ေမာဃံ ကာလံ န ေခပေယ။
ေမာဃံ ကာလံ-စားကာ အိပ္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ကာျဖင့္ လိုရာေမးျပီး ခရီးမလွ အခ်ည္းႏွီးေသာအခ်ိန္ကာလကို။
န ေခပေယ-မကုန္မခန္း မကၽြမ္းေစရာ-ဟု ျဖစ္ပါသည္။
အခ်ည္းႏွီးေသာ အခ်ိန္ကာလ ဟူသည္မွာ ကိုယ့္ကိစၥ ေဆာင္ရြက္ရေသာ အခ်ိန္မဟုတ္၊ သူမ်ားကိစၥကိုသာ ေဆာင္ရြက္ေပးရေသာ အခ်ိ္န္ကို ဆိုလိုပါသည္။ ကိုယ့္ကိစၥဟူသည္မွာ ေနက္တဖန္ မအို မနာ မေသ ပဋိသေႏၶ မေနရေအာင္ က်င့့္ၾကံအားထုတ္ရမည့္ ကိစၥကို ဆိုလိုပါသည္။
ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္ မေဆာင္ရြက္မိေသာေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္နစ္မြန္းခဲ့ရပံုကို မိေအး ေလးခါနာ-ပံုျပင္ျဖင့္ မိုးညႇင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ရန္ကုန္ျမိဳ႔ မိုင္တာကြင္း တရားပြဲတြင္ ပထမဦးစြာ စတင္ ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။ ထိုပံုျပင္ကိုပင္ ဟံသာ၀တီ ကမၼာ႒ာန္း ပထမဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ဦးဂႏၶမာ က ထပ္ဆင့္ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။ ပံုျပင္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။
တရံေရာအခါက ရြာတရြာတြင္ မိ္ေအး-ဟုေခၚေသာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ရွိခဲ့ပါသည္။ မိေအးသည္ ႏြားတေကာင္ကို တန္ဖိုးႀကီးႀကီးေပး၍ ၀ယ္ယူလိုက္ပါသည္။ တန္ဖိုးႀကီးႀကီးေပးလိုက္ရေသာေၾကာင့္ မိေအးတေယာက္ ပထမဦးစြာ နစ္နာခဲ့သည္ဟု ဆိုရပါမည္။
တန္ဖိုးႀကီးေသာႏြား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျခားသူမ်ားႏြားကဲ့သို႔ ကြင္းျပင္မွာ လႊတ္ျပီး မေက်ာင္း၀ံ႔ေပ။ အစာေရစာတို႔ကို မေကာင္းေကာင္းေအာင္ ရွာၾကံ၍ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အပင္ပန္းခံကာ ေကၽြးေမြးရပါသည္။ မိေအး ဒုတိယအႀကိမ္ နစ္နာျပန္ပါသည္။
ဤကဲ့သို႔ ကိုယ္တိုင္ကုိ္ယ္က် မေကာင္းေကာင္းေအာင္ ရွာၾကံေကၽြးေမြးေနရေသာ္လည္း ႏြားကို မိမိကိုယ္တိုင္ မိမိကိစၥအတြက္ မခိုင္းေစရဘဲ မိမိရန္သူက ယူေဆာင္ခိုင္းေစေနပါေတာ့သည္။ မိေအး တတိယအႀကိမ္ နစ္နာျပန္ပါေတာ့သည္။
ရန္သူက ခိုင္းျပီးေသာအခါ ႏြားကို မိေအးထံ ျပန္မပို႔ေတာ့ဘဲ တိရစၧာန္ေထာင္ထဲသို႔ ခ်ထားလိုက္ပါေတာ့သည္။ သည္တႀကိမ္တြင္ေတာ့ မိေအး နာလန္မထူႏိုင္ေအာင္ နစ္နာသြားပါေတာ့သည္။ စတုတၳအႀကိမ္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အနစ္နာႀကီး နစ္နာသြားပါေတာ့သည္။
ထိုပံုျပင္၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ားက ေအာက္ပါအတိုင္း ထင္ဟပ္ဖြင့္ဆိုလ်က္ မိန္႔ၾကားခဲ့ၾကပါသည္။
လူ႔ေလာကမွာရွိသည့္ လူမ်ားသည္ လူ႔ဘ၀အျဖစ္ကို ရရွိေအာင္ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေပးသည့္အေနျဖင့္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာတရားမ်ားကို တစိုက္မတ္မတ္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ခဲ့ရပါသည္။ အိပ္ကာ စားကာ ေပ်ာ္ရႊင္ကာႏွင့္ အခ်ည္းႏွီးအလကား မေနခဲ့ရပါ။ လူ႔ဘ၀ ရေအာင္ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေပးခဲ့ၾကရပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ အနစ္နာခံခဲ့ရပါသည္။
လူ႔ဘ၀ကို ေရာက္ျပန္ေသာအခါ လူ႔အဖိုးတန္ျဖစ္ရန္ စား၀တ္ေနေရး က်န္းမာေရးအတြက္ အျခားလူမ်ားထက္ သာလြန္ေအာင္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရွာေဖြစုေဆာင္း စြမ္းေဆာင္ရျပန္ပါသည္။ မေကာင္းေကာင္းေအာင္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္သျဖင့္ ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ နစ္နာခဲ့ျပန္ပါသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ နစ္နာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႔နစ္နာေနေသာ္လည္း မိမိကိစၥကိုကားမေဆာင္ရြက္ရပါ။
ဒါနျပဳပါဆိုလွ်င္ မရွိေသးလို႔
သီလေဆာက္တည္ပါဆိုလွ်င္ မအားေသးလို႔
ဘာ၀နာပြားပါဆိုလွ်င္ မခင္သာေသးလို႔-ဟု ျငင္းပယ္ေနပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါ ေျပာသကဲ့သို႔ အေဟာင္းစား-သာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
တဏွာရန္သူက ခိုင္းေစပါက ေျခြရံလင္မယား သမီးသားႏွင့္ စီးပြားအာရံု ကာမဂုဏ္တို႔အတြက္ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မေရွာင္ လင္းအားႀကီးမေရွာင္ ေျမြမေၾကာက္ ကင္းမေၾကာက္ က်ားမေၾကာက္ ဆင္မေၾကာက္ ေဘးအႏၲရာယ္ဟူသမွ်မေၾကာက္ ဒေရာေသာပါး အေျပးအလႊား ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရပါသည္။ တဏွာရန္သူက ခိုင္းေစေသာအခါ မဆိုင္းမတြ အားပါးတရ လုပ္ေဆာင္ေပးရျခင္းသည္ တတိယအႀကိမ္ နစ္နာျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ တဏွာရန္သူက အခိုင္းခံရလ်က္ အျခားသူမ်ား၏ အလုပ္ကိုသာ ေက်းကၽြန္သဖြယ္ လုပ္ေနရေသာ သူကို ေနာက္ဆံုးတြင္ မိေအး၏ ႏြားတိရစၧာန္ေထာင္ထဲသို႔ အခ်ခံလိုက္ရသကဲ့သို႔ အပါယ္သံသရာသို႔သာ အခ်ခံလိုက္ရျပီ ဆိုကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ဖြယ္ရာ မရွိေလာက္ေအာင္ နစ္မြန္းသြားပါေတာ့သည္။
လူ႔ဘ၀သို႔ ေခတၱခဏ ဧည့္သည္အျဖစ္ေရာက္ရွိလာသူသည္ မိမိ၏ အျမဲတမ္းေနအိမ္ျဖစ္သည့္ အပါယ္ဘံုသို႔သာ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့သည္။
ဤကဲ့သို႔ အပါယ္သံသရာသို႔ အခ်ခံလိုက္ရျခင္းသည္ စတုတၳႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အနစ္နာႀကီး နစ္နာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ားက ေဟာၾကားဆံုးမေတာ္မူခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ေနၾကေသာ ေယာဂီမ်ားသည္လည္း အပါယ္သံသရာသို႔ ေနာက္တဖန္ ျပန္လည္မေရာက္ရွိရေလေအာင္ လူ႔ဘ၀ ရတုန္းရခိုက္တြင္ အခ်ိန္ရွိခိုက္ လုံ႔လစိုက္လ်က္ ဒါန သီလ ဘာ၀နာ တရားမ်ားကို က်င့္ၾကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment