စိတ္ထားေကာင္းေသာ သူေဌးသမီး

“ျဖစ္ျပန္-ပ်က္ျပန္ ေလာကဓံ” ဟူသည္ႏွင့္အညီ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္တုိ႔ ျဖစ္မလာဘဲ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အရာတုိ႔ ပ်က္စီး ဆုံးပါးရတတ္ သည္မွာ ေလာက၏ ဓမၼတာတစ္ခု ျဖစ္ေပသည္။ မေရရာေသာ လူ႔ဘဝတြင္ ဥစၥဓန ပ်က္စီးျခင္း၊ မိသားစု ပ်က္စီးျခင္း၊ က်န္းမာေရး ပ်က္စီးျခင္း၊ ကုိယ္က်င့္တရား ပ်က္စီးျခင္း၊ အယူဆ အေတြး အေခၚ ပ်က္စိးျခင္း(ဗ်သနတရား ငါးပါး) တစ္ပါးပါးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႔ရတတ္၏။
အမ်ားအားျဖင့္ လူဆုိသည္က နိမ့္ရာမွ ျမင့္လာလွ်င္ မုိးမျမင္ ေလမျမင္ ေအာက္ေျခလြတ္တတ္သလုိ ျမင့္ရာမွ နိမ့္က်လာလွ်င္လည္း ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္တတ္သည္။
ယင္းသုိ႔ လူ႔ဘဝ၏ အနိမ့္ အျမင့္၊ အတက္ အက် အေျခအေန တုိ႔တြင္ မိမိ၏ ဘဝကုိ ျပိဳလဲပ်က္စီးမႈ မရွိေစ ရဘဲ၊ တည္ျငိမ္ခုိင္ခံ့စြာ ေဆာက္တည္၍ ထားႏုိင္ျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးပင္ ျဖစ္၏။
“ေႏြေနပူသည္ အခ်ိဳ႔ေသာ သစ္သီးမ်ားကုိ ခ်ိျမိန္ေစေသာ္လည္း ႏြားနုိ႔ကုိမူ ခ်ဥ္သုိးသြားေစ၏” ဟူေသာ စကားပုံကဲံသုိ႔ အဆုိးေလာကဓံမ်ားသည္ အခ်ိဳ႔ေသာ လူမ်ားကုိ ေအာင္ျမင္မႈ သရဖူေဆာင္ႏွင္းေပးေသာ္လည္း အခ်ိဳ႔ ေသာ လူမ်ားကုိမူ က်ဆုံးမႈ ငရဲသုိ႔ ဆြဲေခၚသြားတတ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ ရရွိထားေသာ စီးပြားဥစၥာ ရာထူးဂုဏ္သိန္ အရွိနန္အဝါမ်ား အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ကုန္ဆုံး ပ်က္စီး ေလွ်ာ္က်သြားသည့္အခါ စိတ္မညွိဳးႏြမ္း မပင္ပန္းရေအာင္ ၾကည္လင္ေအးျမ တည္ျငိမ္စြာ စိတ္ကုိ ထိန္းထားႏုိင္ေသာ ခံႏုိင္မႈစြမ္းရည္ ရွိဖုိ႔ လူတုိင္း လုိအပ္လွပါသည္။
မတည္ျငိမ္ေသာ ဘဝေပး အေျခအေနေပၚတြင္ တည္ျငိမ္စြာ ရွင္သန္ ေနထုိင္ႏုိင္သည္မွာ လူသား၏ ေက်နပ္ဖြယ္ ဂုဏ္သတၱိတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းဂုဏ္သတၱိအေပၚ၌ အေျခခံ၍သာ ေအာင္ျမင္ေသာ လူ႔ဘဝတစ္ခု တည္ေဆာကႏုိင္၏။
ဤသေဘာဝကုိ တိပိဋကဓရ (ေယာ) ဆရာေတာ္၏ “ စိတ္ထားေကာင္းေသာ သူေဌးသမီး” ဆုိသည့္ ဓမၼပုံျပင္ က ညြန္ျပေနပါသည္။
စိတ္ထားေကာင္းေသာ သူေဌးသမီး
ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ကေပါ့။ “ေတလပနာဠိ” နိဂုံး၇ြာႀကီးမွာ သူေဌးသမီးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေဂါပါလသူေဌးရဲံ သမီးဆိုေတာ့ ေဂါပါလ သူေဌးသမီးလုိ႔ပဲ ဆုိရမွာေပါ့၊ ရုပ္ရည္ အင္မတန္လွတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ဆံပင္ ေကာင္းတယ္၊ ဘုရားရွင္ရဲံ တရားနဲ႔ မစိမ္းသူမုိ႔ အသိဉာဏ္ ႀကီးတယ္၊ သဒၶါတရားေကာင္းတယ္၊ သူေဌးႀကီး ဇနီး ေမာင္ႏွံရဲ့ ရႈမျငီးတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္သမီးပါပဲ။
မိဘမ်ား ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါ ေပါမ်ားႀကြယ္ဝလွတဲ့ အေမြေတြ အားလုံးကုိ သမီးျဖစ္သူက ရလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမြနဲ႔ မထုိက္္ရွာေတာ့ မၾကာမီ ပစၥည္းအားလုံး ကုန္ဆုံးေပ်ာက္ပ်က္ျပီး ဆင္းရဲတဲ့ဘဝ ေရာက္သြားရ သတဲ့။
သတၱဝါေတြဟာ အတိတ္ဘဝေတြတုန္းက ေကာင္းတာေရာ ဆုိးတာေတြပါ အကုန္လုပ္ခဲ့ၾကတာဆုိေတာ့ ဘဝမွာ အတက္ အက်၊ အနိမ့္ အျမင့္ မရွိဘဲ တစ္သမတ္တည္း သြားဖုိ႔ဆုိတာက ေတာ္ေတာ္ကုိ ခက္ပါတယ္။
ေဂါပလသူေဌးသမီးက “ အသိမွန္ကန္ အဖုိးတန္” ဆုိသလုိ ဘဝကုိ တရားအသိနဲ႔ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္သြယ္ၾကည့္တတ္လုိ႔ စိတ္မပ်က္ေအာင္ တည္ျငိမ္စြာ ထိန္းတတ္ပါတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာ ပ်က္သြားတဲ့ေနာက္ကုိ စိတ္ပ်က္တာနဲ႔ အပ်င့္ပ်က္တာ ပါမသြားရေအာင္ သတၱိရွိရွိ ထိန္းႏုိင္တယ္။ စိတ္ဓာတ္ ႀကံ့ခုိင္တယ္။ ကုိယ္ဆင္းရဲေပ မယ့္ စိတ္မဆင္းရဲေအာင္ ေနတတ္တယ္။
အလွဴဒါန္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ သရဏဂုံ၊ သီလ၊ ေမတၱာတရားမ်ားကုိေတာ့ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ျဖည့္က်င့္ႀကိဳးစား တယ္။ သူမ်ားေတြလုိ အဖုိးတတ္ေတြ မဝတ္ႏုိင္ေပမယ့္ ငါ့ေခါင္းေပၚမွာ အဖုိးအတန္ဆုံး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသုံး ရွိတယ္။ ငါ့ကုိယ္မွာ ခံ့ညားထည္ဝါလုံျခဳံလွပတဲ့ သီလေမတၱာ အဝတ္တန္ဆာကုိ ဝတ္ဆင္ေနရရတယ္။ ဘာမွ် အားငယ္ေနစရာ မလုိပါဘူး လုိ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္လည္း အားေပးတတ္သတဲ့။
ေဂါပလ သူေဌးသမီးမွာ သူငယ္ခ်င္း သူေဌးသမီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီသူေဌးသမီးက လူက လွေပမယ့္ ဆံပင္က မေကာင္းဘူးတဲ့။ သူက တစ္ေန႔ေတာ့ ေငြေၾကးဆင္းရဲ ခ်ိဳ႔ငဲ့ေနတဲ့ ေဂါပါလသူေဌးသမီးထံလာျပီး
“ညီမရယ္၊ ေငြေၾကး အခက္အခဲ ျဖစ္ေနရင္ ညီမရဲံ ဆံပင္ကုိ တစ္ေထာင္နဲ႔ မမကုိ ေရာင္းပါလား” လုိ႔ဆံပင္လာ ဝယ္တယ္၊ ေဂါပလ သူေဌးသမီးကလည္း-
“မိန္းမတုိ႔ဘုန္း ဆံထုံး”ဆုိျပီး “ က်က္သေရရွိတဲ့ ဒီဆံပင္ကုိေတာ့ အဆုံးမခံႏုိင္ပါ။ တစ္ေထာင္မက တစ္ေသာင္းေပးလည္း မေရာင္းႏုိင္ပါ”လုိ႔ ျပန္ျငင္းပယ္လုိက္သတဲ့။
တစ္ေန႔က်ေတာ့ အရွင္မဟာကစၥည္းအမွဴးရွိတဲ့ ရဟႏၱာရွစ္ပါးဟာ ေဂါပါလသူေဌးသမီး အိမ္ေရွ့ကုိ ခရီးေဒသ စာရီ ၾကြေတာ္မူရင္း ေရာက္လာေတာ္ မူသတဲ့။ အဲဒီအခါ သူေဌးသမီးက ၾကည္ညီုလြန္းလုိ႔ အိမ္ေပၚပင့္ျပီး ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဆြမ္းဟင္းအတြက္ ေငြလုိေနလုိ႔ သူအလြန္ ျမတ္ႏုိးတဲ့ ဆံပင္ကုိ ျဖတ္ျပီး ေရာင္းသတဲ့။
အရင္က တစ္ေထာင္ေပးတုန္းက မေရာင္းရေကာင္းလားဆုိတဲ့ အျငိဳးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း သူေဌးသမီးက ေစ်းအလြန္ ႏွိမ္ျပီးမွ ဝယ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး တစ္ေထာင္ေပးလုိ႔ေတာင္ မရႏုိင္တဲ့ ဆံပင္ကုိ ရွစ္က်ပ္နဲ႔ပဲ ေရာင္းလုိက္ရတယ္။ အဲဒီ ရွစ္က်ပ္နဲ႔ပဲ ခ်က္ခ်င္း ဆြမ္းစီမံျပီး ရဟႏၱာရွစ္ပါးကုိ တစ္ပါး တစ္က်န္စီ ဆြမ္းဆက္ကပ္ လွဴ ပါတယ္။
အဲဒီလုိ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္း ၾကားထဲက ေက်ေက်နပ္နပ္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ ဆြမ္းလွဴလုိက္ရတဲ့ ကုသိုလ္ပီတိေတြေၾကာင့္ ျဖတ္ျပီး ေရာင္း လုိက္တဲ့ ဆံပင္ေတြဟာ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ရွည္လာပါသတဲ့။
မၾကာမီမွာပဲ အရွင္မဟာကစၥည္းထံက တစ္ဆင့္ ေဂါပါလသူေဌးသမီးရဲ့ သဒၶါတရားေကာင္းပုံနဲ႔ ျမတ္ႏုိးဖြယ္ စိတ္ေနသေဘာကုိ ဥေဇၨနီ မိဖုရားအျဖစ္ ခ်ီးေျမွာက္လုိက္ပါတယ္။ ေဂါပါလသူေဌးသမီးဟာ ဘုရင္ႀကီးရဲ့ ခ်စ္စြာေသာ မိဖုရားႀကီး ျဖစ္သြားေပမယ့္ ေအာက္ေျခလြတ္မသြားပါဘူး။
“ငါ့ဘဝ ဒီလုိ အလြန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ အျဖစ္ေရာက္ရတာ သာသနာေတာ္ေၾကာင့္၊ ရတနာသုံးရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္” ဆုိျပီး သာသနာေတာ္ကုိ ပစၥည္းေလးပါးနဲ႔ ခ်ီးေျမွာက္တယ္။ ရတနာသုံးကုိ အသည္းစြဲၾကည္ညိဳပါသတဲ့။
တရားဟာ တရားလုိ စိတ္ဝင္စားရင္ တရားက်င့္သူကုိ တရားလုိ သစၥာရွိရွိပဲ ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္တတ္ စျမဲပါ။
လူ႔ဘဝမွာ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ရရ်ိထားတာေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ ကုန္ဆုံးသြားရင္ စိတ္ဓာတ္ မက်ဆင္းရ ေအာင္၊ အက်င့္စာရိတၱ မပ်က္စီးရောအင္ တရားစြမ္းအားနဲ႔ ထိန္းထားႏုိင္ရမယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာ ပ်က္တဲ့ေနာက္ကုိ စိတ္ပ်က္တာနဲ႔ အက်င့္ပ်က္တာ ပါမသြားေစရဘူး။
အဲဒီလုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႔ဆုိတာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ပစၥည္းဥစၥာကုိ ရွာေဖြစုေဆာင္းစဥ္မွာပဲ သူေတာ္ေကာင္း တရားကုိပါ ပူးတြဲရွာေဖြၾကရမွာ။
ေလာကထဲမွာ ေနရတာဆုိေတာ့ ောလကဓံဆုိတာ အခ်ိန္မေရြးေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ေရွာင္လုိ႔ ရတာလည္း ရွိတယ္။ ေရွာင္လုိ႔ မရတာလည္း ရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဂါပလ သူေဌးသမီးလုိ ကုိယ့္ဘက္က ခံႏုိင္ရည္ ရွိေအာင္ ေလ့က်င့္ထားမွ ကုိယ့္တာဝန္ ေက်မွာပါ။
မၾကာမီ ေဂါပါလ သူေဌးသမီးဟာ “ကဥၥနဝန” ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးကုိ ေဆာက္ျပီး အရွင္မဟာကစၥည္း အမႈး ရွိတဲ့ သံဃာေတာ္အား ေရစက္ခ်ျပီး လွဴဒါန္းပါတယ္။ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းအစ္မႀကီး ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ နိဗၺာန္ကုိဦးတည္လုိ႔ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားကုိ အစြမ္းကုတန္ ၾကိဳးစားသြားပါေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားဝံ့တဲ့ သူေဌးသမီးတစ္ဦးရဲ့ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းပါပဲ။
တိပိဋကဓရ(ေယာ)ဆရာေတာ္က ဤဓမၼပုံျပင္တြင္ ရယူႏုိင္ေသာ ဘဝသင္ခန္းစားမ်ားကုိ ဤသုိ႔ ဓမၼလကၤာ သီကုံးဖြဲ႔ဆုိထားပါသည္။
+ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ မျမဲပါ၊ ခ်ိန္ခါမေရြး ပ်က္တတ္သည္။
+ အပ်က္မ်ိဳးစုံ၊ ဤလူ႔ဘုံ၌၊ ေတြ႔ႀကဳံဆုံကြဲ၊ တည္မျမဲ၊ မလြဲပ်က္ရမည္။
+ တရားရွိက၊ မပူရ၊ ေအးျမ တည္ျငိမ္သည္။
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
ေတာ္ဝင္ႏြယ္