တေန႔တြင္ ဘုရားေလာင္းရေသ့သည္ ဗာရာဏသီျမိဳ႔တြင္းသို႔ ၀င္၍ ဆြမ္းခံေသာအခါ ဆင္ကဲတဦးသည္ ဘုရားေလာင္း၏ တည္ျငိမ္ေသာ ဣေျႏၵကို ၾကည္ညိုလွသျဖင့္ နိစၥမျပတ္ ဆြမ္း၀တ္ျပဳေလသည္။
တေန႔ေသာအခါ၌ ဗာရာဏသီျပည္သား ထင္းေခြေယာက်္ားတဦးသည္ ေတာတြင္းသို႔ ထင္းေခြသြား၍ ျပန္လာစဥ္ အခ်ိန္ေႏွာင္းသျဖင့္ ျမိဳ႔တံခါးပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ထင္းေခြေယာက်္ားသည္ ျမိဳ႔တံခါးအနီး သစ္ပင္ႀကီးတပင္ေအာက္ရွိ နတ္ကြန္းတြင္ ခို၀င္အိပ္စက္ရေလ၏။
သစ္ပင္ႀကီးေပၚတြင္ ျမိဳ႔မွေဘးမဲ့ လႊတ္ထားေသာ ၾကက္အမ်ား အိပ္တန္းတက္ေနၾက၏။
လူသံ တိတ္ဆိတ္လွေသာ ညသန္းေကာင္ယံတြင္ သစ္ပင္ႀကီး၏ တဖက္ အထက္ကိုင္းတခုမွ ၾကက္သည္ ေအာက္ကိုင္းတြင္အိပ္ေသာ ၾကက္ေပၚသို႔ မစင္စြန္႔ခ်မိေလသည္။
ထိုအခါ ေအာက္ကိုင္းရွိ ၾကက္က-ကၽြႏ္ုပ္၏ကိုယ္ေပၚသို႔ အဘယ္သူ မစင္စြန္႔ခ်ေလသနည္း၊ ကၽြႏ္ုပ္ကို သာမန္ၾကက္ ထင္မွတ္သလား-ဟု ၾကံဳး၀ါး၏။ ဤတြင္ အထက္က ၾကက္ဖက-သင္သည္ အဘယ္သို႔ေသာ ၾကက္မ်ိဳးနည္း၊ သင္၏ ဂုဏ္စြမ္းကား အဘယ္နည္း-ဟု ေမး၏။
ထိုအခါ ေအာက္ကိုင္းရွိၾကက္ဖက-ကၽြႏ္ုပ္ကား ထူးျခားေသာ ဂုဏ္စြမ္းရွိသည့္ ၾကက္တည္း။ ကၽြႏ္ုပ္၏အသားကို စားရသူသည္ အသျပာတေထာင္ ရႏိုင္၏-ဟု ဆို၏။
ထိုစကားကိုၾကားလွ်င္ အထက္ကိုင္းရွိၾကက္က-အေဆြၾကက္ ဤမွ်ေသာ ဂုဏ္စြမ္းမွ်ျဖင့္ မာန္မာနမထားသင့္၊ ငါကား သင့္ထက္ပိုမို၍ ထက္ျမက္ေသာ ဂုဏ္တန္ခိုးရွိ၏၊ ငါ၏ အသည္းအျမစ္ကို စားရသူသည္ မင္းအျဖစ္ကိုပင္ ရႏိုင္၏။
အသားကို စားရသူကား ေယာက်္ားဆိုလွ်င္ စစ္သူႀကီးျဖစ္ႏိုင္၍ မိန္းမဆိုလွ်င္ မိဖုရားျဖစ္ႏိုင္၏။
အရိုးသားကို ကိုက္စားရသူသည္ ရဟန္းျဖစ္ပါမူ မင္းဆရာ ျဖစ္၍
လူေယာက္်ားျဖစ္ေသာ္ကား ဘ႑ာစိုးရာထူးကို ရႏိုင္စြမ္းရွိ၏-ဟု ၀င့္ၾကြားေလသည္။
ယင္းသို႔ ၾကက္ဖ ၂-ေကာင္ အခ်ီအခ်ေျပာဆိုၾကသည္ကို သစ္ပင္ရင္းမွ ထင္းေခြေယာက်္ား ၾကားသိေလလွ်င္ အက်ိဳး အေၾကာင္း ဆင္ျခင္လ်က္ သစ္ပင္သို႔တက္ကာ အထက္ကိုင္းရွိ ၾကက္ဖအား ဖမ္းယူျပီး အိမ္သို႔ ေဆာင္ၾကဥ္းသြားေလသည္။
အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္ မယားျဖစ္သူအား အေၾကာင္းစံုေျပာၾကားလ်က္ ၾကက္သားကို ေကာင္းမြန္သန္႔ျပန္႔စြာ ခ်က္ျပဳေစ၏။ ထိုေနာက္ ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ျပီးစီးေသာအခါတြင္ သူဆင္းရဲေယာက်္ားသည္ ခံစားအံ့ေသာ မင္းစည္းစိမ္ကို ေျမႇာ္ေတြးအားရ ရႊင္ျမဴးလွလ်က္ မယားျဖစ္သူအား -ရွင္မ ဤဟင္းလ်ာသည္ မင္းစည္းစိမ္ကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ အစာေကာင္းအစာမြန္ျဖစ္သျဖင့္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္စြာ သံုးေဆာင္အပ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ျမစ္ဆိပ္သို႔သြားကာ ေကာင္းစြာေရခ်ိဳးျပီးမွ သံုးေဆာင္ၾကအံ့၊ ဤဟင္းလ်ာအိုးကို ျမစ္ဆိပ္သို႔ ယူခဲ့ေလ-ဟု ဆိုျပီး ျမစ္ဆိပ္သို႔ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကေလသည္။
ျမစ္ဆိပ္သို႔ေရာက္ေလေသာ္ သူဆင္းရဲလင္မယားသည္ ျမစ္ကမ္းပါးစပ္တြင္ ဟင္းအိုးကိုခ်ထားလ်က္ ျမစ္ဆိပ္သို႔ဆင္းကာ ေရခ်ိဳး ေခါင္းေလွ်ာ္ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္ႏႊဲၾကေလသည္။
ထိုအတြင္း ေလျပင္းတခု ရုတ္တရက္ က်ေရာက္လာရာ ေရလႈိင္းႀကီးမ်ား ေရႊ႔လ်ားတိုက္ခတ္သျဖင့္ ကမ္းစပ္ရွိ ဟင္းလ်ာအိုးမွာ ျမစ္ထဲသို႔ ေမ်ာပါသြားေလေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမစ္ေအာက္ ေရခ်ိဳးဆိပ္တခု၀ယ္ ဆင္ကဲသည္ ဆင္မ်ားကို ေရခ်ေနခိုက္ျဖစ္၍ အနီးသို႔ ေမ်ာကပ္လာေသာ အဆိုပါ ဟင္းလ်ာအိုးကို ေတြ႔ျမင္ဆယ္ယူလိုက္ျပီး ဖြင့္ၾကည့္ရာတြင္ သင္းပ်ံ႔ေသာ ဟင္းရနံ႔ေၾကာင့္ သံုးေဆာင္ရန္ အိမ္သို႔ယူေဆာင္သြားေလသည္။
ထိုေန႔နံနက္ပိုင္းတြင္ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ ဘုရားေလာင္းရေသ့သည္ မိမိ၏တကာျဖစ္ေသာ ဆင္ကဲ၏ ေရွ႔ေရးအတြက္ နကၡတ္မ်ားကိုၾကည့္ရႈ ဆင္ျခင္သည္ရွိေသာ္ ဆင္ကဲသည္ ၃-ရက္လြန္ေျမာက္လွ်င္ မင္းအျဖစ္ကို ရမည့္အေၾကာင္း ေကာင္းစြာျမင္သျဖင့္ ဆင္ကဲအိမ္၀သို႔ ဆြမ္းခံၾကြေရာက္ရပ္နားေလသည္။
ဆင္ကဲလည္း ေကာင္းမြန္သင္းပ်ံ႔ေသာ ဟင္းလ်ာအိုးကို ရခိုက္ျဖစ္၍ ဘုရားေလာင္းရေသ့အား အဆိုပါဟင္းလ်ာကို ကပ္လွဴေလသည္။ ဘုရားေလာင္းရေသ့သည္ အရိုးသားကိုသာ သံုးေဆာင္ျပီး အသည္းႏွင့္အျမစ္ကိုမူ ဆင္ကဲအားေပးစြန္႔လ်က္ အသားကို ဆင္ကဲကေတာ္အား စားသံုးေစကာ ယေန႔မွ ၃-ရက္ လြန္ေျမာက္သည့္အခါ တကာဆင္ကဲသည္ မင္းျဖစ္မည့္အေၾကာင္းႏွင့္ မေမ့မေလ်ာ့ ေနထိုင္ရန္ ဆိုဆံုးမျပီး ျပန္ၾကြသြားေလသည္။
ထိုေနာက္ ၃-ရက္မွ်ၾကာလွ်င္ ျပည္နီးခ်င္းတခုမွ မင္းတပါးသည္ ဗာရာဏသီျပည္အား ထိုက္ခိုက္သိမ္းယူရန္ စစ္ခ်ီလာေလသည္။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင္းသည္ ပရိယာယ္ဉာဏ္ျဖင့္ ဆင္ကဲအား မင္း၀တ္တန္ဆာ ၀တ္ဆင္ေစလ်က္ -စစ္ဦးမွ ခုခိုက္တိုက္ခိုက္ေလာ့-ဟု မိန္႔ၾကားျပီး မိမိကား မထင္မရွား သာမန္အရပ္သား အသြင္ကိုယူကာ စစ္ကိုစီရင္ခန္႔ခြဲေလ၏။
သို႔ရာတြင္ မၾကာမီ ရန္သူ၏တပ္မွ ပစ္လႊတ္လိုက္ေသာ ျမႇားတစင္းသည္ ဗာရာဏသီမင္းအား ထိမွန္စူး၀င္သျဖင့္ ေနရာတြင္ပင္ ၀ိညာဥ္ေၾကြျပဳန္း ေသဆံုးနတ္ရြာစံေလသည္။
မင္းႀကီး နတ္ရြာစံေၾကာင္းကို ၾကားသိလွ်င္ ဆင္ကဲသည္ ဥစၥာကိုခံုမင္တပ္မက္သူတို႔အား ဥစၥာမ်ားစြာေပးကမ္း ခ်ီးျမႇင့္လ်က္ အေသခံတပ္သားအျဖစ္ စစ္ဦးမွေနေစျပီး ရြတ္ရြတ္ခၽြံခၽြံ ခုခံတိုက္ခိုက္ေလရာ ရန္သူတပ္ႀကီး ျပိဳကြဲ၍ ဖရိုဖရဲ ေျပးၾကေလသည္။
ထိုေနာက္ အမတ္တို႔သည္ မင္း၏အေလာင္းကို ေကာင္းစြာဖုတ္ၾကည္းသျဂႋဳဟ္ျပီးေသာ္-ငါတို႔၏မင္းသည္ အသက္ရွိစဥ္ကပင္ မိမိအသြင္းကို ဆင္ကဲအားေပး၏၊ ဆင္ကဲကလည္း စစ္ကိုအႏိုင္တိုက္ခိုက္ကာ ငါတို႔ႏိုင္ငံအား ရန္သူေဘးမွ ကာကြယ္ခဲ့၏။ ထိုဆင္ကဲအားသာလွ်င္ မင္းေျမႇာက္ၾကကုန္အံ႔-ဟု တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး စည္းေ၀းၾကျပီးလွ်င္ ဆင္ကဲအား မင္းအျဖစ္ အဘိသိက္သြန္းၾကေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဆင္ကဲကေတာ္သည္ မိဖုရားျဖစ္လာ၍ ဘုရားေလာင္းရေသ့ကား မင္းဆရာ ျဖာလာေလသတည္း။
ဤပံုျပင္ျဖင့္ ပညာရွိတို႔သည္-ကံကုသုိလ္ဆိုက္ေသာ္လည္း မပိုင္စားရ-ဟူ၍တနည္း။
ကံမြဲပစၥည္း-ကံႀကီးေရာက္-ဟူ၍တဖံု ဆိုရိုးျပဳၾကကုန္၏။
( နီတိ )
ဤဇာတ္၀တၳဳ၊ ျဖစ္ပံုရႈ၍၊ ဤလူ႔ေလာက၊ ျဖစ္ရေပသား၊ မ်ားေထြသတၱာ၊ ေ၀ေနယ်ာကို၊
ကံသာလွ်င္စိုး၊ ကံသာမိုး၏၊ အက်ိဳးအျပစ္၊ ကံေၾကာင့္ျဖစ္၏၊
ယုတ္ညစ္မျပဳ၊ သူေတာ္မႈကို၊ ဂရုထင္ထင္၊ က်င့္ခဲ့လွ်င္မူ၊ ခုတြင္ဘ၀၊ စံစားရလိမ့္၊
ေရွးကကုသိုလ္၊ သူ႔ထက္ပိုလွ်င္၊ အလိုအေလ်ာက္၊ သူ႔ထံေမွာက္မွ၊ ကူးေရာက္ေမ်ာလာ၊ ၾကက္ဟင္းလ်ာသို႔၊ မွန္စြာမယြင္း၊ ေကာင္းက်ိဳးခင္းသည္၊ ျဖစ္ျခင္းေလာက-စဥ္လာတည္း။
No comments:
Post a Comment