ဒုသနေသာ ဟူေသာ စကားကို ဗုဒၶဘာသာတိုင္း ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ အတိတ္ဘဝက
ကာေမသုမိစၦာစာရ ကံကို လြန္ၾကဴးခဲ့တဲ့ သူေဌးသား ေလးေယာက္ဟာ ငရဲကို
က်ခဲ့ရတယ္။ သူတို႕ က်ခံေနရတဲ့ ငရဲက ေလာဟကုမၻီ ေၾကးနီအုိး ငရဲျဖစ္ၿပီး အဲဒီ
ငရဲမွာ က်ခံေနရတဲ့ ငရဲသားေတြဟာ အႏွစ္သံုးေသာင္းေနမွ ေၾကးနီအုိး
ႏႈတ္ခမ္းဝမွာ တစ္ခါေပၚၿပီး အႏွစ္သံုးေသာင္းတိုင္ေအာင္ ေအာက္သုိ႕
နစ္ၾကရပါတယ္။ အေပၚကို ေရာက္လိုက္၊ ေအာက္ကို ဆင္းလိုက္နဲ႕ ငရဲသက္
မျပည့္မခ်င္း ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ သံေရေတြထဲမွာ ငရဲခံေနရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေဂါတမ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္မွာေတာ့ ကႆပ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ကာေမသုမိစၦာစာရကံကို အလြန္အၾကဴး ျပဳက်င့္ခဲ့လို႕ ေၾကးနီအုိးငရဲမွာ က်ခံေနရတဲ့ သူေဌးသား ေလးေယာက္ဟာ ေၾကးနီအုိး ႏႈတ္ခမ္းဝကို ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေပၚတဲ့အခိုက္မွာပဲ သူေဌးသား ေလးေယာက္ဟာ ဂါထာတစ္ပုဒ္စီကို ရြတ္ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႕ရြတ္ဆိုတဲ့ ဂါထာေတြဟာ အဆံုးတိုင္ မေရာက္ခဲ့ဘဲ ဂါထာရဲ႕ အစ စာလံုးေတြကိုသာ ရြတ္ဆိုႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
သူတို႕ ဂါထာတစ္ပုဒ္ခ်င္းစီရဲ႕ အစ စာလံုးေတြကေတာ့ ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ေတြရဲ႕ အသံကို ေကာသလဘုရင္ႀကီး ၾကားခဲ့ရၿပီး ဘုရားရွင္ထံ ေလ်ာက္တင္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္က သူေဌးသား ေလးေယာက္တို႕ရဲ႕ ဂါထာ အျပည့္အစံုကို ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ ရဲ႕ ပါဠိနဲ႕ အနက္ကို မသိေသးေသာသူမ်ား ဗဟုသုတ ရေစရန္အလို႕ငွာ ဒီေနရာမွာ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒု သ န ေသာ ပါဠိ
ဒုဇီဝိတမဇိဝိမွာ၊ ေယသံေနာ နစဒါမာေသ။
ဝိဇၨမာေနသု ေဘာေဂသု၊ ဒီပံနကမွမတၱေနာ။
သ႒ိဝႆ သဟႆာနိ၊ ပရိပုဏၰာနိသဗၺေသာ။
နိရေယ ပစၥမာနာနံ၊ ကုဒါ အေႏၱာ ဘဝိႆတိ။
နတၳိအေႏၱာ ကုေတာအေႏၱာ၊ နအေႏၱာ ပတိဒိႆတိ။
တဒါဟံ ပကတံ ပါပံ၊ မမ တုယွၪၥ မာရိသ။
ေသာဟံ နႏုဣေတာ ဂႏ႖ာ၊ ေယာနိလဒၶါနမာႏုသံ။
ဝဒညဴ သီလသမၸေႏၷာ၊ ကာဟာမိ ကုသလံ ဗဟံု။
ဒု သ န ေသာ အနက္
အခ်င္းတုိ႕ အၾကင္ငါတုိ႕၏ ကုေဋေလးဆယ္စီႂကြယ္ေသာ ဥစၥာစည္းစိမ္ ခ်မ္းသာတို႕သည္ ထင္ရွားရွိပါကုန္စဥ္ မေပးမလွဴမိေခ်ကုန္။ မိမိ၏ ကၽြန္းႀကီးသဖြယ္ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ေသာ ေကာင္းမႈကို မျပဳကုန္။ ထုိငါတုိ႕သည္ မွားေသာ အသက္ေမြးျခင္းကို ေမြးမိကုန္၏။
အခ်င္းတို႕ ေလာဟကုမၻီငရဲ၌ အခါခပ္သိမ္း က်က္ရကုန္ေသာ ငါတို႕အား ကာလတြက္စစ္ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းတို႕သည္ ျပည့္ကုန္ၿပီ။ အဘယ္အခါမွ အဆံုးသည္ ျဖစ္ပါအံ့နည္း။
အခ်င္းတို႕ ငါသည္ ထုိသူေဌးသားစစ္ ျဖစ္ေသာအခါ၌ စိတ္တူကိုယ္မွ်ျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမႈကံသည္ ငါ့အားလည္းေကာင္း၊ သင့္အားလည္းေကာင္း
အဆံုးသည္ မရွိ။ အဆံုးသည္ မထင္။ အဆံုးသည္ မည္သည့္အခါမွ ထင္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။
ထုိငါသည္ ဤသံရည္ပြက္ပြက္ ပူခ်က္မစဲ ဤငရဲမွသြားရ၍ လူတုိ႕၏ ပဋိသေႏၶကို အကယ္၍ ရသည္ရွိေသာ္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တုိ႕ေက်းဇူးကို သိသည္ျဖစ္၍ သီလႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ ကုသိုလ္ကို မ်ားစြာ ျပဳေတာ့အံ့။
( မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဒုတိယ ဂါထာတြင္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္ကား ငရဲခံရသည္မွာ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီဟု ဆုိထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္း အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းမွာ လူတို႕၏ အေရအတြက္မဟုတ္ဘဲ ငရဲသက္တမ္း အေရအတြက္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း ဟူမူကား ဘုရားတစ္ဆူႏွင့္ တစ္ဆူအၾကား ကာလသည္ လူတို႕၏ သက္တမ္းအားျဖင့္ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းမက မ်ားေနျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
သက္တမ္းမ်ားကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ပါက လူတုိ႕၏ သက္တမ္းထက္ နတ္တို႕၏ သက္တမ္းက ပိုရွည္သည္။ နတ္တုိ႕၏ သက္တမ္းထက္ ငရဲသက္တမ္းက ပို၍ ရွည္သည္ဟု မွတ္သားခဲ့ဖူးပါသည္။ )
အထက္ပါဂါထာအား ကၽြဲၿခံရြာဆရာေတာ္ ေရးသားအပ္ေသာ ေလာကဓမၼေရးရာ စကားပံုက်မ္းမွ ေကာက္ႏုတ္တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေဂါတမ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္မွာေတာ့ ကႆပ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ကာေမသုမိစၦာစာရကံကို အလြန္အၾကဴး ျပဳက်င့္ခဲ့လို႕ ေၾကးနီအုိးငရဲမွာ က်ခံေနရတဲ့ သူေဌးသား ေလးေယာက္ဟာ ေၾကးနီအုိး ႏႈတ္ခမ္းဝကို ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေပၚတဲ့အခိုက္မွာပဲ သူေဌးသား ေလးေယာက္ဟာ ဂါထာတစ္ပုဒ္စီကို ရြတ္ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႕ရြတ္ဆိုတဲ့ ဂါထာေတြဟာ အဆံုးတိုင္ မေရာက္ခဲ့ဘဲ ဂါထာရဲ႕ အစ စာလံုးေတြကိုသာ ရြတ္ဆိုႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
သူတို႕ ဂါထာတစ္ပုဒ္ခ်င္းစီရဲ႕ အစ စာလံုးေတြကေတာ့ ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ေတြရဲ႕ အသံကို ေကာသလဘုရင္ႀကီး ၾကားခဲ့ရၿပီး ဘုရားရွင္ထံ ေလ်ာက္တင္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္က သူေဌးသား ေလးေယာက္တို႕ရဲ႕ ဂါထာ အျပည့္အစံုကို ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ ရဲ႕ ပါဠိနဲ႕ အနက္ကို မသိေသးေသာသူမ်ား ဗဟုသုတ ရေစရန္အလို႕ငွာ ဒီေနရာမွာ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒု သ န ေသာ ပါဠိ
ဒုဇီဝိတမဇိဝိမွာ၊ ေယသံေနာ နစဒါမာေသ။
ဝိဇၨမာေနသု ေဘာေဂသု၊ ဒီပံနကမွမတၱေနာ။
သ႒ိဝႆ သဟႆာနိ၊ ပရိပုဏၰာနိသဗၺေသာ။
နိရေယ ပစၥမာနာနံ၊ ကုဒါ အေႏၱာ ဘဝိႆတိ။
နတၳိအေႏၱာ ကုေတာအေႏၱာ၊ နအေႏၱာ ပတိဒိႆတိ။
တဒါဟံ ပကတံ ပါပံ၊ မမ တုယွၪၥ မာရိသ။
ေသာဟံ နႏုဣေတာ ဂႏ႖ာ၊ ေယာနိလဒၶါနမာႏုသံ။
ဝဒညဴ သီလသမၸေႏၷာ၊ ကာဟာမိ ကုသလံ ဗဟံု။
ဒု သ န ေသာ အနက္
အခ်င္းတုိ႕ အၾကင္ငါတုိ႕၏ ကုေဋေလးဆယ္စီႂကြယ္ေသာ ဥစၥာစည္းစိမ္ ခ်မ္းသာတို႕သည္ ထင္ရွားရွိပါကုန္စဥ္ မေပးမလွဴမိေခ်ကုန္။ မိမိ၏ ကၽြန္းႀကီးသဖြယ္ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ေသာ ေကာင္းမႈကို မျပဳကုန္။ ထုိငါတုိ႕သည္ မွားေသာ အသက္ေမြးျခင္းကို ေမြးမိကုန္၏။
အခ်င္းတို႕ ေလာဟကုမၻီငရဲ၌ အခါခပ္သိမ္း က်က္ရကုန္ေသာ ငါတို႕အား ကာလတြက္စစ္ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းတို႕သည္ ျပည့္ကုန္ၿပီ။ အဘယ္အခါမွ အဆံုးသည္ ျဖစ္ပါအံ့နည္း။
အခ်င္းတို႕ ငါသည္ ထုိသူေဌးသားစစ္ ျဖစ္ေသာအခါ၌ စိတ္တူကိုယ္မွ်ျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမႈကံသည္ ငါ့အားလည္းေကာင္း၊ သင့္အားလည္းေကာင္း
အဆံုးသည္ မရွိ။ အဆံုးသည္ မထင္။ အဆံုးသည္ မည္သည့္အခါမွ ထင္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။
ထုိငါသည္ ဤသံရည္ပြက္ပြက္ ပူခ်က္မစဲ ဤငရဲမွသြားရ၍ လူတုိ႕၏ ပဋိသေႏၶကို အကယ္၍ ရသည္ရွိေသာ္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တုိ႕ေက်းဇူးကို သိသည္ျဖစ္၍ သီလႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ ကုသိုလ္ကို မ်ားစြာ ျပဳေတာ့အံ့။
( မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဒုတိယ ဂါထာတြင္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္ကား ငရဲခံရသည္မွာ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီဟု ဆုိထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္း အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းမွာ လူတို႕၏ အေရအတြက္မဟုတ္ဘဲ ငရဲသက္တမ္း အေရအတြက္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း ဟူမူကား ဘုရားတစ္ဆူႏွင့္ တစ္ဆူအၾကား ကာလသည္ လူတို႕၏ သက္တမ္းအားျဖင့္ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းမက မ်ားေနျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
သက္တမ္းမ်ားကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ပါက လူတုိ႕၏ သက္တမ္းထက္ နတ္တို႕၏ သက္တမ္းက ပိုရွည္သည္။ နတ္တုိ႕၏ သက္တမ္းထက္ ငရဲသက္တမ္းက ပို၍ ရွည္သည္ဟု မွတ္သားခဲ့ဖူးပါသည္။ )
အထက္ပါဂါထာအား ကၽြဲၿခံရြာဆရာေတာ္ ေရးသားအပ္ေသာ ေလာကဓမၼေရးရာ စကားပံုက်မ္းမွ ေကာက္ႏုတ္တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment