ဗာရာဏသီ သူေ႒းႀကီးသည္ အိမ္တြင္ ေမြးျမဴထားေသာ ႏြားလားဥသဘအား ေကာင္းစြာျပဳစု ျမတ္ႏႈိးမႈျဖင့္ ဂရုတစိုက္ အေရးေပးေလ့ရွိ၏၊ ဤအျခင္းအရာကို သူေ႒းသမီးသည္ ေန႔တိုင္းေန႔စဥ္ ေတြ႔ျမင္ေနရသျဖင့္ ႏြားလားဥသဘအား ေလးစားမႈရွိေလ၏။
တေန႔ေသာ္ သူေ႒းသမီးသည္ လမ္းတြင္ လူကုန္းတေယာက္ကို ျမင္ေလရာ ဘို႔ရွိေသာႏြားလားဥသဘကဲ့သို႔ ဤသူလည္း ေယာက်္ားဥသဘျဖစ္ေပမည္-ဟု ေျမႇာ္ရည္ေတြးဆလ်က္ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားကို ယူငင္ျပီး လူကုန္းႏွင့္ လိုက္ေျပးေလ၏။
ဘုရားေလာင္း သူေ႒းႀကီးလည္း မဂၤလာေန႔ ရက္ခ်ိန္းေစ့သျဖင့္ ဗာရာဏသီသူေ႒းသမီးကို ေခၚေဆာင္ရန္ အေျခြအရံတို႔ျဖင့္ လာေရာက္စဥ္ လမ္းတြင္ပင္ သူေ႒းသမီးႏွင့္ လူကုန္းကို ပက္ပင္းေတြ႔ဆံုေလသည္။
သူေ႒းသမီးႏွင့္ လူကုန္းမွာ တညလံုးခရီးႏွင္ခဲ့သျဖင့္ မအိပ္မစက္ရဘဲ ပင္ပန္းလွေသာေၾကာင့္ နံနက္မိုးေသာက္ အရုဏ္ေရာက္ခ်ိန္၀ယ္ လူကုန္းတြင္ ျပင္းထန္ေသာ ေလနာေရာဂါ ထၾကြေလသည္၊ သူေ႒းသမီးလည္း ေစာင္းေကာက္သ႑ာန္ ကုန္းေကြးေကြး အိပ္ေနေသာ လူကုန္း၏ေျခရင္းတြင္ ထိုင္၍ေနေလသည္။
ဘုရားေလာင္းလည္း သူေ႒းသမီးကိုျမင္လွ်င္ ခ်စ္သမီး၊ သင္သည္ မေမးမျမန္း မစံုစမ္းဘဲ အရမ္းမဲ့ျပဳဘိသည္၊ ဤသူကား ပညာမရွိ၊ ေရွးကံ၀ဋ္ကပ္ျငိ၍ ခါးကုန္းေနသည့္သူမွ်သာျဖစ္၏၊ အႀကီးအကဲမဟုတ္သျဖင့္ ဤလူကုန္းႏွင့္ မသင့္မျမတ္ မေပါင္းအပ္ေခ်တကား-ဟု ဆို၏။
ထိုအခါ သူေ႒းသမီးက အရွင္ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ႏြားမင္းဥသဘ၏ေက်ာက္ကုန္း ထက္၌ လဘို႔ရွိသည္ကို ေတြ႔ျမင္၏၊ ဤသူ၏ ေက်ာက္ကုန္းသည္လည္း ေကာက္ခံုးေမာက္မို႔ေန၍ လဘို႔အသြင္ရွိသျဖင့္ ေယာက်္ား ဥသဘထင္ကာ ခင္မင္တပ္စြန္းမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္-ဟု ေျဖၾကားေလသည္။
ဘုရားေလာင္းလည္း သူေ႒းသမီးသည္ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္၍ မသိမလိမၼာ နားမလည္ရွာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ရေလသည္-ဟု ေတြးေတာဆင္ျခင္လ်က္ သန္႔စင္စြာ ေရခ်ိဳး၍ ၀တ္စားဆင္ယင္ေစျပီးလွ်င္ ရထားႏွင့္တင္ကာ ေခၚေဆာင္၍ သြားေလသည္။
ဤ၀တၳဳျဖင့္ ဘို႔ရွိတိုင္း ဥသဘ မထင္နဲ႔-ဟူေသာ စကားပံု ဆိုရိုးတခု ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။
( နီတိ )
ဤပံုျပင္ျဖင့္၊ အသြင္အေသြး၊ အေရးအရာ၊ လကၡဏာစု၊ တူပံုကိုရႈလ်က္၊ အမႈကိစၥ၊ သဘာ၀လည္း၊ မုခ်ဧကန္၊ အမွန္မျခား၊ ျဖစ္တကားဟု၊ ထင္စားယံုမွတ္၊ မျပဳအပ္ေလသတည္း။
No comments:
Post a Comment