ကိုယ္ေတာ္.... နိဗၺာန္လုိခ်င္ရင္ ငါ့ကိုမႀကိဳက္နဲ႔

ေရွးေရွးတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ အေတာ္အတန္
ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာတဲ့ ေတာင္သူတစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးတယ္။
အဲဒီေတာင္သူႀကီးဟာ မိမိမွာရွိတဲ့ ဥစၥာဓနေတြ
ကို ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳလုိတာေၾကာင့္ ရြာဦး
မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္
ၿပီး သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တစ္ပါးကိုေက်ာင္း
ထိုင္ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ပင့္ေဆာင္ကာ ဆက္ကပ္
လွဴဒါန္းထားတာေပါ့။
ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး ပစၥည္းေလးပါး
ဒါယကာအျဖစ္ခံယူထားတဲ့ ေတာင္သူႀကီးဟာ
ေန႔စဥ္ နံနက္တိုင္း ေက်ာင္းကို ဆြမ္းအုပ္ပို႔ေပး
ဖို႔ သူတို႔ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသမီးပ်ဳိကေလး
ကို တာ၀န္ေပးပါတယ္။ အသက္(၁၇)ႏွစ္သာ
ရွိေသးတဲ့ ေက်ာင္းဒကာႀကီးရဲ႕သမီးကေလး
ဟာ ငယ္ရြယ္သူျဖစ္ေပမယ့္ သတိပ႒ာန္၀ိပ
ႆနာတရားေတြကို အားထုတ္ထားၿပီးသူ
ျဖစ္တာမို႔ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ တတ္သိ
လိမၼာသူေလးလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ေက်ာင္းဒကာရဲ႕သမီးကေလးဟာ ေန႔စဥ္
ေက်ာင္းကို ၀တ္မပ်က္ ဆြမ္းသြားပို႔ရင္းက
သူမ မသိတာေတြကိုလည္း ဘုန္းႀကီးထံေမး
ေလွ်ာက္ပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းဒကာရဲ႕သမီးဟာ
ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို အရွင္ဘုရား ဒီေက်ာင္း
က ဘယ္သူ႔ေက်ာင္းလဲဘုရားလို႔ ေမးေလွ်ာက္
ပါတယ္။ ဒီအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက နင့္မိဘ
မ်ားက ငါ့ကို ေရစက္ခ်ၿပီးလွဴထားတာပဲ။
ငါ့ေက်ာင္းေပါ့ဟလို႔ အေျဖေပးပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ေက်ာင္းဒကာႀကီး
ရဲ႕သမီးေလးဟာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကိုေမးခြန္း
ေတြေမးျပန္ပါတယ္။
အရွင္ဘုရား ဒီသကၤန္းေတြက ဘယ္သူ႔
သကၤန္းေတြလည္းဘုရား။
ငါ၀တ္ေနတာ ငါ့သကၤန္းေပါ့ဟ။
ဒီသပိတ္ေကာ ဘုရား။
ငါ့ဆြမ္းခံတဲ့သပိတ္၊ ငါ့သပိတ္ေပါ့။
ဒါျဖင့္ရင္ ဒီေက်ာင္း၀ိုင္းထဲက သစ္ပင္ေတြ
ကေကာ။
ငါ့ေက်ာင္း၀ိုင္းထဲရွိတဲ့အပင္ေတြ ငါ့အပင္
ေပါ့ဟ.။
ဒီလိုဘုန္းႀကီးက ေမးခြန္းေတြေျဖတိုင္း
ငါ့ပစၥည္း၊ ငါ့ပစၥည္းလုိ႔ တစ္ငါတည္းငါေန
တဲ့အခါ ေက်ာင္းဒကာႀကီးရဲ႕သမီးက အရွင္
ဘုရား ဒါဆိုဘာေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီး၀တ္ေနပါ
သလဲဘုရားလို႔ ထပ္ၿပီးေမးေလွ်ာက္ျပန္
တယ္။ စိတ္တိုေနတဲ့ဘုန္းႀကီးက နိဗၺာန္
မဂ္ဖိုလ္ လိုခ်င္လို႔ေပါ့ဟ လို႔ခပ္ထန္ထန္
ပဲ မိန႔္ေတာ္မူပါတယ္။
ဒီအခါမွာ ေက်ာင္းဒကာရဲ႕သမီးက
အရွင္ဘုရား နိဗၺာန္လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္
ငါ့ကိုမႀကိဳက္ပါနဲ႔လို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို
ေလွ်ာက္ထားၿပီး ဆြမ္းအုပ္ကိုေခါင္းေပၚ
ရြက္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ေက်ာင္းေပၚက
ဆင္းသြားသတဲ့။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကေတာ့
ငါ့ကိုမႀကိဳက္နဲ႔လို႔ ေလွ်ာက္သြားတဲ့ေက်ာင္း
ဒကာသမီးရဲ႕စကားကုိပဲစဥ္းစားရင္း ေငး
ၿပီးက်န္ခဲ့တာေပါ့။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးဟာ မိမိရဲ႕အက်င့္သိကၡာနဲ႔
ေက်ာင္းဒကာသမီးအေပၚဆက္ဆံေျပာဆို
ျပဳမူခဲ့တာေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္
တဲ့အခါ အမွားအယြင္းတစ္ခုမွ်မေတြ႔ရဘူး
တဲ့။ ဒီလိုျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ေက်ာင္းဒကာရဲ႕သမီး
က သူ႔အေပၚမဆီမဆိုင္ စြပ္စြဲေျပာဆိုသြား
တာကို ေတြးမိၿပီးရွက္လြန္းတာမို႔ဆြမ္းစား
လည္းပ်က္၊ က်ိန္းစက္လို႔လည္းမေပ်ာ္ျဖစ္
ကာ ကပၸိယႀကီးကုိေခၚၿပီး အေၾကာင္းစံု
ေျပာျပသတဲ့။
ကပၸိယႀကီးကလည္း ဒီကိစၥကိုအျမန္ေျဖ
ရွင္းမွပဲ ဘုန္းႀကီးအသက္ရွည္မယ္၊ ဒီလို
မွမဟုတ္ရင္ အခက္ေတြ႔ေတာ့မယ္လို႔
ယူဆၿပီး ေက်ာင္းဒကာအိမ္ကိုသြားၿပီး
အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပတာေပါ့။ ဒီအခါ
ေက်ာင္းဒကာကလည္း မိမိရဲ႕သမီးဟာ
တတ္သိလိမၼာသူျဖစ္တာမို႔ အေၾကာင္းမဲ့
ေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ။ အေၾကာင္းတစ္ခုခု
ေတာ့ ရွိမွာပဲလုိ႔ေတြးၿပီး သမီးအေပၚ
႐ုတ္တရက္ အျပစ္မတင္မေျပာဆုိေသး
ဘဲ အိမ္သူဇနီးကိုသာ ဒီအေၾကာင္းစံုစမ္း
ဖို႔ ေျပာၾကားလုိက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းဒကာမႀကီးကလည္း မိမိရဲ႕သမီး
ဟာ ဒီေလာက္ေတာ့ မမိုက္မဲပါဘူး။
အေၾကာင္းရွိလို႔သာျဖစ္ရမယ္လို႔ေတြး
ကာ သမီးကိုေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ဘုန္းေတာ္
ႀကီးေက်ာင္းမွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပံုကို ေမးျမန္း
စံုစမ္းပါတယ္။ ဒီအခါသမီးျဖစ္သူက
ဘုန္းႀကီးကုိ တရားျပခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာလုိက္လုိ႔အေမ
ျဖစ္သူေက်ာင္းဒကာမႀကီးဟာ မ်က္လံုး
မ်က္ဆံျပဴးသြားတဲ့အထိ အံ့အားသင့္
သြားရသတဲ့။
ဟဲ့ ညည္းကိုသာ ဘုန္းႀကီးက တရား
ျပရမွာပါ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္ၿပီးညည္းက
ဘုန္းႀကီးကိုတရားျပန္ျပခဲ့ရတာတုန္း။
ဒီလိုပါအေမရယ္။ က်မဆြမ္းသြားပို႔တိုင္း
အရွင္ဘုရား ဒီေက်ာင္းက ဘယ္သူ႔
ေက်ာင္းလဲဘုရားလုိ႔ေမးရင္ ဘုန္းႀကီး
က ငါ့ေက်ာင္း၊ ဒီသကၤန္းကဘယ္သူ႔
သကၤန္းလဲဘုရားလုိ႔ေမးရင္ ဘုန္းႀကီးက
ငါ့သကၤန္း၊ ဒီလိုေတြ႔သမွ် ျမင္သမွ် ေမး
မိတဲ့ အရာ၀တၳဳတိုင္းကို ဘုန္းႀကီးက
ငါ့ပစၥည္း ငါ့ဥစၥာနဲ႔တစ္ငါတည္းငါေနတာ
မို႔ဒီေလာက္ေတာင္ ငါ စြဲေနရင္ နိဗၺာန္နဲ႔
ေ၀း ေတာ့မွာမို႔ အရွင္ဘုရားနိဗၺာန္လုိ
ခ်င္ရင္ ငါ့ကို မႀကိဳက္ပါနဲ႔လို႔ ငါစြဲ =
အတၱဒိ႒ိကိုျဖဳတ္ဖို႔ သတိေပးေလွ်ာက္
ထားခဲ့တာပါလို႔ ေက်ာင္းဒကာမႀကီးကို
အေသအခ်ာ ရွင္းလင္းေျပာျပပါတယ္။
အဲဒီလိုသမီးျဖစ္သူက တရားေၾကာင္းနဲ႔
ေျဖရွင္းျပလုိက္မွ အားလံုးကသေဘာ
ေပါက္နားလည္သြားၾကၿပီး ေက်ာင္းသို႔
သြားကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကိုလည္း
အေၾကာင္းစံုေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။
အဲဒီအခါက်မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကလည္း
ၿပံဳးေတာ္မူႏုိင္ၿပီး အင္း ဒီလိုဆိုေတာ့
လည္း ေက်ာင္းဒကာရဲ႕သမီးေျပာတာ
မွန္သဗ်လို႔ လက္ခံေတာ္မူလုိက္ရပါ
သတဲ့။
ဒီပံုျပင္ကေလးရဲ႕အဓိကဆိုလိုခ်က္က
ေတာ့ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ကို ရက္တိုတုိနဲ႔
ေရာက္ခ်င္သူေတြဟာ ငါ၊ ငါ့ဥစၥာ၊ ငါ့
ဘ၀ဆိုတဲ့ အတၱဒိ႒ိ၊သကၠာယဒိ႒ိအစြဲ
ေတြကို မလြဲမေသြျဖဳတ္ပယ္ပစ္ေစဖို႔
ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အတၱဒိ႒ိ = ငါစြဲ
ႀကီးတာဟာ ေလာကီမွာျဖစ္ေစ၊
ေလာကုတၱရာမွာျဖစ္ေစ၊ နည္းေလ
ေကာင္းေလပါပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္
လူေတြရဲ႕ႏွလံုးသားကို အတၱဒိ႒ိ =
ငါစြဲက ေနရာျပည့္ အခ်ိန္ျပည့္ စိုးမိုး
ထားတာမို႔ စိတ္ေကာင္းနဲ႔အသိဉာဏ္
ျဖစ္ေပၚဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔ေနရာလြတ္ အခ်ိန္
အားဆိုတာ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနပါ
တယ္။
ဒီအတၱဒိ႒ိစည္း႐ုိးကို နည္းနည္းခ်င္း
ဖ်က္ခ်ဳိးေပးႏုိင္တာနဲ႔အမွ်၊ လူ႔ႏွလံုး
သားမွာလည္း ျဗဟၼစိုရ္နဲ႔ သူေတာ္
ေကာင္းတရားေတြ ရွင္သန္ေပါက္ဖြား
ဖို႔ေနရာလြတ္နဲ႔အခ်ိန္အားေတြမုခ်
ေပၚေပါက္လာမွာပါ။ လူေတြရဲ႕ႏွလံုး
သားမွာေမတၱာ က႐ုဏာနဲ႔သူေတာ္
ေကာင္းတရားေတြ စည္ပင္ေ၀ဆာ
ေနမွ ဒီကမၻာႀကီးလည္း ၿငိမ္းခ်မး္
သာယာေနၿပီး လွပေနႏုိင္မွာျဖစ္ပါ
တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို
လားသူတိုင္းဟာ ဒီငါစြဲ = အတၱဒိ႒ိ
ကို မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကဖို႔ တကယ္ပဲ
လိုအပ္လွပါတယ္။
ေတာ္၀င္ႏြယ္
အပၸမာဒဓမၼရသမဂၢဇင္း
၂၀၀၁ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ