မာန…

မာနဟူသည္ တက္ၾကြျခင္း၊ ေထာင္လႊားျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ မာနတရား ရွိေနသမွ် ေကာင္းက်ိဳးမျဖစ္ဘဲ ဆုိးက်ိဳးကုိသာ ျဖစ္ေနၾကမည့္အျပင္ ပူေလာင္မႈႏွင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ခံေနရမည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိမာနကုိ ကိေလသာတရား တစ္ခုအျဖစ္ဆုိကာ မေကာင္းေသာ ဂတိသုိ႔ ပုိေဆာင္ေပးသည့္ တရားတစ္ခုအျဖစ္လည္း ထုတ္ေဖာ္ျပသျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဣတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္ မာနသုတ္တြင္ မာနႏွင့္ ပတ္သက္၍ “အၾကင္မာနျဖင့္ ယစ္သူသတၱ၀ါတုိ႔သည္ မေကာင္းေသာလားရာ ဂတိသုိ႔ လားေရာက္ၾကကုန္၏၊ ထုိမာနကုိ ေကာင္းစြာသိ၍ (ခႏၶာငါးပါးတုိ႔ကုိ) အနိစၥစေသာ အျခင္းအရာတုိ႔ျဖင့္ ႐ႈသူတုိ႔သည္ ထုိမာနကုိ ပယ္စြန္႔ကုန္၏၊ ယင္းမာနကုိ ပယ္စြန္႔ေသာေၾကာင့္ ဤေလာကသုိ႔ တစ္ရံတစ္ခါမွ် မလာေရာက္ကုန္”ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။ ဆုိလုိသည္မွာ မာနသည္ ရွိျခင္းအားျဖင့္ သတၱ၀ါတုိ႔အား တစ္စုံတစ္ခုမွ်ေသာ ေကာင္းက်ိဳးကုိ မျဖစ္ေစႏုိင္ေသာေၾကာင့္ မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေစ မာနမထားၾကရန္လုိေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

စင္စစ္ မာနသည္ ေကာင္းသည့္တရား မဟုတ္ေသာ္လည္း ပုထုဇင္မ်ားအတြက္ ပယ္ျဖတ္ရန္ ခက္သည့္တရားတစ္ခုကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပ၏။ မာနမထားရန္ မည္မွ်ပင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ၀ိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသးသမွ် ထုိမာနသည္ အခ်ိန္မေရြး ေပၚေပါက္ေနမည္သာ ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သတိတရားႏွင့္ မာနမထားရန္ အဆက္အျပတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနသျဖင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ ငုတ္လွ်ိဳးေနတတ္ေသာ္လည္း အၾကြင္းမဲ့ပယ္သတ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသးသျဖင့္ မာနျဖစ္ဖြယ္အေၾကာင္း ေပၚေပါက္လာလွ်င္ မာနတရားကား ထင္ရွားလာတတ္ျပန္၏။

ယင္းမာနသည္ ပုဂၢိဳလ္ အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္မေရြး မည္သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးတြင္မဆုိ ျဖစ္ေပၚတတ္ၿပီး အေျခခံအားျဖင့္ ေသယ်မာန၊ သဒိသမာန၊ ဟီနမာဟူသည့္ မာနသုံးမ်ိဳးသည္ ပုဂၢိဳလ္တုိင္းတြင္ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထား၏။ ထုိသုံးမ်ိဳးတြင္ ေသယ်မာနဟူသည္ အမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အဆင္း၊ အျခံအရံအားျဖင့္ သူတပါးထက္ ျမတ္၏ဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သဒိသမာနဟူသည္ ထုိအမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အဆင္း၊ အျခံအရံစသည္အားျဖင့္ သင္တုိ႔ႏွင့္ငါ့မွာ အတူတူသာျဖစ္သည္ဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဟီနမာနဟူသည္ ထုိအမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ စသည္အားျဖင့္ ငါသည္ သင္တုိ႔ေအာက္ နိမ့္က်ေသာ္လည္း သင္တုိ႔ကုိ ဘာအေရးစုိက္ရမလဲဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း အ႒ကထာဆရာမ်ားက အဓိပၸါယ္အက်ယ္ကုိ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပေလ၏။

ဗုဒၶစာေပတြင္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပသည့္ မာနအမ်ိဳးအစားမ်ားအရ ပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ မာနအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ေပ၏။ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္မဆုိ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ မာနတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနႏုိင္ၾကေသာ္လည္း မာနရွိျခင္းအားျဖင့္ အက်ိဳးတစ္စုံတစ္ရာ မျပဳႏုိင္သည္မွာ ေသခ်ာလွေပ၏။ မာနရွိျခင္း၊ မာနႀကီးျခင္းအားျဖင့္ မိမိအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သူတပါးတုိ႔အားလည္း တစ္စုံတစ္ခု အေထာက္အကူ မျဖစ္ႏုိင္သျဖင့္ ပုထုဇင္မ်ားအေနျဖင့္ မာနကုိ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသးေသာ္လည္း သတိတရားျဖင့္ စြမ္းႏုိင္သမွ် ထိန္းခ်ဳပ္ၾကရန္ ပညာရွိမ်ားက တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

မာနႏွင့္ပတ္သက္၍ မန္လည္ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ ေလာကလူတြင္၊ ငါသာလွ်င္တိ၊ ငါ့ျပင္မရွိ၊ ထင္ဘိမွတ္ေယာင္၊ ေမာဟေဆာင္၍၊ အန္ေထာင္မာန၊ မမူရတည့္၊ သုတတရား၊ ျမင္ၾကားအသိ၊ မ်ားစြာရွိလည္း၊ သတိမယွဥ္၊ သမၸဇဥ္မမွီး၊ မာနႀကီးက၊ ေခြးၿမီးပမာ၊ မည္စပါခဲ့၊ ေထာင္ကာမတၱ၊ သုံးမက်ရွင့္၊ သူမ်ားကုိသာ၊ ႏွိပ္လုိစြာျဖင့္၊ ရန္စြာထိပါး၊ အျပစ္မ်ား၏။ ”စသည္ျဖင့္ စပ္ဆုိကာ မာနမေထာင္လႊားၾကရန္ ဆုံးမေတာ္မူခဲ့ေပ၏။

ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုံးမသကဲ့သုိ႔ပင္ မာနေထာင္လႊားျခင္းအားျဖင့္ ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေနေပ၏။ ေခြးၿမီးသည္ ေထာင္ကာမတၱမွ်သာ ျဖစ္ေနၿပီး ေထာင္ေနျခင္းအားျဖင့္ မည္သည့္အက်ိဳးေက်းဇူးမွ် မရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ မာနသည္လည္း မာနႀကီးျခင္း၊ ေထာင္လႊာျခင္းအားျဖင့္ မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားတုိ႔အား မည္သည့္အက်ိဳးမွ် မျဖစ္ေပၚႏုိင္ေပ။ မာနႀကီးသျဖင့္ ဆင္းရဲႏွင့္ ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္ေစမႈကုိသာ ျဖစ္ေစႏုိင္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔ ေထာင္ကာမတၱ အသံုးမက်ျဖစ္တတ္သည့္ မာနကုိ မိမိမိမိတုိ႔၏ သတိတရားျဖင့္သာလွ်င္ မေထာင္လႊားမိရန္ ထိန္းခ်ဳပ္သင့္ေၾကာင္း ပညာရွိမ်ားက တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေပ၏။

ဗုဒၶလက္ထက္က သာ၀တၳိျပည္တြင္ မာနအလြန္ႀကီးသည့္ ပုဏၰားတစ္ဦးရွိ၏။ ထိုပုဏၰား၏ အမည္ကား မာနတၳဒၶဟူ၍ ျဖစ္၏။ မာနတၳဒၶသည္ မည္မွ်အထိ မာနႀကီးသနည္းဆုိေသာ္ အမိကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အဖကုိလည္းရွိမလုိ၊ ဆရာသမားကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အစ္ကုိ (အသက္ႀကီးသူ) ကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အ႐ုိအေသ မျပဳႏုိင္သည္အထိ မာနႀကီးေလ၏။ တစ္ေန႔တြင္ ထုိပုဏၰားအား အႀကံတစ္ခု ျဖစ္ေလ၏။ “ရဟန္းေဂါတမသည္ ပရိတ္သတ္မ်ားစြာျဖင့္ တရားေဟာ၏၊ ငါသည္ ရဟန္းေဂါတမထံသုိ႔ ခ်ည္းကပ္ရမူကား ေကာင္းေလစြ၊ ရဟန္းေဂါတမသည္ အကယ္၍ ငါႏွင့္အတူ စကားေျပာဆုိျငားအံ့ ငါသည္လည္း ထုိရဟန္းေဂါတမႏွင့္အတူ စကားေျပာဆုိအံ့၊ အကယ္၍ ရဟန္းေဂါတမသည္ ငါ့ကုိ စကားမေျပာဘဲေနအ့ံ ငါသည္လည္း ရဟန္းေဂါတမႏွင့္အတူ စကားမေျပာဘဲေနအံ့” စသည္ျဖင့္ အႀကံျဖစ္ကာ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ည္းကပ္၍ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သည့္ ေနရာတစ္ခုတြင္ ရပ္ေနခဲ့ေလ၏။

ဗုဒၶသည္ မာနတၳဒၶပုဏၰား၏ စိတ္အႀကံကုိ သိသည့္အေလ်ာက္ တမင္ပင္ စကားမေျပာဆုိပဲ ေနေတာ္မူလုိက္၏။ ထုိအခါ ပုဏၰားအား “ရဟန္းေဂါတမသည္ တစ္စုံတစ္ရာ ဘာမွ် မသိပါတကား”ဟု ေတြးလ်က္ ထုိအရပ္မွ ျပန္သြားရန္ စိတ္အႀကံျဖစ္ေလ၏။ ပုဏၰား၏ သႏၲာန္၌ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စိတ္အႀကံျဖစ္ေနသည္ကုိ သိရွိေတာ္မူေသာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ ထုိအခါမွသာ မာနတၳဒၶပုဏၰားအား “ပုဏၰား.. ဤေလာက၌ မာန္မူျခင္းသည္ မေကာင္း၊ အက်ိဳးစီးပြားကုိ အလုိရွိေသာသူအား အၾကင္အက်ိဳးစီးပြားေၾကာင့္ ငါဘုရားထံသုိ႔ လာေရာက္၏၊ ထုိအလုိရွိေသာ အက်ိဳးစီးပြားကုိသာ ပြားေစရာ၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလုိက္၏။

ျမတ္ဗုဒၶက ထုိသုိ႔မိန္႔ေတာ္မူလုိက္သည့္အခါ မာနတၳဒၶပုဏၰားသည္ “ရဟန္းေဂါတမသည္ ငါ၏စိတ္အႀကံကုိ အမွန္သိသူပါတကား”ဟု ထုိခဏမွာပင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္းတြင္ ၀တ္ဆင္းကာ “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ မာနတၳဒၶပုဏၰားပါဘုရား..၊ တပည့္ေတာ္ မာနတၳဒၶပါဘုရား..” ဟု မိမိအမည္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရြတ္ဆုိရင္း ေျခေတာ္အစုံကုိ ဦးခုိက္ေလေတာ့၏။ အလြန္မာနႀကီးသည့္ ထုိပုဏၰား၏ အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ကာ ပရိတ္သတ္အေပါင္းတုိ႔သည္ အလြန္အ့ံၾသတုန္လႈပ္သြားၾက၏။ မည္သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိမွ ရွိခုိးျခင္း၊ အ႐ုိအေသျပဳျခင္း မရွိေသာ ပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေျခရင္းတြင္ ၀တ္ဆင္းေနသည့္အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ကာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေမတၱာက႐ုဏာ ႀကီးမားပုံမ်ားကုိ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိၾကေလ၏။

ထုိ႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မာနတၳဒၶအား “ပုဏၰား… ငါ့အေပၚ၌ သင္၏စိတ္ၾကည္ညိဳျခင္းသည္ လုံေလာက္ေလၿပီ၊ သင့္ေတာ္ေလာက္ေပၿပီ၊ ငါ၏ေျခရင္းတြင္ ၀တ္ဆင္းေနရာမွထၿပီး သင့္ေလ်ာ္ရာမွာ ထုိင္ပါေလေလာ့” ဟု မိန္႔ေတာ္မူမွသာ မာနတၳဒၶပုဏၰားလည္း မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ တစ္ေနရာတြင္ ထုိင္ကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား သိလုိသည္မ်ားကုိ ေလွ်ာက္ထားျပန္ေလ၏။

မာနတၳဒၶက “အရွင္ေဂါတမ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ မာန္မာနကုိ မျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အေလးအျမတ္ျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အ႐ုိအေသ ျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ ေကာင္းစြာ ပူေဇာ္အပ္ကုန္သနည္း”ဟု ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထား၏။

ျမတ္ဗုဒၶက “ပုဏၰား… မိခင္၊ ဖခင္၊ အစ္ကုိ (မိမိထက္ အသက္သိကၡာ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူ)၊ ဆရာသမား ဟူသည့္ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔၌ မာန္မာနကုိ မျပဳထုိက္ေပ၊ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔ထံ၌ မာနမထားထုိက္ေပ၊ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔အား အ႐ုိအေသ အေလးအျမတ္ကုိ ျပဳက်င့္ရာ၏၊ ပူေဇာ္အထူးကုိ ခံယူေတာ္မူထုိက္သည့္ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းၿပီးေသာ (ရဟႏၲာ)ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ မာန္ႏွိမ့္ခ်က္လ်က္ မခက္ထန္သည္ျဖစ္၍ သင္ရွိခုိးရာ၏”ဟု ပုဏၰား၏ အေမးအား ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးေတာ္မူ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ မာနအလြန္ႀကီးသည့္ မာနတၳဒၶပုဏၰားသည္ မာနခ၀ါခ်ကာ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္၌ ရတနာသုံးရပ္ကုိ အၿမဲမျပတ္ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္တတ္သည့္ ဥပါသကာအျဖစ္ ခံယူသြားခဲ့ေလ၏။ (သဂါထာ၀ဂၢသံယုတ္၊ မာနတၳဒၶသုတ္) ဤကား မာနအလြန္ႀကီးသည့္ မာနတၳဒၶပုဏၰား၏ အေၾကာင္းအရာ တစ္စိပ္တစ္ပုိင္းျဖစ္ပါ၏။

ဤသုတ္ေတာ္တြင္ ေဟာေတာ္မူသည့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္အရ မာနသည္ မထားထုိက္သည့္ အရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ မိဘဆရာသမားမ်ားႏွင့္ အသက္အရြယ္ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူမ်ား၊ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းသည့္ သူေတာ္သူျမတ္မ်ားအေပၚ၌ မိမိတုိ႔၏ မာနမ်ား မထားထုိက္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ေပ၏။ ထုိပုဂၢဳိလ္မ်ားထံတြင္ မာနမထားထုိက္ဘဲ အ႐ုိအေသျပဳကာ ပူေဇာ္မႈပင္ ျပဳထုိက္ေၾကာင္း နားလည္ႏုိင္ေပ၏။ မာနခက္ထန္ေနသမွ် အက်ိဳးစီးပြား ဆုတ္ယုတ္ေနမည္ျဖစ္သျဖင့္ ေလာကီေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ လုိလားသူမ်ားသည္ မာနမ်ားျဖင့္ ေခါင္းမာေနမႈကုိ မျပဳသင့္ဘဲ ႏွိမ့္ခ်မႈႏွင့္အတူ အ႐ုိအေသ ပူေဇာ္မူကုိျပဳကာ မိမိတုိ႔လုိလားသည့္ အက်ိဳးစီပြားကုိသာ အရယူသင့္ေၾကာင္း သတိျပဳသင့္ေပ၏။

မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ မာနတရားသည္ ရွိသင့္သည့္ တရား၊ ထားသင့္သည့္ တရား မဟုတ္သည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သတၱ၀ါတုိ႔အား ပူေလာင္မႈႏွင့္အတူ ေလာင္ၿမိဳက္ေစတတ္သည့္ ကိေလသာတရားမ်ားတြင္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္သည့္ ဤမာနတရားသည္ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား မာနႀကီးသည္ႏွင့္အမွ်၊ ပူေလာင္မႈႏွင့္ အက်ိဳးစီးပြား ဆုတ္ယုတ္မႈကုိလည္း ပုိမုိႀကီးမားေစမည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ သႏၲာန္တြင္ မာနတရားမ်ား အထုိက္အေလ်ာက္ ပါးသြားေစရန္ သတိသမၸဇဥ္တရားမ်ား လုိက္ကုိင္ထား၍ ႏွိမ့္ခ်တတ္သည့္ ဂါရ၀တရားမ်ား တုိးပြားေစရန္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မာနအလြန္ႀကီးသူမ်ား၊ မာနရွိေနသည္ကုိပင္ ဂုဏ္ယူစရာအျဖစ္ အထင္မွားေနသူမ်ား၊ မာနမထားထုိက္သူမ်ား အေပၚတြင္ မာနထားမိေနသူမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ မာနတရားမ်ားသည္ ရွိေနျခင္း၊ ေထာင္လႊားေနျခင္းအားျဖင့္ ေထာင္ကာမတၱမွ်သာျဖစ္ၿပီး တစ္စုံတစ္ခုမွ် အသုံးမက်ျဖစ္ေနသည့္ ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေန၊ မာနတရား ကုိင္စြဲထားေနသမွ် မိမိတုိ႔သည္ ေခြးၿမီးကုိသာ ကုိင္စဲြထားသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္ကုိ အသိတရားျဖင့္ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ေထာင္လႊားတတ္သည္ မာနတရားကို ႏွိမ္ခ်တတ္သည့္ ဂါရ၀တရားျဖင့္ နည္းသည္ထက္နည္းရန္၊ ပါးသည္ထက္ပါးရန္ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး မာနခ၀ါခ်၍ ထာ၀ရ ဂါရ၀ျဖင့္ သာသနာ့ မာမက ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။

စာေရးသူ = အရွင္၀ိစိတၱ (မနာပဒါယီ) ။