ကုိေလးစားအားက်တဲ့ ဆူလ္တန္ရဲ႕ ထိပ္တန္း အႀကံေပးတစ္ဦးရဲ႕ ၾကား၀င္အသနားခံေပး မႈေၾကာင့္ ဘီ႐ူနီဟာ အသက္ေဘးက လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး အႀကီးတန္း နကၡတေဗဒနဲ႔ သိပၸံဆုိင္ရာ အႀကံေပးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါ တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘီ႐ူနီဟာ ဆူလ္တန္ မဟ္မူးဒ္ ခရီးထြက္ရာေနရာတုိင္းနဲ႔ တုိင္းျပည္ခ်ဲ႕ထြင္ရာ ေနရာေတြကုိ လုိက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ဘီ႐ူနီဟာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ သိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္႐ံုသာမက မတူညီတဲ့ ဘာသာစကားေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ႐ုိးရာဓေလ့ ထံုး တမ္းေတြ ကုိလည္း ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏုိးသူ တစ္ေယာက္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆူလ္တန္ မဟ္မူးဒ္ အိႏၵိယကုိ သိမ္းပုိက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘီ႐ူနီဟာ   အိႏၵိယရဲ႕ ေရွးေဟာင္းသမုိင္း၀င္ အေမြအႏွစ္ေတြကုိ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ ႀကိဳစားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အိႏၵိယေဗဒရဲ႕ ဖခင္
————————–
ဘီ႐ူနီဟာ အိႏၵိယမွာ သကၠရာဇ္ ၁၀၂၁ ခုႏွစ္ေန ၁၀၃၁ ခုႏွစ္အထိ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုၾကာ ေနထုိင္ခဲ့ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ သူရဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္ေတြအားလံုးနဲ႔ စြမ္းရည္ေတြကုိ အိႏၵိယရဲ႕ ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အိႏၵိယမွာအသံုးျပဳတဲ့ သကၠတ ဘာသာစကားကုိ ဘီ႐ူနီဟာ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေလ့လာခဲ့ၿပီး အဲဒီေလ့လာမႈကပဲ အိႏၵိယရဲ႕ တန္းဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဘီ႐ူနီဟာ အိႏၵိယကုိ ပထမဆံုးေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ မြတ္စလင္ပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး သူရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ လက္လွမ္းမီရာ အသိ ပညာေတြကုိ အကုန္လံုး ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ အိႏၵိယမွာရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းဘာသာစကားေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သမုိင္း၊ ဘာသာတရား၊ ပထ၀ီေရး ရာ၊ အႏုပညာနဲ႔ ဒႆနိကေဗဒဆုိင္ရာ က႑စံုကုိ ဘီ႐ူနီက ေလ့လာရွာေဖြ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူရဲ႕   ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္ေတြ အားလံုးကို ေဖာ္ျပထားတဲ့ ကီသဗ္ တာရစ္က္ အလ္-ဟင္ဒ္(အိႏၵိယသမုိင္း) ကို ဘီ႐ူနီက ေရး သားျပဳစုခဲ့ ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားဆံုး စာအုပ္ေတြထဲက တစ္အုပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ဘီ႐ူနီဟာ သူေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ အိႏၵိယက ဘာသာတရား၊ သမုိင္း၊ ပထ၀ီအေနအထား၊ ဘူမိေဗဒ၊ သိပၸံနဲ႔ သခ်ၤာပညာရပ္ေတြ ကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပထားပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ဟာ ေရွးေဟာင္းအိႏၵိယနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္သမုိင္းမွာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ၿပီး၊ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈကို ေလ့လာတဲ့ေနရာမွာ ေရွ႕ေဆာင္က်မ္းတစ္ဆူလုိ႔လည္း ပညာရွင္ေတြက သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။

ဘီ႐ူနီဟာ အိႏၵိယမွာရွိတဲ့ ရာသီဥတုအေျခအေနေတြ၊ လူေတြရဲ႕ ေမြးဖြားေသဆံုးမႈ အေျခအေနေတြကုိ ေလ့လာေကာက္ယူခဲ့ၿပီး အိႏၵိယမွာရွိတဲ့ အဓိက ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ၊ ၿမိဳ႕ငယ္ေတြ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအုိင္ေတြရဲ႕ အက်ယ္အ၀န္း အလ်ားအနံကို၊ တိုင္းတာခဲ့ပါတယ္။   ေခတ္မီ ပစၥည္းကိရိယာေတြမရွိဘဲ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္က တုိင္းတာခဲ့မႈဟာ ဒီေန႔ေခတ္ တုိင္းတာမႈေတြနဲ႔ အံၾသေလာက္ေအာင္ နီးစပ္ေနပါတယ္။

ႏုိင္ငံျခားသားေတြကုိ မယံုၾကည္ၾကတဲ့ အိႏၵိယတုိက္ငယ္ရဲ႕ ဓေလ့ေၾကာင့္ ဘီ႐ူနီကုိ အစပုိင္းမွာ အနည္းငယ္ သံသယ၀င္ ခဲ့ၾကေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဟိႏၵိဴပညာရွင္ေတြက ႀကိဳဆုိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘီ႐ူနီဟာ ဟိႏၵိဴပညာရွင္ေတြဆီက စာအုပ္ေတြ ကုိစုေဆာင္း ကာ ေလ့လာခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ၁၁ ရာစု အိႏၵိရဲ႕ သိပၸံ၊ သခ်ၤာ၊ ေဆးပညာ၊ နကၡတေဗဒပညာနဲ႔ အျခားေသာ ပညာရပ္ေတြကုိ အာရဗီဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိခဲ့ပါတယ္။

အိႏၵိယနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဘီ႐ူနီကုိ အိႏၵိယေဗဒဘာသာရပ္ကုိ တည္ေထာင္သူလု႔ိ သတ္ မွတ္ၾကပါတယ္။

အေရးသြက္သူ ဘီ႐ူနီ
————————
ဗဟုသုတ ႏွံ႔စပ္သူတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဘီ႐ူနီဟာ နကၡတေဗဒ၊ သိပၸံ၊ သခ်ၤာနဲ႔ဆုိင္တဲ့ က်မ္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာကုိလည္း   ေရး သားခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ စာအုပ္ေတြဟာ အခုအခ်ိန္မွာ မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ ဘီ႐ူနီေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ အေရအတြက္ကုိ အတိအက် မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ အခ်ိဳ႕သမုိင္း ပညာရွင္ေတြ ကေတာ့ ဘီ႐ူနီဟာ သိပၸံဆုိင္ရာ က်မ္းေပါင္း ၁၈၀ ေလာက္ကုိ ေရးသား ခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိၿပီး၊ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၂၀၀ ေလာက္ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။

အဓိကအားျဖင့္ နကၡတေဗဒအေၾကာင္းကုိ ေရးသားခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ကမၻာႀကီး လည္ပတ္ေနမႈအေၾကာင္းကုိလည္း ဘီ႐ူနီက ခန္႔မွန္း ရွင္းလင္း ခဲ့ပါတယ္။ ေနၾကတ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ဘီ႐ူနီက ေလ့လာမႈေတြျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး သူရဲ႕မွတ္တမ္းေတြက ႐ူပ ဘူမိေဗဒနဲ႔ နကၡ တၱေဗဒ တုိ႔မွာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ အသံုး၀င္ေနဆဲပါ။

႐ူပေဗဒ
———
႐ူပေဗဒ နယ္ပယ္မွာေတာ့ ဘီ႐ူနီဟာ မက္ကဲနစ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သိပၸံဆုိင္ရာ စမ္းသပ္ေလ့လာမႈကုိ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၿပီး၊ တည္ၿငိမ္ မႈနဲ႔ ေရြ႕လ်ားမႈနိယာမကုိလည္း မက္ကဲနစ္ပညာရပ္ထဲကုိ ထည့္သြင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တည္ၿငိမ္ေရအားကုိ   ေရြ႕လ်ားမႈနဲ႔   ေပါင္းစပ္ေပး ခဲ့ၿပီး ေရအားနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ေရြ႕လ်ားမႈနိယာမတစ္ခုကုိလည္း ဖန္တီးေပးခဲ့ပါတယ္။

ပထ၀ီ
——
ကမၻာႀကီးရဲ႕ အခ်င္းကုိတုိင္းတာဖုိ႔ ဘီ႐ူနီဟာ ေတာင္ေတြရဲ႕ အျမင့္ကုိ တုိင္းတာျခင္း၊ လူမ်ားေနထုိင္မႈ၊ ဖြားႏႈန္းေသႏႈန္းတုိ႔ကုိ တြက္ ခ်က္ျခင္း စတဲ့ ကုိယ္ပုိင္နည္းလမ္းတစ္ခုကုိ တီထြင္ခဲ့ပါတယ္။

တြင္းထြက္သတၳဳေဗဒ
———————-
သူကုိယ္တုိင္ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ကိရိယာနဲ႔ ဘီ႐ူနီဟာ သတၳဳအခ်ိဳ႕နဲ႔ တြင္းထြက္ေက်ာက္ေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္ သိပ္သည္းဆေတြကုိ အံၾသဖြယ္   ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိက်စြာ တုိင္းတာႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ဘာသာတရားမ်ား၏ သမုိင္း
——————————–
ဘီ႐ူနီဟာ ဘာသာေရးသမုိင္းမွာ အေရးပါတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲက တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ႏႈိင္းယွဥ္ေလ့လာမႈကုိ ဘီ႐ူနီက စြန္႔ဦးလုပ္ေဆာင္ခဲ့တာပါ။ ဇုိ႐ုိအက္စတာ၊ ဂ်ဴး၊ ဟိႏၵဴ၊ ခရစ္ယာန္၊ ဗုဒၶဘာသာ၊ အစၥလာမ္နဲ႔ အျခားေသာ ဘာသာတရားေတြကုိ ဘီ႐ူနီက ဓမၼဓိဌာန္ က်က် ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဘာသာတရားေတြကုိ မွားေနတယ္လုိ႔ သက္ေသျပတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ပံုစံ ကုိသာ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေလ့လာခဲ့တာပါ။

စာအုပ္မ်ား
———–
ဘီ႐ူနီရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ စာအုပ္ေတြကေတာ့ အလ္-ကြာနန္ အလ္-မတ္စ္အူဒီ (မတ္စ္အုဒ္နိယာမက်မ္း)၊ ကီသဗ္ တာရစ္က္ အလ္-ဟင္ဒ္ (အိႏိၵယသမုိင္းက်မ္း)၊ ကီသဗ္ အလ္-ရွာမီလ္ (အေထြေထြဗဟုသုတက်မ္း)၊ ကီသဗ္ အလ္-သဖ္ဟင္ (ေပါက္ေျမာက္မႈက်မ္း)၊ ကီသဗ္ သဟ္ဒီဒ္ နီဟာယသ္ အလ္-အမာကင္ (ကုိၾသဒိနိတ္မ်ဥ္းမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕မ်ား၏ နယ္နမိတ္ သတ္မွတ္ေရးက်မ္း)၊ ကီသဗ္ အလ္-အသ္ဟာရ္ အလ္-ဘာကြီယာ (ေရွးေဟာင္းႏုိင္ငံမ်ား သမုိင္းက်မ္း) ေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ေတြအားလံုးမွာ ဘာသာရပ္တစ္ခုခ်င္းစီအတြက္ စနစ္က်ၿပီး က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ဆန္းစစ္ေလ့လာမႈေတြကေန ရရွိခဲ့တဲ့ ရလဒ္ေတြကုိ ဘီ႐ူနီက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ သူရဲ႕ ထက္ျမက္တဲ့ဥာဏ္၊ ရင့္သန္တဲ့ေတြးေခၚမႈ၊ ထူးျခားတဲ့ ဘာသာစကားဆုိင္ရာ ကၽြမ္းက်င္မႈ စတာေတြက မတူညီတဲ့ ရင္းျမစ္ေတြကေန မတူညီတဲ့ အသိပညာေတြကုိ ရရွိေစခဲ့ၿပီး သူ႕ေခတ္သူ႔အခါက သိပၸံပညာရပ္ အားလံုးနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြကုိ ျပဳစုေရးသားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ဘီ႐ူနီကုိ ပညာရပ္တစ္ခုတည္း ေလ့လာသူ၊ ပုိ႔ခ်သူအျဖစ္ သတ္မွတ္လုိ႔မရပါဘူး။ တုိေတာင္းလွတဲ့ သူရဲ႕ဘ၀သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ အသိပညာရပ္ေတြအမ်ားႀကီးကုိ ရွာေဖြဆည္းပူးႏုိင္ခဲ့တာကုိက သူ႕ရဲ႕ ထူးျခားေျပာက္ေျမာက္တဲ့ စြမ္းရည္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး အခုအခ်ိန္အထိ သူ႔လုိ ဘယ္သူမွ မေအာင္ျမင္ေသးပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး ဘီ႐ူနီရဲ႕ ထူးျခားတဲ့စြမ္းရည္တစ္ခုကေတာ့ ဘာသာစကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ တက္ေျမာက္တာပါပဲ။ ပါရွန္း၊ အာရဗီနဲ႔ သကၠတဘာသာစကားေတြကုိ ဘီ႐ူနီဟာ ေရလည္ေအာင္ ေျပာႏုိင္သလုိ၊ ကၽြမ္းက်င္စြာလည္း ေရးတတ္၊ ဖတ္ တတ္ ပါတယ္။ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါမွာေတာ့ ဘီ႐ူနီဟာ ဘာသာစကားဆုိင္ရာ ဘုရင္တစ္ဆူပါပဲ။

လက္ေတြ႕က်တဲ့ မြတ္စလင္
——————————
ဘီ႐ူနီဟာ အစၥလာမ့္ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ သြန္သင္ခ်က္ေတြကုိ လက္ေတြ႕က်က် လုိက္နာက်င့္သံုးသူတစ္ဦးပါ။ အဲဒီေခတ္ အခါက   ျဖစ္ပြားေန ခဲ့တဲ့ စြန္နီ၊ ရွီယာ အားၿပိဳင္မႈေတြမွာလည္း ဘီ႐ူနီဟာ မပါ၀င္ခဲ့ဘဲ၊ သူရဲ႕ အသိပညာရွာေဖြေဖာ္ထုတ္မႈကုိသာ တစ္စုိက္ မတ္မတ္ ေဇာက္ခ်လုပ္ကုိင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။

အစၥလာမ့္ရွရီအသ္ဥပေဒကုိ ဘီ႐ူနီဟာ က်နစြာ နားလည္ သေဘာေပါက္ေပမယ့္ သီအုိရီပုိင္းဆုိင္ရာ အက်ိဳးမရွိတဲ့ ျငင္းခံုမႈေတြမွာလည္း ပါ၀င္ျခင္းမရွိခဲ့ဘဲ ခပ္ကင္းကင္းသာ ေနခဲ့ပါတယ္။ သမုိင္းပညာရွင္ေတြကေတာ့ ဘီ႐ူနီဟာ စြန္နီတစ္ေယာက္ျဖစ္ တယ္လုိ႔   ေဖာ္ျပၾက ပါတယ္။

ဘ၀နိဂံုး
———-
အိႏၵိယမွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအထိ က်င္လည္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း အသက္ ၅၈ ႏွစ္အရြယ္ ၁၀၃၁ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ဘီ႐ူနီဟာ ဂါဇနာ ကုိ ျပန္ ခဲ့ပါတယ္။ ဆူလ္တန္ မဟ္မူဒ္ရဲ႕ အ႐ုိက္အရာကုိ ဆက္ခံသူ ဘုရင္ ဆူလ္တန္ မတ္စ္အူးဒ္က ဘီ႐ူနီကုိ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ ႀကိဳဆုိခဲ့ပါ တယ္။

ဒီဘုရင္လက္ေအာက္မွာ ဘီ႐ူနီဟာ သိပၸံဆုိင္ရာ စာအုပ္ေတြနဲ႔ က်မ္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုိ ျပဳစုခဲ့ပါတယ္။ နကၡတေဗဒဆုိင္ရာ က်မ္း တစ္ဆူျဖစ္တဲ့ အလ္-ကြမ္နန္ အလ္-မတ္စ္အူဒီကုိ ဆူလ္တန္မတ္စ္အူးဒ္က အႀကိဳက္ေတြ႕ခဲ့တာေၾကာင့္ ဘီ႐ူနီဆီကုိ ေငြဒဂၤါး ဆင္တစ္စီးတုိက္ ပုိ႔ေပးခဲ့ေပမယ့္ ဘီ႐ူနီကေတာ့ အသိပညာ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္မႈကုိ ႏွစ္သက္မႈတစ္ခုအတြက္ လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ပစၥည္းဥစၥာအက်ိဳးအျမတ္အတြက္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ပဲ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။

ဂါဇနာမွာ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ေနထုိင္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အသက္ ၇၈ ႏွစ္အရြယ္မွာ စြယ္စံုရ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး ဘီ႐ူနီဟာ ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္ ခဲ့ပါတယ္။

အလ္ဘီ႐ူနီဟာ အလယ္ေခတ္ အစၥလာမ့္သမုိင္းမွာ အေက်ာ္ၾကားဆံုး ပညာရွင္ေတြထဲက တစ္ဦးအျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္းခံခဲ့ရၿပီး ႐ူပေဗဒ၊ သခ်ၤာ၊ နကၡတေဗဒနဲ႔ သမုိင္းပညာရပ္တုိ႔ကုိ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္သူလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘီ႐ူနီဟာ ဘာသာ စကားဆုိင္ရာမွာလည္း ပါရမီရွိသ ူတစ္ဦးပါတယ္။ ခ၀ါရက္ဇ္မီယမ္ ဘာသာစကား၊ ပါရွန္း၊ အာရဗီ၊ သကၠတ ဘာသာ စကား တုိ႔ကုိ ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္စြာ ေရးသားေျပာဆုိႏုိင္ၿပီး ဟီဘ႐ူး၊ ဂရိနဲ႔ ဆီရီအက္ ဘာသာစကားကုိလည္း တတ္ ကၽြမ္းပါေသး တယ္။

အလ္ကင္ဒီ၊ အလ္-ရာဇီ၊ အလ္-ဖာရာဘီ၊ အစ္ဗေန႔ဆီနာ၊ အလ္-ဂါဇာလီနဲ႔ မတူတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ဘီ႐ူနီရဲ႕ သိပၸံဆုိင္ရာ   ေလ့လာေတြ႕ ရွိခ်က္ေတြကုိ မၾကာခင္အခ်ိန္ကအထိ ဥေရာပဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိႏုိင္ခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့တာပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူရဲ႕ အေတြးအေခၚ ယူဆခ်က္ေတြ ဟာ အလယ္ဥေရာပကုိ လႊမ္းမုိးခဲ့ျခင္း မရွိေပမယ့္ အေရွ႕ပုိင္းတစ္ခြင္မွာေတာ့ ဘီ႐ူနီဟာ လႊမ္းမုိးမႈရွိတဲ့ မြတ္စလင္ စြယ္စံုရ ပညာ ရွင္ႀကီးေတြ ထဲက တစ္ဦးပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ကုိးကား – Wiki၊ The Muslim 100 by Muhammad Mojlum Khan

လူယုတ္မာ၊ လူမိုက္၊ လူလိမ္၊ လူရိုး၊ လူေအး ႏွင့္ လူအ

လူမိုက္သည္ လူယုတ္မာ၏ ေနာက္လိုက္ (သို႔) ေအာက္ဆြဲ ျဖစ္သည္။

လူေအးသည္ လူယုတ္မာအတြက္ ကစားစရာအရုပ္ ျဖစ္သည္။

လူယုတ္မာသည္ ဥာဏ္မ်ားသည္။ မာယာမ်ားသည္။ အမွန္အမွားကို ေဝဝါးရႈပ္ေထြးေအာင္ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ လုပ္သည္။ သို႔မွသာ သူယုတ္မာသည္မ်ားကို ဖံုးကြယ္ႏိုင္မည္။ လူေတြ မ်က္ေစ့လည္မည္ ျဖစ္သည္။

အေဆာက္အဦးတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ရာ၌ နည္းပညာသံုးရသည္။ စံနစ္က်ရသည္။ နည္းမွန္ လမ္းမွန္ တည္ေဆာက္ရသည္။ လွပေအာင္ တည္ေဆာက္ရသည္။ ႀကံ့ခိုင္ေအာင္ တည္ေဆာက္ရသည္။ ထို႔အတြက္ ရက္ေပါင္း လေပါင္းမ်ားစြာ ႀကာေအာင္ ေဆာက္ရသည္။ သို႔ေသာ္….

ဖ်က္ဆီးခ်င္လွ်င္ ဗံုးတစ္လံုးတည္းႏွင့္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ျပားျပားဝပ္သြားေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္လို႔ရသည္။ ေလယာဥ္ျဖင့္ ဝင္တိုက္ဖ်က္ဆီးခံရေသာ အေမရိကန္ World Trade Center သည္ ထင္ရွားေသာ ဥပမာတစ္ခုျဖစ္သည္။

လူျဖစ္လာလွ်င္ လူႏွင့္ လူ႔ပါတ္ဝန္းက်င္ မပါတ္သက္လို႔ မရ။ လူေတြထဲမွာ လူလိမ္ လူေကာက္ေတြ ပါမည္ ဆိုသည္ကို လူတိုင္း နားလည္သည္။ တကယ္တမ္းမွာ လူလိမ္လူေကာက္က လူေတြအားလံုးထဲမွာ လူနည္းစုျဖစ္သည္။ ထို႔ေႀကာင့္ လူတိုင္းကို လူလိမ္လူေကာက္လို သေဘာထားျပီး ဆက္ဆံလို႔ ျဖစ္သည္မဟုတ္။ ဤအခ်က္က ျပဳျပင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ အမွန္တရားျဖစ္သလို လူလိမ္လူေကာက္မ်ားအတြက္ အခြင့္အေရးလည္း ျဖစ္သည္။ လိမ္မည့္သူက စတင္ ခ်ဥ္းကပ္ကတည္းက လိမ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ရင္း ရွိျပီးျဖစ္၍ အလိမ္ခံရမည့္သူထက္ တစ္ပန္းသာျပီးသား ျဖစ္သည္။ လိမ္ဖို႔ ဗ်ဴဟာ အခင္းအက်င္းကို ႀကိဳတင္တြက္ဆ စဥ္းစားျပီးသား ျဖစ္သည္။ လူလိမ္လူေကာက္မ်ားတြင္ ဂ်ိဳ(ခ်ိဳ) ပါသည္ မဟုတ္သျဖင့္ အေတြ႕အႀကံဳရင့္ေသာ လူလိမ္ကို ႀကိဳတင္သိဖို႔ အခြင့္အလမ္းနည္းသည္။

လူလိမ္သည္လည္း အကြက္က်က် ဥာဏ္မ်ားသည္ ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ လူယုတ္မာနွင့္ သေဘာတရားတူသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ကြာျခားသည့္ အခ်က္မွာ လူလိမ္က လိမ္ဖို႔ႀကိဳးစားရံု သက္သက္ျဖစ္၍ လိမ္၍မရလွ်င္ လက္ေလွ်ာ့သြားမည္ ျဖစ္ေသာ္ျငား လူယုတ္မာကေတာ့ မရမခ်င္း ဆက္လက္၍ နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ယုတ္မာေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။ လိုအပ္လွ်င္ လူမိုက္ကို သံုးပါလိမ့္မည္။ ဥာဏ္နည္းေသာေႀကာင့္ လူမိုက္ျဖစ္လာသည္ျဖစ္၍ လူယုတ္မာအယံုသြင္းသေလာက္ မစဥ္းမစားလုပ္မည္သာ ျဖစ္သည္။

အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦး ေျပာသလို ဘုရင္ႏွင့္ လူမိုက္တြင္ ဘုရင္က သတ္သင့္ မသတ္သင့္ စဥ္းစားဦးမည္ ျဖစ္၍ လူမိုက္ေလာက္ ေႀကာက္စရာမေကာင္း။ လူမိုက္ကား စဥ္းစားေနမည္ မဟုတ္။ စဥ္းစားတတ္လွ်င္ လူမိုက္ပင္ ျဖစ္လာမည္ မဟုတ္။ စဥ္းစဥ္းစားစား မိုက္သည္ဆိုလွ်င္လည္း လူမိုက္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လူယုတ္မာဟုသာ ဆိုရေပေတာ့မည္။

ဆိုလိုသည္က အဖ်က္သမားမ်ားႏွင့္ တည္ေဆာက္သူမ်ားယွဥ္လွ်င္ အဖ်က္သမားသည္ အျမဲတစ္ပန္းသာေနသည္။ အဖ်က္သမား တစ္ခုဖ်က္လွ်င္ တည္ေဆာက္သူမ်ားက ၃-၄ ခု ျပန္လည္တည္ေဆာက္ႏိုင္မွသာ အဖ်က္သမားကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ သိပ္လြယ္သည့္ကိစၥေတာ့ မဟုတ္။

  

ႀကမ္းတိုက္ဝတ္အတြက္ ညစ္ပတ္ေပက်ံျခင္းသည္ ပံုမွန္သာျဖစ္သည္။ မည္မွ်ပင္ ထပ္မံညစ္ပတ္ေသာ္ျငား ထူးျခားလာမည္ မဟုတ္။ ဝတ္ေကာင္းစားလွ အျဖဴတစ္ထည္တြင္ ဆီကြက္တစ္ကြက္၊ အစြန္းအထင္းတစ္ခုသည္ ဧရာမျပႆနာျဖစ္သည္။ ႀကမ္းတိုက္ဝတ္ႏွင့္ ဝတ္ေကာင္းစားလွ ရန္ျဖစ္ႀကလွ်င္ ႀကမ္းတိုက္ဝတ္က တစ္ပန္းသာသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္။ သူက ဝင္လံုးဖို႔ ဝန္ေလးေနမည္ မဟုတ္။ ဝတ္ေကာင္းစားလွကို သူ႕နည္းတူ ညစ္ပတ္သြားေအာင္ လုပ္ဖို႔နည္းလမ္းရွာဖို႔သာ ရွိသည္။ သူလည္းညစ္ပတ္ ကိုယ္လည္းညစ္ပတ္ ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ လူေတြမ်က္ေစ့ထဲတြင္ အားလံုးအတူတူ ျဖစ္သြားမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ထို႔ေႀကာင့္ သူ႕ကိုဝင္လံုးေအာင္ အႏုနည္းျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္မည္။ အႀကမ္းနည္းျဖင့္ ဝင္လံုးမည္။ ပို၍ပညာပါေသာ ႀကမ္းတိုက္ဝတ္သည္ သူ႕ဖါသာ ဝင္လံုး၍ ညစ္ပတ္သည့္ သေဘာေရာက္ေအာင္ ရန္စမည္။ မခံမရပ္ႏိုင္၍ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္သည္ႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ျပီျဖစ္သည္။ တစ္ခ်က္ေလာက္ ပြတ္ လိုက္သည္ႏွင့္ အျမတ္ထြက္သူက ႀကမ္းတိုက္ဝတ္သာျဖစ္သည္။

လူအမ်ားစု၏ သေဘာကလည္း အဝတ္ျဖဴေပၚက ဆီကြက္ကိုသာ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ႀကမည္သာ။ တစ္သက္လံုး ဘယ္ေလာက္ေကာင္းခဲ့သည္ ျဖစ္ေစ တစ္ခ်က္မွားသည္ႏွင့္ ေကာင္းခဲ့သမွ် ေရစုန္ေမ်ာေပေရာ့။ ဝါးကူထိုးဖို႔ ေစာင့္ေနသူမ်ားကလည္း အံုနွင့္က်င္းႏွင့္။ တစ္သက္လံုး ဆိုးခဲ့ေသာအရက္သမားႀကီး အရက္ကေလးတစ္ပတ္ေလာက္ ျဖတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဝိုင္းဝန္းခ်ီးက်ဴးကာ ဘုရားဒကာစာရင္းသြင္းလ်က္ ေကာင္းခ်ီးႀသဘာေပးႀကသည္မွာ ကိုယ္ေတြ႕။ တစ္ပတ္ေလာက္ႀကာျပီး ျပန္ေသာက္ျမဲ၊ ဆိုးျမဲ ျဖစ္ေတာ့လည္း ျပန္ျဖတ္ႏို္းႏို္းႏွင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာႀကဦးမည္မွာ မုခ်။

ဆိုခဲ့သည့္ထဲတြင္ လူရိုး၊ လူေအးႏွင့္ လူအ က တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ရိုးလြန္းေတာ့ ေအးသည္။ ေအးလြန္းေတာ့ အ သည္ဟူသည့္ ျမန္မာစကားရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရိုးသားမႈကို ထိပါးပုတ္ခတ္သည့္သေဘာ သက္ေရာက္သည္ဟု ယူဆသျဖင့္ ႏွစ္သက္လွသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဤအဆိုကို အစားထိုးစရာ မရွိေသးသျဖင့္ နဂိုအတိုင္း လက္ခံထားပါသည္။ ရိုးသားမႈသည္ လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ ပစၥပၸဳန္ႏွင့္ သံသရာအတြက္ပါ တန္ဖိုးအရွိဆံုး အေျခခံစိတ္ထားျဖစ္သည္။ ရိုးသားလွ်င္ ျဖဴစင္သည္ဟုသာ ဆိုခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ႀကမ္းတိုက္ဝတ္အတြက္ အသံုးခ်ခံ ကစားစရာမျဖစ္ေအာင္ေတာ့ သတိထားရလိမ့္မည္။ 

တကယ္ေတာ့ လူယုတ္မာ၊ လူမိုက္၊ လူလိမ္၊ လူရိုးႏွင့္ လူေအးသည္ တစ္ေယာက္တည္း သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုတည္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါေပၚလိုက္ျပီး လူတစ္ဦးတည္းက အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနသည္လည္း ရွိသည္။ တကယ့္ေလာကတြင္ အေကာင္းအဆိုးသည္ သီးသန္႔ကြဲျပားေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ေဒြးေရာယွက္တင္ ရွိေနသည္ကိုသာ အေတြ႕ရမ်ားပါသည္။ ဤအခ်က္ကို ဥာဏ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ပိုမိုရႈပ္ေထြးေအာင္ ဖန္တီးလိုက္ေသာအခါ အမွားအမွန္ကို အကန္႔ခြဲဖို႔ ခက္လာသျဖင့္ ရာခိုင္ႏႈန္းမည္မွ် မွန္သည္ မွားသည္ ဆိုသည့္အေပၚတြင္ အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ႀက၊ စိတ္ဝမ္းကြဲတတ္ႀကပါသည္။

လူအ ကေတာ့ လူယုတ္မာအတြက္ လူမိုက္ကုန္ႀကမ္းသာ ျဖစ္သည္။

(သရုပ္ေဖၚပံုမ်ားကို Google မွ ယူသည္။)

ျမန္မာရဲႏွင့္ လူမိုက္သံသရာ

ရန္ကုန္ ေခတ္အဆက္ဆက္ သူ႔အပိုင္လိုက္ ၾကီးစိုး မင္းမူခဲ့ၾကတဲ့ လူမိုက္ႀကီးေတြ လမ္းမေတာ္ဖိုးတုတ္ ဗိုလ္တေထာင္ငမိုး၊ အဂၤလိပ္ေခတ္ လိုအပ္လို႔ အသံုးျပဳၾကတဲ့ လူမိုက္အပိုင္စား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လမ္းမေတာ အပိုင္မွာ ပုလိပ္က ဘိန္းခန္းေတြ၊ အရက္ဆိုင္ေတြ၊ ျပည့္တန္ဆာ အိမ္ေတြ ဖမ္းခ်င္ရင္ အပိုင္စားလူမိုက္ေတြ ေခၚယူညႇိႏိႈင္း ခဲ့ၾကရပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီေခတ္ ပန္းဘဲတန္းက မူဆာတို႔၊ အီဆတ္တို႔၊ အလီတို႔၊ ပန္းဆိုးတန္းက ေရာင္စိန္ကဖီးမွာ မိုးေက်ာ္တို႔၊ ေက်ာ္၀င္းတို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း အေနာက္ဘက္တန္းက ဘသန္းကဖီးမွာ ေဆး႐ံုးႀကီးလူမိုက္ ပီတာတို႔၊ အဘူးတို႔၊ ကာဆင္တို႔၊ အဲဒီေခတ္က ေလဟာျပင္ထဲ က်င္လည္က်က္စားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘူတာႀကီးဂံုးတံတားေအာက္မွာ ရွဲတမတ္ဆိုတာ အဲဒီေခတ္က ကိုမိုးေက်ာ္တို႔ ေက်ာ္၀င္းႀကီးတို႔ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒါင္းေတာင္း ၅ ၿမိဳ႕နယ္ဟာ လူဦးေရ အထူထပ္ဆံုးၿမိဳ႕လယ္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီးေတြရွိလို႔ ခါးပိုက္ႏိႈက္၊ ျပည့္တန္ဆာႀကိဳးလိမ္ဂိုဏ္းသမားေတြ၊ ဖဲသံုးခ်ပ္သမားေတြ လႈပ္ရွားတဲ့ေနရာျဖစ္လို႔၊ ရဲတပ္ဖြဲ႕အင္အားနဲ႔ မလံု ေလာက္လို႔ ရဲေတြက လူမိုက္ေတြကိုၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ထားၿပီး လူမိုက္ လူမိုက္ခ်င္းထိန္းထားခဲ့ၾကရပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က လူမိုက္ေတြလည္း စည္းရွိပါတယ္။ ရဲေတြကလည္း စည္းရွိၾကပါတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေလာကကို ေၾကးမံုတို႔ ႀကီးစိုးထားတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ခါးပိုက္ႏိႈက္ေတြဟာ ေစ်းထဲႏိႈက္သူက ေစ်းထဲပဲ ႏိႈက္ပါတယ္။ ကားေပၚႏႈိက္သူက ကားေပၚပဲ ႏိႈက္ပါတယ္။ ဘုရားပြဲ လမ္းေပၚႏိႈက္သူကလည္း မိမိတို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ နယ္ေျမေတြမွာပဲ ႏိႈက္ၾကပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရရင္ ဘယ္ကားလိုင္း၊ ဘယ္မွတ္တိုင္ ႏိႈက္ခံရတယ္ဆိုက ေျမနီကုန္း တပင္ေရႊထီး႐ုပ္ရွင္႐ံုးနားက “ေခတ္သစ္”လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေၾကးမံုဆီေမးရင္ သိပါတယ္။ တာေမြဘက္က တာေမြသခ်ႋဳင္းႀကီးထဲက ဇရပ္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕လံုး ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ မနက္သူခိုး၊ ညသူခိုး၊ ေန႔လယ္ သူခိုးေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကိုသိေနတဲ့ ယကၡႀကီးဆိုတဲ့ လူမိုက္ႀကီးတေယာက္ ရွိပါတယ္။
သူ႔အပိုင္ထဲ သူမသိဘဲ ၀င္ခိုးလို႔ကေတာ့ ရဲလက္ထဲခ်က္ခ်င္းအပ္ပါတယ္။
သူခိုးေတြအားလံုး အဲဒီ ယကၡႀကီးဆီမွာ ဆက္ေၾကးေပးၾကရပါတယ္။

အဲဒီပုဂ္ၢိဳလ္ေတြ ဦးသန္႔အေရးအခင္းအၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံလိုက္ၾကရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ရဲဘက္စခန္းေရာက္ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ၿပီး ေသဆံုး ၁၉၇၅၊ ၁၉၇၆ ပတ္၀န္းက်င္ၿမိဳ႕လယ္ လူဆိုးတခ်ဳိ႕ ေပ်ာက္ဆံုးခ့ဲၾကေပမယ့္ ရြက္ပံုးသီး လူမိုက္ေတြ ခါးေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ အေျခအေနအခ်ိန္အခါကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။

လွည္းတန္း (ကမာရြတ္)ကတၱသရာတို႔ ရမ္းကားတို႔၊ ကမာရြတ္ႀကီးတို႔ စိုးသိန္းႀကီးတို႔ ကိုေက်ာက္ခဲတို႔၊ ခရမ္းတို႔ တေၾကာထလာၾကပါတယ္။ ခါးေခါင္းေဆာင္ႀကီးျမင့္တို႔ ဆင္မလိုက္ ၀က္သတ္႐ံုအနီး က်င္လည္ေနၾကတဲ့ ဆင္မလိုက္လူမိုက္အုပ္စုေတြ၊ အခု ဘုရင့္ေနာင္လမ္းႀကီး မေဖာက္ခင္ သံႀကိဳးတိုင္က ကိုတိုးလိႈင္ႀကီးတို႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ညေစ်းအမွီျပဳၿပီး လႈပ္ရွားၾကတဲ့ ကပၸလီတို႔ ကိုႏြားႀကီး (စံၿငိမ္း)တို႔ အုပ္စုေတြ ႀကံေတာသခ်ႋဳင္းထဲ ေဆးေျခာက္တထုပ္ ၅/ိ နဲ႔ျဖန္႔တဲ့ ပိုးဟပ္ျဖဴတို႔၊ ေအာင္၀င္းတို႔၊ ၀င္းႏိုင္တို႔ အုပ္စုေတြ ကိုယ့္အပိုင္ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ့္ေဒသမွာပဲ မင္းမူမိုက္ၾကပါတယ္။

လူမိုက္ေခါင္းေဆာင္ေအာင္၀င္းတို႔ဆိုရင္ ““ဒို႔က လူမိုက္၊ လူမိုက္ အလုပ္ပဲ လုပ္တယ္။ မယုတ္မာဘူး””လို႔ အၿမဲေျပာပါတယ္။ လိုအပ္လို႔ ရဲကေခၚရင္ ေအးခ်မ္းစြာသြားပါတယ္။ အဖမ္းခံရရင္လည္း ေထာင္ထဲမွာ ေနရာရွိၿပီးသားျဖစ္လို႔ ထြက္ေျပးတာတို႔ ရဲကိုျပန္ခုခံတာတို႔ မရွိခဲ့ပါ။ လိုအပ္လို႔ ရဲေခၚရင္ ေတြ႕တယ္။ အဖမ္းခံတယ္။ သူ႔အပိုင္နဲ႔သူ လူမိုက္ရွိၾကေပမယ့္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ လူထုကို ထိတ္လန္႔ေအာင္ က်ီးလန္႔စာစားျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။

၈၈ အေရးအခင္းအၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္မွာ လူမိုက္လက္သစ္ေတြ ယုတ္မာၾကတယ္၊ ႐ိုင္းစိုင္းလာၾကပါတယ္။ အေရးအခင္းၿပီးခါစ ၁၉၈၉ နဲ႔ ၁၉၉၀ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းအထိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေနရာအႏွံ႔ နံနက္ ေ၀လီေ၀လင္း ညမိုးခ်ဳပ္စ အခ်ိန္ေတြမွာ လမ္းခရီးသြားေတြဆီက ပါပေလကာကားနဲ႔ အုပ္စုတစု ဆြဲႀကိဳးျဖတ္၊ ပိုက္ဆံအိတ္လုေျပးတဲ့ျဖစ္စဥ္ေတြ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ ဘူတာ႐ံုလမ္းဘက္တို႔မွာဆိုရင္ ပဲျပဳတ္သည္ကအစ နံနက္ ေ၀လီေ၀လင္း အလုခံရတာေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ရဲက ဖမ္းရင္ ရဲကို ျပန္ခုခံတယ္။

လိႈင္ဘက္မွာ ငရွဥ္တို႔၊ ေခါေလးတို႔၊ ၀က္ကေလးတို႔ ခါးေခါင္း ဆာင္ႀကီးျမင့္အဖြဲ႕ေတြ ပစၥည္းလုတယ္။ မေပးရင္ ရန္ျပဳတယ္။ ဆိုက္ကား လုိခ်င္လို႔ ဆိုက္ကားသမားကိုသတ္တဲ့ ငမိုးတို႔လို လူမိုက္ေတြ ေပၚလာပါတယ္။

အေရးအခင္းကာလ ဂိုဏ္းစတားႀကီးတဦးက ေမြးခဲ့တဲ့ စိုးျမတ္တို႔ ဆိုရင္ ေထာင္က တရား႐ံုးကို ႐ံုးထုတ္တဲ့အခ်ိန္ အခ်ဳပ္ကားရဲ႕ေခါင္းခန္းမွာ စီး၊ အိမ္ကိုျပန္ ေရမိုးခ်ဳိး ထမင္းစားၿပီးမွ ဘားလမ္းတရား႐ံုးကို တရားရင္ ဆိုင္ဖို႔သြားတဲ့ အေျခအေနထိ အဲဒီကာလက ရဲေတြစည္းေဖာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အဓိကက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေမြးတဲ့ လူမိုက္ ဒုစ႐ိုက္သမားနဲ႔ ရဲကေမြးထားတဲ့ ဒုစ႐ိုက္သမားေတြ အာဏာလုနယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္ရာကအစ လူမိုက္ေလာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေခါင္းေထာင္ႀကီးစိုးလာခဲ့တာ ယေန႔အုပ္စုဖြဲ႕ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်တဲ့အဆင့္ေရာက္လာပါၿပီ။ ေစ်းေတြမွာ စည္ပင္ရဲေတြ၊ စည္ပင္၀န္ထမ္းေတြက မတရားလုပ္ျခင္းကို ခံရတဲ့ ေစ်းသူေစ်းသားေတြက သီရိမဂၤလာေစ်းေခတ္က ၾကည့္ျမင္တိုင္တဖက္ကမ္းက လူမိုက္ေတြကို ဆက္ေၾကးေပးငွားၿပီး ဘ၀လံုၿခံဳေရးအတြက္ ဖန္တီးၾကပါတယ္။ လူေတြ စီးပြားေရးအဆင္မေျပၾကေတာ့ အရက္ဆိုင္ဖြင့္ ၂ လံုး၊ ၃ လံုး ဒိုင္ကိုင္၊ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းေတြလုပ္၊ အႏွိပ္ခန္းေတြဖြင့္ အဲဒီလိုေနရာေတြမွာ တာ၀န္က်တဲ့ ရဲေတြကဆက္ေၾကးယူ၊ ၿမိဳ႕နယ္တခုမွာ ခ်ဲဒိုင္တဦးရွိရင္ စခန္းတခုလံုးက အေထြေထြ ကင္းေစာင့္တဲ့ရဲကအစ ဆက္ေၾကးေတာင္း ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စီမံခ်က္ရွိတယ္ဆိုၿပီး ဖမ္းၾကပါတယ္။ ေပးလည္းေပးရ အဖမ္းလည္းခံရေတာ့ ရဲနဲ႔မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရသူေတြက လူမိုက္ေတြေမြးၾကပါတယ္။ ရန္ကင္းမွာ ၀င္တိုက္မိလို႔ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္သူက ကံဘဲ့လူမိုက္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ရန္ကင္း ကံဘဲ့ထဲမွာရွိတဲ့ ရဲနဲ႔မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း လုပ္စားသူေတြက ေမြးထားတဲ့လူမိုက္၊ ရဲလာရင္ တာ၀န္ခံေျဖရွင္းေပးသူတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသူတို႔သိတဲ့ ၁၉၈၃ နဲ႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အထိ ကာလရဲေတြဟာ သစၥာရွိၾကပါတယ္။ တေယာက္က တာ၀န္ယူထားရင္ တေယာက္နဲ႔ၿပီးပါတယ္။ ဘယ္သူ႔မွလာမဖမ္းပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႕ႀကီး ပ်က္စီးသြား ရတာ ေနျပည္ေတာ္ရဲလို႔ေခၚတဲ့ စစ္တပ္ကအသြင္ေျပာင္းလာတဲ့ ရဲေတြ လက္ထက္မွာ ရဲတပ္ဖြဲ႕ႀကီး စတင္ပ်က္စီးေတာ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ ႀကံဳဖူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခုဆိုရင္ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ဘက္မွာ အေရးအခင္း ၿပီးခါးစက တပ္ကေရာက္လာတဲ့ ရဲအရာရွိအခ်ဳိ႕ မူးယစ္ရာဇာအိမ္မွာ အရက္၀ိုင္း ဖြဲ႕ပါတယ္။ လိုင္းေၾကးလည္း ယူပါတယ္။ ေရခ်ဳိးခါနီး ဆပ္ျပာမရွိလို႔ အက်ႌခၽြတ္နဲ႔ စက္ဘီးစီးလာၿပီး ဘိန္းရာဇာကို ကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာ၀ယ္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖမ္းခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ဖမ္းျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဆက္ ေၾကးလာေရာက္ေထာင္းတဲ့ ရဲကို ပါး႐ိုက္လႊတ္တဲ့ အျဖစ္ေတြ လိုင္းေၾကးယူၿပီး ဖမ္းခိုင္းတဲ့ ရ၀တလူႀကီးေတြကို ဓားနဲ႔ခုတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္တာျမင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ စစ္တပ္မွ အသြင္ေျပာင္းလာတဲ့ ရဲက ရဲဘ၀ပ်က္ ေစေတာ့တာပါပဲ။

စာေရးသူအေနနဲ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕ႀကီး သိကၡာက်ေအာင္ ေရးသားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ရဲထဲမွာ လစာတခုတည္း မွီခိုစားေသာက္တဲ့ ရဲေတြရွိသလို လာဘ္လာဘကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ရဲလုပ္တဲ့လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျပင္ျပင္ အက်င့္ေတြေတာ့ ေျပာင္းမည္မဟုတ္ပါ။ အခု လိႈင္သာယာဘက္မွာ လူမိုက္ဂိုဏ္းႀကီးတဂိုဏ္းကို လက္နက္ (ဓား) အလက္ ၄၀ ေလာက္နဲ႔ ဖမ္းမိတဲ့သတင္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ၀မ္းလည္းသာပါတယ္။ ဂုဏ္လည္း ယူပါတယ္။

အေရးအခင္းမျဖစ္ခင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ခ်ဲဒိုင္ေတြကို ခ်ဲမထြက္ခင္ ညဘက္မ်ဳိးေတြမွာ လူမိုက္ေတြေပါတဲ့ၿမိဳ႕နယ္ေတြကို လိုင္းေၾကးရမထားတဲ့ ရဲအခ်ဳိ႕၀င္ဖမ္းၾကပါတယ္။ ျပန္လည္ခုခံတယ္ဆိုတာ သဲ့သဲ့ေလးေတာင္ မၾကားခဲ့ရပါဘူး။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေခတ္ေရာက္မွ ဆြယ္မွဴးေတြ ေမြးထားတဲ့သတင္းေပး ဒုစ႐ိုက္သမားေတြကို သူတို႔စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ဆြယ္မွဴးေတြက “မင္းတို႔ကို ရဲလာဖမ္းရင္ ႐ိုက္လႊတ္”လို႔မွာထားရာကအစ လူမိုက္ေတြ ႀကီးစိုးခဲ့ေသာ ယေန႔အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ရဲေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ယာဥ္ထိန္းရဲေတြက ဖမ္းခ်င္တဲ့ကားက်ေတာ့ ဖမ္းတယ္။ မဖမ္းခ်င္တဲ့သူက်ေတာ့ မဖမ္းဘူး။ ဒါေတြကို လမ္းေတြေပၚမွာ ကားေမာင္းေနတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းေတြက ျမင္ေတြ႕ၾကရေတာ့ ယာဥ္ထိန္းကို ရန္ျပဳခုခံတဲ့ အျဖစ္ေတြ ျဖစ္လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တေလာေလးက လိႈင္သာယာ မီးခြက္ေစ်းနားမွာ ဖဲဒိုင္ခံစားတဲ့အိမ္ကို ရဲ၀င္ဖမ္းေတာ့ အဖမ္းခံရသူက ဖုန္းဆက္လိုက္တာ လက္နက္ကိုင္ လူမိုက္တစုေရာက္လာၿပီး ရဲကိုဓားနဲ႔လိုက္ခုတ္လို႔ ရဲေတြထြက္ေျပးခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြဟာ ရဲေတြစည္းေဖာက္လို႔ျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရပါတယ္။ ဆက္ေၾကးယူတဲ့သူကတဖြဲ႕၊ ဖမ္းတဲ့သူကတဖြဲ႕၊ ဒါေၾကာင့္ ဥပေဒနဲ႔မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း လုပ္စားသူေတြက လူမိုက္ေတြေမြးထားျခင္းကစၿပီး အခုလို လူမိုက္ေတြ သက္ဆိုးရွည္လာျခင္းျဖစ္ကာ တဖက္က စည္းမေစာင့္လို႔ တဖက္က စည္းေဖာက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ရဲစစ္စစ္က ရဲအလုပ္စစ္စစ္မွန္မွန္လုပ္ရင္ ရဲလို႔အသံၾကားတာနဲ႔ ဒုစ႐ိုက္သမားလႈပ္၀ံ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ယူလည္းယူေသး ဖမ္းလည္းဖမ္းေသးဆိုရင္ေတာ့ ဒံုရင္းအတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။

ခႏၶာငါးပါးသည္ အစဥ္အျပတ္ႀကီးျပတ္ခဲ့ေသာ္

ခႏၶာငါးပါးသည္ အစဥ္အျပတ္ႀကီးျပတ္ခဲ့ေသာ္
ပုဂၢဳိလ္သတၱ၀ါသည္လည္း အျပတ္ႀကီးျပတ္
ေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလားဟု ေမးရန္ရွိ၏။
အေျဖကား ဤလူ႔ျပည္မွ စုေတ၍ အထက္
နတ္ျပည္ ျဗဟၼာျပည္တို႔၌ျဖစ္ရသည္ဟုေသာ
စကား၊ ဤလူ႔ျပည္မွစုေတ၍ ေအာက္ငရဲျပည္
တို႔၌ျဖစ္ရသည္ဟူေသာစကားမ်ားမွာလည္း
စုေတရာဌာနႏွင့္ျဖစ္ရာဌာနမ်ားသည္အလြန္
ေ၀းစြာကြာျခားလ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ ဌာေန
ေဒသအားျဖင့္ လြန္စြာကြာျခားလ်က္ရွိေသာ္
လည္း ခဏကာလအလိုအားျဖင့္ အစဥ္မျပတ္
သည္သာျဖစ္၏။

မျပတ္ပံုကား
ဤလူ႔ျပည္မွစုေတ၍ အထက္နတ္ျပည္
ျဗဟၼာ့ျပည္တို႔၌ျဖစ္ၾကရသည္မွာလည္း
ဤလူ႔ျပည္၌ စုတိစိတ္၏ဘင္ခဏႏွင့္
နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္တို႔၌ ပဋိသေႏၶစိတ္၏
ဥပါဒ္ခဏသည္ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္လွ်ပ္
တစ္ျပက္ခဏကာလ အစိတ္တစ္ေထာင္
စိတ္ေသာ္လည္း တစ္စိတ္စာမွ်ကြာျခား
ျခင္းမရွိ။ တစ္စဥ္တည္းတစ္ဆက္တည္း
ဆက္လ်က္ရွိ၏။
နတ္ျဗဟၼာတို႔၏ နတ္မ်က္စိ၊ အဘိညာဥ္
ရေသာ ရေသ့ရဟန္းတို႔၏ အဘိညာဥ္
မ်က္စိတို႔ကို လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့
ျပည္ ငရဲျပည္တို႔၌ အႏွံ႔အျပားျဖန္႔ခင္း၍
ထိုလူ႔ျပည္မွေသေသာသူ၏အလား
အလာကို ၾကည့္႐ႈ၍ေနခဲ့ေသာ္ ဤသူ
သည္ လူ႔ျပည္မွစုေတ၍ အထက္ဘယ္
ဘံုဘယ္ဘ၀မွာျဖစ္ေလသည္ဟူ၍
တစ္ဆက္တည္းတစ္စဥ္တည္းထင္ႏုိင္
ၾက ျမင္ႏုိင္ၾကသည္သာျဖစ္၏။
ဥပမာကား တိမ္တိုက္မွာလွ်ပ္ျပက္သည္
ကိုၾကည့္႐ႈ၍ ေနၾကရာ၌ လွ်ပ္ျပက္ရာ
ဌာနႏွင့္လွ်ပ္ေရာင္ေရာက္ရာေျမအျပင္
သည္ အလြန္ကြာျခားလ်က္ရွိေသာ္လည္း
တိမ္တိုက္၌လွ်ပ္ျဖစ္ေပၚေသာခဏနွင့္
ေျမအျပင္၌လွ်ပ္ေရာင္က်ေရာက္ေသာ
အခဏသည္ တစ္ၿပိဳင္နက္တစ္ခ်က္တည္း
ကဲ့သို႔ဆက္လွ်က္ရွိေသာေၾကာင့္တိမ္တိုက္
ကလွ်ပ္သည္ပင္လွ်င္ ေျမအျပင္သို႔ေရာက္
လာသည္ဟု မ်က္ျမင္ဒိ႒မွတ္ယူႏုိင္ၾက
သကဲ့သို႔တည္း။
ဤစကား၌ နတ္မ်က္စိ အဘိညာဥ္
မ်က္စိတို႔ျဖင့္ၾကည့္႐ႈ၍ေနေသာသူတို႔မွာ
စုေတေသာသူ၏ ဘင္ခဏကိုျမင္ႏုိင္
မည္မဟုတ္။ ထိုသတၱ၀ါသည္ပင္လွ်င္
ထိုခႏၶာမွထြက္၍ ဘယ္ဘံုဘယ္ဘ၀
မွာျဖစ္ေလ၏ဟု တစ္ဆက္တည္းဆက္
လ်က္ထင္ျမင္ရေလ၏။
အၾကား၌မႈကား အလြန္သိမ္ေမြ႔လွ
အလြန္လ်င္ျမန္လွေသာေၾကာင့္ေရွးဘ၀
စုတိႏွင့္ေနာက္ဘ၀ ပဋိသေႏၶၾကား၌
ကူးေျပာင္း၍သြားသည္ကိုမူကား မထင္
ႏုိင္ၾက မျမင္ႏုိင္ၾကရွိ၏ဟုမွတ္ယူၾကကုန္
၏။
ဤသို႔လွ်င္ လူ႔ျပည္စုေတ၍နတ္ျပည္
ျဗဟၼာ့ျပည္ ငရဲျပည္တို႔မွာျဖစ္ၾကရာ၌
လည္း ခႏၶာအစဥ္သည္မျပတ္သည္သာ
ျဖစ္၏။ ခႏၶာအစဥ္မျပတ္ခဲ့ေသာ္ ထို
သတၱ၀ါပညတ္သည္လည္းမျပတ္ေလ
ေတာ့သည္သာလွ်င္တည္း။
အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာသူတို႔သည္ စုတိႏွင့္
ပဋိသေႏၶသည္ ခဏကာလအားျဖင့္
တစ္ဆက္တည္းဆက္လ်က္ရွိေနသည္
ကို မႀကံမိမူ၍ ဌာနအားျဖင့္အလြန္ေ၀း
စြာ ကြာျခားခ်က္ကိုသာထင္ျမင္၍ေန
ၾကသျဖင့္ ေရွးဘ၀ႏွင့္ေနာက္ဘ၀
ဆက္လက္ႏုိင္ရန္မရွိဟု ေယာင္၀ါး
ႀကီးျဖစ္၍ေနၾက၏။
ရွင္းလွပါတကား။ ယခုလိုသိပၸံေခတ္
ႀကီးထဲတြင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ေနရာ
ဌာနအားျဖင့္ ေ၀းကြာျခားနားေစကာမူ
အလင္းစြမ္းအင္ လွ်ပ္စစ္သံလုိက္စြမ္း
အင္၊ လွ်ပ္စစ္သံလုိက္စြမ္းအင္စသည္
တို႔သည္ တစ္စကၠန္႔လွ်င္မုိင္ေပါင္း
၁၈၆၀၀၀အလ်င္ႏႈန္းျဖင့္အာကာသ
အတြင္း ပ်ံ႔ႏွံ႕ႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အ၀ွမ္း
မုိင္ ၁၈၆၀၀၀ အတြင္းက်ေရာက္ေသာ
အရပ္တြင္ ထိုစြမ္းအင္မ်ားသက္ေရာက္
မႈသည္ တစ္စကၠန္႔မွ်မၾကာေခ်။
ထိုအခ်က္ကို ယေန႔ေခတ္စားလ်က္ရွိ
ေသာ ေရဒီယို တယ္လီေဗးရွင္းမ်ားအရ
သိသာထင္ရွားလွေပသည္။
ဆန္းလြင္
ရတနာသံုးပါးကိုကိုးကြယ္တည္းကပ္လာသူ
တစ္ေယာက္အေၾကာင္း

ပ်ံသာပ်ံပါ

တစ္ခါက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးသည္ ခံ့ညာ
လွပေသာ သိမ္းငွက္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ကိုလက္ခံရရွိ
သည္။ ထိုသိမ္းငွက္ႀကီးမ်ားသည္ အမဲလုိက္
သိမ္းငွက္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၿပီး သူျမင္ဖူးသမွ်တြင္အလွ
ဆံုး သိမ္းငွက္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ သူကသိမ္းငွက္
ေလ့က်င့္ေပးသူ အႀကီးအမွဴးထံ ထိုသိမ္းငွက္ႀကီး
မ်ားကို ေလ့က်င့္ေပးရန္ အပ္ထားလုိက္သည္။
လေပါင္းမ်ားစြာကုန္လြန္သြားသည္။ တစ္ေန႔တြင္
သိမ္းငွက္ေလ့က်င့္ေပးသူအႀကီးအမွဴးသည္
သိမ္းငွက္တစ္ေကာင္ေကာင္းကင္ယံတြင္၀ဲပ်ံ
ၿပီး လွပထည္၀ါစြာ ပ်ံသန္းေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း
အျခားတစ္ေကာင္ကမူ ေရာက္ရွိလာသည့္
ေန႔ကတည္းက ၄င္း၏သစ္ကိုင္းမွေနရာမေရြ႕
ေၾကာင္း ဘုရင္ႀကီးထံေလွ်ာက္တင္သည္။
၄င္းသိမ္းငွက္ကိုေစာင့္ေရွာက္ကုသေပးရန္
ႏုိင္ငံတစ္၀န္းရွိ ေဆးဆရာမ်ားႏွင့္ ေမွာ္ဆရာ
မ်ားကို ဘုရင္ႀကီးကဆင့္ေခၚလုိက္သည္။
သို႔ေသာ္ မည္သူကမွ်ထိုငွက္ကို ပ်ံသန္း
ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေပ။
ဘုရင္ႀကီးက ထိုတာ၀န္ကို မွဴးမတ္မ်ားအား
ေပးအပ္လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ေနာက္တစ္ေန႔
ဘုရင္ႀကီးက နန္းေတာ္ျပတင္းမွၾကည့္လုိက္
ေသာအခါ၌လည္း သိမ္းငွက္ႀကီးသည္၄င္း၏
သစ္ကိုင္းမွ ေနရာမေရြ႕ဘဲရွိဆဲပင္။
အျခားနည္းလိမ္းစံုလင္စြာစမ္းသပ္ၿပီးေနာက္
တြင္ ဘုရင္ႀကီးက
ဒီျပႆနာရဲ႕သဘာ၀ကို နားလည္ဖို႔ေက်း
လက္ေဒသနဲ႔ ပိုၿပီးအကၽြမ္္းတ၀င္ရွိမယ့္သူ
လုိအပ္မွာပဲဟု ေတြးမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
သူက မွဴးမတ္မ်ားကို ေျပာသည္။
ေက်းလက္က လယ္သမားတစ္ေယာက္ကို
ေခၚလာခဲ့ပါ။
တစ္ေန႔ေသာနံနက္ခင္းတြင္ နန္းေတာ္ဥယ်ာဥ္
၏အေပၚ၌ သိမ္းငွက္ႀကီးအျမင့္တြင္၀ဲပ်ံေနသည္
ကို ဘုရင္ႀကီးေတြ႔လုိက္ရသျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွား
သြားသည္။ ဒီအ့့ံၾသဖြယ္ရာကို လုပ္ႏုိင္တဲ့သူ
ကိုယ္ေတာ့္ဆီကိုေခၚခဲ့ပါဟု သူက မွဴးမတ္မ်ား
ကို ေျပာလုိက္သည္။
မွဴးမတ္မ်ားက လယ္သမားကိုအလ်င္အျမန္
ေခၚလာသည္။ ဘုရင္ႀကီး၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္
သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဘုရင္ႀကီးကသူ႔ကိုေမး
သည္။
ဒီသိမ္းငွက္ႀကီးပ်ံႏုိင္ေအာင္ ေမာင္မင္းဘယ္လုိ
လုပ္လုိက္တာလဲ။
လယ္သမားက ဦးညႊတ္ၿပီးဘုရင္ႀကီးကိုအေျဖ
ေပးသည္။
ဒါက သိပ္လြယ္ပါတယ္ အရွင္၊ ကၽြန္ေတာ္ဒီ
သိမ္းငွက္နားေနတဲ့သစ္ကိုင္းကိုျဖတ္ခ်လုိက္
႐ုံပါ။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္လည္း
မိမိႏွင့္အကၽြမ္းတ၀င္ရွိသည့္အရာမ်ားကို
ဆုပ္ကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ သစ္ကိုင္းမ်ား
ေပၚတြင္ ထုိင္ေနမိတတ္ပါသည္။ ျဖစ္လာႏုိင္
ေခ်ရွိသည့္ အရာမ်ားမွာ အဆံုးမရွိပါ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုအရာမ်ားကို
ရွာေဖြႏုိင္ျခင္းမရွိဘဲျဖစ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္
တို႔သည္ မိမိႏွင့္အကၽြမ္းတ၀င္ရွိသည့္အျပင္
သက္ေတာင့္သက္သာရွိေသာ အေျခအေန
တြင္ အစဥ္အလာေနၿမဲအတိုင္း ေနတတ္ၾက
သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ဘ၀
မ်ားသည္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္၊ ရင္ဖိုဖြယ္၊ စိတ္
ခ်မ္းသာဖြယ္ ရွိရမည့္အစားသာမန္မွ်သာျဖစ္
ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ
စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျခင္းသစ္ကုိင္းကို ခ်ဳိးဖ်က္
ႏုိင္ရန္၊ သင္ယူၿပီးပ်ံသန္းႏုိင္သည့္ ဂုဏ္က်က္
သေရရရွိေစရန္အတြက္မိမိကိုယ္မိမိ လြတ္
လြတ္လပ္လပ္ ထားတတ္ဖို႔အေရးႀကီးလွ
ပါသည္။
စည္သူထက္(မအူပင္တကၠသိုလ္)
Ref : "The Falcon & The Branch"
"Author Unknown"
မဂၤလာေမာင္မယ္

ေလျဖတ္ထားျခင္း ရိွမရိွ သင္ဘယ္လို သိႏိုင္မလဲ

အသားကင္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္တြင္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦး ေခ်ာ္လဲက်သည္။ ဖိနပ္ အသစ္ဆီးလာ၍ ေခ်ာ္လဲက် တာပါဟုပင္ သူမကေျပာလိုက္ေသးသည္။ သူမက အဝတ္စားတြင္ကပ္ေနေသာ ဖုန္မ်ားကိုခါ၍ သန္႔ရွင္းလုပ္ပီး ပန္းကန္ တစ္ခ်က္ယူကာ ညေနစာ စာသည္။
သူမကို ၾကည့္ရသည္မွာ တစ္ညေနလံုးေအးေအးေဆးေဆးပါ။ ညေနေျခာက္နာရီ ေရာက္ေတာ့ သူမ အမ်ဳိးသားက အသားကင္ဆိုင္ကို ဖုန္းဆက္သည္။ ညေန ေျခာက္နာရီမွာ သူမ ဆံုးပါးသြားပါသည္ ဟူ၍။
ဆရာဝန္၏ အဆိုအရ ေလျဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ သူမ လဲက်သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပီး (၃)နာရီးအတြင္း ေဆး႐ံု သို႔ေရာက္ရိွလာပါက အသက္မေသေအာင္ ကယ္ဆယ္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုသည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ အခ်ိန္မီွ ကယ္တင္ႏိုင္ရန္ လူတစ္ဦး ေလျဖတ္မျဖတ္ ဘယ္လို သိရိွႏိုင္မည္လဲ။
ဦးေႏွာက္ႏွင္ အာရံုေေၾကာ ဆရာဝန္မ်ားက အဆင့္ သံုးဆင့္ ၃ ဆင့္ပါဝင္ေသာ စမ္းသပ္ နည္းတစ္ခု တည္ထြင္ထားသည္။
၁. S- Smile. ဒဏ္ရာရသူကို ေလျဖတ္မျဖတ္ သိရိွႏိုင္ရန္ ျပံဳးခိုင္းပါ။
၂. T- Talk. ဝါက် တစ္ခုကို သဒၵါ မွန္မွန္ ၊ ယုတ္တိက်က် ေျပခိုင္းပါ။
ဥပမာ။ ။ ယေန႔ ေနသာသည္။
၃.R- Raise Both Arms.လူနာကို လက္ႏွစ္ဖက္လံု ေျမႇာင့္ခိုင္းပါ။
အထက္ပါစမ္းသပ္မူ ၃ ခုအနက္ တစ္ခုခု မလုပ္ႏိုက္ပါက ေဆး႐ံုသု ခ်က္ခ်င္းပို႔ပါ။
ထိုနည္းမ်ားႏွင့္ စမ္းသပ္၍ မေသခ်ာပါက လူနာကို လွ်ာထုတ္ခိုင္းပါ။ လွ်ာလိပ္ေနလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ လွ်ာ တစ္ဖက္ဖက္သို႔ ေစာင္းေနလွ်င္ျဖစ္ေစ ေလျဖတ္ေနျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
အထက္ပါ နည္းလမ္းမ်ားကို သိထားသူမွ လူ ၁၀ ဦးအားမွ်ေဝေပးပါက အနည္းဆံုး လူတစ္ဦး၏ အသက္အား ကယ္တင္ႏိုင္မည္ဟု ဆရာဝန္မွ တိုက္တြန္းထားသည္။
က်မ္းမာျခင္း သည္ လတ္တပါး ........

ေဝဒနာကုန္မွ နိဗၺာန္ရ

Q : ေဝဒနာကုန္မွ နိဗၺာန္ရဆုိတာကုိ ရွင္းျပေပးပါ။

A : ေဝဒနာ၊ ကုန္၊ နိဗၺာန္ လုိ႔ (၃)ပုိင္း ပုိင္းလုိက္ပါ။
နိဗၺာန္ဆုိတာ နိေရာဓသစၥာ၊ ခ်ဳပ္ျငိမ္းမႈ အမွန္တရားပါ။ဆုိင္ရာကိေလသာေတြ၊
အပူေတြခ်ဳပ္ျငိမ္းတဲ့သေဘာလုိ႔(၂) မ်ဳိးရွိပါ။ ရုပ္နာမ္ခႏၶာေတြအားလုံး ကုန္ဆုံး
ခ်ဳပ္ျငိမ္းတာဟာ ဘုရား၊ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တုိ႔ရဲ့ ေနာက္ဆုံးပရိနိဗၺာန္စံခ်ဳပ္ျငိမ္း
မႈပါ။ တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီပုဂၢဳိလ္ေတြအေနနဲ႔ မဆုိင္ေသးပါဘူး။ ဆုိင္ရာ
မဂ္စိတ္ေၾကာင့္ ဆုိင္ရာကိေလသာေတြ ကုန္ဆုံးခ်ဳပ္ျငိမ္းတာနဲ႔သာ ဆုိင္ပါတယ္။
ေလာဘကုန္တာ နိဗၺာန္ပါ၊ ေဒါသကုန္တာ နိဗၺာန္ပါ၊ ေမာဟကုန္တာ နိဗၺာန္ပါ။
ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးရဲ့ တုိက္ရုိက္ေဟာေတာ္မႈတဲ့ မုခ်စကားပါ။ ေလာဘ
တဏွာ၊သမုဒယသစၥာ ခ်ဳပ္ျငိမ္းတာကုိ္ ေခၚပါတယ္။ တဏွာေခါင္းေဆာင္တဲ့ မာန၊
ဒိ႒ိ၊ ဝိစိကိစၦာစတဲ့ ကိေလသာေတြ ကုန္ဆုံးခ်ဳပ္ျငိမ္းတာပါ။ တျခားရုပ္ဓာတ္၊ နာမ္
ဓာတ္ေတြ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေသးတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္ရဲ့ တရားစကား
ေတာ္ေတြက တုိက္ရုိက္ယူဆရတဲ့ မုခ်စကား၊ သြယ္ဝုိက္ယူဆရတဲ့ ဥပစာစကားလုိ႔
ရွိပါတယ္။
ဆုိပါစုိ႔...ထမင္းခ်က္တယ္၊ ထမင္းခူးတယ္၊ ထမင္းစားတယ္ဆုိတဲ့ စကားသုံးခြန္းမွာ
ထမင္းေတာ့ ထမင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းခ်က္တယ္လုိ႔ ေျပာတာနဲ့ ထမင္းျဖစ္ျပီးသား
မဟုတ္ေသးဘူး။ ထမင္းမျဖစ္ေသးတဲ့ ဆန္ကုိခ်က္တာပါ။အာလုံးလည္း နားလည္ပါတယ္။
လက္ခံလည္း လက္ခံပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ထမင္းအစစ္ကုိခ်က္တာပါလုိ႔ အတင္းဇြတ္မျငင္း
ပါဘူး။တကယ္လည္း ဆန္ကုိခ်က္ၾကတာပါ။ သြယ္ဝုိက္ေျပာတဲ့ သေဘာေပါ့။
ထမင္းခူးတယ္ဆုိတဲ့ စကားကေတာ့ ထမင္းဆုိတာ ဆန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခ်က္ျပီးသား
ထမင္းကုိသာ ေျပာတာလုိ႔ လူတုိင္းနားလည္တယ္၊ လက္ခံတယ္။ တကယ္လည္း ထမင္းခူး
ရင္ ခ်က္ျပီးသား ထမင္းအစစ္ကုိပဲ ခူးပါတယ္။ ဆန္ကုိ မခူးပါဘူး။ တုိက္ရုိက္ေျပာတယ္လုိ႔
ေခၚတယ္။ ေနာက္ျပီး ထမင္းစားတယ္ဆုိတဲ့ စကားကေတာ့ ဆန္ကုိ စားတာလည္းမဟုတ္
ထမင္းခ်ည္းသက္သက္ စားတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ထမင္း ဟင္း ငပိ တုိ႔စရာအစုံကုိ စားတာပါလုိ႔
လူတုိင္းသေဘာေပါက္ပါတယ္။ ထမင္းစားတာလုိ႔ပဲေျပာတာ ဟင္းမပါနဲ့၊ ဒီအတုိင္းစားလုိ႔
ဘယ္သူမွ ဇြတိျငင္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကလည္း တုိက္ရုိက္ေျပာတာ မဟုတတ္တဲ့
သြယ္ဝုိက္စကားေပါ့။ ထမင္းခ်က္တယ္၊ ထမင္းခူးတယ္၊ ထမင္းစားတယ္ဆုိတဲ့ စကားသုံးမ်ဳိးမွာ
ထမင္းခ်င္းတူပါလွ်က္ ဆန္၊ ထမင္း၊ ထမင္ဟင္းအစုံလုိ႔ ဘာေၾကာင့္သုံးမ်ဳိးကြဲရသလဲဆုိရင္
"ခပ္သိမ္းဝါက်၊ ဟူသမွ်တြင္၊ ၾကီယာသာ၊ ပဓာနေပတည္း"လုိ႔ဆုိတဲ့အတုိင္း ၾကိယာ အျပဳအမႈ၊
အလုပ္အကုိင္ေပၚမႈတည္ျပီး ကြဲသြားတာပါ။ ခ်က္တယ္ ၾကိယာေၾကာင့္ ဆန္ျဖစ္သြားတယ္။
ခူးတယ္ ၾကိယာေၾကာင့္ ထမင္းျဖစ္သြားတယ္၊ စားတယ္ ၾကိယာေၾကာင့္ ထမင္း ဟင္းအစုံျဖစ္
သြားတယ္။
" ေဝဒနာ ကုန္မွ နိဗၺာန္ရ " ဆုိတဲ့ စကားမွာ ၾကိယာအေနနဲ႔ "ကုန္" ဆုိတာပါတယ္။
ဆုိက္ေရာက္ရမွာက နိဗၺာန္ နိေရာဓသစၥာ။
ပြားမ်ားရမွာက မဂၢင္ရွစ္ပါး၊ သတိပ႒ာန္တရား မဂၢသစၥာ
ပုိင္းျခားသိရမွာက ရုပ္နာမ္ခႏၶာ၊ ဒုကၡသစၥာ
ကုန္ရ၊ ခ်ဳပ္ျငိမ္းရ၊ ပယ္သတ္ရမွာက တဏွာ၊ ေလာဘအေပါင္းနဲ႔ အေပါင္းပါ ကိေလသာ သမုဒယသစၥာ။
ဒီသစၥာေလးပါးက တုိက္ရုိက္မိန္႔ေတာ္မႈတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ့စကားပါ။ အခု ကုန္မွဆုိတဲ့စကားဟာ တဏွာ၊
သမုဒယသစၥာ၊ကိေလသာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဝဒနာကုန္လုိ႔ ေျပာေနၾကေတာ့ ေဝဒနာစကားဟာ
တုိက္ရုိက္စကားလား၊ သြယ္ဝုိက္စကားလားဆုိတာ စဥ္းစားရပါမယ္။
တုိက္ရုိက္စကားရ ေဝဒနာဆုိတာ အာရုံရဲ႔ အရသာကုိ ခံစားတတ္တဲ့ ေဝဒနာေစတသိတ္ နာမ္တရား၊
ဒုကၡသစၥာပါ။ သြယ္ဝုိက္စကားအရဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္နာတဲ့ အခါမွာ စိတ္နာတတ္တယ္။ကုိယ္က်င္ရင္ စိတ္
က်င္တတ္၊ ကုိယ္ပႈရင္ စိတ္ပႈတတ္တယ္။ ကုိယ္ကာယရဲ့ နာက်င္တဲ့ ေရာဂါ ရုပ္သေဘာအာရုံကုိ အာရုံျပဳျပီး
သေဘာမက်တဲ့ ခံစားမႈေဝဒနာနဲ႔ ေဒါသအကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ျပီး စိတ္ပါနာက်င္ေနတတ္တယ္။
အာရုံက နာက်င္တဲ့ ကာယိကဒုကၡ၊ ရုပ္အာရုံ ဒုကၡသစၥာတရား။ ပုိင္းျခားသိရမွာ။
ေဝဒနာက အဲဒီကာယိက ဒုကၡရုပ္အာရုံကုိပဲ အာရုံျပဳျပီး သေဘာမက်တဲ့ ခံစားမႈ ဒုကၡေဝဒနာ၊
ဒုကၡသစၥာတရား၊ ပုိင္းျခားသိရမွာ။
ေဝဒနာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ယွဥ္ေဖာ္ယွဥ္ဖက္ အကုသုိလ္ေဒါသစိတ္က ေစတသိကဒုကၡ၊ ဒုကၡသစၥာ။
ပုိင္းျခားသိရမွာ။ ..ဒုကၡသစၥာကုိ ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ ေဒါသ၊ ကိေလသာ အေၾကာင္းအရင္း ေလာဘ၊ တဏွာ၊
သမုဒယသစၥာကုိ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေအာင္၊ ကုန္ဆုံးေအာင္ ပယ္သတ္ရမွာ။ ေစတသိကဒုကၡကုိ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ ေဒါသ
စိတ္ထဲက ကိေလသာေဒါသ၊ ေလာဘစိတ္ထဲက ကိေလသာေလာဘ၊ ေမာဟစိတ္ထဲက ကိေလသာေမာဟစတဲ့
ကိေလသာေတြကုိ စိတ္မွာအကပ္မခံမွ အျပီးပယ္သတ္မွ နိဗၺာန္ေရာက္နုိင္တယ္။ ေျပာေနၾကတဲ့ ေဝဒနာကုန္တယ္
ဆုိတာ စိတ္ဆင္းရဲရာကေန စိတ္ခ်မ္းသာလာလုိ႔ ဒုကၡေဝဒနာကေန သုခေဝဒနာကုိ ေျပာေနၾကတာပါ။
ဒုကၡအာရုံက သုခအာရုံကုိ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ ေဝဒနာကေတာ့ အျမဲပါေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဝဒနာဆုိတဲ့
စကားအရ ေဝဒနာဟာ အာရုံျဖစ္တဲ့ နာက်င္မႈေရာဂါရုပ္တရားကုိ သြယ္ဝုိက္ယူရမလား၊
ေဝဒနာယွဥ္တဲ့ စိတ္မွာပါေနတဲ့ ကိေလသာ ေလာဘ၊ ေဒါသစတာေတြကုိ ယူရမလားဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္လုိက္
စမ္းပါ။ ကုန္ဆုိတဲ့ ၾကိယာစကားေၾကာင့္ ပယ္ရမယ့္ သမုဒယသစၥာ ေလာဘ၊တဏွာ၊ ကိေလသာေတြကုိ
ယူရမွာပါ။ ဘုရား ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ေတြေသာ္မွ ကုိယ္နာက်င္မႈ ရုပ္ေရာဂါတရားေတြ ရွိေနၾကပါေသးတယ္။
စိတ္နာက်င္မႈ အေၾကာင္းအရင္း တဏွာကိေလသာေတြသာ ကုန္သြားၾကတာပါ။
အၾကြင္းမရွိတဲ့ နိဗၺာန္နဲ႔ေျပာရင္ေတာ့ ေဝဒနာလည္းကုန္၊ နာက်င္တဲ့ ရုပ္ေရာဂါလည္းကုန္၊ ရုပ္နာမ္ခႏၶာေတြအားလုံး
ကုန္ဆုံး ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားရမွာပါ။ ဝိပႆနာတရားအားထုတ္စဥ္မွာ အၾကြင္းရွိနိဗၺာန္၊ ကိေလသာ သာကုန္တဲ့ နိဗၺာန္ျဖစ္ရမွာပါ။
" ေဝဒနာကုန္မွ နိဗၺာန္ရ " ဆုိတဲ့ စကားၾကီးဟာ တဏွာ၊"ကိေလသာကုန္မွ နိဗၺာန္ရ " လုိ႔ တုိက္ရုိက္ယူရပါမယ္။ ဒါမမဟုတ္
"ေဝဒနာကုိ ပုိင္းျခားသိမွ နိဗၺာန္ရ" လုိ႔လည္း ယူနုိင္ပါတယ္။

ပုထုဇဥ္ေတြႀကိဳတင္မသိႏုိင္ေသာအရာမ်ား

၀ိသုဒၶိမဂ္အ႒ကထာ၌ ပုထုဇဥ္မ်ားႀကိဳတင္
မသိႏုိင္ေသာအရာငါးမ်ဳိးကို ဖြင့္ျပထားသည္။
ယင္းတို႔ကား
ဇီ၀ိတ = ဘယ္အသက္အရြယ္မွာေသရမည္။
ဗ်ာဓိ = ဘယ္အနာေရာဂါႏွင့္ေသရမည္။
ကာလ = နံနက္ေန႔ည ဘယ္ကာလ၌ေသရမည္။
ေဒဟနိေကၡပန = ဘယ္ေနရာေသမည္ဘယ္
သုသာန္သၿဂိၤဳလ္မည္။
ဂတိ = ေသၿပီးေနာက္ ဘယ္ဘံုေရာက္မည္တို႔ကို
ႀကိဳတင္မသိႏုိင္ျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္မ်ား
ကို သတိထားၿပီး ေသဘို႔ရာႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထား
သူကား အင္မတန္ရွား၏။ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေနၿပီး
ေသၾကသူသာမ်ား၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္းေသသြား
ၾကေသာလူမ်ားတြင္ ေကာင္းေသာဂတိသို႔ေရာက္
သူက နည္းၿပီး မေကာင္းေသာဂတိသို႔ေရာက္သူ
က မ်ားျခင္းျဖစ္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ဗုဒၶက ဓမၼပဒတြင္
အႏၶီဘူေတာ အယံေလာေကာ၊
တႏုေကတၳ ၀ိပႆတိ။
သကုေဏာ ဇာလမုေတၱာ၀၊
အေပၸါ သေဂၢါယ ဂစၧတိဟု ေဟာထားျခင္းျဖစ္၏။
အဓိပၸါယ္ကား ဤလူမ်ားသည္ ပညာမ်က္စိမရွိ
ေသာ သူကန္းမ်ားသာျဖစ္၏။ ဤေလာက၌
အနည္းငယ္မွ်ေသာသူသာ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ
စေသာ ၀ိပႆနာကိုပြားမ်ား႐ႈျမင္ႏုိင္၏။ မုဆိုး၏
ပိုက္ကြန္မွ လြတ္ထြက္ေသာ ငွက္သည္နည္းသ
ကဲ့သို႔ ေသေသာသူတို႔တြင္ နတ္ျပည္သို႔သြား
ေသာ သူသည္နည္းလွ၏ဟူ၍ျဖစ္၏။
မွန္လွေပ၏ ပုထုဇဥ္ဆိုလွ်င္ဘ၀အာမခံခ်က္
ဘာတစ္ခုမွ်မရွိ။ ဘယ္အသက္အရြယ္မွာ
ေသရမည္လည္းမသိ၊ ဘယ္အနာေရာဂါႏွင့္
ေသရမည္လည္းမသိ။ နံနက္ ေန႔ည ဘယ္
ကာလေသရမည္လည္းမသိ။ ဘယ္ေနရာ
ေသမည္။ ဘယ္သုသာန္မွာ သၿဂိဳလ္မည္
လည္းမသိ။ ဘယ္ဘံုေရာက္မည္လည္း
မသိ။ မွန္းသမ္းရန္းသမ္းၿပီး ေနေနၾကရ
သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ပုထုဇဥ္ဆိုလွ်င္လူမ်ားကို
မဆိုထားႏွင့္ ရဟန္းေတာ္အခ်ဳိ႔ပင္အပါယ္
ေလးပါးက်ၾကရ၏။ သာဓကတစ္ခုျပပါအံ့။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာလ
အဂၤလိပ္မင္းအုပ္စိုးစဥ္အခ်ိန္တုန္းကျဖစ္၏။
ထိုစဥ္က စာေရး၊ စာခ်၊ တရားေဟာတရား
ျပေလးမ်ဳိးလံုးျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာသာသနာ
ျပဳေတာ္မူခဲ့ေသာ ရွားရွားပါးပါးဆရာေတာ္
ႀကီးတစ္ပါးေပၚေပါက္ေတာ္မူခဲ့၏။
အမ်ားသိမံုရြာၿမိဳ႕မွ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး
ပင္ျဖစ္၏။ တစ္ခါတြင္ ဆရာေတာ္ဘုရား
ႀကီးသည္ ဓါတ္တရား၊ ပရမတ္တရား
၀ိပႆနာတရားမ်ားကို ျမန္မာျပည္တစ္
ျပည္လံုးလွည့္လည္ေဟာၾကားရင္းျဖင့္
ရန္ကုန္တိုင္း၊ ခရမ္းၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ေတာ္မူခဲ့
သည္။ ရြာေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ခုိေန
သခုိက္တစ္ညတြင္ တရားအမွတ္ျဖင့္
စႀကၤန္ၾကြေနေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးရွိရာသုိ႔
စပါးထည့္ေသာ ပုတ္ေလာက္ပမာဏရွိ
သည့္ သရဲႀကီးတစ္ေကာင္ေရွး႐ႈ႕လာေန
၏။ အနားေရာက္လွ်င္ ဆရာေတာ္ႀကီးကို
ဦးခ်ၿပီး
ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္ကို ကယ္တင္
ေတာ္မူပါ။ တပည့္ေတာ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ေလး
လခန္႔က ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဒီေက်ာင္းက
ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးပါဘုရား ဟု
ေလွ်ာက္၏။
ဆရာေတာ္ကား သုသာန္ဓုတင္ေဆာင္သူ
ျဖစ္၍ မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားကိုမၾကာခဏ
ေတြ႔ေနက်ျဖစ္ရကား အထူးအဆန္းမဟုတ္
ေတာ့။ ထုိေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္စြာပင္ျပန္လည္
မိန္႔ေတာ္မူ၏။
အရွင္ဘုရား၊ ဒကာ ဒကာမေတြကိုေတာင္
အပါယ္မက်ေအာင္ ေဟာေျပာဆံုးမေနၿပီး
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအပါယ္မက်ေအာင္ေတာ့
မေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ဘူးလား။
အျပစ္တင္ရင္လည္း ခံရမွာပါဘုရား။ သက္ရွိ
ကိုျဖစ္ေစ၊ သက္မဲ့ကိုျဖစ္ေစ စြဲလမ္းတက္မက္
တဲ့ ေလာဘနဲ႔ေသရင္ ၿပိတၱာဘံုကိုေရာက္
မယ္ဆိုတာ တပည့္ေတာ္သိပါတယ္ဘုရား။
ဒါေၾကာင့္ ပ်ံေတာ္မူခါနီးမွာ ဘာမွမစြဲလမ္း
ဘဲ တရားကိုအာ႐ုံျပဳေနပါတယ္ဘုရား။
ဒီအခ်ိန္မွာ မသိတတ္တဲ့ ဒကာမတစ္ေယာက္
က ဆရာေတာ္ဘုရား ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕
ေက်ာင္းႀကီးကို ဘယ္သူမွမအပ္ရေသးပါ
လားဘုရားလုိ႔ လွမ္းေလွ်ာက္လုိက္တယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ တပည့္ေတာ္စိတ္ဟာ ေက်ာင္း
အေပၚကို ေရာက္သြားတယ္ဘုရား။ ဒီအခ်ိန္
မွာ စုတိစိတ္က်လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းေပၚကို
စြဲလမ္းသလိုျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ အခုလို
ၿပိတၱာဘ၀ကိုေရာက္ခဲ့ရတာပါဘုရား။
လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ဘ၀
အာမခံခ်က္မရွိေသာ ပုထုဇဥ္မ်ား၏အသက္
ရွင္မႈကို ႀကီးစြာသံေ၀ဂရေတာ္မူၿပီးေနာက္
တစ္ေန႔မွာပင္ ေက်းရြာမွ ဒကာ ဒကာမမ်ား
အားအသိေပးၿပီးလွ်င္ ရဟန္းသံဃာမ်ား
ပင့္ ဆြမ္းေတြသကၤန္းေတြလွဴကာအမွ်ေပး
လုိက္မွ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးသည္ၿပိတၱာ
ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ရသည္။
ကာမဂုဏ္မွေရွာင္ခြါၿပီး သကၤန္း၀တ္ေန
ေသာ ပုထုဇဥ္ရဟန္းပင္လွ်င္ ထိုကဲ့သို႔
အပါယ္က်ေသးလွ်င္ စြဲလမ္းတပ္မက္
စရာမ်ားလွေသာ လူ႔ေလာကအတြင္းမွ
လူသားဆိုလွ်င္ကား ပို၍ပင္က်ေတာ့
မည္ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ အရိယာမျဖစ္
ခင္စပ္ၾကားမွာ အပါယ္မက်ဖို႔အတြက္
အားကိုးစရာကုသိုလ္ကိုရွာေဖြရေပမည္။
ေမတၱာရွင္ ေရႊျပည္သာ
ဘ၀ႏွင့္ရင္းရေသာအေတြးအျမင္မ်ား

ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ သမိုင္းအက်ဥ္း

ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ သမိုင္းအက်ဥ္း (ဖတ္မိသေလာက္) ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕နယ္သည္ အတိတ္ ကာလကၿမိတ္ခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္တြင္တည္ရွိခဲ့ၿပီး ၁၇၅၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္တြင္ ျမန္မာပိုင္နယ္ေျမျဖစ္လိုက္၊ ယိုးဒယားပိုင္ နယ္ေျမျဖစ္လုိက္ႏွင့္တည္ရွိခဲ့ရာမွ ၁၇၅၉ ခုႏွစ္ တြင္အေလာင္းဘုရားဦးေဆာင္သည့္ ျမန္မာစစ္တပ္မ်ားမွသိမ္းပိုက္ခဲ့ၿပီး (၆၅)ႏွစ္ တိုင္တိုင္ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါသည္။ ၁၈၆၅ ခုႏွစ္တြင္ မေလးရွာ မာလာယု ကၽြန္စြယ္သားမ်ားျဖစ္သည့္ မသွ်ဴးလူမ်ဳိး “နာဟူဒါအာမတ္”ဦးေဆာင္ေသာ(၁၃)ဦးပါေဆြမ်ဳိးမ်ားသည္မေလးရွားမွရြက္ေလွျဖင့္ ပင္လယ္ေရေၾကာင္းျမစ္ရိုးမ်ားတစ္ေလွ်ာက္(စတီခြံ၊ ကႏုကမာ၊ မုတ္ခြံ၊ ပုလဲ)ရွာေဖြရန္ ထြက္ခြါလာရာမွခရီးကၽြံလာၿပီးပါခ်န္ျမစ္၀သို႔ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ကာျမစ္ဖ်ားတြင္ရြာရွိေၾကာင္းသိရသျဖင့္မလိ၀မ္းေက်းရြာသို႔၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီးအျပန္လမ္းခရီးတြင္ပသွ်ဴးလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ပါြးၿပီးပါခ်န္ျမစ္၀(ယခုရွင္ႀကီးေမာ္အနီး)တြင္စခန္းခ်ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါသည္
ဘ၀ါးကၽြန္းႏွင့္ ေသာင္ရင္ကၽြန္း(ေၿမႊကၽြန္း) တို႔အားအမွတ္သညွာျပဳလွ်က္ကၽြန္းႏွစ္လံုး ဟုအဓိပါယ္ရေသာ ပသွ်ဴးဘာသာျဖ င့္ “ပုလိုဒူး၀ါး”( ပူလိ=ကၽြန္း၊ ဒူး၀ါး= ႏွစ္) ဟုေခၚစ မွတ္ျပဳခဲ့ၾကပါသည္။ ၁၈၆၅ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပသွ်ဴးတို႔အမွတ္ သညွာျပဳခဲ့သည့္ကၽြန္းႏွစ္လံုဟုအစိပါယ္ ရေသာယိုးဒယားဘာသာစကားျဖင့္“ ေကာ့စြန္း”(ေကာ့=ကၽြန္း၊ စြန္း=ႏွစ္ )ဟု ခၚစမွတ္ျပဳခဲ့ရာမွ ေကာ့ေသာင္းဟု ယေန႔တိုင္ ေခၚဆိုခဲ့ၾကပါသည္။ - ၁၉၀၀-၁၉၁၁ ေကာ့ေသာင္းပထမဆံုးသူႀကီး မူဆာဂ်ီ (ပသွ်ဴးလူမ်ဳိး) - ၁၉၁၂-၁၉၁၈ ဘဲအူမား( လူမ်ဳိးမသိ) - ၁၉၁၉-၁၉၂၂ ဦးျပန္ (ျမန္မာ) - ၁၉၂၂-၁၉၄၂ ဦးဘဲမတ္(ျမန္မာ/မြတ္စလင္) - ၁၉၀၈-၁၉၀၉ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ျမန္မာျပည္၏ ဒုတိယအႀကီးဆံုးႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း . ဆက္သြယ္ေရးစခန္းအျဖစ္လည္ေကာင္း - ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ၂၄မိုင္အရွည္ ေကာ့ေသာင္း-မလိ၀မ္းကားလမ္းစတင္ေဖာက္လုပ္ - ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ မလိ၀မ္းရာဘာျခံအား အဂၤလိပ္ကုမၼဏီမွ စတင္တည္ေထာင္ - ၁၉၆၂ စစ္ၿပီးကာလ ဦးဂ်ာဖြါး(ျမန္မာ/မြတ္စလင္) - ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း နယ္ပိုင္၀န္ေထာက္မ်ားအျဖစ္ ဦးမိုးျမင့္၊ ဦးတက္တိုး၊ဦးခင္စိန္၊ ဦးသိန္းသန္း၊ ဦးေငြညြန္႔၊ ဦးအုန္းသန္း၊ ဦးၾကည္၊ ဦးသာထင္၊ ဦးလွတင္ တို႔မွ အသီးအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ - ၁၉၇၂ ခုႏွစ္္တြင္ ေရႊဟသၤာ၊ အဏၰ၀ါ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ ေအာင္သုခ၊ပိေတာက္ေရႊ၀ါ ရပ္ကြက္ (၅)ရပ္ကြက္ေက်းရြာအုပ္စု (၁၆)အုပ္စုစတင္ဖြဲ႔ - ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ၿမိဳ႕မရပ္ကြက္ ၁၀ ရပ္ကြက္ ေက်းရြာအုပ္စု ၁၈ အုပ္စုဖြဲ႔စည္းခဲ့။

ထား၀ယ္ရာဇ၀င္သမိုင္း

နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ။
ပဥၥဂုဏံ  အဟံ  ၀ႏၵာမိ
ဒူရကတိုင္း ေအာင္သာ၀တီျပည္
ကလိန္ေအာင္ျမိဳ႕တည္ျခင္း
ေဂါတမဗုဒၶ   ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား  ၁၁-၀ါေျမာက္တြင္   ခၽြတ္ထိုက္ေသာ  ေ၀ေနယ်တို႔ ကို   ဉာဏ္စကၡဳေတာ္ျဖင့္
ရွုေတာ္မူ လတ္ေသာ္  ေ၀မိႆကေတာင္  (ယခု  ေက်ာင္ေထာင့္ရြာအနီး  ကနန္းေတာင္ )၌ “ဂ၀ံပေတ့ ” ရေသ့ကို  လည္ေကာင္း,
“ကုမၻ႑နတ္ဘီလူး”  ကိုလည္းေကာင္း  ဗ်ာဒိတ္ေတာ္   ထားအပ္ေသာ  အေၾကာင္းကို   ျမင္ေတာ္မူ၍  ျမသပိတ္ေတာ္ကို
ေဆာင္ေတာ္မူျပီးလွ်င္   ေျမာက္ဥတၱရကုရုသို ႔   ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူျပီး  အျပန္   စ်ာန္ယာဥ္ခရီးျဖင့္   ျမတ္ေစာထီး
ၾကြေတာ္မူလာသည္ကို  နတ္ဘီလူး ဦးစြာျမင္လတ္က ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္လာ၍ ေ၀မိႆကေတာင္တြင္  ဖူးေတြ ့ေလ၏
ဂ၀ံ ပေတ့ရေသ့သည္   သစ္သီးရွာရာမွ   အျပန္   ဒူရက  နတ္သားလည္း  နတ္သစ္သီး  အလွဴလာခိုက္   ၃-ဦးသား
ၾကံဳၾကိဳက္ၾကေလ၏။
၁။ ဆြမ္းကပ္လွဴေတာ္မူၾကျခင္း
ယင္းအခါ ဂ၀ံပေတ့ရေသ့ က ေလွ်ာက္ထားသည္မွာ -
“အရွင္ဘုရား  -  ဤေတာ,  ဤျပည္ ,  ဤေနရာသည္   အဘယ္ဘုရားလက္ထက္ေတာ္   အခါကပင္   တည္ရွိပါ  သနည္း၊
ေနာင္ေသာအခါ  ဤေနရာ၌  အဘယ္သို႔   ျဖစ္ပါအံ့နည္း၊  ဘုရားတပည့္ေတာ္အား  သနားသျဖင့္   ဤသစ္သီးဆြမ္းကို
ဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ထားဆက္ကပ္ေလ၏။
ဒူရကနတ္သားကလည္း မိမိ၌ ပါလာေသာ နတ္သစ္သီးကို  ဆက္ကပ္ေလ၏။
ကုမၻ႑ နတ္ဘီလူးကလည္း “စုမိၸယ” မည္ေသာ နတ္သစ္သီးကို  ဆက္ကပ္ေလသည္။
“ဒူးရင္းသီး  စုမၺဒ  ထား၀ယ္အစ”  ဒူရကနတ္သား  ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းသည့္   နတ္သစ္သီး၏  မ်ိဳးေစ့ကို
လူတို ႔ စိုက္ပ်ိဳးၾကရာမွ  ထိုအသီးကို  “ဒူရကသီး” , ယခုအခါ ေခၚေရြ႕ေလ်ာ၍ “ဒူးရင္းသီး” ဟုေခၚၾက၏။
ကုမၻ႑နတ္ဘီလူး  ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းသည့္   နတ္သုဒၶါ  ပိႏၷဲသီးကို   “စုမၸိယသီး”  ယခုအခါ  ေခၚေရြ႕ေလ်ာ၍  “စုမၸဒသီး”
ထား၀ယ္အေခၚ “ေစာင္းပဒသီး” တြင္ေလသည္။
၂။ ရွင္ေတာ္ဘုရား ဗ်ာဒိတ္ၾကား
ရွင္ေတာ္ဘုရားသည္   သစ္သီးဆြမ္းမ်ားကို   ဘုဥ္းေပးေတာ္မူျပီးေနာက္   နိယတဗ်ာဒိတ္ပန္းကို
ဆင္ျမန္းေတာ္မူေစျခင္းငွာ -
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
“ခ်စ္သား  ဂ၀ံပေတ့   သင္ခ်စ္သားသည္   ငါ့ဘုရား  ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္   တရားေတာ္ကို   နာယူပါမူ   ရဟႏၱာ  ျဖစ္လတံ့၊
ဤအရပ္၌ပင္   သင္ခ်စ္သား  နိဗၺာန္ ၀င္လတံ့ ”  ဟူ၍  ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ  တရားကို   နာယူျပီး  အဆံုး၌  ဂ၀ံပေတ့ရေသ့သည္
ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူေလ၏။
ယင္းေနာက္  ဆံေတာ္ျမတ္  ၃-ဆူကို  သံုးသပ္ေတာ္မူ၍ -
“ခ်စ္သား  ဒူရကနတ္သား  ဤ  ငါ၏  ဆံေတာ္ျမတ္   ၃-ဆူကို   ဆက္လက္ခံယူေလေလာ့ ”  ဟုေပးအပ္ေတာ္   မူျပီးလွ်င္
“ဤေ၀မိႆကေတာင္မွ   ေျမာက္ဘက္သို႔   လက္ညိဳးညႊန္ေတာ္မူ၍  ကုမၻ႑နတ္ဘီလူး၏  ေနရာအနီး
ေ၀ႆ၀ဏၰေတာင္ကုန္း၌  ကကုသန္ ,  ေကာဏာဂံု ,  ကႆပ  တည္းဟူေသာ  ေရွးေနာင္ေတာ္ခင္   ေက်းဇူးရွင္တို ႔ သည္
ဤေတာင္ကုန္း၀ယ္   ဆံေတာ္ျမတ္တို႔ ကို   ဌာပနာျမဲပင္၊  ငါ၏ဆံေတာ္   ၃-ဆူကိုလည္း  ဘီလူးမင္းအား  အပ္၍
ယင္းေတာင္ကုန္း၌ပင္   ဌာပနာေလ၊  ဘီလူးမင္းသည္   ငါဘုရားႏွင့္တကြ  ဆံေတာ္ဓာတ္တို ႔ ကို   ၾကည္ညိဳရေသာ
ကုသိုလ္ေကာင္းမွူေၾကာင့္   ငါ့ဘုရား  နိဗၺာန္မ၀င္မီ   သု ၀ဏၰဘုမၼိတိုင္း  သထံုျပည္ ၀ယ္   “သီဟရာဇာမင္းၾကီး”၏  သားေတာ္
“ဘာႏုရာဇာ”  အမည္ရွိေသာ  မင္းျဖစ္၍  ထီးနန္းစည္းစိမ္   စံေတာ္မူျပီးလွ်င္   ငါဘုရား  ပရိနိဗၺာန္စံလြန္ျပီး  တစ္ႏွစ္ေျမာက္၌
ထုိမင္း၏  မိဖုရား  “သု ၀ဏၰမေဟသီ ”  ၀မ္း၌  သေႏၶတည္ေနျပီး  ဖြားျမင္လတၱံ ႔ ၊  ထိုအခါ  နာမထင္ရွား  အသင္နတ္သားကို
ဖြားျမင္ျပီး  အသင္နတ္သား၏အမည္ကို   အစြဲျပဳကာ  ဒူကရတိုင္း  ေအာင္သာ၀တီျပည္   ကလိန္ေအာင္ျမိဳ႕ကိုတည္၍
အသင္နတ္သားသည္   “နရုတိမင္း”  အမည္ျဖင့္   စိုးစံရလတၱံ   ့၊   အသင္အား  သိၾကားနတ္တို   ့ကူညီေစာင္မ   ၾကည့္ရွုကုန္လတၱံ   ့၊
အေနာက္မဇၥိဳမမွ   ငါဘုရား၏  တရားေတာ္ကို   နာခံရေသာ  အမတ္ပညာရွိမ်ား  ခစားေရာက္လတၱံ ႕၊  ဂႏၶာရတိုင္းမွ   ငါးဘုရား၏
တပည့္သား  ရဟႏၱာတို ႔ ၾကြလာၾကကုန္၍   သာသနာေတာ္ကို   ျပဳစုေဟာၾကားၾကကုန္လတၱံ   ့ ”  ဟူ၍  ဗ်ာဒိတ္ထားခဲ့ေတာ္မူခဲ့ျပီး
ရွင္ေတာ္ျမတ္စြာသည္  ေဒသစာရီ  ျပန္လည္  ၾကြန္ျမန္းေတာ္မူ၏။
၃။ ပတၱျမားေစတီၾကဳတ္
ရွင္ေတာ္ဘုရား  ဗ်ာဒိတ္ထားေတာ္မူျပီးအဆံုး၌  ယင္းဆံေတာ္   ဓာတ္   ၃-ဆူကို   ဒူရကနတ္သားႏွင့္   ကုမၻ႑
နတ္ဘီလူးတို ႔ သည္   ေ၀ႆ၀ဏၰ   စေသာ  နတ္မင္းၾကီး  ၄-ပါးတို ႔ ကို   “ေရႊပန္းေတာင္းႏွင့္   လာၾကေစသတည္း”  ဟု   တ,
လိုက္ေသာအခါ  ထိုနတ္မင္းၾကီး  ၄-ပါးတို ႔ သည္   န၀ရတ္   ၉-ပါးျဖင့္   ခ်ယ္လွယ္အပ္ေသာ  ေရႊပန္းေတာင္းကို   ယူလာကုန္၍
ရိုေသစြာ  ဒူးတုပ္လ်က္   ဆံေတာ္ျမတ္ကို   ခံယူကာ  ယကၡေသနဘီလူးမင္းႏွင့္   နတ္မင္းၾကီး  ၄-ပါး  တို ႔ ကို   ထည့္လိုက္၍
ေတာင္သမုဒၵရာ၀ယ္  လံုးပတ္ထြာဆိုင္  အလ်ားေတာင္ဆုပ္  ပမာဏရွိေသာ ပတၱျမား ေစတီၾကဳတ္ကို  ယူေဆာင္ခဲ့ေလသည္။
ယင္းေနာက္  ၾကဳတ္ေတာ္အတြင္း ဆံေတာ္ဓာတ္ျမတ္ကို  သြင္းထည့္ျပီး ဘီလူးမင္းၾကီးအား အပ္ႏွံေလ။
ဘီလူးမင္းၾကီႏွင့္တကြ  ျပည္သူျပည္သားတို ႔ လည္း  အလြန္ဆန္းၾကယ္ေသာ  မ႑ပ္ၾကီးအတြင္းသို ႔
ပင့္ေဆာင္တင္းသြင္း၍  အခ်ိန္   အခြက္   ႏွစ္ရာစီးေသာ  ေရႊသားေစတီေတာ္ကို   န၀ရတ္   ၉-ပါး  ခ်ယ္လွယ္လ်က္
ပတၱျမားေစတီေတာ္ကို   ငံု၍  ေရႊကလပ္ေပၚတင္ျပီး  ၃-လပတ္   သဘင္   အတီး  အမွုတ္   အက  အခုန္တို ႔ျ ဖင့္   ပူေဇာ္ပြဲၾကီး
က်င္းပေတာ္မူေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၄။ ဆုေတာင္းျပည့္  ဆံေတာ္ရွင္သမိုင္း
ေ၀ႆ၀ဏၰေတာင္ကုန္းကိုလည္း  ေစာက္အေတာင္   ၄၀၊  အနံ   အလ်ား  အေတာင္   ၃၀  တူးျပီးမွ
ေက်ာက္အဂၤေတတို ႔ျ ဖင့္   ေခ်ာေမြ  ့ေသသပ္စြာ  ျပဳလုပ္ေစျပီးလ်င္   န၀ရတ္   ၉-ပါးခ်ယ္လွယ္ေသာ  တံခြန္ၾကက္လွ်ာ  ထီးတိုးျဖင့္
ဆင္းျမန္းေတာ္မူေလသည္။
ယင္းေစတီေတာ္ကို   ေက်ာက္စြားပြဲ၌တင္၍  ဒူရကနတ္သား  ေ၀ႆ၀ဏၰ   စေသာ  နတ္မင္းၾကီး  ၄-ပါးတို ႔ ႏွင့္
ကုမၻ႑ဘီလူးမင္းတို  ့က   ဌာပနာသြင္းႏွံၾကေလကုန္၏။  ယင္းေနာက္   ေက်ာက္ၾကီး,  ေက်ာက္ငယ္   အသြယ္သြယ္တို   ့ျဖင့္ရံကာ
ဉာဏ္ေတာ္  ၁၅-ေတာင္ခန္  ့ရွိသည့္  ေက်ာက္ေစတီကို  အေပၚက တည္္ထားေလသည္။
ဤဘုရားေစတီေတာ္သည္  ဆုေတာင္းတိုင္း ျပည့္စံုသည့္ အတြက္  “ဆုေတာင္းျပည့္  ဆံေတာ္ရွင္ ”တြင္ေလသည္။
ဆံေတာ္အစစ္  ကိန္း၀ပ္ေတာ္မူရာ
ကလိန္ေအာင္  “ဆုေတာင္ျပည့္  ဆံေတာ္ရွင္  ေစတီေတာ္ ” ကို
ေတာင္ထိပ္တြင္  လွမ္းဖူးေမွ်ာ္ရပံု  (13.8.2011 ေန႔တြက္ရိုက္ယူထားပါသည္။)
“ရာဇာနရုတိ   မည္ရွိထင္စြာ”  ရွင္ေတာ္ျမတ္စြာ၏  ဗ်ာဒိတ္ပန္းကို   ဆင္ျမန္းေတာ္မူၾကရသည့္အတိုင္း
ကုမၻ႑နတ္ဘီးလူး  ကြယ္လြန္ျပီး  သု ၀ဏၰဘုမၼိတိုင္း  သထံုျပည့္ရွင္   သီဟရာဇာမင္း၏  သားေတာ္   ဘာႏုရာဇာ  အမည္ရွိေသာ
မင္းျဖစ္၍  ရွင္ေတာ္ျမတ္စြာ  ပရိနိဗၺာစံ ၀င္ျပီး  တစ္ႏွစ္ေျမာက္တြင္   ဒူရကနတ္သား  စုေတသျဖင့္   ထိုမင္း၏  မိဖုရား၀မ္း၌
ကိန္းပိုက္   သေႏၶတည္ကာ  ဖြားျမင္ေတာ္မူေလ၍  ဒူရကတိုင္း  ေအာင္သာ၀တီျပည္   ကလိန္ေအာင္ျမိဳ႕ကို   အုပ္စိုးသည့္
ရာဇာနရုတိ  မည္ရွိထင္စြာ ဘုန္သမၻာႏွင့္  ျပည့္စံုေသာ မင္းျမတ္ျဖစ္ေတာ္မူေလသည္။
၅။ ဆံေတာ္ရွင္ေစတီေတာ္၏ ဌာပနာတိုက္  ဖြင့္ျခင္း
နရု တိမင္းသည္   ရတနာသံုးပါးကို   အလြန္ၾကည္ညိဳ  ေလးစား  ေတာ္မူသည္ႏွင့္   ေရွးယခင္   ဒူရပ  နတ္သားဘ၀က
ဌာပနာေတာ္မူခဲ့သည့္   ဆံေတာ္   ဓာတ္ျမတ္ကို   ဆရာေတာ္   သံဃာေတာ္   အရွင္သူျမတ္တို႔ ႏွင့္
ေလွ်ာက္ထားတိုင္ပင္ေတာ္မူလ်က္   သာသနာေတာ္   သကၠရာဇ္   ၂၄-ခုႏွစ္   ျပာသလိုလဆန္း  ၂-ရက္   ၾကာသပေတးေန ႔
ေန၀န္းေပၚ  အခ်ိန္   ဆံေတာ္ဓာတ္တည္ေတာ္မူသည့္   ဌာပနာတိုက္ကို   ဖြင့္ေဖာက္   ေတာ္မူျပီးလွ်င္   ေရွး  ဘီလူးမင္း,
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဂ၀ံပေတ့ရဟႏၱာ,  ဒူရကနတ္သားတို   ့   ဌာပနာထားခဲ့သည့္   ရတနာေရႊသားေစတီေတာ္ကို   ေက်ာက္စြားပြဲတြင္   တင္ထားလ်က္
ရတနာထီးျဖဴေတာ္ကို   အုပ္မိုးကာ  ဖြင့္ေတာ္မူလိုက္သည္ႏွင့္   တစ္ျပိဳင္နက္   ေရာင္ျခည္ေတာ္   ေျခာက္ သြယ္ တို ႔ သည္
မိုးလယ္ကြန္  ့ျမဴး   အထူးဆန္းၾကယ္   တင့္တယ္လြန္ျဖိဳး  အမ်ိဳးမ်ိ ဳးစပ္ယွက္   တစ္လက္လက္  တစ္ ၀င္း၀င္း ေနေရာင္ကင္းေပ်ာက္
ထြင္းေဖာက္ဖီလာ  ေဒသစာ  ၾကြခ်ီ   ဆယ္ဒိသာ  မလပ္   တစ္လွ်ပ္လွ်ပ္စိုး  တန္းခိုးျပဋိဟာ  ျပေတာ္မူ၍  မင္း,  မွဴးမတ္ ,  သူေဌး,
သူၾကြယ္ ,  ရဟန္းရွင္လူ   ျပည္သူအေပါင္းတို ႔ သည္   အလြန္ၾကည္ညိဳၾကေသာေၾကာင့္   ဦးတိုက္၍မျငီး  ခ်ီးမြမ္း၍  မေရာင့္ရဲႏိုင္
တန္ေဆာင္တိုင္   ဆီမီး  သစ္သီးခ်ိဳခ်ဥ္   ဆြမ္းေဘာစဥ္   မျပတ္   အထပ္ထပ္   ရတနာ  ပူဇာသကၠေန႔ ညမျပတ္   မလပ္မနား
သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္ဘုရား ၾကြေရာက္လာဘိ  ေသာပမာ လြန္စြာဆည္းကပ္ပူေဇာ္  ကိုးကြယ္ၾကကုန္ေလ၏။
တေပါင္းလျပည့္   အဂၤါေန႔   က်ေရာက္လတ္ေသာ္   ရတနာေစတီႏွင့္   ပတၱျမားေစတီေတာ္မ်ားကို   ဖြင့္ေတာ္မူ၍
ဆံေတာ္ဓာတ္  ၃-ဆူကို  အေမႊးေရအမ်ိဳးစို ႔ျ ဖင့္  သပၸာယ္ေတာ္မူျပီး ျပန္လည္သြင္းေတာ္မူေလသည္။
ယင္းေနာက္   ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္အမ်ိဳးမ်ဳိး  နရုတိမင္းျမတ္၏  ဘုိေတာ္ ,  ဘြားေတာ္ ,  ခမည္းေတာ္ ,  မယ္ေတာ္တို   ့၏
ေရႊကိုယ္ေလးရုပ္ပံုေတာ္မ်ား၊  နရုတိမင္းျမတ္ႏွင့္မိဖုရားတို႔ ၏  ေရႊကုိယ္ေလးရုပ္ပံုေတာ္ ,  သားေတာ္   အိမ္ေရွ႕မင္း၏
ေရႊကိုယ္ေလးရုပ္ပံုေတာ္   စသည္တို ႔ ကို   ဌာပနာျပီး  အေစာင့္အၾကပ္   ၀ိဇၨာရုပ္မ်ားျဖင့္   စီမံျပီး  ဌာပနာတိုက္
ပိတ္ေတာ္မူေလသည္။
၆။ ဆက္လက္ျပဳျပင္  ကုသိုလ္ရွ င္
ဆုေတာင္းျပည့္   ဆံေတာ္ရွင္   ေစတီေတာ္ျမတ္ကို   ထပ္မံျပဳျပင္   ေရႊးထီးေတာ္ပါ  တင္လွဴပူေဇာ္ၾကသည့္
ကုသိုလ္ရွင္မ်ားကား -၁၉၈-ခုႏွစ္တြင္  ဓမၼေသနမင္းျမတ္သည္လည္းေကာင္း၊
၅၅၈-ခုႏွစ္တြင္  ဓမၼ ၀ိဇယမင္းျမတ္သည္လည္းေ ကာင္း၊
၈၈၅-ခုႏွစ္တြင္  သာဂရျမိဳ႕(ယခုျမိဳ႕ေဟာင္း) ရွင္ဇံမင္းသည္လည္းေကာင္း
၁၁၁၆-ခုႏွစ္တြင္   အေလာင္းတရားမင္းၾကီး(ဦးေအာင္ေဇယ်)သည္လည္းေကာင္း  အသီးသီးေသာ
မင္းအဆက္ဆက္တို  ့  ျပဳျပင္  ေတာ္မူၾကေလသည္။
ေႏွာင္းေခတ္  မ်က္ျမင္ျပဳျပင္သည္မွာကား -“ဂႏၶာလရာဇ္ေသြး၊ တရုတ္ေျမး၊ မေႏွးထိုးခါ ေပၚလတၱံ ႕၊ ထိုသူကားေပၚ၊ ေစတီေတာ္၊ ရွိန္ေစာ္တန္ခိုး ထြက္လတၱံ  ့။ ”
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးမျဖစ္မီ  တည္ေဆာက္ျပီးစီးခဲ့ေသာ
တနသၤာရီတိုင္း ထား၀ယ္ခရိုင္၏ အၾကီးဆံုးႏွင့္
အလွဆံုး ထား၀ယ္ -ေရး ကားလမ္း “ကလိန္ေအာင္တံတားၾကီး” ပံု  (13.8.2011 ေန႔တြက္ရိုက္ယူထားပါသည္။)
ဟူေသာ  ေရွးတေဘာင္လာအတိုင္း  တိုက္ဆိုင္ညီညြတ္ပါသျဖင့္   ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၈၄-ခုႏွစ္တြင္   ထား၀ယ္ျမိဳ႕
ျမိဳ႕တြင္းရပ္ေန  ဂႏၶာလရာဇ္   တရုတ္ေသြး  တရုတ္ေျမးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ  ဘုရားဒါယကာ  ခူဂၚဒင္   ဇနီး  ေဒၚျမသိန္းေမတို ႔ က
ၾကခတ္ပင္တိုက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို   အရင္းခံျပဳျပီးေနာက္   အသစ္တဖန္   မြမ္းမံခ်ယ္လွယ္ကာ  ၁၂၉၂-ခုႏွစ္   တန္ခူး
လျပည့္ေန ့  နံနက္  ေန၀န္းေပၚအခ်ိ န္တြင္  ေရႊထီးေတာ္ကို  တင္လွဴပူေဇာ္ထားေတာ္မူသည္မွာ ယခု  ဖူးျမင္ရသည့္  အတိုင္းပင္။
ယင္းဆုေတာင္းျပည့္   ကလိန္ေအာင္ဆံေတာ္ရွင္   ေစတီေတာ္ျမတ္သည္ကား  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   ေျမာက္ဘက္   ၄၇-မိုင္ခရီးအကြာ  ထား၀ယ္ျမိဳ႕ႏွင့္   ေရးျမိဳ႕သြား  ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေပၚရွိ   ကလိန္ေအာင္ရြာၾကီး  အေနာက္ဘက္
ထား၀ယ္ျမစ္ကမ္းရွိ  ေတာင္ေပၚတြင္  တည္ရွိေလသည္။
ႏွစ္စဥ္  တပို  ့တြဲလျပည့္  က်ေရာက္တိုင္း ဘုရားပြဲေတာ္ကို  ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ  က်င္းပျပဳလုပ္ၾကေလသည္။
“ထား၀ယ္ေခၚၾက  ရင္းအစ”  ေ၀မိႆကေတာင္   (ကနန္းေတာင္ထိပ္ )  ၀ယ္   ရွင္ေတာ္ျမတ္စြာ  ထက္ ၀ယ္   ဖြဲ႕ေခြ
ထိုင္ေနေတာ္မူသည္ကို   အစြဲျပဳ၍  ယြန္း,  ရွမ္း,  ယိုးဒယားတို   ့ဘာသာျဖင့္   “ထ၀ွါ ”  ျပဳေတာ္မူသည္ဟု   သမုတ္ၾကေသာေၾကာင့္
ထ၀ွါေဒသကို   “ထ၀ွါတိုင္း ”  တြင္သည္၊  ကာလရွည္လ်ားလတ္ေသာ္   ၀,  အကၡရာ၌  ဟထိုး  ေပ်ာက္ျပီး  “ထား၀ယ္ ”  ဟူ၍
ယေန႔ တိုင္  အမ်ားေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။
………………………………….
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဆံေတာ္အစစ္  ကိန္း၀ပ္တည္ထားေသာ နဂါးရစ္
(တစ္နည္း) ေမွ်ာ္ရစ္
ယခုအေခၚ ေမာ္ရစ္ဘုရားေစတီ
(သမိုင္းအက်ဥ္း)
မဟာသကၠရာဇ္   ၁၀၃-ခုႏွစ္၊  ကဆုန္လျပည့္ေန႔ ၌  မဇၥိဳမတိုင္းတြင္   အရွင္ေဂါတမဗုဒၶသည္   ေဗာဓိပင္ႏွင့္   ေရႊပလႅင္ကို
ေအာင္ျမင္ကာ  သဗၺညဳတေရႊဉာဏ္ေတာ္ရရွိလ်က္   ဘုရားအျဖစ္သို ႔   ေရာက္ရွိေတာ္မူေလသည္။  ဗုဒၶျမတ္စြာသည္
သတၱာဟလင္းလြန္းပင္ရင္း၀ယ္   သမာပတ္ ၀င္စားျပီး  သမာပတ္မွထေတာ္မူစဥ္   ရာမညတိုင္း  ဥကၠာလာပျပည္ေတာင္ဘက္
ေပါကၡရ၀တီျမိဳ႕မွ   တဖုႆႏွင့္   ဘလႅိကညီေနာင္ႏွစ္ဦး  တို   ့သည္   ကုန္စည္ကူးသန္းသြားစဥ္   ဘုရားရွင္ထံ   ဆိုက္ေရာက္လ်က္
သဒၶါၾကည္ညိဳ၍  ပ်ားရည္ဆမ္းေသာ  မုန္ ႔ ဆြမ္းမ်ားကို   လွဴဒါန္းျပီ း  ေဒြ၀ါဓိ က  သရဏဂံုတည္ၾကေလသည္။  အနာဂတ္
သာသနာထြန္းလင္းမည္ကို   ျမင္၍  ကုန္သည္ညီေနာင္တို ႔ အား  ဇီ ၀ေက  သဓာတု   သက္ရွိဆံေတာ္   ဓာတ္ေတာ္   (၈)ဆူကို
ေပးသနားလိုက္ေလသည္။  ညီေနာင္တို ႔ ၏  အျပန္ခရီးတြင္   မဇၥိဳမတိုင္း  အဇတၱနာဂရ  ျပည္ရွင္မင္းသည္   တဖုႆႏွင့္
ဘလႅိကတို ႔ အား  ေတာင္းပန္၍  ဆံေတာ္   (၂)ဆူကို   ပူေဇာ္ေလသည္။  က်န္ဆံေတာ္   (၆)ဆူကို   ပင့္ေဆာင္ကာ  ရာမညတိုင္းသို ႔
သေဘၤာလႊင့္ခဲ့ၾကသည္။  အစဥ္တစိုက္သေဘၤာလႊင့္ခဲ့ရာ  သမုဒၵရာ၌  လွိုင္းေလ  အဆင္မသင့္သျဖင့္   နဂါးရစ္ေမာ္သို ႔
သေဘၤာဆိုက္ေရာက္ျပီးလွ်င္   တစ္ညတာမွ်  ရပ္နားၾကသည္။  ထိုစဥ္   ေတာင္ေစာင့္နတ္နဂါးတို ႔ က  ဆံေတာ္ (၂)ဆူကို
ပင့္ယူပူေဇာ္ခဲ့ၾကသည္။  ဆံေတာ္ျမတ္ကို   နတ္နဂါးမ်ား  ရစ္ပတ္ေစာင့္ေရွာက္   ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ထားၾကသျဖင့္   နဂါးရစ္ေမာ္ဟု
ေခၚတြင္ခဲ့သည္။ [စကားခ်ပ္  - ဆံေတာ္  (၄)ဆူမွာ ရာမညတိုင္းသို  ့ေရာက္သည့္အခါ  ဥကၠလာပမင္းၾကီးက
ဆံေတာ္အစစ္ကိန္း၀ပ္တည္ထားေသာ
နဂါးရစ္ (တနည္း)ေမွ်ာ္ရစ္
ယခုအေခၚ - ေမာ္ရစ္ဘုရားေစတီ  အေ၀းတေနရာမွ  ဖူးေမွ်ာ္ရပံု
(22.2.2010 ရက္ေန ့တြင္ရိုက္ယူထားပါသည္ )
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဆံေတာ္အစစ္ကိန္း၀ပ္ေတာ္မူေသာ
ေမွ်ာ္ရစ္ (တစ္နည္း)ေမာ္ရစ္  ဘုရားေစတီေတာ္ပံု (14.4.2012 တြင္ရိုက္ယူထားပါသည္။ @PP)
သိဂၤုတၱရကုန္း၌ ဌာပနာလ်က္  ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ၾကီးကို  တည္ထားကိုကြယ္ေလသည္။]
နဂါးရစ္ေမာ္ရွိ   နတ္နဂါးတို ႔ ကိုးကြယ္ထားေသာ  ဆံေတာ္   (၂)ဆူသည္   အေလာင္းစည္သူဘုရင္   ေဖာင္စၾကၤာျ ဖင့္
လွည့္လည္လာစဥ္၊  သိၾကားမင္းက  ညႊန္ၾကားသျဖင့္   သိရွိ၍  တက္ေရာက္ဖူးေမွ်ာ္လ်က္   ဆံေတာ္ဌာပနာတိုက္အေပၚ၌
ေစတီတစ္ဆူတည္ခဲ့ေလသည္။  ၎ေနရာ၌  ဘုရင့္ေနာက္ပါအခ်ိဳ႕  တို င္းျပည္ကို   လြမ္းဆြတ္   ညည္းညဴးသံကို
ဘုရင္ၾကားလွ်င္၊  ထိုသူတို႔ အား  ရာဇဒဏ္ခ်ထားျပီး၊  ေဖာင္စၾကာထြက္သြား၍  ေငးေမွ်ာ္လ်က္   က်န္ရစ္ၾကေသာေၾကာင့္
ေမွ်ာ္ရစ္ဟု   တြင္ျပန္ေလသည္။  ယခုအခါတြင္မူကား  ဤေနရာကို   တံငါေလွမ်ားကို   ရစ္ပတ္သြားလာေနေသာ
ေမာ္အငူကေလးျဖစ္၍  ေမာ္ရစ္ဟုေခၚတြင္ျပန္ သည္။  (စကားခ်ပ္   -  ေမာ္ရစ္ႏွင့္   မလွမ္းမကမ္းရွိ   ေမာင္းမကန္   ေရခ်ိဳးဆိပ္သည္
အေလာင္းစည္သူမင္း  ေဖာင္စၾကၤာဆိုက္ေရာက္ခိုက္   ေမာင္းမိမႆံမ်ား  သြားေရာက္   ေရကစားသည္ကို   အစြဲျပဳ၍
ေမာင္းမကန္ဟု  တြင္ခဲ့ေလသည္။)
မွီအံုးေတာင္ဘုရား ေစတီေတာ္သမိုင္း
အထက္ကေဖာ္ျပခဲ့ျပီးသည့္   ေ၀မိႆကေတာင္   (ကနန္းေတာင္ )၀ယ္   ဂ၀ံပေတ့ရေသ့ ,  ဒူရကနတ္သား,
ကုမၻ႑နတ္ဘီလူးတို ႔ အား  အသီးသီး  ဗ်ာဒိတ္ၾကားေတာ္မူျပီးသည့္အေနာက္   အေရွ ႕အရပ္ကို   လက္ညိဳးညႊန္ေတာ္မူကာ
ဣသိေျႏၵေတာင္   (ယခု   မွီအံုးေတာင္ )  ကုန္းကို   ျပေတာ္မူ၍   “ငါ၏  သရီရဓာတ္ေတာ္ကို   ဇင္းမယ္မင္း,  ယိုးဒယားမင္း,
ယြန္းမင္းႏွင့္   ေနာင္ နရုတိမင္းျမတ္ျဖစ္မည့္   အသင္နတ္သားပါ  မင္း  ၄-ပါးတို ႔   စစ္ၾကီးခင္းလ်က္   ေပါင္းစည္းၾကျပီး
ေစတီတည္ထားကိုကြယ္ၾကလတၱံ  ့ ” ဟူေသာ ရွင္ေတာ္ျမတ္စြာ၏ ဗ်ာဒိတ္စကား ထားရွိေတာ္မူသည့္အတိုင္း -
ဇင္းမယ္မင္း,  ယိုးဒယားမင္း,  ယြန္းမင္း  ၃-ပါးတုို ႔   စုေပါင္းလ်က္   အသိန္း,  အသန္းမကေသာ  ဗို လ္မွဴး
စစ္သားတို႔ ႏွင့္တကြ  ဒူရကတိုင္း  ေအာင္သာ၀တီျပည္ေတာ္သို ႔ ဘုရင့္ထံ   အခြင့္မပန္ၾကားၾကဘဲ  နယ္လြန္က်ဴးေက်ာ္
နင္းလာရာ ေမတၱာျမိဳ ့သို  ့ေရာက္ရွိၾကေလ၏။ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ယင္းအခါ  ဆိုင္ရာ၀န္ရွင္ေတာ္မင္းၾကီးက  “အသိန္း,  အသန္း,  မကေသာ  ဗိုလ္မွဴးစစ္သူရဲတို   ့ႏွင့္တကြ   မင္း  ၃-ပါး
ဣသိေျႏၵေတာင္၌  ဘုရားတည္ရန္   လာၾကပါေၾကာင္း”  ဟူေသာ  ေလွ်ာက္ တင္လႊာႏွင့္တကြ  ျမင္းသည္ေက်ာ္တို႔ ကို
ေစလႊတ္လိုက္ေလ၏။
နရုတိမင္းျမတ္   သိရွိေတာ္မူလတ္ေသာ္   ဦးေလးေတာ္   စစ္သူၾကီးႏွင့္တကြ  ၀ဇၨဓိုရ္တို ႔ က  ေလွ်ာက္တင္   ၾကသည္မွာ
“ထိုမင္းတို ႔   ဆႏၵအတိုင္း  လိုအပ္ေသာအရပ္၌  ေနၾကပါေစ  စိုးရိမ္ဖြယ္မရွိပါ။  ဤဇမၺဴဒီပါကၽြန္း၌  ရွိကုန္ေသာ
မင္းႏွင့္တကြကုန္ေသာ စစ္မက္  ရန္သူဗိုလ္ေျခ စုရံုး၍ တိုက္ဖ်က္ျငားေသာ္လည္း ထိုသူတို  ့၏  ဦးေခါင္းတို ႔ ကို  ေျခသို ႔ က်ေစလ်က္
အရိုး, အသား ေတာင္တရွိမွ် စုပံုေအာင္  သုတ္သင္ႏိုင္ပါသည္ ” ဟုေလွ်ာက္ၾကေလ၏။
ဘုရင္မင္းျမတ္လည္း သေဘာတူသျဖင့္  “လိုရာအရပ္ သို  ့ ၀င္ေစ” ဟု  အမိန္  ့ေတာ္မွတ္လိုက္ေလလွ်င္  ေနမ်ိ ဳးသခၤယာ
သံေတာ္ဆင့္က  အမိန္ ႔ေတာ္စာေရး၍  ေမတၱာျမိဳ႕မင္းၾကီးထံ   ျပန္ၾကားေလလွ်င္   ထိုမင္း  ၃-ပါးတို့ လည္း
ဣသိေျႏၵေတာင္သို ႔ ခ်ီတက္လာေရာက္  တည္းနန္းေဆာက္လ်က္  ေတာင္ကုန္းကို  သုတ္သင္ရွင္းလင္း ေနၾကေလ၏။
ယင္းအခါ  ဗလေဒ၀စစ္ ၀န္ခ်ဳပ္ မင္းၾကီးသည္   ေသနဂၤဗ်ဴဟာက်မ္းႏွင့္အညီ   ဗ်ဴဟာ  ၄-ပါး  ခင္းက်င္းကာ
နတ္စစ္သည္ႏွင့္တူေသာ သူရဲေကာင္းတို  ့အား  စစ္သူၾကီး ၅-ဦးတို  ့ၾကီးၾကပ္၍  စစ္ထြက္မည္ၾကံစည္ေနခိုက္  -
၁။ စစ္မက္မပြားရန္  သိၾကားမင္း ေလွ်ာက္ထားျခင္း
သိၾကားမင္းသည္   သတၱ ၀ါအေပါင္းတို ႔   ပ်က္စီးၾကမည္ကို   ျမင္ေတာ္ မူသျဖင့္   ဂႏၶာလရာဇ္တိုင္း  ေဃာသိတ
ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ထံ  သြား၍ -
“အရွင္ဘုရား  ဒူရကတိုင္း  ေအာင္သာ၀တီျပည္ေတာ္၌  ဇင္းမယ္ ,  ယိုးဒယား,  ယြန္း,  နရုတိ   ထိုမင္း  ၄-ပါးတို႔ စစ္ျဖစ္ကုန္လတၱံ ႔ ၊  ထိုရွမ္းမင္းတို ႔ ပ်က္စီးအ့ံေသာအေၾကာင္းသည္   လ်င္ျမန္စြာ  ျဖစ္ကုန္လတၱံ႔၊သို႔ေၾကာင့္
အရွင္သူျမတ္ဘုရားသည္   ယင္းရန္စစ္ၾကီးကို   ေျပျငိမ္းေအာင္   ၾကြေရာက္   ဆံုးမ  ေဟာၾကားေတာ္မူပါလွ်င္   ရန္ေျပ  မာန္ေျပ
ဘုရားတည္ရန္ကုိလည္း  ျမင္ပါေသာေၾကာင့္   ျမတ္စြားဘုရား၏  သရီရဓာတ္ေတာ္စစ္   ၄-ဆူကို   သနား  ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူပါဘုရား”
ဟု  ေလွ်ာက္ထားျပီးလွ်င္  သိၾကားမင္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလ၏။
၂။ ေဃာသိတရႏၱာအား မင္း ၄-ပါးဆြမ္းကပ္လွဴျခင္း
နံနက္   အရုဏ္တက္လွ်င္   ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္သည္   စ်ာန္ယာဥ္ခရီးျဖင့္   ထိုမင္း  သုံုးပါးတို ႔ေနရာ  ဣသိေျႏၵ   ေတာင္
(မွီအံုးေတာင္ )သို  ့ၾကြေရာက္လ်က္  ေရွးဦးစြာ ဇင္းမယ္မင္းထံ  ဆြမ္းရပ္ေတာ္မူေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ထား၀ယ္ -ေရး ကားလမ္းေပၚမွ  လွမ္းျမင္ရေသာ ေမာင္မယ္ေရွာင္ရြာအနီး
လြမ္းဆြတ္ၾကည္ႏွူးဖြယ္  “မွီအံုးေတာင္ ” ရွုခင္းပံု။
(ေတာင္ထိပ္တြင္  ေစတီ၊ ဇရပ္မ်ားရွိသည္။)
ဇင္းမယ္မင္းလည္း ေဃာသိတ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မွန္း သိရကား အလြန္ၾကည္ညိဳေလးစားစြာျဖင့္  -“အရွင္ဘုရား  ဘုရားတပည့္ေတာ္၏  သကၠစၥ ဆြမ္း  ေဘာစဥ္ကို   ၾကည္ ရႊင္ႏွစ္သက္ေသာ  စိတ္ေတာ္ျမတ္ျဖင့္
ဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါဘုရား”
“ငါ ေဟာၾကားအပ္ေသာတရားကို  နာယူပါမူ  ငါဘုဥ္းေပးအံ့။”
“ရိုေသေလးျမတ္စြာ နာယူပါမည္ဘုရား။”
“သာဓု   သာဓု   သာဓု   ေကာင္းျပီ ”  ဟု   မိန္႔ေတာ္မူျပီးေနာက္   ယိုးဒယားမင္းထံ   ထိုနည္းအတူပင္
ဆြမ္းရပ္ခံ၍အာမခံလိုက္၏။ ယြန္းမင္း ထံမွလည္း ထိုနည္းအတူပင္  အာမခံလိုက္၏။
နရုတိမင္းျမတ္သည္   စစ္သူၾကီး  ၅-ဦးႏွင့္   စစ္ခ်ီေတာ္မူလာသည့္   အခိုက္တြင္   ေဃာသိတ  ရဟႏၱာ  အရွင္သူျမတ္
ၾကြလာေတာ္မူသည္ကို   ျမင္သည္ႏွင့္   တစ္ျပိဳင္နက္   ဆင္ျဖဴေတာ္မွ   သက္ဆင္းကာ  ေျမ၌  ၀ပ္လ်က္   ရွိခိုးျပီး  “အရွင္သူျမတ္
ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါ ဘုရား” ဟု  ေလွ်ာက္ေလ၏။
“ေကာင္းျပီ   အသင္မင္းျမတ္   မင္းေလးပါ  ဆြမ္းေလးအုပ္   တစ္ျပိဳင္နက္   တစ္ေနရာတည္း  လွဴဒါန္းသည္ကို
ငါဘုဥ္းေပးလိုပါသည္ ”
“အရွင္ဘုရား သီတင္းသံုးရာအရပ္သို ႔  ဆြမ္းႏွင့္တကြ ေရာက္ပါမည္ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ေလ၏။
ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္သည္   မင္း  ၃-ပါးတုိ ႔   တည္းစံေနေတာ္မူေသာ  မဂၤလာမဟာမ႑ပ္ၾကီးအတြင္း၌  မင္း  ၃-ပါးတုိ   ့အား
တရားေဟာေတာ္မူ   ေနစဥ္အခိုက္   နရုတိမင္းျမတ္သည္   စစ္သည္တပ္သားမ်ားမပါဘဲ  ကိုယ္ရံေတာ္သား  တစ္ရာခန္   ့ႏွင့္သာ
၀င္လာေလ၏။  ၀ိဇၨဓိုရ္စစ္သူၾကီး   ၄-ေယာက္တို ႔ လည္း  စစ္ ၀တ္တန္ဆာတို ႔ ကို   ဆင္ယင္ကာ  ေရႊဓား  တစ္လက္စီ   ႏွင့္
မင္းၾကီး၏ေရွ႕မွ   ၂-ေယာက္ ,  ေရႊလွံတစ္စင္းစီႏွင့္   ေနာက္မွ   ၂-ေယာက္   ျခံရံလ်က္   မ႑ပ္အတြင္းသို႔   ၀င္ေတာ္မူ၍
ဆြမ္းကပ္လွဴေလ၏။
ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူျပီးလွ်င္  ဒကာေတာ္  မင္း ၄-ပါးတုိ  ့အား  တရားဓမၼ  ၾသ၀ါဒ ေဟာေတာ္မူျပီးေသာ အဆံုး၌ ၀ိဇၨဓိုရ္
၄-ေယာက္တို ႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ကို   မင္း,  မွဴးမတ္အေပါင္းတို ႔ျ မင္လတ္ေသာ္   အလြန္အံ့ၾသျခင္း  ျဖစ္ၾကေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
တခဏမွ်ၾကာလွ်င္   ယင္း၀ိဇၨဓိုရ္   စစ္သူၾကီး ၄-ေယာက္တို   ့သည္  ဓားကုိယ္စီ   ထမ္းလ်က္   ရန္သူျဖစ္ေသာ  မင္း ၃-ပါးတုိ  ့အနီး၌
တည္ေနသည္ကို   ျမင္လွ်င္   ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္က  တစ္ဖန္   အနတၱလဏၡသုတ္ကို   ေဟာေတာ္မူျပီးေသာ  အဆံုး၌  ၀ိဇၨဓိုရ္   ၄-ေယာက္တို  ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး နရုတိမင္း ထံ၌ပင္  ခစားျမဲ ခစားၾကေလ၏။
ရန္သူမင္း ၃-ပါးတို  ့လည္း  လြန္စြာထိတ္လန္  ့ေၾကာက္ရြံ  ့ၾကကုန္ရကား  -“မင္းျမတ္၏  ႏိုင္ငံေတာ္ကို   မပန္မၾကားဘဲ  တရားမဲ့   ၀င္လာၾကျခင္းမွာ  အကၽြႏိုပ္တို ႕ပင္   က်ဴးလြန္ပါသည္
သည္းခံေတာ္မူပါ” ဟု  နရုတိမင္းထံ  ေတာင္းပန္ၾကေလ၏။
၃။ မင္း ၄-ပါး မွီအံုးေတာင္တြင္  ေစတီေတာ္တည္ျခင္း
မင္း ၄-ပါးတို  ့ညီညြတ္ၾကျပီးလတ္ေသာ္  ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္က သရီရဓာတ္ေတာ္စစ္  ၄-ဆူစီ  ေပးအပ္ေတာ္မူေလ၏။
ထိုအခါ  ဇင္းမယ္မင္းက  ဉာဏ္ေတာ္   ၆-လက္မရွိ   ျမသားရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူကို   န၀ရတ္   ၉-ပါးခ်ယ္လွယ္ေသာ
ေရႊသားေစတီ  ေတာ္ႏွင့္  အုပ္လ်က္  သရီရဓာတ္ေတာ္ကို  သြင္းႏွံဌာပနာ၍လည္းေကာင္း၊
ယိုးဒယားမင္းက  ဉာဏ္ေတာ္   ၁၀-လက္မရွိ   ျမသားေစတီေတာ္ကို   စိန္ထီးတင္၍  န၀ရတ္   ၉-ပါး  ခ်ယ္လွယ္ေသာ
ေရႊသားေစတီေတာ္ႏွင့္  အုပ္လ်က္  သရီရဓာတ္ေတာ္ကို  သြင္းႏွံဌာပနာ၍ လည္းေကာင္း၊
ယြန္းမင္းကလည္း  ဉာဏ္ေတာ္   ၆-လက္မရွိ   မိလႅာရုပ္ပြားေတာ္ကို   န၀ရတ္   ၉-ပါးခ်ယ္လွယ္ေသာ  ေရႊသား
ေစတီေတာ္ႏွင့္  အုပ္လ်က္  သရီရဓာတ္ေတာ္ကို  သြင္းႏွံဌာပနာ၍လည္းေကာင္း၊
နရုတိမင္းကလည္း  ဉာဏ္ေတာ္   ၆-လက္မရွိ   သံေသရုပ္ပြားေတာ္ကို   ပတၱျမားပလႅင္ထက္တင္ကာ  ျမသား
ေဗာဓိပင္စိုက္လ်က္   န၀ရတ္   ၉-ပါးခ်ယ္လွယ္ေသာ  ေရႊသားေစတီေတာ္ႏွင့္   အုပ္ျပီး  စိ န္ထီးတင္လ်က္   သရီရဓာတ္ေတာ္ကို
သြင္းႏွံဌာပနာ၍လည္းေကာင္း စီစဥ္ခင္က်င္း လွဴဒါန္းေတာ္မူၾကျပီး ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေပးေ၀ၾကေလသည္။
ယင္းေနာက္   အလ်ား  အေတာင္   ၆၀၊  အနံ   အေတာင္   ၃၀၊  ေစာက္   ၂၅-ေတာင္   ပမဏရွိသည့္   ဌာပနာတိုက္ကို
ေက်ာက္ျပား  ေက်ာက္အဂၤေတတို ႔ျ ဖင့္   ေသခ်ာေစ့စပ္စြာ  ျပဳလုပ္ ၍  ေက်ာက္ၾကီး  ေက်ာက္ငယ္   အသြယ္သြယ္တို ႔ ကို
ယင္းေတာင္၏အထက္သို႔   အေတာင္တစ္ရာမွ်ျမင့္ေအာင္   ဖို ႔ေလ၏။  ယင္းေနာက္   ဉာဏ္ေတာ္   ၃၅-ေတာင္ျမင့္သည့္
ေစတီေတာ္ကို   တည္ေတာ္မူလ်က္   အမ်ိဳးမ်ိ ဳးေသာ  ပစၥည္းမ်ားကိုပါ  ဌာပနာျပီးလွ်င္   သကၠရာဇ္   ၃၅-ခုႏွစ္၊
တေပါင္းလျပည့္ေန႔ တြင္ကား  ခဲထီး  တင္လွဴေတာ္မူသည္။  တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္   ၃-ရက္ေန႔ တြင္   ဧည့္သည္ေတာ္   မင္း  ၃-ပါးတို ႔ သည္  နရုတိ  မင္းျမတ္အား ႏွုတ္ခြန္းဆက္ၾကျပီး ျပည္ ေတာ္သို  ့  ျပန္လည္သြားၾကေလ၏။
၄။ တံခြန္စိုက္လူ မ်ိဳး ကၽြန္သီးေတာ္
ရွမ္း,  ဆယ္အိမ္ေထာင္သားတို   ့ကို   ဘုရားေစတီေတာ္တို   ့၌   အျမဲ၀တ္ျပဳရန္အတြက္   ကလိန္ေအာင္   ဆုေတာင္းျပည့္
ဆံေတာ္ရွင္   ေစတီေတာ္၌  ငါးအိမ္ေထာင္၊  ဣသိေျႏၵ   (မွီအံုးေတာင္ )  ေစတီေတာ္၌  ငါးအိမ္ေထာင္တို   ့ကို   ကၽြန္သီးေတာ္အျဖစ္
ေရစက္သြန္းခ်  လွဴဒါန္းေတာ္   မူေလသည္။  ဆယ္အိမ္ေထာင္သား  ရွမ္းတို ႔ ၏  ေနရာ  ရပ္ကြက္၌  တံခြန္ၾကက္လွ်ာ
အျမဲစိုက္ထားရသျဖင့္   ယခုတိုင္   “တံစိုက္လူမ်ိဳး”  (၀ါ)  “တံခြန္စိုက္လူမ်ိဳး  ကၽြန္သီးေတာ္ ”  ဟုေခၚၾကေလသည္။  အခ်ိဳ  ့ကလည္း
“ဘုရားကၽြန္ ” ဟူ၍ ေခၚၾကေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
(မွီအံုးေတာင္ကား  ထား၀ယ္ျမိဳ႕  ေျမာက္ဘက္ခရီး  ၇-မိုင္   ေက်ာ္ခန္ ႔ အကြာ  ထား၀ယ္ႏွင့္   ေရးျမိဳ႕သြား
ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းအနီးတြင္  တည္ရွိေလသည္။)
ဒူရကတိုင္း  ေအာင္သာ၀တီျပည္   ကလိန္ေအာင္ျမိဳ  ့   မင္းဆက္ကား  -  “နရုတိမင္း,  နရာဒီပမင္း,  ဓမၼေသနမင္း ,
ဓမၼ ၀ိဇယမင္း ” တို  ့ေပတည္း။
……………………………………
သာဂရျမိဳ ့တည္ျခင္း
သမႏၱရာမင္း  လက္ထက္တိုင္   ေရာက္လတ္ေသာ္   သကၠရာဇ္   ၁၁၃-ခုႏွစ္တြင္   ကလိန္ေအာင္ျမိဳ  ့မွ   ေရႊ   ့ေျပာင္းကာ
“သာဂရျမိဳ ့ ” ကို  တည္ေထာင္အုပ္စိုးေလသည္။
(ယင္း  သာဂရျမိဳ႕ကား  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   အေနာက္ေျမာက္ဘက္   ထား၀ယ္ျမစ္   အေနာက္ဘက္ကမ္း  ခရီး  ၇-မိုင္ခန္ ႔ အကြာတြင္ရွိ၍ ယခုအခါ “ျမိဳ ့ေဟာင္းရြာ” ပင္တည္း။
၁။ ဘူမိေဒ၀နဂရျမိဳ ့
ယခု   ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   အေရွ ႕ဘက္   ၁၀-မိုင္   ခရီးအကြာ  မွိဳင္းကာရီျမိဳ႕(ယခု   ပကာရီ သတၱဳတြင္းရြာ)  အနီးရွိ
ဘူမိေဒ၀နဂရျမိဳ႕ကို   ရန္တပိုမင္းေခၚ  “ရာဇာတဗိုလ္မင္း”  တည္ေထာင္၍  မင္းျပဳ၏။  ထုိမင္းသည္   ဘုန္သမၻာ  ေတာက္ပ
ဆင္ျဖဴေတာ္ရေသာေၾကာင့္   ပဌမဘြဲ  ့ေတာ္ေပ်ာက္၍  “ဆင္ျဖဴရွင္   မဟာနရိႏၵ ”  ဟူေသာ  ဘြဲ  ့သစ္ျဖင့္   ေသာင္းေခတ္ေၾကညာ
ေတဇာလြမ္းမိုး တန္းခုိးစြမ္းရည္  စမ္းအၾကည္ကဲ့သို  ့  နန္းတည္လ်က္  ရွိေလ၏။
၂။ ဥေဒါင္းရာဇာ ေတာသာသာ
တစ္ေန႔ သ၌  ဆင္ျဖဴရွင္   မဟာနရိႏၵမင္းျမတ္သည္   (မိစုမ)ေခၚ  “စုမဒၵီေဒ၀ီ ”  မိဖုရားၾကီးႏွင့္တကြ  စစ္သည္   ဗိုလ္ပါ
ေမာင္းမမိႆံ   အေျခြအရံတိုပါ  ေတာသာယာ  ျမိဳင္စခန္းသို ႔ ၾကြျမန္းလွည့္လည္   ရွုစားေတာ္မူသည္တြင္   အျခံအရံမ်ားစြာႏွ င့္
က်က္စားေနသည့္   ေရႊအဆင္းရွိေသာ  ဥေဒါင္းမင္းကို   ျမင္လတ္ေသာ္   မိဖုရားၾကီးက  ႏွစ္သက္ေတာ္မူလွရကား  -“ဤေရႊဥေဒါင္းကို   ေထာင္ဖမ္းယူျပီး  နန္းေတာ္အတြင္း  ေရႊခ်ိဳင့္ႏွင့္ထည့္၍  ေမြးျမဴ  ထားလိုပါေၾကာင္း”  ဘုရင္မင္းျမတ္ထံ
ပူဆာေလ၏။
၃။ ေမာင္ႏြားမည္ရ လုဒၵက
နန္းေတာ္သို ႔   ျပန္ေရာက္လတ္ေသာ္   ဘုရင္မင္းျမတ္သည္   မိဖုရား၏  အလိုဆႏၵ   ျပည့္ ၀ေစေၾကာင္းျဖင့္
ေရႊဥေဒါင္းမင္းကို   ဖမ္းရန္   အတြက္   လုဒၵက  မုဆိုးေက်ာ္မ်ားကို   စံုစမ္းေစရာ  ဆင္ျဖဴကၽြန္းရြာမွ   ဆင္ ၀န္ေမာင္မဲ  ၀န္ကေတာ္
မမင္းျဖဴ တို ႔ ၏သား မုဆိုး “ေမာင္ႏြား” အား ဘုရင့္ေရွ ႕ေတာ္သို  ့သြင္းေစ၏။
ဘုရင့္မင္းျမတ္က  မိန္ ႔ေတာ္မူသည္မွာ  “အေမာင္လုဒၵက  ေတာသာယာအရပ္၌  ယခုတေလာ  ေပၚေပါက္
က်က္စားေနသည့္   ေရႊဥေဒါင္းငွက္ကို   အရွင္ဖမ္းယူ   ဆက္သႏိုင္ပါမူ   ဆုလာဘ္မ်ားစြာႏွင့္   ရြာေလးရြာကို   အပိုင္စားေပးမည္ ”
ဟုမိန္ ႔ေတာ္မူ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
“အရွင္မင္းျမတ္   အလိုဆႏၵေတာ္ရွိသည့္   အတိုင္း  ေရႊဥေဒါင္းငွက္ကို   လက္ေတာ္အေရာက္   ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး
ဆက္ပါမည္ဘုရား”  ဟုရဲ၀ံ့စြာ ၀န္ခံျပီးလွ်င္   နန္းေတာ္မွ  ထြက္ခဲ့၍  မိမိ၏တပည့္   “ကြာစိ ” ႏွင့္   တိုင္ပင္ညီညြတ္ကာ  ေလး,  ျမား,
လက္နက္   ေကာင္းကင္ပိုက္ ,  ညႊတ္ၾကီး,  ညႊတ္ငယ္ ,  ေဒါင္းေလွာင္အိမ္ ,  ေဒါင္းမငယ္တစ္ေကာင္ႏွင့္   တကြ  အစားရိကၡာ
စသည္တို  ့ကိုပါ  ရွာေဖြစုေဆာင္းထားရွိေလ၏။
၄။ မုဆုိးေမာင္ႏြား ေဒါင္းဖမ္းထြက္ျခင္း
ေနာက္တစ္ေန ့  က်ေရာက္လတ္ေသာ္  -
လက္နက္စံု  ေမာင္ထမ္းလို  ့၊
ေဒါင္းဖမ္းကြဲ ့  ထြက္ေတာ့မယ္။
ေၾကာင္းဆန္းတဲ့  မက္စဖြယ္၊
တစ္သက္ ၀ယ္  ၾကံဳဘူး။
ဘုရင္ျမတ္  ဆုလာဘ္ေတာ္မွာ၊
တုမွတ္ေသာ္  ႏွိုင္းမဲ့ဂုဏ္ထူး။
မုဆိုးေမာင္ႏြားသည္   ၀မ္းသာအားရစြာျဖင့္   အထက္ပါ  ဗံုေထာက္သံသီးခ်င္းကို   ေရွ ႕ကသီဆိုလ်က္   သြားကာ
တပည့္   ကြာစိကေနာက္မွလိုက္၍  ေတာသာယာ  ျမိဳင္စခန္းသို ႔   ဆရာတပည့္ႏွစ္ေဖာ္   ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္   ေဒါင္းဖမ္းရန္
ထြက္သြားၾကေလေတာ့၏။
ေတာသာယာသို   ့ေရာက္ရွိလတ္ေသာ္   ညႊတ္ၾကီး,  ညႊတ္ငယ္   အသြယ္သြယ္တို   ့ကို   ခ်ယ္လွယ္ခ်ထားျပီးလွ်င္
လွပေခ်ာေမြ  ့စြာေသာ  ေဒါင္းမငယ္ကို   အလယ္က  ေလွာင္အိမ္ႏွင့္သြင္း၍  ေကာင္းကင္ပိုက္   အုပ္လ်က္   စီရင္ထားျပီး
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္  ေတာင္ထိ ပ္  တစ္ေနရာမွ  တက္၍ ၾကည့္ရွုေနၾကေလ၏။
ယင္းအခါ  ေရႊဥေဒါင္းမင္းႏွင့္တကြ  မ်ားစြာေသာ  ေဒါင္းငွက္တုိ ႔ သည္   ဘာသာဘာ၀  တြန္က်ဴးေၾကြးေၾကာ္
ၾကကာ  ေတာင္ေျခမွ   လွည့္လည္ၾကရာ  ေလွာင္အိမ္အတြင္းမွ   ေဒါင္းမငယ္ကို   ျမင္လတ္ေသာ္   တက္မက္ေသာ
စိတ္ျဖင့္   တိုး၀င္ခ်ဥ္းကပ္လာၾကရာ  အခ်ိဳ႕ေသာ  ေဒါင္းငွက္မ်ားမွာ  ညႊတ္ၾကီး,  ညႊတ္ငယ္တို   ့၌   ျငိကပ္ကုန္ၾက၏။
အခ်ိဳ႕မွာလည္း ေကာင္းကင္ပိုက္၌ ျငိကပ္ၾကကုန္၏။
ဥေဒါင္းမင္းမွာမူ   သတိ ,  ၀ီရိယႏွင့္   ျပည့္စံုေသာေၾကာင့္   ညႊတ္ပိုက္   အႏၱရယ္   မျငိတြယ္ဘဲ  မ်ားစြားေသာ
ေဒါင္းငွက္တို   ့ကိုသာ  အားစိုက္ကာ  ရုန္းေစရာ  ညႊတ္တိုင္ျပဳတ္၍  ေရြ႕လ်ားျပီးလွ်င္   ေဒါင္းႏွင့္   ညႊတ္   ေထြးယွက္လ်က္
ေနေလေတာ့၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၅။ ေဒါင္းဖမ္းတြင္ထြန္း ရြာေမာ္ကြန္း
ဆရာတပည့္   ႏွစ္ေယာက္တို ႔ သည္   ေတာင္ထိပ္မွ   သက္ဆင္းကာ  ညႊတ္၌မိေနေသာ  ေဒါင္းငွက္ကိုဖမ္းရန္
အတင္းလိုက္ေလရာ  ေဒါင္းေျခမွာ  ညႊတ္ေထြးလ်က္ႏွင့္ေျပးၾကရေလ၏။  ယင္းေနရာကို   “ညႊတ္ေထြး”  တြင္ခဲ့ေစ၏။
ယခုအခါ ကာလွရွည္လ်ား၍ အေခၚပ်က္ျပားသျဖင့္  “ညင္းေထြးရြာ” ဟု  ထင္ရွားေခၚၾကေလသည္။
ယင္းမွတဖန္   လိုက္ ၾကျပန္ရာ   တစ္ေနရာ၌  ေဒါင္းမ်ားကို   ေလွာင္မိျပီဟု   ထင္မွတ္ကာ  ေတြ  ့ေသာေနရာကို
“ေဒါင္းေလွာင္ ” ယခုအခါ၌ကား “ေဒါင္းေလာက္ရြာ” ဟုထင္ရွားေခၚၾကေလသည္။
ယင္းေနရာမွ   တဖန္   ဥေဒါင္းမင္းသည္   မိမိ၏  အေဖာ္ပါ  ေဒါင္းငွက္အေပါင္းတို ႔ ကို   ေရွ   ့ဦးစြာ  ပ်ံေစလ်က္
မိမိမွာမူ   မုဆိုးႏွင့္   မနီး,  မေ၀းပ်ံ ၀ဲကာ   အသြားတြင္   ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္တို ႔   အသာလိုက္ၾကရာ  သာဂရျမိဳ႕
အေနာက္ဘက္   ကမ္းနဖူး  ေသာင္စပ္သို ႔   ပ်ံကူးသြားေလေတာ့သည္။  ယင္းသို ႔ ပ်ံကူးသြားျပီး  နားေနရာေဒသကို
“ေဒါင္းကူးရြာ” ယခုအခါ “ေဒါင္းငူ ” (၀ါ) “ေဒါင္းငူရပ္ ” ေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္တို ႔ တစ္ဖက္ကမ္းသို ႔ ကူးရန္  ေလွရွာ၍ မေတြ ့သျဖင့္  သစ္ပင္ ၀ါးပင္မ်ားကို  ေဖာင္ဖြဲ႕၍
ကူးၾကရေလသည္။  ေဒါင္းမင္းကို   မေတြ႕ရ၍  စိတ္ဆိုးကာ  ျမားႏွင့္ေလးကို   ဒူးေပၚတြင္   ခ်ိန္လ်က္   တစ္ေတာလံုး
သိမ့္သိမ့္ညံေအာင္   အရမ္းပစ္ခတ္ေလရာ  ယင္းေနရာ၌  က်က္စားေနၾကေသာ  ဇရက္ (ဆက္ရက္ )  ငွက္ကေလးမ်ား
ပ်ံေျပးၾကေလသည္။  ယင္းေဒသကို   ဇရက္ငွက္ကို   အစြဲျပဳ၍  “ဇရက္ရြာ”  တြင္ခဲ့ေစသည္။  ယခုအခါ  “ဇရစ္ရြာ”  (၀ါ)
“ဇရစ္ရပ္ ” ဟူ၍ ထင္ရွားေခၚၾကေလသည္။
ထိုမွတဖန္   ေဒါင္းပ်ံသြားရာသို႔   လိုက္ၾကျပန္ေလရာ  ေနရာတစ္ခု၌  အမွန္မိေနျပီဟု   ထင္မွတ္ကာ
၀မ္းသာအားရစြာျဖင့္   ဖမ္းမည္အျပဳတြင္   ေဒါင္းလြတ္၍  ပ်ံေလ၏။  ယင္းေနရာကို   “ေဒါင္းလြတ္ရြာ”  တြင္ေစခဲ့ရာမွ
ယခုအခါ “ဇလြတ္ရြာ” ဟု  ေခၚၾကေလသည္။
ထိုမွတဖန္   ဆက္လက္၍  လိုက္ၾကျပန္ရာ  ျမစ္ကမ္းပါးအနီးရွိ   ေက်ာက္လံုးတို ႔ အၾကား၌  ေဒါင္းမင္း  ၂-ၾကိမ္ ၀မ္သည့္  ေနရာကို  “အထက္ေက်ာက္ ၀ပ္ရြာ” ႏွင့္  “ေအာက္ေက်ာက္ ၀ပ္ရြာ” ဟူ၍ ေခၚၾကေလသည္။
ယင္းေနရာမွတဖန္   ျမစ္အေရွ့ဘက္သို ႔   ေဒါင္းမင္း  ပ်ံကူးသြားသျဖင့္   ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္တို႔   ေလွွႏွင့္
ကူး၍  လိုက္ၾကျပန္ေလေသာ္   ေဒါင္းမင္းပင္ပန္း၍  ၀ပ္ေသာေနရာကို   “ပန္း၀ပ္ရြာ”  ယခုခါမွာမူ   “ပ၀ပ္ရြာ”
ဟုေခၚၾကေလသည္။
ေဒါင္းမင္း  ပန္း၍  နားေသာ  ေတာခ်ဳံေနရာကိုကား  “ပန္းေတာရြာ”  ယခုမွာမူ   “ပေတာရြာ”  ဟု
ေခၚၾကေလသည္။
ယင္းေနရာ၌  မုဆိုးအမ်က္ထြက္၍  ေဒါင္းမင္းအား  ေလးႏွင့္ပစ္ျပန္ရာ  ေဒါင္းမင္းကို   မမွန္ ဘဲ  အနီးပါးတြင္
က်က္စားေနၾကသည့္  တီတြတ္ငွက္မ်ား လန္  ့၍  ပ်ံၾကသည့္ေနရာကို  “တီတြတ္ပ်ံရြာ” ယခုအခါ၌ မူကား “ပ်ံ ” မွ  “ျပင္ ”
သို  ့ေျပာင္းလဲျပီး  “တီတြတ္ျပင္ရြာ” ဟု  ေခၚၾကေလသည္။
ယင္းေနာက္   ေဒါင္းမင္ း  ကြယ္ေပ်ာက္သြားေသာေၾကာင့္   ထိုေနရာကို   “ေဒါင္းေပ်ာက္ရြာ”  ယခုအခါ
“ေတာင္ေပ်ာက္ရြာ” ဟု  ေခၚၾကေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
(၎ေနရာ၌  ေတာနတ္ရဲတို ႔   ေပါမ်ားသျဖင့္   ထိုေနရာသို ႔ေရာက္ရွိၾကသူတို ႔ ၏စိတ္တြင္   ျမင္ျပီးေသာ
ေတာင္တို   ့သည္   တဖန္   ထပ္မံ၍ၾကည့္လွ်င္   ေပ်ာက္ဘိသကဲသို   ့   မွတ္ထင္ရေသာေၾကာင့္လည္း  “ေတာင္ေပ်ာက္ရြာ”
ဟူ၍ ေခၚေၾကာင္း အဆိုရွိေလသည္။)
၆။ သရက္ေခ်ာင္းျမိဳ ့
ယင္းသို ႔   ေဒါင္းမင္း  ကြယ္ေပ်ာက္ေလလွ်င္   မုဆိုး  ေမာင္ႏြားက  တပည့္   ကြာစိအား  စိတ္ပ်က္၍
ေျပာဆိုသည္မွာ -
“တပည့္ေရ  -  ငါ့မွာ  ဘုရင္မင္းျမတ္ထံ   ေရႊဥေဒါင္းမင္းကို   ရပါစိပ့္မည္ဟု   ပရိသတ္ဗိုလ္ထုအလယ္၌  ရဲရင့္စြာ
၀န္ခံခဲ့ျပီး  ယခုမွာ  လက္ေဆာင္   ေရႊဥေဒါင္းမပါဘဲ  တိုင္းျပည္သို   ့   ျပန္ရန္အတြက္   ရွက္စရာ  ေကာင္းလွပါတကား
ကြာစိေရ”  ဟု   မသက္မသာ  ညိွဳးငယ္ေသာ  မ်က္ႏွာႏွင့္   ညည္းညဴျမည္တမ္းကာ  တစ္ခုေသာ  ေခ်ာင္းကို   ကူးေလရာ
ယင္းေခ်ာင္းကို  “ရွက္ေခ်ာင္း” ဟူ၍ တြင္ေစခဲ့၏။ ယခုအခါ “သရက္ေခ်ာင္းျမိဳ ့ ” ေခၚၾကေလသည္။
သရက္ေခ်ာင္းျမိဳ ့အနီး  ေတာင္ထိပ္တြင္  တည္ထားကိုးကြယ္ေသာ “ရွင္ေတာင့္ပုံေစတီ ” ပံု
(ေဂါ၀ိႏၵ  ရွင္ရေသ့သည္  ေတာင္း၊ပလံုး၊ ဒူးေလး၊ ျမားတို  ့ကို  ပံုခ်၍တည္ထား ဌာပနာသည္။)
(ယင္းသရက္ေခ်ာင္းျမိဳ႕ကား  ထား၀ယ္ခရိုင္တြင္   ျမိဳ႕ပိုင္   ရံုးစိုက္ေသာ  ျမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕ျဖစ္၍
ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   အေရွ   ့ေတာင္ဘက္   ခရီး  ၁၆-မိုင္အကြာ  ထား၀ယ္ႏွင့္   ျမိတ္ျမိဳ  ့သြား   ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေပၚတြင္
တည္ရွိေလသည္။)
ယင္းေနာက္  မုဆိုး ေမာင္ႏြားသည္  တပည့္ကြာစိ  အားေျပာဆိုျပန္သည္မွာ -“တပည့္ေရ  -ငါ့မွာ  တိုင္းျပည္သို   ့ျပန္ဖို   ့ရွက္တာထက္   ေၾကာက္စရာအခ်က္တစ္ခုက  အေရးၾကီးေန  ျပန္ေပါ့။
ဒီလိုကြဲ  ့   တပည့္ရဲ  ့   -  “ဘုရင္တို   ့   မ်က္ေစာင္း  အေၾကာင္းသံုးပါး  မေရြးဘူးတဲ့ ”  ၊  အသင္မုဆိုး  ငါ့အား  ေရႊဥေဒါင္း
ရပါစိပ့္မည္ဟု   ရဲ၀ံ့စြာ   ၀န္ခံျပီးမွ   ယခု   ဘယ္အတြက္မရတာလဲ၊  အသင္လိန္ဉာဏ္ေႏွာျပီး  ေျပာဆို
တင္ေလွ်ာက္ရမလားဆိုလို  ့ရာဇမာန္ပြား ကာ ေရႊဓားနဲ ့လတ္လတ္  အေသသတ္ခ်င္လည္း သတ္လိမ့္မည္။ သို  ့အတြက္
“ဘယာေတြ  ့မွ   ဓမၼာေမြ  ့ ”  ဆိုသလို   ဘရင္မင္းျမတ္၏  အျပစ္ဘယာေဘးမွ   ကင္းေ၀းေစရန္   ငါတို   ့ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ေအး,  အတူ ,  အပူ   အမွ်  ဤေတာင္ေပၚတက္ၾကျပီး  သူေတာ္သူျမတ္လုပ္ကာ  တရားတမၼ   အားထုတ္ၾကစို   ့ရဲ   ့ ”  ဆိုျပီး
ေဒ၀ပဗၺတ(နတ္ေတာင္ ) ေပၚသို  ့ဆရာတပည့္  ၂-ေဖာ္  တက္ၾကေလ၏။
……………………………………….
ရွင္ေတာင့္ပံု  ေစတီေတာ္သမိုင္း
ေတာင္ေပၚတြင္   “ဂရိပစၥယ”  ရွင္ရေသ့ၾကီးႏွင့္   ေတြ႕၍  အေၾကာင္းကို   ေမးျမန္းရာ  ေမာင္ႏြားက  မိမိ၏
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္   စံု ,  အလင္ကို   ေလွ်ာက္တင္ေလလွ်င္   တရားဓမၼ   ေဟာျပ၍  စိတ္ႏွလံုး  ႏွူးညံ့ေစ၏။  မုဆိုး
ေမာင္ႏြားလည္း တရားႏွစ္သက္သျဖင့္  ေလး, ျမား, ပိုက္ကြန္  လက္နက္ကိရိယာထည့္ေသာ မုဆိုးတို  ့အသံုး  ေတာင့္ ,
ပလံုးတို  ့ကို  စုပံု၍ မီးရွို  ့ျပီ း  ရေသ့လုပ္ေလ၏။ တပည့္  ကြာစိကား ဖိုးသူေတာ္  လုပ္ေလ၏။
ဂိရိပစၥယရေသ့က  မုဆိုးအား  ငယ္နာမည္ကိုေမးရာ  ေမာင္ႏြား  အမည္တြင္ေၾကာင္း  ေလွ်ာက္လတ္ေသာ္
သင္၏ ငယ္နာမည္ႏွင့္  မကင္းစေကာင္းဟုဆိုျပီး “ေဂါ၀ိႏၵ ”  ဟူေသာ ဘြဲ႕အမည္  မွည့္ေလ၏။
(မုဆိုး၏ အသံုးအေဆာင္  လက္နက္ကိရိယာ ထည့္ေသာ ေတာင့္ , ပလံုးတို  ့ကို  ပံု၍ မီးတိုက္ရွို ႕ေသာေနရာ၌
အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္   ေစတီတည္၏။  ယင္းေစတီေတာ္ကို   “ရွင္ေတာင့္ပံုေစတီ ”  ဟု   ေရွးအေခၚမပ်က္   ယခုတိုင္
ထင္ရွားေလသည္။
ေတာင့္ (ေပါရာဏ) =  ျမားပံုး,  ျမားပလံုး,  ျမားက်ည္   ေတာက္အိပ္၊  ျမားထည့္ေသာပလံုးကို
ေရွးသူေဟာင္းတို ႔ သည္   “ေတာင့္ ”ဟူ၍  ေခၚၾက၏။  ျမားပံုး,  ျမားပလံုး,  ျမားက်ည္ေတာက္   ေခၚၾကသည္မွာ  ေနာက္မွ
ျဖစ္ေသာ စကားတည္း။)
ရွင္ေတာင့္ပံု  ေစတီေတာ္အနီး
ေနာက္ထပ္တည္ထားကိုးကြယ္ေသာ
“ရွင္ကိုးရွင္  သမိုင္း၀င္  ရွင္ေတာင့္ပံုေစတီေတာ္ ” ပံု။
ေတာင္ေျခရင္း၌  သရက္ေခ်ာင္းျမိဳ႕တည္ရွိသည့္   “ရွင္ေတာင့္ပံုေတာင္ ”  ကား  အျမင့္ေပေပါင္း  ၂၀၀၀-ေက်ာ္ခန္ ႔ ရွိ၍  ေရွးအခါက  ေတာင္တက္လမ္း  တစ္မိုင္ခန္ ႔ မွာ  လမ္း၏  ၃-ပံု   ၁-ပံုခန္ ႔ မွ်သာ  ေျပျပစ္၍  က်န္   ၂-ပံုမွာ
မတ္ေစာင္သျဖင့္   အဖိုးၾကီး,  အဖြားၾကီးမ်ားႏွင့္   တက္ႏိုင္စြမ္း  မရွိသူတို႔ အတြက္   ေတာင္ေပၚရွိ
ေတာင္ေစာင့္နတ္မင္းၾကီးအား  ကိုးကြယ္   ပူေဇာ္ကာ  ဆုေတာင္း  ဆုယူျပဳၾကေစရန္   ထိုလမ္း၏  ၃-ပံု   ၁-ပံုခန္   ့ေနရာ၌ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ယာယီနတ္ကြန္း  ေဆာက္လုပ္ထားရွိေလသည္။  (ထိုယာယီနတ္ကြန္း  ေနရာကြက္လပ္မွာ  ယခုတိုင္ရွိေလသည္ )
ယခုအခါ  နတ္ကြန္းမွာ  ေတာင္   ေပၚတြင္ျဖစ္ေလသည္။  ယင္းယာယီနတ္ကြန္း၌  ကန္ေတာ့ပြဲ,  ပန္းဆီမီးမ်ားႏွင့္
ေရႊျပားမ်ားကပ္ကာ  တင္ကာ  ပူေဇာ္ၾကရသည့္အေၾကာင္းကို   ယင္းေခတ္   စာဆိုသူ   ပညာရွိတစ္ဦးက  ဖြဲ႕စပ္
သီဆိုထားရွိသည့္  “ထား၀ယ္ ဒိန္းသံ  သီခ်င္း” ကား -၁။ ရွင္ေတာင့္ပံု  ထား၀ယ္  ဒိန္းသံသီခ်င္း
“ေတာန္ေပါင္  ေတာန္ေပါင္  ရွင္ေတာန္ေပါင္
ေတာန္ေပါင္  မတ္ေစာ့က္။ တတ္မေရာ့ က္၊
ေအာ့က္က ကြန္းယာ။ ေရႊပႅါးန ပူေဇာ္ပါကိုေလး၊
အို  ့မယ္ေ၀း  မ၀ါလြမ္းစေလး ။”
ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။
မွတ္ခ်က္  ။  ေတာန္ေပါင္   = ေတာင္းပံု၊
မတ္ေစာ့က္    = မတ္ေစာက္၊
တတ္မေရာ့က္   = တက္မေရာက္၊
ေအာ့က္က ကြန္းယာ  = ေအာက္က ယာယီနတ္ကြန္း၊
ေရႊ ပႅါးန    = ေရႊးျပားႏွင့္၊
အို  ့မယ္ေ၀း   = အို  အမေရ၊
မ၀ါလြမ္းစေလး   = ကၽြန္မတို  ့ရြာကို  လြမ္းလွသည္။
ယင္း ဒိန္းသံ  သီခ်င္းကို  ျမန္လိုျပန္ဆိုရမူ  -“ေတာင္းပံု  ေတာင္းပံု  ရွင္ေတာင္းပံု၊
ေတာင္းပုံမတ္ေစာက္။ တက္မေရာက္၊
ေအာက္က ကြန္းယာ၊ ေရႊျပားႏွင့္  ပူေဇာ္ပါကိုေလး၊
အို  အမေရ = ကၽြန္မတို  ့ရြာကို  လြမ္းလွသေလး။”
ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။
ယင္း  ရွင္ေတာင္းပံုေတာင္ကို   ေရွးအခါက  ေဒ၀ပဗၺတ  (နတ္ေတာင္ )  ဟုေခၚတြင္ၾကသည့္ အတိုင္း  နတ္မ်ား
အထူးေစာင့္ေရွာက္   ေနၾကရာ  ေတာင္ေပၚေတာင္တန္း,  ေတာင္ခါးပန္း,  ေတာင္တက္လမ္း,  စသည့္   ေနရာမ်ား၌
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ယုတ္မာညစ္ညမ္း  ၾကမ္းတမ္းသမူ   ျပဳလုပ္ၾကသူ   လူၾကီး  လူငယ္   က်ား,  မမ်ားအား  နတ္မ်ားဖမ္းစား  အျပစ္အႏၱရာယ္
ေပးေလ့ရွိေၾကာင္း  ဒိ႒ၾကံဳဖူးသူမ်ားရွိၾကသျဖင့္   ယေန႔ တိုင္   ေတာင္ေပၚ  ဘုရားဖူးတက္ၾကသူမ်ား  အထူး
အေလးမူ ၾကရေလသည္။
ယခုအခါ  ေတာင္တက္လမ္းမ်ားကို   ေျပျပစ္စြာ  တက္ဆင္းႏိုင္ၾကေစရန္   ျပင္ဆင္ျပဳလုပ္ၾကသျဖင့္   လူတုိင္းလိုလိုပင္
တက္ႏိုင္ ,  ဆင္းႏိုင္ၾကသည့္အျပင္   သရက္ေခ်ာင္းျမိဳ႕ဘက္မွ   တစ္လမ္း၊  ေက်ာက္ေျမာင္း  ရြာဘက္မွ   တစ္လမ္းအားျဖင့္
ေတာင္တက္လမ္း ၂-လမ္းရွိေလသည္။ ယင္းလမ္း ၂-လမ္း၏ အစအကြာအေ၀းမွာ မိုင္ ၀က္ခန္  ့ရွိေလသည္။
ယခုအခါ  ရွင္ေတာင္းပံုေတာင္ေပၚ၌  ေဂါ၀ိႏၵရေသ့   (မုဆိုး  ေမာင္ႏြား)  တည္ထားခဲ့သည့္   ေစတီၾကီး  တစ္ဆူႏွင့္
ေစတီငယ္တစ္ဆူ၊ ဘုရားသိမ္ , ေက်ာင္း, ဇရပ္ , နတ္ကြန္း, ေရကန္မ်ား ရွိေလသည္။
၂။ ဣသိေျႏၵေတာင္မွ  မွီအံုးေတာင္  ေခၚတြင္လာျခင္း
ေဂါ၀ိႏၵ ရေသ့သည္   မိမိ၏ဆရာျဖစ္ေသာ  ဂိရိပစၥယ  ရေသ့ၾကီးထံ၌  ေန႔ ရွည္လမ်ား  ဆည္းကပ္ေနထိုင္ကာ
တရားဓမၼမ်ားကို   ေလ့လာျပီးေနာက္   ဆရာရေသ့ၾကီးထံ   အခြင့္ပန္လ်က္   ယခင္က  နရုတိမင္းႏွင့္   ရွမ္းမင္း  ၃-ပါးတို႔ေစတီေတာ္တည္ထားခဲ့သည့္   ဣသိေျႏၵေတာင္သို႔   ဆရာတပည့္   ၂-ပါး  သြားေရာက္အမွီျပဳ၍
တရားအားထုတ္ေနထိုင္ၾကေလ၏။
ယင္းဣသိေျႏၵေတာင္တြင္   ေဂါ၀ိႏၵရေသ့   အမွီျပဳ၍  ေနသျဖင့္   ဣသိေျႏၵေတာင္အမည္မွ   “မွီအံုးေတာင္ ”  ဟူ၍
ေခၚတြင္လာၾကသည္မွာ ယေန ့တိုင္ပင္  ျဖစ္ေလသည္။
သမႏၱေလာင္းလ်ာ စကၠပါ
ယခု   ျမိဳ႕ေဟာင္းေခၚေသာ  သာဂရျမိဳ႕ကို   အုပ္စိုးသည့္   သမႏၱရာဇာေလာင္းလ်ာသည္   အတိတ္အခါက
စကၠပါလကၽြဲမင္းဘ၀မွ  အတၱဳပၸတ္ကို  သတ္မွတ္တြင္ထြန္း ရြာေမာ္ကြန္းပါ ေဖာ္ညႊန္းတင္ျပပါအံ့။
သမႏၱရာဇာ  ေလာင္းလ်ာသည္   ဟိမ၀ႏၱာ  မဟာဂႏိုင္   ေတာျမိဳင္အတြင္း၀ယ္   ေဂါတမရွင္ေတာ္ျမတ္စြာ
ပြင့္ေတာ္မမူမီအခါ၌  မဟိ   ံသကၽြဲမင္း   တစ္ၾကိမ္ျဖစ္ျပီးေနာက္   ေဂါတမရွင္ေတာ္ျမတ္စြာ  လက္ထက္ေတာ္အခါ၀ယ္   “စကၠပါလ”
ကၽြဲမင္း တစ္ၾကိမ္  ျဖစ္ျပန္ေလသည္။
ယင္းကၽြဲမင္းသည္   ပင္လယ္ေရငန္ႏွင့္   ထိေတြ႕ေပါက္ေရာက္သည့္   ျမက္မ်ားကို   စားခ်င္ေသာ  အာသာဆႏၵ   ရွိလွ၍
တစ္ေန႔ သ၌  ကၽြဲမအေပါင္းခ်ံလ်က္   ေတာင္ဘက္   သမုဒၵရာကမ္းပါး၌  လာေရာက္ေနထိုင္ေလ၏။  ယင္ေနရာမွတဖန္
တေရြ႕ေရြ႕လာခဲ့ျပန္ရာ  ထား၀ယ္ျမစ္ ၀  တစ္ေနရာမွ   အေရွ ႕ဘက္ကမ္းသို ႔ ကူးသြားၾကေလ၏။  ယင္းေနရာကို   “ကၽြဲမင္းကုန္းရြာ”
ဟူ၍ ယေန ့တိုင္  ေခၚၾက၏။
ကၽြဲမင္းကုန္းရြာမွ   တဖန္   အစားရွားပါလာသျဖင့္   ကၽြဲမင္းသည္   မိမိ၏ၾကင္ေဖာ္   ကၽြဲမအေပါင္းႏွင့္   ေရႊ   ့ေျပာင္းသြားက
ေတာအုပ္   တစ္ခု ၌  က်က္စားေနထိုင္၏။  ယင္းေနရာကို   “စကၠပါလ’  ဟု   ေခၚတြင္ေလသည္။  (ယခုအခါ
ေတာအုပ္အတြင္းျဖစ္၍ မထင္ရွားေတာ့ေခ်။)
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
တစ္ေန႔   သ၌  စကၠပါလ  ကၽြဲမင္းက  “ငါ၏ခင္ပြန္းသည္   ၾကင္ေဖာ္မ်ား  ျဖစ္ၾကသည့္   ကၽြဲမမ်ားမွ
ကၽြဲမကေလးမ်ားေမြးလွ်င္   ငါေမြးျမဴထားမည္။  ကၽြဲထီးကေလးမ်ားေမြးက  ငါ့အား  သင္းတို   ့ၾကီးျပင္းလာလွ်င္   ရန္မူၾကလိမ့္မည္ ”
ဟု  စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကသျဖင့္  ကၽြဲထီးကေလးမ်ားေမြးတိုင္း ေ၀ွ  ့ခတ္သတ္ေလ၏။
၁။ သားကၽြဲထီးကေလးေမြးျခင္း
အခါတစ္ပါး ကိုယ္ ၀န္ရွိေသာ ကၽြဲမတစ္ေကာင္က အၾကံရသည္မွာ -“ငါ၌ သမီးေမြးလွ်င္  ေတာ္ေလစြ၊ သားထီးေမြးမူ  ကၽြဲမင္း ေ၀ွ ႔ သတ္လွ်င္  ငါ၌ ေသာကေရာက္စရာ အေၾကာင္းရွိေပသည္။
သို   ့ေၾကာင့္   ငါလွ်ဳိ   ့ ၀ွက္ျပီးေမြးမွေတာ္မည္ ”  ဟုအၾကံရကာ  တစ္ခုေသာ  ေတာင္ေခါင္း၌  ေျပာင္းေရႊ ႕ေနထိုင္လွ်က္
ကၽြဲထီးကေလးေမြးျပီး  ၀ွက္ထားေလ၏။   ယင္းေနရာကို   “သား၀ွက္ဂူ ”  (၀ါ)  “သား၀ွက္ကုန္း ”  ဟူ၍  ယေန႔ တိုင္
ေခၚတြင္ေလသည္။
ယင္းကၽြဲထီးကေလးသည္   တစ္ေန႔ တျခား  ၾကီးျပင္းလာသျဖင့္   ေလကဲ့သို ႔   လ်င္ျမန္စြာ  ေျပးစြမ္ းႏိုင္ေသာေၾကာင့္
ထား၀ယ္အေခၚ “ကၽြဲေလသား” (ကၽြဲေလကေလး) ဟူ၍ အမည္တြင္ေလ၏။
ယင္းေနာက္   မိခင္ကၽြဲမၾကီးက  အက်ိဳးအေၾကာင္း  ေျပာျပရာ  ဖခင္ကၽြဲမင္းအား  စိတ္နာသျဖင့္   ေျခရာခ်င္း  တူမွ်က
အဖအား  ခုခံမည္ဟု   လွ်ဳိ   ့ ၀ွက္စြာျ ဖင့္   အဖ၏  ေျခရာကို   အစဥ္မျပတ္   တိုင္းထြာေလ့ရွိ၏။  သို   ့ႏွင့္   ေျခရာခ်င္း  တူမွ်လာရကား
မိမိေနရာ ဂူမွထြက္၍  အဖကၽြဲမင္းပိုင္   နယ္နိမိတ္မွ   အပျဖစ္သည့္   ေတာင္ကုန္းတစ္ခုသို ႔   သြားေရာက္   က်က္စားေနထိုင္ေလ၏။
ယင္းေတာင္ကို  “ကၽြဲရိုင္းေတာင္ ” ဟု  ယေန ့တိုင္  ေခၚတြင္ေလ၏။
မ်ားမၾကာမီ   အဖ  စကၠပါလကၽြဲမင္းသည္   မိမိပိုင္နယ္အစပ္၌  ကၽြဲရိုင္းတစ္ေကာင္   ေပၚေပါက္က်က္စား  ေနေၾကာင္း
ၾကားသိေလလွ်င္   ေဒါသအမ်က္ေျခာင္းေျခာင္းထြက္ကာ  ေ၀ွ႔ သတ္ရန္အၾကံျဖင့္   ၾကင္ေဖာ္မ်ားႏွင့္   သမီးအျခံအရံမ်ားကို
ထားခဲ့ျပီး ခြဲျခားေနေသာေတာင္ကို  “ခြဲျခားေတာင္ ” ေခၚတြင္ရာမွ  ယခုအခါ “ခြဲျခမ္းေတာင္ ” ဟု  ေခၚၾကေလသည္။
(ယင္း  “ကြဲျခမ္းေတာင္ ”  ကား  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   အေရွ ႕ေတာင္ဘက္   တန္ခိုးၾကီးေသာ  ေရႊမုတၳီး  ဘုရားၾကီးႏွင့္
မနီး,မေ၀းျဖစ္ေလသည္။)
တစ္ေန႔ သ၌  သား,အဖ  ေတြ႕ဆံုၾက၍  အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ေ၀ွ ႔ ခတ္ေနၾကရာ  အဖကၽြဲမင္းမွာ  အိုမင္း  မစြမ္းရွိသျဖင့္
ေမာပန္းေျမာေမ့ (အု )လ်က္   လဲေနေလ၏။  ယင္းေနရာကို   “ကၽြဲမင္းအု ”  ေခၚရာမွ   ယခုအခါ  “ကၽြဲမင္းအူ ”  ဟူ၍  ေခၚၾက၏။
ယင္းေနရာကား ေရႊမုတၳီးဘုရားၾကီးသို  ့မေရာက္မီ  ကနိုင္းတာရြာအနီး လယ္ကြင္း၌ ရွိ၍ “ကၽြဲမင္းအူကြင္း” ဟု  ေခၚၾက၏။
(“အု ” ဟူေသာ ထား၀ယ္စကားမွာ ျမန္မာလို  “ေျမာေမ့သည္ ” ဟု  ဆိုလိုသည္။)
သားလည္း အဖကၽြဲမင္း ေသျပီထင္၍  မိမိေနရာသို  ့ျပန္သြားစဥ္  တေအာင့္ေလာက္ၾကာလွ်င္  ကၽြဲမင္း သတိရလာကာ
ေဒါသထြက္ကာ  သားအား  အျမန္လိုက္ေလ၏။  သားသည္   အဖလိုက္လာမွန္းသိျဖင့္   ထား၀ယ္ျမစ္ သို ႔ ဆင္း၍
အေနာက္ဘက္ကမ္းသို  ့  ကူးေျပးေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၂။ ေလာင္းလံုျမိဳ ့
အဖကၽြဲမင္းလည္း  ျမစ္ကိုကူးကာ  ေနာက္ဘက္ကမ္းသို ႔ တက္လိုက္ရာ  သား  အဖ  ေတြ႕ဆံုျပီး  ေထြးလံုး
ေ၀ွ ႔ ခတ္ၾကျပန္ရာ  ယင္းေနရာကို   “ေထြးလံုး”  ေခၚရာမွ   ယခုအခါ  “ေလာင္းလံုး”ျမိဳ႕ဟု   ေခၚၾက၏။  ယင္းေလာင္းလံုးျမိဳ႕ကား
ထား၀ယ္ခရိုင္တြင္  ျမိဳ႕ပိုင္ရံုးစိုက္ရာ ျမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕ပင္  ျဖစ္ေပသည္။
ယင္းသို႔   သား  အဖ  ေထြးလံုးေ၀ွ ႔ ခတ္ၾကရာတြင္   အဖကၽြဲမင္းမွာ  မစြမ္းႏိုင္ေတာ့သျဖင့္   ေမာပန္း၍
ျပန္လာေသာေနရာကို  “ျပန္ထိန္ ” ယခု  “ျပင္းထိန္ရြာ” ျဖစ္ ေပသည္။
ယင္းမွတဖန္   ေရြ႕ေရြ႕ေျပာင္းေရႊ ႕ကာ  ေျပးေရွာင္လာေသာ  ေနရာကို   “ေျပးေရွာင္ ”  ယခုအခါ  “ပိန္းေရွာင္ရြာ”
ဟုေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။
စကၠပါလကၽြဲမင္းက “ငါသည္  ဤသို  ့ေဘးဒုကၡျဖစ္ရျခင္းကား  ငါ့ၾကင္ေဖာ္  ကၽြဲမယုတ္တစ္ေကာင္ေၾကာင့္  ငါ့သားသည္
ငါ့အား  ရန္မူျခင္း  ျဖစ္ေပသည္။  သင္းတို   ့   ကၽြဲမေပါင္းကို   စြန္   ့ခြာကာ  တစ္ကိုယ္တည္း  သင့္ေတာ္ရာမွာေနမွ   ေတာ္မည္ ”  ဟု
အၾကံရလ်က္   ေျမာက္စူးစူးသို ႔   ေရွးရွုသြားျပီး  ကၽြဲမင္းရပ္တန္ ႔ နားေနေလ၏။  ယင္းေနရာကို   “မင္းရပ္ရြာ”  ဟူ၍  ယေန႔ တိုင္
ေခၚၾက၏။
ယင္းမင္းရပ္ရြာမွ   တဖန္   ကၽြဲမင္းသည္   ေျမာက္စူးစူးသို႔ေရွ႕ရွုသြား  ျပန္ရာ  ပင္လယ္ကမ္းပါးအနီးသို ႔ေရာက္လတ္ေသာ္
ပင္ပန္းသျဖင့္   ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚသို   ့တက္၍   အင္းတစ္ခု၌  နားေန  အပန္းေျဖေလ၏။  ယင္းေနရာကို   “ပင္းတက္အင္းရြာ”
ဟူ၍ ယေန ့တိုင္  ေခၚၾကေလ၏။
(ယင္းပန္းတက္အင္းရြာကား  ေမာင္းမကန္   ပင္လယ္ကမ္းေျခအနီး၌  စည္ကားထင္ရွားေသာ  ရြာၾကီးတစ္ရြာ
ျဖစ္ေပသည္။)
ပန္းတက္အင္းရြာမွ   တဖန္ေျမာက္ဘက္သို႔   ေရွးရွုသြားျပီး  ကုန္းျမင့္တစ္ခုေပၚ၌  စခန္းခ်၍  နားေနေလ၏။
ယင္းေနရာကို  “ကုန္းျမင့္ေခ်ာင္ ”  ဟု  ေခၚၾကေလသည္ ။ ယခုအခါ မထင္ရွားေတာ့ေခ်။
……………………………………
နဘုလယ္ရြာရွိ  ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ “လက္ ၀ဲေျခေတာ္ရာစစ္ ” ပံုေတာ္။
(ေရျဖဴျမိဳ ့နယ္  - နဘုလယ္ရြာတြင္တည္ရွိသည္။) ျမားျပထားေသာေနရာမွ  ၃-ရက္တိုင္တိုင္  ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ဖူးေသာ
ေနရာျဖစ္သည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
နဘုလယ္  စက္ေတာ္ရာ ဘုရားသမိုင္း
အထက္က  ျပဆိုခဲ့ျပီးသည့္   ေ၀မိႆကေတာင္   (ကနန္းေတာင္ )၀ယ္   ဂ၀ံပေတ့ရေသ့၊   ဒူရကနတ္သား၊
ကုမၻ႑ပ္နတ္ဘီလူးတို ႔ အား  အသီးသီး  ဗ်ာဒိတ္ၾကားေတာ္မူျပီးေနာက္   ရွင္ေတာ္ျမတ္စြာသည္   ညီေတာ္အာနႏၵာ
ႏွင့္တကြ (ယခု  နဘုဘယ္ရြာအနီး) သု ၀ဏၰဂိရိ  သု ၀ဏၰေတာင္ကုန္း၌ ရပ္ေတာ္မူျပန္ေလ၏။
၁။ လက္ ၀ဲ ေျခေတာ္ ရာတစ္ဆူ  ခ်ေတာ္မူျခင္း
ယင္းအခါ  ရွင္ေတာ္ျမတ္စြာသည္   အနာဂတံ   ေရႊဉာဏ္ျဖင့္   သိျမင္ေတာ္မူ၍  ျပံဳးေတာ္မွု၏။  ညီေတာ္   အာနႏၵာ
ေလွ်ာက္တင္လွ်င္   “ခ်စ္သား  အာနႏၵာ  ဤစကၠပါလကၽြဲမင္းသည္   ငါဘုရား၏  အေထာက္အပံ့ကိုရ၍  ငါဘုရားအား
ေျမဇာျမက္ျဖင့္   လွဴဒါန္းရေသာ  အက်ိဳးေၾကာင့္   နတ္ျပည္၌  စုေတ၍  တဖန္   လူ   ့ျပည္၌ျ ဖစ္ျပီးလွ်င္   သကၠရာဇ္   ၁၁၃-ခုႏွစ္တြင္   မင္းအျဖစ္ကို   ရလတံ   ့၊   ယခု   ငါဘုရားၾကြသြားလွ်င္   ဤကၽြဲမင္းသည္   ႏွလံုးမသက္သာ၍  မၾကာမီ   လူ   ့ျပည္၌
စုေတလတံ့၊  ငါဘုရားအား  အာရံုမျပတ္   အမွတ္ရေစျခင္းငွာ  ဤရွင္းသန္   ့ေသာေတာင္ကုန္း၌   ေျခေတာ္ရာ  တစ္ဆူကို
ခ်ထားေတာ္မူအံ့ ”  ဟု   မိန္ ႔ ၾကားေတာ္မူျပီး  လက္ ၀ဲေျခေတာ္ရာ  တစ္ဆူကို   ခ်ထားေတာ္မူခဲ့ျပီး  ဘုရားရွင္
ၾကြသြားေတာ္မူေလ၏။
စကၠပါလကၽြဲမင္းသည္   ဘုရားရွင္အား  အၾကိမ္ၾကိမ္   ေျမဇာျမက္ျဖင့္   လွည့္လည္   ဖူးျခင္းေၾကာင့္   “ဖူးလည္ ”
(၀ါ) “ဖူးလယ္ ” ေခၚၾကရာမွ  ယခုအေခၚ အေခၚပ်က္ျပားသျဖင့္  “နဘုလယ္ရြာ” တြင္ေလသည္။
ဘု ရားရွင္ၾကြသြားေတာ္မူျပီးေနာက္   စကၠပါလကၽြဲမင္းသည္   ဘုရားရွင္၏  ေျခေတာ္ရာကုိ   ေန႔ စဥ္ဦးတိုက္
ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ေလ၏။ ဘုရားရွင္၏  တရားဓမၼ   အဆံုးအမကို   နားယူကာ  အစာေရစာ  မစားေသာက္ဘဲ  က်င့္ေနရာမွ
ယင္းေနရာ  ေက်ာက္ထက္တြင္   ေနာင္ကာလ  ရွည္ၾကာလတ္ေသာ္   သတိအမွတ္ရေစျခင္းငွာ  အဓိ႒ာန္လ်က္
ကၽြဲမင္းေျခရာ ခ်ထားခဲ့ျပီးလ်င္  ကြယ္လြန္လတ္ေသာ္  နိမၼာနရတိနတ္ျပည္၌ ျဖစ္ေလ၏။
နဘုလယ္ေျခေတာ္ရာႏွင့္   မနီး  မေ၀း  ေတာင္ကုန္းေပၚ၌  စကၠပါလကၽြဲမင္း၏  ေျခရာလည္း  ယေန႔ တိုင္
ထင္ရွားရွိေလသည္။
ႏွစ္စဥ္  က်င္းပျပဳလုပ္သည့္  တေပါင္းလျပည့္  ဘုရားပြဲေတာ္လည္း အလြန္ၾကီးက်ယ္  စည္ကားေလသည္။
၂။ ေရျဖဴျမိဳ ့
ယင္း  နဘုလယ္   စက္ေတာ္ရာဘုရားကား  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   မိုင္   ၂၀-ေက်ာ္ခန္ ႔ ကြာေ၀းသျဖင့္   ထား၀ယ္ျမစ္
အေနာက္ဘက္ကမ္းမွ  ယခုအခါ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း ေဖာက္လုပ္ထားရွိေလသည္။
စက္ေတာ္ရာ  ဘုရား  တည္ရွိသည့္   နဘုလယ္ရြာကား  အိမ္ေျခမ်ားစြာ  စည္ကားေသာ  ရြာၾကီးတစ္ရြာျဖစ္၍
ေရွးေခတ္အခါက  ျမိဳ႕ပိုင္ရံုးစိုက္သည့္   ျမိဳ႕ငယ္ကေလးျမိဳ႕  ျဖစ္ခဲ့ဖူးေလသည္။  ေနာင္ေသာအခါ  ခရီးလမ္းပန္း
အဆက္အသြယ္   အေျခေနမေကာင္းသျဖင့္ယင္းနဘုလယ္မွ   အေရွ႕ဘက္   ၁၀-မိုင္ခန္႔
ေရျဖဴရြာသို ႔ေျ ပာင္းေရႊ ႕ရံုးစိုက္သည္မွာ  ယေန႔ အထိပင္   ျဖစ္ေပသည္။  ေရျဖဴျမိဳ႕ကား  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   ၁၃-မို င္
ခရီးအကြာထား၀ယ္ႏွင့္   ေရးျမိဳ့ သြား  ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းအနီး  ထား၀ယ္ျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္းတြင္
တည္ရွိေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
စုမဒၵီေဒ၀ီမိဖုရား  သားေတာ္ေမြးဖြားျခင္း
စကၠပါလကၽြဲမင္း  ကြယ္လြန္၍  နိမၼာနရတိနတ္ျပည္၌  ခံစားစံစားျပီး  သက္တမ္းေစ့ေရာက္လတ္ေသာ္
ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၉၇-ခုႏွစ္၊  ဦးတန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္   ၆-ရက္   ေသာၾကာေန႔   နံနက္   ၆-နာရီေက်ာ္   အခ်ိန္တြင္
လူ့ျပည္၌ ဖြားျမင္ရာ ေသာၾကာေန႔ ဖြားျမင္၍ “သမႏၱမင္းသား” ဟူ၍ အမည္တြင္ေလ၏။
သမႏၱမင္းသား ၇-ႏွစ္အရြယ္  ေရာက္လတ္ေသာ္  ပညာ သင္ၾကားရန္  ဆရာေတာ္မ်ားထံ  အပ္ႏွံေလ၏။
၁။ ဘူမိေဒ၀နဂရျမိဳ ့၌  ေကာင္းကင္နိမိတ္ျပျခင္း
ညဥ့္အခါ ေကာင္းကင္၌ ၾကာသပေတး ၾကယ္တံခြန္  ေပၚထြက္လာသျဖင့္  လူအမ်ား အုတ္အုတ္  က်က္က်က္
အ့ံၾသစြာႏွင့္   ၾကည့္ရွုၾကျပီး  အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု   ေျပာဆိုၾကေလ၏။  ကေလးမ်ားကလည္း  လမ္းေလွ်ာက္၍  ေတးသီခ်င္း
ဆိုၾကသည္မွာ -
“ေမာင္မယ္စံုတို  ့  ၾကည့္ရွာၾကအမ်ား၊
ညဥ့္ခါ ညဥ့္ခါ၊ ေငြလ ရယ္သာ၊
သာပါေသာ္ေကာ၊ ပ်ိဳ အို  မေမာ။
မိုးေပၚလႊတ္တဲ့  ၾကယ္တံခြန္၊
ငါတို  ့အရွင္  အရြယ္လြန္၊
ေ၀းေတာ့ရီျဖဳန္း၊ ေ၀းေနာ့ -ေျပးေရာ့။
ဒို  ့ရွင္  ဒို  ့ဖိုး  -  ၾကည့္လို  ့မဆံုး ”။
ဟူ၍ သီဆိုၾကေလသည္။
ယင္းၾကယ္တံခြန္ၾကီးသည္   တစ္လခြဲေလာက္   ၾကာရွည္စြာ  ေကာင္းကင္နိမိတ္ျပျပီး  ေပ်ာက္ကြယ္သြား
ေလ၏။
၂။ သားေတာ္  သမႏၱမင္းသားအား ထီးနန္းလႊဲအပ္ျခင္း
ၾကယ္ တံခြန္ၾကီး  ထြက္ေပၚျခင္းအေၾကာင္းကို   ဘုရင္မင္းျမတ္က  စိုးရိမ္မကင္းသျဖင့္   အေၾကာင္းအက်ိဳးကို
သိရွိရန္   ပညာရွိ   အမတ္ၾကီးမ်ားအား  ေမးေတာ္မူရာ  ေရွ ႕မီေနာက္မီ   အေျမာ္အျမင္ႏွင့္   ျပည့္စံုေသာ   ပညာရွိ
အမတ္တစ္ဦးက ရဲ၀ံ့စြာ သံေတာ္ဦး တင္ေလွ်ာက္သည္မွာ -“မွားလွ်င္လည္း  အသက္ေဘးခ်မ္းသာေပးေတာ္မူပါ၊  မွန္လွ်င္လည္း  ယူေတာ္မူပါဘုရား  -  ေရႊနားဆင္
ေတာ္မူပါ။ ဤၾကယ္တံခြန္ၾကီး၏  တိတ္နိမိတ္အလိုကုိ   ေထာက္လိုက္ေသာ္   ကေလးမ်ား  ေတးတေပါင္   သီဆိုၾကရာတြင္
ေနာက္ပိတ္ဆံုး  ေတး  အစသတ္တြင္   “ၾကည့္လို   ့မဆံုး ” ဟူ၍  ဆိုျခင္းကို   ေျပာင္းျပန္ေကာက္ယူ  လိုက္က  “ဆံုးခန္းျခင္း”
ဟူသည္အရ ဘုရင္မင္းျမတ္ၾကီး၏ ေဘးအႏၱရယ္ေရာက္ဖို  ့ရာ  ၾကံဳၾကိဳက္သည့္ကိန္း ျဖစ္ေၾကာင္းပါဘုရား ။”
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဘုရင္မင္းျမတ္က  မ်က္ႏွာညိဳးငယ္စြာျဖင့္   ေနာက္ထပ္   ေမးေတာ္   မူျပန္သည္မွာ  -  “အမတ္ၾကီး
ဤကဲ့သို ႔ေသာ အေၾကာင္းအတြက္  မည္ကဲ့သို  ့  က်ိ န္ေခ်ရပါမည္နည္း။”
“မွန္လွပါဘုရား၊  ကုသိုလ္ဒါန  လွဴဒါန္းေကၽြးေမြးေတာ္မူပါက  ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္   ထပ္ၾကပ္မကြာ
နိဗၺာန္ဘုံသို ႔ လြယ္ကူစြာ ပါႏိုင္ပါမည္  ဘုရား။”
“ငါအရွင္ျမတ္ႏွင့္   အမတ္ၾကီးမ်ား  ေအာင္သာဂရရြာၾကီးက  ေျပာင္းေရႊ   ့လာေသာအခါ   ေရွးဦးစြာ
စခန္းခ်ေသာေနရာ  ေတာင္ကုန္း(ယခု   ညင္းေထြးရြာအနီး)၌  ရေသ့ ,  ရဟန္းမ်ားအတြက္   ယခု   ၀ါဆိုလလည္းျဖစ္၍
၀ါဆိုေက်ာင္းအမွတ္   ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းလိုသည္   ျဖစ္၍   ဗိသုကာမ်ားအား  အျမန္ေဆာက္လုပ္ေစရမည္ ”  ဟူ ၍
အမိန္႔ေတာ္  မွတ္ေလ၏။
ဘုရင္မင္းျမတ္   အမိန္ ႔ေတာ္အရ ၇-ရက္အတြင္း  ၀ါဆိုေက်ာင္း  ေဆာက္လုပ္ျပီးလွ်င္   ရေသ့ ,  ရဟန္း  မ်ားအား
ပင့္ဖိတ္ျပီး လွဴဖြယ္ ၀တၳဳ အစုစုတို  ့ႏွင့္တကြ  ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေပးေ၀ေလ၏။ ယင္းအခါ ငလွ်င္လွုပ္ေလ၏။
(ညင္းေထြးရြာတြင္  ေရွးက  အဆက္မီလိုက္ၾကေသာ  သံဃာေတာ္   အရွင္သူျမတ္တို   ့သည္   “၀ါဆိုကုန္း” ဟူ၍
ေခၚဆိုၾကရာ ယခုတိုင္  ရွိေလသည္။)
ယင္းေနာက္   ဘုရင္မင္းျမတ္သည္   သားေတာ္   သမႏၱမင္းသားအား  ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ားထံမွ
အခြင့္ေတာင္းျပီး ေခၚယူလ်က္  ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို  ယာယီလႊဲအပ္ကာ ဥပုသ္ေဆာင္  ၀င္ေတာ္မူေလ၏။
“ပဟိုရ္ေနာင္ဒိုင္း၊ ေၾကးစည္ ၀ိုင္းႏွင့္။
ပတ္ဆိုင္း ပတ္သာ၊ အျငိမ့္ရွာလို  ့ ” –
ဟူေသာ  သံခ်ပ္ကို   အတိုင္အခ်ႏွင့္   ကေလးမ်ား  လမ္းေလွ်ာက္သီဆိုၾကျပီး  မ်ားမၾကာမီပင္   ဆင္ျဖဴရွင္
မဟာရိႏၵမင္းျမတ္သည္  စည္းစိမ္  ၂၃-ႏွစ္၊ သက္ေတာ္  ၇၀-ျပည့္တြင္  နတ္ရြာစံ  ကံေတာ္ကုန္ရွာေလေတာ့၏။
ယင္းေနာက္  ၂-ႏွစ္ေက်ာ္  အခ်ိန္ တြင္ပင္  စုမဒၵီမိဖုရားလည္း နတ္ရြာစံ ၀င္ေတာ္မူရွာေလသတည္း။
သားေတာ္  သမႏၱမင္းသားလည္း ခမည္းေတာ္၏ ထီးေမြနန္းေမြ ဆက္ခံ  စိုးစံအုပ္ခ်ဳပ္ေလ၏။
သာဂရျမိဳ ့တည္ျခင္း
သမႏၱမင္း  စိုးစံအုပ္ခ်ဳပ္ျပီး  မၾကာမီ   ဘူမိေဒ၀နဂရျမိဳ႕သည္   ဘူမိနက္သံ   ေျမခံမညီညြတ္သျဖင့္
ပညာရွိအမတ္မ်ားႏွင့္   ညွိႏွိုင္းတိုင္ပင္ကာ  နန္းေတာ္အသစ္   ေဆာက္လုပ္ရန္   ေျမကို   ေရြးခ်ယ္ၾကရာ  ထား၀ယ္ျမစ္
အေနာက္ဘက္ကမ္းအနီး  ယခု   ျမိဳးေဟာင္းရြာေခၚသည့္   ေနရာတြင္   ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၅၀-ခုႏွစ္၌
ေဆာက္လုပ္လ်က္  “သာဂရျမိဳ ့ ” ဟု  အမည္သစ္ျဖင့္  သမုတ္၍ ျမိဳ႕သစ္တည္ေထာင္  စိုးအုပ္စံေနေတာ္မူေလ၏။
(ယင္းသာဂရျမိဳ႕သစ္ကား ယခုထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ  ခရီး ၇-မိုင္ခန္  ့ေ၀းကြာေလသည္။)
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
မင္းမဲ့ျဖစ္ေနသည့္   ဘူမိေဒ၀နဂရျမိဳ႕ကို   “ေစာလြန္းေရႊ ”  အမည္ရွိေသာ  ယြန္းမင္းသည္   အသစ္တဖန္
တည္ေထာင္၍ အုပ္စိုးေလသည္။
သမႏၱမင္းလက္ထက္   လကၤာဒီပ  သီဟို႒္ကၽြန္းမွ   “အရွင္သာမိ ”  မေထရ္ႏွင့္   “အရွင္ကစၥန”  မေထရ္   ရဟႏာၱ
၂-ပါး  ၾကြေရာက္ေတာ္   မူလာ၍  သမႏၱမင္းက  ပစၥည္းေလးပါး  ဒါယကာခံလ်က္   ကိုးကြယ္   ေလသည္။
ယင္းရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားသည္   ၾကက္ဥေတာင္၌  ပိရိနဗၺာန္ျပဳေတာ္မူ၍  အေလာင္းေတာ္ကို
သီဟို႒္ကၽြန္းသို ႔ပို႔ေဆာင္ေလသည္။
၁။ နိဗၺာန္လက္ေဆာင္မ်ား ေစတီေတာ္တည္ျခင္း
ယင္းေနာက္   ေကာကၠသန္မင္းလက္ထက္   သမႏၱမင္းႏွင့္   မဟာမိတ္ျဖစ္ၾက၍  ျမတ္စြာဘုရား၏  “ဓာတ္ေတာ္ ,
ဆံေတာ္ ,  သလြန္ေတာ္ ,  ျမသပိတ္ေတာ္ ,  သတၱဌာန  ရုပ္တုေတာ္ ,  ေျမာက္ကၽြန္းသို   ့ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူဟန္   ရုပ္တုမ်ား”
ကို   နိဗၺာန္လက္ေဆာင္အျဖစ္   အေကာက္ ၀န္   “ရာတြန္ရွည္ ”  ကို   သေဘၤာႏွင့္   ပို႔ လာေစသည္။
သာဂရျမိဳ႕သို ႔ေရာက္လွ်င္   က်ိဳင္းေခ်ာင္း၌  သေဘၤာဆိပ္ရပ္ဆိုင္း၍  သမႏၱမင္းထံ   သံေတာ္ဦးတင္လာေသာအခါ
ကိုယ္တိုင္   ထြက္ေတာ္မူ၍  ရွိခိုးဖူးေျမာ္   ကန္ေတာ့ျပီးလွ်င္   နိဗၺာန္လက္ေဆာင္ေတာ္မ်ားကို   ဆင္ျဖဴေတာ္ျဖင့္
တင္ေဆာင္၍ “နတ္ေတာင္တြင္  ေစတီဘုရားတည္ထား ကိုးကြယ္ေတာ္မူေလသည္။”
“ျမသပိတ္ ”  ကိုမူကား  နႏၵသူေဌးသို ႔   အပ္ ၍  သာဂရျမိဳ႕အတြင္း  ျမင္ထင္ကုန္းအရပ္၌  ေလ်ာက္ပတ္
တင့္တယ္စြာ ဌာပနာျပီး “ျမသပိတ္ ” ေစတီေတာ္ကို  တည္ထား ကိုးကြယ္ေလသည္။
သမႏၱမင္းျမတ္သည္  ေဂါ၀ိႏၵရွင္ရေသ့အား လည္း အျမဲဆည္းကပ္  ကိုးကြယ္  ပူေဇာ္လွဴဒါန္းေတာ္မူေလ၏။
ရွင္ရေသ့ႏွင့္  ငါခံုးမၾကီး
ေဂါ၀ိႏၵ   ရွင္ရေသ့သည္   မွီအံုးေတာင္၏  ပတ္ ၀န္းက်င္ရွိ   ရြာမ်ား၌  အစဥ္သျဖင့္   ဆြမ္းခံျပီးလွ်င္   ေ၀ႆ၀ဏၰ
ကုန္းစပ္ရွိ   နတ္ေရကန္အနား၌  ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေလ၏။  ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီ းလတ္ေသာ္   အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို
နတ္ေရကန္အတြင္းရွိ   ေရပိုး,  ေရမႊား  ငါးတိရစၦာန္မ်ားအား  ေကၽြးေမြးျပီး  ေရကန္၏  တစ္ခုေသာေနရာ၀ယ္
ေရသံုးသပ္ေလ့ရွိ၏။
၁။ နတ္သက္ေၾကြ၍ ငါခံုးမျဖစ္ရျခင္း
စတုမဟာရာဇ္နတ္ျပည္မွ   နတ္သမီးတစ္ဦးသည္   နတ္သက္ေစ့၍  အကုသုိလ္ကံ   ဖိစီးသျဖင့္
ယင္းေ၀ႆ၀ဏၰ   နတ္ေရကန္ ၀ယ္   ငါးခံုးမအျဖစ္ႏွင့္   က်က္စားေနရွာေလ၏။  တစ္ေန႔ သ၌  ငါခံုးမၾကီးသည္   ရေသ့၏
ကိုယ္မွထြက္ေသာ  အညစ္အေၾကးတို ႔ ကို   စားမိ၍  ပဋိသေႏၶတည္ေနျပီး  အခ်ိန္ေစ့ေရာက္ေသာ  ညဥ့္တစ္ညဥ့္ ၀ယ္
လူစင္ေယာကၤ်ားသားႏွင့္  သမီးတို  ့ကို  အျမြာဖြားျမင္ျပီး ေက်ာက္ကမ္းပါထက္၌ ငါးခံုးမ ရင္ကြဲ၍ ေသရွာရေလ၏။
ငါးခံုးမၾကီး  ေသဆံုးသည္၏  အျခားမဲ့၌  အယူတိမ္း၍  နတ္စိမ္းျဖစ္ျပီ းလွ်င္   ညဥ့္ ခ်င္းပင္   ေဂါ၀ိႏၵရွင္ရေသ့
ေက်ာင္းသခၤမ္းသို  ့သြားေရာက္ျပီး အိပ္မက္ေပးသည္မွာ -
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
“ထံုးစံက်စ္ေခြ၊  သစ္ေလွ်ာ္ေတႏွင့္၊  ေမာ္ေကအေစာင္း၊  ေပ်ာ္ေနေအာင္းသည့္၊  က်င့္ေကာင္း
သိမ္ေမြ႕ကသိုဏ္းစ်ာနင္၊ တိုင္းထြာဆင္ပါတဲ့  ရွင္ရေသ့ဘုရား။
မူလဘူတ၊  ပကတူပမေတာ့၊  ေဒ၀သာကီ   -  ဘံုထူးျမတ္တဲ့၊  နတ္ဌာနီက၊  နတ္မေဒ၀ီ   ျဖစ္ပါသည္၊
အတည္မက်အနိစၥမို   ့ ၊  ဘ၀တန္   -  ေ၀ႆ၀ဏ္ျမတ္၊  ေခြသြန္ပတ္တဲ့၊  နတ္ေရကန္ ၀ယ္၊  သဏၭာန္   ထူးသစ္   -ငါးခံုးမျဖစ္လို   ့မို   ့၊   ရွင္ခ်စ္ဣသိန္၊  ျမတ္ေဂါ ၀ိန္သည္၊   ပူရွိန္ကာင္းျပတ္၊  ေရသံုးသပ္ရာတြင္၊  ဓာတ္စတုႏၷံ   -  ကိုယ္က
ဆင္းသတဲ့၊  ၾကြင္းအက်န္ဟာ၊   ကန္တြင္ေပါင္းစံု၊  အေျချပဳ၊  ေရဥေရညွိျဖစ္ပါသည္၊  ထုိေရညိွကို ၊  စားေသာက္မ်ိဳမိလို   ့၊
ငါးပ်ိဳႏွမ်စ္  - သံ ၀ါဓာတ္ကဲ့သို  ့၊  သဟဇာတ္ျဖစ္ျပီးလွ်င္၊ ထူးသစ္အမူ - ဇလာဗုဇံ၊ လူ  ့သဏၭာန္လို၊  သေႏၶယူ၍၊ ဇမၼဴေရႊစင္
- သမီးႏွင့္သား၊ ႏွစ္ေယာက္အားကို  ေပါက္ဖြားျမင္က ၀ိညာဥ္ျပတ္စဲ  - တပည့္ေတာ္မ၊ ငါးမစၦာမွာ ဘ၀လြဲ - နတ္ရဲျဖစ္၍
ေနပါသည္၊  ေငြသဲလွ်ပ္လွ်ပ္   ေက်ာက္ေျမေရာျပြမ္း၊  ျမရည္ဆမ္းတဲ့၊  ကမ္းအစပ္မွာ၊  ပန္းဇလပ္ေခြ၊  သားႏွစ္ေထြကို၊
အေျခပံေထာက္၊  လူလားေျမာက္ေအာင္၊  ေကာက္ယူေမြးပါ၊  အေၾကာင္းၾကားလာခဲပါတယ္၊  ကရုဏာသခင္
မဟဂၢဳတ္နန္း၊တက္သုတ္ႏွင့္  လွမ္းလိုသည့္၊ ကမၼ႒ာန္းရွင္  ဘုရား၊
အရင္းကိုရွာ၊ မကင္းရာ - ဟိုအခ်က္ေတြေၾကာင့္၊ အိပ္မက္ျပန္ၾကား။
ပန္းေပါင္းငယ္ၾကိဳင္၊  စမ္းေခ်ာင္းအိုင္   -  ေရတံခြန္ႏွင့္၊  ေ၀သ၀ဏ္   ေတာင္ေတာ္နန္းကို   (အမယ္မင္း)
ျမန္းေပါ့ဘုရား ” ဟူ၍ အိပ္မက္ေပးျပီး ငါးခံုးမနတ္စိမ္း ကြယ္ေလ၏။
ရွင္ေဇာႏွင့္  ရွင္ဇံ  အျမြာ ေမာင္ႏွမအား ေမြးဖြားအျပီး ရင္ကြဲေသဆံုးေနေသာ မိခင္  “ငါးခံုးမၾကီး” ပံု။
(ယခုအခါ ၎ သားရိုးရုပ္ဓာတ္ကို  ေရႊခ်ျပီး ေကာင္းစြာ ထိန္းသိမ္းထားသည္။)
၂။ အိပ္မက္အရ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို  ေကာက္ယူေမြးျမဴျခင္း
ေဂါ၀ႏၵရွင္ရေသ့လည္း  အိပ္ရာမွ   လန္ ႔ ႏုိး၍  အိပ္မက္၏  အေၾကာင္းျခင္းရာကို   အထပ္ထပ္အခါခါ  စဥ္းစား
ညည္းညဴလ်က္  ေ၀ႆ၀ဏၰကုန္းစပ္  နတ္ေရကန္ကမ္းသာ ကေလးမ်ားရွိရာသို  ့သြားရန္  ဖိုးသူေတာ္  ကြာစိေခၚျပီး -
“ျမိဳင္ေမာ္ေသလာ၊ ေဟမ၀ါသို့၊ ေဒသစာေႏွာက္၊ အေညာင္းေျပ ေလွ်ာက္ရေအာင္၊  ငါ့ေနာက္သို  ့လိုက္ခဲ့ရမည္
ဖိုးသူေတာ္ ”  ဟု   ဆိုျပီး  ရေသ့ႏွင့္   သူေတာ္တို႔ေလွ်ာက္လာၾကရာ  နတ္ေရကန္အနီးသို႔ေရာက္လွ်င္   ေဂါ၀ႏၵရွင္ရေသ့က
ကန္၏ ရွုခင္းအသြယ္သြယ္ကို  အံ့ၾသဖြယ္  ဆိုလိုက္သည္မွာ -
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
မဟာဂႏိုင္၊  နံ့သာျမိဳင္မို   ့၊   ၾကိဳင္ဂႏၶာရံု၊  ေျမနီစမ္းေခ်ာင္း၊ လမ္းအေစာင္းမွာ၊ ပန္းေပါင္းက  ထံုသႏွင့္၊ ရဂံုတ၀ိုက္၊
လြန္သိုက္ျမိဳက္၊  နတ္စိုက္သလို၊  မနိမ္မျမင့္၊  အဆင္သင့္တဲ့၊  ပင့္နဂိုရ္၊  ဟိုခင္တန္းေကြ႕၊  အေတာ္ေလာက္
ေရႊ ႕လိုက္ေတာ့၊  ခ်မ္းေျမ့သုခါ  -  ေဒါင္းရင္ေမြးျမက္၊  ေ၀ေ၀ယွက္တဲ့   -  ေျမကြက္သာ၊  သမင္စာေရာ  -  ပိေတာက္ ၀ါမွာ၊
ေျမဇာေႏွာလို   ့၊   ေမာရဦးစြန္း၊  အထူးရႊန္းလ်က္၊  ၀ိုက္ ၀န္းရစ္ေခြ၊  သြဲ  ့သြဲ   ့   သြဲ  ့သြဲ   ့၊တလဲ့လဲ့ႏွင့္   တြဲ  ့တြဲ   ့ေန၊
ျမင္းေသျမက္ညိဳ၊  ဆင္ငိုျမက္အုပ္၊  ႏြားစာငုတ္က၊  ဘုတ္လည္ဆံယွက္၊  ငူကမ္းပါးယံမွာ၊  ျဖဴဆံျမက္ႏွင့္၊
ကြန္ ႕လ်က္စိမ္း၀ါ၊  သည္ကေလွ်ာက္၍၊  တေထာက္လာေသာ္၊  ဒုတ္ထာ  တခန္း၊  ဗဟန္းတထပ္၊  ဓာတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊
ေဇာ္ဂ်ီမ်ား  သည္ေနရာမွာ၊  ဖိုလာလို   ့   ထိုးေရာ့ထင့္၊  လွ်ဳိရိုးၾကားေအာက္ထပ္က၊  ေက်ာက္ခ်ပ္ႏွင့္၊  ေျမသံသံု၊
မီးေသြးပါနတ္မီးထည့္   -  မဟူရာ၊  သႏၱာနီ   သႏၱာနက္၊  ဂမုန္းေပါင္း  -  ပန္းေပါင္းငဲ့ျပင္၊  မင္းေပါင္းသာ  ယွက္ကေရာ့၊
ဂ်င္းေက်ာက္တက္၊  ဂ်င္းတိမ္ျပာ၊  ဂ်င္းဆူေပါက္   ဥတစ္လံုးႏွင့္၊  ဂ်င္းစံုးလဲပါလိုက္ေသး၊  နတ္ ၀ိဇၨာ  ေဆးလက္ညွိဳး၊
သံသတ္မ်ိဳး  အသြယ္သြယ္၊  ေဆးငါးဖယ္အမည္ျဖာ၊  ကတၱီပါ  ၀က္သေခါက္   -  ေဆးကျမင္းဆိုတာႏွင့္၊
ကိႏၷာေဆးပင္တို ႔ စီစဥ္၍ေပါက္ၾက၊ အံ့ေလာက္တဲ့  ေတာေတာင္ေပပဲ့ဖိုးသူေတာ္ရယ္။”
၃။ ငါးခံုးမ နတ္စိမ္းငို  ေလးခ်ိဳး
ငါးခံုးမ  နတ္စိမ္းသည္   ေဂါ၀ိႏၵ   ရွင္ရေသ့   ကေလးေကာက္ရန္   လာသည္ကိုျမင္၍  မိမိဖံုးလႊမ္းထားေသာ
ပန္းသစ္ရြက္တို  ့ကို  ဖယ္ျပီးရွားျပီး ငိုရန္ေလးခ်ိဳး -
“သဲလွ်ံေ၀ ဆူကာအိေအာင္ပ၊ စြဲသေႏၶ  ယူတာကို  သိသူက၊ (အမယ္ေလး) ပူပါဘိ  ေရႊမ်က္ႏွာ။”
(စကားျပတ္၍ညည္း)  ရွက္ဖို ႔ေကာင္းပါဘိေတာ့   မယ့္ကိုငယ္၊  ကာမရာဂ  သဘာ၀တိုကို ႔   တဆိတ္မွ်
မျငိစြန္းရဲဘဲႏွင့္   ပဋိသေႏၶ   တည္ေနစြဲကပ္ျပီး  သားသမီးေပါက္ဖြားရသတဲ့။  အရင္းတရားကို   စစ္လိုက္ေတာ့လည္း
ပဋိသေႏၶယူႏိုင္ျခင္း၏  အေၾကာင္း  ၈  -ပါးကလည္း  ရွိေပေသးတယ္။  ျမတ္စြာဘုရာလက္ထက္ေတာ္ကပင္
သမင္မတစ္ေကာင္သည္   ရဟန္းတစ္ပါး၏  က်င္ငယ္ေရကို   ေသာက္မိေသာ္ေၾကာင့္   ရွင္ဥဒါရီကို   ဖြားျမင္ေၾကာင္း၊
သ၀ဏၰသာမဇာတ္ေတာ္၌လည္း  ပါရိကာရေသ့မ၏  ခ်က္ကို   သိၾကားမင္း  ညႊန္းၾကားသည့္   အတိုင္း  ဒုကူလရေသ့ က
လက္ညွိဳးျဖင့္   ၃-ပတ္   သံုးသပ္ကာမွ်ျဖင့္   သားရေသာ  “နာဘိပရာမေသန”(ခ်က္ကိုသံုးသပ္ျခင္း)  ပဋိသေႏၶရွိေၾကာင္း၊
အ၀ႏၱိတိုင္း  ဥေဇၨနီျပည္တြင္   မိဖုရား၀မ္းေပၚသို   ့   ကင္းျမီးေကာက္က်ကာမွ်ျဖင့္   သေႏၶတည္၍  စ႑ပေဇၨာတမင္းသား
ကိုဖြားျမင္ေၾကာင္း၊ ဤကဲ့သို ႔ေသာ ထံုးေဟာင္းတို  ့ကို  ေထာက္လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ရႏိုင္ျခင္းအေၾကာင္းတို  ့ေၾကာင့္
ရေပတာပဲ့၊  ရထိုက္လို   ့ရေပမဲ့   မ်က္ႏွာျပတ္ခတ္   အရွက္ၾကီးရွက္ေသးတယ္၊  အရင္းကို စစ္လိုက္ေတာ့   ဘ၀ထိုထိုမ်ား
အဟိုက၊ အကုသိုလ္စရိုက္ကို  ၾကိဳက္ခဲ့လို  ့  သည္ပံုျဖစ္ရတာပဲ့။
အငိုျပန္ေကာက္   …“သဲေလွ်ံေ၀  ဆူကာ  အိေအာင္ပ၊  စြဲသေႏၶယူတာကို   သိသူက၊(အမယ္ေလး)  ပူပါဘိ
ေရႊမ်က္ႏွာ။  ။  ရတက္ေအးေစဖို   ့၊   ရွက္ေဆးေခ်  ဘယ္ပံုျပဳရပါ့၊  အမွုသည္   -  ဟိုတစ္ေယာက္မွာ၊  သားေကာက္ဖို   ့လာ။   ။
မျမင္လွ်င္   ဘ၀င္ပ်ိဳ  ့ပါငဲ့၊   ျမင္လာလွ်င္   ရင္မွာဆို ႔ တဲ့ျပင္၊  ၾကင္နာလို   ့မသက္သာ၊   ရွက္တာက  တေရး။  ။  သို   ့ရာတြင္
ျမန္တိုင္းေဘာင္  ရာဇ၀င္၌၊ သမင္မွာ သေႏၶမွီတဲ့၊ ေဗဒါရီ  သက္ေသထံုးလို  (အမယ္မင္း) ဘုန္းေကာက္ယူေမြး။”
နတ္စိမ္းမကြယ္၍  သားသမီးတို ႔ အနီးတြင္   ရုပ္ဖ်က္ေနေလ၏။  ယင္းအခါ  ေဂါ၀ိႏၵရွင္ရေသ့က   “စိမ္းေစာ္
၀ါးေစာ္နံလိုက္တာ   အမွ်,  အမွ်”  ဟု   ဆိုျပီး  သူေတာ္   ကြာစိႏွင့္အတူ   ေ၀ႆ၀ဏၰကုန္စပ္   နတ္ေရကန္ကမ္းပါးသို 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
သြားေရာက္ၾကည့္ရွုၾကရာ  ကေလးႏွစ္ေယာက္တို႔ သည္   ႏို့ခ်ိဳ  ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေသာေၾကာင့္   အူ ၀ဲ  အူ ၀ဲ  ဟူ၍
တစာစာ ငိုေနၾကသည္ကို  ေတြ ့ရွိရေသာအခါ  သူေတာ္  ကြာစိက ဆိုသည္မွာ -“အမယ္ေလး  ျမတ္ဆရာ၊  ျမင္ရပံု   မသက္သာလိုက္ေလ၊  ဟိုရြာက  ေကာင္မကေလးမ်ား  မေတာ္တာ
ေလာ္မာညစ္ျပီးေတာ့   စြန့္ပစ္လို   ့ထားၾကသလား၊   သို   ့ကားမဟုတ္၊   နာနာရုပ္ဟု၊  ဖုတ္ဥပါခ  (ဘီလူး)  လူတို   ့၏
အသည္းကို   စားတတ္တဲ့၊  သရဲမ်ား  ကန္ေဘာင္ မွာ၊  ဟန္ေဆာင္၍  ျပေရာ့ထင့္။  အေတြးရ  ၾကပ္လိုက္ေလျခင္း
ဆရာေတာ္ဘုရား” ဟု  ဆိုေလ၏။
ယင္းေနာက္   ေဂါ၀ိႏၵရေသ့က   ေယာကၤ်ားေလးကို   လည္းေကာင္း၊  သူေတာ္ကြာစိက  မိန္းကေလးကို
လည္းေကာင္း ေကာက္ယူၾကီးျပီးလွ်င္  ရင္ကြဲ၍ ေသဆံုးေနေသာ ငါးခံုးမကိုၾကည့္၍ ေဂါ၀ိႏၵရေသ့က ဆိုသည္မွာ-၄။ ငါးခံုးမေသကိုၾကည့္၍ ေဂါ၀ိႏၵရေသ့  ေျပာဆိုပံု
“သနားစရာေကာင္းေလျခင္း  သူေတာ္ရယ္၊  တနဲ  ဆန္းျပား၊  သဲကမ္းပါးတြင္၊  ငါးမျဖစ္ေထြ၊  ရင္ကြဲ၍
ေသေနပါကလား၊  အေျခေထာက္ထား၊  ၾကံစဥ္စားလိုက္ေသာ္   -  ငါ၏ရင္ႏွစ္၊  ဤကေလးႏွစ္တန္၊
အမွန္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။  အခ်စ္ၾကီးမား  သမီးသားေၾကာင့္၊  ဆီးတားမရ၊  အယူတိမ္းသည့္၊  အစိမ္းဘ၀က၊
ငါ့ထံတြင္သာ၊  ကိုးကြယ္ရာဟု၊  လာ၍မေႏွး၊  ေကာက္ယူကာ  ေမြးေစဖို   ့၊   သူေပးသည့္အိပ္မက္၊  ထိုအခ်က္ေၾကာင့္။
ထြက္၍မၾကာ၊  ကေလးကို   ေကာက္မည္ဟု၊  တို ႔ ႏွစ္ေယာက္လာခဲ့ေတာ့၊  ေၾကာင္းရာထူးျခား၊  ကန္အပါးတြင္၊
စိမ္း၀ါးနံ ႔ သက္၊  မသန္႔ ခ်က္၊  ျဖန္႔ လ်က္တစ္ၾကိမ္   ေပးလာသည္။  တစ္ျဖာတည့္တည့္။  ကန္ကိုလွည့္၍။
ၾကည့္ရွုေသာအခါ၊  တအာအာႏွင့္၊  ဗ်ာပါကၽြမ္းေျမ့၊  ကေလးေတြကုိ   ေတြ  ့ေတာ့လဲ၊   ေရွ   ့ကမတ္မတ္   သဏၭာန္ျခားျခား၊
ဆံဖားဖားႏွင့္၊  မားမားရပ္သလို၊  နတ္ပမာသြင္၊  ရိပ္ခနဲျမင္လိုက္ရ၊  ဆင္ျခင္စဥ္းခုတ္၊  အနည္းနည္း  ေဖြၾကံ၍
မဆႏွင့္ေတာ့၊  ဧကႏၱဟုတ္ေပျပီ၊  သရုပ္ျခားေထြ၊  ငါးအေသကို၊  အေျခလွလွ   ကေလးမ်ား  ၾကီးျပင္းေတာ့၊
အမိရင္းစင္စစ္   မွန္သည္ဟု၊  သက္ေသခံျပရန္ဖို႔ ၊  အာ၀ါသ  သခၤမ္းေခ်ာင္၊  သူ႔ ကိုလဲ  ေဆာင္ခဲ့ရမွာပဲ့၊
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ရွိုက္ဖို ႔ ၊  သည္းကေလး  ႏွစ္ျဖာကလဲ၊  ႏို   ့ဆာ၍   ငိုလွေခ်ငဲ့၊  ကံအိုတဲ့   ေမာင္ႏွမ၊  နင္တို႔ ရဲ  ့   မီးဒု ကၡကို၊
ေဂါ၀ိႏၵ   တာပသံ၊  စပ္ၾကားက  ၀င္၍ခံေ၀ဖို ႔ ၊  မိႆ,  ကံေပါင္းတြယ္၍  စပ္လိုက္ေပါ့၊  ေသာင္းနယ္ရပ္   ဇမၺဴေဘြမွာ၊
အပူေတြ  ကမၻာေျပ့   ေသာ္လည္း၊  မတူေခ်၊  ရေသ့လို   ့ျဖင့္၊   ႏွစ္ျဖာေတြ  ့အေဆြးၾကြယ္၊   ကေလးငယ္   စိန္ႏွစ္ကြင္းတို႔ ကို၊
ၾကီးျပင္းေအာင္  ဘယ္ပံုလုပ္ရပါ့၊ ေထြးရွုပ္တဲ့  သံေယာဇဥ္ကို၊ အထြင္ရ ခက္လိုက္ေလျခင္း သူေတာ္ရယ္။”
“သို ႔ေသာ္   ေသကံမေရာက္   သက္မေပ်ာက္ဟု   မွတ္ေလာက္တဲ့   စကား  ေပါရာဏ  -  ေရွးသူေဟာင္းတို ႔ က
ရွုေမွ်ာ္၍ ထားခဲ့တယ္၊ တရားလမ္းအမွန္  ေရွးပုည နိမိတ္ဖန္ , မဖန္ကို  အဓိ႒ာန္ျပဳစမ္းရအံုးမွာပဲ့။”
“မမ  အဂုၤလံ   ခီရံေဟာတု ”  အာသီသျပဳျပီးလွ်င္   ယခုခဏ  သစၥာ  ေခၽြလိုက္မယ္၊  ဂရုဓမၼ   ေမတၱာ  အေျခေၾကာင့္
ေငြႏို   ့ေရ  ေရႊလက္ညွိဳးက  ေ၀ယွက္ျဖိဳး  လွ်ံလိုက္ပါ”  ဟူ၍  ဆိုလိုက္ေသာ  ေဂါ၀ိႏၵရွင္ရေသ့၏သစၥာ၊   ကေလးငယ္တုိ႔ ၏
ကံပုည၊  သဟဇာတ္   ထိုႏွစ္ျဖာတို ႔ေၾကာင့္   အရသာ  ျပည့္ျဖိဳး၍   လက္ညွိဳးက  ႏို႔ေရထြက္ကာ  ကေလး  ၂-ေယာက္တို ႔ေသာက္စို  ့ၾကရရွာေလေတာ့၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၅။ ေမာင္ဇံ , မယ္ေဇာ အမည္မွည့္ျခင္း
ယင္းေနာက္   ကေလး  ၂-ေယာက္တို ႔ ႏွင့္တကြ  မိခင္   ငါးခံုးမၾကီး  အေသေကာင္ကိုပါ  ေဆာင္ယူလ်က္
ေက်ာင္းသခၤမ္းသို  ့  ျပန္လာခဲ့ၾကေလ၏။
ကေလး ၂-ေယာက္တို  ့အား  “ေမာင္ဇံ ” “မယ္ေဇာ” (၀ါ) “ရွင္ဇံ ” “ရွင္ေဇာ” ဟူ၍ အမည္မွည့္ထားေလ၏။
(မိခင္ငါးခံုးမအေသကိုလည္း  မူလအသြင္မပ်က္ေစရန္   ကေလးမ်ားအရြယ္ေရာက္က  သက္ေသခံအျဖစ္
ျပရေလေအာင္   အေျခာက္လွမ္းျပီး  သားရိုးႏွင့္   သစ္ေစး  မြမ္းမံကာ  ေရႊခ်လ်က္   “အသမၻိႏၷဓာတ္ ”  ရိုက္၍
ေက်ာက္ဂူအတြင္း လံုျခံဳစြာ ထားရွိေလ၏။
ထိုစဥ္ကစ၍  ယင္းငါးခံုးမ  ရုပ္ဓာတ္ကို   အစဥ္အဆက္   ထိန္းသိမ္း  ေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့ရာ  ယခုအခါ
ဘုန္းေတာ္ၾကီး  ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၌ရွိေလသည္။  ယင္း  ေရႊငါးခံုးမရုပ္ဓာတ္ကို   တပို ႔ တြဲလျပည့္   က်င္းပသည့္
ေရႊသာေလ်ာင္းပြဲေတာ္အခါ ျပတိုက္၌ ရွင္ , လူမ်ား ၾကည့္ရွုရန္  ထားရွိေလသည္။)
ရွင္ဇံ  - ရွင္ေဇာ အျမြာေမာင္ႏွမ
ေဂါ၀ိႏၵရွင္ရေသ့   ေကာက္ယူေမြးသျဖင့္   ရွင္ ဇံ   -  ရွင္ေဇာ  အျမြာေမာင္ႏွမ  ၂-ဦးတို ႔ မွာ  အရြယ္ေရာက္၍
လူလားေျမာက္ၾကေလျပီ။
“ေတာနယ္ကို  - ခုပင္  အရွည္မုန္းတာမို  ့၊
ေဇာမယ္ပ်ိဳ - ရွုလွ်င္  မၾကည္ဆံုးပါဘဲ။
မွီအံုးပဗၺတ - ေခၚၾက ေတာင္ေသလာ၊
သည္ကုန္းစပ္က - က်မ ေလာင္ေပြတာေလ့။ ။
အၾကံလွစ္ေသာ္လဲ၊
ဆံက်စ္ေခြ - သူေတာ္ျမတ္ကိုလ။
မွီကပ္ခါ - ေက်ာင္းေပၚ၌ ၾကီးခဲ့ရ၊
ဘယ္နည္း - ဘယ္ေျခႏွင့္။
တြယ္သေႏၶ  - ဘယ္ပံုျပဳတယ္လို  ့၊
အမူကို  - မေ၀ျခမ္းႏိုင္ဘူ  ့။
မွန္းတခါခါငယ္ရွင္၊
လမ္းကျဖာျဖာ။ ။
ခ်ိတ္အတြယ္  - စိတ္ ၀ယ္အိုက္တာက၊
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
သည္းအဆံ  - မီးလွ်ံတိုက္သည္ႏွင့္။
မေအးသူ  - ေဆြးပူလိုက္ပါဘိ၊
တရွို က္ရွိုက္  ဖို့လို  ့သာ။
(အို ) ညိဳ ့ဇာတာက  အေျခမလွ , သတ္မွတ္နဲ ့၊
ငိုဖို  ့အရာေတြက  ထပ္ထပ္ကဲ။ ။
ဘုံဌာနီ  ကုမၼာရီ  အရြယ္ေရာက္ပါေပါ့။
လည္ေလွ်ာက္ကာ - ဘယ္ကိုမွ  မသြား၀ံ့ေပဘူး။
ေက်ာင္းေပၚမွ  - ဆြမ္းက်န္စားဟာက၊
ေခါင္းေမာ္ကာ - ပန္းမွန္ႏွင့္ၾကြားသည္ဟု။
အမ်ားလူ  - ဆိုမည့္ေရးကိုရွင္၊
(အမယ္မင္း) ေတြးလို  ့စိတ္ကြဲတဲ့မွ။
မလည္မေလွ်ာက္  - အရြယ္ေရာက္ေပမဲ့၊
ဇယ္ေတာက္လို  ့  - ေနရတာပါပဲ့။”
ေမာင္ဇံ   -  မယ္ေဇာ  ေမာင္ႏွမ  ၂-ေယာက္တို ႔ သည္   အရြယ္   ေရာက္ၾကလတ္ေသာ္   မိမိတို ႔ ၏  မိရင္း,
ဖရင္းတို ႔ ကို  အတည္တက် မသိရသျဖင့္  ပူေဆြး ငိုျမည္တမ္းေနၾကေလ၏။
၁။ ဖိုးသူေတာ္ႏွင့္  မယ္ေဇာ ေမာင္ဇံ
“အိုဗ်ာ့   ဦးသူေတာ္၊  ကၽြန္ေတာ္တို ႔   ေမာင္ႏွမ၊  ေယာင္တတမွာ  သူမ်ားနည္းတူ၊  မဟုတ္မူ၍၊  ျမိ ဳင္ငူ   ေတာင္တန္း၊
ရေသ့ေအာင္းတဲ့   ေက်ာင္းသခၤမ္းတြင္၊  ႏြမ္းႏြမ္းေလ်ာ္ေလ်ာ္၊  အမိမဲ့သား၊  အဖမဲ့သားဟု၊  အမ်ားေခၚ၊  ေခါင္းမေမာ္ ၀ံ့ေအာင္
ျဖစ္ေနရပါသည္၊  ရွင္ရေသ့အား၊  ေမးပါျငားလည္း၊  တရားေလွ်ာက္ေဟာ၊  တစ္မ်ိဳးေျပာလ်က္၊  ဇံ ,  ေဇာ  ေမာင္ႏွမ၊  မပူၾကႏွင့္၊
သခၤါရစက္၊  ျဖစ္ပ်က္ဟု၊ ကြယ္ ၀ွက္ေထာင့္ခုိ၊  အမွန္သေဘာ၊  မေျပာလို  ေသာေၾကာင့္၊ ရွိုက္ငို၍ ေမာင္ႏွမ ခုလိုႏွင့္ခ်ည္းထခဲ့ရ၊
မူလက ဘယ္အေျခလို  ့ဆိုတာ၊  လွစ္ေခၽြကာ၊ ေဖာ္စမ္းပါ၊ ဦးသူေတာ္  သိပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ” ဟူ၍ ေမာင္ဇံက ေတာင္းပန္ေလ၏။
ဖိုးသူေတာ္  ကြာစိက ဟာသေႏွာ၍ ကေလးမ်ား စိတ္ရႊင္ေအာင္  ေျပာသည္မွာ -ေသေသခ်ာခ်ာ  နားေထာင္ေနာ္၊  အစက  အဆံုးတိုင္ေအာင္   ဦးသူေတာ္   ေျပာျပမယ္   …  “ဧရာ၀တီ၊  ေထြကာလည္၊
ေရၾကည္ရစ္ ၀ိုင္း၊   အလွ်ံဖိတ္ဖိတ္၊  ျမန္တံဆိပ္ႏွင့္၊  တမၸဒိပ္တိုင္းရယ္လို ႔ ၊  သိမိုင္းျဖိဳးၾကြယ္၊  ေဂၚရင္ဂ်ီ   ေမာင္ကလုလားတို ႔ ၊
ေျမသြား၍  သယ္ၾကေရာ့၊  ရွမ္း,  လအယ္   ေမာင္ႏွမ၊  ပဲငပိေရာင္းစက၊  ေဒါင္းမႏွင့္   ေရႊဇီးကြက္၊
တစ္ကိုင္းတည္းအိပ္တန္းတက္ရာတြင္   ပက္လက္ေျမာ  အညာသား၊  ေတာင္ငူကိုသြားေလေတာ့   ၊  ဗိုက္ကား၍  ငွက္သင့္၊
သိန္းခိုစား  ေ၀ဟင္ယံက၊  ေလယာဥ္ပ်ံ   လႊင့္ေတာ့မွ၊  ေမာင္တင့္တယ္   နတ္စိမ္းျဖစ္၊  သံုးပန္လွ   ခင္ ကညာလဲ။  ၀မ္းနာလို   ့ညွစ္ရ၊ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
တတစ္မွ်မထြက္၊  လက္သီးႏွင့္   ၀မ္းဗိုက္ကို၊  ေဗ်ာရိုက္သလို   ႏွက္ျပီးလွ်င္၊  အခ်က္ကို   မဆင္ျခင္၊  ရွမ္းမကေလး  ရွင္မြန္လွကို၊
ည-ညတိုင္း  ေလလယ္တာေၾကာင့္၊  ေနာ္ရထာႏွင့္   လိုက္ကေရာဗ်ာ့၊  ဆဒၵန္ဆင္   သူ့ချမာ  -  ေျခစြပ္ကို   ဘိန္းစားခိုးေလးေတာ့၊
ေတာတိုး၍  ရွာရာတြင္၊  မဟာသမၻ ၀  ညီအစ္ကို၊  ပုဆိုးၾကီးဒရြတ္တိုက္ႏွင့္၊  ကၽြတ္ကိုက္၍  ငိုလိုက္ၾကတာ၊  ေရႊဘိုသား
ေမာင္ပူေနာင္   ပဲေလွာ္သည္   မၾကဳတ္ကို၊   လွ်ာထုတ္၍  ေလွာင္   ေသာေၾကာင့္၊  ေရႊေတာင္က  အပ်ိဳေခ်ာ၊  ေၾကးထမ္းၾကီး
ေမာင္ၾသႏွင့္၊  ေကနိေကာ  ပါသာဒံု၊  ေစာင္ၾကီးကို   ေခါင္းျမီးျခံဳ၍၊  ပူနာတံု   အျပဳ၊  လူနာရံု   တစ္ခုမွာ၊  ခ်ဴခ်ာပံု   အမွူေၾကာင့္၊
ကန္းစြန္းဥ  -  အာတာလြတ္၊  သူတြတ္သင့္၊  ငါတြတ္သင့္   တရားေၾကာင္းထုတ္ျပ၍၊  ပုဒ္မကို   ဖြင့္ၾကေတာ့၊  အာပံုႏွင့္
မံု ႔ေပါင္းၾကီးက၊  ဘီးဆံပတ္ဗ်ာဘာဆံ   -ေျပာင္းဖူး  -  စိတ္နားကပ္ကို၊  တစ္လွ်ပ္လွ်ပ္ပန္ျပီး၊  ေပါကၠံသား  က်န္ရစ္မင္း၊  ျမိဳ႕ရိုးကို
လႊားခုန္၍၊ ျပာပံုမွာ ငါးပိနင္းသတဲ့ ၊ ကိုမင္းေက်ာ္ဆိုတဲ့  နတ္က၊ ထိလပ္ကို  ကယ္ေစာင္မေလေတာ့၊ ေကာသလ ဗိုက္ပူၾကီးဟာ၊
စည္တီးဖို ႔  အလြန္ေကာင္းေသာေၾကာင့္၊ ပုဇြန္ေျမာင္းဆိုတဲ့အရပ္မွာ၊ ခုံဖိနပ္ဦးေကာ့စီးလြန္းလို  ့၊  ေလွသူၾကီး ေမာင္ပီေယာဟာ၊
ေငြေပါတဲ့   လူတစ္ေယာက္မို ႔ ၊ဘင္နာၾကီး  အ-  ထြားေယာင္၍၊  ပါးေစာင္မွာ  ေပါက္သတဲ့၊  ယြင္းခ်ိဳ႕အေမွာက္
ေလာင္အၾကြေတြႏွင့္၊ မင္းတို ႔ ႏွစ္ေယာက္  ေမာင္ႏွမတို  ့သည္၊  ေၾကြခ်၍ မၾကည့္ခ်င္တာျဖင့္၊ ေဗဒင္သာ ေမးၾကေပေတာ့  ငါ့တူ ,
ငါတူမတို  ့ဗ်ား။ ”
၂။ မိရင္း ဖရင္းကို  ဖြင့္ဟရန္  ဆရာေတာ္အား ေမးေလွ်ာက္ျခင္း
ယင္းသို ႔   ဖိုးသူေတာ္က  ဟာသေႏွာ၍  ေျပာဆိုရြတ္ျပလိုက္ရာ  ေမာင္ႏွမ  ၂-ဦးမွာ  “ငိုအားထက္   ရယ္အားသန္ ”  ဆိုသကဲ့သို ႔
မ်ားစြာ  ရယ္ေမာၾကာေလ၏။  ယင္းေနာက္   ဆရာေတာ္   ေဂါ၀ိႏၵထံ   ေမာင္ႏွမ  ၂-ဦးတို့ ၀င္ေရာက္၍  ရိုေသစြာ
ေလွ်ာက္ထားသည္မွာ -“ဆရာေတာ္   အရွင္သူျမတ္ဘုရာ၊  တပည့္ေတာ္တို   ့ မွာ  အမိ ,  အဖကို   မသိရ,  ဒြိဟဖက္၍၊  အခက္ၾကီးဆိုက္၊  ဘ၀င္အိုက္၊
ရင္၌ဆို ႔ လ်က္ေနပါသည္၊  သို႔ျခင္းရာေၾကာင့္၊  ကရုဏာေရွ   ့ထားျပီး   သနားခင္ပါလ်က္   ကုန္စင္ေအာင္   သည္အခင္းကို
လင္းက်င္းေတာ္  မူသင့္လွပါသည္  ဘုရား” ဟူ၍ တင္ေလွ်ာက္  ေတာင္းပန္ၾကေလ၏။
ဆရာေတာ္  ရေသ့က မိန္  ့ၾကားသည္မွာ -“အေၾကာင္းျခင္းတ  စရင္းရွုပ္တဲ့၊ ခင္းဒုကၡကို၊ ေသာကျဖစ္ရန္၊ ငါမျပန္လိုဘူး၊ အမွန္ယခု  စာကံုး၍ ထားလိုက္သည္၊ သြား၍ရွု။
သီတုဒေက၊  နတ္ကန္ေရက၊  အေျခထူးဘိ၊  မာတာမိျမတ္၊  သမုတ္အပ္သူဟာလဲ၊  ရုတ္ဓာတ္ပါရွိေလရဲ  ့၊   ၾကည့္ေလေတာ့
ထင္အရွား၊  အခ်ိန္လဲ  တန္ခဲ့ျပီ၊  ငါဆြမ္းခံသြားအံုးမယ္၊  ပတၱျမား   ေဇာတ-  စိန္ႏွစ္ကြင္းတို   ့ရယ္   ကိုင္း…  ဂူတြင္းသို ႔   မေသြ၊
၀င္ၾကေလ” ဟူ၍ မိန္  ့ၾကားခဲ့ျပီး  ဆရာေတာ္သည္  သူေတာ္ကြာစိႏွင့္အတူ  ဆြမ္းခံၾကေတာ္မူေလ၏။
၃။ မူလဇာတိကို  သိရသျဖင့္  ေမာင္ႏွမ ၂-ဦး ငိုေၾကြးျခင္း
ေမာင္ႏွမ  ၂-ဦးတို   ့လည္း   ဂူအတြင္းသို   ့   ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရွုရာ  မိမိ တို   ့အျဖစ္ကို   ေရးသားထားေသာ  စာႏွင့္   ငါးခံုးမွရုပ္ ဓာတ္ကို
ေတြ႕လွ်င္  စာဖတ္၍ ၾကည့္ရွုေလေသာ္  မူလဇာတိကို  သိၾကရသျဖင့္  မ်ားစြာ ၀မ္းနည္းလွိုက္လွဲ စိတ္ငယ္ျခင္း ျပင္းစြာျဖစ္လ်က္
-၄။ ေမာင္ဇံငို  ေဒြးခ်ိဳး
“တန္ခိုးရယ္ငယ္၊ မ်ိဳးႏြယ္ကို  အမွန္သိေတာ့မွ၊
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
မခ်ိေအာင္  ဗ်ပါေငြ ့ေတြႏွင့္၊ သာ၍ ပင္ပန္း။ ။
သည္ျဖစ္အင္၊ ေနာက္ေႏွာင္းကို  ကမၻာတြင္လို  ့၊  ရာဇ၀င္
စာတင္ဖြဲ့ၾကေတာ့မယ္  (အမယ္မင္း) ထူးတဲ့ဇာတ္လမ္း။ ။
၅။ မယ္ေဇာငို  ေလးခ်ိဳး
ျဖစ္ရတာ   အေၾကာင္းကံေခႏုပ္လိုက္ပါဘိ၊  လွစ္ျပစာ  မေကာင္း  သေႏၶရွုပ္ဟာမို ႔ ၊  ဖေယာင္းစံ   ေရႊရုပ္ကယ္က
ရွက္အားၾကြယ္။ ။
ေၾသာ္  … စကား မလွေပဘူး၊ ငါးမကို  မိခင္လို  ့  မွတ္ရမတဲ့၊ ေသာ႒သ္ေဘာင္  ဆယ့္ေျခာက္  တိုင္းမွာရွင္၊ ရိုင္းသြယ္သြယ္လက္။ ။
မရွုခ်င္၊ အၾကံကယ္လွခ်ည့္၊ ယခုပင္  အျမန္သတ္ပါေတာ့၊ ဖန္တတ္တဲ့  အေၾကာင္းႏွယ္၊ ေစာင္းဖယ္ရြဲ ့  လိမ္ေကာက္ေကြး။ ။
ေျဖလက္စြာ၊  ေရႊမ်က္ႏွာ  အလြန္ငယ္လွလို   ့၊   မ်ိဳးႏြယ္ကို   ကိုးကြယ္ကပ္ရေအာင္၊  ေသအခ်ာ၊  ေရႊစာကို   ဖတ္မိတာ  (အမယ္မင္း)
မီးထပ္လို  ့ေမႊး။ ”
ယင္းသို႔   ေမာင္ႏွမ  ၂-ဦး  ပူေဆြးျမည္တမ္းၾကျပီးေနာက္   အစ္ကို   ေမာင္ဇံမွာ  ဆရာေတာ္အရွင္ျမတ္
သင္ၾကားပို ႔ ခ်ေပးအပ္သည့္  ေလာကုတၱရာ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို  အေတာ္သင့္  ႏွံ  ့စပ္သူျဖစ္ရကား  - တရား သေဘာႏွင့္  ႏွမ -မယ္ေဇာအား ေဖ်ာင္းဖ် ႏွစ္သိမ့္ေစရင္း ဆရာေတာ္ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္ကို  ေစာင့္စားေမွ်ာ္လင့္  ေနၾကေလ၏။
ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ဓာတ္ေတာ္ ၀ဲသည့္ေနရာတြင္  ဓာတ္ေတာ္ကို
ဌာပနာျပီး ရွင္ဇံမင္း တည္ထားကိုကြယ္ေသာ
“ရွင္ဓာတ္ ၀ဲေစတီေတာ္ပံု ”
(ေမာင္မယ္ေရွာင္ရြာအနီးတြင္တည္ရွိ သည္။)
(18.7.2011 ေန့တြင္ရိုက္ယူထားပါသည္ )
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ရွင္ဓာတ္ ၀ဲ ေစတီေတာ္သမိုင္း
၁။ ရွင္အရဟံ  ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာျခင္း
သီရိပစၥေယာ  ေပါကၠံျပည္၌  ဆြမ္းေဆာ္မင္း၏သားေတာ္   အေနာ္ရထာမင္းေစာသည္   ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၄၀၆-ခုႏွစ္မွ   ၄၃၉-ခုႏွစ္အထိ   အုပ္စိုးေတာ္မူ၏။  ထိုမင္းလက္ထက္   ရွင္အရဟံ   ရဟႏၱာ  ေရာက္ရွိေတာ္မူလာ၍  သာသနာေတာ္၏
အညစ္အေၾကးျဖစ္ေသာ  အရည္းရွင္ေယာင္ၾကီးမ်ားကို   တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေစလ်က္   နိယ်ာနိက  -  ဗမၼေရေအား
အျမိဳင္ေဆးကို   တိုက္ေကၽြးေတာ္မူကာ  အံ့ဖြယ္ရွစ္ပါးႏွင့္   ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ  သဗၺညဳ  ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏
သာသနာေတာ္ျမတ္ကို   သဟႆ  အေရာင္   ေျပာင္ေျပာင္လက္ထိန္   ကြက္မမွိန္ေသာ  သူရိႏၵရာဇ္ေန  -  တက္သစ္ကဲ့သို ႔
အႏွစ္ငါးေထာင္   ကာလပတ္လံုး  အဆံုးတည္ထြန္းေတာ္မူေစျပီးမွ   အဘယ္   အရပ္တြင္   သာသနာေတာ္   စည္ပင္ပြင့္လင္းရန္
ရွိေသးသနည္းဟု   ၾကည့္ရွုေတာ္မူေသာအခါ  “ေသလာဆိုင္းဆိုင္း၊  ေရယဥ္ ၀ိုင္းလ်က္၊   နတ္တိုင္းပမာ၊  သမိုင္းျဖာေသာ၊  ထ၀ွါရ႒၊
တနာမႏွင့္   သာဂရျမိဳ  ့အပိုင္၊   ဂႏိုင္ေ၀ျဖာ၊   သာယာႏုပ်ိဳ၊  ရြန္းစို   -  ေ၀ေမွာင္၊  မွီအံုးေတာင္နရမ္း၊  ေက်ာက္ခါးပမ္း၌၊  ေက်ာင္သခၤမ္း
ျပဳလုပ္လ်က္  ေနေသာ ေဂါ၀ိႏၵရေသ့ကို  ျမင္ေတာ္မူေလ၏။ ”
၂။ ေမာင္ႏွမ ၂-ဦးအား စြယ္ေတာ္ဓာတ္တစ္ဆူ  ခ်ီျမွင့္ျခင္း
ထိုရေသ့တြင္   ယခင္ေၾကာင္းဟိတ္   အတိတ္ဘ၀  အဆက္ဆက္တို ႔ က  ေရစက္မကင္း  ႏွီးရင္းစပ္တြယ္   ခဲ့ၾကေသာ
ကုသိုလ္အဟုန္ေၾကာင့္   ေတြ႕ၾကံဳတုိက္ဆိုက္   သိမ္းပိုက္ေကၽြးေမြးထားေသာ  ေမာင္ႏွမ  ၂-ဦးတို   ့ကို   အထူးျမင္ေတာ္ မူျပန္လွ်င္
ထိုေမာင္ႏွမတို႔ ၏  ဘ၀အတိတ္ကို   ခြဲစိတ္ေ၀ဖန္၍  ရွုေတာ္မွူေသာအခါ  တစ္ခုေသာ  နိဂံုးရြာတြင္   သဒၶါၾကည္ျဖဴ
ေတာင္သူလင္မယားအျဖစ္ကစ၍  ဘ၀တိုင္း  ဘ၀တိုင္း  အတူတကြ  ေတြ႕ၾကံဳရပါေစဟု   ပတၳနာဆုထူး  ျပဳဖူးေသာေၾကာင့္
ယခုဘ၀၌လည္း  ငါးခံုးမ၀မ္းတြင္း၌  မကင္းေသာ  မိႆက,  ကံေၾကာင့္   သေႏၶ   တည္ရေၾကာင္း၊
၎ေမာင္ႏွမတို႔ သဒၶါတရားသည္   ၾကီးမားထက္သန္သည္အျဖစ္ကို   သိေတာ္မူ၍  မယာသမၺဳဒၶ   ပဥၥမာရဇိန္   သိရိေျႏၵ
အသေရအေပါင္းတို ႔ တည္ရာ  ပႏၷရသီအခါ၀ယ္   စႏၵာလမင္းႏွင့္တူေသာ  ျမတ္စြာဘုရား၏  စြယ္ေတာ  (ရာဇ၀င္စာေစာင္၌
ဆံေတာ္ )  ဓာတ္တစ္ဆူကို   ပင့္ေတာ္မူ၍  ထား၀ယ္တိုင္းသို ႔   ေရာက္ေတာ္မူေသာ  အခါ  ၾကက္ဥေတာင္မွ   သီတင္းသံုးျပီး
ရွင္အရဟံသည္   ထိုေမာင္ႏွမ  ၂-ဦးထံၾကြေရာက္ေတာ္မူလာ၍  သံုးပါးေသာ  သရဏဂံုႏွင့္   ငါးပါးသီလကို   ခံယူေစျပီး  “ဒါယကာ
ေမာင္ႏွမတို ႔ သည္   မေမ့မေလ်ာ့ပဲ  အရွည္ကိုးကြယ္ၾကေလ”  ဟု   မိန္႔ေတာ္မူ၍  စြယ္ေတာ္ဓာတ္တစ္ဆူ ကို   ေပးအပ္၍
ၾကြသြားေတာ္မူေလ၏။
၃။ ဓာတ္ေတာ္လုၾက ေမာင္ႏွမ
ေမာင္ဇံ ,  မယ္ေဇာ  ေမာင္ႏွမ  ၂-ေယာက္တို ႔ သည္   ညြတ္ႏူးေသာ  ေစတနာျဖင့္   အတိဣ႒ာရံုျဖစ္၍  ရွိခိုး  ပူေဇာ္
ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ၾကျပီးလွ်င္   ယင္းဓာတ္ေတာ္တစ္ဆူကို   သူပိုင္သင့္ ,  ငါပိုင္သင့္   ေျပာဆိုျငင္းခံုေနၾကစဥ္   ေဂါ၀ိႏၵဆရာ
ၾကြေရာက္လာ၍  “အေၾကာင္းရာ အသို ႔ နည္း” ဟု  ေမးေတာ္မူေလ၏။
“ေထရ္ရွင္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး  သနားေတာ္မူခဲ့ေသာ  ဤစြယ္ေတာ္   ဓာတ္တစ္ဆူကို   သူရသင့္ ,  ငါရသင့္   ေျပာဆို
ျငင္းခံုေနၾကပါသည္ဘုရား ”  ဟုေလွ်ာက္ထားေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ေဂါ၀ိႏၵဆရာေတာ္က   “အသင္   ေမာင္ႏွမတို   ့သည္   ဤစြယ္ေတာ္ဓာတ္တည္းဟူေသာ  ကုသိုလ္တရားကိုစြဲ၍  မိုက္မဲေသာ
ေမာဟေၾကာင့္   ေဒါသစြန္းျငိလွ်င္   အကုသိုလ္ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္ ”  ဟု   ေျပာဆို   ဆံုးမျပီးလွ်င္   “ဤရဟန္းေတာ္ကား
အဘယ္လမ္းခရီးျဖင့္  ၾကြသြားသနည္း” ဟုေမးလတ္ေသာ္  “ဤလမ္းခရီးျဖင့္  ၾကြသြားပါသည္ ” ဟုညႊန္ၾကားေလ၏။
ရွင္ေဇာ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့ေသာ “ရွင္ သလြန္ေစတီေတာ္ ” ပံု
(ယခုျမိဳ ့ေဟာင္းရြာတြင္  တည္ရွိသည္။)(4.5.2011ေန ့တြင္ရိုက္ယူထားပါသည္ )
ေဂါ၀ိႏၵရွင္ရေသ့လည္း   ေမာင္ႏွမတို႔ လက္ ၀ယ္ရွိေသာ  ဓာတ္ေတာ္ကို   ယူေဆာင္ကာ  ရဟႏၱာ  သြားရာလမ္းကို
တမ္းမွန္းလ်က္   လိုက္ေလရာ  ျမတ္အရဟံ   မေထရ္ပ်ံသည္   ေဂါ၀ိႏၵရေသ့   လိုက္လာေၾကာင္းကို   သိသျဖင့္   မဏိေသလာ
စိမ္းျပာ၀ါေမာင္း တစ္ခုေသာ ေတာင္ေစာင္းမွ  ၾကည့္ေမွ်ာ္ေတာ္မူေလသည္။
(ယင္းေတာင္ကို  “ၾကည့္ေမွ်ာ္ေတာင္ ” ဟူ၍ ယခုတိုင္  ေ၀ါဟာရ  မပ်က္ျပားဘဲ ထင္ရွားစြာ ရွိေလသည္။ ။
တစ္နည္းမွာ  ေဂါ၀ိႏၵရေသ့သည္   ရွင္အရဟံကို   အမွီလိုက္ရာ  မ်က္ေျချပတ္သျဖင့္   ေတာင္ထိပ္မွတက္၍
ၾကည့္ေမွ်ာ္ေသာေၾကာင့္  “ၾကည့္ေမွ်ာ္ေတာင္ ” တြင္ေၾကာင္းကိုဆို၏။ ႏွစ္သက္ရာယူၾကေလ။)
၄။ ရပ္ခံေတာင္ျမင့္  (ရပ္ခံေတာင္ ) ေစတီေတာ္
ယင္းမွတဖန္   ျမတ္အရဟံသည္   ရပ္ခံတန္ ႔ စားလ်က္ေနေသာ  ေတာင္ကို   “ရပ္ခံေတာင္ ”  ဟုတြင္၍  ယခုအခါ
“ခံေတာင္ျမင့္ ” ဟုေခၚၾကေလသည္။
(ရာဇ၀င္တစ္ေစာင္၌  ဆိုသည္ကား  ယင္းရပ္ခံေတာင္   အနီးရွိ   ကႏိုင္းငယ္ျမိဳ႕တြင္   စႏၵသာရ  မင္းသည္   မြန္တို ႔
၏ရန္ကို  ေၾကာက္၍ တပ္ၾကီးတည္ေလသည္။ ထိုခံတပ္အတြင္းရွိ  ေတာင္ျမင့္တစ္ခုေပၚတြင္  ဘုရားေစတီ  တည္ထားကိုးကြယ္
ေသာေၾကာင့္  ထုိဘုရားကို  “ခံတပ္ျမင့္ဘုရား” ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ေတာင္ကိုလည္း “ခံတပ္ျမင့္ေတာင္ ” ဟူ ၍ လည္းေကာင္း၊
ေတာင္ကိုလည္း  “ခံတပ္ျမင္ေတာင္ ” ဟူ၍  လည္းေကာင္း  ေခၚဆိုၾကရာမွ   ေႏွာင္းအခါ  အေခၚေရႊ ႕ေလ်ာ၍  ယခု   “ခံေတာင္ျမင့္ ”
ေခၚဆိုၾကေၾကာင္း ေရးသားထားရွိ  ေလသည္။)
ယင္းခံေတာင္ျမင့္ဘုရား  ေစတီေတာ္ကား  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   အေနာက္   ေျမာက္ဘက္   ၄-မိုင္ခန္႔   ခရီးအကြာ
ထား၀ယ္ျမစ္အေနာက္ ဘက္ကမ္းတြင္  တည္ရွိ၍ ႏွစ္စဥ္  တေပါင္းလျပည့္၌ ဘုရားပြဲအၾကီးအက်ယ္  က်င္းပ ၾကေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ယင္းရပ္ခံေတာင္မွ   ေတာင္က်ေရကို   လူအမ်ားသံုးေဆာင္ရန္   တစ္ဖက္ဆည္ကန္   ျပဳလုပ္ထားသည္ကို
“ပိတ္က်အင္း” ဟုေခၚရာမွ  ယခုအခါတြင္  သ-အကၡရာတစ္လံုးတုိးလ်က္  “သပိတ္က်အင္း” ဟု  ေခၚဆိုၾကေလသည္။
“အရွင္ဘုရား  ေပးသနားေတာ္မူခဲ့ေသာ  စြယ္ေတာ္ဓာတ္တစ္ဆူကို   ေမာင္ႏွမ  ၂-ေယာက္တို   ့သည္   သူရသင့္ ,  ငါရသင့္
အခြင့္မလွ   ေဒါသျဖစ္ပြားၾကေသာေၾကာင့္   ထိုေမာင္ႏွမ  ၂-ေယာက္တို ႔ ကို   သနားေတာ္မူရင္းအတိုင္း  တစ္ဆူေသာ
ဓာတ္ေတာ္ျမတ္ကို  ေနာက္ထပ္ရလိုပါသည္ဘုရား” ဟုေလွ်ာက္ေတာင္းေလ၏။
ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္သည္   ေပးခဲ့ရင္းျဖစ္ေသာ  စြယ္ေတာ္ဓာတ္အစစ္ကို   ရေသ့ထံမွ   ေတာင္းယူျပီးလွ်င္
အဓိ႒ာန္ျပဳေတာ္မူေသာခဏ၌  ဓာတ္ပြားတစ္ဆူ   ျဖစ္လာ၍   ၂-ဆူေသာ  ဓာတ္ တို႔ ကို   ဒါယကာ  ေမာင္ႏွမတို ႔ အား
ေပးဘိေလာဟု  မိန္႔ေတာ္မူျပီးလွ်င္   အရိမဒၵနာ ေပါကၠံျပည္သို ႔ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္   ၾကြသြားေတာ္မူေလ၏။ ေဂါ၀ႏၵ   ရေသ့ လည္း
ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏွူး နဖူးေျမထိ  ရွိခိုးဘိ၍  မိမိေနရာ မွီအံုးေတာင္သို  ့  ျပန္လာခဲ့ျပီးလွ်င္  ပါလာေသာ  ဓာတ္ေတာ္  ၂-ဆူကို  ေမာင္ႏွမ
၂-ေယာက္တို ႔ အား ၾကည္ျဖဴစြာ ေပးအပ္ေလ၏။
၅။ ေမာင္ႏွမ ၂-ေယာက္  ဘုရားတည္ၾကျခင္း
ေမာင္ဇံသည္   မိမိရရွိသည့္   ဗုဒၶစြယ္ေတာ္ျမတ္ကို   အဘယ္အရပ္၌  ဘုရားတည္ရေသာ္   ေကာင္းပါ  အံ့နည္းဟု
ဆင္ျခင္ရာတြင္  ဤသို  ့အၾကံျဖစ္ေပၚေလ၏။
“ရွင္ေတာ္ျမတ္စြာသည္  အစိေႏၱယ်ဂုဏ္ျဖင့္  ျပည့္စံုေတာ္မူေပသည္။ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ စြယ္ေတာ္ဓာတ္   သည္လည္း
မၾကံအပ္ေပ  မၾကံစည္ႏိုင္ေသာ  အစိေႏၱယ်ဂုဏ္ႏွင့္ပင္   ျပည့္စံုရာေသာ  အေၾကာင္းရွိေပလိမ့္မည္။
ငါအလိုရွိအပ္ေသာအရပ္တြင္   မတည္ဘဲ  စြယ္ေတာ္ဓာတ္ညႊန္ျပရာအရပ္၌  တည္ထား  ဌာပနာမည္ ”  ဟု   အဓိ႒ာန္   သစၥာျပဳ၍
ေကာင္းကင္သို  ့ေျမွာက္ရာ စြယ္ေတာ္ဓာတ္ျမတ္သည္  ေ၀ႆ၀ဏၰကုန္းစပ္နတ္ေရကန္  အေပၚ၌ ပ်ားပိတုန္းကဲ့သို  ့   ပ်ံ ၀ဲလ်က္
တည္ေလ၏။
ယင္းေနရာ၌  ဘုရားတည္ျပီးလွ်င္   ဓာတ္ေတာ္ ၀ဲသည္ကို   အစြဲျပဳ၍  “ရွင္ဓာတ္ ၀ဲ”  ဟု   သမုတ္ေလသည္။  ေနာင္အခါ
အေခၚ ပ်က္ျပားသျဖင့္  “ရွင္ဓား၀ယ္ဘုရား” ဟူ၍ အခ်ိဳ႕ေခၚဆိုၾကေလသည္။
(ယင္း  ရွင္ဓာတ္ ၀ဲေစတီေတာ္ကား   ထား၀ယ္ျမိဳ ့မွ  ေျမာက္ ဘက္   ထား၀ယ္ႏွင့္  ေရးျမိဳ႕သြား ေမာ္ေတာ္ကား  လမ္းအနီး
ခရီး ၇-မိုင္အကြာတြင္  တည္ရွိေလသည္။ ႏွစ္စဥ္  တပို  ့တြဲလျပည့္၌  ဘုရားပြဲေတာ္  အၾကီးအက်ယ္  ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။)
၆။ ရွင္သလြန္ေစတီေတာ္
ႏွမ  မယ္ေဇာကား  မိမိရရွိေသာ  စြယ္ေတာ္ဓာတ္ျမတ္ကို   ထား၀ယ္ျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္းရွိ   ျမတ္စြာဘုရား၏
ျမသလြန္ေတာ္ကို   တည္ထား  ဌာပနာဖူးသည့္   ေစတီ၌  ထပ္မံ၍  ဌာပနာျပီး  ျပဳျပင္တည္ထား  ေသာေၾကာင့္   ေရွးတည္ရင္း
အမည္ေဟာင္းအတိုင္းပင္  “အရွင္သလြန္ေစတီေတာ္ ” ဟု  တြင္ေလသည္။
ယင္းေမာင္ႏွမ  ၂-ေယာက္တို႔ တည္ထားသည့္   ေစတီေတာ္မ်ားမွာ  ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၅၀-ခုႏွစ္အတြင္း
ျဖစ္ေလသည္။ (က်မ္းတစ္ေစာင္၌ ၈၈၆-ခုႏွစ္ဟု  ဆိုသည္။)
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
သမႏၱရာဇာ နတ္ရြာစံေတာ္မူျခင္း
သာဂရျမိဳ  ့ကို   အုပ္စိုးေတာ္မူေသာ  သမႏၱမင္းျမတ္သည္   ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၅၀-ျပည့္ႏွစ္၊  စည္းစိမ္   (၃၀)
သက္ေတာ္   ၆၂-ႏွစ္တြင္   နတ္ရြာစံေတာ္မူေလ၏။  ထိုမင္း၌  သားေတာ္ ,  သမီးေတာ္   ထီးညႊန္ ႔ ,  နန္းညႊန္ ႔ မရွိရစ္ေသာေၾကာင့္
ဆက္ခံစိုးအုပ္မည့္သူ  မရွိလတ္ရကား မွဴးမတ္ႏွင့္  ျပည္သူလူထု  သေဘာတူတိုင္ပင္၍ နန္းတင္ရန္  မင္းျမတ္ကို  လကၡဏာဖတ္
ပုဏၰားေတာ္တို  ့ႏွင့္  သင့္ေလ်ာ္စြာ ေရြးခ်ယ္ၾကေသာ အခဏ္းကား -
နန္းရင္း၀န္   … “သုဘာ-  ပီယ၊  သစၥ   -  ဓမၼာ၊  ၀ါစာ  ေလးတန္၊  အဂၤါမွန္ႏွင့္၊  ဉာဏ္သုခမိ န္၊  ႏွုတ္ ၀ရဇိန္ေၾကာင့္၊
ဂုဏ္သိန္ေတာက္ေလာင္း၊  ေရႊစလြယ္အပ္၊  ရာထူးေတာ္   ျမတ္လွသည့္၊  အမတ္တို   ့ဗ်ာ့။   သတင္းေပၚထြက္၊  နတ္စည္ႏွက္သို   ့၊
ရွစ္မ်က္ႏွာရပ္၊ ျဗည့္စင္ခတ္လ်င္၊ န၀ရတ္ေရၾကည္၊ စိန္ရတည္သို  ့၊ကြန္  ့လည္ရစ္ ၀ိုင္း၊  ထ၀ွါရ႒ံ၊  တနာမံႏွင့္၊ နက္သံတိုင္းတြင္၊
ကသိုဏ္းမ႑လီ   -  ပတၱျမားေငြဓာတ္၊  ႏွစ္ေထြစပ္၊  ျမတ္တာရီကဲ့သို ႔ ၊  မဟီခ်က္ခ်ာ၊  စည္မ်က္ႏွာတြင္၊  ေနဇာကုကၠိဳ၊
သေျပညိဳႏွင့္၊  ေ၀စိုဖ်န္းသ၊  ၾကငွန္းလွ၊  သာဂရျမိဳ  ့ၾကီးတည္ေလသည္။   ထို   ့ျမိဳ႕ အတြင္း၊  မင္း,  ဆင္းရဲသား၊  ပုဏၰား  ပုေဏၰး၊
သူေဌး  သူၾကြယ္၊  ကုန္သြယ္ကစ၊  သေဘာမွ်၍၊  သမၼတရာဇာ၊  ေကာင္းစြာေျမွာက္တင္၊  ရွစ္ပလႅင္ ၀ယ္၊  “ဘုရင္သမႏၱ ”
ေခၚေ၀ၚၾကလ်က္၊  ရာဇဓမၼံ၊  မေဖာက္ျပန္ဘဲ၊  နတ္ထံဌာနီ၊  ကြန္ ႔ျ မန္းခ်ီ၊  တိုင္းျပည္   ေခ်ာက္လ်က္   ရွိခဲ့သည္။  ရာဇဂၤေဏ၊
ပလႅင္ေဘြ၀ယ္၊  ဘိေသဆြတ္ဖ်န္း၊  ထြက္ၾကငွန္းတြင္၊  ေရႊနန္း  ႏြယ္ညြန္ ႔ ၊  လယ္သလြန္႔ ၌၊  ခ်ယ္ကြန္႔ေႏွာင့္ဖြဲ႕၊
မရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ၊  မိမဲ့ဖကြယ္၊  သားသူငယ္ကဲ့သို ႔ ၊  ပူဖြယ္မ်ားစြာ၊  ရွိၾကတာေၾကာင့္၊  ရာဇာဘုန္းလူ၊  ေျမွာက္ထိုက္သူကို၊
ေရြးယူဖုိ ႔ ရန္၊ ျပဳစီမံၾက၊ တိုင္းႏိုင္ငံ  နယ္အတြင္းမွာ၊ သတင္းေတာ္မၾကားေသးဘူးလား အမတ္မင္းတို  ့။ ”
အေနာက္ ၀န္   … “သည္လိုပါ  နန္းရင္း၀န္မင္း၊  ကၽြႏိုပ္တို ႔ ထား၀ယ္တိုင္းတြင္ ၊  ရစ္သိုင္း  ကနကၠဒဏ္၊  နန္းစံအုပ္ခ်ဳပ္ ၊
မင္းလုပ္ျခင္းငွာ  စြမ္းႏိုင္ေသာ  အသိပညာ၊  ႏြယ္လာမညိွဳး၊  တန္းခိုးတက္ေ၀၊  အသေရရွိေသာသူကို
ေရြးေကာက္ရွာၾကံျခင္းသည္၊  မ်ားစြားပင္   ရႏိုင္ပါသည္။  သို ႔ ပင္   ရႏိုင္ျငားေသာ္လည္း၊  အမ်ားျပည္သူ၊  သေဘာတူမွသာ၊
ထီးျဖဴေဆာက္စိုက္၊ မကိုဋ္ဆင္ယင္ ၊ ဘုရင္ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။ ယင္းသို  ့ျဖစ္၍  ၊ ျပည္ခ်စ္တဲ့သူ၊ ပေဂးလူကို၊ ေရြးယူသည္မွာ၊
ေန႔ ရက္သာၾကာေရာ့မယ္၊ ေအာင္ဘာေလ ေကာက္ၾကစို  ့ရဲ ့အမတ္မင္း။ ”
ဂုဏ္ ၀န္  … “ေသးေသးႏုပ္ႏုပ္၊ ဖြင့္လို  ့မွ  ထုတ္တတ္ပေလ၊ မဟုတ္တဲ့ၾကံကို  ၊ဉာဏ္ဖန္၍ မေျပာပါႏွင့္  အမတ္မင္း”
အေနာက္ ၀န္   …  “ေကာင္းလွေပါ့၊  မဟုတ္တဲ့   အၾကံကို၊  ဉာဏ္ဖန္၍  မေျပာရတာျဖင့္၊
သေဘာက်ကၽြႏိုပ္သည္လိုလုပ္ခ်င္တယ္၊  ေရႊရုပ္ပမာ၊  လွပစြာေသာ  ကညာငယ္ေလးဦးကို၊  အထူးတန္ဆာဆင္၊
မိဖုရားေျမွာက္တင္၍၊ ရွင္ဘုရင္ - အခ်ဳပ္ကဲကို၊ ကၽြႏိုပ္ပဲ လုပ္ပါေတာ့မယ္  အမတ္မင္း။”
ဂုဏ္ ၀န္   … “အိုဗ်ာ့   အေနာက္ ၀န္မင္း၊  မင္းၾကီး  အသက္အရြယ္လဲ  ၾကီးလွျပီ၊  ေရာက္တတ္ရာ  စကားေတြကို၊
ေတာ္ေတာ္ေျပာ၊ ေခါင္းေမြးဆြတ္ဆြတ္ျဖဴျပီဗ်ာ့။”
ေနာက္ ၀န္   … “အသက္အရြယ္ၾကီးလို႔   ေခါင္းေမႊးဆြတ္ဆြတ္ျဖဴတယ္   မွတ္ထင္ေတာ္   မမူပါႏွင့္၊
ဆံပင္ေဟာင္းလြန္လို ႔ေငြရည္ပြတ္ထားတာပါ အမတ္မင္း။”
နန္းရင္း၀န္   … “အေနာက္ ၀န္မင္းက  တဆိ တ္သည္းခံအံုးဗ်ာ၊  ေျပာခြင့္   ဆိုခြင့္ရွိသမွ်ကို   ေျပာၾကရေအာင္၊
ျဖတ္ထံုးျဖတ္ပံု၊  အလံုးစံုကို၊  အကုန္ထင္လင္း၊  ၀န္ရွင္မင္းတို   ့။   ယြင္းမကြက္၊  သတင္း  ထြက္သည္မွာ၊  ေရွ   ့ဘက္ကမ္းေဘာင္၊
မွီအံုးေတာင္ ၀ယ္၊  ဘုန္းေခါင္တာပသ၊  ေဂါ၀ိႏၵသည္၊   ပုတၱမျခား၊  ေမြးျမဴထား၊  ပတၱျမားရုပ္ႏွယ္၊  လြန္တင့္တယ္၊
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ႏွစ္သြယ္ေမာင္ႏွမ  ရွိသတဲ့။  ေယာကၤ်ားကေလး၊  ဇမၺဴေသြးမွာ၊  ေရးေရးရာရာ၊  အျဖာျဖာ၌  လိမၼာကၽြမ္းက်င္၊  ေဗဒင္   ပိဋကတ္၊
အရပ္ရပ္ကို၊  ႏွံ   ့စပ္လွစြာ၊   သစၥာ  -  ဓမၼ၊  ၀ီရိယႏွင့္၊   စာဂျပည့္စံု၊  သတၱဂုဏ္လည္း၊  မသံုမဖည္၊  အာဇာနည္သို   ့၊   အရွည္အခ်င္း၊
ၾကည္သတင္းကို၊  ျပည္ တြင္းျပည္ပ၊  ေျပာဆိုၾက၊  မုခ်အကယ္   မွန္လိမ့္မည္။  ရာဇလကၡဏာ၊  ပါ  -မပါကို၊  ဆရာျဗဟၼေဏာ္၊
ပုဏၰားေတာ္တို  ့ႏွင့္၊  အေျမာ္အေထာက္၊ အကဲေပါက္ခဲ့လွ်င္  မင္းေျမွာက္ဖို  ့မသင့္ေပ  ဘူးလား အမတ္မင္းတို  ့။ ”
အတြင္း၀န္   ၄-ပါး၊  အျပင္ ၀န္   ၄-ပါး၊  မင္းခစားႏွင့္၊  ျပည္သားျပည္သူတို႔ ကလည္း  အသီးသီး  အ၀၀
မင္းေျမွာက္ထိုက္ေၾကာင္းကို  သေဘာညီညႊတ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကေလ၏။
၂။ ေဂါသိႏၵရွင္ရေသ့ထံ  ၀န္ၾကီးမ်ား ေလွ်ာက္တင္ျခင္း
ယင္းသို   ့ညီညႊတ္ေသာ္အခါ   နန္းရင္း၀န္အမတ္ၾကီးသည္   ေ၀ါေတာ္ ,  ယာဥ္ေတာ္ ,  ဆင္ေတာ္ ,  ျမင္းေတာ္၊  ေရႊေလွ   -ေရႊေလာင္း၊  တပ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊  ျခံရံကာျဖင့္၊  တူရိ ယာငါးပါး၊  ပတၱျမားပန္းေတာင္း၊  ကြမ္းေလာင္း  -  ကြမ္းခြက္၊  သန္လ်က္ ,
ေျခနင္း၊  သင္းက်စ္မကိုဋ္၊  ေဆာက္စိုက္ထီျဖဴ၊  ညီးလူထိန္လွ်င္၊  သားျမီးယပ္ေက်ာက္စီ၊  စံုျဖာျဖာ  -  ကိုးန၀ရတ္
လင္းေတာက္လ်က္၊  မင္းေျမွာက္ေသာ  အခန္းတို ႔ ၌နည္းလမ္းရွိ   ျမတ္တန္ဆာတို ႔ ကို၊  စံုလင္စြာ  ခင္းက်င္းလ်က္ ၊  ျမိဳ  ့တြင္းမွ
ခ်ီထြက္၍၊  ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္း  အေရွ ႕၌၊  ရွင္ရေသ့   သီတင္းသံုးသည့္၊  ေတာင္မွီအံုး၊  ရပ္ခမ္း၀ါသို႔ ၊
ဗိုလ္ပါအလံုးအရင္းတို ႔ ကပ္ခ်ည္းဆိုက္ေရာက္ၾကေလ၏။
ယင္းေနာက္   အတြင္း၀န္   ေလးေဖာ္ႏွင့္   ပုဏၰားေတာ္   ရွစ္ေယာက္တို ႔ သည္   “ျမေက်ာက္ေသလာ  ေ၀ဆာ  ရိပ္လြႊမ္း
သခၤမ္းေက်ာင္းတြင္းသို႔ ၀င္၍ အရွင္ရေသ့အား ေလွ်ာက္ၾကား ေတာင္းပန္ျပီးလွ်င္  ေမာင္ဇံ၏ လကၡဏာကို  ဆင္ျခင္လတ္ေသာ္
“မဟာပုရိသ၊  နာယကနိမိတ္၊  နရိဒၶိဂုဏ္၊  အလံုးစံုတို ႔ ကို၊  အကုန္ထင္ျမင္၍၊  ဘုရင္သမၼဳတိ၊  ေလာကီ့မကုိဋ္၊
ျပဳထိုက္ေသာသူေပတည္း”  ဟု   အံ့ခ်ီးေထာမနာ  ၾသဘာေကာင္းခ်ီး  ေပးျပီးေသာအခါ  ဆရာေတာ္   ေဂါ၀ိႏၵထံ   ေမာင္ႏွမ  ၂-ေယာက္စလံုးကိုပင္  ေတာင္းခံၾကေလ၏။
ေဂါ၀ိႏၵရွင္ရေသ့လည္း   မခ်မ္းေျမ့ေသာစကား၊  နားမသက္သာေအာင္   ဆိုလွာဘိသည္ဟု၊  မခ်ိပင္ပန္း၊
စိတ္ ၀မ္းကြဲေၾကမတတ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊  သူေတာ္ေကာင္းလကၡဏာ၊  ကင္းကြာေရြ႕ေလ်ာ၊  သေဘာေသးႏုပ္၊
ေထြးရွုပ္ယွက္တင္၊  သံေယာစဥ္ႏွင့္   ေနခ်င္ေသာ  ရေသ့ၾကီးပါတကားဟု၊  အမ်ားျပစ္ဖြဲ႕၊
ကဲ့ရဲ့သျဂၤိဳဟ္မည္ကိုစိုးသည္လည္းတစ္ေၾကာင္း၊  ထိုကေလး  ၂-ေယာက္၊  အခ်ိန္အရြယ္ေရာက္လ်က္ႏွင့္၊  ခ်ီ းေျမွာက္
မ,စရာလည္း  ငါမတတ္ႏိုင္ေခ်၊  သူတို ႔ ဘုန္းကံ၊  အက်ိဳးေပး  အခ်ိန္တန္ေသာ္ေၾကာင့္၊  ႏိုင္ငံျပည္သူ၊  သေဘာတူ၍၊  ေသာဆူ
ညံေသာင္း၊  စိုးအုပ္ေတာ္   မူလိုပါေၾကာင္းႏွင့္၊  ဦးေခါင္းညြတ္က်ိဳး၊  ဆက္စံုလက္ကို၊  ထိပ္ခါမိုး၍၊  ရွိခိုးေတာင္းခံ   လိုက္ခိုက္ကို၊
ထည့္လိုက္မွေတာ္ခ်ိမ့္မည္ဟု၊ လိွုက္ဆူျပင္းျပ၊ ခင္းမလွေသာ ေဒါမနစိတ္ယုတ္ကို၊ ႏွိပ္ခ်ဳပ္ကာ ထည့္အပ္လိုက္ရွာေလ၏။
သာဂရျမိဳ  ့သား၊   ၀န္ၾကီးမွဴးမတ္မ်ားလည္း၊  အားရ၀မ္းသာေသာေသာညာလ်က္၊  တူရိယာငါးမည္၊  ေျမွာက္ခ်ီက်ဴးရင့္၊
ေနရာျမင့္သို ႔ ၊  အရွင့္သားေတာ္၊ မင္းႏွစ္ေဖာ္တို ႔ ၊ ျမန္းတက္ေတာ္မူပါ ဘုရားဟု၊ ေ၀ါယာဥ္  အေဆာင္အရြက္တို ႔ျ ဖင့္၊ ညြတ္လ်က္
ခံလွာၾကကုန္၏။  ေမာင္ႏွမ  ၂-ေယာ္တို ႔ လည္း  ေဂါ၀ိႏၵဆရာေတာ္အား   ရွိခိုးျပီးလွ်င္   ရတနာေ၀ါယာဥ္ ထက္သို ႔
စီးတက္လိုက္ပါသြားၾကေလ၏။
……………………………..
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဘုရင္သမၺန္ , ရွင္ဇံ , နႏၵိယ
သာဂရျမိဳ့   ေရာက္လွ်င္၊  သဘင္ညီလာ၊  ဗိုလ္ပါ၀န္းလ်ား၊  ပုဏၰားျဗဟၼဏ၊  သခၤလက္်ာ၊  ေနဇာသေျပ၊
ေအာင္ပန္းေခၽြလ်က္၊  ရေ၀ဘံုပ်ံ၊  ဘိသိက္သြန္းႏွံ၍၊  “သမၺႏၶ ”  သမုတိဟု၊  တုမရွိ   ဥကသၤ၌၊  ၀ိဇယစည္ၾကီးကို၊   ရိုက္တီး၍
နန္းတင္ၾကေလ၏။
[ယင္း  သမၺန္   (သမၺႏၶ )  မင္းကို   ရွင္ဇံမင္းဟု၍လည္းေကာင္း၊  နိႏၵိယမင္းဟူ၍လည္းေကာင္း
ေခၚေ၀ၚသမုတ္ၾကေသး၏။]
သမၺန္မင္းသည္၊  ႏွမရင္း  မယ္ေဇာအား၊  စိတ္မေနာ္   ၾကည္ရႊင္ေလေအာင္၊  မ်ားေျခြေရြ  -  ရံခလ်က္၊  သု ၀ဏၰ
ေဆာင္ျပာသာဒ္ဟု၊  ပန္ထပ္ထပ္   သဇင္ၾကိဳက္လ်က္၊  တပင္တိုင္နန္းထီးတြင္၊  မင္းသမီးအရာျမတ္ကို၊  ခန္ ႔ အပ္
ေပးသနားေတာ္မူေလ၏။
သမၺန္မင္း  နန္းတက္၍  ရ-ရက္ေျမာက္ေသာေန႔ ၌  ေဂါ၀ိႏၵဆရာေတာ္ကို   ျမစ္အေနာက္ဘက္သို ႔ ပင့္ေဆာင္ကာ
ၾကက္ဥေတာင္အရပ္တြင္  ေက်ာင္းသခၤမ္း ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္း ကိုးကြယ္ထားရွိေလသတည္း။
၁။ ကုသိုလ္ေတာ္  ရွင္ဓာတ္ ၀ဲဘုရား ကို  ထပ္မံျပဳျပင္ျခင္း
ရွင္ဇံ   မင္းအျဖစ္သို႔   မေရာက္မီက  ရွင္အရဟံ   ရဟႏၱာ  သနားေတာ္မူခဲ့ေသာ  စြယ္ေတာ္ဓာတ္ကို   အဓိ႒ာန္အရ
မိခင္ငါးခံုးမက်က္စားခဲ့ဖူးသည့္   ေ၀ႆ၀ဏၰကုန္းစပ္   နတ္ေရကန္၌  ၀ဲပ်ံသျဖင့္   အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္   ယာယီတည္ထားသည့္
ေစတီေတာ္ကို   မွဴးမတ္ျပည္သူ   လူထုအမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္   ညီညြတ္ၾကလ်က္   သတိုးမင္းၾကီး  မင္းလွ   မဟာေဇယ်သိန္၊
ေရႊျပည္မင္းၾကီးက  စစ္ကဲအခြန္ ၀န္မင္းၾကီး၊  အတြင္း၀န္၊  ၀န္ေထာက္   စေသာ  ေရႊျမိဳ  ့ေတာ္ေန  အရာရွိတို ႔ ကို   ေနရာတက်
စီမံခန္   ့ခြဲ၍   နတ္ေရကန္ကို   ေျမဖို   ့ျပီး   ဌာပနာတိုက္ႏွင့္တကြ  ဘုရား  ေစတီေတာ္ကို   တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ရန္   သတိုးမင္းၾကီး
မင္းလွ   မဟာေဇယ်သိန္   ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာသည္   ေကာ္ေထာင္းရန္   ေမာင္းဆံု   နႏၵမိတ္အား  ၾကပ္မေစ၍  ေကာ္ေထာင္းရန္
စီမံေလ၏။
ေတာင္ျပင္မင္းၾကီး သတိုးသီရိနႏၵေဇယ်သိန္ကိုမူ  အုတ္ပန္းရံဆိုင္ရာ ျပဳလုပ္ရန္  ၾကပ္မေစ၏။
၂။ ေကာ္ေထာင္း ထား၀ယ္ေတးသီခ်င္းမ်ား
မိန္းမမ်ားသည္   ဆန္ဖြပ္ ,  ေမာင္းေထာင္း,  ေကာက္စိုက္ ,  ေကာက္ရိတ္ ,  ထင္းေခြ  စသည့္   ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
အလုပ္မ်ားကို   လုပ္ကိုင္ၾကသည့္အခါ  မိမိတို ႔ ဆံပင္မ်ား  ဖားရရား  မျဖစ္ေစရန္   တဘက္ပု ၀ါမ်က္သုတ္ေစေသာ
အထည္အ၀တ္မ်ားတို  ့ျဖင့္  မိမိတို  ့ေခါင္း၌  ခ်ည္ပတ္ထားေလ့ရွိၾကသည္။
ယင္းသို႔   ခ်ည္ပတ္ရာ၌  အစမွာ  အတိုတစ္စႏွင့္   အရွည္တစ္စထြက္၍ေနသျဖင့္   အရွည္တစ္စကို
ေပၚသို ႔ ပစ္တင္ထားရေလသည္။
အခ်ိန္ကား  အရုဏ္က်င္း၍  လင္းၾကက္ေဆာ္ေလျပီ၊  ရြာဦးေက်ာင္းမွလည္း  ကုလားတက္ေခါက္သံ   ၾကားရေလျပီ၊
ယင္းအခ်ိန္ ၀ယ္   ေကာ္ေထာင္းရန္အတြက္   ဆိုင္ရာမွ   ဆင့္ဆို   ထားရွိသည့္အတိုင္း  အပ်ိဳေခါင္း  မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္က
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ေခါင္းေပါင္းႏွစ္စကို   တစ္စပစ္တင္ျပီး  ဘုရင္ကိုးကြယ္သည့္   ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသို ႔   ေကာ္ေထာင္း၀င္ၾကရန္
ထား၀ယ္သီခ်င္းျဖင့္  သီဆိုကာ ႏွိုးေဆာ္လိုက္သည္မွာ -“ေခါန္ေပါန္  ေႏွ  ့စ၊
တစ ပစ္တန္၊
ဘုရင္  ေကႅာန္  ေကာ္ေထာန္ ၀မ္ေဂ့စို  ့ေလ၊
မယ္ညားေ၀့ ”
ဟူ၍ သီဆိုကာ လမ္းတေလွ်ာက္  အိမ္ရွိလူမ်ား ၾကားသိၾကရေအာင္  လိုက္လံႏွိုးေဆာ္ေလသည္ ။
မွတ္ခ်က္  …   ေခါန္ေပါန္  ေႏွ  ့စ       = ေခါင္းေပါင္ း ႏွစ္စ၊
တစ္စ ပစ္တန္       = တစ္စ ပစ္တင္၊
ဘုရင္ေကႅာန္       = ဘုရင္ေက်ာင္း၊ ဘုရင္ကိုးကြယ္သည့္ေက်ာင္း
ေကာ္ေထာန္ ၀မ္ေဂ့စို  ့ေလး   = ေကာ္ေထာင္း၀င္ၾကစို  ့ေလး၊
မယ္ညားေ၀့       = မယ္တို  ့ေရ။
ယင္းအခါ  အိမ္တစ္ေဆာင္မွ   ငါးပိဖုတ္ဆီဆမ္းႏွင့္   ထမင္းၾကမ္းစားေနသူ   မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က  စားျပီးလွ်င္
ျမန္ျမန္လိုက္လာမည့္  အေၾကာင္းကို  ထား၀ယ္သီခ်င္းျဖင့္ပင္  ျပန္၍ သီဆိုလိုက္သည္မွာ -“ပိဖု  ဆီဆမ္း၊ မွန္းရွမ္း
ျဗန္းျဗန္စားပီး လိုက္လာမယ္ေလး၊
မ-လို  ့ေ၀း”
ဟူ၍ ဆိုလိုက္ေလသည္။
မွတ္ခ်က္  …  ပိ ဖု     = ငါးပိဖုတ္၊
မွန္းရွမ္း   = ထမင္းခ်မ္း၊
ျဗန္းျဗန္    = ျမန္ျမန္၊
မ-လို  ့ေ၀း   = အစ္မေရ၊
ဤသို   ့ျဖင့္   ေယာက္်ား  လူပ်ိဳေခါင္းႏွင့္   ဆယ္အိမ္ေခါင္းမ်ားကလည္း  အစုလိုက္ ,  အစုလိုက္ ,  ဆိုင္ရာ,  ဆိုင္ရာ  ႏွိုးေဆာ္ၾကကာ
ေကာ္ေထာင္းရန္  သြားၾကေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ေကာ္ေထာင္းရန္  ေမာင္းဆံုမ်ားမွာလည္း ေယာက္်ား တစ္သန္ ႔ , မိန္းမ တစ္သန္ ႔  ခြဲျခား၍  ထားရွိေလသည္။ ေမာင္းဆံု  တစ္ဆံု ,
တစ္ဆံု၌ကား  ၂-ေယာက္ ,  ၃-ေယာက္တို့က  ေမာင္းတံကိုနင္း၍  အျခား  ၂-ေယာက္ ,  ၃-ေယာက္တို ႔ ကမူ   ဆံုးတြင္းသို ႔
ထည့္သူတို  ့ကထည့္ျပီး  ညက္လွ်င္  ခပ္သူတို  ့က  ခပ္ယူၾကေလသည္။
၃။ ေကာ္စပ္နည္း
“ၾကဇု  ဧက္ေကး၊ တင္လဲ ေဒြး၊
ကၽြဲေကာ္ -ပဥၥ၊ အံုတံုဆ”
ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
“ထံုးႏွင့္သဲ အမွ်ျပဳ၊
ဥသွ်စ္က်ိဳထုတ္၊ ေရတစ္မွုတ္၊
တင္လဲ ေနာက္ထပ္၊ ႏွစ္မွုတ္မွတ္၊
ကၽြဲေကာ္  ငါးမွုတ္၊ ေျခာက္စု  အံုတံု ” –
ဟူ၍လည္းေကာင္း ထား၀ယ္သူေဟာင္းတို  ့အဆိုရွိေလသည္။
ယင္းအဆိုရ  ထံုးႏွင္သဲကို   အမွ်စီ၍  ဆန္ခါႏွင့္ခ်ျပီး  လိုသေရြ႕စုပံုထားရသည္။  ယင္းပံု၏  အလယ္၌
တြင္းကေလးတစ္တြင္း ျပဳလုပ္ထားရွိရသည္။
“ၾကဇု   ဧက္ေကး”  ဆိုသည့္အရ  ၾကဇုေခါက္ကို   ေရစိ မ္ျပီး  ေရတစ္မွုတ္   သို႔ မဟုတ္   ဥသွ်စ္ေခါက္ရည္
တစ္မွုတ္။
“တင္လဲေဒြး (၀ါ) တင္လဲေနာက္ထပ္  ႏွစ္မွု တ္မွတ္ ” ဆိုသည့္အရ တင္လဲရည္  ႏွစ္မွုတ္။
“ကၽြဲေကာ္  ပဥၥ ” ဆိုသည့္အရ ကၽြဲေရကို  မီးဖုတ္ျပီး ေရစိမ္သည့္အရည္  ၅-မွုတ္။
“အံုတံုဆ” ဆိုသည့္အရ အံုတံုအေခါက္ကို  ေရစိမ္ျပီး ၎အရည္  ၆-မွုတ္။
ယင္းအဆ,  အခ်ိဳးတိုင္း  ထံုး၊  သဲမ်ားႏွင့္ဆလ်က္   အလိုရွိသေရြ႕  ထံုးႏွင့္သဲျဖင့္   ေရာစပ္ျပဳလုပ္   ထားသည့္
တြင္းထဲသို ႔ေလာင္းထည့္ရေလသည္။  ယင္းေနာက္   ယင္းတို ႔ အားလံုးကို   သမေအာင္   နယ္ျပီးလွ်င္   ေမာင္းဆံု၌  ထည့္၍
ေထာင္းၾကေလသည္။
“ဘ၀အသေခၤ်က  မယ္ႏွင့္ေမာင္မွာ  အတူေနခဲ့ဖူးသျဖင့္   ယခုဘ၀၌လည္း  မေသြဘဲ  ယွက္တြဲမည့္   မယ္ဇင္ပန္းက
ကမ္းလွမ္းျပဳကာ  ရွင္းရွင္   ေက်ာင္းသို႔  ေကာ္ေထာင္းရန္   လာေရာက္ၾကရေလသည္။သို   ့အတြက္   ေနာင္ႏွင့္မယ္   အတူတြဲလ်က္
ေကာ္ေထာင္းပဲြ၌  မယ္၏ပန္းဦး  ႏုႏုဖူးကို   ေရွ ႕ဦးစြာ  ေနာင္အား  ပန္ပါေစ့မည္   ျဖစ္ေသာ္ေၾကာင့္   အသြယ္သြယ္   အ၀၀
အေၾကာင္းအရာကို   မယ္သိရေအာင္   ေနာင္လွကမယ့္ကို   ေျပာျပစမ္းပါ”  ဟူ၍  ေကာ္ေထာင္းရင္း  မိန္းမက  သီဆိုလိုက္သည့္
ထား၀ယ္ဒိန္းသံသီခ်င္းကား -
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၄။ ထား၀ယ္  ဒိန္းသံသီခ်င္းမ်ား
“ဘ၀သံေခ်၊ အတူေန၊
မေသြယွစ္တမ္း၊ မယ့္ဇင္ပန္း။
ကမ္းလွမ္းျပဳကာ -ရွင္ရွင္ေကႅာန္၊ ေကာ္ေထာန္လာ၊
ေနာ္န္သာ မယ္န၊ ေကာ္ေထာန္ရ။
ေၾကာန္ကမလြဲ၊ ေကာ္ေထာန္ပြဲ၊
တူတြဲပန္းဦး၊ ႏုႏုဖူး။
ေရွ  ့ဦးေနာ္န္ကို၊  ပန္ေစ့မယ္၊
သြယ္သြယ္ ၀၀၊ မယ္သိရေအာ္န္။
ေနာ္န္လွ , မယ့္ကို  ေျပာပါေလ၊
ေအ - ေအ့  - ေအး - ေနာ္န္ေ၀့ ”
ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။
မွတ္ခ်က္  …  ဘ၀သံေခ်  = ဘ၀သေခၤ်
မေသြယွစ္တမ္း  = မေသြယွက္တမ္း၊
ရွင္ရွင္ေကႅာန္   = ရွင္ရွင္ေက်ာင္း (ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း)
ေကာ္ေထာ္န္လာ  = ေကာ္ေထာင္းလာ၊
ေနာ္န္သာမယ္န  = ေနာင္သာ မယ္ႏွင့္၊
ေၾကာန္က မလြဲ  = ေၾကာင္းက မလြဲ၊
ေနာ္န္ေ၀့   = ေနာင္ေရ့။
ယင္းသို႔  မိန္းမက စတင္၍ သီဆိုလိုက္သည္ကို  ေယာကၤ်ားက ျပန္လွန္ကာ - “ေရွးကျပဳခဲ့ဖူးသည့္  အေၾကာင္းေၾကာင့္
ေကာ္ေထာင္းပြဲ၌  ေမတၱာဆံုၾကရေပသည္။  ႏွစ္တစ္ ရာတိုင္တိုင္   ေပါင္းသင္းရန္   မယ္၏  ပန္းညႊန္ ႔ ဖူး  ႏုႏုကေလးကို   ေရွ   ့ဦးစြာ
ေနာက္ကပန္ပါမည္။  သို   ့ေၾကာင့္မယ္ႏွင့္ေမာင္မွာ   တေမာင္းတည္း  ေမာင္းဆံု   တစ္ခုတည္း  ေထာင္းခ်င္   ပါသျဖင့္   မယ္ကသာ
အေၾကာင္းရင္းျဖစ္ ျပီ  “ ဟူေသာ အေၾကာင္းကို  ထား၀ယ္ဒိန္းသံသီခ်င္းျဖင့္ပင္  ျပန္လွန္သီဆိုလိုက္သည္မွာ -“ေရွးေၾကာန္မလြဲ၊ ေကာ္ေထာန္ပြဲမာ၊
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
မနဲေမတၱာ၊ ေရွးကျပဳဒိ  - ခုတြိပါ။
သစၥာမခ်ိဳ ့၊  ႏွစ္  - ရာသို  ့၊
မရို  ့ပန္းဦး၊  ပန္းညႊန္  ့ဖူး။
ေရွးဦးေနာ္န္က ၊ပန္ပမယ္၊
ေမာန္ေဆာင္မလြဲ၊ တေမာန္ထဲ။
တူတြဲမၾကာ၊ ေထာန္ရွင္ပါ၊
မယ္သာေၾကာန္ရင္း၊ ျဖစ္ပီေလ။
ေအ - ေအ့  - ေအး - မယ္ေ၀့ ” –
ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။
မွတ္ခ်က္  …  ေရွးေၾကာန္မလြဲ    = ေရွးေၾကာင္းမလြဲ၊
ေကာ္ေထာန္ပြဲမာ  = ေကာ္ေထာင္းပြဲမွာ၊
ေရွးကျပဳဒိ  - ခုတြိပါ  = ေရွးကျပဳလို  ့  ခုေတြ ့ပါသည္၊
ေမာန္ေဆာင္မလြဲ  = ေမာင္းဆံုးမလြဲ၊
တေမာန္ထဲ    = တစ္ေမာင္းတည္း
ေထာန္ရွင္ပါ    = ေထာင္းခ်င္ပါသည္၊
မယ္ေ၀့       = မယ္ေရ့။
ယင္းေနာက္  ဗဟုသုတ ေပါၾကြယ္ ၀သည့္  အပ်ိဳေခါင္း တစ္ေယာက္က ျပန္လွန္၍ “ထံုးႏွင့္သဲ  အမွ်စီ၊  ဥသွ်စ္ေခါက္ကို
ထု၍  က်ိဳထားသည့္   အေရတစ္မွုတ္၊  တင္လဲေရ  ၂-မွုတ္၊  ကၽြဲေကာ္ေရ  ၅-မွုတ္၊  အံုတံုေခါက္ေရ  ၆-မွုတ္တို   ့ကို   ေရာစပ္ကာ
သမေအာင္နယ္၍  ဒို႔ေမာင္းဆံုထဲ၌  ထည့္ျပီး  မယ္ႏွင့္   လက္ဆံုတြဲယွက္ကာ  ေထာင္းရသည္မွာ  အဘယ္မွ်ေလာက္
၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာျဖစ္မည့္  အေၾကာင္း” ကိုသီဆိုလိုက္သည့္  ဒိန္းသံ  သီခ်င္းမွာ …
“ထူးန သဲန - အမွ်ျပဳ၊
ဥသွ်စ္က်ိဳထု၊ ေရတမွု။
တန္းလဲ ေနာ့က္ထပ္၊ ေႏွ  ့မွုမွတ္၊
ကြဲေကာ္ငါးမွု၊ ေျခာ့က္စုေအာင္ေတာင္။
ေနာ္န္ေနာ္န္မလြဲ၊ ႏို  ့ေမာန္ထဲမာ၊ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ထဲပါေတာင္။
လတ္ေဆာင္မယ္န၊ တြဲယွစ္ရ၊
ဖယ္မွ် ၀မ္းပမ္းသာမယ္ႏူးေလ။
ေအ - ေအ့  - ေအး - ေနာ္န္ေ၀့ ”
မွတ္ခ်က္  -   ထူးန သဲန   = ထံုးႏွင့္  သဲႏွင့္၊
ေရတမွု     = ေရတစ္မွုတ္၊
တန္းလဲေနာ့က္ထပ္၊ ေႏွ  ့မွုမွတ္   = တင္လဲေနာက္ထပ္  ႏွစ္မွုတ္မွတ္၊
ကြဲေကာ္  ငါးမွု   = ကၽြဲေကာ္ေရ ၅-မွုတ္၊
ေျခာက္စု  ေအာင္ေတာင္   = ေျခာက္စုအံုတံု၊
ႏို  ့ေမာန္ထဲမာ   = ဒို့ေမာင္းထဲမွာ၊
လတ္ေဆာင္မယ္န၊ တြဲယွစ္ရ  = လက္ဆံုမယ္ႏွင့္၊ တြဲယွက္ရသည္၊
ဖယ္မွ်၀မ္းပမ္းသာမယ္ႏူးေလ  = အဘယ္မွ်ေလာက္  ၀မ္းပမ္းသာမည္နည္း။
(ယင္းေကာ္ေထာင္း  ေတသီခ်င္းမ်ားကား  ယင္းဓာတ္ ၀ဲဘုရား   ေစတီေတာ္   တည္လုပ္သည့္   အခါကစ၍
ထား၀ယ္ေဒသရွိ   တျခားေသာ  ဘုရားေစတီမ်ား  တည္လုပ္သည့္အခါတိုင္း  ေကာ္ေထာင္း  ၾကသည့္အခါ  ေယာက္်ား,  မိန္းမ်ား
တေပ်ာ္တပါး  စုေပါင္းသီဆိုၾကသည္မွာ  ထား၀ယ္   ေရွးေခတ္   ယဥ္ေက်းမွုတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ေပသည္။  သို ႔ေသာ္   ယခု အခါ
တိမ္ေကာ္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေလျပီ။)
မယ္ေဇာအား မိဖုရားေျမွာက္ရန္  ၾကံစည္ျခင္း
တစ္ေန႔ သ၌  သာဂရျပည့္ရွင္  သမၺန္မင္းသည္   ဆရာေတာ္   ေဂါ၀ိႏၵရွင္ရေသ့အား   ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရန္   နန္းေတာ္တြင္းသို   ့
ပင့္သျဖင့္  ဆရာေတာ္ၾကြေရာက္လာ၍ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီ းေသာအခါ အတြင္း၀န္  ၄-ပါးတုိ  ့က  ဤသို  ့ေလွ်ာက္ထားၾကေလ၏။
“ဤေမွာင္ႏွမ  ၂-ဦးတို ႔ သည္   အရွင္ရေသ့၏  သားသမီးလည္းမည္ပါသည္၊  တပည့္လည္း  မည္ပါသည္။  သို ႔ျ ဖစ္၍
ယင္းေမာင္ႏွမ  ၂-ဦးတို႔ ကို   အထူးသျဖင့္   ေနရာခ်ထားရန္   အတြင္း၀န္ ,  အျပင္ ၀န္ ,  ျပည္သူျပည္သားတို႔ ပါ
အားလံုးသေဘာညီညႊတ္ၾကပါသည္။  ေရွးထံုးစဥ္လာ  အေၾကာင္ကိုရွာေသာ္   -  ၾသကၠာကရာဇ္မင္းၾကီး၏  သားေတာ္ ,
သမီးေတာ္မ်ားသည္   အမ်ိဳးမျပက္၊  တစ္ ၀မ္းဖြားခ်င္းကို၊  စုလ်ာရစ္ျခံဳ၍၊  ေရႊဘံုဌာန၊  ကပၸိလျပည္ေဘာင္ကို၊  တည္ေထာင္ေတာ္
မူဖူးေသာနည္းလမ္းအတိုင္း ျပဳလိုပါသည္ဘုရား” ဟု  ေလွ်ာက္ထားၾကေသာ္အခါ -ေဂါ၀ိႏၵရွင္ရေသ့က  “ငါကား  လူမွုကိစၥကို   လံု ႔ လမထုတ္စေကာင္းေခ်၊  သင္အမတ္တို ႔ ကသာ  ေတာ္သင့္သလို
ျပဳၾကေလေလာ့ ”  ဟုဆို၍  သမၺန္မင္းႏွင့္   မယ္ေဇာတို႔ အား  တရားသျဖင့္   ဆံုးမျပီးလွ်င္   ေက်ာင္းသခၤမ္းသို ႔   ျပန္ၾကြ
သြားေတာ္မူေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၀န္ၾကီးမ်ားကလည္း  ေဂါ၀ိႏၵဆရာေတာ္ရွင္ရေသ့   မိန္ ႔ ၾကားခဲ့သည့္အတုိင္း  သမၺန္မင္းႏွင့္   တိုင္ပင္ကာ  ႏွမ
မယ္ေဇာအား  နားခ်ရန္   လိမၼာသည့္   အထိန္းေတာ္ၾကီးတစ္ဦးကို   မယ္ေဇာ္ထံ   ေစလႊတ္လိုက္ေလ၏။  အထိန္းေတာ္ၾကီးလည္း
မိမိလိမၼာသလို   နည္းမရိယာယ္   အသြယ္သြယ္   အ၀၀တို ႔ျ ဖင့္   ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆို   ေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း  အားေျပာ့ကာ
အေဆြးတစ္မ်ိဳးပိုလ်က္  ေလးခ်ိ ဳးႏွင့္  ငိုလိုက္သည္မွာ -၁။ မယ္ေဇာငို  ေလးခ်ိဳး
“စိုးကဲရွင္  - ျမြက္တာကိုသိရေတာ့၊
အိုးမဲမင္  - မ်က္ႏွာမွာ ထိသည္ႏွယ့္
(အမယ္ေလး) ရွက္ပါဘိ  - မယ့္ျဖစ္အင္။ ။
သကၠရာဇ္ေဟာင္းကို၊ ႏွစ္ေပါင္း - မေရႏိုင္တဲ့။
ရေ၀ပိုင္  - သာကီယတို  ့ကို။
အားက်ကာ မိန္  ့ေတာ္ထားလိုက္တယ္၊
နားဆို  ့လို  ့နင္။  ။
ရွက္တာကို  - ေျပေအာင္  ျဖတ္ေသာ္လဲ၊
မ်က္ႏွာကို  - ေနေရာင္  - ဟပ္သလိုမို  ့  -စခန္းကုန္၊ နန္းဘံုျပာသာဒ္ကယ္က။
ေတာအရပ္  - ေခ်ာင္ရွိုခြင္၊
ေရွာင္ခို ၀င္မွ  - အပူေအး။ ။
ေမာက္အမာ၊
ေနာက္တစ္ခါ - သည္ပံုစကားရယ္ႏွင့္။
အရွက္ေတြ - ရက္ရွည္ျဖင့္  မပြားလိုဘူ  ့၊
(အမယ္မင္း) အားေျပာ့မွိဳင္ေငးတဲ့မွ  -(ေမာင္ ၾကီးေရ ) သြားေပါ့ျမိဳင္ေက်း။”
၂။ ေမာင္မေရွာင္ရြာဟု  ေခၚတြင္ျခင္း
ယင္းသို ႔ တမ္းတငိုေၾကြး  ဦးေခါင္းထက္၌  စိန္တဘက္ကိုတင္၍  ေရႊေငြ  ေက်ာက္သံႏွင့္   ေျခြရံ   အနည္းငယ္ကို
ေခၚေဆာင္ျပီးလွ်င္  ျမစ္အေရွ  ့ဘက္ရွိ  တစ္ခုေသာ ေတာအရပ္တြင္  တိမ္းေရွာင္ေနေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ယင္းအရပ္သည္   ေမာင္   ကိုႏွမက  ေရွာင္ေသာေၾကာင့္   “ေမာင္မေရွာင္ရြာ” “ေမာင္မယ္ေရွာင္ရြာ”  ဟူ၍  ေခၚတြင္ကာ
ယခုတုိင္စည္ကားေသာ ရြာၾကီးတစ္ရြာ ျဖစ္ေပသည္။ (ယင္းရြာကား ရွင္ဓာတ္ ၀ဲ ေစတီေတာ္ႏွင့္  မနီးမေ၀းတြင္  ရွိေလသည္။)
မယ္ေဇာ  ေပ်ာက္သြားေၾကာင္းကို   အထိန္းေတာ္ၾကီးက  သမၺန္မင္းထံ   သံေတာ္ဦးတင္လွ်င္   သမၺန္မင္းက
“ရိုင္းလိုက္ေလျခင္း  အထိန္းေတာ္ၾကီးရယ္၊  အကယ္၍  သေဘာေတာ္   မမွ်တာျဖင့္လဲ  နန္းမကို   သံေတာ္ဦးတင္လႊာ
ဆက္ကေရာ့ေပါ့ ။  ယခုေတာ့   အမ်ားစိတ္   မခ်မ္းသာေအာင္   တိတ္တဆိတ္ထြက္သြားတာ၊  သူကမွ   အေရးမယူဘဲ
ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကလဲ  အေရးယူဖို ႔   မသင့္ေပဘူး၊  ရွိေစေတာ့   အထိန္းေတာ္ၾကီး၊  သည္ေလာက္ေတာင္   သေဘာႏုတာကို
ၾကည့္ရွုေတာ္မူဖို   ့မေတာ္ဘူးပ။   သတင္းေတာ္လဲ  မေမးၾကႏွင့္၊  ေ၀းေ၀းကပဲ့   ေနပါေစေတာ့ဗ်ား”  ဆိုျပီးလွ်င္   အတြင္းေတာ္သို   ့
၀င္သြားေလ၏။
ေကာကၠသန္ႏွင့္  မင္းသမၺန္  ဆက္ဆံမဟာမိတ္
သီဟို႒္ကၽြန္းမွ   ေကာကၠသန္မင္းသည္   သမႏၱမင္း  နတ္ရြာေျပာင္းၾကြ၍  ဆက္ခံစိုးစံသည့္   သမၺန္မင္းအား
မဟာမိတ္ျပဳလိုေသာေၾကာင့္   အမတ္ေနာ္ရမံကို   လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ား  ေပးအပ္လ်က္   အမတ္ေနာ္ရမံသည္   သေဘၤာျဖင့္
ေရာက္လာျပီး သမၺန္မင္းႏွင့္  ဆက္သြယ္ကာ မဟာမိတ္ျပဳေလ၏။
ယင္းေနာက္   အမတ္ေနာ္ရမံသည္   သာဂရျမိဳ႕ေပၚသို ႔ လွည့္လည္   ၾကည့္ရွုျပီး  ျမစ္အေရွ႕ဘက္ကမ္းသို႔
ေရာက္ရွိလတ္ေသာ္   ေမာင္မေရွာင္အရပ္တြင္   တိမ္းေရွာင္ေနသည့္   မယ္ေဇာ၏  လက္ပါးေစမ်ားႏွင့္   ေတြ႕ရွိသျဖင့္
အေၾကာင္းကိုေမးျမန္းလွ်င္   သမၺန္မင္း၏  ႏွမေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း  သိရသျဖင့္   ဖူးေျမာ္ရန္   အခြင္းေတာင္းေလ၏။  အခြင့္ရရွိလွ်င္
အမတ္ ေနာ္ရမံသည္   သေဘၤာသားမ်ားႏွင့္   ၀င္လာ၍  မယ္ေဇာ၏မ်က္ႏွာကိုျမင္ လွ်င္   အခ်ိဳ႕ကား  ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း  ျဖစ္ၾကကုန္၏။
အခ်ိဳ  ့ကား   ဣေျႏၵ   ပ်က္၍  ရူးသြပ္သကဲ့သို ႔   ျဖစ္ၾကကုန္၏။  ေနာ္ရမံအမတ္ၾကီးကလည္း  မ်ားစြာ  အံ့ၾသလ်က္   မယ္ေဇာ၏
ပံုအသြင္ကို  ေရႊမင္ႏွင့္  ကူးယူသြားေလ၏။
၁။ ေကာကၠသန္မင္းႏွင့္  မယ္ေဇာ သေဘာညီၾကျခင္း
ေကာကၠသန္မင္းလက္သို ႔ မယ္ေဇာ၏  ရုပ္ပံုေတာ္   ေရႊလႊာဆက္သ၍  ရွုၾကည့္ေတာ္မူရာတြင္   ေကာကၠသန္မင္းသည္
ေျဖတင္းဆီးတန္   ့ျခင္းငွာ   မတတ္ႏိုင္ရကား  “သမၺန္မင္းႏွမ  မယ္ေဇာလွ ”  ဟူ၍  လည္းေကာင္း၊  “မယ္ေဇာထံ   အျမန္ပို   ့ၾက
၀န္အႏၶတို   ့ ”  ဟူ၍လည္းေကာင္း  “မယ္ေဇာဆိုလွ်င္   အအိုျဖစ္ျဖစ္   ငါၾကိဳက္ခ်စ္ ”  စသည္တုိ   ့ျဖင့္   အၾကိမ္ၾကိမ္ျမည္တမ္းျပီး
ရူးႏွမ္းလ်က္  ေနရွာေလ၏။
ယင္းေနာက္  ၀န္တို  ့အား  ေခၚ၍ ေျပာသည္မွာ -“၀န္မိုက္ ၀န္ရူး၊  ၀န္ပြတ္စူးႏွင့္၊  လြန္ၾကဴးကာမ၊  လိုက္စားၾက၊  ငါ့ထံခံုလွံု၊  ထိန္တစိုစို၊  ေဒါသပုိတဲ့၊  ၀န္မွိုငံုတို ႔ ။
အံုတၾကြၾကြ၊  ဖံုပြပြႏွင့္၊  ၾကံဳရေလျခင္း၊  ၀န္ကျမင္းတို ႔ ရယ္၊  မင္းတို့ အမ်ား  နာနာရုပ္   ေဆး  မ်က္လွည့္ႏွင့္၊  ၀ွက္ခဲ့၍
ထားၾကသလား၊  ငါ့မယားေဇာတစ္ေယာက္၊  ခုခ်က္ခ်င္း  ေပ်ာက္ေလသည္၊  ေၾကာက္ရင္ျဖင့္ယခုေဖာ္၊  ဘယ္သူမွ
မညွာတာဘူး၊  ျပာတာကို   ေခၚလိုက္ရမလား၊  ဖယ္ေနာ္   -  ဟင့္အင္း  လာ,  မကျမင္းၾကႏွင့္၊  ဟိုသင္းကို   -  ဟ၀ါျပဳ၊  သည္ေနရာ
ႏုလွပါတယ္၊  ကိုသု ၀ဏ္  ေရႊေရာင္ရစ္ကယ္က  က်မကို   ရွင္မခ်စ္တာျဖင့္   စံတညွာငယ္   သမၻရာစိန္ကိုႏွစ္ျပီးေတာ့၊  အမယ္ေလး
… ဘာျဖစ္လို  ့ေသာက္ရမလဲဟဲ့။ ”
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဤကဲ့သို   ့   ရူးသြပ္ျခင္းကို   အမတ္တို   ့   မဆီးတားႏုိင္သျဖင့္   မယ္ေဇာ၏  ရုပ္ပုံေၾကာင့္   ရူးရေသာမင္းကို   မယ္ေဇာထံသို   ့
အေရာက္ပို ႔ လွ်င္   အရူးေပ်ာက္လိမ့္မည္   ထင္သည္ဟု   တိုင္ပင္ညီညြတ္ျပီးလွ်င္   သေဘၤာႏွင့္တင္၍
“ထား၀ယ္တိုင္း”ေမာင္မေရွာင္ေတာအရပ္မယ္ေဇာရွိရာသို ႔ ပို ႔ ၾကေလ၏။   အမတ္မ်ား  ထင္သည့္အတိုင္းပင္
သေဘၤာေပၚသို ႔ေရာက္လွ်င္  စိတ္ေနာက္ျခင္း အေတာ္ေျပေပ်ာက္ေလ၏။
သေဘၤာလႊင့္၍  ထား၀ယ္တိုင္း  သာဂရျမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္းရွိ   ေမာင္မေရွာင္ေတာ္အရပ္သို႔   ေရာက္ေလလွ်င္
အမတ္ေနာ္ရမံႏွင့္   အပ်ိဳေတာ္မ်ားမွတဆင့္   မယ္ေဇာထံ   ေကာကၠသန္မင္း  ၀င္ေရာက္ခြင့္ရေလ၏။  မယ္ေဇာက
လက္ပါးမ်ားအား  ထား၀ယ္ေဒသသုံးျဖစ္သည့္   “ဓနိဖက္ေဆးလိပ္ ”  ႏွင့္   ပင္လယ္ခန္းေခၚၾကေသာ  “ကဗံုးသာ,  သဲဘလုပ္ ,
ဘ၀ဲ, ရွပ္ ” စသည္ တို  ့ျဖင့္  ခ်က္ျပဳတ္ေစသည့္  ပြဲေတာ္စာမ်ားျဖင့္  တည္ခင္းေကၽြးေမြး ဧည့္ခံေလ၏။
ယင္းေနာက္   တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး  အျပန္အလွန္   ႏွုတ္ခြန္းဆက္သ  ေမးျမန္းေျပာဆိုၾကျပီးလွ်င္   ေကာကၠသန္   မင္းက
နန္းေတာ္သံုး မွာတမ္းသြားျဖင့္  ဆိုလိုက္သည္မွာ -“မွန္တကယ္၊  ၾကံရြယ္ေတာ္   တပံုဆက္ပါလို   ့စံုမက္ေစေၾကာင္း။   ညွိဳးေရႊၾကာ၊  မိုးေစြကာ  -  ထံုျမလို   ့ပံုလွေအာင္
၀စီညႊန္းလိုက္ပ၊ ကၽြန္းသူ  ့ထိပ္ေဆာင္း။ ”
“မိတ္ေကာင္းမိတ္စစ္၊  မွန္တကယ္   ျဖစ္ေသာ္ေၾကာင့္၊  အခ်စ္ကိုစီမံ၊  တိုးလို   ့သာၾကံပါသည္။   ၀ိေသသံ -ထူးခ်က္ႏွင့္၊
သိေစရန္  - ႏူးညက္သျဖင့္၊ က်ဴးျမြက္ေတာ္မူသင့္လွပါသည္  မတၱျမားစႏၵ  - ျမေၾကးမံုငယ္ ” ဟူ၍ ဆိုလိုက္ေလသည္။
မယ္ေဇာသည္   ခုိကုိးရာမဲ့   အားႏြဲ႕ေသာအခါျဖစ္သည္လည္း  တစ္ေၾကာင္း၊  ေမာင္မေရွာင္ေတာ္အရပ္၌  ျငိဳျငင္စြာ
ေနရျခင္းကို   ျငီးေငြ႕သည္လည္းတစ္ေၾကာင္း၊  ထား၀ယ္တိုင္း  သာဂရ  ျပည္သူျပည္သားတို ႔ က  ျငိဳးၾကသည္လည္းတစ္ေၾကာင္း၊
ယင္းအေၾကာင္းတို ႔ေၾကာင့္  ေကာကၠသန္မင္း၏ စကားကို  တစ္ၾကိမ္တည္းႏွင့္ပင္  နာခံရရွာေလသည္။
သို  ့ေၾကာင့္  မယ္ေဇာက ျပန္ဆိုလိုက္သည့္  ေလးခ်ိဳးသျဖန္းကား -“ျမလကၤာ - တည္စံကြန္းမွာျဖင့္၊
လ -သကၤာ - ၾကည္လွ်ံထြန္းသည္ႏွယ္။
ဒီပံကၽြန္း - ပိုင္တဲ့ရွင္။ ။
ေနာင္မမုန္းပါႏွင့္၊
ေမာင္ ဘုန္းေ၀ - ေမတၱာရွိသလိုပ။
ထို  ့အတူ  - ျပန္၍သိပါေတာ့၊
ေလးမိစိတ္တြင္။ ။
ျငိဳတမာန္  - ေထာင္အၾကြားေတြႏွင့္၊
ပိုအလွ်ံ  - ေျမွာက္မထားရေပဘူ  ့။ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဘုရားမွာတဲ့  - က်ိန္ေရဆင္၊
ခ်စ္ရင္ျဖင့္  - ရြက္စမ္း။ ။
ညိဳေၾကာ့ခင္၊
ကိုယ္ေတာ့္ျပင္  - သုန္မေဖာက္ပါဘူ  ့။
ယံုေလာက္ေအာင္  - သစၥာျပဳလိုက္ပမယ္ေရွာင္၊
သံုးလူ  ့ေရႊက်မ္း။  ။
မယ္ေဇာက ေမာင္ေတာ္  ရွင္ဇံမင္းအား လြမ္းဆြတ္သျဖင့္  ခြဲခြာခါနီး
တည္ထားေသာ “ေဇာလြမ္းေစတီ ” (ဇလြန္းေစတီ ) ပံု။ (7.8.2011 တြင္  ရိုက္ယူထားပါသည္။)
၂။ ဇလြန္းေစတီေတာ္တည္ျခင္း
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး  ေျပာခြင့္   ဆိုခြင့္   ရွိသမွ်တို ႔ ကို   ေျပာဆိုၾက၍  ေရႊဖူးစာႏွစ္ခိုင္   ျပိဳင္ျပီ းလွ်င္   ေကာကၠသန္
မင္းက  သီဟို႒္ကၽြန္းသို   ့ေဆာင္သြားေလ၏။   မယ္ေဇာလည္း  ေမာင္ေတာ္   သမၺန္မင္းကို   လြန္း  (လြမ္း)  ေသာေၾကာင့္
တစ္ခုေသာေတာင္သို ႔ သေဘၤာဆိုက္ျပီးလွ်င္   ယင္းေတာင္ေပၚ၌“ေဇာလြန္း”  (လြမ္း)  ဘုရားဟူ၍  ေစတီတစ္ဆူ
တည္ခဲ့ေလသည္။  ယင္းဘုရားေစတီကို   ယခုအခါ  “ဇလြန္းဘုရား”  ဟူ၍လည္းေကာင္း၊  ရြာကိုလည္း  “ဇလြန္းရြာ”
ဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚဆိုၾကေလသည္။
(ဇလြန္းေတာင္ ,ဇလြန္းေစတီ , ဇလြန္းရြာကား ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ  အေရွ႕ဖက္  ၃-မိုင္အကြာတြင္တည္ရွိေလသည္ )
ယင္းေဇာလြန္း  (ဇလြန္း)  ေစတီေတာ္ကို   လြန္ခဲ့ေသာ  ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၃၁၅-ခုႏွစ္တြင္   ဇလြန္း
အေရွ႕ေက်ာင္းဆရာေတာ္ႏွင့္   ဇလြန္းရြာရွိ   ဗဒၶေ၀ယ်၀စၥ   သမ၀ါယမအသင္းမွ   ၾကီးမွဴး၍  အရပ္ရပ္ေသာ
ေစတနာရွင္အေပါင္းတို ႔ လွဴဒါန္းပါ၀င္ၾကလ်က္   အသစ္တဖန္   မြမ္းမံျပင္ဆင္ၾကျပီးလွ်င္   ထား၀ယ္ျမိဳ႕  ဇရစ္ ရပ္
ေဒၚအင္ၾကဴ  လွဴဒါန္းသည့္   ထီးေတာ္သစ္ ကို   ယင္းႏွစ္   တေပါင္းလျပည့္ေန  ့နံနက္   ၁၀-နာရီအခ်ိန္   တင္လွဴပူေဇာ္
ေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ယင္းအခ်ိန္ႏွင့္   တစ္ျပိဳင္တည္းပင္   သာဂရျမိဳ႕  (ျမိဳ႕ေဟာင္းရြာ)  ရွိ   မယ္ေဇာတည္ခဲ့ေသာ  ျမသလြန္
“ရွင္သလြန္ ” ေစတီေတာ္ကိုလည္း ထီးေတာ္အသစ္  တင္လွဴ ပူေဇာ္ၾကေလသည္။
ဘုရားေစတီတည္ျပီးလွ်င္   သေဘၤာလႊင့္၍  သီဟို႒္ကၽြန္းသို   ့ေရာက္လတ္ေသာ္   ေကာကၠသန္မင္းက  မိဖုရား
ေျမွာက္ေလ၏။
ငါးခံုးမ ေရသြန္းပြဲ
သာဂရျပည္ေဘာင္တြင္၊  မိုးေခါင္သည့္အတြက္၊  အံုးကၽြက္ကၽြက္   ဆူညံေ၀လ်က္၊  လူသံေတြ  ျဗည့္စင္
ခတ္သည္ကို၊  ျပည့္ရွင္ျမတ္   -  ေဇာရွိန္ၾကြ၍၊  ေဂါ၀ိႏၵ ဆရာကို   ပင့္ျပီးလွ်င္၊  အဇဋာျဖင့္   ခိုး၀လာက၊  မိုးမရြာ
အေဖာက္အျပားကို  ေလွ်ာက္ထားေတာ္မူေလ၏။
ယင္းသို ႔   ေလွ်ာက္ထား  ေမးျမန္းေတာ္မူေသာအခါ  ေဂါ၀ိ ႏၵဆရာေတာ္က  မိမိထင္ျမင္ခ်က္ကို   ထုတ္ျမြက္
ေတာ္မူသည္မွာ -“ဒကာေတာ္သည္  ဘုရင္ျဖစ္သည့္ေနမွစ၍ မိခင္ငါးခံုးမ၏  ရုပ္ဓာတ္ကို   အေရးမယူ   လ်စ္လ်ဴရွုထားျခင္းသည္
ေက်းဇူးျပဳထိုက္ေသာ  သူအား  ေက်းဇူးမျပဳ  မထီမဲ့ျမင္ေန၍  မဂၤလာတရားေတာ္   ပ်က္ေသာ္ေၾကာင့္
မိုးေခါင္ေလသေလာဟု  ေတြးေတာၾကံဆမိေခ်သည္။”
“ရွင္ဘုရား အဘယ္သို  ့ေက်းဇူးျပဳရပါမည္နည္း။ ”
“နတ္ရဲျဖစ္၍ေနေသာ  မယ္ေတာ္အား  နတ္ကႏၷားပြဲသဘင္   ေကာင္းမြန္စြာေပးျပီး  ပင့္ေခၚေမးျမန္ရလွ်င္
သာ၍ သင့္ျမတ္လိမ့္မည္  ထင္ပါသည္။”
“ဆရာေတာ္ဘုရား သေဘာေတာ္ထင္ျမင္သည့္  အတိုင္း တပည့္ေတာ္  ျပဳလုပ္ပါေတာ့မည္ဘုရား။”
“ေကာင္းျပီ   ယေန႔ ပင္ျပဳလုပ္ေလေလာ့ ”  ဟုေဂါ၀ိႏၵဆရာေတာ္   မိန္ ႔ ၾကားခဲ့ျပီး  ေက်ာင္းသခၤမ္းသို ႔ျ ပန္ၾကြ
သြားေလ၏။
၁။ မယ္ေတာ္ငါးခံုးမနတ္စိမ္း ၀င္ပူးငို  ေလးခ်ိဳး
သမၺန္မင္းလည္း  နတ္ ၀င္ကေတာ္တုိ ႔ အား  အမိန္ ႔ေတာ္ႏွင့္   ေခၚေစျပီး  ကႏၷားပြဲသဘင္
ေျမွာက္တင္က,  ခုန္   ေစေသာအခါ  ငါးခံုးမနတ္စိမ္းသည္   တစ္ဦးေသာ  နတ္ ၀င္ကေတာ္၌  ပူးကပ္၍  ငါးခံုးမနတ္စိမ္းငို
ေလးခ်ိဳးကား-“ေငြရြက္ကာ - ျပည္သာဂရမွာျဖင့္၊
ေရႊမ်က္ႏွာ ၾကည္သာၾကေပရဲ ့။
သီဟာသန - ဘံုျမင့္ေပၚ။ ။
အဟိတ္မြဲကိုလွ၊
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
စိတ္ထဲမွာ - ခါတစ္ရံမွ။
မေနာကံ  - သီမေငြ ့တယ္၊
ခ်မ္းေျမ့ရႊင္ေပ်ာ္။ ။
ကနက္မွာ - မ်က္ႏွာလွသူက၊
မသက္သာ - ရွက္ရွာၾကေပမပ။
သားပုတၱ  - စံေရႊေလွာ္ငယ္၊
ေတာ္ႏိုင္မွ် - လူေပပဲ။ ။
ခြင့္ခ်ိဳ ့တာ၊
ဖြင့္ဖို  ့ရာ  - တယ္မေကာင္းေသာ္လဲ။
အေၾကာင္းခံ  - သိေစဖို  ့ေျပာပါရ၊
သေဘာဉာဏ္  - လြန္ညစ္ညမ္းသူမို  ့။
ဥပမာ - ျပဳကာ  တမ္းလိုက္ရမွာျဖင့္  - ေမာင္ရယ္၊
(အမယ္မင္း) က်မ္းတတ္က်င့္လြဲ။”
ဟူ၍ ငိုလ်က္  ေျပာဆိုေလ၏။
သမၺန္မင္းက  ေမးျမန္းသည္မွာ  “မ်က္ေရယိုရႊဲ၊  ငိုမစဲႏွင့္၊  အကဲမူရာ၊  ထူးေထြစြာျဖင့္၊  ပူတာလွံု ႔ လွံု ႔ ၊
ဦးေခါင္းက်ဳံ ႕၍၊  မငံုတစ္ခ်က္၊  ငိုတစ္ခ်က္လွ်င္၊  တံု ႔ျ မြက္   ညံစာ  -  မေနာဖိုေအာင္၊  ေျပာဆိုလာ၊  ေၾကာင္းရာစနစ္၊
ဘယ္နတ္မင္းျဖစ္သည္ဟု၊ ဇာစ္ျမစ္ႏွင့္ေသခ်ာအမွန္စကား၊ ခ်န္မထားဘဲ၊ ျပန္ ၾကားပါ” ဟူ၍ ေမးေလ၏။
မယ္ေတာ္က  အေၾကာင္းစံုအလင္ကို   ေျပာၾကားေသာအခါ  သမၺန္းမင္းသည္   မယ္ေတာ္အမွ န္ျဖစ္သည္ဟု
ယံုၾကည္၍  မိုးေခါင္သည့္   အေၾကာင္းကို   ေမးျပန္လွ်င္   ေဂါ၀ိႏၵဆရာေတာ္   မိန္   ့ၾကားခဲ့သည့္အတိုင္းပင္   ျဖစ္သည္ဟု
ဆိုေလ၏။
ယင္းသို  ့ျဖစ္လွ်င္  မိုးရြာေအာင္  မည္သို  ့ျပဳပါရမည္နည္းဟု  ေမးရာ ဤသို  ့  ေျပာဆိုညႊန္ၾကားခဲ့ေလ၏။
“မယ္ေတာ္   (ငါးခံုးမ)၏  ရုပ္ဓာတ္ကို   အသစ္မြမ္းမံ၍  မဂၤလာသဘင္ပြဲၾကီး  ျပဳလုပ္ရန္မွာ  ျပန္႔ေျပာ
သာယာေသာ  ေျမအရပ္၌  သန္ ႔ ရွင္းေသာ  သဲျဖဴခင္းျခင္း၊  ရာဇမတ္ကာရံျခင္း၊  ငွက္ေပ်ာအုန္းခက္၊  သေျပရြက္ႏွင့္
ေနဇာျမက္   စေသာ  ေအာင္ပန္းတို ႔ ကို   ခ်ည္စိုက္ျခင္း၊  ေရႊအင္တံုျဖစ္ေစ၊  ေငြအင္တံုျဖစ္ေစ  တစ္ခုခုကို   ရာဇမတ္
အတြင္းသို ႔   သြင္းေဆာင္ျပီးလွ်င္   ျဗာဟၼဏပုဏၰားမ်ိဳးတို ႔ က  မယ္ေတာ္၏  ရုပ္ဓာတ္ကိုကိုင္၍  ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ
မဂၤလာရွိသည့္   စကားတို ႔ ကို   က်ဴးရင့္ေၾကြးေၾကာ္ကာ  လက္ယာရစ္   ခရုသင္းႏွင့္   သန္႔ ရွင္းေသာ  ေရတို႔ ကို
သြန္းဖ်န္းျခင္း၊  ျပည္သူျပည္သားအေပါင္းတို႔ မွာမူကား  ရာဇမတ္၏  အျပင္ဘက္   အရပ္ရွစ္မ်က္ ႏွာမွ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ေရတံေလွ်ာက္သြယ္ျပီး  သန္ ႔ ရွင္းစင္ၾကယ္သည့္   ေရတုိ ႔ ကို   အိုးအင္ဖန္ျမဴတာ  စသည္တို႔ ႏွင့္   သြန္းျခင္း၊
ယင္းသို ႔ အဘိေသကမဂၤလာကို   ေကာင္းမြန္မွန္ကန္စြာ  ျပဳလုပ္က  မိုးရြာပါလိမ့္မည္၊  မိုးသည္ထန္စြာ  ရြာခဲ့ျပန္လွ်င္
မယ္ေတာ္၏  ရုပ္ဓာတ္ကို   ၀ါးညွပ္တြင္   ထည့္သြင္း၍  ခပ္မွ်ဥ္းမွ်ဥ္ း  မီးကင္က  မိုးစဲ  ပါလိမ့္မည္ ”  ဟု
အေသအခ်ာျပန္ၾကားေျပာဆိုေလ၏။
သမၺန္မင္းလည္း  “မယ္ေတာ္   မိန္ ႔ ၾကားသမွ်ကို   တစ္လံုးတစ္ ၀တည္း  မွတ္မိပါျပီ၊  မၾကာမီ   ညွိႏွိုင္းတိုင္ပင္၍
ျပဳလုပ္ပါေတာ့မည္ ”  ဟု   ၀န္ခံေလ၏။  ယင္းေနာက္   မယ္ေတာ္နတ္မသည္   သမီးမယ္ေဇာအားမ်ားစြာ  ျပစ္ဆိုလ်က္
မယ္ေတာ္၏ေနရာကား ေ၀ႆသဏၰကုန္းပင္တည္းဟု  ညႊန္ၾကားခဲ့ျပီး ျပန္သြားေလ၏။
မယ္ေတာ္ျပန္သြားလတ္ေသာ္   နတ္ပြဲကႏၷားသဘင္ကို   သိမ္း၍  အတြင္းေတာ္သို   ့ ၀င္ျပီးလွ်င္   အမတ္တို   ့အား
ဤသို  ့  မိန္  ့ေတာ္မူ၏။
“သူေကာင္းေတာ္ၾကီးတို   ့   -  မယ္ေတာ္မိန္   ့ၾကားသည့္အတိုင္း   ေဂါ၀ိႏၵဆရာေတာ္ထံမွ   မယ္ေတာ္   ငါးမ၏
ရုပ္ဓာတ္ကို   အသစ္မြမ္းမံခ်ယ္လယ္ရမည္၊  ေရသြန္းရန္   အခမ္းအနားတို   ့ကိုလည္းမယ္ေတာ္မွာခဲ့   သည္အတိုင္း
စီရင္ၾကရမည္ ” ဟု  မိန္  ့ေတာ္မူေလ၏။
အမတ္တို ႔ လည္း  တစ္ခုေသာေျမအရပ္၌  ေလ်ာက္ပတ္တင့္တယ္စြာ  စီရင္ခင္းက်င္း၍  ျပည္သူျပည္သား
တို့အား  ထုတ္ဆင့္ေၾကာ္ျငာကာ  မင္းဆရာ  ျဗဟၼဏပုဏၰားတို့ ႏွင့္   ေနရာတက်တိုင္ပင္ျပီးလွ်င္   အမၺံဳဓရ ေ၀ရႊန္းေအာင္
ေရသြန္းျခင္း ဘိသိက္ပြဲကို  ျခိမ့္သဲစြာ ျပဳလုပ္ၾကေလ၏။
၂။ မယ္ေတာ္နတ္မ ေရျမဴးကစားျခင္း
ယင္းအခါ  မယ္ေတာ္နတ္မသည္   ေ၀ႆ၀ဏၰကုန္းမွ   လာျပီးလွ်င္   ေရႊအင္တံုအတြင္းရွိ   ငါး၏ရုပ္ဓာတ္သို ႔
ပူးကပ္၍ ၀င္ရန္  ေလးခ်ိဳးႏွင့္  ငိုလိုက္ သည္မွာ -“သေျပမွာ - အေျခထြန္းေစဖို  ့၊
ေရသြန္းတဲ့  မဂၤလာ။ ။
ထား၀ယ္တိုင္း၊
သမိုင္း - လြန္ထင္ေပၚတဲ့။
ေရႊျပည္ေတာ္  - သာဂရမွာ၊
ရင္း အစပါ။ ။
ေနာက္ေနာင္ကို  - အရွည္မွတ္လိုက္ပါေတာ့၊
ငါးေသမွာ - ထားေမ ကပ္ရမွာေၾကာင့္။
သဲဆပ္ဆပ္  တုန္လို  ့လာ၊ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ေရွးအခါက - အပူၾကြင္း။ ။
ေဆြးဟိုက္အင္၊
ေတြးလိုက္ရင္  - ေ၀ေ၀ဆူလွလို  ့။
ေရႊေျပသူ  - ေရမသြန္းေသာ္လဲ၊
ရတက္ေပြ - မ်က္ရည္ႏွင့္  လႊန္းခဲ့ပမယ္၊
(လူကေလးေရ) ကၽြန္းလံုး မွန္ကင္း။”
ယင္းသို  ့ငိုျပီးလွ်င္  ငါး၏ရုပ္ဓာတ္သို  ့ ၀င္ကပ္၍ ေရျမဴးကစားေလ၏။
ယင္းေနာက္   ျပည့္ရွင္မင္း  ေကာင္းခ်ီသံ   ဆို၏။  ယင္းေနာက္   အမတ္ၾကီးမ်ား  ဆိုၾက၏။  ယင္းေနာက္
ျပည္သူလူထုမ်ားက အိုးစည္ , ဗံု , ေမာင္း စေသာ အတီးအမွုတ္ , အက, အခုန္တို  ့ႏွင့္  ေကာင္းခ်ီၾသဘာျပဳၾက၏။
ကခုန္ျမဴးထူးရာ၌ မိုးကိုတ, ၍သီဆိုၾကသည့္  ထား၀ယ္  မိုးေခၚသီခ်င္းကား -၃။ ထား၀ယ္  မိုးေခၚသီခ်င္း
(၁) မိုး မိုး ၀ါလိုက္ပမိုး၊
မိုး မ၀ါဘဲ ၾကာေလဘီ၊
မိုးကီ  ေလကီး လာေလဘီ  - ေ၀ွ   - ေ၀ွ  ့  - ေ၀ွး။
(၂) မိုး မိုး ၀ါလိုက္ပမိုး၊
အီမိုးေခၚန္  - ေျဖာင္းေထာ္န္ရေအာ္န္၊
၀ါလိုက္ပမိုး - ေ၀ွ  - ေ၀ွ  ့  - ေ၀ွး။
(၃) ပေတာ့ပန္ထပ္မာ - မီးတကႅယ္၊
သတ္ပါကြယ္  - မိုးမန္းကီး၊
အာေလာ့ကႅီး - မိုးပါးနီး - ေ၀ွ  -ေ၀ွ  ့  -ေ၀ွး။
(၄) မိုးထိေအာ္န္  - ေလွကားေထာ္န္၊
မေထာ္န္ႏိုင္ဘဲ - မိုးရႊဲရႊဲ၊
၀ါပါေလ - မိုးရႊဲရႊဲ - ေ၀ွ  - ေ၀ွ  ့  - ေ၀ွး။
(၅) မိုး မိုး ၾကိဳးပါေလ၊
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ေရႊခဲမိုး - ၾကိဳးပါေလ၊
၀ါပါေလ - မိုးမန္းကီး - ေ၀ွ  - ေ၀ွ  ့  -ေ၀ွး။
(၆) မိုး မိုး မိုးရိထန္၊
သယ္ေမႅပႅန္မာ- ၀ါပမိုး၊
မိုးမ၀ါဘဲ - ၾကာေလဘီ၊
မိုးကီး ေလကီး လာေလဘီ  - ေ၀ွ  - ေ၀ွ  ့  - ေ၀ွး။
(၇) ေလကီး လာလာ၊
မိုးကီး ၀ါ၀ါ၊
ဆန္စပါး - စားဒိမကူ၊
တိုင္းသားျပည္သူ  ဧဘီေလ - ေ၀ွ  - ေ၀ွ  ့  - ေ၀ွး။
မွတ္ခ်က္  …  ၀ါလိုက္ပမိုး    = ရြာလိုက္ပမိုး၊
မိုးကီးေလကီး    = မိုးၾကီး ေလၾကီး၊
အီမိုးေခၚန္ - ေျဖာင္းေထာ္န္ရေအာ္န္   = အိမ္မိုးေခါင္မွာ ျမွံဳးေထာင္ရေအာင္၊
ပေတာ့ပန္ထပ္မွာ-မီးတကႅယ္   = ပိတ္ေတာက္ပင္ထက္မွာ မီးတက်ည္၊
မိုးမန္းကီး    = မိုးမင္းၾကီး၊
အာေလာ့ကႅီး    = အာေလာ့က်ီး(မိုးရြာေအာင္  က်ီးမ်ားကလည္းအားေပးပါေလာ့ )
မိုးထိေအာ္န္ -ေလွကားေထာ္န္   = မိုးထိေအာင္  ေလွကားေထာင္၊
ေရႊခဲမိုး      = ေရႊခဲၾကက္တူေရြး ကဲ့သို  ့  လိမၼာေသာမိုး၊
မိုးရိထန္       = မိုးရိပ္ထင္၊
သယ္ေမႅပႅန္မာ-၀ါပမိုး  = သည္ေျမျပင္မွာ ရြာပမိုး၊
စားဒိမကူ     စားလို  ့မကုန္။
ျပည္သူလူထုအေပါင္းတို ႔ က  အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာမွ   ေရတံေလွ်ာက္သြယ္၍  ေရသြန္းၾကလွ်င္   ေရႊအင္တံု
အတြင္းရွိ   ငါးခံုးမရုပ္သည္   အသက္ရွင္သကဲသို ႔ ပင္   ကြန္႔ျမဴးလွည့္ပတ္ေလသည္။  ယင္းအခါ  မိုး
ေကာင္းစြာရြာသြန္းေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
(ငါးခံုးမရုပ္ပံုကို   ေရွးအခါ  ေဂါ၀ိႏၵရွင္ရေသ့ႏွင့္   သမၺန္မင္းလက္ထက္စ၍  အစဥ္အဆက္
ထိန္းသိမ္းလာၾကရာ  ယခုေခတ္အခါ  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   အေရွ ႕ေတာင္ဘက္   ၃-မိုင္ခန္ ႔ ခရီးအကြာ  ကူးတို ႔ ရြာရွိ
ေရႊေတာင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္  “ငါးခံုးမရုပ္ ” ကိုလည္းေကာင္း၊ ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ  အေရွ ႕ေတာင္ဘက္  ထား၀ယ္  -ျမိတ္သြား  ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း  အဆက္တြင္ပင္   ၁၈-မိုင္ခန္႔ ခရီးအကြာ  ပန္းေတာရြာရွိ   ေအာက္ေရႊေတာင္
ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္  “အင္တံု ” ကိုလည္းေကာင္း ထားရွိေလသည္။)
ယင္းငါးခံုးမ  ေရသြန္းပြဲကို   လြန္ခဲ့ေသာ  ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၆၅-ခုႏွစ္တြင္   က်င္းပျပီး  ယခုအခါ
မက်င္းပေတာ့ေခ်။  အေၾကာင္းကိုဆိုေသာ္   မိုးေခါင္လွ်င္   ပ႒မ  ေရွ   ့ဦးစြာ  ဖားထီး,  ဖားမပြဲ  က်င္းပ၍  မိုးမရြာမွသာ
ငါးခံုးမေရသြန္းပြဲ က်င္းပရေသာ အစဥ္အလာ ရွိေသာေၾကာင့္  ျဖစ္ေလသည္။
ထား၀ယ္  ဖားထီး၊ဖားမ “မိုးေခၚပြဲ” ျပဳလုပ္သည့္အခါ
မိုးရြာသြန္းေစရန္  တီးရေသာ “ဖားစည္ ” ပံု။
ဖားထီး, ဖားမ မိုးေခၚပြဲ က်င္းပျခင္း
ဖားထီး,  ဖားမ  မိုးေခၚပြဲကို   မည္သည္ခုႏွစ္   မည္သည့္မင္း  လက္ထက္က  စတင္က်င္းပျပဳလုပ္ၾကေၾကာင္း
စာေပမွတ္တမ္းမ်ားႏွင့္   သက္ၾကီးတို   ့စကား   မၾကားသိရေသာ္လည္း  အစဥ္အဆက္   ျပဳလုပ္   က်င္းပသည့္ေနရာႏွင့္
က်င္းပၾကပံုကို  ရာဇ၀င္မွတ္တမ္းမ်ားအရ ေဖာ္ျပပါအံ့။
၁။ ငါးရ့ံ  မင္းအိုင္
ေရွးလြန္ေလျပီးေသာအခါက  တစ္ခုေသာေရအိုင္၌  အကုသိုလ္   မိႆကကံေဟာင္းေၾကာင့္   ဥပပတ္
ပဋိသေႏၶ   (အနီးကပ္၍  ထင္ရွားစြာ  ျဖစ္ေပၚလာျခင္း)  တည္ေနေသာ  ငါးခံုးမၾကီး  တစ္ေကာင္သည္   ေအးခ်မ္းစြာ
ေနလိုသည့္ဆႏၵျဖင့္   မိမိအေပါင္းအေဖာ္မွ   ခြဲခြာ၍  သြားေလရာ  တစ္ခုေသာေတာင္ေျခရင္း  (ယခု   ဇလြန္း
ေတာင္ေျခရင္း  အေနာက္ဘက္ )  ရွိ   ေရအိုင္တြင္   ငါးရ့ံၾကီးႏွင့္   ေတြ႕ရွိ၍  အတူတကြက်က္စားေနၾကေလသည္ ။
ငါးရ့ံၾကီး က်က္စားသည့္ေရအိုင္ကို  “ငါးရံ့မင္းအိုင္ ” ဟု  အမည္တြင္ကာ ယေန ့တိုင္ထင္ရွားရွိေလသည္။
တစ္ေန႔ သ၌  အျခားငါးရ့ံၾကီးတစ္ေကာင္သည္   ယင္းငါးခံုးမၾကီး  ကိုျမင္   လိုက္ေလရာ  ငါးခံုးမၾကီးသည္
ေရသာရာသို  ့ထြက္ေျပးလ်က္  ေ၀ႆ၀ဏၰကုန္းစပ္  နတ္ေရကန္သို  ့ေရာက္ရွိေလသည္။ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
(ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၀၀-ခန္႔ေလာက္အခါက  ယခု   ဇလြန္းေတာင္ေျခရင္း  အေနာက္ ဘက္ရွိ
ငါးရံ့မင္းအိုင္ႏွင့္   ေမာင္မယ္ေရွာင္ရြာရွိ   ရွင္ဓာတ္ ၀ဲဘုရားေစတီ   တည္ထားသည့္   အိုင္ကို   ေျမမဖို ႔ မီက  ငါးခံုးမၾကီး
က်က္စားေနေသာ  ေ၀ႆ၀ဏၰနတ္ေရကန္တို႔ သည္   အေရွ ႕ဘက္၌  ထား၀ယ္ျမစ္ေၾကာင္း  ေရစီးျဖင့္
ေရခ်င္းဆက္စပ္လ်က္   ရွိခဲ့ေလသည္။  မ်က္ျမင္သာဓက  တင္ျပရလွ်င္   ထား၀ယ္ေလယာဥ္ကြင္း  အေရွ ႕ဘက္ရွိ
“ထန္းေတာျပင္ရြာ”  ႏွင့္   ၎ရြာမွ   တစ္မိုင္ခန္   ့အကြာ  အေရွ   ့ဘက္   “ေအာင္သေျပေခ်ာင္းရြာ”  ယင္းရြာ  ၂-ရြာတို႕အၾကားရွိ   လယ္ကြင္းမ်ားသည္   ယေန႕တိုင္   ေျမနိမ့္လ်က္ရွိသျဖင့္   “ျမစ္တိမ္ျပင္ ”  ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
ေအာင္သေျပေခ်ာင္းရြာရွိ   သက္ၾကီးမ်ားက  ထန္းေတာျပင္ရြာကို   “အေနာက္ဘက္ကမ္း”  ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
ယင္းနည္းတူပင္   ထန္းေတာျပင္ရြာရွိ   သက္ၾကီးမ်ားကလည္း  ေအာင္သေျပေခ်ာင္း  ရြာကို   “အေရွ ႕ဘက္ကမ္း”
ဟူ၍လည္းေကာင္း၊  အျပန္မလွန္   ေခၚဆိုသံုးႏွုန္းလ်က္   ရွိၾကေသးသည္။  ၎ျပင္   ယင္းျမစ္တိမ္ျပင္   လယ္ကြင္းမ်ား၌
ေရတြင္း,  ေရကန္   တူးေဖာ္ၾကသည့္အခါ  ေလွကြဲ  ပ်ဥ္ခ်ပ္မ်ား,  ရြက္တိုင္   အပိုင္းအစမ်ား  စသည္တို ႔ ကိုလည္း
မၾကခဏ ေတြ ့ရွိၾကရေလသည္။ )
၂။ ဆန္းခ်ီရပ္မွ  ဦးၾကီး, ေက်ာက္ေမာ္ရပ္မွ  အေမအိုတို  ့  ဖားသဏၭာန္ျပဳလုပ္ၾကျခင္း
ပြဲအစီစဥ္မွာ  ထား၀ယ္ျမိဳ့   ဆန္းခ်ီရပ္မွ   ေရွးအစဥ္အဆက္ရွိသူ   ဦးၾကီးတစ္ေယာက္က  ဖားထီးလုပ္ရ
ေလသည္။ ဖားမမွာလည္း ေက်ာက္ေမာ္အရပ္မွ  အစဥ္အဆက္ရွိသူ  ေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ကပင္  လုပ္ရေလသည္။
က်င္းပသည့္အခ်ိန္ကား  မြန္းလြဲပိုင္းအခ်ိန္   ျဖစ္ေလသည္။  ငါးရ့ံမင္းအိုင္အနီး  ယာယီတူးေဖာ္ထားသည့္   ၄-ေတာင္   စတုရန္း  ပတ္လည္ခန္ ႔ ရွိေသာ  ေရအိုင္ကေလး  နံေဘးတြင္   ေရွ ႕က  ဖားမ,  ေနာက္မွ   ဖားထီးတို ႔ သည္
ဖားသဏၭာန္  ေလးဖက္ေထာက္၍ ထိုင္ေနၾကရသည္။
(ယင္းအခ်ိန္တြင္  သက္ဆိုင္ရာ နတ္ရွင္ၾကီးမ်ားအား ကန္ေတာ့ပြဲႏွင့္  ပ, သၾကရသည္။)
နတ္   ပ,  သျပီးေသာ္အခါ  ဖားထီး,  ဖားမတုိ႔ က  မိမိတို   ့   ဘာဘာဘာ၀  “ေအာင္အမ္း  -  ေအာင္အမ္း”  ဟူ၍
ေအာ္ျမည္ၾကကာ  ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္   ေရအိုင္ငယ္ကို   လက္်ာရစ္   ၃-ပတ္   လွည့္သြားၾကရသည္။  ယင္းေနာက္
ေရအိုင္ငယ္အတြင္းသို႔   ၂-ဦးစလံုး  ဆင္းၾကျပီး  “မိတ္လိုက္ဟန္ ”  ျဖင့္   ဖားမ၏ပခံုးကို   ဖားထီးကေနာက္မွ
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္  ခဏတင္ထားလိုက္ရသည္။
ယင္းအခါ  သက္ဆိုင္ရာ  အေျခြအရံမ်ားက  ေရစိမ္ ထားေသာ  (ေလွာင္းေစ့   =  ထား၀ယ္အေခၚ)
ပင္စိမ္းေစ့မ်ားကို  “ဖားဥေတြ ဥျပီ ” ဟု  ၾကဲပက္ေပးၾကရသည္။
ယင္းေနာက္  ဖားထီး, ဖားမတို  ့သည္  ထိုေရအိုင္ငယ္မွ  ေရွ ႕ေနာက္ဆက္၍ တက္လာၾကျပီး၍ “ေအာင္အမ္း  -ေအာင္အမ္း”  ဟု   ေအာင္ျမည္ၾကကာ  လက္ယာရစ္   ၃-ပတ္လွည့္ၾကရျပန္သည္။  ယင္းေနာက္   ဖားထီးသည္
ေရအိုင္ၾကီးအတြင္းသို  ့  ခုန္ဆင္းျပီး ေရျမဴးကစားရသည္။(ဖားမမွာမူကား ေရအိုင္ ၾကီးအတြင္းသို  ့မဆင္းရေခ်။ )
၃။ ပြဲလာပရိသတ္မ်ား ပြဲက်င္းပစဥ္  ထီး, ဦးထုပ္  မေဆာင္းရ
ယင္းေနာက္   သက္ဆိုင္ရာ လူအမ်ားက အဆစ္ျပန္  ၾကခတ္ ၀ါးက်ည္ေတာင္ျဖင့္  ကန္ေရကို   ခပ္ျပီး မိုးရြာဟန္
ေရဖ်န္းၾကေလသည္။ ဖားထီးကလည္း ေရကန္းတြင္းမွ  ေရကို  လက္ျဖင့္ခပ္၍ ပက္တင္ေပးရေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
အုိးစည္ ၀ိုင္း   အဖြဲ႕မ်ားကလည္း  “မိုးမိုး  ၀ါလိုက္ပမိုး”  အစခ်ီ   မိုးေခၚ  ေတးသီခ်င္းမ်ားကို   ငါးခံုးမေရသြန္းပြဲတြင္
သီဆိုသကဲ့သို  ့သီဆိုျပီး  တီးမွုတ္ၾကေလသည္။
ဖားထီး,ဖားမ  ပြဲက်င္းပေနစဥ္   လာေရာက္ၾကည့္ရွုၾကသည့္   သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားပါမက်န္   မည္သူ
တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ထီး, ဦးထုပ္မ်ားကို  မေဆာင္းၾကရေခ်။
ေနာက္ဆံုးတြင္ကား  အဆစ္ျပန္   ၾကခတ္ ၀ါးက်ည္ေတာက္မ်ားတြင္   ေရကန္မွ   ေရကို   ခပ္ယူၾကျပီး  အနီးရွိ
ဇလြန္းေတာင္   ေစတီေတာ္ႏွင့္   ဆင္ဆိပ္ရပ္ရွိ   ေအာင္ရမ္းဂလံု   (ၾသရမ္ဂလံု )  ေစတီေတာ္တို ႔ အားသြားေရာက္
ေရသြန္းၾကရေလသည္။
ယင္းဖားထီး,  ဖားမ  မိုးေခၚပြဲကို   ထား၀ယ္ေဒသတြင္   ေရွးအစဥ္အလာအရာ  မိုးေခါင္သည့္အခါတိုင္း
က်င္းပလာခဲ့ၾကရာ  ေနာက္ဆံုးက်င္းပသည့္ခ်ိန္ကား  ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၃၂၁-ခုႏွစ္   (၁၉၆၀-ျပည့္ႏွစ္ )တြင္ျဖစ္ေလသည္။ ယင္းတို  ့ဖားထီး  ဖားမ မိုးေခၚပြဲျပဳလုပ္က်င္းပတိုင္း မိုးအမွန္  ရြာသြန္းေလသည္။
ယြန္းေမာင္ႏွမ နန္းလုၾက
သမႏၱမင္း  ေျပာင္းေရႊ   ့၍   မင္းမဲ့ျဖစ္ေနသည့္   မွိဳင္းကားရီျမိဳ  ့ကို   ယြန္းျပည္မွ   “ေစာလြန္းေရႊ ”  ေခၚ  ယြန္းမင္း
လာေရာက္အုပ္ခ်ဳပ္စိုးစံေတာ္မူေလ၏။  ယြန္းမင္းၾကီး  ေစာလြန္းေရႊ   နတ္ရြာစံေတာ္မူလွ်င္   သားေတာ္
“ေစာထြတ္မင္းသားႏွင့္   သမီးေတာ္   ေစာျမေဒ၀ီ ”  တို ႔ သည္   ခမည္းေတာ္၏  အရိုက္အရာကို   သူအုပ္စိုးသင့္   -ငါအုပ္စိုးသင့္ဟူ၍  ျငင္းခံုလုယက္ေနၾကသည္ကို   မွဴးမတ္မ်ား  ေျဖျဖန္ေပၾကေသာ္လည္း  ေက်နပ္ျခင္း  မရွိၾကသျဖင့္
တရားအဆံုးအျဖတ္ေတာ္သည္ဟု   သတင္းေက်ာ္ၾကားသည့္   တကူျမိဳ႕  (ယခု ၀ဲကၽြန္းရပ္ႏွင့္   ဆင္ဆိပ္ရပ္ )
ကိုအုပ္စိုးေသာ “တကူမင္းၾကီး” ထံ  အဆံုးျဖတ္ခံရန္  သြားၾကေလ၏။
၁။ တကူမင္းၾကီး၏ အဆံုးျဖတ္ကို  ခံယူျခင္း
တကူမင္းၾကီး  “ကၽြႏိုပ္   ဆံုးျဖတ္သည့္အတိုင္း  နာခံၾကမည္ေလာ”  ဟု   ေမးေတာ္မူလွ်င္   ေမာင္ႏွမ  ၂-ဦးတို   ့က
နာခံပါမည္ဟု  သေဘာတူ  ၀န္ခံၾကေလ၏။
ယင္းအခါ  တကူမင္းၾကီးက  အေၾကာင္းကို   ေမးျပီး  ဆံုးျဖတ္သည္မွာ  “အသင္တို   ့ေမာင္ႏွမ   ၂-ဦးသည္
မိမိတို ႔ ပိုင္သည့္နယ္အတြင္း  သင့္ေလ်ာ္သည့္ေျမတြင္   အျမင္ဉာဏ္ေတာ္ညီမွ်သည့္   ဘုရားေစတီ   တစ္ဆူစီ
တည္ၾကေလာ့၊ အလ်င္ျပီးသူက ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္ေလ” ဟု  ဆံုးျဖတ္ေပးေတာ္မူေလ၏။
၂။ ဘုရားျပိဳင္  တည္ၾကျခင္း
တကူမင္းၾကီး  ဆံုးျဖတ္သည့္အတိုင္း  ေမာင္ႏွမ  ၂-ဦးတို ႔ သည္   သေဘာတူစြာျဖင့္   အမတ္ ၾကီးမ်ားႏွင့္
တိုင္ပင္ၾကကာ  ဘုရားတည္မည့္   ေနရာကို   ေရြးခ်ယ္ျပီး  ရက္ေကာင္းေန႔ျ မတ္   အခ်ိန္   အခါတြင္
ဘုရားျပိဳင္တည္လုပ္ၾကေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ႏွမေတာ္   “ေစာျမေဒ၀ီ ”  သည္   မနိမ့္မျမင့္ေသာ  ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚတြင္လည္းေကာင္၊  ေနာင္ေတာ္
“ေစာထြတ္မင္းသား”  ကား  ယင္းေတာင္ေျခရင္းအနီး  ေတာတန္းကေလးအ၀တြင္လည္းေကာင္း  တစ္ျပိဳင္နက္တည္း
တည္လုပ္ၾကေလ၏။
၃။ “ေဂ်ာ” ဘုရား မိုးၾကိဳးခ ျပိဳလဲျခင္း
ယင္းအခါ  ေနာင္ေတာ္   ေစာထြတ္မင္းသားသည္   အလ်င္စလို   အျမန္ျပီးစီးရန္   အေကာက္ဉာဏ္ျဖင့္   ၀ါးကို
ေစတီပံု   ေဂ်ာ  (ျခင္း)  ရက္ျပီးလွ်င္   ျပီးစီးေၾကာင္းကို   ေျပာျပရာ  အမတ္ၾကီးမ်ားက  ရင္သပ္ ,  အံ့ ၾသ  ရွုေမာမကုန္
ျဖစ္ၾကံဳၾကေလ၏။  ႏွမေတာ္   ေစာျမေဒ၀ီက   ေနာင္ေတာ္၏  အၾကံဉာဏ္ကို   ရိပ္စားမိသျဖင့္   သစၥာျပဳလ်က္   နတ္
သိၾကားတို   ့ထံ   တိုင္တမ္းေလရာ  အခါမဲ့   မိုးလိုး  ထစ္ထစ္ခ်ဳန္း၍  အံုးအံုးဆူညာ  အကာတစ္ခြင္   ထက္ေကာင္းကင္မွ
စက္ရွင္လက္နက္  မိုးၾကိဳးခ်က္ေၾကာင့္  ျခင္းရက္ေစတီသည္  မတည္ပ်က္ျပိဳကာ လဲရွာရေလေတာ့၏။
ယင္းေၾကာင့္   ေစာထြတ္မင္းသားမွာ  မိမိ၏အေကာက္ဉာဏ္ထင္ေပၚသျဖင့္   မ်က္ႏွာမျပရဲဘဲ  ေတာခိုကာ
ရဟန္းေဘာင္သို   ့   ၀င္ရွာရေလ၏။  ႏွမေတာ္   ေစာျမေဒ၀ီမွာ  ေနာင္ေတာ္၏  မတရားလုပ္ပံုကို   မႏွစ္သက္ေသာ္လည္း
ေနာင္ေတာ္အရင္းျဖစ္၍  ခမည္းေတာ္   မယ္ေတာ္တို ႔ ကြယ္လြန္သြားသျဖင့္   “အစ္ကိုၾကီးက  အဖအရာ”
ဆိုသည့္အတိုင္း  အားကိုသမွုျပဳေနရာမွ   ယခုအခါ  ခြဲခြာသြားရရွာသည့္   အတြက္   စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဘဲ  ျဖစ္ရွိေနရင္း  မိမိ၏
ကုသိုလ္ေတာ္ေစတီကို  ဆက္လက္  မြမ္းမံလ်က္  ရွိေနေလ၏။
ေရႊဂူေတာင္  (ေရႊကူေတာင္ ) ေစတီေတာ္ ပံု။
(2.8.2011 ေန ့တြင္  ရိုက္ယူထားပါသည္။)
ေရႊဂူေတာင္  ေစတီေတာ္သမိုင္း
ယင္းအခါ  သာဂရျပည္သူ   ရွင္ေဇာသည္   ေနာင္ေတာင္   ရွင္ဇံ (သမၺန္မင္း)၏  ရန္ေဘးမွ   ကင္း၀င္းေစျခင္းငွာ
“ေမာင္မယ္ေရွာင္ေတာ  အရပ္၌  ေရွာင္တိမ္းေနခိုက္ ”  ေကာကၠသန္မင္းႏွင့္   ခ်စ္ခင္စံုမက္၍  သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို ႔
သေဘၤာလႊင့္သြားစဥ္   ေစာျမေဒ၀ီ   ဘုရားတည္သည့္ေတာင္ေျခ(  ယခု   ေရႊဂူေတာင္ေစာ္ ၀ေခ်ာင္း)  ကမ္းပါးတြင္
သေဘၤာဆိုက္ကပ္၍ ရွင္ေဇာႏွင့္  ယခင္ကပင္  သိက်မ္းဖူးသူ  ေစာျမေဒ၀ီတို  ့ေတြ ့ဆံုမိၾကေလ၏။ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၁။ ရွင္ေဇာက ကုသိုလ္ေတာ္ေရႊအလွဴ ပါ၀င္ျခင္း
ရွင္ေဇာက  မိမိျဖစ္ပံု   အလံုးစံုကို   ေျပာျပျပီးလွ်င္   “မိမိ၏ေနာင္ေတာင္   သမၺန္းမင္းႏွင့္   အစ္မေတာ္တုိ ႔ မွာ
ယခင္က  တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး  စံုမက္ရင္း  ခ်စ္လက္စရွိၾကဖူးသည့္အတုိင္း  အစ္မေတာ္က  မိဖုရား
အျဖစ္ကိုခံယူေစလိုသည္။  ယခု   ႏွမေတာ္   အၾကံေပးသည္ကို   ၀န္ခံမည္   ဆိုပါက  ဘုရားအတြက္   ကုသုိလ္ေတာ္
အကူပါ၀င္  ပါမည္ ” ဟု  ရွင္ေဇာက ေစာျမေဒ၀ီအား  ေျပာေလ၏။
ေစာျမေဒ၀ီကလည္း  “ႏွမေတာ္  အၾကံေပးသည့္အတိုင္း လိုက္နာပါမည္ ” ဟူ၍ ၀န္ခံေျပာဆိုေလ၏။
ယင္းအခါ  ရွင္ေဇာက  ၀မ္းေျမာက္စြာႏွင့္   ဘုရားအတြက္   ကုသိုလ္ေတာ္အျဖစ္   ေရႊတပက္ခြန့္
အလွဴ၀င္ခဲ့ေလ၏။  (ရာဇ၀င္   တစ္ေစာင္၌ကား  ေရႊတစ္ၾကက္ဥေပါင္း  ငါးပိႆာ  အလွဴပါ၀င္ခဲ့သည္ဟုဆို၏။
ႏွစ္သက္ရာ ယူပါေလ။)
(ပက္ခြန္  ့ = ေလွငယ္မ်ား၌ ေရမ်ားစိမ့္ ၀င္သည့္အခါ ခပ္ပစ္ရသည့္  သစ္ျပားခြက္ကေလး။)
ေစာျမေဒ၀ီ   ဘုရားေစတီတည္ေနခိုက္   ရွင္ေဇာက  အလွဴ၀င္၍  ကူညီသည့္အတြက္   ယင္းေစတီကို
“ေရႊဂူေစတီ ”  ဟူ၍လည္းေကာင္း၊  ေတာင္ကိုလည္း  “ေရႊဂူေတာင္ ”  ဟူ၍လည္းေကာင္း  ယခုတိုင္အမည္တြင္ ကာ
ထင္ရွားေလသည္။ (ေရႊမုတၳီးဘုရားႏွင့္  ေရႊမုတၳီးရြာကား ယင္းေတာင္ေျခရင္း၌ တည္ရွိေလသည္။)
“လွည္းေၾကာင္းေတာ ေစတီ ” ပံု
(ေရွးအေခၚ “ေဂ်ာလဲေစတီ၊ လဲေဂ်ာေစတီ ” ဟုေခၚသည္။)
(21.7.2011 ေန့တြင္ရိုက္ယူထားပါသည္ ။)
လွည္းေၾကာင္းေတာေစတီေတာ္သမိုင္း
ေစာထြတ္မင္းသားတည္သည့္   ေစတီမွာ  ေဂ်ာ(ျခင္း)  ကိုရက္၍  တည္လုပ္ရာ  မိုးၾကိဳးထိသျဖင့္   ျပိဳလဲ  ေသာေၾကာင့္
“ေဂ်ာလဲေစတီ ”  ဟု   ေခၚေ၀ၚၾကရာ  ေႏွာင္းအခါ  အေခၚေရြ  ့ေလ်ာကာ  ေျပာင္းျပန္ေခၚသျဖင့္   “ေဂ်ာလဲ”  မွ   “လဲေဂ်ာေစတီ ”
ဟူ၍  ေခၚတြင္ၾကေလသည္။  ေတာတန္း  ကေလးအ၀၌  တည္လုပ္သည့္အတြက္   အခ်ိဳ  ့က   “လွည္းေၾကာင္းေတာေစတီ ”
ဟူ၍လည္း ေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။
(ေဂ်ာ = ၀ါးျခမ္းျဖင့္  ရက္လုပ္သည့္  ျခင္းၾကားကို  ထား၀ယ္ေဒသက “ေဂ်ာ” ဟူ၍ ေခၚၾကသည္။)
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၁။ “ေဂ်ာဘုရား” (လွည္းေၾကာင္းေတာ) ေစတီေတာ္  မိုးၾကိဳးစက္မွ  ကင္းလြတ္ေတာ္မူျခင္း
ယင္းလွည္းေၾကာင္းေတာ  ေစတီေတာ္ကို   ေစာထြတ္မင္းသား  တည္ျပီးစက  မိုးၾကိဳးထိသျဖင့္   ေနာက္မင္း
အဆက္ဆက္ႏွင့္   ျပဳသူလူလု   အမ်ား  ဆက္လက္ျပဳျပင္၍  ထီးေတာ္တင္ျပီးသည့္အခါတိုင္း  မိုးၾကိဳးထိ၍  မျပဳျပင္ဘဲ  ထားရွိရာ
လြန္ခဲ့ေသာ  ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၇၂-ခုႏွစ္တြင္   ထား၀ယ္ျမိဳ  ့၊   ဇရစ္ရပ္၊  ဆန္ စက္ပိုင္ရွင္   သူေဌး  ခ်ဴလူရင္   -  ေဒၚမဲ  ႏွင့္   သမီး
ေဒၚစိန္လွိဳင္၊   ေဒၚေသာင္းလွိဳင္၊   သား  ခ်ဴဘိန္ၾကည္တို   ့က   ပ်က္စီးယိုယြင္းလ်က္ရွိသည့္   ေစတီေတာ္ကို   ထပ္မံျပဳျပင္ျပီးလွ်င္
ယင္း  ခုႏွစ္   တန္းခူးလဆန္း  ၁၁-ရက္   တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္   ေန၀န္းေပၚအခ်ိန္ ၀ယ္   ထီးေတာ္သစ္ကိုပါ  တင္လွဴပူေဇာ္ ၾကရာ
ေရွးယခင္အခါမ်ားကကဲ့သို  ့  မိုးၾကိဳးစက္  ေဘးဒဏ္  မခံရေတာ့ဘဲ ခ်မ္းသာရာ ရရွိသည္မွာ ယေန ့အထိပင္  ျဖစ္ေလသည္။
(ယင္းသို ႔   မိုးၾကိဳးစက္   မထိမမွန္ဘဲ  ေအာင္ျမင္   ထေျမာက္သည္မွာ  ေစတီေတာ္၌  သိပၸံနည္းအရ  မိုးၾကိဳးလႊဲဓာတ္
တပ္ဆင္ထားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဟူ၍ အထင္ရွိၾကေလသည္။)
၂။ ေရႊဂူေတာင္ေစတီေတာ္ကို  ထပ္မံျပဳျပင္ျခင္း
ထား၀ယ္ခရိုင္ကို   အုပ္ခ်ဳပ္သည့္   အေရးပိုင္   (ခရိုင္ ၀န္ )မင္း“ကာနယ္ဂရိမ္း”  ႏွင့္   “ေဒၚအံုးပြင့္ ”  တို   ့က   ၾကီးမွဴးလ်က္
သူၾကြယ္   ျပည္သား  ျပည္သူ   လူထုအေပါင္းတို႔ ပါ  စုေပါင္း  အလွဴပါ၀င္ၾကျပီးလွ်င္   ပ်က္စီးယိုယြင္းေနသည့္
ေရႊဂူေတာင္ေစတီေတာ္ကို  အသစ္ထပ္မံ၍ ျပဳလုပ္ၾကသည္မွာ -ေကာဇာသကၠရာဇ္  ၁၂၇၁-ခုႏွစ္  နတ္ေတာ္လဆန္း ၄-ရက္  အဂၤါေန ့တြင္  “အုတ္ျမစ္ခ်သည္။”
တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္  ၁-ရက္  တနဂၤေႏြေန ့တြင္  “ဌာပနာ သြင္းႏွံသည္။”
တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္  ၁၀-ရက္  ေသာၾကာေန႔ တြင္  ဘုရား “မ႑ိဳင္  စိုက္ထူသည္။”
ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၇၂-ခုႏွစ္   တန္ခူးလဆန္း  ၁၁-ရက္   တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္   ေန၀န္းေပၚခ်ိန္တြင္
“လွည္းေၾကာင္းေတာ ေစတီႏွင့္  တစ္ျပိဳင္နက္  ေရႊထီးတင္လွဴေတာ္မူၾကေလသည္။”
(ယင္း  ေရႊဂူေတာင္ေစတီေတာ္ႏွင့္   လွညး္ေၾကာင္းေတာ  ေစတီေတာ္တို႔ သည္ကား  -  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ
အေရွ ႕ေတာင္ဘက္   ထား၀ယ္ႏွင့္   ျမိတ္ျမိဳ႕သြား  ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းႏွင့္   ကပ္လ်က္   ၆-မိုင္   ခရီးအကြာ  ေရႊမုတၳီးဘုရား
ရုပ္ပြားေတာ္အနီးတြင္  တည္ရွိၾကေလသည္။)
………………………………
တကူမင္းၾကီး ႏွင္  ခ်ိဳးဥမယ္
“ေစာထြတ္မင္းသား  ႏွင့္   ေစာျမေဒ၀ီ ”  ေမာင္ႏွမ  ၂-ဦးတို႔ နန္းလုၾကသည္ကို   ဆံုးျဖတ္ေပးသည့္   တကူမင္းၾကီး
အုပ္ခ်ဳပ္စိုးစံေသာ  တကူျမိဳ႕သည္ကား  -  ယခုထား၀ယ္ျမိဳ႕  ေျမာက္ဘက္ပိုင္း  ၂-မိုင္ခန္   ့အကြာ  “၀ဲကၽြန္းရပ္ႏွင့္   ဆင္ဆိပ္ရပ္ ”
မ်ားတြင္   တည္ရွိခဲ့၍  ယခုတိုင္   အခ်ိဳ့ေနရာမ်ားတြင္   တာရိုးႏွင့္   က်ံဳးေျမာင္းမ်ား  အနည္းငယ္   ရွိေသးသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
နန္းေတာ္ေနရာမွာကား  -  ဆင္ဆိပ္ရပ္တြင္   ျဖစ္ေလသည္။ မင္းၾကီးကိုးကြယ္သည့္   နန္းဦးဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ  ယခု  ၀ဲကၽြန္း
သခ်ၤဳီင္းအနီးရွိ  ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေနရာပင္ျဖစ္  “တကူေက်ာင္း” (တဂူေက်ာင္း) ဟူ၍ ယခုတိုင္  ေခၚၾကေလသည္။
၁။ သတိုးဥပရာဇာမင္းသား ဇင္းက်ိဳက္ဆရာေတာ္ထံ  ပညာသင္ၾကားျခင္း
အင္း၀တိုင္းျပည္မွ   “သတိုးဥပရာဇာ”  အမည္ရွိသည့္   မင္းသားတစ္ပါးသည္   သထံုျပည္   ဇင္းက်ိဳက္   ဆရာေတာ္ထံ
အတတ္ပညာ  သင္ၾကားရန္   လာခဲ့ရာ  လမ္းခရီး၌  မြန္သူေဌးသား  “မဟာဗလ”  ႏွင့္   “ပညာဗလ”  ညီအစ္ကို   ၂-ေယာက္တို   ့ႏွင့္
ေတြ ့ဆံုၾကျပီး  ၃-ဦးသား အတတ္ပညာမ်ားကို  သင္ၾကားၾကေလ၏။
အ႒ာရသ  ၁၈-ရပ္ေသာ  ပညာမ်ားအျပင္   သက္ေျပာင္းကိုယ္ခြာ  အသက္သြင္းအတတ္ပညာမ်ားကိုလည္း
အထူးတတ္ေျမာက္ၾကေလသည္။
တပည့္  ၃-ဦးတို႔ သည္  ပညာစံုလတ္ေသာ္  မိဘရပ္ထံသို  ့ျပန္လည္  ရန္အေၾကာင္း ဆရာေတာ္ထံ  အခြင့္ပန္ၾကေလ၏။
“အသင္   တပည့္မ်ား  မိဘရပ္ဌာန္သို   ့   ျပန္ၾကြသြားလွ်င္   လမ္းခရီးအၾကား၌  ထီးနန္းကိုလည္း  မစိုက္ၾကႏွင့္၊
ပညာစြမ္းကိုလည္း  မျပၾကႏွင့္။  ယင္းစကား  ၂-ရပ္ကို   သတိၾကီးစြာႏွင့္   မွတ္သားျပီး  ျပန္ၾကေလေတာ့ ”  ဟု   ဆရာေတာ္က
မိန္ ႔ ၾကားလိုက္ေလ၏။
၂။ သတိုးဥပရာဇာ,မဟာဗလ,ပညာဗလတုိ  ့မိဘရပ္ဌာန္  ျပန္ၾကျခင္း
သူတို႔ သည္   ဆရာအား  ကန္ေတာ့ၾကျပီး  ဇင္းက်ိဳက္ေတာင္ေပၚမွ   ဆင္းလာၾကေလ၏။  ေတာင္ေျခရင္းသို ႔   ေရာက္လွ်င္
သတိုးဥပရာဇာ  မင္းသားက  “အေဆြတို ႔ ကၽြႏိုပ္တို ႔ သည္   ဒူရကတိုင္း  ထား၀ယ္ျမိဳ႕သို ႔ တစ္ခါတစ္ေခါက္မွ်
မေရာက္ဖူးၾကေသးသည္ျဖစ္၍ ခရီးၾကံဳခိုက္  အလည္အပတ္  သြားၾကစို  ့ ” ဟူ၍ ေျပာရာ မဟာဗလႏွင့္  ပညာဗလ တို  ့ကလည္း
သေဘာတူညီသျဖင့္  ၃-ဦးသား ဒူရကတိုင္းဖက္သို  ့ခရီးလွည့္ၾကေလ၏။
ခရီးမထြက္မီ   ပညာအေျမာ္အျမင္ႏွင့္   ျပည့္စံုသူ   မဟာဗလက  ပညာဗလႏွင့္   သတိုးဥပရာဇာတို႔ အား
သတိေပးသည္မွာ  “ကၽြႏိုပ္တို   ့သည္   လမ္းခရီး၌  အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္   တစ္ကြဲတစ္ျပားစီ   သြားၾကရမူ   မည္သည့္
ေနရာေဒသ၌မဆို   ထမင္းဟင္းမ်ား  စားေသာက္လွ်င္   တစ္ေယာက္တည္းစားမည္ၾကံက  ထမင္း  ၃-ပြဲျပဳျပီး  တစ္ပြဲကို   စား၍  က်န္
၂-ပြဲကို   ထားခဲ့ရမည္။  ၂-ေယာက္   ျဖစ္ဘိမူလည္း  ထမင္း  ၃-ပြဲျပဳျပီး  ၂-ပြဲကို   စား၍  က်န္တစ္ပြဲကို   ထားခဲ့ရမည္ ”  ဟူေသာ
သစၥာစကားကို  ၃-ဦးသား သေဘာတူ  ခံယူၾကျပီး ခရီးထြက္ၾကေလ၏။
၃။ သတိုးဥပရာဇာႏွင့္  ခ်ိဳးဥမယ္တို  ့  ၾကည္ျဖဴၾကျခင္း
သို ႔ ႏွင့္   ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   မိုင္   ၆၀-ေက်ာ္ခရီးအကြာ  “နတ္ၾကီးစင္ရြာ”  စန္းသို ႔   ေရာက္ေလလွ်င္   သတိုးဥပရာဇာက
လမ္းခရီး၌ေတြ  ့ေသာ   အရိုးတစ္ခုကို   ေကာက္ယူျပီးလွ်င္   မိမိတို   ့ဆရာ  သင္ၾကားေပးလိုက္သည့္   မႏၱန္စြမ္း  -မစြမ္းကို   သလို၍
ဆရာေတာ္   သတိေပးလိုက္သည့္   စကားကို   အမွတ္မရဘဲ  မဟာဗလႏွင့္   ပညာဗလတို ႔ အားတိုင္ပင္ကာ  မႏၱန္ျဖင့္
မန္းမွုတ္စီမံၾကရာ ယင္းအရိုးသည္  က်ားေသေကာင္  ျဖစ္ လာေလ၏။
ယင္းက်ားေသေကာင္ကို  တဖန္  အသက္သြင္းျပန္ရာ က်ားအရွင္ျဖစ္ျပီး ယင္း ၃-ဦးသားတို  ့အား  စားရန္လိုက္ေလ၏။
က်ား၏  ရန္ေဘးမွ   ကင္းေ၀းရန္   ၃-ဦးသားတို   ့ေျပးၾကေလရာ  မဟာဗလႏွင့္   ပညာဗလ  ညီအစ္ကို   ၂-ေယာက္တုိ   ့မွာတစ္တြဲ၊
သတိုးဥပရာဇာ တစ္ေယာက္တည္းက တစ္တြဲ ျဖစ္သြားၾကေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
သတိုးဥပရာဇာ မင္းသားသည္  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ  ၄၇-မိုင္ခရီးအကြာ ကလိန္ေအာင္ျမိဳ႕တြင္းသို႔ ခ်င္းနင္ း ေရာက္ရွိေလ၏။
(ကလိန္ေအာင္ျမိဳ့သူၾကီး  ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ ၌  သားသမီးတစ္ေယာက္မွ်  မထြန္းကားဘဲ  ခ်ိဳးဥထဲတြင္
သေႏၶမွီးသျဖင့္  ရရွိ၍ ေမြးစားထားေသာ “ခ်ိဳးဥမယ္ ” အမည္ရွိသည့္  အရြယ္ေရာက္  လွပေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦး ရွိေလ၏။)
ယင္းေန႔ တြင္ပင္   ခ်ိဳးဥမယ္သည္   မိန္းမအေဖာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္   အတူ   ကလိန္ေအာင္   ေခ်ာင္းကမ္းပါး၌
ေခါင္းေလွ်ာ္ေနစဥ္   သတိုး  ဥပရာဇာႏွင့္   ေတြၾကံဳဆံုမိၾကေလ၏။  သတိုးဥပရာဇာလည္း  ခ်ိဳးဥမယ္ႏွင့္   လက္   ၂-ကမ္းေလာက္အကြာ ေက်ာက္တံုးကေလးတစ္လံုးေပၚ၌ တင္ပါးလႊဲထိုင္ကာ စ,တင္  ႏွုတ္ခြန္းဆက္  ေမးျမန္းလိုက္  ေလ၏။
“ဒီေဒသအမည္  ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ ႏွမရယ္၊ ႏွမရဲ႕အမည္ကိုလဲ သိခ်င္ပါတယ္။”
ခ်ိဳးဥမယ္က  တုန္ရီေသာ  အသံကေလးျဖင့္   “ကလိန္ေအာင္ရြာလို ႔ေခၚပါတယ္။  ကၽြန္မ  အမည္ကေတာ့
ကလိန္ေအာင္ျမိဳ ့သူၾကီးသမီး  ခ်ိဳးဥမယ္  ပါတဲ့ရွင္။”
“အလို  နာမည္က ဆန္းလွခ်ည့္၊ ခ်ိဳးဥမယ္လို  ့  ဘာေၾကာင့္  ေခၚပါသလဲ။”
“ခ်ိဳးဥအတြင္းမွာ သေႏၶမွီးတဲ့အတြက္  ခ်ိဳးဥမယ္လုိ  ့အမည္တြင္  ပါတယ္ရွင္။”
“ေၾသာ္   ..  သေႏၶသူဆိုေတာ့   ေခ်ာအလွမွာျဖင့္   တစ္ေလာကတြင္   ေျပာျပစရာမရွိေပဘူး”  ဟူ၍  ေျပာျပီး
သတိုးဥပရာဇာသည္  မိမိ၏ ဇာတိႏွင့္တကြ ေၾကာင္းရာဥႆံု  အလံုးစံုကို  ေျပာျပေလေတာ့၏။
“ေမာင္ေတာ္ႏွင့္   ႏွမတို ႔ မွာ  ပရံပရ  ဘ၀အဆက္ဆက္က  ခ်ဖူးေသာ  ေရစက္ ,  ပႏၷက္ဖူးေသာ  သစၥာ,  ေရႊနဖူးမွာ
စာထူးမ်ား  ပါရွိသည့္အတြက္   ဖူးစာနတ္မ်ားက  လမ္းညႊန္ျပသျဖင့္   ႏွမတို ႔ စံရာ  ဤျမိဳ့ေဒသသို ႔ေမာင္ေတာ္
ေရာက္လာခဲ့ရပါတယ္။ သို  ့အတြက္  ေမာင္ေတာ္အား သဒၶါၾကည္ျဖဴပါက ေနာင္နန္းသူ  ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္  ႏွမရယ္ ။”
ခ်ိဳးဥမယ္က  မခို ႔ တရို ႕နဲ  ့   ျပံဳးျပံဳးကေလး  မ်က္ႏွာထားျဖင့္   “ေမာင္ေတာ္ရဲ့   မိန္   ့ေတာ္သံကို   ႏွမေလး  ၾကားရတဲ့   အတိုင္း
ဖီဆန္ျငင္းပယ္ဖို႔ မရွိပါ။  ႏွမစံရာ  အိမ္ေဂဟာ၌  ႏွမေလးႏွင့္အတူ   ေပ်ာ္ရႊင္စြာ  ေနႏိုင္ပါတယ္။  ႏွမေလးက  ၾကည္ျဖဴသဒၶါ
ရွိပါလ်က္ကနဲ ့ေနာင္အခါ  ေမာင္ေတာ္က မေပ်ာ္ပိုက္မွာ စိုးပါတယ္။”
“မစိုးပါနဲ ့  ႏွမရယ္၊ ႏွမေလးနဲ ့အတူ  ေမာင္ေတာ္  ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ၾကီး ေနပါ့မယ္။”
“သီဟာပ်ံ  - ေဆာင္ၾကာသိုက္၊
ေနာင္ရာရိုက္  - စိုးတင့္ေစ။
ေတာင္ညာထိုက္တဲ့  - မ်ိဳးျမင့္ေဆြငယ္၊
စိုးႏွင့္ေမ - ယံုပါဗ်ာ့ ”။
“ယံုရမွာလား - ေမာင္ေတာ္ ရဲ ့ -”
“ေမာင္ေတာ္ရဲ ့  - ခြန္းလွစ္တာမွာ၊
ညႊန္းသစၥာ - ေတြးယူလို  ့ဆ။ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ႏွမေလူ  - ခက္မေပြေအာင္၊
ပ်က္မေသြ - တည္ပ။”
“ေမာင္ေတာ္နဲ႔   ႏွမေလးတို ႔ မွာ  ကေလးခ်င္းဘ၀  တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး  ေမတၱာမွ်ျပီး  သစၥာလဲ  ရၾကျပီ၊
ႏွမေလးတုိ ႔ အိမ္ေဂဟာဌာန  လွမ္းၾကြျပီးေတာ့   -  ႏွမေလးရဲ႕  ေက်းဇူးရွင္   ဖခင္ၾကီးႏွင့္   မိခင္ၾကီးတို ႔ ထံ   သြားေရာက္ကာ
သားသမက္   ျပဳပါမည့္အေၾကာင္း  ခြင့္ပန္ေတာင္း  ေပေတာ့   ေမာင္ေတာ္ရဲ့၊  အိမ္ေဂဟာဌာနလဲ  မေ၀းလွပါဘူး။  ခဲႏွစ္ပစ္
ေလာက္ေလွ်ာက္ရင္  ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။”
“ေကာင္းလွပါ့   ႏွမယ္ရယ္၊  ႏွမေလးက  ေရွ   ့ကလမ္းျပျပီး   သြားေပေတာ့ ”  ဟု   ေျပာဆိုကာ  ေလွ်ာက္လာၾကရာ
ခ်ိဳးဥမယ္တို  ့အိမ္သို  ့ေရာက္ရွိလာၾကေလ၏။
ယင္းေနာက္   ဖခင္ႏွင့္   မိခင္တို   ့အား   အေၾကာင္းအရာကို   ေျပာျပခြင့္ပန္ၾကျပီး  ရက္မ်ားမၾကာမီပင္   ခ်စ္သူ   ၂-ဦးအား
ထိမ္းျမားလက္ထပ္  ေပးစားလိုက္ေလေတာ့၏။
၄။ ခ်ိဳးဥမယ္ကို  သိမ္းပိုက္ရန္  တကူမင္းၾကီး ၾကံစည္ေတာ္မူျခင္း
တကူမင္းၾကီးသည္   တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရာမွာ ခ်ိဳးဥမယ္ ကို  ျမင္သည့္ေန႔ ကစ၍ သိမ္းပိုက္ရန္  ၾကံစည္  ေနစဥ္အတြင္း
သတိုးဥပရာဇာ  မင္းသားႏွင့္   စံုဖက္   လက္ထပ္ျပီးေၾကာင္း  ၾကားသိရသျဖင့္   ေဒါသအမ်က္   ေခ်ာင္းေခ်ာင္ းထြက္ကာ
ကာေမသုမိစၦာစာရကံ  ထိုက္မည္ကိုမွ် မရွုႏိုင္  ေတာ့ဘဲ မရမေန သိမ္းပိုက္ရန္  ၾကံစည္  ေလေတာ့၏။
“ခ်ိဳးဥမယ္ကို   နန္းေတာ္တြင္းသို   ့   ေဆာင္ၾကဥ္း  ယးလာႏိုင္သူအား  က်ား,  မ  မဟူ   ဆုလာဘ္မ်ား  ခ်ီးျမွင့္မည္ ”  ဟု
ေၾကညာေစေလသည္။
ယင္းအခါ  နန္းေတာ္အတြင္းမွ   ေမာင္းမတစ္ဦးျဖစ္သည့္   ကေ၀မၾကီးတစ္ေယာက္က  “ခ်ိဳးဥမယ္ကို   ကၽြန္ေတာ္မ
ေဆာင္ၾကဥ္း ဆက္သႏိုင္ပါေၾကာင္း” ေလွ်ာက္လာ၏။
မင္းၾကီးကလည္း “ေကာင္းျပီ  အျမန္  ေဆာင္ၾကဥ္းဆက္သေစ” ဟူ၍ ၀မ္းသာအားရစြာျဖင့္  အမိန္  ့ေပးေလ၏။
၅။ ခ်ိဳးဥမယ္အား ေဆာင္ၾကဥ္း၍ မင္းၾကီးထံ  ဆက္သျခင္း
ကေ၀မၾကီးကား  စုန္းကေ၀အတတ္တြင္   ကမ္းခပ္ေအာင္   တတ္ေျမာက္သူတစ္ဦး  ျဖစ္ေပသည္။  သူသည္
ကလိန္ေအာင္ျမိဳ႕သို ႔   သြားေရာက္၍  သတိုးဥပရာဇာႏွင့္   ခ်ိဳးဥမယ္တို ႔ ထံ   အယံုသြင္းလ်က္   ခ်စ္ၾကည္ေရးမိတ္ဖြဲ႕ကာ
ေပါင္းသင္းေနထိုင္ေလ၏။ သို  ့ႏွင့္  ရက္မ်ား မၾကာမီ  မင္းသား၏ အတတ္ပညာအထူးကို  သိ ရွိရေလ၏။
မင္းသားသည္   သက္ေျပာင္းကိုယ္ခြာ  အတတ္ပညာကို   တတ္ေျမာက္လာသူ   တစ္ဦးျဖစ္၍  ညဥ့္အခါ  အိပ္လွ်င္
မိမိ၏အသက္ကို  သန္လ်က္အတြင္းသြင္း၍ အိပ္စက္ေၾကာင္းကို  သိရွိေလ၏။
တစ္ည၌  ကေ၀မၾကီးသည္   ဖြဲမီးပံုကိုျပဳျပီး  သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္   မင္းသားအိပ္ေပ်ာ္ခိုက္   သန္လ်က္ကို
တိတ္တဆိ တ္   ခိုးယူလ်က္   ဖြဲမီးတြင္   ထည့္သြင္းခဲ့၍  မိမိ၏အတတ္ျဖင့္   “ခ်ိဳးဥမယ္ကို   ေဆာင္ၾကဥ္းကာ  တကူမင္းၾကီးထံ
ဆက္သေလ၏။”
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
“တကူမင္းၾကီးက  ခ်ိဳးဥမယ္အား  သိမ္းပိုက္မည္ ”  ဟု   မိန္   ့ၾကားေလလွ်င္   ခ်ိဳးဥမယ္က  သံေတာ္ဦး  တင္သည္မွာ  -“ကၽြန္ေတာ္မအား သိမ္းပိုက္လိုပါက  အရွင္မင္းျမတ္  စိုးပိုင္ေတာ္မူသည့္   ျမိဳ  ့ ၄-ေထာင့္တြင္   စတုဒိသာ  အလွဴမ႑ပ္တစ္ေဆာင္စီ
ေဆာက္လုပ္ျပီး အရပ္  ၄-မ်က္ႏွာမွ  လာေရာက္သူမ်ားအား ေကၽြးေမြးျပီးမွ  သိမ္းပိုက္ေတာ္းမူပါ” ဟူ၍ သံေတာ္ဦးတင္ေလ၏။
မင္းၾကီးလည္း ခ်ိဳးဥမယ္၏ ဆႏၵအတိုင္း အျမန္စီမံ  ျပဳလုပ္ ေစေတာ္မူ၏။
၆။ စတုဒိသာ အလွဴၾကီးေပးရန္  ခြင့္ျပဳျခင္း
ခ်ိဳးဥမယ္သည္   အလွဴမ႑ပ္   ၄-ေဆာင္တို   ့၌   လွည့္လည္   ၾကည့္ရွုရာ  တစ္ေဆာင္ ,  တစ္ေဆာင္ေသာ  မ႑ပ္တြင္   လူ
၂-ေယာက္   ေရာက္လာျပီး  “ကၽြန္ေတာ္တို   ့ ၂-ေယာက္အား  ထမင္း  ၃-ပြဲျပင္ေပးပါ”  ဟု   ေျပာလာသည္ကို   ခ်ိဳးဥမယ္ၾကားလွ်င္
“လူ  ၂-ေယာက္စားရန္  ထမင္း ၂-ပြဲ မေတာင္းဘဲ အဘယ္ေၾကာင့္  ၃-ပြဲ ေတာင္းရသနည္း”ဟု  ေမးေလ၏။
ယင္းေနာက္   မဟာဗလႏွင့္   ပညာဗလတို   ့သည္   အေၾကာင္းစံုကို   ေျပာျပျပီး  သတိုးဥပရာဇာကား  အျခားသူမဟုတ္ပါ။
ကၽြန္မ၏  ခင္ပြန္းျဖစ္ေၾကာင္း  စသည္တို ႔ ႏွင့္   နန္းေတာ္သို ႔ေရာက္သည္အထိ   ခ်ိဳးဥမယ္က  ေျပာျပေလလွ်င္   မဟာဗလႏွင့္
ပညာဗလတို ႔ သည္   ခ်က္ခ်င္းပင္နန္းေတာ္မွထြက္ျပီး  ကလိန္ေအာင္ျမိဳ႕ခ်ိ ဳးဥမယ္တို႔အိမ္သို႔ သြားၾကေလ၏။အိမ္သို ႔ေရာက္လွ်င္
ကေ၀မၾကီး  ထည့္သြင္းခဲ့သည့္   သန္လ်က္ကို   ဖြဲမီးပံုအတြင္းမွ   ထုတ္ယူလ်က္   သတိုးဥပရာဇာ၏  ကိုယ္ႏွင့္   ထိ၍ထားေလလွ်င္
သတိုးဥပရာဇာမွာ ေမ့ေျပာေနရာမွ  သတိရလာေလေတာ့၏။
ယင္းေနာက္   မဟာဗလႏွင့္   ပညာဗလတို ႔ သည္   အေၾကာင္းစံုကို   ေျပာျပျပီး  သတိုးဥပရာဇာအား  တကူျမိဳ႕သို ႔
ေခၚေဆာင္ခဲ့လ်က္  နန္းေတာ္အတြင္း၌ ခ်ိဳးဥမယ္ႏွင့္  ၾကံစည္တိုင္ပင္ကာ လွ်ိဳ ့ ၀ွက္  ေနၾကေလ၏။
၇။ သတိုးဥပရာဇာႏွင့္  ခ်ိဳးဥမယ္  လြတ္ေျမာက္ျခင္း
စတုဒိသာ အလွဴၾကီးေပးျပီး ေနာက္တစ္ေန ့တြင္  မင္းၾကီးက ခ်ိဳးဥမယ္အား သိမ္းပိုက္ရန္  မိန္  ့ၾကားေလ၏။
အရွင္မင္းၾကီး  သိမ္းပိုက္ေတာ္မူလိုက  သိမ္းပိုက္ႏိုင္ပါျပီ။  သို   ့ေသာ္   ကၽြန္ေတာ္မသည္   အႏွစ္မရွိသည့္   သစ္သားကို
စက္ရထားျပဳလုပ္ျပီး  အရွင္မင္းၾကီး  ပိုင္စံသည့္   “ျမိဳ  ့ေတာ္ကို   လက္ယာရစ္   ၃-ပတ္လွည့္၍  စီးလိုပါသည္ ”  ဟု   ခ်ိဳးဥမယ္က
ေလွ်ာက္ျပန္ေလ၏။
မင္းၾကီးလည္း  အႏွစ္မရွိသည့္   သစ္သားကို   ေကာင္းကင္ပ်ံ   စက္ရထားလုပ္ႏိုင္မည့္သူမ်ားအား
ေမာင္းေၾကးနင္းခတ္၍  ရွာေဖြစံုစမ္းေစရာ  သတိုးဥပရာဇာႏွင့္   မဟာဗလ,  ပညာဗလ  ၃-ေယာက္တို   ့က   လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေၾကာင္း
၀န္ခံသျဖင့္  မင္းၾကီးထံ  ေခၚေဆာင္ခဲ့ေလ၏။
အမိန္ ႔ေတာ္အတိုင္း စက္ရထားလုပ္၍ ျပီးစီးလတ္ေသာ္  မင္းၾကီးထံ  ေလွ်ာက္ၾကေလ၏။ မင္းၾကီးလည္း ခ်ိဳးဥမယ္အား
အလိုရွိသူ  တို  ့ႏွင့္အတူ  စီးနင္းႏိုင္ေၾကာင္း မိန္  ့ေတာ္မူေလ၏။
ခ်ိဳးဥမယ္သည္   သတိုးဥပရာဇာ,  မဟာဗလ,  ပညာဗလတို႔ ႏွင့္   အတူ   ကေ၀မၾကီးကိုပါ  စက္ရထားေပၚတြင္
တင္ေဆာင္လ်က္   တကူျမိဳ႕ကို   လက္ယာရစ္   ၃-ပတ္လွည့္ျပီး  ေမာင္းမကန္ဘက္သို ႔   စက္ရထားဦးတည္ကာ
အေနာက္ေျမာက္ဘက္သို့   ေရွ႕ရွုသြားရင္း  ပင္လယ္မွ   မနီးမေ၀း  ေရျပင္ေပၚေရာက္လတ္ေသာ္   ကေ၀မၾကီးကို
စက္ရထားေပၚမွ  တြန္းခ်လိုက္ရာ ကေ၀မၾကီးမွာ တစ္ခုေသာ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္  ထိခိုက္၍ ေသဆံုးရွာရေလေတာ့၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
(ကေ၀မင္းၾကီး  ထိခိုက္၍  ေသဆံုးသည္   ေက်ာက္ေဆာင္ကား  ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခမွ   အေနာက္ဘက္
မနီးမေ၀းတြင္ရွိ၍ “ယခုတိုင္  ေက်ာက္ျဖဴကေလး” ဟူ၍ ေခၚၾကေလသည္။)
ခ်ိဳးဥမယ္တို ႔   လူစုလည္း  စမၸာနဂိုရ္ျပည္   [ယခု   ဘဂၤလားေဒ့ (ရွ္ )  ေခၚ  အေရွ   ့ပါကစၥတန္ျပည္ရွိ   ခ်ႏၵာ  နဂါးရ္ျမိဳ  ့ ]
သို ႔ေရာက္ရွိၾကေလသတည္း။
ေ၀ဒီျမိဳ ့တည္ျခင္း
ယခု   ထား၀ယ္ျမိဳ  ့မွ   အေနာက္ေတာင္ဘက္   ၆-မုိင္ခန္   ့ခရီ းအကြာ  ထား၀ယ္ျမစ္   အေနာက္ဘက္ကမ္းရွိ   ေ၀ဒီရြာကား
ေရွးအခါက  ျမန္မာမင္းမ်ား  အုပ္စိုးခဲ့ဖူးသည့္   ေ၀ဒီျမိဳ႕ျဖစ္ေလသည္။  ယင္းေ၀ဒီျမိဳ  ့ကို   ေကာဇာ  သကၠရာဇ္   ၅၉၀-ျပည့္ႏွစ္တြင္
ေပါကၠံျပည္ရွင္   အေလာင္းစည္သူ   မင္းၾကီး၏  အဆက္အႏြယ္မ်ားျဖစ္၍  “ေထာင့္ကြယ္ျမိဳ႕  (ယခု   ၾကက္လႊတ္ရြာ)”  ကို
တည္ေထာင္ၾကသည့္   “ကနိက၀တ္မင္း”၊  ၎သားေတာ္   “ကနိ႒ာသူ ”၊  ၎သားေတာ္   “ကနိ႒ာရံ ”၊  ၎သားေတာ္
“ကနိ႒ာသံ ”၊  ၎သားေတာ္   “ကနိ႒ာ၀ါ”၊  ၎သားေတာ္   “ေစာသူရ”  ထုိမင္းလက္ထက္ေထာင့္ကြယ္ျမိဳ႕မွ   ေျပာင္း၍
ေကာဇာသကၠရာဇ္  ၇၉၂-ခု ႏွစ္  “ေ၀ဒီျမိဳ ့ ” ကိုတည္ေလသည္။
(“ေ၀ဒီ ”  ဟု   အမည္တြင္ျခင္းအေၾကာင္းကား  ယင္းအခါက  ယင္းေနရာ  ျမစ္ကမ္းသည္   တိမ္ေသာ  ေရ၀ဲရွိျပီး
ခန္းေျခာက္သြားသည့္ေနရာမွ  ယခု  ထား၀ယ္အေခၚ “၀ဲတီ  - ၀ဲဒီ ” မွ  ေရြ႕ေလ်ာကာ “ေ၀တီ  - ေ၀ဒီ ” တြင္ေလသည္။)
၁။ ေ၀ဒီျမိဳ ့ကို  မင္းအဆက္ဆက္  စိုးစံအုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း
ယင္းေ၀ဒီျမိဳ  ့၌   “ေစာသူရမင္း၊  ၎သားေတာ္   မင္းေစာေရာင္၊  ၎သားေတာ္   ေစာသြားေရာင္၊  ၎သားေတာ္
ေရႊနန္းတက္၊  ၎သားေတာ္   အိမ္ေရွ   ့မင္း ”  တို   ့အုပ္စိုးၾကျပီးေနာက္   သာဂရျမိဳ  ့ ကို   အုပ္စိုးသည့္   ရွင္ဇံ (နႏၵိယ)မင္းႏွင့္   မိဖုရား
ေစာျမေဒ၀ီတို  ့၏  သားေတာ္  “ဗလေစာရန္ႏိုင္ေခၚ ေစာသီလမင္းေျပာင္းေရႊ  ့၍  အုပ္စိုးေလသည္။”
အခါတစ္ပါး  ေစာသီလမင္းသည္   မိမိထံပါးတြင္   သက္ေတာ္   ေစာင့္ရာထူးႏွင့္   အမွုထမ္းသူ   ေမာင္ဗအဲ၏  ဇနီး
“မယ္ေစာ” ေခၚ “ေစာပညာ” ကို  တပ္ႏွစ္သက္လွရကား ေမာင္ဗအဲအား တိတ္တဆိတ္လုပ္ၾကံရန္  စိတ္ကူးမိေလ၏။
(မယ္ေစာကား  ရုပ္ရူပကာယ  လွပေခ်ာေမြ  ့သည့္အျ ပင္   အေတြးအေခၚ  အေျမာ္အျမင္   အဆင္အျခင္   ဉာဏ္ပညာႏွင့္
ျပည့္စံုသူတစ္ဦး  ျဖစ္သျဖင့္  အမ်ားက “ေစာပညာ” ဟူ၍ ေခၚေ၀ၚသမုတ္ၾကေလသည္။)
ယင္းေခတ္အခါ  ေ၀ဒီျမိဳ႕တြင္   မင္း,  မွဴးမတ္တို႔ ႏွင့္တကြ  ျပည္သူလူထု   အမ်ားတို ႔ မွာ  ၾကက္ပြဲ၀ါသနာ
ပါရွိၾကေလသည္။
၂။ ေစာသီလမင္းႏွင့္  ေမာင္ဗအဲ ၾကက္ တည္သြားၾကျခင္း
တစ္ေန့သ၌  ေစာသီလမင္းသည္   မိမိ၏အၾကံအစည္အရ  ေမာင္ဗအဲကို   ေရွ ႕ေတာ္သို ႕ေခၚ၍  “ယခု   ညဥ့္
အရုဏ္တက္အခ်ိန္တြင္   ေတာထဲသို   ့   ၾကက္တယ္   (ၾကက္တည္ )  သြားရန္   တိုက္ၾကက္ေကာင္းတစ္ေကာင္ႏွင့္   လာရမည္ ”  ဟု
မိန္  ့ေတာ္မူေလ၏။
ေမာင္ဗအဲမွာ  မင္းၾကီး၏အၾကံကို   မရိပ္စားမိဘဲ  အမိန္   ့ေတာ္   အတိုင္း  “ဘုတ္ေမြး  ရင္ဘတ္၊  တက္နက္   ေမာင္ခၽြန္း၊
ျမီး၀န္း  ေတာင္ပံျဖဴ”  ဟူ၍  ၾကက္၌  ကၽြမ္းက်င္သူ   ပညာရွိမ်ား၏  အမွတ္သေကၤတအရ  … (၁)  ရင္ဘတ္တြင္ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဘုတ္ငွက္ကဲ့သို ႔အေမြးအေရာင္ရွိျခင္း၊  (၂)  အတက္   မည္းနက္ျခင္း၊  (၃)  အေမာက္ခၽြန္ျခင္း၊  (၄)  အျမီး၀ိုင္းျခင္း၊   (၅)
ေတာင္ပံျဖဳျခင္ းဟု   ဆိုအပ္သည့္   ယင္းအဂၤါ  အသင့္ထားရွိျပီး  ေစာပညာကိုလည္း  ညဥ့္ဦးကပင္   အသိေပးထားကာ
အိပ္ၾကေလ၏။
အရုဏ္တက္ခ်ိန္   ေရာက္ရွိလတ္ေသာ္   ေစာပညာက  နန္းေတာ္သို့ ၀င္ရန္   ၾကက္ပိုက္လ်က္ရွိသည့္
ေမာင္ဗအဲထံပါးသို ႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ ညွိဳးႏြမ္းေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္  သီဆိုလိုက္ေသာ ထား၀ယ္သီခ်င္းမွာ -“ႏွမ္းသား မိုက္မိုက္  - မန္းသား ၾကစ္ပိုက္၊
မလိုက္ေလနဲ ့  - ကိုဗအဲရယ္ ”
ျမန္မာျပန္
“ႏွင္းကေလး မိုက္မိုက္  - မင္းကေလး ၾကက္ပိုက္၊
မလိုက္ေလနဲ ့  - ကိုဗအဲရယ္ ”
ဇာတ္သဘင္သည္တို  ့  ကျပလွ်င္မူကား -
“ႏွင္းေဖြးေမွာင္ေမွာင္  - အထက္ ၀ယ္  မိုက္သလိုပ၊
မင္းကေလးေမာင္ေမာင္  - အခက္တကယ္  ဆိုက္လိမ့္မထင္။
(အမယ္မင္း) ၾကက္တယ္  (တည္ ) မလိုက္ေလနဲ ့  ကိုဗအဲရယ္ ” –
ဟူေသာ ရသဂုဏ္ေျမာက္  ေလးခ်ိဳးငိုခ်င္းကဲ့သို  ့  မင္းသမီးက လြယ္စရာ သီဆိုေပလိမ့္မည္။
“က်မ  ညဥ့္က  အိပ္မက္မေကာင္း  ျမင္မက္၍   ကိုဗအဲ၌  တစ္စံုတစ္ခုေသာ  ေဘးဒုကၡ   ေတြ  ့ၾကံဳလိမ့္မည္   ထင္သျဖင့္
ၾကက္တယ္  မလိုက္ပါနဲ ့ ” ဟူ၍ ေစာပညာက အတန္တန္ျမစ္တား ေတာင္းပန္ေလ၏။
ေမာင္ဗအဲက  “မင္းတို   ့စကား   မိုးၾကိဳးသြားတဲ့   ႏွမရယ္၊  မင္းအမိန္   ့ေတာ္နဲ   ့လိုက္ပါရမည္ျဖစ္၍   အိပ္မက္ကို
အေရးမယူပါနဲ ့ ” ဟု  ေျပာျပီ း ၾကက္ပိုက္ကာ နန္းေတာ္သို  ့ ၀င္ေလ၏။
မွဴးမတ္အေျခြအရံ   တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ်  မပါဘဲ  မင္းႏွင့္  ေမာင္ဗအဲႏွစ္ဦးတို  ့မွာ ေ၀ဒီျမိ ဳ ့ႏွင့္   မနီး,  မေ၀း ေတာအုပ္သို့
ထြက္ၾကြေတာ္မူေလ၏။  ေတာအုပ္အတြင္း  ေရာက္ရွိလတ္ေသာ္   မင္းၾကီးက  ပြဲေတာ္စာတည္ရန္   ေရၾကည္ေေတာ္
အရွာခိုင္းေလ၏။  ေမာင္ဗအဲလည္း  ခမ္းလွမ္းလွမ္းေနရာတြင္   ေရအနည္းငယ္မွ်ရွိသည့္   ပက္လက္   ေရတြင္း  တစ္ခု၌
ဒူးေထာက္ကာ  ေရခပ္ေနခိုက္   မင္းၾကီးသည္   ေနာက္မွ   တိတ္တဆိတ္လာျပီး  “ေမာင္ဗအဲအား  ေရတြင္းထဲသို   ့   တြန္းခ်လ်က္
ေက်ာင္းလံုးမ်ားျဖင့္  ပစ္ခ်ေလရာ ေမာင္ဗအဲမွာ ခႏၶာစဲေလေတာ့၏။” ေမာင္ဗအဲ၏ တိုက္ၾကက္ၾကီးလည္း ထြက္ေျပးေလ၏။
၃။ ေစာသီလမင္းၾကီး ေစာပညာကို  သိမ္းပိုက္ရန္  အားထုတ္ျခင္း
မင္းၾကီးသည္  ညေနခ်မ္းအခ်ိန္  နန္းေတာ္သို  ့ျပန္လာျပီး  ေမာင္ဗအဲ၏ဇနီး ေစာပညာကို  အေခၚခိုင္း ျပီးလွ်င္  - 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ေမာင္ဗအဲမွာ  နံနက္အခ်ိန္ကပင္   ေရၾကည္ေတာ္   အရွာခိုင္းလိုက္ရာ  ၾကာရွိသျဖင့္   ကၽြႏိုပ္ကိုယ္ေတာ္တိုင္
လိုက္လံရွာေဖြ၍  မေတြ  ့ရွိေၾကာင္း၊   ေဘးအႏၱရယ္   တစ္စံုတစ္ခု   ေတြ  ့ၾကံဳေနျပီထင္ေၾကာင္းတို ႔ ကို   ေျပာျပီးလွ်င္   အကယ္၍
ေမာင္ဗအဲမရွိက ေစာပညာအား ကၽြႏိုပ္  သိမ္းပိုက္မည္  အေၾကာင္းကို  ေျပာေလ၏။
ေစာပညာမွာ  ပညာရွိ   မိန္းမတစ္ဦးျဖစ္သည့္အတိုင္း  အိမ္သို႔ျပန္လာျပီးလွ်င္   တစ္ညဥ့္လံုး  စဥ္းစားကာ
မင္းၾကီးအေပၚ၌ သကၤာမကင္းျဖစ္မိေလ၏။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္   ညီလာခံစံုသည့္   ဗိုလ္ပံုအလယ္တြင္   ေမာင္းမတစ္ဦးထံ   ေမာင္ဗအဲ  ေသဆံုး၍
အစိမ္းသရဲျဖစ္ကာ ပူးကပ္ျပီး -“မိမိမွာ  မင္းၾကီးက  ေရတြင္းထဲသို ႔   တြန္းခ်၍  အဆံုးစီရင္သည့္   အတြက္   မွီခိုစရာမရွိ   ျဖစ္ေနပါ၍
သင့္ေတာ္သည့္ေနရာတြင္   နတ္ကြန္းေဆာက္လုပ္   ခ်ီးျမွင္ေပးပါရန္၊  ကၽြႏိုပ္အား  ကိုးကြယ္   ပ,သ  သည့္အခါလည္း
ၾကက္အရွင္ႏွင့္သာ  တင္ေျမွာက္ကိုးကြယ္  ပ, သရန္  အေၾကာင္း” တို  ့ကို  ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ယင္းအခါ  မင္းၾကီးသည္   စိတ္ဆိုးေသာ  အမူအရာ  မသာယာေသာ  မ်က္ႏွာျဖင့္   မိမိအား  အစိမ္းသရဲက
မတရားစြပ္စြဲသလိုလို  ရွက္ခမန္းလိလိျဖင့္  ေျပာဆိုျပီး နတ္ကြန္းေပးရန္  ၀န္ခံေလ၏။
၄။ “ထား၀ယ္အရိုး ၾကက္ကိုး”
ေမာင္ဗအဲ  နတ္ကြန္းကို   ေ၀ဒီအုတ္ျမိဳ႕ရိုးအျပင္ဘက္၌  ေဆာက္လုပ္ေပး၍  ၾကက္အရွင္ျဖင့္   ကိုးကြယ္   ပ,
သၾကသည္ကို   ထား၀ယ္   ရိုးရာအတိုင္း  ၾကက္ျဖင့္   ကိုးကြယ္ၾကသည္ကို   အစြဲျပဳ၍  “ထား၀ယ္ရိုး  ၾကက္ကိုး”  သည္ဟူ၍
ယခုတိုင္  ဆိုထံုးျပဳၾကေလသည္။
(အျခားျမိဳ  ့ရြာေဒသရွိ   လူအခ်ိဳ  ့တုိ   ့ကမူကား   ထား၀ယ္သားမ်ားႏွင့္   စကားမ်ား  ျငင္းခံု   ေျပာဆို   ၾကရာတြင္
“ထား၀ယ္ရိုး ၾကက္ခိုးတတ္သည္ ” ဟူ၍ မခံခ်င္ေအာင္  ေျပာဆိုတတ္ၾကေလသည္။
ေမာင္ဗအဲ၏  ေရခပ္သည့္ေရတြင္းႏွင့္   ဒူးႏွစ္ဖက္ေထာက္သည့္ေနရာ  ယခု တိုင္   ေက်ာက္ျဖစ္လ်က္   ရွိသည္ကို
ေ၀ဒီရြာႏွင့္  မနီးမေ၀း ေတာအုပ္အတြင္း ေတြ ့ျမင္ရေလေသးသည္။ )
ေမာင္ဗအဲ  ဇနီး  ေစာပညာမွာ  မိမိ၏ခင္ပြန္း  ကြယ္လြန္ေၾကာင္း  ၾကားသိရသျဖင့္   မင္းၾကီးသိမ္ပိုက္မည့္   ေဘးမွ   ေၾကက္ရြံ   ့ကာ
မိန္းမေဖာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ  ေလွၾကံဳစီး၍ တိတ္တဆိတ္  ထြက္ေျပးေလရာ ကံအားေလ်ာ္စြာ စိန္  ့ျပည္သို  ့ေရာက္ရွိေလ၏။
စိန္  ့ျပည္၌လည္း  မင္းမဲ့ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္  ေစာပညာအား ဘုရင္မျဖစ္  ခ်ီးေျမွာက္၍ အုပ္စိုးေစေလ၏။
………………………………………
အေလာင္းစည္သူမင္းၾကီး ေရာက္ရွိေတာ္မူျခင္း
အေလာင္းစည္သူမင္းၾကီးသည္   ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္   ေတာင္ဘက္၊  ေျမာက္ဘက္   အရပ္ေဒသမ်ားသို   ့   ေဖာင္ေတာ္ႏွင့္
လွည့္လည္ေတာ္မူရာတြင္   ေျမာက္ဘက္   မဏိပူရကသည္းျပည္မွ   ကသည္းလူမ်ိဳး  ေမာင္ႏွမ  ၂-ေယာက္တို   ့ကို   ေခၚယူခဲ့ျပီး
ေတာင္ဘက္သို   ့လွည့္ဆင္းလာရာ  ျမတ္စြာဗုဒၶ၏  အံေတာ္ဓာတ္ျမတ္ကို   ဌာပနာ၍  တည္ထားသသည့္   သိႏၵဳေသလေတာင္ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
(ယခုရွင္ေမာ္ေတာင္ )  ေပၚရွိ   ဘုရားေစတီေတာ္ကို   ျပဳျပင္ျပီးေနာက္   ရွင္ေမာ္ႏွင့္   မနီးမေ၀း  သင္းဖူးကၽြန္ရွိ
ေစတီေတာ္ကေလးကိုလည္း ျပဳျပင္ရင္း ေခတၱစံေနေတာ္မူေလ၏။
၁။ သင္းဖူးကၽြန္းကို  ေဖာင္ေတာ္ႏွင့္  တိုက္ျခင္း
တစ္ေန  ့သ၌   မင္းၾကီးသည္   “အေတာင္   ၉၀၀-ခန္   ့ရွည္လ်ားသည့္   သင္းဖူးကၽြန္းကို ”  ေဖာင္ေတာ္   အ၀င္အထြက္
လြယ္ကူသက္သာေစရန္   ကၽြန္းကို   ၂-ပိုင္းျပတ္ေအာင္   ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ တိုက္ရာတြင္   ဘုရား၏  တန္းခိုးေတာ္ေၾကာင့္
ကၽြန္းမျပတ္ဘဲ  လွိုင္းေလျပင္းထန္စြာ  က်ေရာက္သည္ကို   ကသည္းမေလးမွာ  ေၾကက္ရြံ႕သျဖင့္   “အမယ္ေလး”  ဟု
ေအာ္ဟစ္မိေလ၏။
ယင္းအခါ  မင္းၾကီးက  ငါဘုရင္မင္းျမတ္တစ္ေယာက္   အားကိုးရာရွိပါလ်က္ႏွင့္   နင့္အမယ္   (နင့္အေမ)  ကိုပင္   တ,
ရေလသေလာဟု   စိတ္ဆိုးေတာ္မူသျဖင့္   ေပါကၠံျပည္သို႔ မေခၚေဆာင္သြားေတာ့ဘဲ  သင္းဖူးကၽြန္း  ဘုရား၌  ေမာင္ႏွမ  ၂-ေယာက္တို  ့အား  ရိကၡာအျပည့္အစံုႏွင့္  ကၽြန္သီးေတာ္  (ဘုရားကၽြန္ ) အျဖစ္  လွဴဒါန္းထားခဲ့ျပီး ျပန္လည္ၾကြေတာ္မူေလ၏။
၂။ ကၽြန္သီးေတာ္  (ဘုရားကၽြန္ )
ဘုရားကၽြန္ဟူသည္   ေ၀ယ်ာ၀စၥရြက္ေဆာင္ရန္   ဘုရားသို ႔ လွဴထားျခင္းခံရသူျဖစ္၍  ေလာကုတၱရာဆိုင္ရာ  ကၽြန္ဟု
ဆိုအပ္သည္။  ေလာကုတၱရာဆိုင္ရာ  ကၽြန္တြင္လည္း  (၁)  ဘုရားကၽြန္၊  (၂)  ပိဋကတ္ကၽြန္၊  (၃)  ေက်ာင္းကၽြန္   ဟူ၍  သံုးမ်ိဳး
သံုးစားရွိရာ ကၽြန္သီးေတာ္ဟုေခၚလွ်င္  ယင္းသုံးမ်ိ ဳးစလံုးပင္  အၾကံဳး၀င္ေၾကာင္း သိနားလည္ရသည္။
ဘုရားကၽြန္   ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္း  အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိရာ၌  ဘုရားကၽြန္ႏွင့္   လူရိုးရိုး  အိမ္ေထာင္ျပဳသျဖင့္   ဘုရားကၽြန္ျဖစ္ရျခင္း၊
၎တို   ့မွ   ေပါက္ဖြားသူလည္း  ဘု ရားကၽြန္ျဖစ္ရျခင္း၊  ဘုရားကၽြန္အခ်င္းခ်င္း  ေပါင္းသင္းရရွိေသာ  သားသမီးတို   ့မိလိုက္ -ဖပါ
ဘုရားကၽြန္   ျဖစ္ရျခင္းမ်ားလည္း  ပါ၀င္ေလသည္။  ယင္းတို ႔ လိုက္နာရျမဲ  အစဥ္အလာ  ထံုးတမ္းသည္လည္း  ဘုရားကၽြန္
ဥပေဒတစ္မ်ိဳးကဲ့သို  ့  ျဖစ္ေပၚတည္ရွိေနခဲ့ေပသည္။
ဘုရားတစ္ဆူက  ကၽြန္သီးေတာ္ေယာက္်ားႏွင့္   ဘုရားတစ္ဆူက  ကၽြန္သီးေတာ္မိန္းမ  အိမ္ေထာင္ျပဳ၍
သားေယာက္်ားေမြးလွ်င္   အေဖကၽြန္ဖက္   ပါရသည္။  ၎ျပင္   ဘုရားကၽြန္ႏွင့္   ပိဋကတ္ကၽြန္ဘ၀မွ   ဘုရားကၽြန္
အျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲေရာက္ရွိသြားၾကရသည္။ ဘုရားကၽြန္က ပိဋကတ္ကၽြန္ , ေက်ာင္းကၽြန္ဖက္သို ႔ ပါသြားခြင့္မရွိေခ်။ ယင္းတို ႔ ကို
ေထာက္လွ်င္  ကၽြန္သီးေတာ္  အဆင့္တန္းတြင္  “ဘုရားကၽြန္သည္  ထိပ္တန္း အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္ေလသည္။”
၃။ ပိဋကတ္ကၽြန္ , ေက်ာင္းကၽြန္
ပိဋကတ္ကၽြန္ ,  ေက်ာင္းကၽြန္မ်ား  ျဖစ္ၾကရပံုမွာလည္း  ဘုရားကၽြန္   ျဖစ္ၾကရပံုနည္းအတိုင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။
ယင္းပိဋကတ္ကၽြန္ ,  ေက်ာင္းကၽြန္မ်ားႏွင့္   အေၾကာင္းပါၾကေသာ  လူလြတ္   (၀ါ)  ရိုးရိုးအရပ္သား,  အရပ္သူ   တို ႔ သည္
ပိဋကတ္ကၽြန္ , ေက်ာင္းကၽြန္ဘ၀သို  ့ေရာက္ရွိၾကရျပန္သည္။
သို့ရာတြင္   ဘုရားကၽြန္မ်ားႏွင့္   ျခားနားခ်က္တစ္ရပ္   ရွိသည္မွာ  ပိဋကတ္ကၽြန္ ,  ေက်ာင္းကၽြန္မ်ားသည္
လူလြတ္ျပန္ျဖစ္ႏိုင္ေသးျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။  အဖိုးအရင္းအတိုင္း  ျပန္းေပးေရြးႏုတ္လွ်င္   တရားသျဖင့္   လြပ္လပ္ခြင့္
ရႏိုင္ေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
အထက္တြင္ဆိုခဲ့ေသာ  မိလိုက္ -ဖပါ  ကၽြန္မ်ားကိုလည္း  လူလြတ္ဖက္က  ေယာက္်ားျဖစ္လွ်င္
သားေယာက္်ားကိုလည္းေကာင္း၊  လူလြတ္ဖက္   မိန္းမျဖစ္လွ်င္   သမီးမိန္းမကိုလည္းေကာင္း  ထိုက္သင့္ရာ  ကာလ
တန္ဖိုးေပး၍  ေရြးႏုတ္လွ်င္   ကၽြန္သီးေတာ္အျဖစ္မွ   လြတ္လပ္ခြင့္ရေလသည္။  သို ႔ ရာတြင္   ကၽြန္သီးေတာ္ဖက္   လိင္တူ
သားသမီးမ်ားကိုမူ  ေရြးႏုတ္ခြင့္မရေခ်။
ကၽြန္သီးေတာ္   ၃-မ်ိဳးတြင္   ဘုရားကၽြန္သည္   အတန္းအျမင့္ဆံုး  ပိဋကတ္ကၽြန္မွာ  အလတ္တန္း၊  ေက်ာင္းကၽြန္မွာ
ေအာက္တန္းဟူ၍  ျခားနားစြာ  အဆင့္အတန္း  ကြဲျပားသည္။  ယင္း  ကၽြန္သီးေတာ္ခ်င္း  အေၾကာင္းပါၾကလွ်င္
ျမင့္ ရာအတန္းဖက္သို႔   လိုက္ပါၾကရေလသည္။  ယင္းသို႔ေသာ  ကၽြန္သီးေတာ္   သန္းေခါင္းစာရင္းကို   ျမန္ မာမင္းမ်ား
လက္ထက္က ဆယ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္  ေကာက္ယူရျမဲ ထံုးစံရွိေၾကာင္း သိရွိရေပသည္။
မင္းေရး,  စိုးခြင့္၌  လြတ္လပ္ခြင့္ရၾကသည္မွာ  စစ္ထဲသို႔ မလိုက္ရျခင္း,  မင္းမွုမင္းခင္းစရိတ္   အေသးအဖြဲ႕
ခန္ ႔ ခြဲျခင္းမွစ၍  လြတ္ကင္းျခင္း  မ်ားျဖစ္ေပသည္။  သို ႔ ရာတြင္   ကုန္းေဘာင္ေခတ္တြင္   လူလိုလွ်င္   စစ္ထဲသို ႔ လိုက္ရတတ္ျပီး
သႆေမဓ  ထမ္းရေသာ  ကၽြန္သီးေတာ္ ,  မထမ္းရေသာ  ကၽြန္သီးေတာ္ဟူ၍  ေပၚလာရာ  ယင္းတို့ထမ္းေဆာင္ရေသာ
ေငြေတာ္ကို   ေက်ာင္းဘုရား  ဆိုင္ရာတို ႔ တြင္သာ  သံုးစြဲရသည္ျဖစ္၍  အိတ္ျဖဴႏွင့္   ထည့္ေသာ  အျခားေငြေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ
ေရာေႏွာ၍  မထားရဘဲ  အိတ္နီျဖင့္ထည့္၍  သီးျခားထားရွိရသည္မွာလည္း  ျမန္မာ  မင္းမ်ား၏  သံသရာေဘး
တင္ၾကိဳေၾကာက္တတ္ပံုကို  အထူးေပၚလြင္ေစေသာ အခ်က္တစ္ရပ္ပင္  ျဖစ္ေပသည္။
၄။ သထံုမႏူဟာမင္းကို  အေျခြအရံႏွင့္တကြ ဘုရားသို  ့လွဴျခင္း
“သထံုမႏူဟာမင္းကိုလည္း  သားမယား  အေျခြအရံႏွင့္တကြ  ေကာင္းမွုေတာ္   ေရႊစည္းခံုဘုရားမွာ  လွဴေတာ္   မူ၍
အၾကီးျပဳရ၏”  ဟု   မဟာရာဇ၀င္ၾကီးတြင္   ပါရွိသည္။  ပုဂံရာဇ၀င္ေဟာင္း,  ရာဇ၀င္လတ္တို ႔ တြင္လည္း  မႏူဟာကို
အေျခြအရံႏွင့္တကြ ေရႊစည္းခံုဘုရားသို  ့ဖိတ္၍  လွဴေၾကာင္းမ်ား ပါရွိေလသည္။
တစ္သက္ပတ္လံုး  စား  ၀တ္   ေနေရး  မပူပင္ရဘဲ  ဘုရား  ေ၀ယ်ာ၀စၥ   ရြက္ေဆာင္သြားရန္   လူတစ္ဦးဦးအား
ေရစက္သြန္းခ်  လွဴဒါန္းေသာ  အေလ့အထ  မည္သို   ့   စခဲ့သည္ကို   ေလ့လာစူးစမ္းရာ  ကၽြႏိုပ္တို   ့သည္   သက္ဆို င္ရာ  စာေပ
ရွာေဖြဖတ္ရွူရာ၌ မႏံွ  ့စပ္ေသး၍  လားမသိ  အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္တြင္သာ ပ႒မျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ ့ရေသးသည္။
ဤသို႔   ဘုရားေ၀ယ်ာ၀စၥ   မိမိကုိယ္စား  တစ္သက္ပတ္လံုး  ရြက္ေဆာင္သြားႏိုင္ေစရန္   လူတစ္ဦးဦးအား  ဘုရားသို ႔
လွဴဒါန္းရာ၌  အလွဴခံရေသာပုဂၢိဳလ္   စားသံုးရန္ႏွင့္   ဘုရားအား  ျပဳျပင္လွဴဒါန္းသြားရန္   စရိတ္ရရွိေရး  အတြက္   လယ္ယာေျမ,
ဥယ်ာဥ္ေျမ  စသည္မ်ားကိုလည္း  လွဴဒါန္းရသည္။  သို ႔ျ ဖစ္ရာ  ယင္းလယ္ယာ,  ဥယ်ာဥ္တို ႔ မွ
ကိုယ္တိုင္လုပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊  တဆင့္လူငွားလုပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း  ရရွိေသာ  ပစၥည္း၊  သို ႔ မဟုတ္   ေငြမ်ားျဖင့္
ဘုရားကို   ျပဳျပင္ေစာင့္ေရွာက္ရသည္၊  လွဴဒါန္းရသည္၊  စားသံုးရသည္။  အမွန္စင္စစ္အား  ျဖင့္ကားရာသက္ပန္
သီးသန္ ႔ ဥပါသကာ  ကပၸိယခန္ ႔ ထားျခင္းမ်ိဳးပင္   ျဖစ္ေပသည္။  တမင္သက္သက္   မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္   ယုတ္ညံ့ေစေတာ့ဟူေသာ
မေနာဆိုးသေဘာဆိုးျဖင့္   လူ့ဘ၀  လူ ႕ေလာကတြင္   လူရာမ၀င္ေစရန္   အညြန္ ႔ ခ်ိဳးလိုက္သည္   မဟုတ္တန္ရာေခ်။
ထို ႔ေၾကာင့္လည္း  “ဘုရားတြင္   အလွဴခံရေသာ  မႏူဟာမင္းျမစ္ေတာ္အား  နရပတိစည္သူမင္းၾကီးသည္   အနႏၱသူရိယဘြဲ  ့ျဖင့္
အမတ္အရာတြင္  ခန္  ့ထား၍  သူေကာင္းျပဳရံုမွ်မက သမီးေတာ္တစ္ပါးႏွင့္ပင္  လက္ထပ္  ထိမ္းျမားေပးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။”
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
အကယ္၍သာ  မ်ိဳးရိုးပါညံ့ေစရန္   ရည္ရြယ္ရင္းရွိလ်က္   လူ့ အဆင့္အတန္းတြင္   ေအာက္ဆံုးတန္းက
ထားရွိနိမ့္ခ်လိုပါက  မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ်  ဘုရားအား  လွဴထားေသာ  မႏူဟာ၏  မ်ိဳးရိုးဆက္ႏြယ္ကို
နရပတိစည္သူမင္းၾကီးသည္  အထက္ကထုတ္ဆိုခဲ့သလို  ခ်ီးေျမွာက္မည္မဟုတ္ေခ်။
ေက်ာက္စာမ်ားတြင္   ဘုရားသို႔ လူအမ်ားလွဴဒါန္းျခင္း  အေၾကာင္းအရာ  မ်ားျပားစြာ  ေတြ႕ရသည္တို႔ အနက္
မိမိကိုယ္ကိုလည္းေကာင္း၊  ဇနီးလည္းေကာင္း၊  သားသမီကိုလည္းေကာင္း  လွဴဒါန္းျခင္းမွာ  အထူးတလည္   မွတ္သားဖြယ္
စဥ္းစားဖြယ္ပင္  ျဖစ္ေပသည္။
၅။ မိမိကုိယ္ကို  ဘုရားသို  ့  လွဴဒါန္းျခင္း
“မႏၱေလးအမည္ရွိ   စာအုပ္အဆိုအရ”  နရပတိစည္သူမင္းၾကီး  လက္ထက္   “အဘိနႏၵသူ ”  ဆိုေသာ
မင္းမွုထမ္းတစ္ဦးသည္   “တိုင္းခၽြတ္ဘုရား”  ကိုေရႊခ်ျပီးေနာက္   မိမိကိုယ္ကိုလည္းေကာင္း၊  မိမိဇနီးကိုလည္းေကာင္း၊  မိမိသား
၂-ဦးကိုလည္းေကာင္း  ဘုရားသို ႔ ကုိယ္တိုင္   လွဴျခင္းကို   ေထာက္ေသာ္   အထက္တြင္ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း  ဘုရား  ေ၀ယ်ာ၀စၥ
တစ္သက္လံုး  ေဆာင္ရြက္ေရးကိုသာ  ေရွ ႕ရွုေၾကာင္း၊  လူညြန္ ႔ တံုး၍  လူရာမ၀င္ေသာ  နိမ့္ဆံုး  အယုတ္ဆံုးအတန္းသို ႔
သက္ဆင္း က်ေရာက္ေစရန္  မရည္ရြယ္ေၾကာင္း မူလေစတနာကို  ထင္ရွားေစသည္။
သို ႔ ရာတြင္   ေႏွာင္းကာလ  ေရာက္သည့္အခါတြင္မွု   အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိ ဳးေၾကာင့္   ဘုရားတြင္   အလွဴခံရ  သူမ်ား၊
ယင္းတို ႔ ၏  သား,  ေျမး,  ျမစ္   အဆက္အႏြယ္မ်ားသည္   လူရာသြင္းမခံရဘဲ  ဒြန္းစ႑ားကဲ့သို ႔ ပင္   ယုတ္ည့ံေသာ  ဘ၀သို ႔
သက္ဆင္းက်ေရာက္ကာ ဘုရားကၽြန္ဟူ၍ အမည္ခံယူလာၾကရရွာေတာ့သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ  ခရစ္သကၠရာဇ္   ၁၉၀၇-ခုႏွစ္   ထုတ္ေ၀သည့္   “မႏၱေလး”  အမည္ရွိေသာ  အဂၤလိပ္ဘာသာ
အကၡရာေရးစားအုပ္တစ္အုပ္တြင္   ပုဂံမင္းသားဟူ၍  ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏  ဓာတ္ပံုကို   ေဖာ္ျပျပီးလွ်င္   “မႏူဟာဘုရင္မွ
မ်ိဳးရိုးအဆက္အႏြယ္   ဆင္းသက္လာ၍  ဘုရားကၽြန္ျဖစ္ရေသာ္လည္း  မင္းသားအေဆာင္အေယာင္ျဖင့္   အခြင္းအေရးကိုမူ
ပဥၥမသံဃာယနာတင္မင္းတရားၾကီးက ခ်ီးေျမွာက္အပ္ႏွင္းထားေၾကာင္း” မ်ား ေရးသားထား သည္ကို  ဖတ္ရွုရသည္။ သို  ့ေသာ္
ယင္းပုဂၢိဳလ္မွာ  အစိုးရအရာထမ္း  အခြန္ေတာ္အရာရွိတစ္ဦး  ျဖစ္လင့္ကစား,  အရပ္သားမ်ားက  မႏူဟာဆက္ဘုရားကၽြန္ဟူ၍
အတူစားေသာက္ျခင္း မျပဳဟုဆိုရာေလေသာေၾကာင့္မ်ား လူေရွာင္ၾကေလသေလာဟု  ေတြးေတာရမလိုျဖစ္ေခ်သည္။
ကၽြႏိုပ္တို  ့  ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အေၾကာင္းမ်ိဳးမ်ိ ဳးဟူသည္မွာ -
ဘုရားအား လွဴခဲ့ေသာ လယ္ယာေျမ, ဥယ်ာဥ္ေျမတို  ့မွ  ရရွိအပ္ေသာ ၀တၳဳပစၥည္းမ်ား (၀ါ) ေငြတို  ့ျဖင့္  မူလလွဴစဥ္က
ေစတနာသံုးတန္ျပ႒ာန္းလ်က္   ေ၀ပံုက်  ခ်မွတ္ခဲ့သည့္   ဘုရားလွဴရန္ ,  ဘုရားျပဳျပင္ရန္ ,  ဘုရား
ေ၀ယ်ာ၀စၥေဆာင္ရြက္မွုအတြက္   လွဴထားျခင္းခံရသူ   စားသံုးရန္   ေ၀ပံုက်မ်ားအနက္   ၀ိ သမေလာဘဖက္လ်က္
“မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္   ဘုရားကို   မငဲ့ကြက္ပဲ  ဗိုက္ေအာက္   ယက္လြန္းအားၾကီးေသာေၾကာင့္   သစၥာေဖာက္က  က်ိန္စာသင့္ျပီး
ဘုရားစူးခံရျခင္းသည္  ကၽြႏိုပ္တို  ့ဆိုလိုေသာ  အေၾကာင္းမ်ိဳမ်ိဳးပင္  ျဖစ္ေပသည္။”
၆။ မြန္ႏွင့္ျမန္မာ ေသြးရင္း သားရင္းပါ
တစ္ေၾကာင္းမွာလည္း  ဘုရားမ်ားသို႔ လာေရာက္၍  ေတာင္းရမ္းသူ၊  ဆြမ္းေတာ္က်ခံယူ၍စားသံုးသူ၊
ဒြန္းစ႑ားႏွင့္တကြေသာ  ကိုယ္မေကာင္းသတို႔ ႏွင့္   အျမဲတေစ  ၀တၱရားအေလ်ာက္   ေတြ႕ဆံု
ဆက္ဆံေနရသူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္လဲ  ထိုေ၀ယ်ာ၀စၥေဆာင္ရြက္ရန္   ဘုရားတြင္   လွဴျခင္း  ခံရသူမ်ားအား  ရွင္လိူတို ႔ က
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဒြန္းစ႑ား,  ႏူ ၀ဲသူမ်ားႏွင့္ မျခား  တစ္တန္းတစ္စားတည္း  သေဘာထားလိုက္ျခင္းျဖင့္   တျဖည္းျဖည္း  လူလြတ္အရပ္သူ
အရပ္သားမ်ားႏွင့္   ဆက္ဆံမွုအရာ၌  ကင္းကြာနိမ့္က်ခဲ့ရျခင္း  ျဖစ္ေပသည္။  ၾကာေသာ္   လူေတာမတိုးရဲ  ေလာက္ေအာင္
စိတ္ဓာတ္ပါက်ဆံုးရျခင္းျဖင့္   ဘုရားကၽြန္   လူတန္းစားဘ၀သည္   တိုးတက္ခိုင္ျမဲလာရေတာ့ရာ  အစဥ္အလာ
ထံုးတမ္းမ်ားပင္လွ်င္   ပတ္ ၀န္းက်င္   အေျခေနဖန္တီးမွုအရ  ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လ်က္   လိုက္နာက်င့္သံုး  လာၾကရ  သည္ကို
ေနာက္မင္းမ်ားအဆက္ဆက္   လက္ထက္တို ႔ တြင္   အသိအမွတ္ျပဳသြားရသည္   အထိ   လူ ႕ဘ၀၏  နစ္နာဆံုးရွုံးမွုဒဏ္
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္  ခံၾကရေလသည္ဟူေသာ သေဘာတရားအမွန္ကို  ထင္ျမင္  သေဘာေပါက္ရန္  ေကာင္းေပသည္။
မႏူဟာဘုရင္ေဟာင္းကို   အေနာ္ရထာဘုရာက  မိမိကုိယ္စားေတာ္   ဘုရားၾကီးေ၀ယ်ာ၀စၥ   ေဆာင္ရြက္ေစရန္
မႏူဟာကိုယ္တိုင္၏  ဘုရားသို႔ လွဴဒါန္းခဲ့ျခင္း၊  ေစတနာရင္း  မူမွန္သေဘာတရားကို   ေလးေလးနက္နက္   ကြဲကြဲျပားျပား
မစဥ္းစားတတ္ၾကသည့္   အတိုင္း  မြန္ျမန္မာစည္းလံုးမွုကို   အာရံုမျပဳလုိၾကသူ   အခ်ိဳ  ့တို ႔ သည္   ျပည္ေထာင္စုသား  အခ်င္းခ်င္း
မ်က္ႏွာထား  တင္းလာေစရန္   တစ္ခါတစ္ခါ  အေၾကာင္းအား  ေလ်ာ္စြာ  ဘုရားကၽြန္စကားကို   အသံုးျပဳ၍  ႏွလံုးခုဖြယ္ရာ
ေျပာၾကားလာတတ္ၾကသည္။  ယင္းသို  ့သာ ေျပာစကားမ်ားကို  ေရွ့အဖို  ့ၾကားလာၾကရလွ်င္   အထက္တြင္  ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးျဖစ္သည့္
ကၽြႏိုပ္တို   ့ဆင္ျခင္ေလ့လာခ်က္မ်ားကို   ေထာက္ထားေတြးဆ၍  ေသြးမွ်စရာေႏွာ  “မြန္ျမန္မာ  လူတစ္မ်ိဳးတည္း”  သေဘာသို   ့
သက္ေရာက္ခဲ့ျပီးေသာ  “ေသြးရင္းသားရင္း”  ျဖစ္သည့္   မြန္အမ်ိဳးသားမ်ားက  နားေယာင္မိ   မမွားၾကရန္
သတိရွင္သင့္ၾကေၾကာင္း  ေစတနာေကာင္းျဖင့္   အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ  ျပႆနာသေဘာတရားကို   ေဖာ္ကာ
ေရးသားလိုက္ရေပသတည္း။
……………………………………….
ေရႊမုတၳီး ဘုရားသမိုင္း
ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၉၃၀  (တစ္ေစာင္ေသာရာဇ၀င္၌  ၈၀၀-ျပည့္ႏွစ္ )  လြန္၍  မင္း  ၆၆-ဆက္   ေရာက္လတ္ေသာအခါ
သီဟို႒္ကၽြန္းကို   အစိုးရေတာ္မူေသာ  “မဟာနာမမင္း”  လက္ထက္   အရွင္မဟာအရဟံ   ရဟႏၱာ  ေထရ္ျမတ္ၾကီးသည္
ၾကီးစြာေသာ ဓမၼသံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူသည္မွာ -“သံုးေလာက ဘဂ၀ါ အစိေႏၱယ်ာ၏ သာသနာေတာ္   ငါးေထာင္တည္သမွ် ကာလပတ္လံုး မည္သည့္  တိုင္းျပည္ျမိဳ ့ရြာ၌
ဘုရားသာသနာ  တည္ထြန္းပါအံ့နည္း”  ဟု   ဆင္ျခင္ေတာ္မူသည္ကို   သိၾကားမင္းသိေတာ္မူ၍  မဟာေထရ္ၾကီးထံ
ခ်ည္းကပ္ျပီးလွ်င္  -
“အရွင္ဘုရား အဘယ္ေၾကာင့္  ဓမၼသံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူပါသနည္း။”
“သိၾကားမင္း  -  ျမတ္စြာဘုရား  သာသနာေတာ္   ငါးေထာင္တည္သမွ်  ကာလပတ္လံုး  ရွင္ေတာ္   ဗုဒၶသာသနာသည္
ရွည္ၾကာအျမဲ တည္အံ့ေသာ ျမိဳ ့ရြာေဒသကို  သိလိုေသာဆႏၵ   အားၾကီးလွ၍ ဓမၼသံေ၀ဂ ျဖစ္ပါသည္။”
“အရွင္ဘုရား  စိုးရိမ္ေတာ္မမူပါႏွင့္၊  ဟိမ၀ႏၱာ၌  ေပါက္ေရာက္ေသာ  သရက္ခံႏွစ္ကို   ဤဘဒၵကပ္ကမၻာ၀ယ္
ပြင့္ေတာ္မူျပီးေသာ  ကကုသံ ,  ေကာဏာဂံု ,  ကႆပ,  ေဂါတမဘုရား  ၄-ဆူ   ရုပ္ပြားေတာ္ႏွင့္   သဏၭာန္အတူ   ထုလုပ္ေတာ္မူ၍
သရီရဓာတ္သြင္းေတာ္မူျပီး  ေက်ာက္ကမၸည္း  ထုလုပ္လ်က္   မဟာေဗာဓိပင္အစစ္မွ   ၄-ေစ့ေသာ  ေဗာဓိေစ့ကို   ပ်ိဳးလိုက္၍  ၄-
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဌာနေဒသ  သာသနာေတာ္တည္ရာသို   ့ၾကြေတာ္မူပါဘုရားဟု   အရွင္ျမတ္ႏွင့္တကြ  ရဟႏၱာအေပါင္းတို   ့သည္လည္းေကာင္း၊
ဘုရားတပည့္ေတာ္တို   ့သည္လည္းေကာင္း   သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳေတာ္မူျပီး  လႊတ္ေတာ္မူပါလွ်င္   ထိုေၾကာင့္ၾကျခင္းသည္
ကင္းပါမည္ဘုရား” ဟု  သိၾကားမင္းေလွ်ာက္ေလ၏။
၁။ အရွင္မဟာအရဟံ  ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္သည္  ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ေလးဆူတို  ့အား  ဓာတ္ေတာ္သြင္းျပီး
သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳ၍ ေမွ်ာလႊတ္ေတာ္မူျခင္း
အရွင္မဟာအရဟံ   ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္သည္   အလြန္ ၀မ္းေျမာက္ေတာ္မူ၍  သရီရဓာတ္ေတာ္   ၄-ဆူ   ထုတ္ေပးျပီး
သိၾကားမင္းအား စီရင္ေစ၏။
ယင္းအေၾကာင္းကို   မဟာနာမမင္းၾကီးအား  ၾကားေစေလလွ်င္   မင္းၾကီးသည္   မွဴးမတ္ျပည္သူ   လူထုအမ်ား  ႏွင့္
စည္းေ၀းတိုင္ပင္ျပီး  သရက္ခံႏွစ္ကို   ရုပ္ပြားေတာ္   ၄-ဆူထုလုပ္၍  “သကၤန္းတံုး,  ပိေတာက္တံုး,  လက္ပံတံုး,  ပ်ဥ္းမတံုး”
မ်ားေပၚတြင္  ေက်ာက္ကမၸည္း ရိုက္ကာ  ထီးျဖဴတစ္စင္းစီ  စိုက္၍လည္းေကာင္း၊ ေရႊဖ်ဥ္ းအိုးငယ္  တစ္လုံးစီတြင္  ေရႊေျမထည့္၍
လည္းေကာင္း အသင့္ထားရွိေလ၏။
သိၾကားမင္းသည္   စတုမဟာရာဇ္   နတ္မင္းၾကီး  ၄-ပါးတို႔ အား  ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူစီကိုင္ေစ၍  မိမိမွာမူကား
မဟာေဗာဓိေစ့   ၄-ေစ့တို႔ ကို   ကိုင္၍  တူရိယာငါးပါးျဖင့္   တီးမွုတ္လ်က္   နတ္သား,  နတ္သမီး  အေပါင္းျခံရံ၍
သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္ ၀ယ္   လာေရာက္၍  မဟာေထရ္ၾကီးထံ   ခစားလ်က္   ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားအတြင္း  ဓာတ္ေတာ္   သြင္းျပီးလွ်င္
မဟာေဗာဓိေစ့   ၄-ေစ့တို   ့ကိုလည္း   ေရႊဖ်ဥ္းအိုးတစ္လံုးစီတြင္   စိုက္ပ်ိဳးလိုက္သည္ႏွင့္   တစ္ျပိဳင္နက္   တစ္ေထာင္ခန္   ့ျမင့္သည့္
ေဗာဓိပင္ကေလးမ်ား  ေပါက္လာေလ၏။  ယင္းရုပ္ပြားေတာ္   ၄-ဆူႏွင့္တကြ  ေရႊဖ်ဥ္အိုး  တစ္လံုးစီကိုပါ  သကၤန္တံုး,
ပိေတာက္တံုး, လက္ပံတံုး, ပ်ဥ္းမတံုးမ်ားေပၚတြင္  တင္ထားေလ၏။
ယင္းေနာက္   မဟာေထရ္ၾကီးႏွင့္တကြ  ရဟႏၱာအေပါင္းတို့ သည္   မဟာသုဒၶ   သေဘၤာဆိပ္ကမ္း၌
ေဆာက္လုပ္ထားေသာ  မ႑ပ္ၾကီးအတြင္း  မီးရွဴးမီးတိုင္ ,  နတ္အေမႊးတိုင္တုိ ႔ျ ဖင့္   ထိန္လင္းစြာ  ထြန္းညိွလ်က္   “ခမ္းနား
သပၸာယ္လွစြာ ပူေဇာ္ထားရွိေလ၏။”
ယင္းအခ်ိန္ ၀ယ္   မဟာနာမမင္းၾကီးသည္   ထိန္ ၀င္းလွစြာေသာ  မီးရွဴးတိုင္တို႔ ကို   နန္းေတာ္ေလသာ  ျပတင္းမွ
မိဖုရားၾကီးႏွင့္အတူ   ျမင္လတ္ေသာ္   တစ္ေထာင္ေသာ္   ျမင္းတပ္တို   ့ကို   စစ္သူၾကီးအား  အျမန္ျပင္ဆင္ေစ၍  “အသင္မိဖုရား
နံနက္အရုဏ္တက္အခ်ိန္တြင္   သံဃေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားအတြက္   ဆြမ္းႏွင့္   ေရာက္ေစရမည္ ”  ဟု   မွာၾကားေတာ္မူခဲ့ျပီး
မဟာသုဒၶ   သေဘၤာဆိပ္ကမ္းသို ႔   သြားေရာက္လွ်င္   သိၾကားမင္း,  နတ္မင္းတို ႔ စီမံထားသည့္   မီးရွဴးမီးတိုင္တို ႔ ႏွင့္တကြ
ရုပ္ပြားေတာ္  ၄-ဆူႏွင့္  ေရႊဖ်ဥ္းအိုးတို႔ ၌  စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္  မဟာေဗာဓိပင္တို  ့ကိုျမင္၍  မင္းၾကီးႏွင့္တကြ စစ္သူရဲအေပါင္းတို  ့ပါ
အလြန္အံၾသ  ၾကည္ညိဳေသာစိတ္ျဖင့္   ဖူးေျမာ္ေနၾကသည္အခိုက္   ရုပ္ပြားေတာ္   ၄-ဆူတို ႔ သည္   ၄-ျဖာေသာ
အဆင္းရူပကာယေတာ္ႏွင့္   ေရာင္ျခည္ေတာ္   ေျခာက္သြယ္   ထြက္ေတာ္မူ၍  ထန္းႏွစ္ဖ်ားခန္   ့   အျမင့္မွ   ေကာင္းကင္ေပၚ၀ယ္
စၾကၤၾကြလူး  ကြန္   ့ျမဴးေတာ္မူသည္ ကို   မင္း,  မိဖုရားႏွင့္တကြ  ျပည္သူလူထုအေပါင္းတို   ့   ဖူးျမင္ၾကရာ  အံ့ခ်ီးမကုန္ျဖစ္ၾကလ်က္
၄-ဆူေသာ  ရုပ္ပြားေတာ္ႏွင့္တကြ  တစ္ေသာင္း  ငါးေထာင္ႏွစ္က်ိပ္   ငါးပါးေသာ  သံဃာေတာ္တို ႔ အား  ဆြမ္း,  သကၤန္း
ပရိကၡရာရွစ္ပါးတို႔ ကို   ေကၽြးေမြးဆက္ကပ္   လွဴဒါန္းျပီးေသာအခါ  ရွင္အရဟံ   ရဟႏၱာေထရ္ျမတ္ၾကီးႏွင့္တကြ
ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ားသည္   မဟာသုဒၶ   သေဘၤာဆိပ္သို ႔ ဆင္းၾကြေတာ္မူ၍  မဟာနာမမင္းၾကီး  အပါးေတာ္၌  ထားျပီးလွ်င္
မဟာေထရ္ၾကီးသည္  ဤသို  ့  အဓိ႒ာန္ျပဳေတာ္မူေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
“ဤဘဒၵကမၻာ၌  ၄-ဆူေသာ  ဘုရားရွင္တို   ့   ပြင့္ေတာ္မူေလကုန္ျပီ၊  ယင္းျမတ္စြာဘုရား  ရုပ္ပြားေတာ္တို   ့သည္
ဤသီဟို ႒္ကၽြန္းမွ   ဗုဒၶသာသနာ  ငါးေထာင္ပတ္လံုး တည္ရာဌာန တိုင္းျပည္   ျမိဳ ႕ရြာတို   ့သို   ့ၾကြေရာက္ေတာ္မူေစသတည္း ” ဟူ၍
အဓိ႒ာန္ျပဳေတာ္မူေလ၏။
သိၾကားမင္းကလဲ  “ဗုဒၶသာသနာ  ငါးေထာင္တည္သမွ်  ကာလပတ္လံုး  အကၽြႏ္ုပ္   ေစာင္မ  ၾကည့္ရွုႏိုင္   ပါေစသတည္း”
ဟု   နတ္ပန္း,  နတ္ဆီမီးတို   ့ျဖင့္   ပူေဇာ္၍  အဓိ႒ာန္ျပဳကာ  ဆုေတာင္းေလ၏။  ယင္းအခ်ိန္ကား  ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၉၃၈-ခုႏွစ္
တေပါင္းလျပည့္ေန ့ျဖစ္ေလသည္။
ယင္းသို ႔ သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳျပီး  ေမွ်ာလိုက္သည္ႏွင့္   တစ္ျပိဳင္နက္   ၄-ဆူေသာ  ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္သည္   စက္ယႏၱရား
ခုတ္လုပ္သြားသကဲ့သို  ့  လ်င္ေဆာစြာ ၾကြသြားေတာ္မူၾကေလ၏။
ရွင္မုတၳီးရြာ သိမ္ေတာ္ၾကီးအတြင္း စံေနေတာ္မူေသာ “ရွင္မုတၳီးဘုရား” ပံု။
(21.7.2011 ေန ့တြင္ရိုက္ယူထားပါသည္။ )
ရွင္မုတၳီးဘုရား အား အနီးကပ္ဖူးေျမာ္ရပံု။
၂။ ေလးဆူေသာ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား ေရာက္ရွိသည့္ေဒသမ်ား
ယင္း ၄-ဆူေသာ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား ေရာက္ရွိသည့္ေဒသတို  ့ဘုရားသမို င္းမ်ား၌ ကြဲျပားလ်က္  ရွိၾကသည္မွာ -
“တစ္ေစာင္ေသာ သမိုင္းတြင္ ”
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ယင္း ၄-ဆူ  အနက္  တစ္ဆူသည္  ပုသိမ္ျမိဳ ့သို  ့ေရာက္ရွိျပီး  “ေရႊမုေ႒ာဘုရား” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
တစ္ဆူသည္  က်ိဳက္ေပါေလာျမိဳ႕သို  ့ေရာက္ရွိျပီး  “က်ိဳက္ေပါေလာဘုရား” ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊
တစ္ဆူသည္  က်ိဳကၡမီျမိဳ႕သို  ့ေရာက္ရွိျပီး  “က်ိဳကၡီ  ေရလယ္ဘုရား” ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊
က်န္တစ္ဆူသည္   ထား၀ယ္ျမိဳ႕သို ႔ေရာက္ရွိျပီး  “ရွင္မုတၳီးဘုရား”  ဟူ၍  လည္းေကာင္း
ေရးသားထားရွိေလသည္။
“တစ္ေစာင္ေသာ သမိုင္းတြင္ ”
တစ္ဆူသည္   “သံတြဲျမိဳ  ့ ”  ၌  လည္းေကာင္း၊  တစ္ဆူကား  ေယာနကတိုင္း  “ေလာျမိဳ  ့ ”  ၌  လည္းေကာင္း၊
တစ္ဆူကား  “ဘီလင္းျမိဳ႕”  ၌  လည္းေကာင္း၊  က်န္တစ္ဆူကား  “ထား၀ယ္ျမိဳ႕”  ၌  လည္းေကာင္း  ဟူ၍  ေရးသား
ထားရွိေလသည္။
“တစ္ေစာင္ေသာ သမိုင္းတြင္ ”
တစ္ဆူ   “ေရႊမုတၳီး”၊  တစ္ဆူ   “သံတြဲ”၊  တစ္ဆူ   “က်ိဳက္ကၡမီ ”၊  တစ္ဆူ   “စိန္ျပည္ ”  ဟူ၍  ေရးသား
ထားရွိေလသည္။
၃။ တစ္ဆူေသာ ရုပ္ပြားေတာ္သည္  ထား၀ယ္ေခ်ာင္း၀သို  ့ေမ်ာ၀င္ၾကြေရာက္လာျခင္း
မည္သို   ့ျဖစ္ေစ  “နတ္တို   ့ခ်ီ၍၊   ကူညီပင့္ေဆာင္၊  ေရႊေညာင္တူစြ၊  ထား၀ယ္ ၀တြင္၊  သကၤန္းပင္ႏွင့္   ေမ်ာ၀င္
ၾကြလာ၊  ေက်ာက္ျပင္သာထက္၊  ထိုင္ရက္ထက္ ၀ယ္၊ ေကာင္းကင္လယ္က၊  ငွက္ငယ္မ်ားစြာ၊  ေတာင္ယွက္ကာ၍၊  ေရမွာလွ်င္ငါး၊
ေရမ်ားမွုတ္တင္၊  ေပါက္ေပါက္သြင္သို ႔ ၊  ၾကဲဖ်င္ေဖ်ာ္ေဖ်ာ္၊  ေရပူေဇာ္လ်က္၊  ေဖာင္ေတာ္ေမ်ာလာ၊  တံငါေလွသြား၊
ျမင္ေသာအားေၾကာင့္၊  မင္းနားေလွ်ာင္တင္၊  ေ၀တီသခင္သည္၊  ၾကည္ရႊင္သဒၶါ၊  ဗိုလ္ပါဗိုလ္ေျခ၊  ေထြေထြမျငီး၊  ေရႊေလွစီးလ်က္၊
သီးသီးေျခြရံ၊  စည္သံဗံုေမာင္၊  ျဖစ္လံုးေညာင္းမွ်၊  အေကာင္းသံခ်ီ၊  တီးမွုတ္၍  ေအာင္စည္နိမိတ္၊  ေအာင္အတိတ္ျဖင့္၊
ေအာင္ဟိတ္သဘင္၊  ဆင္ယင္ ၀ွဲခ်ီး၊   မုတၳီးဆိပ္မွာ”  စသည္ျဖင့္   ေရွးသူေဟာင္း  “ဖြားသက္မ” (အဖြားအို )မ်ား  ယေန  ့တိုင္
ရွိခိုးေနၾကသည့္  သမိုင္းေဟာင္း တစ္ေစာင္လာ ဘုရားရွိခိုး စာတမ္းတြင္  ေရးသားေဖာ္ျပထားရွိသည့္အတိုင္း -
၄။ ေ၀တီ  (ေ၀ဒီ ) မင္းၾကီး ေစာသီလသည္  ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္အား ပင့္ေဆာင္ေသာ္လည္း မပါဘဲရွိျခင္း
ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၇၀၀-ေက်ာ္မွ   ၈၀၀-အတြင္း  ေ၀တီျမိဳ႕(ယခုထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   အေနာက္ဘက္ကမ္း  ၃-မိုင္ခန္ ႔ အကြာ  ျမစ္တစ္လက္ကမ္းရွိ   ေ၀တီရြာ)  ကိုအုပ္စိုးသည့္   ရွင္ဇံ   (နႏၵိယ)  မင္းႏွင့္   မိဖုရား  ေစာျမေဒ၀ီ၏   သားေတာ္
ဗလေဒ၀ေစာရန္ႏိုင္ေခၚ  “ေစာသီလမင္း”  လက္ထက္   ထား၀ယ္ျမစ္အတြင္းသို ႔   ေဗာဓိေညာင္ပင္   တစ္ပင္ႏွင့္   ေအာက္ခံ
သကၤနက္သားႏွင့္   ေက်ာက္ျပားေပၚတြင္   ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ   ပါရွိသည့္   ေဖာင္ေတာ္တစ္ခု   ေမ်ာ၀င္ကာ  ေသာင္ျပင္ဦးတစ္ခု၌
ဆိုက္ကပ္  ေနေၾကာင္း တံငါေလွသြား လုလင္မ်ားထံမွတဆင့္  မင္းေစာသီလ ၾကားသိေတာ္မူလတ္ေသာ္  -မင္းၾကီးအမိန္ ႔ေတာ္အရ  ေ၀တီကင္းရြာသူၾကီး  “လက်္ာပ်ံခ်ီဦးမွံု ”က  လူေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ခန္ ႔   ေလွၾကီးေလွငယ္
အသြယ္သြယ္တို ႔ ႏွင့္   ကမ္းဆိပ္သို႔   ပင့္ယူပါေသာ္လည္း  မပါရွိေနျခင္းေၾကာင့္   မင္းေစာသီလသည္   ခ်က္ခ်င္းပင္ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ေရႊေလွေရႊေလာင္းတို ႔ ႏွင့္   ထက္ၾကပ္မကြာလိုက္ပါ၍  ပင့္ေသာ္လည္း  “ရုပ္ပြားေတာ္ေဖာင္သည္   ေစာ္ေခ်ာင္း  (ယခု
ေရႊဂူေတာင္ေျခရင္းရွိ  ေစာ္ေခ်ာင္း) အတြင္းသို  ့ ၀င္သြားေလသျဖင့္  မမီ၍ ျပန္လည္လာခဲ့ရေလ၏။ ”
၅။ ေညာင္ စင္ရြာ
ရုပ္ပြားေတာ္ေဖာင္သည္   ျမိဳ႕ဆိုးရြာသို႔ေရာက္သြားသျဖင့္   ယင္းရြာမွ   တံငါလုလင္အေပါင္းတို႔ သည္လည္း
အလြယ္တကူႏွင့္   ပင့္ယူ၍  မရေသာေၾကာင့္   သကၤန္းတံုးတြင္   ၾကိဳးႏွင့္ခ်ည္ျပီ း  ၾကိဳးတစ္စကို   ေစာ္ေခ်ာင္းကမ္းရွိ
ေညာင္းပင္တစ္ပင္မွ   ေညာင္ကိုင္းတြင္   ခ်ည္လ်က္   ဆြဲၾကရာ  ေညာင္ကို င္းျပတ္က်  လြင့္စင္သြားေလ၏။  ယင္းေနရာကို
“ေညာင္စင္ရြာ” ဟူ၍ပင္  ေရွးအေခၚမပ်က္ဘဲ ယေန ့တိုင္  စည္ကားေသာ ရြာၾကီးတစ္ရြာ ျဖစ္ရွိ  ထင္ရွားေနေလသည္။
(ရာဇ၀င္တစ္ေစာင္၌ကား  “ေဗာဓိေညာင္ကိုင္းကို   ၾကိဳးႏွင့္ခ်ည္ဆြဲၾကျပန္ေသာ္လည္း  ေရညာကိုသာ  ဆန္၍
တက္ေလသျဖင့္   ေညာင္ကိုင္းျပတ္က်ေသာေၾကာင့္ ” ဟူ၍ ေရသား ထားရွိေလသည္။ ယင္းကို  ေ၀ဖန္ရလွ်င္  မဟာနမမင္းႏွင့္
သိၾကားမင္းတို   ့အဓိ႒ာန္ျပဳ၍   ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို   ေမွ်ာလိုက္စဥ္   အခါက  ေဗာဓိပင္မွာ  အျမင့္တစ္ေတာင္ခန္   ့သာရွိသည္ဟု
ဆိုထားသျဖင့္   ထို႔ မွ်သာ  ျမင့္ေသးသည့္   ေဗာဓိေညာင္ကိုင္းကေလး၌  ၾကိဳးခ်ည္၍  မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။
ကမ္းပါးရွိေညာင္ပင္ၾကီးသာျဖစ္သင့္သည္ဟု  ယူဆရေပသည္။)
၆။ ဖြားသီလရွင္  အမွဴးျပဳ၍ မုတၳီးျမိဳ ့သူျမိဳ  ့သားမ်ားသည္  ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္အား ပင့္ေဆာင္ေတာ္မူျခင္း
ယင္းေနာက္   ေပါက္တိုင္းေခ်ာင္းသို ႔   ၀င္ေရာက္အပူေဇာ္ခံျပီး  ေရစီးရာေခ်ာင္း၀ဘက္မွ   ျပန္ၾကြထြက္လာ   သည္ကို
ေလွသြားလုလင္တို ႔ ႏွင့္ေတြ႕ျပန္၍  ေ၀တီမင္းၾကီးထံ   ေလွ်ာက္ၾကျပန္ေလ၏။  ေ၀တီမင္းၾကီး  ေစာသီလလည္း  ေရြေလွ
ေရႊေလာင္း  ျပည္သူအေပါင္းႏွင့္   ရုပ္ပြားေတာ္ကို   ပင့္ရန္   ၾကိဳးမ်ားျဖင့္   ဆြဲယူၾကပါေသာ္လည္း  မပါမရွိျဖစ္ေနစဥ္   ေ၀တီျမိဳ  ့မွ
ျမစ္အေရွ   ့ဘက္ကမ္းရွိ   အင္း၀ဘုရင္မင္းေခါင္၏သား  “မင္းတရား”  ထီးနန္းစုိက္၍  အုပ္စိုးခဲ့ဖူးသည့္   “မုတၱသုခနဂရျမိဳ  ့ ” (ယခု
ရွင္မုတၳီးရြာ) ေနသီလရွင္  အဖြားအို  “မယ္ဧသီ ” (လူအမည္  မယ္မယ္ေမႊး) က ညဥ့္အိပ္မက္ရ “ခ်ည္ပင္  ၇-ပင္ကို  သကၤန္းတံုး၌
ခ်ည္လ်က္   မယ္သီလႏွင့္   ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ား  ဆုေတာင္းျပီး  အဓိ႒ာန္ျပဳ၍  ဆြဲၾကရာ”မင္းသီလဘက္သို ႔ မပါဘဲ
မယ္သီလရွင္ဘက္သို ႔ ပါေလသျဖင့္   မုတၱသုခနဂရျမိဳ႕  မင္းတရား  နန္းကုန္းေတာ္ေပၚသို ႔ျ မိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ား  ထမ္းေဆာင္
ခ်ီပင့္လ်က္   “ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၈၀၀-ျပည့္ႏွစ္   တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္   ၅-ရက္ေန  ့တြင္   တည္ထားကိုကြယ္
ပူေဇာ္ၾကေလ၏။”
………………………………………….
မုတၱသုခနဂရၿမိဳ႕အေၾကာင္း
ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၇၂၉-ခုႏွစ္တြင္   "မင္းႀကီးစြာေစာ္ကဲ"  သည္   ရတနာပူရ  အင္း၀  ေရႊထီး,  ေရႊနန္းကို
သိမ္းျမန္းေတာ္မူ၍  သားေတာ္အႀကီး  "တရဖ်ားမင္းသား"  အား  အိမ္ေရွ႕အရာ  ေပးအပ္ေတာ္မူ၏။  ယင္းအခါ  သားေတာ္   ၂-ပါးမွာ  မသင့္ျမတ္ၾက၍  သားေတာ္အငယ္   "မင္းေဆြ"  အား  ႏွိပ္စက္မည္ကို   စိုးရိမ္သျဖင့္   ပင္လယ္ေက်း
"သဃၤရာဇာဆရာေတာ္ထံ  အပ္ႏွံကာ ပညာသင္ၾကားေစေလ၏။"
မင္းေဆြသည္   အ႒ရသ  ၁၈-ပါးေသာ  အတတ္ပညာမ်ားကို   တတ္ေျမာက္သျဖင့္   လက္စြဲေတာ္   "ငခင္ညိဳ"  ႏွင့္
"ငခင္ဘ"  တို႔ကို   တိတ္တဆိတ္တိုင္ပင္ကာ  ျမင္းကိုယ္စီစီးလ်က္   ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွ   ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကေလ၏။  ကၽြန္အရွင္ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၃-ေဖာ္   တို႔မွာ ေတာလမ္း ေတာင္လမ္း စခန္းအသီးသီး  ၿမိဳ႕ႀကီးရြာငယ္   အသြယ္သြယ္ေသာ ေဒသမ်ားကို  ျဖတ္ေက်ာ္ ကူးသန္း
လာၾကၿပီးေနာက္   ေအာက္ေျပတရိုး  ပဲခိုး(ပဲခူး)  မုတၱ၊  ေမာရေရႊၿမိဳင္   (ေမာ္လၿမိဳင္ )  ခရိုင္လံုးစံု   မုဒံုတလီ ,  က်ိဳကၡမီတစ္သြယ္ ,
ေရးနယ္တစ္ေလွ်ာက္   ဆိုက္ေရာက္ကာ  မၾကာမဆိုင္း  "ဒူရကတိုင္း  ၿမိဳ႕ထား ၀ယ္   ဆန္းၾကယ္ေခ်ာင္းကမ္းပါးသို႔   ၃-ဦးသား
ေရာက္ရွိၾကေလ၏၊"
၁။ မင္းေဆြႏွင့္  ဆံရွည္မ
ဆန္းၾကယ္ေခ်ာင္းကို   ျဖတ္ကူးရာ  မင္းေဆြ၏  ျမင္းေျခေထာက္တို႔၌  ဆံပင္မ်ား  ေထြးလံုးရစ္ပတ္   ၿငိတြယ္   ေနသည္ကို
ျမင္သျဖင့္   မင္းေဆြသည္   ျမင္ းေပၚမွဆင္း၍   ဆံပင္ကို   တိုင္းထြာၾကည့္ရႈရာ  သံုးေထာင့္တစ္ထြာခန္႔   ရွည္သည္ကို   သိရလွ်င္
"သံုးေထာင့္တစ္ထြာ  ဆံေကသာ"  ဟူေသာ  အဆိုႏွင့္   ညီညြတ္မည့္   အပ်ိဳေခ်ာကေလး  ျဖစ္လိမ့္မည္အထင္ႏွင့္
မွန္းစိတ္အေလွ်ာက္   ေခ်ာင္းအထက္ဖက္သို႔   တက္ေရာက္ရွာေဖြရာ  မနီး,  မေ၀း၌ပင္   ေက်ာက္ဖ်ာေပၚတြင္ထိုင္ကာ
"ေခါင္းေလွ်ာ္ေနသည့္   ဆံပင္ရွင္ကို   ေတြ႕ရွိရာ"  မင္းေဆြမွာ  မိမိ၏စိတ္မွန္းႏွင့္   ကိုက္ညီလွသျဖင့္   လြန္မင္းစြာ  ၀မ္းသာေလ၏။
၎ႏွင့္   မနီးမေ၀း  မွာလည္း  အပ်ိဳေဖာ္တစ္စုတို႔မွာ  ေရကစားသူ   ကစား,  ေခါင္းေလွ်ာ္သူေလွ်ာ္   ျပဳလုပ္ေနၾကသည္ကို
ေတြ႕ျမင္ရေလ၏။
ဆံရွည္မမွာ ေခါင္းငံု႔ကာ ေခါင္းေလွ်ာ္ေနသျဖင့္  မင္းေဆြလာသည္ကို  မသိေခ်။
(ငခင္ညိဳႏွင့္   ငခင္ဘတို႔ကား  ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ   ျမင္းမ်ားကို   ေရတိုက္ရင္း  ေစာင့္ေနၾကေလ၏။)  မင္းေဆြက
ေခ်ာင္းဟန္႔သံေပးလိုက္ေတာ့မွ   ဆံရွည္မမွာ  ေမာ့ၾကည့္ကာ  အံ့အားသင့္ေနေလ၏။  မင္းေဆြသည္   ဆံရွည္မႏွင့္   လက္   ၂-ကမ္းေလာက္အကြာ ေက်ာက္တံုးကေလးတစ္ခုေပၚ၌ တင္ပါးလႊဲထိုင္ကာ စတင္ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္၏။
"ဒီရြာ ဘာရြာလို႔ေခၚပါသလဲ ႏွမရယ္၊ ႏွမအမည္က ဘယ္လို  ေခၚပါသလဲ။"
မဆံရွ ည္က  တုန္ရီေသာအသံျဖင့္   ဒီရြာဟာ  "ဆန္းၾကယ္ရြာ"  လို႔ေခၚပါတယ္။  ကၽြန္မအမည္ကေတာ့
ဆံပင္ရွည္တဲ့အတြက္  အားလံုးကပဲ "ဆံရွည္မ" လို႔  ေခၚၾကပါတယ္။ "မဆံရွည္ " လို႔လဲ ေခၚၾကပါတယ္ရွင္။
"ႏွမရဲ႕မိဘ အေျခအေေနကိုလည္း သိလိုပါတယ္။"
"ကၽြန္မရဲ႕အေဖက ဒီရြာမွာ ရြာသူႀကီးပါပဲရွင္၊ အစ္ကိုကဘယ္အရပ္က ဘာလဲရွင္။"
အစ္ကိုတို႔  ေရာက္လာရျခင္းကေတာ့   ဒီလိုပါ။ အစ္ကိုတို႔မွာ အထက္အင္း၀တိုင္းျပည္ကပါ။  အစ္ကိုတို႔ရဲ႕ ခမည္းေတာ္
"မင္းႀကီး  စြာေစာ္ကဲ"  ဆိုတာ  ႏွမ  ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။  ခမည္းေတာ္ဟာ  အင္း၀တိုင္းျပည္မွာ  နန္းတက္   အုပ္စိုးတဲ့အခါ
ခမည္းေတာ္မွာ  သားေတာ္   ၂-ပါး  ရွိပါတယ္။  အစ္ကိုက  အငယ္   "မင္းေဆြ"  လို႔ေခၚပါတယ္။  အစ္ကိုရဲ႕  ေနာင္ေတာ္က
"တရဖ်ား"  မင္းသားတဲ့။  ခမည္းေတာ္   နန္းတက္ေတာ့   ေနာင္ေတာ္   တရဖ်ားမင္းသားကို   အိမ္ေရွ႕အရာ  ေပးအပ္ေတာ္မူတယ္။
အစ္ကိုတို႔ညီေနာင္   ၂-ပါး  မသင့္မတင့္ျဖစ္တာနဲ႔   ခမည္းေတာ္က  အစ္ကိုအား  "ပင္လယ္ေက်း  သဃၤရာဇာဆရာေတာ္ထံ
အပ္ႏွံၿပီး  ပညာမ်ား  သင္ၾကားေစပါတယ္။  ပညာမ်ား  သင္ၾကားေနရင္း  ဆရာေတာ္ဘုရားက  ငါ့တပည့္မွာ  ဇာတာစန္းလဂ္မ်ား
ညံ့တဲ့အတြက္   စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္တာ  ေ၀းရာသို႔   တိမ္းေရွာင္   ေနေလဦးေတာ့။  ၃-ႏွစ္က  ေက်ာ္လြန္မွ   တိုင္းေတာ္ျပည္ေတာ္သို႔
ျပန္ခဲ့ေလေတာ့လို႔   အမိန္႔ရွိေတာ္မူတာနဲ႔   ဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕  အမိန္႔ေတာ္အတိုင္း  ေအာက္ျပည္ ,  ေအာက္ရြာ  ေဒသသို႔
လက္စြဲေတာ္   ငယ္ကၽြန္   ၂-ေယာက္ႏွင့္   အတူ   ျမင္းကုိယ္စီစီးၿပီး  လာခဲ့ၾကရာ  ပရံပရ  ဘ၀အဆက္ဆက္က  ခ်ဖူးေသာ  ေရစက္ ,
ပႏၷက္  ဖူးေသာ သစၥာ၊ ေရႊနဖူးစာထူးမ်ား ပါရွိသည့္အတြက္  ဖူးစာနတ္မ်ားက လမ္းညႊန္ျပစဥ္  ျမင္းတြင္းဆံရစ္  ယင္းသနစ္ေၾကာင့္ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
အခင္းထိုက္ၿမိဳက္   တိုက္ဆိုက္ၾကံဳလာ  ေသခ်ာက်န  ႏွမတို႔ေနရာ  ဤေနရာ  ဤေဒသသို႔   အစ္ကိုတို႔ေရာက္လာခဲ့ရ  ပါတယ္။
အစ္ကိုအား သဒၵါၾကည္ျဖဴပါက ေနာင္နန္းသူ  ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္  ႏွမရယ္ " ဟုဆိုလိုက္ရာ -ဆံရွည္မမွာ  မင္းသားမွန္းသိသျဖင့္   မခို႔တရို႕ႏွင့္   ခပ္ျပံဳးျပံဳးကေလး  မ်က္ႏွာေပးျဖင့္   နန္းေတာ္သံုး  အမူအရာ
ယဥ္ေက်းပ်ဴဌာစြာႏွင့္   "ေမာင္ဘုရား  မိန္႔ေတာ္သံကို   ဘုရားမေလး  ၾကားရတဲ့အတိုင္း  ဖီဆန္ျငင္းပယ္ရန္မရွိပါ။  ႏွမစံရာ
အိမ္ေဂဟာ၌  ႏွမေလးႏွင့္အတူ   ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြား  ေနႏိုင္ပါတယ္။  ႏွမေလးက  ၾကည္ျဖဴသဒၵါရွိပါ  ေသာ္လည္း  ေနာင္ကို
ေမာင္ဘုရားက မေပ်ာ္ပိုက္မွာ စိုးရိမ္လွပါတယ္ဘုရား။"
"မစိုးရိမ္ပါနဲ  ့   ႏွမရယ္၊  မင္းမွာသစၥာ,  လူမွာကတိ "  ဆိုတဲ့အတုိင္း  သစၥာရွိရွိနဲ႔   ႏွမေလးနဲ႔အတူ   ေမာင္ဘုရား
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနပါ့မယ္။"
"ေကာင္းလွေပါ့   ေမာင္ဘုရားေရ၊  ေမာင္ဘုရားနဲ႔   ႏွမေလးတို႔မွာ  ကေလးခ်င္းဘာ၀  တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး  ေမတၱာမွ်ၿပီး
သစၥာလဲရၾကၿပီ။  ႏွမေလးတို႔   အိမ္ေဂဟာဌာန  လွမ္းၾကြၿပီးေတာ့   ႏွမေလးရဲ႕  အေဖ,  အေမတို႔ထံ   သားသမက္
ျပဳပါမည့္အေၾကာင္း  ခြင့္ပန္ေတာင္းေပေတာ့   ေမာင္ေတာ္ဘုရား။  အိမ္ေဂဟာ  ဌာနလည္း  မေ၀းလွပါဘူး၊  ခဲႏွစ္ပစ္ေလာက္
ေလွ်ာက္ရင္  ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။"
ကိုင္း  . . .  ဒါျဖင့္   ႏွမရဲ႕  အပ်ိဳေဖာ္တစ္စုတို႔နဲ႔   ေရွ႕ကလမ္းျပၿပီး  လွမ္းၾကြေပေတာ့   "ေမာင္ဘုရားနဲ႔
ငယ္ပါကၽြန္မ်ားကျမင္းကို  ဇက္ခ်ဳပ္စီးၿပီး မနီးမေ၀းက လုိက္ခဲ့ပါ့မယ္ " ဟု  ေျပာဆိုၿပီး သြားၾကေလ၏။
၂။ မင္းေဆြႏွင့္  မဆံရွည္ကို  မိဘမ်ားက သေဘာတူၾကျခင္း
အိမ္သို႔ေရာက္လွ်င္   ဖခင္   သူႀကီးမင္းႏွင့္   မိခင္တို႔အား  ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္   စံုအလင္တို႔ကို   ေျပာျပရာ  သေဘာက်
၀မ္းေျမာက္လွသျဖင့္   မ်ားမၾကာမီပင္   ေန႔ေကာင္းေန႔ျမတ္ကို   ေရြးခ်ယ္ၿပီး  "ခ်စ္သူ   ႏွစ္ဦးအား  လက္ထပ္ထိမ္းျမားလိုက္ေလ၏။"
မင္းေဆြကလည္း မိမိ၌ပါရွိသမွ် ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို  ဆံရွည္မအား ေပးအပ္ေလ၏။
"ေမာင္ဘုရားကို   အျခားသူမ်ားကေမးက  မင္းညီမင္းသားလို႔   မေျပာဘဲ  မိုးကုတ္ၿမိဳ႕က  ေက်ာက္ကုန္သည္လို႔   ေျပာပါ"
ဟူ၍ ဆံရွည္မအား သတိေပးထားေလ၏။
ယင္းသို႔ျဖင့္  ၃-ႏွစ္ခန္႔ၾကာလတ္ေသာ္  -မင္းေဆြသည္   အင္း၀တိုင္းျပည္သို႔   ျပန္ေတာ့မည္အေၾကာင္းကို   ဆံရွည္မအားေျပာၿပီး  န၀ရတ္လက္စြပ္ကို   ခၽြတ္၍
ေပးခဲ့ၿပီး  သားေယာက်္ားေမြးက  အရြယ္ေရာက္လွ်င္   မင္းသားတို႔   တတ္အပ္ေသာ  ပညာရပ္မ်ားကို   သင္ၾကားေစၿပီး  ပညာမ်ား
စံုလင္ေသာ္   ဤန၀ရတ္   လက္စြပ္ႏွင့္တကြ  ေမာင္ဘုရားထံလႊတ္လိုက္ပါ။  သမီးမိန္းမ  ေမြးမူ   ဤန၀ရတ္
လက္စြပ္ကိုေရာင္းခ်ၿပီးသံုးစြဲၾကေလေတာ့ "  ဟု   မွာထားကာ  ငယ္ကၽြန္   ၂-ေယာက္ႏွင့္အတူပင္   အင္း၀တိုင္းျပည္
ျပန္လည္သြားၾကေလ၏။
၃။ သားလွေရြေသြး လူကေလး
မင္းေဆြ  အင္း၀တိုင္းျပည္သို႔   ျပန္လည္သြားၿပီးေနာက္   ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၇၅၁-ခုႏွစ္   တေပါင္းလဆန္း  ၅-ရက္
ဗုဒၶဟူးေန႔   ေနတက္   ေရတက္   အခ်ိန္တြင္   ဆံရွည္မ၌  သားလွေရြေသြး  လူကေလးကို   မ်က္ႏွာျမင္ေလသည္။  သူ႔အေဖက
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
မင္းသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္   သားကေလးကိုလည္း  "မင္းသား"  ဟူ၍ပင္   ေခၚၾကေလသည္။  အသက္   ၇-ႏွစ္အရြယ္
ေရာက္ရွိလတ္ေသာ္  "ဆန္းၾကယ္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္  ထံတြင္  ပညာသင္ရန္  အပ္ႏွံထားတလ၏။"
ယင္းအခါ၀ယ္   ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက  အဖမဲ့သားဟု   ေလွာင္ေျပာင္သည္ကို   မခံခ်င္သျဖင့္   မိခင္အား
ေမးေလရာ မိခင္က "ေမာင့္ဖခင္  ကုနု္ေရာင္းကုန္ ၀ယ္သြားတယ္၊ မၾကာမီ  လာပါလိမ့္မည္ " ဟု  ေျပာဆိုေလ၏။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက  ေလွာင္ေျပာင္ေျပာဆိုဖန္   မ်ားလတ္ေသာ္   သားက  "ဖခင္   ရွိ ,  မရွိကို   မိခင္   မွန္မွန္
ေျပာျပပါ။မေျပာက မိခင္၏ သားျမတ္ကို  ကိုက္ျဖတ္မည္ " ဟု  သားျမတ္ကိုငံုလ်က္  ေမးေလ၏။
ယင္းအခါမွ   မိခင္က  အေၾကာင္းစံုကို   ဖြင့္ဟေျပာေလေတာ့၏။  သားကလည္း  ဇာတိေသြး,  ဇာတိမာန္   တက္ၾကြကာ
တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့  ဖခင္ထံ  ထီးေမြနန္းေမြမ်ားေတာင္းရန္  သြားရေတာ့မည္ဟု  ဆံုးျဖတ္ထားရွိေလ၏။
"ဖခင္အားျပသရန္   သက္ေသခံ   မည္သည့္ပစၥည္းမ်ား  ပါရွိသလဲ"  ဟုေမးျပန္ ရာ  "သားေယာက္်ားေမြးက
ေဟာဒီလက္စြပ္ႏွင့္တကြ  သူ႔ထံ   လုိက္လာခဲ့ရန္   မွာထားခဲ့ပါတယ္ "  ဟုေျပာၿပီးလွ်င္   န၀ရတ္လက္စြပ္ကို   မိခင္   ဆံရွည္မက
ထုတ္ေပးေလ၏။
ယင္းေနာက္   မင္းသားသည္   ေက်ာင္းသို႔   သြားျမဲသြားေရာက္ကာ  ဆရာေတာ္အား  မိခင္ေျပာသမွ်  အလံုးစံုကို
ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ဆရာေတာ္က ဤသို ႔  မိန္႔ေတာ္မူ၏။
"ငါ့တပည့္ဟာ  ဇာတာ  စန္းလဂ္ႏွင့္တကြ  ၾကန္အင္လကၡဏာလဲ  အင္မတန္   ေကာင္းေပတယ္၊  တိုင္းျပည္   တစ္ျပည္မွာ
ဧကႏၱ   မင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။  ေက်ာင္းေနဖက္   သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္တကြ  အျခားသူမ်ားက  အေဖမရွိတဲ့သားပဲ  ဆိုဆို   ဘာပဲဆိုဆို
ဘယ္လိုပင္   မခံခ်င္ေအာင္   ေလွာင္ၾက,  ေျပာင္ၾက,  သေရာ္ၾကေသာ္လည္း  ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ  ဆိတ္ဆိတ္သာေနၿပီး
ပညာမ်ားကိုသာ  ႀကိဳးစားသင္ပါ။   ေနာင္   အေၾကာင္းအခြင့္   ၾကံဳသင့္တဲ့အခါ   ဆရာေတာ္   ကိုယ္တိုင္   ၾကည့္ရႈစီမံၿပီး  ငါ့တပည့္ရဲ႕
ဖခင္စံေနတဲ့   အင္း၀တိုင္းျပည္သို႔   ထည့္ေပးလိုက္ပါမယ္ "  ဟူ၍  ဆရာေတာ္က  မိန္႔ၾကား  ေျပာဆိုသျဖင့္   မင္းသားကေလးလည္း
၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ပညာမ်ားကို  ခါတိုင္းထက္  ပို၍ ႀကိဳးစား သင္ေလ၏။
၄။ ဘုတ္ေမြးရင္သက္ , တက္နက္ , ေမာက္ခၽြန္း, ၿမီး၀န္း, ေတာင္ပံျဖဴ
မင္းသားကေလးကား  အသက္   ၁၂-ႏွစ္အရြယ္   ျဖစ္ရွိခဲ့ေလၿပီ၊  တစ္ေန႔သ၌  ဆရာေတာ္၏  ေက်ာင္းပရိ ၀ုဏ္
အတြင္းတြင္   မင္းသားကေလးသည္   ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္တကြ  ေလးျမားအတတ္ကို   ေလ့က်င့္ၾကစဥ္   ေကာင္းကင္မွ
စြန္တေကာင္သည္   "ၾကက္ငယ္   တစ္ေကာင္   ခ်ီယူ   ၀ဲပ်ံလာသည္ကို "  ျမင္၍  မင္းသားက  ေလးႏွင့္ပစ္ရာ  ၾကက္ငယ္   က်လာ၍
ယင္းၾကက္ငယ္ကို   ေကာင္းမြန္စြာ  ေမြးထားေလ၏။  ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ  "ဘုတ္ေမြးရင္သက္ ,  တက္နက္ ,
ေမာက္ခၽြန္း,ၿမီး၀န္း,  ေတာင္ပံျဖဴ"  ဟူေသာ  ၾကက္၌  ကၽြမ္းက်င္သူတို႔၏  အဆိုအတိုင္း  (ေ၀ဒီၿမိဳ႕သမုိင္းတြင္   ျပန္ရႈ )  အဂၤါ  ၅-ရပ္ႏွင့္   ျပည့္စံုေသာ  တုိက္ၾကက္ဖ  အစြမ္းေကာင္းႀကီး  ျဖစ္ ရွိလာေလ၏။  အရြယ္မွာ အျခားၾကက္ဖ  မ်ားထက္   ငယ္ေသာ္လည္း
စမ္းသပ္၍ အခြပ္  ပြဲတိုင္းပင္  အႏုိင္ရေလ၏။ ယင္း ၾကက္ဖႀကီးကို  "ေရႊဒဂၤါး" ဟူ၍ အမည္မွည့္ထားေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၅။ အင္း၀ျပည္သြား  ဆံရွည္မသား
တစ္ေန႔သ၌  အင္း၀တုိင္းျပည္မွ   ပိုးကုန္သည္   ၄-ေယာက္   တို႔သည္   ဆရာေတာ္ေက်ာင္းတြင္   လာေရာက္
တည္းခိုၾကေလ၏။  မင္းသားလည္း  "ပိုးကုန္သည္တို႔အျပန္တြင္   ၎တို႔ႏွင့္အတူ   အင္း၀တိုင္းျပည္သို႔   လုိက္ပါသြားလိုေၾကာင္း"
ဆရာေတာ္ထံ  ေလွ်ာက္ပန္ေလ၏။
ဆရာေတာ္က  "ေကာင္းၿပီ   လုိက္သြားေပေတာ့၊  လမ္းခရီး  တစ္ေလွ်ာက္   စရိတ္မ်ား  ရရွိရန္   ဒီၾကက္ဖႀကီးကို
ပိုက္ကာေရာက္ေလရာ  အရပ္တိုင္းမွာ  တိုက္ေလေတာ့၊  ေလာင္းတဲ့အခါမွာ  န၀ရတ္   လက္စြပ္   ကိုျပၿပီး  ေလာင္းေလေတာ့ "  ဟု
မွာၾကားၿပီးလွ်င္  ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္  ၾကက္ဖကို  ေကာင္းစြာ မန္းမႈတ္  စီရင္ေပးအပ္လိုက္  ေလ၏။
ပိုးကုန္သည္   ၄-ေယာက္တို႔အားလည္း  မင္းသားကို   သူ႔   ခမည္ေတာ္စံရာ  အင္း၀သို႔   အေရာက္ပို႔ရန္
ေျပာၾကားလိုက္ေလ၏။
မင္းသားလည္း  မိခင္ႏွင့္   အဖိုး,  အဖြားတို႔အား  အင္း၀တုိင္းျပည္သို႔   ပိုးကုန္သည္မ်ားႏွင့္   အတူလိုက္ပါ  သြားရန္
အခြင့္ပန္  ကန္ေတာ့ၿပီး "ပိုးကုန္သည္မ်ားႏွင့္အတူ  လုိက္ပါသြားေလ၏။"
၆။ ၾကက္တိုက္မင္းသား  ခရီးသြား
မင္းသားသည္   ၾကက္ပိုက္လ်က္   ပိုးကုန္သည္မ်ားႏွင့္အတူ   ေျခလ်င္သြားၾကရာ  ေရးၿမိဳ႕သို႔   ေရာက္ရွိ   လတ္ေသာ္
မြန္အမတ္ႀကီး  "ဗညားဒလ"  အိမ္၌  တည္းခိုၾကၿပီး  ပိုးကုန္သည္မ်ားမွာ  မိမိတို႔   ကုန္စည္မ်ားကို   ရပ္ရြာအတြင္း  လွည့္လည္
ေရာင္းခ်ၾကေလ၏၊  မင္းသားမွာမူ   ရြာတြင္းသို႔ေလွ်ာက္ကာ  အမတ္ မ်ား,  အရာရွိမ်ား  သားတို႔ႏွင့္   ၾကက္တိုက္ၾကရာ   မင္းသား
ၾကက္ႏိုင္သျဖင့္  "ေရႊဂံုညင္း တစ္ရာေက်ာ္  ရ၍" ပိုးကုန္သည္တို႔ထံ  အပ္ႏွံထားေလ၏။
ေရးၿမိဳ႕၌  ရက္အနည္းငယ္မွ်ေနၿပီး  ခရီးဆက္ၾကျပန္ရာ  က်ိဳကၡမီသို႔   ေရာက္ရွိ၍  သူႀကီးအိမ္၌  တည္းခိုၿပီ း
မင္းသားသည္  ၾကက္ပိုက္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ သြားစဥ္။
"ေဟ့လူ  . . . မင္းၾကက္  ေရာင္းမလို႔လား" ဟု  ၾကက္တိုက္  ၀ါသနာပါသူ  သူေဌးသားတစ္ေယာက္က ေမးေလ၏။
"ေရာင္းဖို႔မဟုတ္ဘူး၊  ၾကက္ႏွင့္လူပါ  မင္းတို႔ရြာကိုလာတာ  အျခားမဟုတ္   ၾကက္ရႈ႔ံးက   လူခ်င္းသတ္မလို႔ "  ဟု
မင္းသားက ခပ္တည္တည္  ေျပာလိုက္ေလ၏။
"မင္းၾကက္ငယ္ကေလးက ၾကက္ဖႀကီးေတြကို  တုိက္ပါ့မလား"
"ငါ့ၾကက္  ငယ္ေပမဲ့  ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္းကိုေတာင္  မေၾကာက္  လူးကြဲ႕။"
"တိုက္ရင္  မင္းက ဘာေလာင္းမွာလဲ"
"ငါ့မွာ  အဖိုးတန္   လက္စြပ္ရွိတယ္။  ေဟာဒီလက္စြပ္ကို   မင္းတို႔ထားတဲ့တန္ဖိုးနဲ႔   တုိက္မယ္။"  ဟုေျပာၿပီး  လက္စြပ္ကို
ျပေလ၏။
"ေကာင္းၿပီ  မင္းလက္စြပ္ကို  အသျပာတစ္ေထာင္  တန္ဖိုး ထားမယ္။"
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဤသို႔ျဖင့္   ႏွစ္ဦးသေဘာတူ   တိုက္ၾကရာ  ၾကက္ဖႀကီးႏွင့္   ၾကက္ငယ္မွာ  ဆင္ႏွင့္   ဆိတ္ပမာ  ရွိၾက၍  လူအမ်ား
၀ိုင္းအံုၾကည့္ရႈ  ၾကေလ၏။
မင္းသား၏  ၾကက္ငယ္မွာ   ပါးနပ္လိမၼာလွသျဖင့္   ၾကက္ႀကီး  အဆိတ္ ,  အခြပ္ကိုမခံဈ  စည္း၀ိုင္းအတြင္း   လွည့္ကာ
ပတ္ကာေျပးလ်က္   အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး  ဘလာခြပ္သျဖင့္   ၾကက္ႀကီးမွာ  ေမာပန္းလွ၍  ၀ပ္လ်က္   ေခါင္းစိုက္   ေနရၿပီး
အရႈံးေပးရေလေတာ့၏။
ယင္းအခါ  မင္းသားသည္   "လက္ခေမာင္းခတ္ "  (လက္ပမ္းေပါက္ခတ္ )  က  ခုန္လို္က္ရာ  ၁၀-ေတာင္ခန္႔   ေျမာက္ၿပီး
ေျမေပၚက်ေလ၏၊
မြန္တို႔လည္း  အုတ္အုတ္က်က္က်က္ျဖစ္ကာ  မ်ားစြာ  အံ့ ၾသၾကေလ၏။   မင္းသားမွာ"အသျပာ  တစ္ေထာင္
ထုပ္ကိုယူၿပီး ၾကက္ပိုက္၍ ျပန္ခဲ့ေလ၏။ "
ယင္းမွတစ္ဖန္   မုဒံု ,  ေမာ္လၿမိဳင္ ,  ဘီလူးကၽြန္းနယ္ရွိ   အရပ္ရပ္   အရြာရြာ  ကတိုး,ေကာ့ႏွပ္ ,  ေခ်ာင္းဖ်ားတခြင္   ျပဲျပဲစင္မွ်
မုတၱမဘက္ကို   ကူးၿပီး  သထံု ,  ဘီးလင္း,  က်ိဳက္ထို ,  ပဲခူး,  ဒဂံု ,  တညင္ ,  တြံေတး,  ေတာင္ငူနယ္   ေရာက္သည္အထိ
ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္   ၾကက္တိုက္ရာ  မင္းသား၏  ေရႊဒဂၤါး  "ၾကက္ကေလးမွာ   အရႈံးမရွိ   အႏိုင္ခ်ည္းသာ(၀ါ)  ပြဲတိုင္းေအာင္သျဖင့္
ေရႊေငြအသျပာ မ်ားစြာ ရရွိေလ၏။"
ေတာင္ငူနယ္ကစ၍  တဖန္   အထက္ဘက္သို႔   ေမးျမန္းစံုစမ္းရင္း  ခရီးဆက္ၾကရာ  အင္း၀ေနျပည္ေတာ္၌
"မင္းေခါင္းႀကီး  ထီးျဖဴအုပ္   စိုးစံလ်က္ရွိေၾကာင္း"  ထင္ရွား  ၾကားသိရသျဖင့္   "မင္းေခါင္းႀကီးဆိုသည္မွာ  မိမိ၏
အဖပင္ျဖစ္လိမ့္မည္ " ဟု  ေတြးထင္ကာ အင္း၀သို႔  အေရာက္  တက္သြားေလ၏။
……………………..
မင္းေဆြမွာ မင္းေခါင္ႀကီးအမည္ႏွင့္  ဘုရင္ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္း
ခမည္းေတာ္   "မင္းႀကီးစြာေစာ္ကဲ"  နတ္ရြာစံေတာ္မူလွ်င္   ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၇၆၂-ခုႏွစ္တြင္   သားေတာ္ႀကီး
"အိမ္ေရွ႕မင္းသား တရဖ်ား" ဆက္ခံ  စိုးစံေတာ္မူေလ၏။ "ဆင္ျဖဴရွင္  တရဖ်ား" အမည္တြင္  ေလ၏။ တစ္ေန႔သ၌ ဆင္ျဖဴေတာ္
တရဖ်ားသည္   မိမိ၏၀ါသနာအေလ်ာက္   ေအာင္ပင္လယ္အရပ္သို႔   မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္   တကြ  ေတာကစား  ထြက္ေတာ္မူစဥ္
သမင္းကိုေတြ႔၍  တာ၀န္းဖြဲ႔လ်က္   သမင္ကို   ဖမ္းဆီးၾကရာ  မင္းႀကီးတာမွ   သမင္   လြတ္ထြက္ေျပးသျဖင့္   မင္းႀကီးတစ္ပါးတည္း
လိုက္ဖမ္းသည္တြင္  သမင္းကိုမမိဘဲ ေတာနက္ရာသို႔  ေရာက္ရွိ၍ အေမာေျဖ ခတၱနားေနေလ၏။
၁။ ေနာင္ေတာ္ဆင္ျဖဴရွင္  တရဖ်ားမင္း နတ္ရြာစံလြန္ျခင္း
ယင္းအခါ  ေကာင္းကင္မွ   "ေဇာ္ ဂ်ီ "  တစ္ဦး  ရုတ္တရက္   က်ေရာက္လာေလ၏။  "မင္းႀကီးလက္မွ
ခရုသင္းကိုကၽြႏု္ပ္အား  ေပးပါေလာ့၊  အသင္မင္းႀကီး  အလိုရွိသည့္အတတ္ကို   သင္ေပးပါမည္ "  ဟု   ေဇာ္ဂ်ီက  ေျပာေလ၏။
မင္းႀကီးလည္း နတ္သမီးကို  လိုခ်င္သည္ဟု  ေျပာကာ ခရုသင္းကို  ေဇာ္ဂ်ီအား ေပးေလ၏။
ေဇာ္ဂ်ီသည္   လက္ဖ်စ္တီး၍  မန္းလိုက္ ရာ  တခဏခ်င္းပင္   ေကာင္းကင္မွ   "လွပေသာ  နတ္သမီးတစ္ဦး"
က်လာသည္တြင္  အသင္မင္းႀကီး ယူေလာ့ဟုဆိုၿပီး ေဇာ္ဂ်ီ  ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
မင္းႀကီးလည္း  နတ္သမီးအား  မ်ားစြာ  တပ္မက္ႏွစ္သက္၍  မိမိအလို သို႔ပါေအာင္   အမ်ိဳးမ်ိ ဳး  ေသြးေဆာင္   ျပဳလုပ္ခိုက္၊
ေဇာ္ဂ်ီကဲ့သို႔ပင္   နတ္သမီးလည္း  ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္ေလေတာ့၏။  ယင္းအခါ  မင္းႀကီးမွာ  "စိတ္ေဖာက္ျပန္ျခင္း
ျဖစ္သြားေလ၏။ "
နန္းေတာ္သို႔   ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္   ”နတ္သမီး, နတ္သမီး" ဟူ၍ တမ္းတလ်က္သာ  ေနရရွာေလ၏။ မွဴးမတ္တို႔က
အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု  စြမ္းႏို္င္သေရြ႕ ျပဳျပင္ကုသၾကပါေသာ္လည္း မရဘဲ မေလ်ာ္ေသာ အမႈကိုသာ ျပဳလုပ္ေနေလ၏။
တစ္ေန႔သ၌  မင္းႀကီးသည္   ဘုရားလိုဏ္ဂူေအာက္၌  "တစ္ကိုယ္တည္း  ငါးမွ်ားေနခိုက္
အထိန္းေတာ္၏သားတစ္ေယာက္က  လုပ္ၾကံ၍  နတ္ရြာစံရွာေလေတာ့သတည္း။"  နန္းစံ   ၇-လသာျဖစ္၏။  သည္ကိုရည္၍
"ယင္းေတာ္  ေမာင္ေမာင္ " က စပ္ဆို  စီကံုးထားသည့္  ေတးထပ္မွာ -"ရတနာပူရ၀ယ္၊ ဆင္ျဖဴမ်ာ့သခင္။
တဒဂၤသမင္ကို၊ မဆင္ျခင္  - လုိက္မွား ။  ။
မန္းဂီရိ  - ေတာင္စဥ္ဆြယ္တယ္။
ေအာင္ပင္လယ္  - ေတာ၌ေပ်ာ္ပါး ။
လက်ာ္ရစ္  - ခရုေခြငယ္၊ သမုေဆြ - ပါသြား။
နုပီေယ စကားႏွင့္၊ လွည့္ဖ်ားတဲ့  ေဇာ္ဂ်ီ  ။  ။
လပ္ဖ်စ္သံ  - ႏွစ္ထပ္တီးရံုႏွင့္၊ နတ္သမီးပ်ံက်ရသည္  ။  ။
သံ ၀ါသ - စပ္အမွီ ၊ ရႆတီ  - ကြယ္ေပ်ာက္လို႔  ။
ခ်ာခ်ာေနာက္  - ဆင္ျဖဴရွင္၊ ရူးေလသည့္အင္း ။
သည္ကဲ့သို႔  ျဖစ္ထံုးတင္မယ္၊ ခ်စ္တုန္းတြင္  ခြဲပါႏွင့္ေလး။"
ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။
ယင္းသို႔   ေနာင္ေတာ္   ဆင္ျဖဴရွင္   တရဖ်ားမင္း  နတ္ရြာစံျပီးခိုက္   ၾကံဳၾကိဳက္သည္ႏွင့္   မင္းေဆြးမွာ  "မင္းေခါင္ၾကီး"
အမည္ႏွင့္   ရတနာပူရ  အင္း၀တုိင္းျပည္ၾကီးကို   "ထီးျဖဴအုပ္   မင္းလုပ္စိုးစံေတာ္မူရေလသည္။"  ၎၏  ေရႊနန္းေတာ္   ဘိသိက္ခံ
ေတာင္ညာစံေဒ၀ီ   မေဟသီ   မိဖုရားၾကီးမွာလည္း  သားေတာ္တစ္ပါး  ထြန္းကားျပီး  အရြယ္ေရာက္စျဖစ္၍  အိမ္ေရွ ႕အရာ
သားေတာ္တစ္ပါး  ထြန္းကားျပီး  အရြယ္ေရာက္စျဖစ္၍  အိမ္ေရွ႕အရာ  ေပးအပ္ထားေလသည္။  ယင္း
အိမ္ေရွ႕မင္းသားကေလးမွာ  ဆံရွည္မ၏  သားထက္ငယ္ေသာ္လည္း  အေဖတူ   အေမကြဲျဖစ္၍  ရုပ္ေရရူပကာယမွာ
ေရြးမရေအာင္ပင္  တူၾကေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၂။ အင္း၀ေရာက္  မင္းသား
ဆံရွည္မ၏သား  မင္းသားကေလးႏွင့္   ပိုးကုန္သည္တို   ့   အင္း၀ျမိဳ  ့ေတာ္သို့   ေရာက္ရွိၾကလတ္ေသာ္   ျမိဳ  ့အျပင္ဘက္
စားပြဲၾကီးတစ္ဦးအိမ္တြင္   တည္းခိုၾကျပီး  စံုစမ္းရင္း  မိမိတို႔ ၌  ပါလာေသာ  "ထား၀ယ္ပိုးထည္မ်ားကို
လွည့္လည္ေရာင္းခ်ၾကေလ၏။"
မင္းသားကေလးမွာ  အမတ္ၾကီးသားမ်ား,  အရာရွိသားမ်ားႏွင့္မိတ္ဖြဲ႕ျပီး  ဂံုညင္းထိုး  ကစားၾကရာ  သူတျပန္ ,
ငါတလွည့္ႏွင့္   ေနာက္ဆံုးတြင္   မင္းသားကေလးကသာ  အႏိုင္မ်ားေလ၏။  သိုႏွင့္   အမတ္ၾကီးသားမ်ား,  အရာရွိသားမ်ားက
ဤသို့ၾကံစည္ၾက၏။  "သူသည္ငါတို့ ၏  ေရႊေငြမ်ားစြာတို့ကို   အႏိုင္ရေလသည္။ ထိုသူ၌  ၾကက္ဖငယ္   ကေလးတစ္ေကာင္ရွိသည္။
ငါတို   ့၏   "ေရႊဖလား"  ဆိုသည့္   နာမည္ေက်ာ္ၾကက္ဖၾကီးႏွင့္   တိုက္ရလွ်င္   မုခ်  အႏိုင္ရျပီး  သူ   ့မွာ   အႏိုင္ရထားတဲ့
ေရႊေငြပစၥည္းမ်ားႏွင့္တကြ  လက္စြပ္ပါ  ခၽြတ္ယူ   အႏိုင္ရေအာင္တုိက္မည္ "  ဟု   သေဘာတူ   တုိင္ပင္ၾကကာ
အိမ္သို ႔ အသီးသီးျပန္ၾကေလ၏။
ညဥ့္အခ်ိန္၌  မင္းသားကေလးသည္   ဤအင္း၀တိုင္းျပည္ ၌  အုပ္ခ်ဳပ္စိုးစံသည့္   မင္းေခါင္ၾကီးမွာ  မိမိ၏  အဖ,  ဟုတ္
မဟုတ္သိသာရန္   မည္ကဲ့သို ႔ ၾကံစည္ရပါမည္နည္းဟု   စဥ္းစားကာ  ရတနာသုံးပါးႏွင့္တကြ  မိခင္ ,  ဖခင္ ,  ဆရာသမား,
သမၼာေဒ၀ နတ္မ်ားတို  ့အား  ဆုေတာင္း ေမတၱာပို  ့သ  ရွိခိုးပန္ထြာ ဆုမြန္ေတာင္း အမွ်ေ၀ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ၏။
၃။ ျမိဳ ့ေစာင့္နတ္  အိပ္မက္ေပးပံု
ယင္းညဥ့္၌ မင္းသားကေလး၏ အမွ်ေပးေ၀ေသာ အက်ိဳးအားေၾကာင့္  ျမိဳ ့ေစာင့္နတ္ၾကီးက အိပ္မက္  ေပးသည္မွာ -"အေမာင္   မင္းသားကေလး  …  သတိထားေလာ့၊  နံနက္မိုးေသာက္   အလင္းေရာက္လာ  မ်ားသူငါတို   ့ေမာင့္မွာရွိသမွ်
ပစၥည္းစုကို  လုယူလိမ့္မည္၊ အေမာင္  သတိမူေလာ့၊ ငါနတ္ျမတ္လည္း ကူညီေစာင္မပါအံ့ " ဟူ၍ အိပ္မက္ေပးေလ၏။
ယင္းညဥ့္တြင္ပင္  ဘုရင္မင္းေခါင္ၾကီးအားလည္း အိပ္မက္ေပးျပန္သည္မွာ -"အသင္မင္းၾကီး  လက္ ၀ယ္ ၀တ္ထားသည့္   န၀ရတ္လက္စြပ္ကား  မုခ်မေသြ  ဒုကၡေပြလိမ့္၊  ေရွ႕ေနာက္   အေရး
ေျမွာ္ေတြးဆင္ျခင္၍ တထီးတနန္းကုိ  အသင္မင္းၾကီး စီမံျပဳေလာ့ " ဟူ၍ အိပ္မက္ေပးခဲ့ျပီး ျမိ ဳ႕ေစာင့္နတ္ၾကီး ကြယ္ေလ၏။
အရူးငမဲ၏ ထူးကဲစြာေသာ တေပါင္  -"ဒူကရတိုင္း ျမိဳ ့နယ္ဆီက၊
လာပံု  ထူးသမို  ့  - ထူးသမို  ့၊
ေျပးၾကစို  ့ေလး  - ေပးပါမွ  ဧ - ဧ - ဧ"
ဟူ၍  အင္း၀ျမိဳ  ့ေတာ္   အျပင္ဘက္၌ေနေသာ  အရူးငမဲက  ျမိဳ  ့တြင္းျမိဳ   ့ျပင္ ၀င္ေရာက္   လွည့္လည္ကာ  လမ္းစဥ္တေလွ်ာက္
ေအာ္ေၾကာ္  ဟစ္ေၾကာ္  သီဆိုသြားေလ၏။
နံနက္မိုးေသာက္  အလင္းေရာက္လတ္ေသာ္  -
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
မင္းသားကေလးသည္   ညဥ့္က  အိပ္မက္ပံုကို   အထူးထူးအေထြေထြ  ၾကံစည္စဥ္းစားလ်က္   ၾကက္ပိုက္ကာ
ဆင္းမည္အျပဳတြင္   မွဴးမတ္အရာရွိသားမ်ား  လာေရာက္၍  ၾကက္တိုက္ရန္   အိမ္ေရွ   ့မင္းသား   အိမ္ေတာ္သို ႔   ေခၚေဆာင္
သြားၾကေလ၏။
ၾကက္မတိုက္မီ  မိမိမွာ ညဥ့္က အိမ္မက္ျမင္မက္သည္ကို  သတိျပဳကာ ျမိဳ ့ေစာင့္နတ္ , ထီးျဖဴေစာင့္နတ္  တို႔ အား ပင့္ဖိတ္လ်က္
ေစာင့္မေတာ္မူၾကပါဟု   တိုင္တည္ျပီး  မွဴးမတ္သားတစ္ေယာက္၏  "ေရႊဖလား"  ေခၚ  ၾကက္ဖနီၾကီးႏွင့္   တိုက္ရာ  ႏိုင္ျပန္သျဖင့္
ေရႊဂံုညင္း ငါးရာ ရရွိထား၏။
၄။ မင္းေခါင္အား နတ္တို  ့ျခိမ္းေျခာက္ျခင္း
ယင္းအခါ  နတ္ေကာင္း,  နတ္ျမတ္တို   ့က   မင္းေခါင္ၾကီး၏  နန္းေတာ္အတြင္ရွိ   မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္အား  ပူးကပ္ကာ
အရူးအသြင္ျမိဳ  ့တြင္းသို   ့   ေလွ်ာက္၍  "လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို   လူငယ္တစ္ေယာက္တက္စီးလာသည္ "  ဟူ၍  ဟစ္ေအာ္
ျခိမ္းေျခာက္ေလ၏။
ယင္းသို  ့  ဟစ္ေအာ္သံကို  ျမိဳ ့ေနလူအ်ား  ၾကားရသျဖင့္  အုတ္အုတ္က်က္က်က္  ထိတ္လန္  ့ျခင္း  ျဖစ္ၾကေလ၏။
ညီလာခံဗိုလ္ထု  လူစုသည့္အခ်ိန္  -ယင္းသို ႔ေသာ  အျခင္းအရာကို   ျမိဳ႕ေတာ္ ၀န္   ၾကားသိလတ္ေသာ္   နန္းေတာ္သို ႔   ၀င္ေရာက္၍  ညီလာခံ   ဗိုလ္ထု
လူစုသည့္အခ်ိန္  သံေတာ္ဦးတင္ေလ၏။
"မွန္လွပါ ေရႊဘုန္းေတာ္ၾကီးလွ  ထီးတေရာ့  ကန္ေတာ့ခံပါဘုရား"
"အလို  ျမိဳ ့ ၀န္မင္း သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ ့ဘယ္လိုအခင္းပါလိမ့္  သံေတာ္ဦးတင္ေစဗ်ား။"
"မွန္လွပါ  ျမိဳ  ့အရွူးသြင္   လူတစ္ေယာက္   ျမိဳ  ့တြင္းေလွ်ာက္ကာ   လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို   လူငယ္တစ္ေယာက္
တက္စီးလာသည္ဟူ၍  ဟစ္ေအာ္   ျခိမ္းေျခာက္ေနပါသျဖင့္   လူအမ်ား  ထိတ္လန္   ့လ်က္   အုတ္အုတ္က်က္က်က္
ျဖစ္ေနေၾကာင္းပါဘုရား။ "
မွဴးေတာ္   မတ္ေတာ္မ်ား  ယခုၾကားရတဲ့   အခင္းအတြက္   "အပ်ားတစ္စက္ႏွင့္   ျပည္ပ်က္ရသည္၊  စကား  ဖ်က္၍လည္း
ျပည္ပ်က္တတ္သည္ "  ဆိုတဲ့   စကားပံုဆိုထံုး  လက္သံုးရွိေပတယ္။  ဒါေၾကာင့္   ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္   ညဥ့္အခါကမက္တဲ့
အိပ္မက္ေတာ္အထူး  အရုးငမဲ၏  ထူးကဲစြာေသာ  တေပါင္တတန္ ,  ယခုတဖန္   ထပ္မံၾကားရတဲ့   တေပါင္သံတစ္ခ်က္၊
သို ႔ အတြက္  ဘယ္ကဲ့သို  ့ေသာ  အေရးေတာ္ျဖစ္ေပၚလာလိမ့္မယ္  ဆိုတာကို  ပုေရာဟိတ္ပညာရွိက သံေတာ္ဦးတင္စမ္းဗ်ာ့။"
"မွန္လာပါ  အရွင္မင္းျမတ္၏  အိပ္မက္ေတာ္ႏွင့္   ေပၚေပါက္ လာတဲ့   တေပါင္သံမ်ား  အလိုအရ  လူထူး
လူဆန္းတစ္ေယာက္ေတာ့  ေပၚေပါက္လာမယ့္  နိမိတ္ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ဘုရား။"
"ပုေရာဟိတ္   အမတ္ၾကီးတင္တာ  ကိုယ္ေတာ္ျမတ္   သေဘာႏွင့္   တိုက္ဆိုင္မိေခ်ျပီ။  ဒါေၾကာင့္   ေပၚေပါက္မည့္   လူထူး
လူဆန္းကို   ျမိဳ႕ေတာ္ ၀န္ႏွင့္တကြ  ဆိုင္ရာ  အမတ္မင္းမ်ားတို ႔ ပါ  ျမိဳ႕ေတာ္   ေလးျပင္   ေလးရပ္   ႏွံ႔ စပ္ေအာင္   စံုစမ္းရွာေဖြျပီး
ေတြ႕ရွိက ကိုယ္ေတာ္ျမတ္  ေရွ  ့ေတာ္ေရာက္  ဆက္ေစဗ်ာ့။"
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၅။ လူထူး လူဆန္း လူစြမ္းေကာင္း
"အခ်ိန္ကား ေနစြယ္ညွိဳးခ်ိန္  ျဖစ္ေလျပီ "
အိမ္ေရွ   ့မင္းသားကေလး၏   အိမ္ေတာ္ ၀င္းအတြင္း  အုတ္အုတ္   က်က္က်က္   အသံမ်ားကို   ၾကားရေလ၏။   ယင္းအခါ
ျမိဳ့ ၀န္ႏွင့္   အမတ္တစ္ေယာက္တို ႔ လည္း ၀င္ေရာက္   ၾကည့္ရွုၾကေလ၏။   အိမ္ေရွ႕မင္းသားကေလး၏  ၾကက္ႏွင့္  ဆံရွည္မသား၏
ေရႊဒဂၤါးၾကက္တို႔ တိုက္ၾကသည့္   ၾကက္ပြဲျဖစ္ေလသည္။  ယင္းၾကက္ပြဲတြင္   ပြဲတိုင္းေက်ာ္   အႏိုင္ရခဲ့သည့္   ဆံရွည္မသား၏
ၾကက္ကပင္  လက္ခေမာင္း တေျဖာင္းေျဖာင္းခတ္ျပီး ထား၀ယ္သံ  ခပ္ ၀ဲ၀ဲႏွင့္  ေျပာဆိုလ်က္  -"ဆန္းၾကယ္သူ   ဆံရွည္မသား  ငါ  မင္းေခါင္ၾကီး  သားေဟ့ "  ဟုၾကိမ္း၀ါးျပီး  ထိုင္ရာမွ   ခုန္လိုက္ရာ  ဆယ္ေတာင္ေလာက္
ေျမာက္တက္ျပီး  မတ္တပ္ရပ္ကာေျမသို႔ က်လာေလ၏။ အႏိုင္ရသည့္   ေရႊဂံုညင္းငါးရာကိုလည္း  ပုဆိုးအိပ္ေထာင့္၌ထည့္လ်က္
ၾကက္ပိုက္ကာ  ျပန္မည္ အျပဳတြင္   ျမိဳ  ့ ၀န္ႏွင့္   အမတ္တို ႔ က  ဆံရွည္မသားအား  နန္းေတာ္အတြင္း  "ဘုရင့္ေရွ   ့ေတာ္သို   ့
ေခၚေဆာင္သြားေလ၏။"
ျမိဳ႕ေတာ္ ၀န္က  ဤသူငယ္၏  ျပဳမွုလုပ္ကိုင္ပံု   အေၾကာင္းျခင္းရာတို ႔ ကို   သံေတာ္ဦးတင္ေလ၏။  မင္းၾကီးလည္း
သူငယ္ကိုျမင္လွ်င္  ျပံဳးေတာ္မူ၍ ဤသို  ့မိန္  ့ေတာ္မူ၏။
"မွဴးေတာ္   မတ္ေတာ္မ်ား  အိပ္မက္   တေပါင္တည္းဟူေသာ  ပဗၺနိမိတ္မ်ား  ထင္းရွားစြာျပျပီး  ယခု
ေရွ ႕ေတာ္သို ႔ေရာက္လာတဲ့သူငယ္ဟာ  အျခားသူမဟုတ္   ကိုယ္ေတာ္ရွင္ျမတ္၏  သားေတာ္အၾကီးအစစ္ျဖစ္ေပတယ္။
ကိုယ္ေတာ္အရွင္ျမတ္  ငယ္ရြယ္စဥ္အခါ ဖခမည္းေတာ္က ေနာင္ေတာင္  တရဖ်ားမင္း မႏွိပ္စက္ႏိုင္ရန္  အထိန္းေတာ္  ငခင္ညိဳ,
ငခင္ဘတို   ့ႏွင့္အတူ   ေက်ာက္စစ္မွာတစ္ၾကိမ္ ,  ပန္းထိမ္ျမိဳ႕မွာ  တစ္ၾကိမ္ ,  ေနာက္   ေက်ာက္ဆည္ ,  ပန္းဒလဲမွာ  သဃၤရာဇာထံ
အပ္ႏွံထားရာ  အတတ္ပညာမ်ား  သင္ၾကားတတ္ေျမာက္၍  လက္စြဲေတာ္   ၂-ေယာက္ႏွင့္   အတူ   ျမင္းကိုယ္စီျဖင့္   ဒူရကတိုင္း
ထား၀ယ္ျမိဳ  ့သို ႔ ထြက္ခြာ  တိမ္းေရွာင္ေနရင္း  အေၾကာင္းဆက္ခဲ့ဖူးတဲ့   ေက်းဇူ းရွင္   ဆံရွည္မမွ   မ်က္ႏွာျမင္သည့္   သားအစစ္
ဧကန္ျဖစ္ေပတယ္။ တိုင္းေတာ္  ျပည္ေတာ္သို႔  ျပန္ခါနီးတြင္  န၀ရတ္  လက္စြပ္ကိုခၽြတ္၍ သက္ေသခံအျဖစ္ေပးခဲ့တယ္။
သားေယာက္်ား  ေမြးဖြား၍  အရြယ္ေရာက္က  ထီးနန္း  အုပ္ခ်ဴပ္စိုးစံသံကို   နားေထာင္ၿပီး  လုိက္လာခဲ့ေစ၊
သမီးမိန္းမေမြးက  ၎လက္စြပ္ကို   ေရာင္းခ်၍  စားေသာက္ၾက၊  သံုးစြဲၾကေပေတာ့လို႔   မွာၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း  ယခု
ကိုယ္ေတာ္ျမတ္   မ်က္ေမွာက္သို႔   သားေတာ္ေမာင္   ေရာက္ခဲ့ေပၿပီ။  သို႔ေသာ္   မင္းႀကီးမ်ား  သားေတာ္ေမာင္အား  ဤတိုင္း
ဤျပည္မွာ  စံစားေနေစက  ရန္မီးစနက္   အလုအယက္   ျဖစ္ၾကလိမ့္ မည္၊  ဒါေၾကာင့္   သားေတာ္ေမာင္ႏွင့္   အတူ   ပါလာသူမ်ားပါ
မနက္ျဖန္   ညီလာခံစံုတဲ့   ဗိုလ္ပံုအလယ္မွာ  စံုေစ့ေအာင္   သံေတာ္ဦးတင္ၾကရမည္   မင္းႀကီးမ်ား"  ဟူ၍  မိန္႔ေတာ္မူၿပီး
အတြင္းေဆာင္သို႔  ၀င္ေတာ္မူေလ၏။
ၿမိဳ႕ေတာ္ ၀န္လည္း မင္းသားအား  မိမိ၏အိမ္သို႔  ေခၚေဆာင္သြားၿပီးလွ်င္  ပိုးကုန္ သည္  ၄-ေယာက္တို႔အား ေမးျမန္းကာ
ပညာသင္ၾကား  ေပးသည့္   ဆရာေတာ္ထံ   ပန္ၾကားၿပီး  လိုက္လာခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္   ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္   မ်ားပါ  ေသအခ်ာ
မွတ္သား၍ အလႊာတင္စာ ေရးထားေလ၏။
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္   ညီလာခံဗိုလ္ထု   လူစုသည့္အခ်ိန္ ၀ယ္   ၿမိဳ႕ေတာ္ ၀န္   ေရွ႕ေဆာင္၍  မင္းသားႏွင့္   ပိုးကုန္သည္   ၄-ေယာက္တို႔  ေရွ႕ေတာ္သို႔  ၀င္ေရာက္ၾကေလ၏။
ၿမိဳ႕ေတာ္ ၀န္က တင္လႊာႏွင့္တကြ န၀ရတ္လက္စြပ္ကိုပါ မင္းႀကီးထံ  ဆက္သေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၆။ သားေတာ္  "မင္းသား" အား ဒူရကတိုင္းသို႔  ျပန္လႊတ္၍  ၿမိဳ႕ရြာ တည္ေထာင္ခြင့္ျပဳျခင္း
မင္းႀကီးလည္း တင္လႊာစာကို  ေသအခ်ာဖတ္ရႈၿပီး အမိန္႔ေတာ္  ရွိသည္မွာ -"သားေတာ္ေမာင္သည္   ဤျပည္၌ေန၍  အေရးမလွေခ်။  သားေတာ္ေမာင္နဲ႔အတူ   ပါလာတဲ့   ပိုးကုန္သည္   ၄-ေယာက္
တို႔ကို   မွဴးမတ္ရာထူး  ခန္႔ထားလိုက္ၿပီး  ခမည္းေတာ္   တုိင္းျပည္မွ   အမတ္ပညာရွိ   ၄-ဦးပါ  "ဒူရကတိုင္းသို႔   ျပန္လည္သြားၾက၍
ၿမိဳ႕,  ရြာ  တည္ေထာင္   စိုးစံေနေလေတာ့၊  ၿမိဳ႕တည္ရန္   ေနရာမွာ  စက္   ၄-ပါး  ၾကံဳရာေဒသကို   ပညာရွိမ်ားႏွင့္   ညိွႏႈိုင္းရွာေဖြေလာ့။
ရွာေဖြေတြ႕ရွိ၍  နန္းေတာ္ေဆာက္တည္ရန္   ပႏၷက္ခ်ၿပီးက  ခမည္းေတာ္ထံ   အမတ္ပညာရွိတစ္ဦး  ေစလႊတ္လိုက္ေလ"  ဟူ၍
ညႊန္ၾကား အမိန္႔ရွိလိုက္ေလ၏။
ယင္းသို႔   အမိန္႔ေတာ္ရွိလိုက္ၿပီး  ေရႊေငြပစၥည္းမ်ားကို   ထုတ္ေပးလ်က္   အမတ္ပညာရွိ   ၄-ဦးႏွင့္   ပိုးကုန္သည္   ၄-ဦးတို႔ပါ
ဒူရကတိုင္း ထား၀ယ္သို႔  ျပန္လည္လာခဲ့ၾကေလ၏။
ဆန္းၾကယ္ရြာ  ေက်းဇူးရွင္   မိခင္   ဆံရွည္မထံ   ေရာက္ရွိလွ်င္   မိခင္ႏွင့္   အဖိုး,  အဖြားတို႔အား  အေၾကာင္း  မ်ိဳးစံုကို
ေျပာျပၿပီး ေရႊေငြ ပစၥည္းမ်ားကို  ေပးအပ္ေလ၏။
ယင္းေနာက္   ဆန္းၾကယ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံ   သြားေရာက္ကန္ေတာ့ၿပီး  ခမည္းေတာ္   ညႊန္ၾကား  အမိန္႔ရွိသမွ်
အလံုးစံုကို  အမတ္ႀကီးႏွင့္အတူ  ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
စက္ေလးပါးၾကံဳ ေခ်ာင္းသံုးဆံု
ဆန္းၾကယ္ေက်ာင္း  ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ  အမတ္ပညာရွိမ်ား  ညိွႏိႈင္းတိုင္ပင္   ညီညြတ္ၾကကာ  နန္းေတာ္
ေဆာက္တည္ရန္   စက္   ၄-ပါး  ၾကံဳသည့္   ေနရာကို   ရွာေဖြၾကရာ  "ေပါက္တိုင္းေခ်ာင္း,  ေစာ္ေခ်ာင္း,  ကံေပါက္ေခ်ာင္း
(ယခုထား၀ယ္ျမစ္ )  ယင္း  ၃-ေခ်ာင္းတို႔   ဆံုမိရာေဒသ၌  ဘုမၼိနက္သန္   ေျမၾကန္အရပ္   သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္   သျဖင့္
ၿမိဳ႕နန္းတည္ေဆာက္ရန္  ေရြးခ်ယ္  သတ္မွတ္ထားၾကေလ၏။"
…………………………………………
၇။ မုတၱသုခရဂရၿမိဳ႕တည္ျခင္း
ေကာဇာသကၠရာဇ္  ၇၇၉-ခုႏွစ္   သီတင္းကၽြတ္လဆန္း ၁-ရက္  ၾကာသပေတးေန႔   နံနက္  ေန၀န္းေပၚကို   ဆရာေတာ္ႏွင့္
အမတ္ပညာရွိတို႔က  အခ်ိန္ေကာင္းသမယ  အၿမိတၱရက္   ေရြးခ်ယ္စီစစ္   အခါတြက္၍  စနစ္က်က်  ပံုေသခ်ၿပီး  "နန္းေတာ္ ,
ပဟိုရ္စည္ ,  စြယ္ေတာ္စင္ ,  ၿမိဳ႕ရိုး,  တံခါး,  က်ံဳး,  ဆင္က်ံဳး"  တည္းဟူေသာ  ၇-ဌာန  ေနရာကို   တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း  ေရႊပႏၷက္ ,
ေငြပႏၷက္   ခ်စိုက္ရိုက္မွတ္ကာ  "မုတၱသုခနဂရၿမိဳ႕ဟု   အမုတ္ေခၚဆို   အမည္တံဆိပ္   ခတ္ႏွိပ္ၿပီးလွ်င္   လူစုလူ ၀န္းဖြဲ႕စည္း၍
တည္ေတာ္မူေလသည္။"
ယင္းအခါ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္  အေပါင္းတို႔က "ေအာင္ၿပီ , ေအာင္ၿပီ " ဟူ၍ ဟစ္ေၾကြးေၾကညာေသာ အသံတို႔ သည္
ဒူရကတိုင္း  အလံုး  ဆူညံစြာ  ၾကားၾကရေလ၏။   အင္း၀ျပည္ႀကီး၏  နန္းေတာ္အတြင္း  ၌လည္း  ယင္းအသံမ်ိဳးကို
မင္းႀကီးႏွင့္တကြ မွဴးမတ္  ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားပါ ၾကားၾကရၿပီး "တစ္ေန႔တည္းတြင္  ေျမငလ်င္  ၃-ႀကိမ္  လႈပ္ေလ၏။"
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ထိုအခါ  ခမည္းေတာ္   ဘုရင္မင္းေခါင္ႀကီးက  ငါ့သားေတာ္   အထေျမာက္   ေအာင္ျမင္ၿပီဟု   ၀မ္းေျမာက္   ၀မ္းသာ
သာဓုေခၚေလ၏။
၈။ "မင္းတရား" ဘြဲ႕အမည္ခံယူ၍ ထီးျဖဴအုပ္မိုး စိုးစံေတာ္မူျခင္း
နန္းေတာ္ေနရာ  ပႏၷက္ခ်မွတ္ၿပီးလွ်င္   ခမည္းေတာ္   မိန္႔ၾကားမွာ  ထားေတာ္မူလိုက္သည့္အတိုင္း
အမတ္တစ္ေယာက္အား  အင္း၀တိုင္းျပည္သို႔   ေစလႊတ္   ေလွ်ာက္ထားေစေလ၏။  ယင္းအမတ္အား  ၇-ရက္
ေစာင့္ဆိုင္းေနလင့္ေစ၏။
ဘြဲ႕အမည္တံဆိပ္ႏွင့္  အတြင္းႀကိတ္စကား -အေၾကာင္းၾကား  သံေတာ္ဦးတင္လာသူ   အမတ္ႀကီး  ၇-ရက္   ေစ့၍  ျပန္ကာနီးတြင္   မင္းႀကီးက  သားေတာ္အား
ခမည္းေတာ္ႏွင့္   အတူ   နန္းၿပိဳင္စံေစ  "ဘြဲ႕အမည္မွာ  -  မင္းတရား"  ဟူ၍  တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္   ေတာ္မူေစ  ဟူ၍  သ၀ဏ္စာေရးၿပီး
ေပးလိုက္ေလသည္။
ယင္းေနာက္   "ငါ့သားေတာ္သည္   တြင္းေရကို   မသံုးေဆာင္ဘဲ  စီးေရကိုသာ  သံုးေဆာင္ပါေလ"  ဟူ၍
အတြင္းႀကိတ္စကားျဖင့္   မိန္႔မွာလိုက္ၿပီးလွ်င္   ထိုအမတ္ႀကီးႏွင့္တကြ  စစ္တပ္ဗိုလ္မွဴး  သံုးေထာင္ေက်ာ္ ,  ဆင္ျဖဴေတာ္   တစ္စီး,
ဆင္ေပါက္ႀကီး ၅-စီး, ျမင္း ငါးရာေက်ာ္တို႔ကို  ေပးအပ္ကာ ယူေဆာင္လာၾကေလသည္။
ဆန္းၾကယ္ေက်ာင္း  ဆရာေတာ္အားလည္း  ပင့္ဖိတ္ၿပီးလွ်င္   နန္းဦး  "ရတနာစာတီ "  ေတာင္္ေပၚတြင္
ေက်ာင္းေတာ္ေဆာက္လုပ္၍  ကိုးကြယ္ထားရွိေလ၏။  ေက်းဇူးရွင္   မယ္ေတာ္   ဆံရွည္မႏွင့္   အဖိုး,  အဖြားတို႔ကိုလည္း
နန္းေတာ္အတြင္း အိမ္ျဖဴျပတင္းေရႊခ်ႏွင့္  အေျခက်က် ထားရွိေလ၏။
၉။ မိဖုရားၾကီးအၾကံ  ၀ကၤဉာဏ္
ဘုရင္မင္းေခါင္၏  မိဖုရားႀကီးက  မိမိ၏သားအစစ္ကို   နန္းၿပိဳင္အုပ္ခ်ဳပ္စိုးစံမေပး။  ေက်းေတာသူမက  ေမြးသည့္
သားကို   နန္းၿပိဳင္စိုးစံသည့္အတြက္   စိတ္ ,  မခ်မ္းမေျမ့သျဖင့္   အၿငိဳးထားကာ  "ယခုအခါ  နန္းတည္   ေသာ္လည္း
အဘိသိက္မသြန္းရေသး၊  အဘသိက္သြန္းရန္   ဆရာပုဏၰားတို႔ကို   ဆုလာဘ္မ်ားစြာေပးၿပီး  ၾကံစည္ေစရလွ်င္
"အေရးေတာ္ေအာင္လိမ့္မည္ "  ဟု   စိတ္ကူးရရွိသည့္အတိုင္း  ပုဏၰား  ၈-ေယာက္တို႔အားေခၚ၍  မိဖုရားႀကီးႏွင့္   ေသခ်ာက်နစြာ
တိုင္ပင္လ်က္  ပုဏၰားတို႔အား အသျပာတစ္ရာစီ  ေပးအပ္ကာ မုတၱသုခရနၿမိဳ႕သို႔  အျမန္ေစလႊတ္ေလ၏။
ပုဏၰား  ၈-ေယာက္တို႔လည္း  မိမိတို႔သားမယားမ်ားအား  အသျပာမ်ားကို   အပ္ႏွံခဲ့ၿပီး  "နန္းေတာ္တြင္းကဘုရင္မင္းျမတ္
အေခၚေတာ္ေရာက္လွ်င္   ေအာက္ၿမိဳ႕ေဒသမ်ားသို႔   ေဗဒင္ေဟာ,  ဇာတာဖြဲ႔ရန္သြားေၾကာင္း  သံေတာ္ဦးတင္လိုက္ၾကေပေတာ့ "
ဟု   မွာထားခဲ့လ်က္   ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္   အလွဴခံရင္း  စခန္းခ်ကာ  ခ်ကာျဖင့္   လာၾကရာ  မုတၱသုခနရၿမိဳ႕သို႔
ဆိုက္ေရာက္ၾကေလ၏။
မင္းတရားလည္း  ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားမ်ား  အလိုရွိေနခိုက္   ဆရာပုဏၰားမ်ား  ေရာက္ရွိလာသည့္အတြက္   မ်ားစြာ
၀မ္းေျမာက္သျဖင့္  ေကာင္းမြန္စြာ ေနရာမ်ားေပး၍ ထားေလ၏။
ရက္အနည္းငယ္မွ်ၾကာလွ်င္   ပုဏၰားတို႔သည္   မိဖုရားႀကီးႏွင့္   ၾကံစည္ထားၾကသည့္အတိုင္း  ညီလာခံခ်ိန္တြင္
မင္းတရားထံ  ၀င္ေရာက္သံေတာ္ဦးတင္ၾကသည္မွာ "သားေတာ္  မင္းတရားသည္  စီးေရေသာက္ျခင္းကို  ရပ္စဲၿပီးတြင္းေရကိုသာ
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
သံုးေဆာင္ရမည္၊  သို႔မွသာလွ်င္   အသက္ရွည္ၿပီး  ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးျမင့္ရန္   အေၾကာင္းရွိပါသည္ "  ဟု   ခမည္းေတာ္က
မိန္႔ၾကားလိုက္ပါေၾကာင္း ၀ကၤဥာဏ္ျဖင့္  သံေတာ္ဦးတင္ၾကေလ၏။
မင္းတရားလည္း  အကယ္ထင္မွတ္ကာ  ယံုၾကည္သျဖင့္   နန္းေတာ္အနီး  ေသာက္ေတာ္ေရတြင္းငယ္ကို
အျမန္တူးေစၿပီး သံုေဆာင္ေလေတာ့သည္။
(ယင္း ေရတြင္းငယ္ကား ယခု  ေရႊမုတၳီးဘုရား သိမ္အနီးတြင္ရွိ၍ "မုတ္တြင္း" ဟု  ေခၚၾက ေလသည္။)
၁၀။ မုတ္ေဆးထိ၍ မင္းတရား ရူးသြပ္ျခင္း
ရက္အနည္းငယ္   ၾကာလတ္ေသာ္   ပုဏၰားတို႔သည္   ညတစ္ညတြင္   ထိုေသာက္ေတာ္ေရတြင္း၌  မုတ္ေဆး
ခတ္ထည့္ၿပီး  ထြက္ေျပးၾကေလေတာ့၏။  နံနက္မိုးေသာက္   အလင္းေရာက္လတ္ေသာ္   မင္းတရားသည္   ပြဲေတာ္စာ  စားသံုးၿပီး
ထိုေရကို   ေသာက္မိရာ  စိတ္သြက္သြက္ခါေအာင္   ရူးသြပ္ျခင္း  ျဖစ္လာေလ၏။  ပုဏၰားပညာရွိမ်ားက  တြက္ခ်က္ၾကည့္ရာ
အင္း၀တိုင္းျပည္က ပုဏၰားမ်ား၏ ၀ကၤဥာဏ္မွန္းကို  သိရွိၾကေလ၏။
၁၁။ ေတြ႕ရာသခၤ်ဳိင္း ဓားမဆုိင္း
ယင္းေနာက္   မွဴးမတ္မ်ားက  ေျခလ်င္သူရဲေကာင္းမ်ားကို   အျမန္ဆင့္ေခၚၿပီး  "ေတြ႕ရာသခၤ်ဳိ င္း  ဓားမဆိုင္း"  ပဲ
အျမန္လိုက္လံ  ရွာေဖြကာ စီရင္ၾကေလဟု  အမိန္႕ထုတ္ေလ၏။
ေျခလ်င္သူရဲေက်ာ္တို႔လည္း  ဓားတျမျမႏွင့္   လိုက္လံရွာေဖြၾကရာ  မုတၱသုခနရၿမိဳ႕မွ   ၅-မိုင္ခန္႔   ခရီးအကြာ
"ေဗ်ာေတာ၀ရြာ"  က  ေနၿပီး  သူရဲေက်ာ္မ်ား  လိုက္လာၾကသည္ကို   ပုဏၰားျမင္လွ်င္   အသက္ဆံဖ်ား  ေၾကာက္ရြံ႕ၾကသျဖင့္
ေတာထံသို႔  ၀င္ထြက္  ေျပးလႊားကာ ေရွာင္တိမ္း သြားၾကေလ၏။
"ၾကက္သံဒိုင္းကုန္း"
ထိုအခါ  ေျခလ်င္သူရဲေက်ာ္တို႔မွာ  "ၾကက္သံဒိုင္းကုန္း"  (ယခုၿမိဳ႕သခၤ်ဳိင္း)  မွ   ပတ္ ၀န္းက်င္တြင္
လိုက္လံရွာေဖြၾကေသာ္လည္း  မေတြ႕ရွိသျဖင့္   "လက္ ၀ဲကၽြန္းရြာ"  သို႔   ျဖစ္ကူးသြားၾကခိုက္   လမ္းတြင္
ခရီးသည္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႔၍  "ပုဏၰားမ်ားကို   ေတြ႔ရွိပါသေလာ"  ဟု   ေမးျမန္းရာ  "ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ႏွင့္   မနီးမေ၀း
သရက္ပင္ႀကီးေအာက္၌ ပုဏၰားမ်ား စခန္းခ် ေနၾကပါသည္ " ဟု  ေျပာၿပီး လမ္းညႊန္ျပလိုက္ေလ၏။
"လက္ ၀ဲကၽြန္းရြာ"
သူရဲေက်ာ္တို႔သည္   လက္ ၀ဲကၽြန္းရြာဦးက  လမ္းခြဲၿပီး  လိုက္လံရွာေဖြၾကရာ  ပုဏၰား  ၈-ေယာက္တို႔   ေမာပန္းသျဖင့္
သရက္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္  အိမ္ေနၾကသည္ကို  ၀ိုင္းမိၾကေလ၏။
ယင္းအခါ  ပုဏၰားတို႔အား  သူရဲေက်ာ္မ်ားက  ဒူးႏွင့္တိုက္   သူကတိုက္ ,  ေထာင္းသူကေထာင္း,  ရိုက္သူကရိုက္ ,
ပုဆိုးအိတ္ေထာင့္ထဲသို႔  ေခါင္းကိုထည့္ ၿပီး ေမႊ႕သူကေမႊ႕ စသည္ျဖင့္  အမ်ိဳးမ်ိ ဳး အဖံုဖံု  ႏွိပ္စက္ၾကေလ၏။
ပုဏၰားတို႔က ေသေဘးကို  ေၾကာက္လွသျဖင့္  -"အေမာင္တို႔  က်ဳပ္တို႔မွာ ဘာအျပစ္ရွိ၍ ဤကဲ့သို႔  ရက္စက္စြာ ႏွိပ္စက္ျပဳလုပ္ၾကေစရန္  မည္သူက အမိန္႔ေပးပါသလဲ။"
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
"အသင္ပုဏၰားတို႔   -  ကၽြႏု္ပ္တို႔သခင္   မင္းတရားသည္   သင္ တို႔ထြက္လာၾကၿပီးေနာက္   ခ်က္ခ်င္းပင္   ရူးသြပ္ျခင္းျဖစ္ ၍
ပညာရွိမ်ားႏွင့္   တြက္ခ်က္ၾကည့္ရႈၾကရာ  အသင္တို႔   ၈-ေယာက္   ျပဳစားသြားေၾကာင္းကို   သိသျဖင့္   အသင္တို႔အား
ေတြ႕ရာသခၤ်ဳိင္း  ဓားမဆို္င္းပဲ  သတ္ေစဟူ၍  အမိန္႔ေတာ္ႏွင့္   လာၾကရသည္။  အသင္တို႔   အသက္ခ်မ္းသာလိုက
ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာကုိ သာ ေျပာၾကေလာ့ " ဟု  သူရဲေက်ာ္တို႔က ဥာဏ္တစ္မ်ိဳးဆင္ကာ ေမးၾကေလ၏။
ပုဏၰားတို႔လည္း ေသေဘးကို  ေၾကာက္ၾကသျဖင့္  ဤသို႔ေျပာဆို  ၾကေလ၏။
"အင္း၀တိုင္းျပည္မွ   မိဖုရားႀကီးက  ေစခိုင္းသျဖင့္   ကၽြႏု္ပ္တို႔လာေရာက္ကာ  မင္းတရားအား  အဘိသိက္   သြန္းရန္ႏွင့္
စီးေရကိုမေသာက္ဘဲ  တြင္ေရကိုသာ  ေသာက္သံုးေစရမည္ "  ဟု   "ခမည္းေတာ္က  မိန္႔ေတာ္မူဟန္ႏွင့္   ေျပာမိေခ်၍"
မင္းတရားေသာက္သံုးရန္   ေရတြင္းကို   တူးေစသည္။  တူးၿပီးေနာက္   "ထိုေရတြင္း၌  မုတ္ေဆး
ခတ္ထားေသာေၾကာင့္ရူးသြပ္ရေၾကာင္း" ကို  ေျပာျပၾကေလ၏။
"ပုဏၰားသတ္ကုန္း"
ယင္းသို႔   ပုဏၰားမ်ား  ေျပာျပခ်က္ကို   စာႏွင့္   ေသခ်ာစြာ  မွတ္သားၿပီးေနာက္   ပုဏၰား  ၈-ေယာက္စလံုးကို   အဆံုး
စီရင္လိုက္ေလ၏။
(ပုဏၰားမ်ားအား  သတ္ပစ္သည့္ေနရာကို   "ပုဏၰားသတ္ကုန္း"  ဟူ၍  အမည္တြင္ကာ  ယေန႔တိုင္   အေခၚမပ်က္ဘဲ
လက္ ၀ဲကၽြန္းရြာ  အေနာက္ဘက္  လယ္ကြင္းအလယ္တြင္  ထင္ရွားရွိေလ၏။
"လက္ ၀ဲကၽြန္း "  ေခၚတြင္ျခင္းမွာမူ   ယင္းေခတ္အခါက  ယခုရွိေသာ  ထား၀ယ္ျမစ္ေၾကာင္းသည္   ေပါက္တိုင္းေခ်ာင္းႏွင့္
ေစာ္ေခ်ာင္းတို႔   အ၀ေနရာမွ   လက္ ၀ဲကၽြန္း၏   အေရွ႕ဘက္ေနရာကို   ျဖတ္သန္း၍  စီးရာ  ေခ်ာင္း၀မွ   အထက္သို႔   ဆန္တက္လွ်င္
လက္ ၀ဲဖက္တြင္   ရွိေသာေၾကာင့္   "လက္ ၀ဲကၽြန္းရြာ"  ဟူ၍  ေရွးအေခၚမပ်က္ဘဲ  တည္ရွိသည့္   အိမ္ေျခမ်ားစြာ  စည္ကားေသာ
ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္ေလသည္။)
"ေသြးေဆးကန္  (၀ါ) အရိုးေဆးကန္ "
ပုဏၰားမ်ားအား  ေတြ႔ရာသခၤ်ဳိင္ း  ဓားမဆိုင္းပဲ  စီရင္ခဲ့ၿပီး  သူရဲေက်ာ္မ်ား  ျပန္လည္လာၾကရာ  ၾကက္သံဒိုင္းကုန္းရွိ
ေရကန္တစ္ခု၌ ဓားမ်ား ေသြးေပေနသည္ကို  ေဆးၾကသျဖင့္  ယင္းေရကန္ကို  "ေသြးေဆးကန္ " ဟူ၍ တြင္ေလ၏။
(ေနာင္ေသာအခါ  ၾကက္သံဒိုင္းကုန္းေနရာ၌  သခၤ်ဳိင္းျဖစ္လာသျဖင့္   အေလာင္းကို   မီးသၿဂၤဴိလ္   ၿပီးသည့္အခါ
အရိုးမ်ားကို   ယင္းေရကန္တြင္   ေဆးၾကေသာေၾကာင့္   ေသြးေဆးကန္ေခၚတြင္ရာမွ   ယခုအခါ  "အရိုးေဆးကန္ "  ဟု   ယေန႔တိုင္
ေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။)
သူရဲေက်ာ္   ၂၀-တို႔လည္း  ၾကက္သံဒိုင္းကုန္းမွ   မုတၱသုခနရၿမိဳ႕သို႔   ျပန္လည္းေရာက္ရွိၾကၿပီး  မွဴးမတ္တို႔အား
အေၾကာင္း အလံုးစံုကို  ေျပာျပလ်က္  ေရးမွတ္ခဲ့ေသာ စာကိုလည္း တင္ျပေလ၏။
၁၂။ တစ္နပ္စာစီေတာင္
မင္းတရား၏  ရူးသြပ္ျခင္း  ေ၀ဒနာကို   ကုသရန္   ရတနာစာတီ   နန္းဦးေတာင္ေပၚ၌  သီတင္းသံုးေနေတာ္   မူေသာ
ဆရာေတာ္အား  မွဴးမတ္တို႔က  ေလွ်ာက္ထားၾကေလ၏။  ဆရာေတာ္က  မင္းတရားအား  မိမိေက်ာင္းသို႔   ေခၚေဆာင္ေစခဲ့ၿပီး
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
"၀ံပတိေတာင္ , ေစာထြတ္ေတာင္ , ေတာင္ဦးေတာင္ , ပေကာေတာင္ , ရေသ့ေတာင္ " တို႔၌ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္မူၾကသည့္
ရွင္ရေသ့တို႔အား ပင့္ဖိတ္ကာ ေဆးကုသ ၾကေစေလ၏။
ယငး္ရွင္ရေသ့တို႔သည္   ရတနာစာတီ   နန္းဦးေတာင္ေက်ာင္း၌  တစ္ပါးလွ်င္   တစ္နပ္စာစီ   အလွည့္က်
ေဆးကုသၾကရာ မင္းတရား၏ ရူးသြပ္ျခင္းေ၀ဒနာသည္  လံုး၀မေပ်ာက္ဘဲ အနည္းငယ္မွ်သာ သက္သာရာ ရေလ၏။
(ဆရာရေသ့မ်ား  တစ္နပ္စာစီ   ကုသသည့္အတြက္   ထိုနန္းဦး  ရတနာစာတီေတာင္ကို   "တစ္နပ္   စာစီေတာင္ "
ေခၚတြင္ရာမွ  ယခုအခါ အေခၚေရြ႕ေလ်ာသျဖင့္  "နပ္စာရီ  ေတာင္ " ဟု  ေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။)
၁၃။ မင္းတရားအား ေစာပညာက ေဆးကုသျခင္း
ေ၀ဒီၿမိဳ႕မွ   ေမာင္ဗအဲ၏ဇနီး  မယ္ေစာ  ေခၚ  "  ေစာပညာ"  သည္   ေ၀ဒီၿမိဳ႕စား  ေစာသီလမင္း  သိမ္းပိုက္မည့္ေဘးမွ
ေၾကာက္ရြံ႕၍  ထြက္ေျပးရာ  စိန္႔ျပည္၌  ဘုရင္မအျဖစ္ႏွင့္   ယာယီအုပ္ခ်ဳပ္ေနစဥ္   မိမိသည္   မိန္းမသား  ျဖစ္သျဖင့္   တိုင္းျပည္ကို
မအုပ္ခ်ဳပ္လိုေၾကာင္း မွဴးမတ္မ်ားအား ေျပာၾကားေလ၏။
ပုဏၰားပညာရွိတို႔က  ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္ရန္ႏွင့္   သင့္ေလ်ာ္မည့္သူကို   ေဗဒင္အရ  တြက္ခ်က္ၾကလွ်င္
"ေစာပညာႏွင့္သင့္ျမတ္မည့္သူကား  ဒူရကတိုင္းတြင္   မင္းသားတစ္ပါး  ျမင္ေလ၏။ "  ထိုမင္းသားကား  စိတ္ေဖာက္
ျပန္ေသာေရာဂါ စြဲကပ္ေနေၾကာင္း သိရွိၾကသျဖင့္  ေစာပညာအား သံေတာ္ဦးတင္ေလ၏။
ေစာပညာက  ဤမင္းသားအား  သမားေတာ္မ်ားႏွင့္   ကုသ၍  ရ,  မရကို   တြက္ခ်က္ၾကည့္ေစျပန္ရာ  ရႏိုင္မည့္
အေၾကာင္းကို  သံေတာ္ဦး တင္ၾကေလ၏။
ယင္းေနာက္   မွဴးေတာ္ ,  မတ္ေတာ္ ,  ပုဏၰားေက်ာ္ ,  သမားေတာ္မ်ားႏွင့္   ညိွႏိႈင္းတိုင္ပင္ၾကၿပီးလွ်င္   "ေဆးသစၥာေတာ္ "
ကိုစီမံၾကေလ၏။ စီမံ၍ ၿပီးလတ္ေသာ္  ေဆးသစၥာေတာ္ေရကို  အိုး၌ထည့္ၿပီး ေရႊေပလိပ္ႏွင့္တကြ သေဘၤာေပၚတြင္  တင္လ်က္
ေစာပညာႏွင့္အတူ   ပညာရွိ   ၄-ဦး  တို႔   သေဘၤာျဖင့္   ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကရာ  ဒူရကတိုင္းအ၀င္   ပင္လယ္ ၀  "ေမာ္ဦးျဖစ္သည့္
သိႏၶဳေသလေတာင္ , ရွင္ေမွ်ာ္ေတာင္ " (ယခု   ရွင္ေမာ္ေတာင္ ) သို႔  ေရာက္ရွိရပ္နားကာ ေဆးသစၥာေတာ္အိုးကို  ယူေဆာင္လ်က္
ေတာင္ေပၚသို႔  ဘုရားဖူးတက္ၾကေလ၏။
ေတာင္ေပၚသို႔ေရာက္လွ်င္  ေစာပညာသည္  ဘုရားေရွ႕ေတာ္၌ ဆုေတာင္းသည္မွာ -"ဘု ရားတပည့္ေတာ္မႏွင့္   ေပါင္းေဖာ္ထိုက္ပါက  ဤေဆးသစၥာေတာ္ေရကို   သံုးစြဲသည့္   မင္းတရား၌  ေရာဂါ
ရွင္းရွင္းေပ်ာက္ပါေစသား"  ဟူ၍  ဆုေတာင္းၿပီးလွ်င္   သိႏၶဳေသလေတာင္မွ   ဆင္းလာၾကလ်က္   ေတာင္ေျခရင္းရွိ
"ၾကက္လႊတ္ရြာ "  တြင္   စခန္းခ်  ရပ္နားၾကေလ၏။  ယင္းေနာက္   ေဆးသစၥာအိုးႏွင့္   ေရႊေပလိပ္ကို   သေဘၤာငယ္   တစ္စင္းေပၚ၌
တင္လ်က္  အဓိ႒န္ျဖင့္  ေမွ်ာလိုက္ၿပီးေသာ္  ၾကက္လႊတ္ရြာ  ဆိပ္ကမ္း၌ ၇-ရက္  ဆိုင္းငံ့ေနေလ၏။
၁၄။ ေဆးေတာ္သစၥာ ေရႊသေဘၤာႏွင့္  ေမ်ာ၍လာ
ယင္းသည္ေန႔   ညဥ့္တြင္   မင္းတရားသည္   မုတၱသုခနရၿမိဳ႕  ဆိပ္ကမ္းသို႔   ေရႊသေဘၤာငယ္တစ္စင္း
ေမ်ာ၀င္လာသည္ဟု  အိပ္မက္  ျမင္မက္ေလ၏။  နံနက္မိုးေသာက္  အလင္းေရာက္လွ်င္  မိမိ၏အိပ္မက္အတိုင္း မွဴးမတ္မ်ားအား
ဆယ္ယူၾကေလဟူ၍ အမိန္႔ေတာ္  မွတ္လိုက္ေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
မွဴးမတ္တို႔လည္း  ဆိပ္ကမ္းသို႔   သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရာ  မင္းတရား၏  အိပ္မက္အတိုင္း  ေရႊသေဘၤာငယ္သည္   ေရစုန္
ေရဆန္   ေမ်ာေနသည္ကို   ေတြ႕ရသျဖင့္   ေလွေလာင္းမ်ားႏွင့္ထြက္၍  ဆယ္ယူၾကရာ  မရႏိုင္သည့္အတြက္
သံေတာ္ဦးတင္ၾကေလ၏။
ယင္းအခါတြင္   မင္းတရားက  ငါကိုယ္ေတာ္တိုင္   ဆင္း၍  ဆယ္ယူမည္ဟု   ေျပာၿပီးလွ်င္   မွဴးမတ္   ျပည္သူ
ျပည္သားတို႔သည္  မင္းတရား၏ ေနာက္ေတာ္မွ  လိုက္ၾကကုန္၏။
ေရဆိပ္သို႔ေရာက္လွ်င္   မင္းတရားက  "ငါႏွင့္ထိုက္တန္မူ   ဤေရႊသေဘၤာငယ္သည္   ငါ၏ထံပါး  ေရာက္ေစသား"  ဟူ၍
အဓိ႒ာန္ျပဳလိုက္သည္ႏွင့္   တစ္ၿပိဳင္နက္   ေရႊသေဘၤၤာငယ္သည္   ေရလယ္မွ   တျဖည္းျဖည္း  မင္းတရားရွိရာကမ္းသို႔
ဆိုက္ကပ္လာေလ၏။
ေရႊသေဘၤာငယ္၌  ပါလာေသာ  အိုးႏွင့္   ေရႊေပလိပ္ကို   ယူၿပီးလွ်င္   ေရႊေပလိပ္တြင္   ပါရွိသည့္အတိုင္း  စာကို
ဖတ္ရႈၾကရာ -"ေဆးသစၥာေတာ္ေရကို   ေသာက္လည္းေသာက္ ,  နံ႔သာမ်ိဳးငါးပါးေရတို႔ႏွင့္   ၎ေဆးသစၥာေတာ္ေရကို   ေရာၿပီးလွ်င္
ေခါင္းေဆးမဂၤလာ  ျပဳလုပ္ပါက   အႏၱရာယ္ကင္း၍  ေဘးအေပါင္း  ပေပ်ာက္လ်က္   မိေမြးတိုင္း  ဖေမြးတိုင္း  ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ "  ဟူ၍
ပါရွိေလ၏။  ယင္းေရႊေပလိပ္ပါ  စာတန္းအရ  ျပဳလုပ္ရာ  ျပည္သူျပည္သားတို႔က  ေပ်ာက္ကင္းပါ  ေစေၾကာင္းျဖင့္
ေသာေသာညာညာ ဆုေတာင္းၾကကုန္၏။
၁၅။ မင္းတရား အရူးေပ်ာက္၍ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားႀကီး တည္ထားကိုးကြယ္ျခင္း
ယင္းသို႔လွ်င္   အၾကင္သို႔ေသာ  ေဆးသစၥာေတာ္ေရျဖင့္   မင္းတရား၏ေရာဂါ  ေပ်ာက္ကင္းသျဖင့္   ျပည္သူ
ျပည္သားအေပါင္းတို႔   ဆုေတာင္းျပည့္ေသာေၾကာင့္   ယင္းေနရာ၌  ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၇၈၀-ျပည့္ႏွစ္၊  နယုန္လဆန္း  ၈-ရက္ေန႔တြင္  အထိမ္းအမွတ္  ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ  တည္ထားကိုးကြယ္ၾကေလ၏။
ယင္းရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးသည္   မုတၱသုခနရၿမိဳ႕  (ယခုေရႊမုတၳီးဘုရား)  အနီးတြင္တည္ရွိသျဖင့္   "ဆုေတာင္းျပည့္ "
ဘုရားႀကီး  ေခၚတြင္ရာမွ   အေခၚေရြ႕ေလ်ာကာ  "အရူးေပ်ာက္ဘုရား"  ၀ါ  "သွ်ဴးေၾကာက္ "  ဘုရားႀကီးဟု   ယေန႔တိုင္
ေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။
၁၆။ မင္းတရားသည္  ေစာပညာထံသို႔  သြားျခင္း
မင္းတရားသည္   ေရာဂါ  ရွင္းရွင္းေပ်ာက္ကင္း၍  ညီလာခံစံုသည့္   ဗိုလ္ပံု၌  မင္းတရားက  "မွဴးေတာ္ ,  မတ္ေတာ္မ်ား
ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကဲ့သို႔   တိုင္းသူျပည္သား  အမ်ားတို႔အား  ရင္ ၀ယ္သားပမာ  သနားျခင္း  ကရုဏာျဖင့္   ေစာင့္ေရွာက္ၾကရမည္ "
ဟု  အမိန္႔ေတာ္ျမတ္  မွတ္ေလ၏။
ယင္းအခါ  ေစာပညာက  တိတ္တဆိတ္   ေစလႊတ္ထားသည့္   တမန္တို႔   ၾကားၾကလတ္ေသာ္   ဤမင္းကား
မင္းက်င့္တရားႏွင့္   ညီညြတ္ေပသည္ဟု   အခ်င္းခ်င္း  တီးတိုးစကား  ေျပာၾကၿပီး  ေစာပညာက  ေပးအပ္လိုက္သည့္
စာသ၀ဏ္လႊာကို  မင္းတရားထံ  ဆက္သြင္းေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
စာသ၀ဏ္လႊာ၌ ပါရွိသည္မွာ - "အရွင္မင္းျမတ္အား ေဆးကုသေသာ ဆရာသည္  ယခု  ၾကက္လႊတ္ဆိပ္၌  သေဘၤာႏွင့္
ေစာင့္ဆိုင္းေနပါသည္။  အရွင္မင္းျမတ္   ၾကြလာလိုက   ၾကြလာေတာ္မူပါ။  မၾကြလာလိုေတာ္မူပါက  ၎တမန္တို႔ထံ
အေၾကာင္းျပန္ၾကားလိုက္ပါ" ဟု  ပါရွိေလ၏။
မင္းတရားသည္   မွဴးမတ္တို႔ႏွင့္   တုိင္ပင္လ်က္   ေရႊေလွ ,  ေရႊေလာင္းတို႔ကို   စီးကာ  တမန္ေတာ္မ်ား၏  သမၺန္ႏွင့္အတူ
မုတၱဳသုခနရၿမိဳ႕ဆိပ္ကမ္းမွ   ထြက္ခြာသြားၾကရာ  မၾကာမီ   ၾကက္လႊတ္ဆိပ္ကမ္း  သေဘၤာဆိုက္ထားသည့္   စခန္းသို႔
ေရာက္ရွိၾက၍ သေဘၤာေပၚသို႔  တက္ၾကေလ၏။
မင္းတရား အရူးေပ်ာက္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္  တည္ထားကိုးကြယ္ေသာ
“အရူးေပ်ာက္ဘုရား” ပံု။
(ယခုအေခၚ “သွ်ဴးေၾကာက္ဘုရား”ျဖစ္သည္။
၁၇။ မင္းတရား ႏွင့္  ေစာပညာ
သေဘၤာေပၚ၌  မင္းတရားအား  မင္း၏ေနရာတြင္   ေနထိုင္ေစလ်က္   ေစာပညာမွာကား  မိဖုရား၏ေနရာ၌  ညႊတ္ခလ်က္
ေနေလ၏။
မင္းတရားက  မိမိအား  ေဆးကုသသည့္   ဆရာမွာ  ေယာက္်ားပင္   မွတ္ထင္သည္ႏွင့္   "ဆရာႏွင့္   ႏွမ  အဘယ္ကဲ့သို႔
ေတာ္စပ္ပါသလဲ" ဟု  ေမးေလ၏။
ေစာပညာက  ျပံဳးလ်က္   "အရွင္မင္းျမတ္အား  ကုသသည့္   ဆရာသည္   ဘုရားကၽြန္မပင္   ျဖစ္ပါသည္ "  ဟု
တင္ေလွ်ာက္ေလ၏။
မင္းတရားက  စဥ္းစားသည္မွာ  ငါ့အား  ကုသသည့္ဆရာကား  ေယာက္်ားမဟုတ္   မိန္းမျဖစ္ေနပါကလား။
ဤမိန္းမသည္   သမညမိန္းမ  မဟုတ္တန္ရာ  ပညာရွိမိ န္းမ  ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု   အထင္ေရာက္ကာ  ႏွမ၏  မ်ိဳးရိုးဇာတိႏွင့္
အေၾကာင္းအရာကို  သိပါရေစဟု  ဆိုေလ၏။
ေစာပညာက  မိမိ၏  မ်ိဳးရိုးဇာတိႏွင့္   ျဖစ္ပ်က္ပံု   အေၾကာင္းအရာတို႔ကို   အလံုးစံုေလွ်ာက္ၿပီး  "ေ၀ဒီမင္းႀကီး၏
အတင္းအဓမၼ   သိမ္းပိုက္မည့္   ေဘးရန္ကို   ေၾကာက္ရြံ႕သျဖင့္   ေရွာင္တိမ္းကာ  ေတာေတာင္တို႔တြင္   ခိုေအာင္းေနရာမွ
စိန္႔ျပည္တြင္   မင္းမဲ့ျဖစ္၍  မင္းေလာင္း  အရွာလာခိုက္   ၾကံဳႀကိဳက္၍  မင္းအျဖစ္   အုပ္စိုးေနပါသည္။  သို႔ေသာ္   ႏွမမွာ
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
မိန္းမသားျဖစ္၍  ေနာင္အရွည္   အုပ္စိုးရန္   ခက္ခဲလွေသာေၾကာင့္   မွဴးမတ္မ်ားအား  ႏွမေတာ္ႏွင့္   ထိုက္တန္ေသာ
မင္းေလာင္းလ်ာကို   တြက္ခ်က္ၾကည့္ေစရာ  ေမာင္ေတာ္ဘုရား  စိတ္ေနာက္ေနျခင္းကို   ေဗဒင္အရ  ထြက္ဆိုေလလွ်င္
ႏွမေတာ္က  အလ်င္အျမန္   သမားေတာ္မ်ားအား  စီမံေစၿပီး  ေဆးသစၥာေတာ္ေရကို   ဂါထာမႏၱရား  အင္းအိုင္မ်ား  စံုလင္စြာျဖင့္
စီမံၿပီး  ႏွမေတာ္ကိုယ္တိုင္   အဓိ႒ာန္ျပဳကာ  ရွင္ေမာ္ ၀က  ေရႊသေဘၤာငယ္ျဖင့္   ေဆးသစၥာအိုးကို   ေမွ်ာလိုက္သည့္   အတြက္
၎ေဆးသစၥာ၏  တန္ခိုးအာနိသင္အားျဖင့္   ေမာင္ေတာ္ဘုရား၏  ေရာဂါသည္   ေဆာမၾကာ  ေပ်ာက္ကင္းျခင္း  ျဖစ္ပါသည္။
သို႔အတြက္   ႏွမေတာ္အား  ေက်းဇူးဆပ္ေသာအေနျဖင့္   ႏွမေတာ္စံရာ  စိ္န္႔တိုင္းျပည္   ေတာ္သာလို႔   လိုက္ပါၿပီး  ႏွမေတာ္အား
ေရႊလက္ဆြဲလ်က္  နန္းသိမ္းပြဲ တက္ေတာ္ မူပါဘုရား" ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ေလ၏။
မင္းတရားသည္   ေစာပညာ၏  ေတာင္းပန္   ေလွ်ာက္ထားသည္ကို   သေဘာေတာ္က်၍  စိန္႔ျပည္သို႔   လိုက္ပါရန္
၀န္ခံၿပီးလွ်င္  သေဘၤာေပၚသို႔  တက္ေတာ္မူၾကေလ၏။
ေရႊေလွ ,  ေရႊေလာင္းတို႔ႏွင့္   မုတၱသုခနရၿမိဳ႕မွ   မင္းတရားႏွင့္   အတူ   လိုက္ပါလာၾကသည့္   မွဴးမတ္ တို႔သည္   တစ္ခုေသာ
ေက်ာက္ေမာ္ထက္မွ   နဖူးေျမထိ   ရွိခိုးဘိ၍  ဦးတိုက္ကာ  ကန္ေတာ့   ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကေလသည္။  ယင္းေနရာကို   "နဖူးေမာ္ "
ဟု  ေခၚတြင္ေလသည္။
မုတၱသုခနရၿမိဳ႕သို႔   အျပန္တြင္   ေရွ႕ဦးစြာ  စခန္းခ်သည့္ေနရာသို႔   ေရာက္ရွိလတ္ေသာ္   မိမိတို႔၌  စားေရ  ရိကၡာကုန္၍
မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္   ေလွထိုး  ေလွခတ္   ပဲ့ခ်ိတ္   ရြက္ကိုင္အေပါင္းတို႔   ညည္းညဴၿပီး  ဖဲဖြာလာရာအရပ္ကို   "ရပ္ဖဲေတာင္ "
ေခၚတြင္ၾကရာမွ  ယခုအခါ "ရဘဲေတာင္ " ဟု  ေခၚတြင္  ေလသည္။
ယင္း ရဘဲေတာင္ေပၚတြင္  အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္  ေစတီငယ္တစ္ဆူ  တည္ထား ကိုးကြယ္ေလသည္။
("ရဘဲေတာင္ဆိပ္ "  ေနရာကား  ထား၀ယ္ျမစ္ေၾကာင္း  ေရတိ မ္သျဖင့္   ျမန္မာျပည္
ပင္လယ္ကမ္းရိုးတန္းတစ္ေလွ်ာက္   ရန္ကုန္ ,  ေမာ္လျမိဳင္ ,  ျမိတ္ ,  ေကာ့ေသာင္း  စေသာ  ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕မ်ားမွ
ကူးသန္းသြားလာၾကသည့္   သေဘၤာၾကီးမ်ားသည္   ထား၀ယ္ျမိဳ႕သို ႔ မေရာက္မီ   မိုင္   ၄၀-ခန္ ႔ အကြာ
ယင္းရဘဲေတာင္ဆိပ္ေနရာတြင္   စခန္းခ်ရပ္နားျပီး  ခရီးသည္ႏွင့္   ကုန္ပစၥ ည္းမ်ားကို   သေဘၤာကေလး,  တုံကင္း,  ကတၱဴ
မ်ားျဖင့္  ျမိဳ႕ဆိပ္သို  ့တဆင့္  တင္ေဆာင္သြားၾကရသည့္ေနရာ ျဖစ္ေပသည္။
ေတာလွန္ေရး  အစိုးရလက္ထက္   က်ေရာက္လတ္ေသာ္   ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   မိုင္   ၂၀-ခန္ ႔ ကြာ  ဆင္ျဖဴျပင္ရြာ
ဆိပ္ကမ္းကို   ေကာင္းမြန္စြာ  ျပဳျပင္လ်က္   ေသာင္မ်ားကိုလည္း  ခုတ္ထြင္   ထားသျဖင့္   ပင္လယ္ကူးသေဘၤာမ်ား  ၀င္ေရာက္
ကပ္ဆိုက္ႏိုင္ေလျပီ။  တနသၤာရီတိုင္းအတြက္   ဓာတ္ဆီ ,  ေရနံ   သိုေလွာင္   ကန္ၾကီးမ်ားကို   သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ  အကုန္အက်ခံ၍
တည္ေဆာက္ထားေလသည္။)
ရဘဲေတာင္စခန္းမွ   မုတၱသုခနဂရျမိဳ႕သို ႔ျ ပန္လည္ေရာက္ရွိၾကလွ်င္   မွဴးမတ္တို ႔ က  ျဖစ္ပံုအလံုးစံုကို   ျမိဳ႕ေစာင့္ေန
အမတ္တို   ့အား   ျပန္ၾကားဆို၍   သိရွိၾကေသာ္   မိမိတို   ့အရွင္   မင္းတရားလည္း  စိန္ ႔ျ ပည္သို   ့ပါရွိေလသျဖင္   ့အမတ္တို   ့ႏွင့္တကြ
ျမိဳ  ့သူျမိ ဳ   ့သားမ်ားသည္   လူေနအိမ္ေျခစည္ကားရာ  ရြာနိဂံုးသို ႔ တေရြ  ့ေရြ  ့   တျဖည္းျဖည္း  ေျပာင္းေရႊ   ့သြားၾကေလရကား
အမတ္ၾကီး  "ပညပ႑ိ "  ႏွင့္   "ပညာသု ခမိန္ "  တုိ   ့ေဆြမ်ိဳးတစ္စုတို   ့သာ  ထို   ့ျမိဳ   ့၌ရွိေနၾက၍   မိမိအရွင္လြမ္းဆြတ္ျခင္းအမွတ္ျဖင့္
ပညာပ႑ိအမတ္ၾကီးသည္   မုတၱသုခနဂရျမိဳ႕ႏွင့္   ေရႊဂူေတာင္   စပ္ၾကားရွိ   ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္   ေစတီတစ္ဆူ၊
ပညာသုခမိန္အမတ္ၾကီးက ပသွ်ဴးေၾကာက္ဘုရားႏွင့္  ေက်ာခ်င္းကပ္  ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူတို  ့ကို  တည္ထားၾကေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၁၈။ မုတၱသုခနဂရျမိဳ ့  အမည္ေပ်ာက္၍ ရွင္မုတၳီးရြာဟု  အမည္တြင္ျခင္း
ယင္းအျပင္  ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားကို   ကိုးကြယ္ေစရန္  ဌာပနာမ်ားစြာ ေရႊ , ေငြ, ေက်ာက္သံပတၱျမား တုိ႔ ကိုလည္း
ဌာပနာသြင္းႏွံကာ ရုပ္ပြားေတာ္  ေစတီေတာ္မ်ား တည္ထားခဲ့ျပီး ပညာရွိအမတ္ၾကီး ၂-ဦးတို  ့  ေတာ္ထြက္ၾကေလ၏။
ယင္းေနာက္   မုတၱသုခနဂရျမိဳ  ့   အမည္ေပ်ာက္၍  မင္းတရား  မုတ္ေဆးထိသည္ကို   အစြဲျပဳကာ  "မုတ္ထီးျမိဳ  ့ "  ဟု
ေခၚတြင္ၾကရမွ  ေနာင္ေသာအခါ အေခၚပ်က္ျပား၍ (ရွင္မုတၳီး) ဟု  ယခုတိုင္ေခၚၾကေလသည္။
ယင္း  "ရွင္မုတၳီးဘုရား"  ကိန္း၀ပ္ေတာ္မူရာ  "ရွင္မုတၳီးရြာ"  သည္ကား  ထား၀ယ္ျမိဳ  ့မွ   ျမိတ္ျမိဳ  ့သြား   ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းတြင္
တည္ရွိ၍ ထား၀ယ္ျမိဳ ့မွ  ၆-မိုင္  ကြားေ၀ေလသည္။
ယင္း  မုတၱသုခနဂရျမိဳ႕တည္   နန္းတည္   "ရွင္မုတၳီးရာဇ၀င္ "  ဇာတ္ေတာ္ၾကီးကို   ထား၀ယ္ျမိဳ  ့   တိုင္းရင္းသားေက်ာင္း
ရန္ပံုေငြအတြက္   ဂုဏ္သေရရွိ   လူၾကီးမ်ား,  ေက်ာင္းဆရာမ်ား,  ေက်ာင္းသား  ေက်ာင္းသူမ်ား  ပါ၀င္ကျပၾကရာ
ထား၀ယ္ျမိဳ႕ဇရစ္ရပ္   ယူနီဘာဆယ္ဇာတ္ရံု   (ယခု   ေရႊ ၀ယ္သီရိဇာတ္ရံု )  ၾကီးတြင္   လြန္ခဲ့ေသာ  ျမန္မာသကၠရာဇ္   ၁၂၉၄-ခုႏွစ္၊
ျပာသိုလဆန္း ၁၁-ရက္  (၆-၁--၃၃)ညႏွင့္  ျပာသိုလဆန္း ၁၂-ရက္  (၇-၁-၃၃) ညမ်ားတြင္  အသံုးေတာ္ခံၾကပါသည္။
……………………………………….
ရွင္ေမာ္  ေစတီေတာ္  သမိုင္း
(ယခု   ေရသားလတ့ံေသာ  ရွင္ေမာ္ဘုရား  ေစတီေတာ္သည္ကား  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   ေတာင္ဘက္မိုင္   ၄၀-ေက်ာ္ကြာေသာ  ထား၀ယ္ျမစ္ ၀  ရွင္ေမာ္ေတာင္   အငူစြန္းတြင္   တည္ထားလ်က္   ရွိသည္ျဖစ္၍  ရန္ကုန္ ,  ေမာ္လျမိဳင္ ,  ျမိတ္ ,
ေကာ့ေသာင္း စေသာ ျမိဳ႕မ်ားသို  ့သြားေသာ ေလွ , သေဘၤာစီး ခရီးသည္မ်ားတို  ့ေသအခ်ာ ဖူးျမင္ႏိုင္ၾကေပသည္။)
၁။ မဟာဗႏၶ ၀, စူ႒ဗႏၶ ၀ ညီေနာင္  မေထရ္  ၂-ပါး သာသနာျပဳရန္  ၾကြေရာက္လာျခင္း
ေဂါတမ  ရွင္ေတာ္ျမတ္စြာ  ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူျပီးသည့္ေနာက္   အႏွစ္   ၂၂၀-ေျမာက္ေသာအခါ  ပါဋလိပုတ္
ျပည္ၾကီးႏွင့္တကြ  ဇမၺဴဒီပါတစ္ကၽြန္းလံုးကို   အစိုးရေတာ္မူေသာ  “သီရိဓမၼာေသာက”  မင္းၾကီး  လက္ထက္   “ရွင္မဟာ
ေမာဂၢလိပုတၱိႆ”  ရဟႏၱာ  မေထရ္ၾကီးသည္   “မဟာဗႏၶ ၀,  စူ႒ဗႏၶ ၀”  ညီေနာင္   မေထရ္   ၂-ပါးတို   ့အား   တနသၤာရီတိုင္း,
ဒူကရတိုင္းမ်ားသို့   သာသနာျပဳ  ေစလႊတ္ေတာ္မူရာ  ဒူကရတိုင္း  (ထား၀ယ္ျမိဳ႕)၏  ပင္လယ္ ၀  ေမာ္ ဦးျဖစ္ေသာ
“သိႏၶဳေသလ(ရွင္ေမာ္ )ေတာင္ ” သို  ့ေရာက္ရွိၾကေလ၏။
ယင္းေတာင္၌  နဂါးမင္းၾကီး၏  တူေတာ္   နဂါးစစ္သူၾကီးျဖစ္သည့္   “၀ါသုလေဒ ၀”  သည္   ရွင္ေတာ္ျမတ္စြာ၏
လက္်ာအံေတာ္   ဓာတ္ျမတ္ကို   နဂါးျပည္မွ   ပတၱျမားၾကဳတ္ႏွင့္ထည့္၍  ယူလာျပီးလွ်င္   လင္းလြန္းပင္ခြၾကား၌  ျမွဳပ္ ထားလ်က္
ကိုးကြယ္ေနသည္ကို   ျမင္ေတာ္မူေလေသာ္   ယင္းေတာင္တြင္   ေခတၱသီးတင္းသံုေနေတာ္မူျပီးမွ   တနသၤာရီတိုင္း  ဘုရင္
“ေကာရမၺ ” မင္းထံသြား၍ လူျပည္သူအေပါင္းတို  ့အား  တရားေရေအး အျမိဳင္ေဆးကို  တိုက္ေကၽြးေတာ္မူေလ၏။
ယင္းေနာက္   ဒူရကတိုင္းၾကီးရွင္   ဘုရင္   “ဓမၼေသန”  မင္းၾကီးထံ   ၾကြသြား၍  အထက္နည္း  ၇-ရက္
ဆြမ္းရပ္ေတာ္မူလ်က္  တရားေရေအး အျမိဳက္ေဆးကို  တိုက္ေကၽြးေတာ္မူျပန္ေလ၏။
ယင္းေနာက္  “ဓမၼေသန” မင္းၾကီးက “မဟာဗႏၶ ၀, စူ႒ဗႏၶ ၀” အရွင္  ၂-ပါးအား ေလွ်ာက္ထားသည္မွာ-
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
“ေဘးေတာ္ ,  ဘိုးေတာ္ ,  ခမည္းေတာ္ႏွင့္   တပည့္ေတာ္တို့ သည္   ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ား  တည္းခို   သီတင္းသံုး
ေနထိုင္ေတာ္မူရန္   ေ၀မိႆေတာင္တြင္   ေက်ာင္းေတာ္   ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾကပါသည္။  အရွင္ဘုရားတို႔ သည္
ယင္းေ၀မိႆကေတာင္ရွိ   ေရႊေက်ာင္းေတာ္တြင္   စံေနေတာ္မမူဘဲ  အဘယ့္ေၾကာင့္   သိႏၶဳေသလေတာင္၌  သီတင္းသံုး
ေနေတာ္မူပါသနည္း။”
“ဒကာေတာ္မင္းျမတ္   -  ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏   လက္်ာအံေတာ္   ဓာတ္ျမတ္ကို   ၀ါသုလေဒ ၀  နဂါးမင္းသည္
သိႏၶဳေသလေတာင္ရွိ  လင္းလြန္းပင္ခြၾကား၌ ျမွဳပ္ထား၍  ကိုးကြယ္ေနသည္ကို  အမွီျပဳ၍ သီတင္းသံုးေနၾကပါသည္။”
“အရွင္ဘုရားတို  ့ -  ထုိအံေတာ္ ဓာတ္ျမတ္သည္  သိႏၶဳေသလေတာင္သို  ့  အဘယ္နည္းျဖင့္  ေရာက္လာပါ သနည္း။”
“အံေတာ္ဓာတ္ျမတ္ကို   နဂါးျပည္၌  ေရႊေစတီတည္၍  ကိုးကြယ္ထားရာ  သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီး၏
ဘုန္းတန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္   ေၾကက္ရြံ႕၍  သီဟို႒္ကၽြန္းရွိ   ရဟႏၱာၾကီးတို႔ ထံ   နဂါးစစ္သူၾကီးက  ေလွ်ာက္ပန္ၾကားျပီးလွ်င္
၀ါသုလေဒ ၀ နဂါးမင္းက ယူေဆာင္လာလ်က္  ဤေတာင္၌ ကိုးကြယ္ထားပါသည္ ” ဟု  မိန္  ့ေတာ္မူေလ၏။
ထုိအခါ  ဓမၼေသနမင္းျမတ္သည္   အလြန္ၾကည္ညိဳကာ  သဒၶါတရား  ျဖစ္ေတာ္မူျပီးလွ်င္
“အရွင္ဘုရားတို ႔ ဤအံေတာ္ဓာတ္ျမတ္ကို   တပည့္ေတာ္လည္း  ကိုးကြယ္ပူေဇာ္လိုပါသျဖင့္   ကုသိုလ္အဖို႔ ကိုေစာင္မေတာ္မူပါ”
ဟု  ေလွ်ာက္ထားျပီးလွ်င္  အရွင္  ၂-ပါးတို႔ လည္း ၾကြသြားေတာ္မူၾကေလ၏။
ယင္းေနာက္   ဓမၼေသနမင္းျမတ္သည္   မွဴးမတ္ျပည္သူလူထုမ်ားႏွင့္   တိုင္ပင္လ်က္   အျမင္   ၇-ေတာင္ရွိေသာ
ေရႊသားေစတီေတာ္ကို   သြန္းလုပ္ေစျပီးလွ်င္   န၀ရတ္ကိုးပါးတို   ့ျဖင့္   ျခယ္လယ္အပ္ေသာ  ရတနာထီးေတာ္ ,  ျမသပိတ္ေတာ္ ,
ေရႊစင္ယပ္ ,  မိုးၾကိဳးသားေရနယ္ ,  သံေသသင္ဓုန္း,  သံေသအပ္ ,  ေဘာ္စင္   အပ္ခ်ည္တုိ ႔ ႏွင့္တကြ  စိန္ပန္းခိုင္ ,  ျမပန္းခိုင္ ,
ပတၱျမားပန္းခုိင္ , ရတနာပန္းခိုင္မ်ားပါ အသင့္စီမံျပီးစီးေအာင္  ျပဳလုပ္ထားရွိေလ၏။
“မဟာဗႏၶ ၀,  စူ႒ဗႏၶ ၀”  ရဟႏၱာအရွင္   ၂-ပါးတို ႔ လည္း  တနသၤာရီဘုရင္   ေကာရမၺမင္းထံ   သြားေရာက္ျပီးလွ်င္
ဓမၼေသနမင္းအား  မိန္းၾကားသကဲ့သို ႔ ပင္   မိန္ ႔ ၾကားေတာ္မူေလေသာ္   ေကာရမၺမင္းသည္လည္း  ထိုအံေတာ္   ဓာတ္ျမတ္ကို
ဖူးေျမာ္ပူေဇာ္လိုသည့္   သဒၶါဆႏၵ   အားၾကီးလွရကား  ဒူရကတိုင္း  ေအာင္သာ၀တီျပည့္ရွင္   ဘုရင္   ဓမၼေသနမင္းထံ
ပုဏၰားလက္ေဆာင္ေတာ္မ်ားႏွင့္တကြ အမတ္ေလးေယာက္တို  ့ကို  စာႏွင့္  ေစလႊတ္လိုက္ေလ၏။ စာတြင္  ပါရွိသည္ကား -“ဒူရကတိုင္း  ေအာင္သာ၀တီျပည္   ကလိန္ေအာင္ျမိဳ့ကို   အစိုးရေတာ္မူေသာ  အၾကည္ေတာ္
ဓမၼေသနမင္းတရား။
အၾကည္ေတာ္   စိုးပိုင္ေတာ္မူသည့္   ႏိုင္ငံေတာ္၌  ခပ္သိမ္းေသာ  ရတနာတို ႔ ထက္   ဆယ္ ,  ရာ,  ေထာင္ ,
ေသာင္းမကျမင့္ျမတ္   အဖိုးတန္လွပါေသာ  ရတနာျမတ္ကို   အၾကည္ေတာ္ႏွင့္အတူ   ျပဳစုလွဴဒါန္း
ကိုးကြယ္ပူေဇာ္လိုပါေၾကာင္း ၾကားေရာက္လိုက္ပါသည္  ဓမၼေသနမင္းျမတ္ ”
ဟူ၍  ပါရွိေလရာ  ဓမၼေသနမင္းျမတ္လည္း  မ်ားစြာ  အားရ၀မ္းေျမာက္ေတာ္မူ၍  လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားကို
သိမ္းယူေတာ္မူလ်က္   “ေန႔ ရက္အခ်ိန္   က်ေရာက္သည့္အခါ  ၾကြခ်ီေတာ္   မူလာေစလိုပါေၾကာင္း။”  ဟူေသာ
စာႏွင့္တကြ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားကိုပါ တံု  ့ျပန္လိုက္ေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၂။ ဓမၼေသနမင္း, ေကာရမၺမင္း, ၀ါသုလေဒ ၀နဂါးမင္း မင္း ၃-ပါးတို  ့  အံေတာ္ဓာတ္ျမတ္ကို  ဌာပနာ၍
ေစတီေတာ္တည္ျခင္း
ဓမၼေသနမင္းၾကီးသည္   ေစတီတည္၍  ဌာပနာတိုက္ျပဳလုပ္ရန္   အရွင္   ၂-ပါးတို   ့အား   ေလွ်ာက္ထားေလလွ်င္   ေနာက္
၃-ရက္ေျမာက္လျပည့္ေက်ာ္   ၁-ရက္ေန႔ တြင္   အေၾကာင္းကို   ျပန္ၾကားမည္ဟု   မိန္ ႔ေတာ္မူခဲ့ျပီး  အရွင္   ၂-ပါးတုိ ႔ ၾကြသြားေတာ္မူေလ၏။
တပို ႔ တြဲလျပည့္ေန  က်ေရာက္လတ္ေသာ္   နဂါမင္းသည္   ဆြမ္း,  ဆီမီး,  ေရခ်မ္း,  နတ္ပန္းတို ႔ျ ဖင့္   သိႏၶဴေသလ
ေတာင္ေတာ္သာသို ႔   ပူေဇာ္ရန္   ေရာက္လာေလလွ်င္   အရွင္   ၂-ပါးတုိ ႔ က  နဂါးမင္းအား  ဓမၼေရေအး  အျမိဳက္ေဆးကို
တုိက္ေကၽြးေတာ္မူျပီးလွ်င္  မိန္  ့ေတာ္မူသည္မွာ -“ဒူရကတိုင္း  ေအာင္သာ၀တီျပည့္ရွင္   ဘုရင္   ဓမၼေသနမင္းၾကီးႏွင့္   တနသၤာရီ   တိုင္းၾကီးရွင္   ဘုရင္   ေကာရမၺမင္း  ၂-ပါးတို ႕ကဒကာေတာ္   နဂါးမင္းႏွင့္   အတူတကြ  အံေတာ္ဓာတ္ျမတ္ကို   ေစတီတည္၍  ဌာပနာ  လွဴဒါန္းလိုပါေၾကာင္းကို
ကၽြႏိုပ္တို ႔ ထံ   ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ”  ဟု   မိန္ ႔ေတာ္မူရာ  နဂါးမင္းက  အလြန္တရာ  ႏွစ္သက္   ၀မ္းေျမာက္လွ၍  “ေကာင္းပါျပီ
ဘုရားတပည့္ေတာ္တည္း  တေပါင္းလျပည့္ေန႔ က်ေရာက္လွ်င္   ဌာပနာရန္   ပစၥည္းတုိ ႔ျ ဖင့္   လာေရာက္ပါမည္ ”  ဟု
ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ယင္းေနာက္   ဌာပနာမည့္ေနရာတြင္   နဂါးအေျခြအရံတို ႔ ကို   တူးေဖာ္ေစ၍  အျမင့္   ဉာဏ္ေတာ္   တစ္ထြာခန္ ႔ ရွိ
ပတၱျမားေစတီေတာ္ႏွင့္   အနံ   ၁၂-ေတာင္ ,  အလ်ား  ၈-ေတာင္ ,  အျမင့္   အေတာင္   ၂၀-ရွိေသာ  တိုက္အတြင္း  တစ္ ၀င္း၀င္း
တစ္ထိန္ထိန္ထြန္းပသည့္   ဘုိးေတာ္နဂါးမင္းၾကီး၏  လည္ရြတန္ဆာ  ကြမ္းသီးလံုးပမာဏရွိေသာ  ပတၱျမားကို
ေရႊသားမီးတိုင္ခံုေပၚ၌  တင္၍  အလြန္မာေၾကာသည့္   ေက်ာက္နံရံေရႊေျမတို ႔ျ ဖင့္   ဆန္းၾကယ္   ခမ္းနားလွစြာေသာ
ဌာပနာတိုက္ေတာ္ၾကီးကို  မြမ္းမံျပဳလုပ္ျပီး နဂါမင္း ျပန္သြားေလ၏။
ရဟႏၱာ  အရွင္   ၂-ပါးတို႔ လည္း  ဓမၼေသနမင္းၾကီးထံ   တဖန္   ၾကြေတာ္မူလာျပန္၍  ဆြမ္းအႏုေမာ္ဒနာကို   ျပဳျပီး
ဓမၼေသနမင္းၾကီးက  “အရွင္ဘုရားတို ႔ အံေတာ္ဓာတ္ျမတ္ကို   မည့္သည့္အခါ  ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ျပဳလုပ္ရပါအံ့နည္း”  ဟု
ေလွ်ာက္ထားျပန္ေလ၏။
“ဒကာမင္းျမတ္   တပို   ့တြဲလျပည့္ေန  ့ က  နဂါးမင္း  လာေရာက္ျပီး  တေပါင္းလျပည့္ေန  ့က်ေရာက္လတ္ေသာ္   မင္း  ၃-ပါးအတူတကြ  ေပါင္းဆံုလ်က္   ဌာပနာလွဴဒါန္းရန္   လာေရာက္ပါမည္ဟု   ေလွ်ာက္ထားျပီးေသာ္   ဆန္းၾကယ္ခမ္းနားလွစြာေသာ
ဌာပနာတိုက္ေတာ္ၾကီးကို  နဂါးမင္းသည္  အေျခြအရံမ်ားျဖင့္  ေသခ်ာစြာျပဳလုပ္ျပီး ျပန္သြားေလျပီ ” ဟုမိန္  ့ေတာ္မူေလ၏။
ဓမၼေသနမင္းၾကီးကလည္း  အလြန္ ၀မ္းေျမာက္ေတာ္မူလ်က္   လူေပါင္းတစ္ေထာင္ခန္ ႔ တို ႔ ကို   မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္   တကြ
ၾကပ္မ၍   ယင္း  “သိႏၶဳေသလေတာင္ ”  ေပၚ၀ယ္   ၾကီးက်ယ္ဆန္းျပား  ခမ္းနားလွစြာေသာ  မ႑ပ္ၾကီးကို   ေဆာက္လုပ္ေစျပီး
တနသၤာရီဘုရင္  ေကာရမၺမင္းထံသို  ့လည္း  အေၾကာင္းၾကားေတာ္မူေလ၏။
တနသၤာရီဘုရင္   “ေကာရမၺမင္း”  သည္လည္း  စစ္အဂၤါ  ေလးပါးႏွင့္တကြ  ေရေၾကာင္းခ်ီေတာ္မူလာရာ
သာသနာေတာ္သကၠရာဇ္  ၂၃၈-ခု  တေပါင္းလဆန္း ၁၃-ရက္ေန ့တြင္  သိႏၶဳေသလေတာင္ေပၚသို  ့ေရာက္ရွိေတာ္  မူေလ၏။
ဒူရကတိုင္းၾကီးရွင္   ဘုရင္   “ဓမၼေသနမင္းၾကီး”  သည္လည္း  မ်ားျပားလွစြာေသာ  စစ္အဂၤါအေပါင္းတို ႔ ႏွင့္   တကြ
ျပည္သားျပည္သူ  လူထုအမ်ားတို  ့ပါ  ျခံရံလ်က္  ယင္းေန ့တြင္ပင္  သိႏၶဳေသလာေတာင္သို  ့ေရာက္ရွိေတာ္မူေလ၏။ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဘုရင္   ၂-ပါး  ေတြ  ့ဆံု၍   ႏွုတ္ခြန္းဆက္သေတာ္မူၾကျပီး  ညခ်မ္း  အခ်ိန္   က်ေရာက္လတ္ေသာ္   မ်ားျပား  လွစြာေသာ
ဆီမီး,  ေရခ်မ္း,  တံခြန္ ,  ပန္းတို ႔ျ ဖင့္   ဆန္းျပားတင့္တယ္စြာ  ျမတ္စြာဗုဒၶ၏  အံေတာ္ဓာတ္တည္ရွိရာ  လင္းလြန္ပင္၌
ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကေလရာ  အံေတာ္ဓာတ္ျမတ္သည္   ထန္း  ၂-ဖ်ာခန္ ႔ မွ်  ေရာင္ျခည္ေတာ္   ကြန္ ႔ျ မဴးလ်က္   အထူးထူးေသာ
တန္းခိုးျပဋိဟာကို   ျပေတာ္မူေလ၏။မင္း  ၂-ပါးႏွင့္တကြ  မွဴးမတ္ျပည္သူလူထု   အေပါင္းတို ႔ လည္း  အံ့ၾသလ်က္   ညီညြတ္စြာ
ဦးတိုက္ၾကေလ၏။
ယင္းအခါ၀ယ္   ဓမၼေသနမင္းသည္   အလြန္ၾကည္ညိဳေသာ  ေဇာပီတိ   ျဖစ္ေတာ္မူသျဖင့္   မိန္းေမာ  ေတြေ၀ျခင္း
ျဖစ္ေလရာ မိဖုရားၾကီးႏွင့္  သားေတာ္  အိမ္ေရွ  ့မင္းတို  ့က  တြဲထူေတာ္မူကာ ႏွာေတာ္ေပးမွ  သတိရေလ၏။
ယင္းေနာက္   အံေတာ္ဓာတ္ျမတ္သည္   မင္း ၂-ပါးတို  ့၏   ဦးထိပ္ထက္သို   ့ၾကြေတာ္မူျပီးလွ်င္   လင္းလြန္း  ပင္ခြၾကားသို   ့
ၾကြ၀င္ေတာ္မူေလ၏။
ဤသို ႔ျ ဖင့္   ၃-ရက္ပတ္လံုး  ပူေဇာ္ေတာ္မူေနသည့္   အခိုက္   “နဂါးမင္း”  သည္   စစ္အဂၤါ  ၄-ပါးႏွင့္တကြ
တူရိ ယာငါးပါးတို႔ ကို   သာယာျငိမ့္ေလးစြာ  တီးမွုတ္လ်က္   တေပါင္းလျပည့္ေန႔ေန၀န္းေပၚသည္ႏွင့္   တစ္ျပိဳင္နက္
ေရာက္ရွိေလ၏။
“မင္း  ၃-ပါး  ႏွုတ္ခြန္းဆက္သေတာ္မူၾကျပီးလွ်င္ ”  နဂါးမင္း၏  ကုသိုလ္ျဖစ္သည့္   ပတၱျမားေစတီေတာ္   အတြင္း၀ယ္
အံေတာ္   ဓာတ္ျမတ္ကို   သြင္းႏွံေတာ္မူေလ၏။  ယင္းေနာက္   ဓမၼေသနမင္းျမတ္၏  ကုသိုလ္ေတာ္   ျဖစ္ေသာ
ေရႊသားေစတီေတာ္ကို  အုပ္ေတာ္မူေလ၏။
ယင္းေနာက္   တနသၤာရီမင္းျမတ္၏  ကုသိုလ္ေတာ္ျဖစ္သည့္   ေရႊသားျပာသာဒ္ကို   ေငြသားတိုင္း  ၅-လက္မ  ပတ္လည္စိုက္ျပီး
ေရႊျပသာဒ္တင္၍  နဂါးမင္း၏  ကုသုိလ္ေတာ္ထီးကို   ေရႊစင္အတိ   လံုးပတ္ညွိဳဆုိင္ထြာ  အျမင့္   ၁၂-ေတာင္   မကိုဋ္ပံုသဏၭာန္
ရတနာ  ၇-ပါးတုိ ႔ျ ဖင့္ျပီးေသာ  ေညာင္ရြက္ပန္းဆိုင္း,  ပန္းသြယ္တို ႔ျ ဖင့္   တလက္လက္   ထြန္းပသည့္   ရတနာထီးေတာ္ကို
အုပ္မိုးလ်က္   ပန္းဆိုင္း,  တံခြန္ ,  ကုံကၠား,  မုေလးပြားတို ႔ ကိုေရႊျပသာဒ္၌  တြဲရရြဲဆြဲျပီးလွ်င္   ေရႊသားေစတီေတာ္   အျမင့္   ၇-ေတာင္၊  ေရႊသားပစၥယံထိပ္ ၀  ၃-ေတာင္၊  ၅-လက္၊  ေရႊသားန၀ရတ္   ၉-ပါးျဖင့္   ျခယ္လယ္ေသာ  ရတနာထီးေတာ္၊  ယင္းအျပင္
ဓမၼေသနမင္း,  ေကာရမၺမင္း,  နဂါးမင္းတို႔ ၏  ေရႊကိုယ္ေလး  ရုပ္ပံုေတာ္မ်ား၊  ေဘးေတာ္ ,  ဘုိးေတာ္ ,  ခမည္းေတာ္ ,
မယ္ေတာ္တို ႔ ၏ ရုပ္ပံုမ်ား  အသီးသီးတို   ့အျပင္   ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္  ၂-ပါးတို  ့၏   ေရႊရုပ္ပံုေတာ္မ်ား၊  ပတၱျမား  ပန္းခိုင္ ,  ျမပန္းခိုင္ ,
စတုမဟာရာဇ္နတ္မင္းၾကီး ၄-ပါးတို  ့၏   ေရႊအကိုယ္ေလးရုပ္ပံုေတာ္မွာ သံေသ, ျပဒါးေသ  ပန္းဆိုင္းတို   ့ႏွင့္   ပူေဇာ္ဟန္ထားျပီး
“ေရႊတံခါးျဖင့္   ပိတ္လ်က္   ဌာပနာတုိက္ေတာ္ၾကီးကို   ေက်ာက္ၾကီး,  ေက်ာက္ ငယ္   တို   ့ႏွင့္တကြ   ပိတ္ဆို   ့ျပီးလွ်င္   ေလယႏၱရား,
ေရယႏၱရား စက္တို  ့ျဖင့္  ထားရွိေလ၏။”
ယင္းေနာက္   ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္  ၂-ပါးတို ႔ အားလည္း မင္း ၃-ပါးတို  ့က   ပရိကၡရာ ၈-ပါးတို  ့ျဖင့္   လွဴဒါန္းေတာ္   မူျပီးလွ်င္
“ေရစက္သြန္းခ်  အမွ်ေ၀ျပီးသည္ႏွင့္   တစ္ျပိဳင္နက္   ေတာင္ေတာင္အလံုး  ေတာင္ငလ်င္   ပဲ့တင္ဟီးျပီး  မဟာပထ၀ီေျမၾကီး   ၃-ၾကိမ္လွုပ္၍ ေကာင္းခ်ီးသာဓု  ေခၚေလသတည္း။”
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၃။ ေတာင္ေစာင့္နတ္မ်ား ကိုယ္ထင္ျပျခင္း
ယင္းအခါ၀ယ္   သိႏၵဳကနတ္မင္း,  ဘုမၼေဒ၀နတ္မင္း,  သုခေဒ၀နတ္မင္း,  ေသာမေဒ၀နတ္မင္း  ယင္းနတ္မင္း  ၄-ပါတို ႔ သည္   တေအာင့္ခန္ ႔   ကိုယ္ထင္ျပသ၍  သာဓုေခၚျပီးလွ်င္   တစ္ျပည္ေတာင္လံုး  ေမႊးၾကိဳင္ေသာ  နတ္ပန္းတို ႔ျ ဖင့္
ပူးေဇာ္ၾကေလသည္။
ရွင္ေမာ္ေတာင္ဘုရား၌ သားဆုေတာင္းၾကျခင္း
ရွင္ေမာ္ေတာင္ဘုရား၌ ၇-ရက္  သီလစင္ၾကယ္စြာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္  ေဆာက္တည္၍ မိမိတို ႔  အလိုဆႏၵရွိေသာ ဆုကို
ေတာင္းေသာ္  ျပည့္စံုေၾကာင္း ေပါကၠံရာဇ၀င္  နရပတိစည္သူ  စၾကာမင္း အခဏ္း၌ ပါသည္။
“သိႏၷီမင္းသမီး”  ၃၅-ႏွစ္   သက္ေတာ္ေရာက္၍  သားတစ္ေယာက္မွ်  မရေလလွ်င္   ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၄၆၈-ခုႏွစ္၊  အထက္မင္း
၃-ပါးတစ္ဆူစီ   အထက္၌  တည္ထားခဲ့ေသာ  ဘုရားကို   ျပင္ဆင္လွဴဒါန္း  ေရႊသကၤန္း  ကပ္ျပီး  သာဓုေခၚသည့္အခါ
သံဃာေတာ္တစ္ရာတို  ့ကို   ပရိကၡရာ ၈-ပါးလွဴ၍ သီလေဆာက္ တည္ျပီး  သားဆုကို  ေတာင္းရာ  သားေတာ္  “ဇမၺဴဒီပရာဇာ” ကို
ရေတာ္မူေၾကာင္း။
ဒိုင္း၀န္မင္းၾကီး  မင္းလွသီဟရာဇာဘြဲ  ့ခံ   ၎မင္းကေတာ္   အဘ  တပယင္း  မင္းၾကီးသမီ   “ခင္ညိဳ”  သည္   ၄၆-ႏွစ္
အသက္ရွိသည္   တိုင္ေအာင္   သားတစ္ေယာက္မွ်  မရ၍  ထိုရွင္ေမာ္ေတာင္သမိုင္းကို   မဟာဒန္ေက်ာင္း၌  ေတြ႕ရွိ၍
ရွ င္ေမာင္ေတာင္တြင္  သီလ ၇-ရက္  ေဆာက္တည္ရာ ေတာင္ထား၀ယ္ဗိုလ္  “ေဇယ်သူရ” ကိုရေၾကာင္း ပါရွိေလသည္။
၄။ ထပ္မံျပဳျပင္  ကုသိုလ္ရွင္
ယင္း  လက္်ာေတာ္ဓာတ္ျမတ္ကို   ဌာပနာသြင္းႏွံ   ပူေဇာ္ထားရွိသည့္   ရွင္ေမာ္ေတာင္   ေစတီေတာ္   ျမတ္အား
ေပါကၠံျပည့္ရွင္  အေလာင္းစည္သူမင္းၾကီးသည္  ေကာဇာသကၠရာဇ္  ၄၆၈-ခုႏွစ္တြင္  ထပ္မံျပဳျပင္ေတာ္  မူေလသည္။
ယင္းေနာက္   ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၃၀၀-ျပည့္ႏွစ္ေလာက္တြင္   ထား၀ယ္ျမိဳ  ့   ျမိ ဳ႕တြင္းရပ္   ပိုးကုန္သည္   “ခူေဂၚဒင္   ဇနီး
ေဒၚျမသိန္းေမ  ႏွင့္   သားသမီးတစ္စု ”  တို   ့က   ထပ္မံျပဳျပင္ ျပီး  ၁၃၀၂-ခုႏွစ္   တပို   ့တြဲလဆန္း   ၁၁-ရက္ေန  ့တြင္   ေရႊထီးေတာ္ ကို
တင္လွဴပူေဇာ္ၾကေလသည္။
ယင္းအေၾကာင္းႏွင့္   ပက္သက္၍  နန္းညႊန္ ႔ ဆရာ  လူျပန္ေတာ္   ဦးဇင္ဘာ  ေခၚ  “ဦးေစာလွိဳင္ ”  က  မိမိ၏
မဟာသမိုင္းေတာ္ၾကီး ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္  ရွင္ေမာ္ေတာင္သမိုင္း ေနာက္ဆံုးတြင္  ေရးသား ေဖာ္ျပထားရွိသည္မွာ -သိႏၵေသလ  အမည္ေဆာင္   ရွင္ေမာ္ေတာင္ေစာင့္ေသာ  “သႏၵဳကနတ္ ,  ဘုမၼေဒ၀နတ္ ,  သုခေဒ၀နတ္ ,
ေသာမေဒ၀နတ္ ” ၎ နတ္မင္းၾကီး ၄-ပါး ၀မ္းေျမာက္ေတာ္မူသည့္အခဏ္း -ဘုရား .. ဘုရား … ဘုရား … မိုးသိၾကားက၊ မိန္ ႔ ခ်ထားမွာ၊ ဤေနရာ၌၊ ဘဂ၀ါဇိန၊ တန္ခိုးၾကြတဲ့၊ သမၺဳဒၶ၏ သာသနာ၊
ေနလိုထြန္းလိမ့္မည္ဟု   ေစာင့္ေစ  အမိန္ ႔ေပး၊  အေရးယူကာ၊  ေစာင့္ေနပါ၊  ေဘာဂ၀တီ   တိုင္းလံုးခ်ဳပ္တဲ့၊  နဂါးျပည္က၊
အမည္နာမ၊  ၀ါသုလေဒ ၀၊  နာဂရာဇ၊  သူေဆာင္ၾကဥ္း၍၊  ယူတည့္လာ၊  လက်္ာအံေတာ္၊  ဤေတာင္ေပၚမွာ၊  ေကာ္ေရာ္ ၀ႏၵနာ၊
ငါတို ႔ ပါဖူး၊  ရွိဦးထြာ၊  မ်ားမၾကာခင္၊  စ်ာန္ရွင္ၾကြ၍၊  လာသည့္အင္၊  အရွင္ႏွစ္ပါး  မည္ကားနာမ၊  မဟာဗႏၶ ၀၊  တန္ခိုးၾကြစြာ၊
ရဟႏၱာႏွင့္၊ ဒူကရတိုင္းရွင္၊ ဘုရင္ဓမၼေသန၊ တနသၤာရီတိုင္းရွင္၊ ဘုရင္  ေကာရမၺ၊ ေဘာဂ၀တီတိုင္းရွာ၊ ဘုရင္  ၀ါသုလေဒ၀တို ႔ ၊
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
သမၺဳသာသနာ၊  ျမတ္ေကာဇာသည္၊  ႏွစ္ရာသံုးဆယ္၊  စြန္းကယ္ရွစ္ခု၊  ဥတုဂိမၼႏၱ၊  တေပါင္းလ၌၊  ျပည့္ ထပုဏၰမိန္၊
ျမဴတိမ္သန္ ႔ စင္၊ ဘုရင္သံုးေထြ၊ ေအာင္စည္  ပ႒မ … ေဆာ္တီး၍ တစ္ခဏ္းျပ။
ဒုတိယ  …  စခန္းစ၊  နန္းသမၼတဘုရင္၊  ကၽြန္းဇမၺဴ  တိုင္းခြင္မွာ၊  နရပတိစည္သူတြင္၊  အေလာင္းေတာ္ထိုဘုရင္သည္၊
ေကာဇာလွ်င္   ေလးရာေျခာက္ဆယ္၊  စြန္းကယ္ရွစ္ခုသာ၊  ျပဳစုကာျပင္ဆင္၊  ေရႊသကၤန္း  ကပ္ျပီးလွ်င္မူ၊  ေအာင္ပန္းဆင္
တစ္ခဏ္း။
အလို   တတိယ  ေအာင္ပန္း၊  ဆြတ္လွမ္းမည္ၾကားရ၊  နန္းညႊန္ ႔ ဆရာ  ထံပါးက၊  ရွင္ေမာ္သမိုင္း  ေတြ႕ရ၍၊
သဒၶါၾကြေစတနာ၊  ဆံေတာ္ရွင္   သမၺဳဒၶါ၏  ဒါယကာ  “ခူေဂၚဒင္ ”  ဟဒယေဇာရႊင္၊  အိမ္သူကို   တိုင္ပင္၊  “ျမသိန္းေမ ”  အလွဴရွင္၊
ေမြးမိခင္   “မယ္အင္ ”  ႏွင့္   သားၾကီးလွ်င္   “ခူဟပ္စြမ္ ”၊  သမီၾကီးနာမံ၊  ငယ္မည္မွန္   “မစိန္ပို ”  လွ်င္၊  ေစတသိက္   ေဇာရႊ င္၍၊
ျပင္ဆင္ရန္   ေရႊသကၤန္း၊  ကပ္လွမ္းမည္ၾကားရ၊  ငါနတ္မင္းေလးပါက၊  ၀မ္းေျမာက္လွ   -  ေစတနာ၊  ေနာက္မဆုတ္
မေသြသာေအာင္၊  ေဒ၀ရာ-ေရစင္ေလာင္း၊  ေအာင္ေစေၾကာင္း  -  ဂရုျပဳ၊  သာဓု   -  သာဓုလို ႔ ၊  မဂၤလာ  နတ္ခရုႏွင့္၊  ေမရုက
ေၾကာ္ျငာလိုက္သဗ်။  (မူအတိုင္းပင္ )
…………………………………
ေရႊေတာင္စား ေစတီေတာ္ၾကီးသမိုင္း
“ဥၾသေၾကာလွစ္  - ေရႊေတာင္စား သကၠရာဇ္၊
ဥၾသေအာ္ သည္၊ ထား၀ယ္တည္ ”
ဟူ၍  ထား၀ယ္ခရိုင္လံုးတြင္   ဉာဏ္ေတာ္အျမင့္ဆံုးျဖစ္သည့္   ေရႊေတာင္စား  ေစတီျမတ္ၾကီး၏  ေျမာက္ဘက္   အာရံုခံ
တန္ေဆာင္း၌ ကမၸည္းေရးထုိးထားသည္ကို  ဘုရားဖူးပရိသတ္အေပါင္းတို  ့ေတြ ့ျမင္  ဖတ္ရွုၾကရေပသည္။
၁။ ရာဇ၀င္  သမိုင္းမ်ား မေပ်ာက္မပ်က္ေစရန္  စာအုပ္အျဖစ္  ပံုႏွိပ္ျဖန္  ့ခ်ီရျခင္း
“ဥၾသေၾကာ္လွစ္ ” ဟူေသာ နံသင့္  အကၡရာအရ ၁၁၂၄-ခုႏွစ္တြင္  ေရႊေတာင္စား ေစတီေတာ္  တည္ေၾကာင္း -“ဥၾသ ေအာ္သည္ ”အရ ၁၁၁၆-ခုႏွစ္တြင္  ထား၀ယ္ျမိဳ႕တည္ေၾကာင္းကို  ထင္ရွား သိၾကရ ေလသည္။
“ယင္းမွတဆင့္တက္ကာ  ေရႊေတာင္ျမိဳ  ့စားမင္း   တည္သည္ကို   အစြဲျပဳ၍  ေရြေတာင္စား  ေစတီေတာ္   တြင္ေၾကာင္း”
သို  ့ေသာ္  ေရႊေတာင္စားျမိဳ႕ကား မည္သည့္ေနရာမွာနည္း?။
ျပည္ျမိဳ  ့   ေအာက္ဘက္ရွိ   ေရႊေတာင္   လံုခ်ည္ထြက္သည့္   “ေရႊေတာင္ျမိဳ႕”  ဟူ၍လည္းေကာင္း၊  “ေအာက္ေရႊေတာင္ ”
ဟူ၍လည္းေကာင္း အေၾကာင္းေၾကာင္း အေထြေထြ  ျငင္းခံုေျပာဆို  ေနၾကေပသည္။ သို႔ေသာ္   တိက်မွန္ကန္စြာ ေျပာဆိုေနသူ
ခပ္ရွားရွားပင္  ျဖစ္ေခ်သည္။ ယင္းသို ႔ျ ဖစ္ရကား စာအုပ္ , စာတမ္း ျဖန္ ႔ ခ်ီမွုမရွိသေလာက္  နည္းပါးျခင္းေၾကာင့္ပင္  ျဖစ္ ေပသည္။
ယင္းေၾကာင့္   ဤေရႊေတာင္စား  ေစတီေတာ္ၾကီးႏွင့္တကြ  “ထား၀ယ္ခရို င္အတြင္းရွိ   သမိုင္း၀င္
ဘုရားေစတီေတာ္မ်ားအေၾကာင့္ႏွင့္  ရာဇ၀င္သမိုင္းအေၾကာင္းကို  စာအုပ္အျဖစ္  ပံုႏွိပ္ျဖန္  ့ခ်ီရျခင္း  ျဖစ္ပါသည္။”
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၂။ ေဂါတမဘုရားရွင္၏ ဓာတ္ေတာ္ကို  ဌာပနာ၍ ေစတီငယ္တည္ျခင္း
ယခု   ထား၀ယ္ျမိဳ  ့မွ   ေျမာက္ဘက္   ၄၀-မိုင္ကြာ  ေရးျမိ ဳ  ့သြား   ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းရွိ   ကလိန္ေအာင္ရြာ၌  ဒူကရတိုင္း
ေအာင္သာ၀တီျမိဳ  ့ကို   လက္မြန္မဆြ  တည္ေထာင္သည္   “နရုတိမင္း”  လက္ထက္   ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၆၇-ခုႏွစ္တြင္   ရဟႏၱာ
အရွင္ျမတ္ဘုရား  ပင့္ယူလာေသာ  ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ   ေဂါတမ၏  ဓာတ္ေတာ္ကို   ၆၉-ခုႏွစ္တြင္   ထား၀ယ္ေဒသ၌
ေစတီေတာ္ကေလးတစ္ဆူ  တည္ထားကိုးကြယ္၍ ဌာပနာေလသည္။ ယင္းေစတီကေလး၏ အမည္ကား မထင္ရွားေခ်။
ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၈-ခုႏွစ္တြင္   နရုတိမင္း၏  ေျမးေတာ္   “စႏၵရိယ”  မင္းျမတ္က  ထပ္မံ   ျပင္ဆင္ေတာ္မူျပီး
ေနာက္မင္း အဆက္ဆက္တို႔ လည္း ျပဳျပင္မူၾကေလသည္။
ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၈၇၅-ခုႏွစ္တြင္   ယခုထား၀ယ္ျမိဳ  ့မွ   အေရွ   ့ေျမာက္ဘက္   ၁၀-မိုင္ကြာ  မွိဳင္းကာရီျမိဳ  ့   (ယခု
ပကာရီသတၱဳတြင္းရြာ)ရွိ   ဘူမိေဒ၀  နဂရျမိဳ႕ကို   အုပ္စိုးေသာ  ဆင္ျဖဴရွင္   “နရိႏၵ ”  မင္းျမတ္က  ဆက္လက္ျပဳျပင္ျပီး
တေပါင္းလျပည့္ေနတြင္   သံဃာေတာ္   အရွင္ျမတ္မ်ားအား  ပင့္လ်က္   ၾကီးက်ယ္စြာ  အလွဴၾကီးေပးကာ  ေရစက္သြန္းခ်
အမွ်ေပးေ၀ေလသည္။
၃။ ဥၾသေအာ္သည္  ထား၀ယ္တည္
“ဥၾသေအာ္သည္ ” ဟူေသာ နံနက္အကၡရာအရ ေကာဇာ  သကၠရာဇ္  ၁၁၁၆-ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလဆန္း ၁၃-ရက္ေန ့တြင္
“ျမိဳ႕စားဦးနဲလွ ” သည္  “ထား၀ယ္ျမိဳ ့ကို  ထား၀ယ္တိုင္း သာယာ၀တီျမိဳ ့ ” အမည္ျဖင့္  တည္ေထာင္  အုပ္စိုးေလသည္။
၄။ ဥၾသေၾကာ္လွစ္  ေရႊေတာင္စား သကၠရာဇ္
ယင္းေနာက္  ယခု  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ  အေရွ  ့ေတာင္ဘက္  ၃-မိုင္  ခရီးအကြာ ေပါက္တိုင္းေခ်ာင္းအနီး ေအာက္ပုပၸါးေတာင္
(ယခုစပါးေတာင္ )၏  ေတာင္စြယ္   ေရႊထြက္ခဲ့ဖူးသည့္   ေရႊေတာင္ကို   အစြဲျပဳ၍  တည္ေထာင္သည့္   ေရႊေတာင္ျမိဳ႕စား
မင္းတရား  “ရွင္ေဇာ္ ”  သည္   ဆိုခဲ့သည့္   သာယာ၀တီျမိဳ႕ကို   ဆက္ခံအုပ္စိုးစဥ္   “ဥၾသေၾကာ္လွစ္ ”  ဆိုသည့္
နံသင့္အကၡရာအတိုင္း -ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၁၂၄-ခုႏွစ္၊  တေပါင္းလဆန္း  ၅-ရက္ေန႔ ၀ယ္   သံဃာေတာ္   ပါးေရ  တစ္ေထာင္ပင့္ျပီး
ပရိတ္ရြတ္လ်က္   ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုယ္ေတာ္တိုင္   ေရႊအုတ္ေတာ္ကို   ကိုင္ကာ  သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳျပီး  ဆုေတာင္း  လိုက္သည္ႏွင့္
တစ္ျပိဳင္နက္  ငလ်င္ေျမၾကီး တုန္လွုပ္သြားသည့္ အေၾကာင္းကို  သမိုင္းေတာ္ၾကီး စာအုပ္၌ ေရးသား ထားရွိသည္မွာ -“ျပည္ၾကီးအရွင္၊  ဘုရင္ရွင္ေဇာ္၊  ေရႊအုတ္ေတာ္ကို၊  ကိုင္ေတာ္တိုင္ထမ္း၊  ရဟန္း  သံဃာ၊  ပရိတ္သာကို၊  ရြတ္ရာဌာန၊
ေရာက္ေလကလွ်င္၊  သစၥာေတာ္မူ၊  ဤျပည္သူသည္၊  မင္းမူလတ္ထက္၊  မပ်က္စဥ္လာ၊  ခ်မ္းသာစြာႏွင့္၊  ေဘးဘယာေ၀း၊
မေႏွးၾကံတိုင္း၊  ျပီးလွိဳင္းျပည့္စံု၊  သံုးဘုံသခင္၊  ရွည္လွ်င္သာသနာ၊  ငါးေထာင္သာလွ်င္၊  တည္ရာဌာန၊  ျဖစ္ေစေသာ၀္ဟု၊
ဆံုးေတာ္   ခဏ၊  ေတာ္က  ထစ္ခ်ဳန္း၊  ေျမအလံုးသည္၊  ခ်ဳန္းခ်ဳန္း  ျငိမ့္ျငိမ့္၊  သိမ့္သိမ့္   တုန္ဟီး၊  ပဲ့တင္ဟီး၍၊  ေျမၾကီး
သာဓုေခၚသတည္း” ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။
ယင္းေနာက္   ေရႊေတာင္စား  မင္းတရား  မင္းရွင္ေဇာ္   ကိုယ္ေတာ္တိုင္   အုတ္ျမစ္ေတာ္ ကို   စတင္ခ်ျပီ း
မင္းအဆက္ဆက္တို ႔ သြင္းႏွံထားခဲ့သည့္   ဌာပနာ  ပစၥည္းမ်ားကိုပါ  ေကာင္းမြန္စြာ  စီစဥ္   ခင္းက်င္း  သြင္းႏွံကာ  “သံေတာင္
တစ္ရာ ျမင့္စြာေသာ  ဉာဏ္ေတာ္ျဖင့္  ေစတီေတာ္ၾကီးကို  တည္ေဆာက္ေတာ္မူေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
အထက္မွအေအာက္အထိ  ေရႊသကၤန္းကပ္လွဴ၍
စိန္ဖူးေတာ္တင္လွဴပူေဇာ္ျပီး ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ  ဖူးေတြ ့ရေသာ
“ေရႊေတာင္စား ေစတီေတာ္ပံု ”။ (အျမင့္ဉာဏ္ေတာ္  သံေတာင္တရာ)
ဗဒၶသိမ္ႀကီး သမုတ္ၿပီး
ေစတီေတာ္ႀကီးႏွင့္အတူ   တည္ေဆာက္ေတာ္မူသည့္   ေစတီေတာ္ႀကီး၏  ေတာင္ဘက္တန္းအနီး  ဗဒၶ
သိမ္ေတာ္ႀကီးကို   "ဘိကၡုဳဟံု   "  ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား  အႀကီးအမွဴးအျဖစ္ထား၍  ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၁၂၅-ခုႏွစ္၊
တန္ခူးလျပည့္ေန႕တြင္  သမုတ္ေတာ္မူေလသည္။
၁။ ဒါယကာ အဆက္ဆက္  ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းလာျခင္း
ယင္းသိမ္ေတာ္ႀကီးကို   ဒါယကာ  အဆက္ဆက္   ျပဳျပင္လုပ္ကိုင္လာၾကရာ   ထား၀ယ္ၿမိဳ႕  သေဘၤာဆိပ္ရပ္   ေလွသူႀကီး
"ဦးျမတ္သိုင္း-ေဒၚေရႊႏႈန္း"  တို႔က  အႏုပညာဂုဏ္ေျမာက္သည့္   ေခတ္ပန္းရံေက်ာ္မ်ားႏွင့္ခမ္းနားစြာ  ျပဳျပင္တည္ေဆာက္
လုပ္ကိုင္ၾကသည္အတြက္  ထိုစဥ္ကစ၍ "ဦးျမတ္သိုင္းသိမ္ "ဟု  အမ်ားေခၚေ၀ၚၾကသည္မွာ ယေန ့တိုင္ပင္ျဖစ္ေပသည္။
ဦးျမတ္သိုင္း-ေဒၚေရႊႏွုန္းတို ႔ ကြယ္လြန္ျပီးေနာက္   ၎တို႔ ၏  သမီး,  သမက္ျဖစ္ၾကသူ   ရွမ္းမလည္ဆြဲရပ္
သတၱဳတြင္းပိုင္ရွင္  သူေဌး "ဦးနီတိုး-ေဒၚေရႊမ" တို  ့က  ဆက္လက္ျပဳျပင္ ၾကေလသည္။
ဦးနီတိုး-ေဒၚေရႊမတို႕ကြယ္လြန္ၾကျပန္ေလရာ  ၎တို ႔ ၏  သမီး,  သမက္ျဖစ္ၾကသူ   "ဦးေမာင္လတ္ -ေဒၚသိန္းညႊန္ ႔ "သားသမီးတစ္စုတို  ့ကဆက္လက္  ျပဳျပင္ ၾကေလသည္။
ဦးေမာင္လတ္ -ေဒၚသိန္းညႊန္   ့တို   ့   ကြယ္လြန္ၾကျပန္ရာ  ယခုအခါ  ၎တို   ့၏   သားသမီးမ်ားျဖစ္ ၾကေသာ  "ဦးေမာင္လွ -ေဒၚခင္ခင္ၾကြယ္ " အစရွိသည့္  ေျမးျမစ္တို  ့က  ေစာင့္ေရွာက္ျပဳျပင္လ်က္  ရွိၾကေပသည္။
ဥပုသ္သည္မ်ားအား ဧည့္ခံေကၽြးေမြး
မိဘ,  ဘုိးေဘမ်ား  လက္ထက္က  ျပဳလုပ္ျမဲျဖစ္သည့္   ႏွစ္စဥ္   ၀ါတြင္း  ၃-လပတ္လံုး  သီတင္းေန  ့တိုင္း   ပတ္ ၀န္းက်င္ရွိ
ဥပုသ္သည္မ်ားအား  သိ မ္ေတာ္ၾကီး  အာရံုခံတန္ေဆာင္းအတြင္း  ဖိတ္ၾကားလ်က္   ဥပုသ္ထမင္း  ေကၽြးၾကသည္မွာလည္း
အစဥ္လာမပ်က္  ျဖစ္ေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၂။ ဆင္ျဖဴရွင္  ဘုရင္လက္ထက္
မင္းရွင္ေဇာ္   ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္ေနစဥ္   အေလာင္းမင္းတရားၾကီး၏  ဒုတိယသားေတာ္   "ဆင္ျဖဴရွင္   မင္းတရား"
လက္ထက္   "ဗိုလ္မွဴးေနာ္ရထာ"  သည္   စစ္သည္ရဲမက္မ်ားႏွင့္   ျမိတ္ ,  ထား၀ယ္ ,  တနသၤာရီနယ္မ်ားကို   ႏွိမ္ႏွင္းရန္
လာေရာက္၍  ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သို႔   ေရာက္ရွိေလလွ်င္   မင္းရွင္ေဇာ္က  ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္တကြ  "ေျမြႀကီးရစ္ (ေဖာင္းရစ္ )မွ်  ၿပီးစီးသည့္
ေစတီေတာ္ကိုပါ" ဗိုလ္မွဴးေနာ္ရထာလက္သို႔အပ္ႏွင္းလိုက္ေလ၏။
ယင္းအခါ  ဗိုလ္မွဴးေနာ္ရထာသည္   ဆင္ျဖဴရွင္မင္းတရား၏အမိန္႔ေတာ္အရ  မင္းရွင္ေဇာ္ပင္လွ်င္   ထီးေတာ္တင္သည္
အထိ   ၿပီးစီးေအာင္တည္ေဆာ္ကၿမဲ  တည္ေဆာက္ေစဟု   အမိန္႔ေပးသျဖင့္   ဆက္လက္တည္လုပ္ေတာ္   မူရာ  "တစ္ရာ
သံေတာင္  ဥာဏ္ေတာ္  အျမင့္ေဆာင္သည့္  ေစတီေတာ္ႀကီး ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေလ၏။ "
ယင္းေနာက္   "ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၁၂၆-ခုႏွစ္၊  တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္   ၅-ရက္ေန႔တြင  ္ရတနာထီးေတာ္ကိုေအာင္စည္
ေဆာ္၍တင္လွဴေတာ္မူၿပီးေလ၏။"
ထိုစဥ္ကစ၍  မင္းရွင္ေဇာ္   ေရႊေတာင္စား  အမည္ကို   အစြဲျပဳ၍  "ေရႊေတာင္စား  ေစတီေတာ္ "  ဟုအမည္တြင္ခဲ့
ေလသည္။
(ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ကို   အဂၤလိပ္မ်ား  သိမး္ပိုက္ေသာႏွစ္ ကား  သကၠရာဇ္   ၁၁၈၆-ခုႏွစ္   ေတာ္သလင္း  လျပည့္ေက်ာ္
၂-ရက္ေန႔  ျဖစ္ေပသည္။)
၃။ ေအာက္ကသံေၾကာ္  ေရႊထီးေတာ္
"၀ိတုိရိယ "  ဧကရီ (အဂၤလိပ္ )ဘုရင္မႀကီး  လက္ထက္ေတာ္အခါ၀ယ္   စစ္ကဲ  "ဦးတာေနာ"  ႏွင့္   ျမဴနီစီပါယ္မင္း
"ဦးလူဟန္ "  တို႔ႀကီးမွဴးကာ  ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားႏွင့္တကြ  ေစတီေတာ္ႀကီး၏  ထီးေတာ္ေဟာင္းကို   ခ်ၿပီး  "ေအာက္ကသံေၾကာ္ "
ဆိုသည္႔အရ "ေကာဇာသကၠရာဇ္  ၁၂၆၂-ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔၌ ေရႊထီးေတာ္သစ္ကို  တင္လွဴ ပူေဇာ္ေတာ္မူၾက ေလသည္။"
၄။ ေအာက္ကထိန္ညီး ေရႊေတာင္စားထီး
ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၇၃-ခုႏွစ္၊  မိုးဥတုအခါညတစ္ညတြင္   ေလျပင္းမုန္တိုင္းက်ေရာက္ထိခိုက္သျဖင့္   ထီးေတာ္
ပ်က္စီးယိုယြင္းျခင္း  ရွိသည္ကို   အသစ္တစ္ဖန္   လဲလွယ္ျပဳလုပ္တင္လွဴရန္   အေနာက္ရပ္ေန  "အေရးပိုင္   ကာနယ္ဂရိန္း"  ႏွင့္
"မင္းကေတာ္   ဘုရားအမ  ေဒၚေရႊခင္ "  တို႔က  အရင္းခံလ်က္   မင္းေပါင္းစံုလင္   အရာရွိ   အမွဴထမ္း  ရပ္သားရြာသူတို႔ပါ
ကူညီညာၿပီး ထီးေတာ္ႀကီးကို  အသစ္တစ္ဖန္  ျပဳလုပ္ၾကရာ ၿပီးစီးေအာင္ျမင္  လတ္ေသာ္  -"ေအာက္ကထိန္ညီး"  ဆိုသည့္အရ  "ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၇၃-ခုႏွစ္၊  တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္   ၄-ရက္၊  ေသာၾကာေန႔ "
နံနက္   ၈-နာရီေက်ာ္အခ်ိန္ ၀ယ္   ေရႊထီးေတာ္ကို   တင္လွဴၾကရာ  တစ္ ၀က္မွ်သာ  ၿပီးစီးသျဖင့္   ညေန  ၃-နာရီခန္႔အခ်ိန္တြင္
က်န္ထီးဖံုမ်ားကို   ဆက္လက္တင္ လွဴၾကရာ  ၄-နာရီေက်ာ္အခ်ိန္   ၿပီးစီးေအာင္ျမင္   သည္ႏွင့္   တစ္ၿပိဳင္နက္   "မဟာပထ၀ီ
ဤေျမႀကီးသည္  တစ္ၿမိဳ႕လံုး သြက္သြက္ခါမွ် လႈပ္ေလသတည္း။"
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
(ယင္းအခါ  ကၽြႏိုပ္မွာ  တန္ေဆာင္းတစ္ခုအတြင္း  မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္   အတူရပ္လ်က္   စကားေျပာေနစဥ္
ငလ်င္လွုပ္သျဖင့္  မူးေ၀သလိုလို  ျဖစ္ရွိၾကေလသည္။)
ယင္းသည့္ညတြင္   မင္းသား  ကိုဖိုးဉာဏ္၏  ရုပ္ေသးပြဲမွ   ဘုရင္လုပ္သူ   မင္းသားၾကီးက  ေစတီေတာ္ၾကီး
ထီးေတာ္တင္ပြဲ  ေအာင္ျမင္ျပီးစီးေၾကာင္းကို   ေျပာျပီးအဆံုး  ၌  နတ္ ,  သိၾကား,  ျဗဟၼာတို ႔ က  ငလ်င္ေျမၾကီး  ပဲ့တင္ဟီး၍
ေကာင္းခ်ီးသာဓု  ေခၚၾကေၾကာင္း ရြတ္ဆိုေလသည္။
စိန္ဖူးႏွင့္  ငွက္ျမတ္နားေတာ္
ထီးေတာ္မွ   စိန္ဖူးႏွင့္   ငွက္ျမတ္နားေတာ္ကိုကား  "ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၇၄-ခုႏွစ္၊  နယုန္လျပည့္ေက်ာ္   ၅-ရက္
အဂၤါေန ့  နံနက္  ၈-နာရီအခ်ိန္  တင္လွဴပူေဇာ္ၾကေလသည္။"
၅။ "နိဗၺာန္ေဆာ္  ဦးဘၾကီး"
ေရႊေတာင္စား  ေစတီေတာ္ၾကီး၌  ယင္းေခတ္အခါက  ေရႊဆိုင္းသကၤန္း  မကပ္လွဴရေသးသျဖင့္   ႏွစ္စဥ္
တေပါင္းလျပည့္ေန႔ က်ေရာက္တိုင္း  ေကာ္ဖြပ္   (ထံုးသကၤန္းကပ္ )  ျပဳလုပ္   ပူေဇာ္ေနၾကရာမွ   ပိႏၷဲေတာရပ္   "နိဗၺာန္ေဆာ္
ဦးဘၾကီး"  (ကြယ္လြန္ )  သည္   ျမိဳ့ နယ္လူထုအေပါင္းတို႔ ထံ   ေစတနာရွိသေရြ႕  အလွဴေကာက္ခံျပီး  တျဖည္းျဖည္း
ေရႊဆိုင္းသကၤန္းမ်ား  ကပ္လွဴရာ  ယခုအခါ  ေစတီေတာ္ၾကီး၏  ငွက္ေပ်ာဖူးမွ   ေအာက္ဘက္   လံုးပတ္ေတာ္အဆံုး
ဖိနပ္ေတာ္အထိ  ျပီးစီ းလ်က္ရွိေလသည္။
ယခုအခါ  ေစတီေတာ္ၾကီးအား  မီးေမာင္းဆလိုက္   ေလးဘက္   ေလးတန္   ေအာက္ဘက္မွ   ထုိး၍  ပူးေဇာ္
ထားရွိသည္မွာ ညပိုင္းတြင္  အလြန္ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ဖူးေတြ ့ေနရေလသည္။
၆။ ဂ်ပန္လက္ထက္  က်ေရာက္လတ္ေသာ္
ရန္သူေဘးမွ   စိုးရိမ္ရသျဖင့္   နိဗၺာန္ေဆာ္   ဦးဘၾကီးသည္   ဘုရားအဖြဲ႕  လူၾကီးမ်ားႏွင့္   တိုင္ပင္ကာ  စိန္ဖူးႏွင့္
ငွက္ျမတ္နားေတာ္ကို  ခ်ယူျပီး ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၌ လံုျခံဳစြာ ထားရွိေလသည္။
၇။ ဂ်ပန္ထြက္ျပီး အခါ၀ယ္
ယင္းစိန္ဖူးႏွင့္   ငွက္ျမတ္နားေတာ္ကို   "သူေဌးဦးလူေဖ"  (ကြယ္လြန္ )က  ထပ္မံျပဳျပင္   မြမ္းမံျပီးလွ်င္   "ေကာဇာ
သကၠရာဇ္   ၁၃၀၉-ခုႏွစ္၊  ေႏွာင္းတန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္   ၂-ရက္ေန႔ ၊  နံနက္အခ်ိန္ ၀ယ္   ဟသၤာရုပ္စက္ၾကိဳးႏွင့္
တင္လွဴပူေဇာ္ေလသတည္း။"
၈။ ေလမုန္တိုင္း ဒဏ္ေၾကာင့္
"ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၃၃၀-ျပည့္ႏွစ္၊  တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္   ၆-ရက္   (၁၈-၄-၆၈)  ၾကာသပေတးေန  ့၊   ညေန  ၃-နာရီခြဲအခ်ိန္ေလမုန္းတိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္   ငွက္ျမတ္နားႏွင္   စိန္ဖူးေတာ္   အေနာက္ေတာင္သို ႔   ကိုင္းညႊန္ ႔   သည္ကို
ဘုရားၾကီးေဂါပကအဖြဲ ့မွ  ေအာက္သို  ့ပင့္ယူခ်ျပီး  ျပင္ဆင္၍  တင္လွဴ ပူေဇာ္ၾကေလသည္။"
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၉။ အသစ္တဖန္ , ေစတီေတာ္ေရႊခ် စိန္ဖူးေတာ္တင္လွဴပူေဇာ္ျခင္း ေရႊသကၤန္း  ကပ္လွဴပူေဇာ္ပြဲ
ျမန္မာသကၠရာဇ္   ၁၃၃၅-ခု၊  တေပါင္းလျပည့္ေနမွ   လျပည့္ေက်ာ္   ၃-ရက္   (၇-၃-၇၄)  မွ   (၁၀-၃-၇၄)ေန႔ အထိ   ၄-ရက္တိုင္တိုင္   ဇာတ္ပြဲ  အမ်ိဳးမ်ိ ဳး၊  အလွဴ  အေကၽြးအေမြးပြဲ  အမ်ိဳးမ်ိ ဳးျဖင့္   ေစတီေတာ္အထက္မွ   ေအာက္ေျခအထိ
"ေရႊသကၤန္းကပ္လွဴ ပူေဇာ္ပြဲၾကီးကို  က်င္းမၾကေလသည္။"
၎ပြဲေတာ္သည္   ထား၀ယ္ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားႏွင့္   ပတ္ ၀န္းက်င္မွ   နယ္လူထုပရိတ္သတ္မ်ား  အလြန္စည္ကား
လွပေသာ ပြဲေတာ္ျဖစ္ေလသည္။
"ျပခန္းမ်ား  ထားရွိျပသျခင္း"
၎ပြဲေတာ္တြင္   "ထား၀ယ္   ရာဇ၀င္   သမိုင္း"  ၏  "သမိုင္း၀င္ "  ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ား  ျပခန္းႏွင့္
"ထား၀ယ္အေပ်ာ္ တမ္း  ဓာတ္ပံုအသင္း"  ၏  ဗဟုသုတရဖြယ္   "ဓာတ္ပံုျပခန္း"  ပါ  ထားရွိျပသထားရာ  မ်ားစြာေသာ  ပြဲလာ
လူထုပိရသတ္မ်ား,ရွင္   ရဟန္း  သံဃာမ်ား,  ေလ့လာၾကည့္ရွု   ဗဟုသုတ  ဆည္းပူးသူမ်ားအတြက္   မ်ားစြာ  အဖိုး
ထိုက္တန္လွေပသည္။
"စိန္ဖူးႏွင့္  ငွက္ျမတ္နားေတာ္  တင္လွဴပူေဇာ္ျခင္း"
ျမန္မာသကၠရာဇ္   ၁၃၃၆-ခု၊  ကဆုန္လျပည့္   (၅-၅-၇၄)  ေန႔ နံနက္   အခ်ိန္တြင္   အသစ္တဖန္   မြမ္းမံ
ျခယ္လယ္အပ္ေသာ   "ေရႊသားအခ်ိန္   ၂-ပိႆာ"  စီး  "စိန္ဖူးေတာ္ႏွင့္   ငွက္ျမတ္နားေတာ္ "  ကိုျမိဳ႕လွည္အပူေဇာ္   ခံျပီး  ဟသၤာရုပ္
စက္ၾကိဳးႏွင့္   တင္လွဴပူေဇာ္ပြဲ  က်င္းပျပဳလုပ္ၾကေလသည္။  ၎ပြဲေတာ္ကို   ၃-ရက္တိုင္တုိင္က်င္းပျပဳလုပ္ရာ  ျမိဳ႕ႏွင့္
နယ္လူထုပရိသတ္မ်ား စည္းကားလွရာ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲမွ်ရွိၾကေလသည္။
…………………………….
ေလာကမာရဇိန္  ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးသမိုင္း
ေရႊေတာင္စား  ေစတီေတာ္ႀကီး၏  ေျမာက္ဘက္အနီး  သိမ္ေတာ္ႀကီးအတြင္း၌  ကိန္း၀ပ္ေတာ္မူလ်က္   ရွိသည့္
ေလာကမာရဇိန္  ရုပ္ပြားေတာ္သမိုင္းကား -၁။ ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္  အလွဴခံရန္  မင္းတုန္းမင္းဘုရင္ႀကီးထံ  ေစလႊတ္ျခင္း
မနၱေလး  ရတနာပံုၿမိဳ႕တည္ရာ  နန္းတည္   ပဥၥမသဂၤါယနာတင္  ဘုရင္မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး၏  လက္ထက္ေတာ္အခါ
ထား၀ယ္ၿမိဳ႕နယ္မွ   မင္း,  သူေဌးစေသာ  လူႀကီးလူေကာင္းအမ်ား  စုေပါင္းတုိင္ပင္ညီညြတ္ၾကၿပီးလွ်င္   "ထား၀ယ္ၿမိဳ႕တြင္
ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ   သြန္းလုပ္ပူေဇာ္ရန္အတြက္   ဦးေရႊတိုက္ ,  ဦးေရႊေခါင္ ,  ဦးထြန္းေအာင္ ,  ဦးေရႊညိ ,  ဦးေအာင္ဒိုးတို႔အား
အမ်ားသေဘာတူ  မင္းတုန္းမင္းဘုရင္ထံ  ေလွ်ာက္ထားရန္  ေစလႊတ္ၾကေလ၏။"
ေနျပည္ေတာ္သို႔   ေရာက္ရွိလတ္ေသာ္   အဆိုပါ  လူႀကီး  ၅-ဦးတို ႔က   ဘုရင္မင္းတရားႀကီးထံ   ေလွ်ာက္ထားၾကရာ
ဘုရင္မင္းတရားႀကီးလည္း  လြန္မင္းစြာ  အားရႏွစ္သက္ေတာ္မူသျဖင့္   မွဴးေတာ္ ,  မတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္တကြ  သားေတာ္ႀကီး
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
အိမ္ေရွ႕မင္း  မကၡရာၿမိဳ႕စားအား  တာ၀န္ေပး၍  ပန္းတဥ္းဆရာမ်ားႏွင့္   ျမတ္စြာဘုရား၏  ရုပ္ပြားေတာ္ကို   သြန္းေစဟု
အမိန္႔ေပးေတာ္မူေလ၏။
ယင္းသို႔   အမိန္႔ေပးေတာ္မူသည့္အတိုင္း  "ရွင္ပင္ရုပ္ပြား၊  ေၾကးကား  ေငြစင္၊  ေရႊလွ်င္
သြန္းေလာင္း၊ေအာင္ျမင္ေၾကာင္းကို "  ေလွ်ာက္ထားေလရာ  "ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၃၇-ခုႏွစ္၊  ျပာသိုလဆန္း  ၁၁-ရက္ေန႔
နံနက္   ၉-နာရီအခ်ိန္ ၀ယ္ "  နတ္ပြဲကနား  စံုလင္စြာတင္ၿပီး  ပုဏၰားတာ္   ၄-ေယာက္တို႔အား  မႏၱန္မ်ား  မန္းမႈတ္ေစကာ
သံဃာေတာ္မ်ားစြာႏွင့္   ပရိတ္ရြတ္ဖတ္လ်က္   အေျမာက္   ၃-ႀကိမ္ပစ္ေဖာက္၍   အဘယစည္ႀကီး  ၃-ႀကိမ္တီးၿပီးေနာက္
သံဃာေတာ္   ၁၂၀၀-ႏွင့္   အေနကဇာ  တင္လွဴၿပီးစီးလွ်င္   "မဟာေလာက  ေလာကမာရဇိန္၊  တန္ခိုးထိန္၍၊  မမွိန္   သာသနာ၊
ငါးေထာင္သာလွ်င္၊ ခိုင္စြာတည္ေစ၊ မိန္႔ေတာ္ေျခြ၍၊ ေရစက္သြန္းခ် လွဴဒါန္းေတာ္မူေလသည္။"
အလြန္ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ထား၀ယ္  “ေလာကမာရဇိန္ ” ဘုရားၾကီးပံု။
(ေရႊေတာင္စား ေစတီေတာ္အနီး သိမ္ေတာ္ထဲတြင္  တည္ရွိသည္။)
၂။ ရုပ္ပြားေတာ္ကို  ထား၀ယ္သို႔  ပင့္ယုူေဆာင္ေတာ္မူျခင္း
ယင္းေနာက္   နန္းေတာ္ေရွ႕  မဂၤလာမ႑ပ္ေတာ္ႀကီး၌  ၃-ရက္   ကိန္း၀ပ္ေတာ္မူၿပီးေသာ္   ဘုရင္   မင္းတရားႀကီး၏
ခြင့္ျပဳခ်က္   အမိန္႔ေတာ္အရ  ၿမိဳ႕ေတာ္၏  အေနာက္   ေစ်းခ်ိဳေတာ္   သဃၤဇာေခ်ာင္းႏွင့္   ေဂါ၀ိန္ဆိပ္တြင္   ကိန္း၀ပ္စံေနေတာ္မူၿပီး
"ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၃၇-ခုႏွစ္၊  တန္ခူးလဆန္း  ၁၅-ရက္   စေနေန႔တြင္   ေရနန္းစၾကာ  သေဘာၤေတာ္ေပၚသို႔
ပင့္ေတာ္မူေလ၏။"
ယင္း  ေရနန္းစၾကာ  သေဘာၤေတာ္ျဖင့္   ျမစ္ဧရာကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ   ေက်ာက္တလံုးကင္း၊  ျမင္းျခံၿမိဳ႕၊  က်ပင္းၿမိဳ႕၊
မင္းလွၿမိဳ႕၊ ျပည္ၿမိ ဳ႕၊ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕၊ ေဒးဒရဲၿမိ ဳ႕၊ တိဂံုၿမိဳ႕(ရန္ကုန္ျမိဳ႕)ေတာ္သို႔  ေရာက္ရွိေတာ္မူေလသည္။
"ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၃၈-ခုႏွစ္၊  ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္   ၈-ရက္   တနဂၤေႏြေန႔တြင္   အာနႏၵာသေဘၤာျဖင့္   ေရနန္းစၾကာ
သေဘၤာေတာ္ကိုဆြဲလ်က္   ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သို႔   ခုတ္လာရာ  ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္   ၁၁-ရက္   ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္   ဆင္ျဖဴျပင္ဆိပ္ကမ္းသို႔
ေရာက္ရွိေတာ္မူေလ၏။
ယင္းေနာက္   ကတၱဳေလွေပၚသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ပင့္ေဆာင္လာရာ  ေ၀ဒီဆိပ္ကမ္းတြင္   ေခတၱကိန္း၀ပ္ေတာ္မူျပီး
"လျပည့္ေက်ာ္  ၁၂-ရက္  ေသာၾကာေန ့တြင္  ထား၀ယ္ျမိဳ ့  သေဘၤာဆိပ္သို  ့ " ေရာက္ရွိ၍ မ႑ပ္ေတာ္ၾကီးအတြင္း ၅-ရက္ၾကာမွ်
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
အပူေဇာ္ခံ   ကိန္း၀ပ္ေတာ္မူျပီးလွ်င္   ေရႊေတာင္စား  ေစတီေတာ္ၾကီးအနီးရွိ   ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး  မျပီးမီ
ယာယီေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၌ ေခတၱမွ် ကိန္း၀ပ္ေတာ္မူေလ၏။
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး  ျပီးစီးလတ္ေသာ္   "ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၃၈-ခုႏွစ္၊  တေပါင္းလဆန္း  ၁၁-ရက္   ဗုဒၶဟူးေန  ့တြင္
သံဃာေတာ္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္   ေက်ာင္း၀ိဟာသို   ့   ပင့္ေဆာင္ျပီး  တေပါင္းလျပည့္ေန  ့နံနက္အခ်ိန္ ၀ယ္   ထား၀ယ္ျမိဳ  ့   ဇရစ္ရပ္
သူေဌးကေတာ္  "ေဒၚမပြင့္ " တို  ့လွဴဒါန္းသည့္  အပရာဇိတ ပလႅင္ေတာ္  ေပၚသို  ့ပင့္တင္  ပူေဇာ္ၾကေလသတည္း။"
ကမၻာေပၚတြင္  အၾကီးဆံုးေသာ
ေလာကသရဖူ  ေလ်ာင္းေတာ္မူ၏ ရုပ္ပြားေတာ္ၾကီး
သမိုင္း
ဦးေခါင္းေတာ္  လံုးပတ္     အေတာင္ -၆၀၊
ေရာင္လွ်ံေတာ္       ၁၀-ေတာင္၊
မ်က္ႏွာေတာ္       ၂၂-ေတာင္၊
မ်က္လံုးေတာ္       ၇-ေတာင္၊
ႏွုတ္ခမ္းေတာ္       ၅-ေတာင္၊
နားေတာ္       ၁၉-ေတာင္၊
လည္တိုင္ေတာ္       ၇-ေတာင္၊
လက္ေမာင္းေတာ္     အေတာင္ -၄၀၊
ေျခဖ၀ါးေတာ္       ၂၂-ေတာင္၊
ေရာင္လွ်ံေတာ္ထိပ္မွ   ေျခဖ်ားေတာ္အထိ   ညဏ္ေတာ္   အလ်ား  ၁၆၂-ေတာင္၊  ၾတင္းေၾက   ၊  န၀င္းေၾက  ၊
သတၱဗီသေၾကတည္း။
ပလႅင္ေတာ္အလ်ား ေျမာက္မွ  ေတာင္အဆံုး အေတာင္  ၂၀၀၊  ၎အနံေတာ္  အေတာင္   ၄၀၊
ေျမမွ  အျမင့္ -၅၂-ေတာင္  ျဖစ္ေလသည္။
ယင္း  ေလာကသရဖူ   ေလ်ာင္းေတာ္မူ   ရုပ္ပြားေတာ္ၾကီး  သည္ကား  ထား၀ယ္ျမိဳ  ့မွ   ေရွ႕ေတာင္   ခပ္ယြန္းယြန္း  ၄-မိုင္ခန္   ့ခရီး   အကြာ  "ကူးတို   ့ရြာ  အေရွ   ့ဘက္အနီးရွိ "  ေရွးအေခၚ(ေအာက္ပု ပၸါးေတာင္ )  ယခုအေခၚ  "စပါးေတာင္ "  ေျခရင္း
ပိဋကတ္တိုက္ေက်ာင္းအနီးတြင္  တည္ရွိေလသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၁။ ပိဋကတ္တိုက္ဆရာဘုရားၾကီး ဦးဣႏၵ ၀ံသ
ပိဋကတ္တိုက္ေက်ာင္းကို   ေရွးဦးပဌမ  တည္ေထာင္ေတာ္မူသည့္   ဆရာေတာ္   အရွင္သူျမတ္သည္   ထား၀ယ္ျမိဳ႕
ကညံဳရပ္   ျမိဳ႕အုပ္မင္း  "ဦးေခြးျဖဴ"  မင္းကေတာ္   "ေဒၚျမတ္ဧ"တို႔ မွ   ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၁၉၃-ခုႏွစ္   သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္
၉-ရက္  တနဂၤေႏြေန႔ တြင္  ဖြားသန္႔ စင္သည့္  သားရတနာကို  "ေမာင္ေရႊဆင္ " ဟူ၍ အမည္မွည့္ေလသည္။
ေမာင္ေရႊဆင္   အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ  ကညံဳရပ္   ေျမတိုက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံတြင္   ပညာ  သင္ၾကားလ်က္   ၉-ႏွစ္အရြယ္၌  ရွင္သာမေဏအျဖစ္ျဖင့္   မႏၱေလး  ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္သို႔   တက္ေရာက္လ်က္   ပညာသင္ၾကားရင္း
ရဟန္းသိကၡာ  ၆-၀ါအရတြင္   ဇာတိ -ထား၀ယ္သို   ့ျပန္လည္ၾကြေရာက္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။   "ရဟန္းဘြဲ႕ေတာ္ကားဦးဣႏၵ ၀သံ "
ျဖစ္ေပသည္။
ယင္းေနာက္   မူလဆရာေတာ္အရင္မ်ား  ျဖစ္ေတာ္မူသည့္   ေျမတိုက္ေက်ာင္း, ၎မွတဖန္   ကူးတို  ့ေက်ာင္းတြင္  စာပို ႔ ခ်
သီတင္းသံုး  ေနထိုင္ေတာ္မူျပီေနာက္   ကူးတုိ ႔ အေရွ   ့ဘက္   ေအာက္ပုပၸားေခၚ  "စပါးေတာင္ "  ေျခရင္းရွိ   ေတာ္ရေက်ာင္း၌
စာေပပို႔ ခ်  သီတင္းသံုး  ေနထိုင္ေတာ္ မူစဥ္   မႏၱေလးရတနာပံုေနျပည္မွ   ပဥၥမ  သဂၤါယနာတင္
ဘ၀သွ်င္မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီးႏွင့္   ရဟန္းအမ  မိဖုရားေခါင္ၾကီးတို႔ က  လွဴဒါန္းေတာ္မူလိုက္ေသာ  ပိဋကတ္စာေပ
အေထြေထြတို   ့ကို   ပူေဇာ္   ထားရွိရန္   ထား၀ယ္ျမိဳ  ့ "အေနာက္ရပ္   ဦးစစ္ထိုင္ -ေဒၚေက်ာ့ "  တို   ့က   ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၁၂၄၇-ခုႏွွစ္တြင္   ၂-ထပ္   အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး  ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျပီး  ယင္းတိုက္ေတာ္ၾကီး  အတြင္း၌  ဆရာေတာ္   ဘုရားၾကီး၏
တင္ပလႅင္ေခြ  ရုပ္လံုးေတာ္ကိုပါ  ထုလုပ္ပူေဇာ္ထားရွိသျဖင့္   စပါးေတာင္   -  ပိဋကတ္တိုက္   ဟူ၍  ယေန႔ တိုင္
ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေလသည္။ ဦးဣႏၵ ၀ံသ  အရွင္သူျမတ္လည္း "ပိဋကတ္တိုက္  ဆရာေတာ္  ဟူ၍ ထင္ေပၚေလသည္။
၂။ဘုရားမတည္မီ  ပုဗၺနိမိတ္
မ်စ္ႏွာမာ-သံေကႅာ့ေစ့
ပါးေတာ္န္ေခရင္းေက့။
တစ္ေန႔ သ၌  ဆရာေတာ္သည္   ေန႔ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျပီး  က်ိန္းစက္   ေတာ္မူေနခိုက္   (မ်စ္ႏွာမာ-သံေကႅာ့ေစ့
ပါးေတာ္ န္ေခရင္းေက့ )  ျမန္မာလိုကား  (မ်က္ႏွာမွာ  သံေက်ာက္စိ -စပါးေတာင္ေျခရင္းၾကည့္ )  ဟူ၍  ေက်ာင္းသား  သူငယ္မ်ား
သီဆိုကသားၾကသည့္   "သံခ်ပ္ "  ကို   ၾကားရေလသည္။  ယင္းတို႔ေက်ာင္းသူငယ္မ်ား  သီဆို   ကစားၾကသည္မွာ
တစ္ရက္သာမဟုတ္   ၂-ရက္လည္းမက  ၃,၄-ရက္ေက်ာ္မွ်  ေန  ့တိုင္း   သီဆို၍  ကစားၾကသည္ကို   ဆရာေတာ္   က်ိန္းစက္ရာမွ
ၾကားရေတာ္မူေလသည္။
ယင္းေနာက္   ဆရာေတာ္သည္   ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းရွိ   ဦးပဥၥင္းမ်ားအား  ပင့္ေခၚ၍  ေက်ာင္းသား  သူငယ္မ်ား
သီဆိုၾကသည့္   သံခ်ပ္   ရြတ္ျပျပီး  အဓိပၸာယ္ကို   ေမးရာ  ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးမွ်  တိက်စြာ  မေျဖဆိုတတ္သျဖင့္   ဆရေတာ္က
ရွင္းသည္မွာ -ဦးပဥၥင္းတို႔   "စပါးေတာင္ေျခရင္းၾကည့္ "  ဆိုေသာ  သံခ်ပ္သီခ်င္း  အရ  က်ဳပ္အသက္   အႏွစ္တစ္ရာျပည့္လွ်င္
က်ဳပ္မရွိေသာ္လည္း  ဒီစပါးေတာင္ေျခရင္းကို   ရွင္လူအမ်ား  အံ့ၾသစြာ  ၾကည့္ရလိမ့္မယ္။  ဦးပဥၥင္းတို ႔   မွတ္ထားၾကပါ။
"က်ဳပ္ေမြးသကၠရာဇ္  ၁၁၉၃-ခုႏွစ္ျဖစ္တယ္ " ဟု  ဆရာေတာ္က ေျပာေလ၏။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ကမၻာေပၚတြင္  အၾကီးဆံုး ေလာကသရဖူ
ထား၀ယ္  “ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရားၾကီး” အားဖူးျမင္ရပံု။
ေလာကသရဖူ  “ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရားၾကီး” အား အနီးကပ္  သပၸာယ္စြာ ဖူးျမင္ရပံု။
၃။ဘုရားတည္ေဆာက္ရန္  အစည္းေ၀း ျပဳလုပ္ၾကျခင္း
ပိ ဋကတ္တိုက္   ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး  ပ်ံလြန္ေတာ္မူျပီးသည့္   ေနာက္   ႏွစ္မ်ားစြာ  မၾကာမီတြင္   ေကာဇာ  သကၠရာဇ္
၁၂၉၂-ခုႏွစ္တြင္   ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏  တပည့္ကညံဳရပ္   ေျမတိုက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္   "ဦးဣသိႏၵရ"  အရွင္သူျမတ္သည္
အၾကီးဆံုးေသာ  ေလ်ာင္းေတာ္မူရုပ္ပြားေတာ္ၾကီးတစ္ဆူ   တည္လုပ္ရန္   သဲမ်ားကို   စုပံုထားျပီး  ယခု   တည္ထားသည့္ေနရာ
ေအာက္ဘက္တြင္   ပလႅင္ေတာ္   အုတ္ျမစ္အတြက္   ေျမေနရာကို   ညီညြတ္ေအာင္   ျပဳျပင္ထားျပီးလ်င္   ယင္း  ၁၂၉၂-ခုႏွစ္
တေပါင္းလအတြင္း ဒကာ, ဒကာမမ်ားအား ပင့္ဖိတ္ကာ အစည္းအေ၀းျပဳလုပ္ၾကေလသည္။
ယင္းအခါ သံဃာေတာ္   အရွင္သူျမတ္မ်ားက -"ယခု   တည္လုပ္မည့္   ဘုရားၾကီးႏွင့္ႏွိဳင္းခ်ိန္ကာ  အုတ္ျဖစ္ခ်မည့္   ေနရာသည္   အနိမ့္ဘက္ျဖစ္ေန၍  အထက္ဘက္
ေနရာ  အျမင့္သို   ့ေျပာင္းေရႊ   ့ရန္   သင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း"  အမ်ားသေဘာတူ   ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူၾကသျဖင့္   အထက္ဘက္ေနရာ
ေတာင္စြယ္   ကုန္းျမင့္ကို   ရွင္းလင္း  သုတ္သင္   ျပဳျပင္ရဦးမည္ျဖစ္၍  ယခုႏွစ္တြင္   အုတ္ျမစ္   မခ်ႏိုင္ေတာ့ဘဲ  ေရွ   ့ႏွစ္   ၁၂၉၃-ခုႏွစ္သို  ့ေရႊ  ့ေျပာင္းလိုက္ရေလသည္။
(ယင္းသို ႔ေရႊ ႕ေျပာင္းလိုက္သည့္   ၁၂၉၃-ခုႏွစ္တြင္   ပိဋကတ္တိုက္   ဆရာေတာ္ဘုရာၾကီး၏  သက္ေတာ္
အႏွစ္တစ္ရာႏွင့္   ကိုက္ညီ၍  ဆရာေတာ္မိန္းၾကားခဲ့သည့္   "စပါးေတာင္ေျခရင္းေက့   = (ၾကည့္ )"  ဆိုေသာ  သံခ်ပ္ႏွင့္
ကိုက္ညီေလေတာ့၏။)
ေျမတိုက္ေက်ာင္း  ဆရာေတာ္သည္   ေရွ႕ႏွစ္တြင္   အုတ္ျမစ္ခ်ရန္   အတြက္   အထက္ဘက္   ေတာင္စြယ္
ကုန္ျမင့္ေနရာကို   ညီညြတ္ေအာင္   ဒကာ,  ဒကာမမ်ားအား  ကုသိုလ္လုပ္ အားေပးအေနျဖင့္   တူးျဖိဳျပဳလုပ္   ေစျပီး
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
"ေကာဇာသကၠရာဇ္  ၁၂၉၃-ခုႏွစ္၊  နတ္ေတာ္လျပည့္ေက်ာ္  ၃-တကြ  ဒကာ,  ဒကာမအေပါင္းတို   ့ပါ   ညီညြတ္ၾကလ်က္   အျငိမ္းစား
ျမိဳ ့အုပ္မင္း  ပညာရွိ  "ဦးႏွင္းလွိဳင္က ေအာင္ျခင္းမဂၤလာ ၾသဘာရတု  ဖတ္ၾကားျပီး အုတ္ျမစ္ခ်ၾကေလသည္။"
မ်က္ႏွာမွာ သံေက်ာက္ေစ့ (စိ )
ရုပ္ပြားေတာ္ၾကီး  တည္လုပ္ရန္အတြက္   လက္ရာေျမာက္   ပန္းရံဆရာၾကီးမ်ားျဖစ္ေသာ  ထား၀ယ္ျမိဳ႕  ဇာတိ   ဆရာၾကီး
"ဦးေစာေဖ" ႏွင့္  "ဦးဘေ၀း " တို  ့တပည့္မ်ားပါ  တည္လုပ္ၾကေလသည္။
၄။ တစ္ကမၻာလံုးတြင္  အၾကီးဆံုး ေလ်ာင္းေတာ္မူ  ရုပ္ပြားေတာ္ၾကီး
ယင္းသို ႔   တည္လုပ္ၾကရာ  ဦးေခါင္းေတာ္ႏွင့္   မ်က္ႏွာေတာ္   အတြက္   သံဆန္ခါခံ၍  အဂၤေတသရြတ္ႏွင့္   ျပဳလုပ္ရာ
ေျခာက္ေသြ႕လွ်င္   မ်က္ႏွာေတာ္မွာ  အႀကိမ္ႀကိမ္   ကြဲအက္သျဖင့္   မကြဲရေအာင္   နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္   စမ္းသပ္ၾကံစည္
ျပဳလုပ္ၾကသည္တြင္   ေနာက္ဆံုး၌  သိပၸံနည္းတစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ  "ေက်ာက္ေစ့ "  ေခၚ  "ေက်ာက္   စရစ္ျဖဴ"  လံုးကေလးမ်ားကို
ညက္စြာေထာင္းၿပီး  အဂၤေတႏွင့္   ေရာစပ္ျပဳလုပ္မွ   မ်က္ႏွာေတာ္တြင္   အမာခံရကာ  မကြဲမအက္ပဲ  ေအာင္ျမင္ေလေတာ့သည္။
(ဤသည္ကား  "မ်က္ႏွာမွာ-သံေက်ာက္ေစ့ "  ဟူေသာ  ေက်ာင္းသား  သူငယ္မ်ားသီဆိုၾကသည့္   သံခ်ပ္သီခ်င္း၏
အဓိပၸာယ္ပင္တည္း။)
ရုပ္ပြားေတာ္၏  ဘြဲ႕ေတာ္မွာ  တစ္ကမၻာလံုးတြင္   အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္   "ေလာကသရဖူ   ေလ်ာင္းေတာ္မူ "
ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးဟူေသာ ဘြဲ႕အမည္ေတာ္  သမုတ္ၾကေလသည္။
ယင္းရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးကို   ေငြအင္အား  လူထုအင္အားႏွင့္   တျဖည္းျဖည္း  တည္လုပ္ၾကရာ  ယခုအခါ
သံတန္ေဆာင္းႀကီးႏွင့္တကြ  မားမားမတ္မတ္   တင့္တယ္သပၸာယ္စြာ  ရွင္လူအမ်ား  ဖူးေျမာ္ႏိုင္ၾကသျဖင့္   "တနသာၤရီတိုင္း
ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ က်က္သေရေဆာင္  ကမၻာေက်ာ္  ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီး တစ္ဆူပင္  ျဖစ္ေပသည္။"
တနသာၤရီတိုင္း  တိုင္းကုန္သြယ္ေရး  ဦးစီးမန္ေနဂ်ာ  ဗိုလ္ႀကီး  ဗိုလ္သိန္းညြန္႔   ေခါင္းေဆာင္လ်က္  ေဂါပက  အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္
ယင္းရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးအား  သပၸာယ္သည္ထက္   သပၸာယ္ျခင္းျဖစ္ေစရန္   ႏွစ္စဥ္   တပို႔တြဲလျပည့္   က်ေရာက္တိုင္း
ဘုရားပြဲေတာ္က်င္းပ၍  အလွဴေငြမ်ား  လက္ခံလ်က္   ရွိၾကေလသည္။  သပၸဳရိသႏြယ္ ၀င္   ေစတနာရွင္   ပါရမီရွင္
အေပါင္းကလည္း အခ်ိန္မေရြး ထည့္လွဴပူေဇာ္လိုပါက အဖြဲ႕တြင္  အလွဴေငြမ်ား ထည့္ ၀င္လွဴဒါန္းေနၾက ေလသည္။
တနသၤာရီတိုင္းတြင္  အၾကီးဆံုးႏွင့္  အရွည္လ်ားဆံုးျဖစ္လာမည့္
ထား၀ယ္မွ  ေမာင္းမကန္သြားကားလမ္း “ကေျမာကင္းတံတား”
တည္ေဆာက္ေနပံု  တစ္စိတ္တစ္ေဒသပံု။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
“ကေျမာကင္းတံတား” ဖြင့္ပြဲျမင္ကြင္း
ထား၀ယ္ၿမိဳ႕မွ   အေရွ႕ေျမာက္ဘက္   ၂-မိုင္ခန္႔အကြာ  ေမာင္းမကန္ရြာသား  ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း  အဆက္
ကေျမာကင္းေက်းရြာ  ကူူးတို႔ဆိပ္မွ   ေတာင္ဘက္   ၂-ဖာလံု   ခန္႔အကြာ  "ျဖတ္ကူးကၽြန္းတန္း"  ေခၚ  အေရွ႕ဘက္ကမ္း  ေနရာမွ
အေနာက္ဘက္ကမ္း  "အဗူေတာင္ "  ျခေသၤ့   ၂-ေကာင္ရုပ္အနီးရွိ   ေနရာသို႔   တံတားႀကီး  တည္ေဆာက္ရန္
"ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၃၃-ခုႏွစ္၊  ျပာသိုလျပည့္ေက်ာ္   ၁၅-ရက္ (လကြယ္ ) (၁၅-၁-၇၂)  ေန႔   နံနက္   ၈-နာရီ   ၁၅-မီနစ္အခ်ိန္
ျဖစ္ကူးကၽြန္းတန္း  ေနရာတြင္   အုတ္ျမစ္ခ်  အခမ္းအနားပြဲကို   က်င္းပျပဳလုပ္ရာ  စံျပလုပ္သားႀကီး  "ဦးစံ ၀င္း"  က
အုတ္ျမစ္ခ်ေပးေလသည္။"
၁။ တိုင္  ၉-ခြင္  အရွည္ေပ ၁၀၀၀
ယင္းအခါ  ျပည္သူ႔လုပ္ငန္းႏွင့္   အိမ္ရာေဆာက္လုပ္ေရးဌာန  ၀န္ႀကီး  "ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္   ဦးစိန္ ၀င္း"  မွာ  အစီအစဥ္မ်ားကို
ခ်မွတ္ေပးခဲ့ၿပီး အေၾကာင္းကိစၥရွိ၍  ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔   ျပန္လည္သြားရာ ၎၏ ကိုယ္စား ယင္းဌာန  အတြင္း၀န္  ဥကၠဠ  ဗိုလ္မႈးႀကီး
ထင္ေက်ာ္ႏွင့္   ထား၀ယ္ၿမိဳ႕နယ္   ပါတီယူနစ္   ဥကၠဠ  ဗိုလ္ႀကီးဟန္ပ၊  ခရိုင္လံုျခံဳေရးႏွင့္   အုပ္ခ်ဴပ္မႈေကာ္မတီ   ဥကၠဠ  ဗိုလ္ႀကီး
ေသာင္းတန္တို႔က  ကေျမာကင္းတံတားႀကီးကိုတည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖင့္   ျဖစ္ထြန္းလာမည့္   အက်ိဳးေက်းဇူ းမ်ားကို   ရွင္းလင္း
ေျပာၾကားၾကေလသည္။
ယင္းကေျမာကင္းတံတားႀကီး၌  တုိင္   ၉-ခြင္ႏွင့္   အရွည္ေပေပါင္း  ၁၀၀၀  ခန္႕မွ်  ရွည္မည္ျဖစ္၍  ၿပီးစီးက
တနသာၤရီတိုင္းတြင္   အရွည္ဆံုးေသာ  တံတားႀကီးျဖစ္ လိမ့္မည္။  ေရးၿမိဳ႕  တံတားသစ္ႀကီးကို   တည္ေဆာက္သကဲ့သို႔ပင္
ျပည္တြင္းျဖစ္ပစၥည္းမ်ားကိုသံုး၍  ျမန္မာ့အင္ဂ်င္နီယာမ်ားက  တည္ေဆာက္ကာ  အားျဖည့္ကြန္ကရစ္   နည္းစနစ္ျဖင့္   ျပဳလုပ္၍
၄-ႏွစ္စီ မံကိန္းအရ ေဆာင္ရြက္ၾကမည္  ျဖစ္ေလသည္။
၂။ တံတားအုတ္ျမစ္ခ် ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား
ခရစ္သကၠရာဇ္   ၁၉၇၂-ခုႏွစ္၊  ဇန္န၀ါရီ   (၁၅-၁၆-၁၇)  ယင္း  ၃-ရက္မ်ားတြင္   မြန္းလြဲအခ်ိန္   ေလွၿပိဳင္ပြဲ  မ်ားႏွင့္   ည  ၈-နာရီ   ၃၀-မီနစ္   အခ်ိန္ကစ၍  မိုးေသာက္ယံအထိ   ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ   လာေရာက္   ကျပေျဖေဖ်ာ္ၾကသည့္   "စႏၵာဦး  ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႔ "
ကပြဲျဖင့္   ဗလာပြဲက်င္းပရာ  လာေရာက္ၾကည့္ရႈအားေပးၾကသူ   ပရိသတ္ေပါင္း  ညစဥ္   ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍  ႀကိတ္ႀကိ္တ္တို္း
စည္ကားေလသည္။
ယင္း  စႏၵာဦး  ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕ကပြဲတြင္   ဤစာေရးသူ   စီစဥ္ေပးသည့္   "ထား၀ယ္ရိုးရာ  ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္   ျဖစ္သည့္
ဖားထီး, ဖားမ မိုးေခၚပြဲတစ္ခဏ္းကို  ထား၀ယ္သီခ်င္းျဖင့္  သီဆိုျပသ သရုပ္ေဖာ္ၾကေလသည္။"
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
“ရွုခင္းသာ ေမာင္းမကန္  ပင္လယ္ကမ္းေျခ” ကို
စိတ္ၾကည္ႏွုးဖြယ္ေတြ ့ျမင္ရပံု
“ရွုခင္းသာ ေမာင္းမကန္  ပင္လယ္ကမ္းေျခ” ပံု
ရႈခင္းသာဟန္  ေမာင္းမကန္
ေကာဇာသကၠရာဇ္   ၅၁၇-ခုႏွစ္   အခ်ိန္ ၀ယ္   အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးသည္   ေဖာင္ေတာ္ႏွင့္   ထား၀ယ္   ေဒသသို႔
ေရာက္ရွိခဲ့ရာ ပင္လယ္ကမ္းေျခတစ္ေနရာ၌ ေဖာင္ေတာ္ကို  ရပ္နား ဆိုက္ကပ္ထားေလသည္။
ယင္းအခါ  ေမာင္းမမိႆံ   အေျခြအရံမ်ားသည္   ေရခ်ိဳရရွိ ရန္   အတြက္   ကမ္းသို႔တက္ကာ  ေရကန္တူးေဖာ္ၾကသည္
ကိုစြဲ၍ "ေမာင္းမကန္ " ဟု  ယေန႔တိုင္  ေခၚတြင္ၾကေလသည္။
၁ - ေမာင္းမကန္ေရခ်ိဳး ေဆြမ်ိဳးကိုေမ့တယ္
ေမာင္းမကန္သည္   ထား၀ယ္ၿမိဳ႕  ကေျမာကင္းတံတားႀကီးေပၚမွ   ျမစ္အေနာက္ဘက္ရွိ   ကေျမာကင္းရြာသို႔ကူးၿပီး
ယင္းမွတစ္ဆင့္  ၆ မိုင္ခရီးခန္႔  ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္  သြားေရာက္  ႏိုင္ေလသည္။
"ေမာင္းမကန္ေရခ်ိဳး  ေဆြမ်ိဳးကိုေမ့တယ္ "  ဟူ၍  အခ်ိဳ႕သူတို႔က  ေျပာဆိုၾကသည့္အတိုင္း  အလုပ္   အားလပ္သည့္
တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္   ေျခဆန္႔   လက္ဆန္႔   ဆိုသလို   အလြမ္းေျဖ,  အပန္းေျဖ  ေမာင္းမကန္၏  သဘာ၀ရႈခင္းကို   ၾကည့္ရႈရင္း
ေရခ်ိဳးရန္   ေရာက္ရွိၾကသူ   အမ်ားအျပားပင္   ျဖစ္ေလသည္။  ၄-ႏွစ္စီမံကိန္းအရ  တည္ေဆာက္ဆဲ  ကေျမာကင္းတံတားႀကီး
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ၿပီးစီးပါက   ယခုထက္   ပိုမိုမ်ားျပားစြာ  အလည္အပတ္   သြားၾကမည္မွာ  ေျပာဖြယ္ရာ  မရွိေတာ့ေခ်။(တံတားေဆာက္လုပ္
မျပီးေသးခ်ိန္ကိုဆိုလိုပါသည္။)  ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း  ရံုးအားလပ္ရက္မ်ား,  ေက်ာင္းအားလပ္ ရက္မ်ား,  မဟာသႀကၤန္က်ခ်ိန္
ရက္္အားမ်ားတြင္   ေရခ်ိဳး  ေလညင္းခံရန္   ဗမာတစ္ျပည္လံုး  အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ   ဧည့္သည္မ်ား  လာေရာက္လည္ပတ္
ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ေရဆိပ္တည္းခိုအိန္  (ဘန္ဂလို ) မ်ားပင္  မအားရဘဲ ရွိတတ္ေလသည္။
"ပန္းတက္အင္း သြားလမ္း ေရပူစမ္း"
"မက်န္းမာသူအမ်ား ေရခ်ိဳးသြား"
ေမာင္းမကန္ရြာကေလးမွ   ေျမာက္ဘက္   တစ္မိုင္ခန္႔မွ်သာ  ကြားေ၀းေသာ  ပန္းတက္အင္းရြာသို႔သြား
ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း၏  လက္ ၀ဲဘက္နံေဘးတြင္   "ေရပူစမ္း"  ရွိပါသည္။  ၎ေရပူစခန္းသို႔   ေျခလ်င္ျဖစ္ေစ၊
ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ျဖစ္ေစ သြားေရာက္  ေရခ်ိဳးႏိုင္ၾကေလသည္။
ေမာင္းမကန္   ပင္လယ္ကမ္းေျခသို႔   အနားယူ   အပန္းေျဖ  လာၾကသူမ်ား,  မက်န္းမာ  နာလံထစသူမ်ား  အျမဲမျပတ္
သြားေရာက္၍ ေရပူခ်ိဳးၾကရာ နံနက္ႏွင့္  ညေနတိုင္း လူစည္ကားေသာ "ေရပူစမ္း" ကေလး ျဖစ္ေနေလသည္။
၎အျပင္   သဘာ၀ျဖစ္ေပၚေနေသာ  ေရပူစမ္း  ေနာက္ထပ္  ၃-ခု   ထား၀ယ္တြင္   ရွိပါေသးသည္။  ၎တို႔မွာ  ထား၀ယ္မွ
၄၂-မိုင္ကြာေသာ  "၀ဇြမ္းေခ်ာင္း  ေရပူစမ္း"  ၆၄-မိုင္ကြာေသာ  "  ပဲဒက္   ေရပူစမ္း"  ၁၂-မိုင္ကြာေသာ  "ရွစ္ငုတ္   ေရပူစမ္း"
တို႔ျဖစ္ၾကၿပီး ပဲဒက္ေရပူစမ္းသည္  အပူဆံုးျဖစ္၍ ကာဖီ , လက္ဖက္ရည္မ်ားပင္  ေဖ်ာ္ႏိုင္ေလသည္။
လွ်ပ္စစ္ေရအားသံုးျပီး ေတာင္ကို  ေရပန္းထိုးျဖိဳခ်၊
ခဲသတၱဳထုတ္လုပ္ေနေသာ
“ဟိႏၵားသတၱဳတြင္း” ေတာင္ထိပ္တစ္ေနရာတြင္  ေတြ ့ျမင္ရပံု။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ဟာျမင္းၾကီးသတၱဳတြင္းေတာင္ေပၚရွိ  “သတၱဳထုတ္လုပ္ရာအလုပ္စခန္း”
တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို  ေတြ ့ျမင္ရပံု။
ထား၀ယ္  ခဲ, သတၱဳတြင္းမ်ား
ထား၀ယ္ျမိဳ႕တြင္   ဟိႏၵားသတၱဳတြင္း,  ဟာျမင္းၾကီး,  ကံေဘာက္ ,  ေတာင္သံုးလံုး,  ေက်ာက္မဲေတာင္ ,  ပကာရီ ,
သကၤန္းတံုး,  ၀ကုန္း,  ဘ၀ပင္ ,  ကလံုးထာ  အစရွိသည့္   သတၱဳတြင္းေပါင္း  မ်ားစြာရွိသည့္အနက္   အၾကီးဆံုးျဖစ္ေသာ
သတၱဳတြင္းအသီးသီးကို  ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက စီမံကိန္း အမ်ိဳးမ်ိ ဳးခ်၍ ခဲ, သံ  သတၱဳမ်ား ထုတ္လုပ္လ်က္  ရွိေလသည္။
၁။ ဟိႏၵား သတၱဳတြင္း
၎ ခဲသတၱဳတြင္းကို  အစိုးရက လုပ္သားလခစား (၅၀၀၀) ေက်ာ္ႏွင့္  လုပ္သား ေန႔ စား (၁၀၀) နီးပါးျဖင့္  တစ္ႏွစ္လွ်င္
ခဲသတၱဳတန္ခ်ိန္   (၂၅၀)  ကို   ဟိႏၵားသတၱဳတြင္းမွ   “အေရွ ႕ေျမာက္ဘက္   ၁၂-မိုင္ကြာရွိ   ေဖာင္းေတာမွ   ပို႔ လႊတ္ေသာ
ေရအားလွ်ပ္စစ္ျဖင့္  ထုတ္လုပ္လ်က္ရွိေလသည္။”
ယေန႔ တြင္   ဂ်ာမဏီ   (ဂ်ာမန္ )  စီမံကိန္းျဖင့္   တစ္ႏွစ္လွ်င္   ခဲမျဖဴတန္ခ်ိန္   (၁၀၀၀၀)ခန္ ႔ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ရန္   ေခတ္မီ
ေနာက္ဆံုးေပၚ  (THCKERNA)  ေခၚ  ေျမ,  ခဲ  ခြဲစက္ၾကီးကို   တည္ေဆာက္လ်က္ရွိျပီး  သံ ,  ခဲ  သတၱဳမ်ား
သယ္ယူပို ႔ေဆာင္ေရးအတြက္   ထရပ္ကားၾကီးမ်ား  (PAYLOADER)  ေခၚေျမသယ္   ေျမပို ႔   ထရပ္ၾကီးမ်ား၊  ဘူလ္ဒိုဇာေခၚ
ေျမတူးစက္ၾကီးမ်ား  ၊  ေကာင္းကင္   ကရိန္းစက္ၾကီးမ်ား  ထက္မံေရာက္   ရွိလ်က္   ကၽြမ္းက်င္သူ   ဂ်ာမန္အင္ဂ်င္နီယာမ်ားျဖင့္
အားသြန္ခြန္စိုက္  ထုတ္လုပ္လ်က္  ရွိေလသည္။
ဟိႏၵားသတၱဳတြင္းသည္   ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   အေရွ ႕ဘက္   ၄၂-မိုင္အကြာတြင္   တည္ရွိျပီး  ေဆးရံု ,  စစ္တပ္ ,  သမ၀ါယမဆိုင္
ေစ်း, အစိုးရလယ္တန္းေက်ာင္းမ်ားရွိ ျပီး အလြန္စည္ကားေသာ ထား၀ယ္ျမိဳ႕တြင္  အၾကီးဆံုးေသာ သတၱဳတြင္းျဖစ္ေလသည္။
၂။ ကံေဘာက္  သတၱဳတြင္း
ေရျဖဴျမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ   ကံေဘာက္   သတၱဳတြင္းသည္   ယခုအခါ  ကုလသမဂၢဖြံ ႕ျဖိဳးေရး  စီမံကိန္း  ကၽြမ္းက်င္သူ
အကူအညီျဖင့္  စီမံကိန္း မ်ားခ်ကာ တစ္တပ္တစ္အား သတၱဳမ်ားကို  တိုးတက္ထုတ္လုပ္လ်က္  ရွိေနေလသည္။
ကံေဘာက္  ခဲမျဖဴ ထုတ္လုပ္မွုလုပ္ငန္း
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ေနာက္ထပ္   တစ္ဆင့္တက္၍  ယုခအခါ  ဓာတ္သတၱဳႏွင့္ဘူမိေဗဒေလ့လာေရးႏွင့္   ရွာေဖြေရးဦးစီးဌာနမွ
ကံေဘာက္အနီး  ဟိန္းဇဲခ်ိဳင့္ ၀ွမ္းတြင္   ကုလသမဂၢ   စီမံကိန္းအကူအညီျဖင့္   ေဆာင္ရြက္ေနေသာ  သန္႔ စင္   ခဲမျဖဴ
ထုတ္လုပ္မွုအဆင္ဆင့္ကို  ရွာေဖြႏိုင္ရန္  အတြက္  သဲစုပ္စက္ၾကီးမ်ား ဇကာႏွင့္  လွုပ္ခံု  သက္ဆိုင္ရာ စက္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို  တပ္ဆင္
လုပ္ကိုင္သြားရန္  အားသြန္ခြန္စိုက္  လုပ္ေဆာင္ေနၾကေလသည္။
၎လုပ္ငန္း  ျပီးစီးပါက  တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္လွ်င္   ခဲမျဖဴတန္ခ်ိန္   (၁၀၀၀၀) တစ္ေသာင္းခန့္ထြက္ရွိမည္ဟု   ခန္ ႔ မွန္းထားရာ
ႏိုင္ငံျခား၀င္ေငြ ေကာင္းစြာ ရရွိမည္  ျဖစ္ေပသည္။
က်န္သတၱဳတြင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ  ဟာျမင္းၾကီး,  ေတာင္သံုးလံုး,  ေက်ာက္မဲေတာင္ ,  ပကာရီ ,  သကၤန္းတံုး,  ဘ၀ပင္
ကလံုးသာ  စသည္ျဖင့္   သတၱဳတြင္းေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း  စီမံကိန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ကာ  လုပ္သားမ်ားစြာျဖင့္   ထုတ္လုပ္လ်က္
ရွိေလသည္။
၎  ထား၀ယ္ျမိဳ႕  သတၱဳတြင္း  စခန္းၾကီးမ်ားသို ႔ တကၠသိုလ္မွ   ေက်ာင္းသားမ်ား,  ေက်ာင္းသူမ်ား,  ဆရာ,  ဆရာမမ်ား၊
တစ္ျပည္လံုးမွ   ေဒသႏၱရ,  ဘာသႏၱရ,  ဗဟုသုတ  ရွာေဖြးစုေဆာင္းသူ   သုေတသီမ်ား  အျမဲမျပတ္   လာေရာက္   လည္ပတ္
ေလ့လာၾကေလသည္။
“ထား၀ယ္ျမိဳ ့ျမဴနီစီပါယ္ေစ်းၾကီး  အေရွ  ့ဖက္ ” ပံု  အတြင္းဖက္တြင္  ကုန္စိမ္းတန္း၊ ငါးစို  ငါးေျခာက္တန္း၊ အထည္တန္း၊ အလွကုန္တန္း
ခြဲျခားတည္ေဆာက္ထားပံု  စည္းကမ္းက်သည္၊(ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ျမိဳ ့မီးေလာင္ရာတြင္  မပါပဲ က်န္ခဲ့သည္ ။)
ထား၀ယ္ျမိဳ ့မဂၤလာေစ်းသစ္ၾကီး  ျပန္လည္တည္ေဆာက္ျပီးစီးပံု။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ထား၀ယ္ျမိဳ ့၊  က်န္းမာေရးလမ္းေခၚ (လမ္းမသစ္ ) ရွုခင္းပံု။
(နံနက္ -ညေနပိုင္း ေလညွင္းခံ  လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။)
ရွင္ပင္ခရု  (ကရပ္ျပင္ )
ရွင္ပင္ခရု  (ကရပ္ျပင္ ) (23.7.2011 ေန႔ တြင္  ရိုက္ယူထားပါသည္ )
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ရွင္ပင္ခရုဘုရား သမိုင္းအက်ဥ္း
ရွင္ပင္ခရုဘုရားသည္  ထား၀ယ္ျမိဳ႕၊ ကရပ္ျပင္ရပ္၏ ရြာဘုရား၊ ရပ္ဘုရားျဖစ္ပါသည္။
ရွင္ပင္ခရုဘုရားတည္ရွိေသာ  ေနရာတြင္   ထား၀ယ္အေခၚ  ရွားပင္   “ခေရပင္ ”  ႏွစ္ပင္   ညီေနာင္
ေပါက္ေရာက္စည္ပင္ခဲ့ရာ  ထိုခေရပင္ႏွစ္ပင္   အလယ္တြင္   ဧရာမခရုၾကီးတစ္ေကာင္   ေပၚလာရာမွ   ခရုခြံေပၚတြင္
ေစတီတည္ခဲ့သည္ဟု  ဆိုပါသည္။ (ေရွးယခင္က စာေပျပဳစု  ဆုေဆာင္းသူရွားပါးသျဖင့္  သကၠရာဇ္  ရွာမေတြ ့ေတာ့ပါ။ )
“ရွားပါး  (ခေရပင္ )  ႏွစ္ပင္ႏွင့္   ခရုေပၚဘုရား”  ဟူ၍  “ရွားပင္ခရု ”  ဘုရားဟု   ေခၚလာရာမွ   “ရွင္ပင္ခရုဘုရား”  ဟူ၍
အမည္တြင္လာသည္ဟု  ဆိုရိုးရွိပါသည္။
ခေရညီေနာင္ႏွစ္ပင္သည္   သက္တမ္းအေတာ္ၾကာသည့္အပင္   ျဖစ္ေသာ္လည္း  ဘုရားပြဲျပဳလုပ္က်င္းပသည့္အခါ
ဇာတ္စင္ေဆာက္လုပ္ရာမွ  ခ်ိဳင္ျခင္း၊ ျဖတ္ျခင္းျဖင့္   ေသသြားပါသည္ဟု  သိရွိရပါသည္။
ကရပ္ျပင္ရပ္   အခ်ိဳ  ့ေနရာမ်ားတြင္   ေရတြင္းတူးေသာအခါ  ေျမေအာက္မွ   ကမ္းစပ္ႏုန္းေျမမ်ား၊  ခေရရြက္ေျခာက္ မ်ား
ေတြ႕ရွိသျဖင့္   တစ္ခ်ိန္က  ေရလႊမ္းမိုးရာ  ကမ္းစပ္၊  ေပါက္တိုင္းေခ်ာင္းမွ   ဒီေရတက္   မိုးၾကီးလာသည့္အခါ
ကရပ္ျပင္ရြာအစပ္အထိ၊  အေရွ ႕ဘက္ျခမ္း  ဇလြန္းရြာ၊  သေျပေခ်ာင္းရြာ၊  ဇဟာရြာ၊  ေမာင္မယ္ေရွာင္ရြာစပ္အထိ   ဒီေရႏွင့္
မိုးေရမ်ား အလွ်ံပယ္  ျဖစ္ၾကီးသဖြယ္  ေရလႊမ္းမိုးေနပါသည္။
ေစတီေတာ္ၾကီးႏွင့္  ဘုရားပရ၀ဏ္၊ ဂေႏၶကုဋီတိုင္ေတာ္ၾကီးတို  ့အား  မီးမကၽြမ္းဘဲ ကြင္းေက်ာ္ သြားျခင္း
ရွင္ပင္ခရုေစတီတည္ေသာ ခရုၾကီးတစ္ေကာင္  မည္၍မည္ပံု  ဤေဒသသို  ့  ေရာက္လာသည္ကို  မွန္းဆႏိုင္ပါသည္။
ဤရွင္ပင္ခရုဘုရားၾကီးတည္ရွိေသာ  ေတာင္ကရပ္ျပင္ရပ္   ကြက္တြင္   (သကၠရာဇ္   -  ၂၆-၃-၉၆)  မြန္းလြဲ
(၁)နာရီေက်ာ္မွစ၍  ရပ္ကြက္မီးေလာင္မွုျဖစ္ပြားရာ  ဂႏၶကုဋီတိုက္ေတာ္ၾကီးႏွင့္   ဆင္းဆုေတာ္၊  ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား၊
ဘုရားေစတီေတာ္ႏွင့္   ေဆာင္းတန္းမ်ား၊  ဘုရားပရ၀ဏ္   အားလံုးကို   မီးမခဘဲ  ကြင္းေက်ာ္ျပီး  တစ္ရပ္ကြက္လံုးလိုလို
မီးေလာင္ကၽြမ္းသြားသည္ကို   အ့ံၾသဖြယ္ရာ  ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရပါသည္။  ကိုယ္ေတြ႕ျမင္ပင္ျဖစ္ပါသည္။  ၎အခ်ိန္မွ
ဘုရားဖူးပရိသတ္မ်ား တစ္ႏွစ္ထက္  တစ္ႏွစ္ပိုမို၍ လာေရာက္ဖူးေျမာ္  အဓိ႒ာန္ ၀င္ၾကပါသည္။
စိန္ဖူးေတာ္အား သူခိုးခိုးရန္  အားထုတ္ျခင္း
သကၠရာဇ္   (၃၀-၉-၂၀၀၅)  ခု   ညသန္းေခါင္ယံတြင္   စိန္ဖူးေတာ္အား  သူခိုးတက္ခိုးရာ၊  သူခိုးေရာ  စိန္ဖူးေတာ္ပါ
ေျမခခဲသည္။  သူခိုးသည္   ေမ့လဲေနရာမွ   နံနက္   (၅)နာရီနာရီခန္   ့တြင္   သူခိုးတြင္ပါလာသည့္   ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အား  စီး၍
ထြက္ေျပးခဲ့ရာ ေျပးမလြတ္ဘဲ ပုထိုးေက်ာင္းလမ္းထိပ္  အာဇာနည္လမ္းေပၚတြင္  ေမ့လဲက်ေနခဲ့သည္။ နံနက္  (၆)နာရီခန္  ့တြင္
ဘုရား၀င္းအျပင္ဘက္   အိမ္တစ္ေဆာင္ျပတင္းေပါက္မွ   လူတစ္ေယာက္   အိပ္ရာထ  မ်က္ႏွာသစ္စဥ္   ဘုရားေစတီေတာ္တြင္
စိန္ဖူးေတာ္   မရွိေၾကာင္း  ေတြ  ့ရွိရ၍   ဘုရား၀င္း၏  ညေစာင့္ကို   ေအာ္ေခၚကာ၊  နံနက္အခ်ိန္   ဘုရားဖူးလာ  လူအမ်ားကိုလည္း
အကူအညီေတာင္းရာ  စိန္ဖူးေတာ္   ေျမခသည္ကို   ေတြ႕ရွိရျပီး  ဘုရားဖူးလာသူ   တစ္ဦးက  အားဇာနည္လမ္းေပၚတြင္
ဆိုင္ကယ္ႏွင့္   လူတစ္ဦးလဲေနေၾကာင္းေျပာ၍  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မရဲစခန္းသို႔ အေၾကာင္းၾကားျပီး  လက္ရဖမ္းကာ
ရဲစခန္းသို ႔ ပို ႔ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။  သူခိုးအား  ရဲက  စစ္ေဆးေမးျမန္းရာ  စိန္ဖူးေတာ္အားခိုးယူေနစဥ္   လူမဲၾကီးက  သူ ႕ကို
ဘုရားေပၚမွ   တြန္းခ်လိုက္ေၾကာင္း၊  မိမိအေနျဖင့္လည္း  ဆို င္ကယ္စီးျပီး  ထြက္ေျပးရာ  ေျပးမလြတ္ဘဲ  လမ္းေပၚတြင္ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ေမ့လဲက်ခဲ့ေၾကာင္း၊  ၎ဘုရားအျပင္   ထား၀ယ္ျမိဳ႕ရွိ   အျခားတန္ခုိးၾကီးဘုရား  (၄)  ဆူရွိ   စိန္ဖူးေတာ္ကိုလည္း  ခိုးယူခဲ့ေၾကာင္း
အစစ္ခံပါသည္။  ထိုအခ်ိန္မွစ၍  ဤရွင္ပင္ခရုဘုရားသည္   မီးကြင္းသည့္အျပင္   သူခိုးဖမ္းဘုးရားအျဖစ္   တန္ခိုးေတာ္
ပိုမိုပြင့္လင္းလာျပီး ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့သည္။
ရွင္ေတာက္ထိန္  (ကေျမာကင္းရြာ)
(17.7.2011 ေန့တြင္  ရိုက္ယူထားပါသည္။)
ရွင္ေတာက္ထိန္ဘုရားသမိုင္းအက်ဥ္း
ရွင္ေတာက္ထိန္ဘုရားသည္   ထား၀ယ္ခရိုင္၊  ေလာင္းလံုးျမိဳ႕နယ္၊  ကေျမာကင္းရြာၾကီးတြင္   တည္ရွိပါသည္။
ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   တစ္မိုင္ေက်ာ္   ခန္ ႔ မွ်  ေ၀းကြာ၍  ေမာင္းမကန္သြားလမ္း၊  ကေျမာကင္းတံတားအလြန္၊  ရြာ၀င္လမ္းသြယ္
တစ္ဖာလံု၌ ရွင္ေတာက္ထိန္ဘုရားကို  ဖူးေျမာ္ႏိုင္ပါသည္။
ေကာဇာသကၠရာဇ္   (၁၀၃)  ခုႏွစ္တြင္   ဦးဖိုးတုတ္ -ေဒၚေစာသီးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္   ယင္းေနရာတြင္
ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္းရင္း  ေျမတူးဆြရာမွ   ရုပ္ပြားေတာ္၏  ဦးေခါင္းကို   ေပါက္တူးျဖင့္   ခိုက္မိ၍  တူးေဖာ္ေသာ  အခါ
ဦးေခါင္းေတာ္ပိုင္း ေပၚထြက္လာသည္ဟု  သိရွိရပါသည္။
ဦးဖိုးတုတ္ -ေဒၚေစာသီး  ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္   ကေျမာကင္းရြာသူ   ရြားသားတို ႔ ပူေပါင္း၍  ရုပ္ပြားေတာ္ေပၚလာသည္အထိ
ေျမမ်ားဖယ္ရွားကာ  တူးေဖာ္ခဲ့ၾကသည္။  ရြာသူ ရြာသားတို႔ သည္   ဤဘုရားကို   ေျမေပၚဘုရား  (ေပၚေတာ္မူဘုရား)  ဟူ၍
ဤအခ်ိန္မွစျပီး  (ဓာတ္ဘုရား)  ဟူ၍လည္း  ေခၚဆိုခဲ့ပါသည္။  ၎ေနရာ၌ပင္   ရာဇမတ္ကာ  ၍  အမိုးယာယီျပဳလုပ္
ပူေဇာ္ေနၾကပါသည္။
စတင္ေတြ႕ရွိခ်ိန္မွစ၍  ရုပ္ပြားေတာ္သည္   ရုပ္ရွင္ေတာ္ျဖစ္သျဖင့္   တျဖည္းျဖည္း  ၾကီးလာသည္ဟု   အဆိုရွိပါသည္။
အဓိ႒ာန္ ၀င္သူအခ်ိဳ႕  ေျပာျပခ်က္အရ  ရုပ္ပြားေတာ္သည္   မ်က္ေတာင္ခတ္ျခင္း၊  ျပံဳးေတာ္မူျခင္း  စသည့္   တန္းခိုးျပဋိဟာ
ျပေတာ္မူတတ္သည္ဟုလည္း သိရွိရပါသည္။
ရုပ္ပြားေတာ္၏  ဉာဏ္ေတာ္သည္   တေရြ႕ေရြ႕ၾကီးျမင့္လာခဲ့ရာ  ယခုအခါတြင္   ဉာဏ္ေတာ္အျမင့္   ၅ေပ
၆လက္မခန္ ႔ ရွိေနျပီျဖစ္ပါသည္။
“ရွင္ေတာက္ထိန္ ”  ဘုရားကို   တစ္နည္းအားျဖင့္   “ကုန္းျမင့္ေတာင္ငယ္ေပၚဘုရား”  ဟူ၍  အဓိပၸာယ္ရသည္ဟု
သိရွိရပါသည္။  ယခုလက္ရွိ   ရွင္ေတာက္ထိန္ဘုရားသည္   ေစတီျဖစ္ေသာ္လည္း  စင္စစ္အားျဖင့္   ထိုေစတီအေရွ ႕ဘက္
သိမ္အတြင္း တ၀ဂူအတြင္းရွိ  ရုပ္ပြားေတာ္  သည္သာ ရွင္ေတာက္ထိန္ဘုရား ျဖစ္ပါသည္။
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
ရွင္ဥၾသ (ပိႏၷဲေတာရပ္ )
ရွင္ဥၾသ (ပိႏၷဲေတာရပ္ )(15.7.2011 ေန့တြင္  ရိုက္ယူထားပါသည္။)
ရွင္ဥၾသဘုရားသမိုင္းအက်ဥ္း
မင္းရွင္ေဇာ္သည္   သကၠရာဇ္   (၁၁၂၂)  ခုႏွစ္တြင္   လက္ရွိ   ပိႏၷဲေတာရပ္၊  ေရႊေက်ာင္းၾကီးေနရာ၌
နန္းေတာ္တည္ေဆာက္ကာ  နန္းစံသည္။  ေရႊေတာင္းစားမင္းဟုလည္း  အမည္တြင္သည္ ။  နန္းေတာ္ႏွင့္   တျပိဳင္တည္း
“နန္းဦးဘုရား”  ကုိတည္၍  “ရွင္ဥၾသ”  ဟုဘြဲ  ့ေတာ္သသည္။   မင္းရွင္ေဇာ္   (၀ါ)  ေရႊေတာင္းစားမင္းသည္   သကၠရာဇ္
(၁၁၂၄)  ခုႏွစ္တြင္   ေရႊေတာင္စားေစတီကို   တည္သျဖင့္   ရွင္ဥၾသသည္   ေရႊေတာင္စား  ေစတီထက္   (၂)
ႏွစ္ေစာသည္ဟု  ဆိုႏိုင္ပါသည္။
သကၠရာဇ္   (၁၁၂၆)  ခုႏွစ္တြင္   အေလာင္းတရားမင္းၾကီး၏  ဒုတိယသားေတာ္   ဆင္ျဖဴရွင္မင္းလက္ထက္
ဗိုလ္မွဴးေနာ္ရထာယိုးဒယားသို ႔   ခ်ီတက္ရာ  ထား၀ယ္၊  ျမိတ္၊  တနသၤာရီနယ္မ်ားကို   ႏွိမ္ႏွင္းရန္
ထား၀ယ္ျမိဳ႕သို ႔ေရာက္ရွိေလလွ်င္   မင္းရွင္ေဇာ္က  ျမိဳ႕နယ္ႏွင့္   တကြ  “ေျမြၾကီးရစ္ ”  (ေဖာင္ရစ္ )  မွ်  ျပီးစီ းေနသည့္
ေစတီကို ပါ ဗိုလ္မွဴးေနာ္ရထာလက္သို  ့အပ္ႏွံလိုက္ေလသည္။
ယင္းအခါ  ဗိုလ္မွဴးေနာ္ရထာသည္   ဆင္ျဖဴရွင္မင္းတရား၏  အမိန္႔ေတာ္အရ  မင္းရွင္ေဇာ္ပင္လွ်င္
ထီးေတာ္တင္သည္အထိ   ျပီးစီးေအာင္   တည္ေဆာက္ျမဲ  တည္ေဆာက္ေစဟု   အမိန္႔ေတာ္ေပးသျဖင့္
ဆက္လက္တည္ေဆာက္ေတာ္မူရာ  “တစ္ရာသံေတာင္   ဉာဏ္ေတာ္   အျမင့္ေဆာင္သည့္   ေစတီေတာ္ၾကီး
ျပီးစီးေအာင္ျမင္ေလ၏။”
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
မင္းရွင္ေဇာ္သည္   ဗိုလ္မွဴးေနာ္ရထာ၏  လက္ေအာက္တြင္   ေနရသည့္အခါ  နန္းေတာ္ႏွင့္   မေနရသျဖင့္
နန္းေတာ္ေဟာင္းကို  ေက်ာင္းအျဖစ္  လွဴဒါန္းျပီး “ေရႊေက်ာင္းၾကီး” ဟု  အမည္တြင္သည္။
ထိုေက်ာင္းေနရာတြင္   ထပ္မံေဆာက္လုပ္ေသာ  ေက်ာင္းကိုလည္း  “ေရႊေက်ာင္းၾကီး”  ဟု
ဆက္လက္   အမည္တြင္ျပီး  “ရွင္ဥၾသ”  ဘုရားသည္   ေရႊေက်ာင္းၾကီး  ေက်ာင္ း၀င္းအတြင္း၌
တည္ရွိေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ရွင္ကိုးရွင္ဘုရားမ်ား
၁။  ရွင္ပင္ခရုဘုရား
ထား၀ယ္ျမိဳ႕၊ ကရပ္ျပင္  (ေတာင္ )ရပ္၊ ရပ္ဘုရား - ရြာဘုရား ျဖစ္သည္။
၂။  ရွင္မုတၳီးဘုရား
ရွင္မုတၳီးဘုရားၾကီးရွိေသာရြာတြင္   ရွိသည္။  ထား၀ယ္မွ   ျမိတ္ျမိဳ႕သြားလမ္း  (၆)မိုင္ကြာ၊
ရွင္မုတၳီးရြာၾကီး ကားလမ္းနံေဘးတြင္တည္ရွိပါသည္။
၃။  ရွင္ေတာင့္ပံုဘုရား
ထား၀ယ္ခရုိင္၊  သရက္ေခ်ာင္းျမိဳ႕နယ္   ျမိဳ႕၏အေရွ ႕ဘက္   မနီးမေ၀း  ေတာင္တန္းတြင္
တည္ထားသည္။ ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ  ျမိတ္ျမိဳ႕သြား ကားလမ္း (၁၈)မိုင္  ကြာေ၀းသည္။
၄။  ရွင္ေမွ်ာ္ေတာင္ဘုရား
ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   မုိင္   (၃၀)ေက်ာ္ေ၀းေသာ  ေလာင္းလံုးျမိဳ႕နယ္၊  ေကာက္ ၀ပ္ျပင္ရြာ  ၊
(ေက်ာက္နီေမာ္တို  ့သို  ့ကားျဖင့္သြားရသည္။  ထိုမွ  တဆင့္  ရွင္ေမွ်ာ္ေတာင္ေျခရင္းသို  ့မိုင္  (၂၀)ခန္  ့ရွိသည္။ )
ၾကက္လႊတ္ရြာ  အထိေရာက္ျပီး  ၎မွ   တစ္ဆက္တည္း  ေတာင္ေပၚသို႔   (၃)မိုင္ခန္႔ ကို   ကားျဖင့္
တိုက္ရိုက္တက္ႏိုင္ျပီး  ေတာင္ထိပ္ရွိ   ရွင္ေမွ်ာ္ေတာင္ဘုရားသို႔ေရာက္ပါသည္။  သားဆုေတာင္းပါက
ေအာင္ျမင္ၾကေၾကာင္း သိရပါသည္။ ေန ့ခ်င္းျပန္  ဘုရားဖူး သြားေရာက္ႏိုင္ၾကေၾကာင္းလည္း သိရပါသည္။
၅။   ရွင္ေတာက္ထိန္ဘုရား
ထား၀ယ္ခရိုင္၊  ေလာင္းလံုးျမိဳ႕နယ္၊  ကေျမာကင္းရြာတြင္   တည္ရွိပါသည္။
ေမာင္းမကန္သြား  ကားလမ္းမၾကီး  တံတားၾကီမွ   (၁/၂) မိုင္ခန္   ့မွ်ရွိရာ  ရြာလယ္မွ   လမ္းသြယ္   တစ္ဖာလံုခန္   ့
၀င္သြားက ရွင္ေတာက္ထိန္  ဘုရားကို  ဖူးေတြ ့ရပါသည္။
၆။  ရွင္ဥၾသဘုရားေစတီ
ထား၀ယ္ျမိဳ ့၊  ပိႏၷဲေတာရပ္၊ ေရႊေက်ာင္းၾကီး ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း တည္ရွိပါသည္။
၎ဘုရားကို   ေရႊေတာင္စားမင္းသည္   နန္းေတာ္ႏွင့္   တစ္ျပိဳင္တည္း  တည္၍  နန္းဦးဘုရား
ဟုလည္း ဘြဲ ့ေတာ္သသည္။ 
အလြမ္းေျပ Dawei Group (Facebook)
၇။  ရွင္ဇလြန္ဘုရား
ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ   ကေျမာကင္းရြာကိုျဖတ္၍  ခံေတာရြာကိုပါ  ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး  ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ
(၇)မိုင္ခန္ ႔ေ၀းေသာ  ေလာင္းလံုးျမိဳ႕နယ္၊  ျမိ ဳ႕ေဟာင္းေက်းရြာ  (ေရွးအေခၚ)  သာဂရျမိဳ႕တြင္
တည္ရွိေလသည္။  ထား၀ယ္ျမစ္   အေနာက္ဘက္ကမ္းတြင္   ရွိသည္။  ရွင္ေဇာက  ဓာတ္ေတာ္ပြားကို   ရရွိျပီး
ရွင္ဇလြန္ဘုရားကို  တည္သည္။ “ရွင္ဇလြန္ ” ဟု  ဘြဲ ့ေတာ္  သသည္။
၈။  ရွင္ဓာတ္ ၀ဲဘုရား
ရွင္ဓာတ္ ၀ဲဘုရား သည္   ထား၀ယ္မွ   ေျမာက္ဘက္   ေရးျမိဳ႕သြား  ကားလမ္း
(၇)မိုင္ခန္ ႔ တြင္ရွိသည္။  ကားလမ္းမၾကီးမွ   အတြင္းဘက္သို ႔   (၂ဖာလံုခန္ ႔ )  ၀င္သြား၍  ဖူးေျမာ္ႏိုင္ပါသည္။
ထား၀ယ္ျမစ္အေရွ ႕ဘက္  ကမ္းတြင္  ရွိသည္။
၉။  ရွင္ဆံေတာ္  (ကလိန္ေအာင္ ) ဆံေတာ္
ရွင္ဘုရားဟုလည္း  ဘြဲ႕ေတာ္သသည္။  ဆုေတာင္းတိုင္းျပည့္၍  ဆုေတာင္းျပည့္
ဆံေတာ္ရွင္ဘုရားဟုတြင္သည္။  ေျမာက္ဘက္   ထား၀ယ္ျမိဳ  ့မွ   ေရးျမိဳ  ့သြား   ကားလမ္း  (၄၇)မိုင္ကြာ  တြင္
တည္ရွိသည္။  ကလိန္ေအာင္ရြာၾကီးအေနာက္ဘက္   ထား၀ယ္ျမစ္ကမ္းေဘး  ေတာင္ေပၚတြင္   တည္ရွိသည္။
ရွင္ဆံေတာ္   -  ကလိန္ေအာင္ဆံေတာ္ရွင္ဘုရားသည္  ေန႔ေကာင္းရက္ျမတ္မ်ားတြင္   တစ္ေန  ့တည္း   (၂)ၾကိမ္
(၃)ၾကိမ္အထိ  ေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ား ကြန္  ့ျမဴးေလ့ရွိေၾကာင္း  သိရပါသည္။