"ျပည့္တန္ဆာမႏွင့္၀ိပသနာ"

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း၂၅၀၀ေက်ာ္ေလာက္က တကယ့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေလးတစ္ပုဒ္ကို အရင္ေျပာျပရေအာင္ပါ။

ကာလအေနနဲ႕ေျပာရင္ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူေနတဲ့ ကာလပါ။ ျပည္က ေ၀သာလီျပည္မွာပါ။
အဲဒီကာလ အဲဒီေ၀သာလီျပည္မွာပဲ "မ၀ိမလာ" လို႕ အမည္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္
ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕အဓိပၸာယ္က အညစ္အေၾကး ကင္းစင္သူ၊ သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္သူပါ။
ဒါက တင္စားထားတဲ့ ႐ုဠီ နာမည္ပါ။ တကယ့္အရွိ အႏြတၳအမည္ မဟုတ္ပါဘူး။
၀ိမလာဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ အလွဆံုးစာရင္း၀င္ တစ္ေယာက္ပါ။

သူ႕ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အေမျဖစ္သူက ျပည့္တန္ဆာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူလည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ မိခင္ရဲ႕
အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ရပါတယ္။

၀ိမလာဟာ ေ၀သာလီျပည္သားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာလည္း" ၀ိမလာ ၊၀ိမလာ " ဆိုၿပီး
ေရပန္းစားေနပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕ဆီကို သူေဌးသူၾကြယ္ေတြေလာက္ပဲ
သြားႏိုင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ သာမန္လူေတြ ေတာ့ မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ၀ိမလာ ကိုယ္တုိင္ကလည္း သူ႕ရဲ႕အလွ သူ႕ရဲ႕ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈအေပၚ သိပ္ၿပီး
ဂုဏ္ယူပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕မွာေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ဟာ ေ၀သာလီျပည္ထဲကို ဆြမ္းခံၾကြလာပါတယ္။ ၾကြလာရင္း
၀ိမလာ ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ ၀ိမလာက အိမ္ထဲကေန အျပင္ကို ထြက္အၾကည့္နဲ႕
ဆံုသြားပါတယ္။ ၀ိမလာက အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္ ရင္ခုန္သြားပါသတဲ့။
ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တဲ့စိတ္လည္း ျဖစ္သြားပါသတဲ့။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိရင္ အဲဒီသူဆီက အခ်စ္ကိုလည္း ျပန္လိုခ်င္တာက ဓမၼတာပါ။
၀ိမလာဟာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီက အခ်စ္ကိုရဖို႕အတြက္ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားပါတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့အလွကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာရွိတဲ့ အ၀တ္ေတြ ထဲက ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့အ၀တ္တစံုကို ထုတ္၀တ္လိုက္ပါတယ္။ တန္ဖုိးအႀကီးဆံုး လက္ေကာက္တို႕၊ ဆြဲႀကိဳး
တို႕ကိုလည္း ၀တ္ဆင္လိုက္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုး နံ႕သာဆီေတြကိုလည္း လိမ္းလိုက္ပါတယ္။
အရင္ျပင္ေနက်ေန႕ေတြထက္ ပိုျပင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ေရွ႕ ရပ္လုိက္ပါတယ္။ မွန္ထဲ ၾကည့္ၿပီး
သူ႕ရဲ႕အလွနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ျပင္ဆင္ျခယ္သထားမႈအေပၚကိုလည္း စိတ္ခ်သြားပါတယ္။

စိတ္တုိင္းက်ျပဳျပင္ၿပီးၿပီဆိုမွ အေဖာ္သီးျခားမေခၚေတာ့ဘဲ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ရွိရာ ေက်ာင္းကို တစ္ေယာက္တည္းပဲ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီေရာက္ေတာ့ ရွိခုိးဦးခ်လို္က္ပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို အနီးကပ္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္က ပိုၿပီးခုန္သြားျပန္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့ အေၾကာင္း ႏႈတ္ကဖြင့္ေျပာလုိ႕မရတဲ့ အတြက္
အမူအရာေလးေတြနဲ႕ ျပပါတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကေတာ့ ၀ိမလာရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။

ဒီေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က အလွကိုအမွီျပဳၿပီး အလွနဲ႕ဆြယ္ေနတဲ့ ၀ိမလာကို အလွရဲ႕
ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ အသုဘတရားကို ေဟာပါတယ္။
" ႏွမ ၀ိမလာ ...... သင့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ စက္ဆုပ္ ရြံရွာဖြယ္ေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အပုပ္နံ႕ေတြနဲ႕လည္း
နံေစာ္ေနတယ္။ သူတစ္ပါးရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ဟာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။
သင့္ႏွမဟာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္အခ်င္းခ်င္း တပ္မက္ေနတယ္ "
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ၀ိမလာရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲအထိ ေရာက္သြားေအာင္ ၀ိမလာ သေဘာေပါက္သြားေအာင္
အသုဘတရားကို အက်ယ္ေဟာျပပါတယ္။

အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ဂါထာေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ ေဟာျပတာပါ။ ဒီမွာေတာ့ တစ္ပုဒ္ပဲ ေရးျပလုိက္ပါတယ္။
အတိတ္အတိတ္ဘ၀ေတြက ပါရမီပါလာခဲ့သူလည္းျဖစ္၊ ေဟာေနတဲ့သူကလည္း အရွင္မဟာ
ေမာဂၢလာန္ ျဖစ္ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အသိမွန္ကို ရသြားပါတယ္။ တရားထူးေတာ့ မရေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္

၀ိမလာက " အရွင္ဘုရား .... တပည့္ေတာ္ကို ရတနာသံုးပါးကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဥပါသိကာမ
အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳပါဘုရား "လုိ႔ ေလွ်ာက္လို္က္ပါတယ္။ ဝိမလာဟာ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္
ေဟာခဲ့တဲ့တရား၊ ေဟာလိုက္တဲ့ တရားက ေခါင္းထဲက မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏွာဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး
စဥ္းစားပါတယ္။

" လူ႕ဘ၀ကို ရရွိဖို႕ရာလည္း သိပ္ၿပီးခဲယဥ္းတယ္။ အသက္ရွင္ေနဖို႕လည္း ခဲယဥ္းတယ္။

တရားေတာ္ကို နာၾကားခြင့္ရဖို႕လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာနဲ႕ ေတြ႕ႀကံဳဖို႕လည္း
ခဲယဥ္းတယ္။ ငါဟာ ရခဲတဲ့ ခဲယဥ္းတဲ့ တရားေလးပါးကို ရေနတယ္။ ရခဲျခင္းတရားေလးပါးကို ရေနခုိက္မွာ
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ၊ ရေစခ်င္တဲ့ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရေအာင္ရွာမွပဲ "

၀ိမလာဟာ အဲဒီလိုစဥ္းစားၿပီး သူ႕ရဲ႕လုပ္ေနက် ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ကို ရပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။
သူ႕ဆီလာေနက် ပုဂၢိ္ဳလ္ေတြကေတာ့ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႕ေပ့ါ။
၀ိမလာကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ " ငါ ဒီအတုိင္းထိုင္ေနလို႕ကေတာ့ အရဟတၱဖိုလ္က သူ႕အလိုလို ငါ့ဆီေရာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။
တရားအားထုတ္မွပဲ။ တရားအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာလည္း င့ါမွာ ေလာကီအတြက္ ဘာမွငဲ့စရာမရွိေတာ့
ဘိကၡဳနီ၀တ္ၿပီး တရားအားထုတ္တာက အေကာင္းဆံုးပဲ " ဆိုၿပီး ဘိကၡဳနီမ ၀တ္လိုက္ပါတယ္။ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့
ေနရာတစ္ခုမွာသြားၿပီး တရားအားထုတ္လိုက္တာ "အရဟတၱဖိုလ္" ရသြားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ တကယ့္
ကိေလသာအညစ္အေၾကးကင္းစင္သူ ၀ိမလာ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။

၀ိမလာဟာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ဆီကို သြားတုန္းက ရာဂစိတ္နဲ႕ သြားခဲ့တာပါ။ သာမန္အားျဖင့္ေတြးရင္
ရာဂစိတ္ တဏွာစိတ္ကလည္း ျပင္းထန္၊ လုပ္တဲ့အလုပ္ကလည္း ျပည့္တန္ဆာအလုပ္
ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ တရားထူး တရားျမတ္ ရႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ လူဟာ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္နဲ႕ ႐ုပ္ကို တည့္တည့္
ဥာဏ္နဲ႕ စိုက္ၾကည့္လိုက္ႏိုင္ဖို႕ပါပဲ။ ဥာဏ္နဲ႕ တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႕
တစ္ၿပိဳင္နက္ လက္ရွိရပ္တည္ေနတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႕ အမွန္ အမွားကို
သိခြင့္ရသြားတတ္ပါတယ္။
လူဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ အမွန္အတုိင္း သိသြား ဖို႕ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ဘယ္သူမွ
အျပစ္အကင္းၾကပါဘူး။

အျပစ္ဆုိလို႕ "ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ" ရဲ႕ " မနက္ျဖန္မ်ားကို ျဖတ္သန္းေနေသာစိတ္ကူးမ်ား "
စာအုပ္ထဲက ပံု၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရပါတယ္။
အဲဒီ၀တၳဳေလးထဲကို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလာက္ ျပန္ေျပာျပရေအာင္ပါ။

တစ္ခါတုန္းက ဘာသာေရးပုဂၢိဳလ္ေတြအပါအ၀င္ လူတစ္စုဟာ ဂ်ီးဇက္ (Jesus Christ) ဆီ
ကို ျပည့္တန္ဆာမတစ္ဦးကို ေခၚလာၾကတယ္။ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ကို ျပဳတဲ့အတြက္
အျပစ္ရွိတယ္ဆုိၿပီး ဒီလူေတြကေခၚလာၾကတာပါ။ ဂ်ီးဇက္ဆီေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီဘာသာေရးပုဂၢိဳလ္
ေတြက " ျပည့္တန္ဆာမကို ေက်ာက္ခဲနဲ႕ ပစ္ေပါက္အျပစ္ေပးရမယ္လို႕ ေမာေရွ (MOSES) က
အမိန္႕ခ်ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒီကိစၥမွာ သင္ေကာ ဘယ္လိုအမိန္႕ခ်မလဲ" လုိ႕ ဂ်ီးဇက္ကို ၀ိုင္းေမးၾကပါတယ္။

ဂ်ီးဇက္ဟာ သူတုိ႕ကို ေမာ့မၾကည့္ဘဲ သူ႕လက္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေျမႀကီးေပၚမွာ စာေရးေနပါတယ္တဲ့။ ဂ်ီးဇက္ဆီက
အေျဖစကားမရမခ်င္း ဒီလူေတြက ေမးေနၾကပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဂ်ီးဇက္က သူတုိ႕ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေတာ့ " သင္တုိ႕အထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္ကင္းတယ္
ဆိုတဲ့သူဟာ ေရွးဦးစြာပဲ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ခဲနဲ႕ေပါက္ "
လို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဂ်ီးဇက္ စကားၾကားလိုက္ေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမကို ဘယ္သူမွ ခဲနဲ႕မေပါက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ တစ္ေယာက္ေနာက္
တစ္ေယာက္လိုက္ၿပီး ထြက္သြားၾကလိုက္တာ တစ္ေယာက္မွ မက်န္ရစ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။

သူတို႕အားလံုးျပန္သြားမွ ဂ်ီးဇက္ က ျပည့္တန္ဆာမကို ေနာက္ထပ္အျပစ္ေတြ၊ မေကာင္းမႈ ေတြ မလုပ္နဲ႕လို႕
ဆံုးမၿပီး သြားလိုရာသြားဖို႕ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။

♦ သူတစ္ပါးအျပစ္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတုိင္း ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ ေျပာျပတဲ့ ပံု၀တၳဳေလးကို သတိ
ရျမဲပါ။ ဒီပံု၀တၳဳေလးက ဂ်ာနယ္မွာ ပါလာကတည္းက စြဲခဲ့တဲ့ ပံု၀တၳဳေလးပါ။

ဟုိတေလာေလးကပဲ သတင္းတစ္ခု ေရာက္လာပါတယ္။ ၀ိမလာတို႕လို အမ်ိဳးသမီးေတြကို အမွတ္-၁၈၊
နတ္ေမာက္လမ္းသြယ္(၁)၊ ဗဟန္းမွာရွိတဲ့ လုူမႈ ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနမွာ ျပဳျပင္ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားတယ္တဲ့။ ဆြမ္းဒါနျပဳမယ္ဆိုရင္လည္း တစ္ေန႕တာလံုးမွ
ေလးေသာင္းပဲက်ပါတယ္တဲ့။ ကိုယ္ႏိုင္ရာ အ႐ုဏ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေန႕လယ္ဆြမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္
ခြဲေကၽြးရင္လည္း ရပါတယ္တဲ့။

♦ သူတို႕ေလးေတြဟာ တကယ့္ ပထမအရြယ္ေလးေတြပါ။ ဒီပထမအရြယ္ေလးေတြမွာ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းမွားေနတာဟာ သိတဲ့လူတုိင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။

♦ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ့ သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ခဲ့သူဆုိတာ ရွိကိုမရွိပါဘူး။
အေမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစ္မပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ညီမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး ဇနီးမယားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ခဲ့ၾကမွာပါ။
ေယာဆရာေတာ္ဘုရား မၾကာခဏေဟာသလို "ဘ၀ေတြေ၀းသြားလို႕ တစိမ္းေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ "
အားလံုးဟာ ေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲ။
သံသရာတစ္ေကြ႕မွာ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ခဲ့ရင္ သူတို႕ရဲ႕ ေက်းဇူးေလးေတြလည္း ရွိခဲ့မွာပါ။
အဲဒီေက်းဇူးေလးေတြကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ကိုယ္က သူတို႕ကို ကူညီလို႕ရတဲ့ အေနအထားနဲ႕ ကူညီေပးဖို႕ပါ။

♦ တကယ္ေတာ့ သူတို႕ဟာ ျဖစ္ခ်င္လို႕ျဖစ္သြားရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ကြယ္မွာ အေၾကာင္း
အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနၾကမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕ အၾကင္နာကို မရေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရလည္း သာမန္ပုဂၢိဳလ္
ေတြနဲ႕ မတူဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ တစ္ဖက္သားကိုၾကည္တ့ဲ့အခါ မယံုတဲ့စိတ္၊ သံသယျဖစ္တဲ့စိတ္၊နာၾကည္းတဲ့စိတ္၊
အလိုမက်တဲ့စိတ္ေတြကလည္း လႊမ္းမိုးေနမွာပါ။

စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ဒဏ္ရာကို စိတ္ကိုအေျခခံၿပီး႐ႈရတဲ့ ၀ိပႆနာနဲ႕ ကုလိုက္တာဟာ အထိေရာက္ဆံုးျဖစ္မယ္လို႕
ထင္ပါတယ္။ဒါကတရားသေဘာဓမၼ႐ႈေထာင့္က ေျပာတာပါ။ ဌာနက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္နည္းေတြနဲ႕လည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပါ့ေလ။ တစ္ဖက္က ၀ိပႆနာေလးပါ
တြဲသြားႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။သတင္းၾကားကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလုိက္တာေပ့ါေလ။
ဆြမ္းလည္းေကၽြးရင္းေပ့ါ ေလ။

ၿပီးေတာ့ တရားလည္း ေဟာခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၀ိပႆနာတရား အဓိကထား
ေဟာခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ထိုင္မွတ္ မွတ္တဲ့အခါ ဘယ္လိုမွတ္ရတယ္။ စၾကၤၾကြတဲ့အခါ ဘယ္လိုၾကြရတယ္။ အိပ္ရာ
ထတဲ့အခါ၊ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါ၊ ထမင္းစားတဲ့အခါ၊
ေအာက္ထစ္ဆံုး က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႕တဲ့အခါ ....
စသည္ျဖင့္ေပ့ါေလ။ ဘယ္လိုမွတ္ရတယ္ဆိုတာ ေဟာျပေပးခဲ့ခ်င္တာပါ။

ဒီလို အေနအထားေရာက္ေနတဲ့သူတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လို အေနအထားပဲ ေရာက္ေန၊
ေရာက္ေနစိတ္ဓာတ္ေရးရာအရျပဳျပင္ယူရတဲ့အခါ ၀ိပႆနာနဲ႕ျပဳျပင္ယူတာ အေကာင္းဆံုးနဲ႕ အထိ
ေရာက္ဆံုးပါ။ ၀ိပႆနာအားထုတ္ရင္း အားထုတ္ရင္းနဲ႕ ဥာဏ္စဥ္ေလးေတြ ၀င္၀င္လာပါလိမ့္မယ္။

အားထုတ္ခါစမွာေတာ့ ခ်က္ခ်င္း၀င္လာဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ရက္ကေလးရလာတာနဲ႕ ၀င္လာမွာပါ။ ႐ုပ္နဲ႕နာမ္
ခြဲျခားၿပီးသိသြားတာ၊ အေၾကာင္းနဲ႕အက်ိဳးကို ခြဲျခားသိသြားတာ၊
မျမဲတဲ့သေဘာ ဆင္းရဲတဲ့သေဘာ ၊ အစိုးမရတဲ့သေဘာေတြကို ျမင္လာတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။

ဥာဏ္စဥ္ေတြ၀င္လာတာနဲ႕ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္မွားသလား မွန္သလားဆုိတာပါ သိသြားမွာပါ။
ပါရမီပါခဲ့ရင္ ၀ိမလာတို႕လို တရားထူး တရားျမတ္ေတြေတာင္ရသြားႏိုင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ငယ္တုန္း တရားအားထုတ္ရတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ အသက္ႀကီးလာရင္ ႐ုပ္က
လည္းအို၊ နာမ္ကလည္းအိုလာၿပီး တရားအားထုတ္ရတာ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္က လူဘ၀ကို ပီပီျပင္ျပင္ ရထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရခဲျခင္းေလးပါးကိုလည္း ရထားတယ္။
ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာတရားကိုလည္း အားထုတ္လုိက္ရင္ ဘ၀ရဲ႕အမွန္တရားကို အလင္းတစ္ခုအေနနဲ႕
သိခြင့္ရလုိက္ၾကမွာပါ။

ဒီေဆာင္းပါးကို မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ လကၤာေလးေတြနဲ႕ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ၾကရေအာင္ပါ။

၁။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ၊ ျဖစ္ဖို႕ရာ ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္ ။
ျဖစ္ခဲလွစြာ ၊ လူဆိုတာ ၊ ျဖစ္ကာေနၾကၿပီ ။
၂။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ၊ ရွင္ဖို႕ရာ ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္ ။
ရွင္ခဲလွစြာ ၊ သက္ဆိုတာ ၊ ရွင္ကာေနၾကၿပီ ။
၃။ တရားေတာ္ဟာ ၊ နာဖို႕ရာ ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။
နာရခဲစြာ ၊ တရားဟာ ၊ နာကာေနၾကၿပီ ။
၄။ သာသနာဟာ ၊ ေတြ႕ဖို႕ရာ ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္ ။
ေတြ႕ခဲလွစြာ ၊ သာသနာ ၊ ေတြ႕ကာေနၾကၿပီ ။

အေၾကာင္းေလးျဖာ ၊ ဆံုဖို႕ရာ ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္ ။
ဆံုခဲလွစြာ ၊ ေၾကာင္းေလးျဖာ ၊ ဆံုကာေနၾကၿပီ ။
အေၾကာင္းေလးျဖာ ၊ ဆံုခိုက္မွာ ၊ အရိယာမဂ္ဟာ ရသင့္သည္ ။

- [အရွင္ရာဇိႏၵ ( ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ)]
က်မ္းကိုး - ေထရီအ႒ကထာ ၊ ၀ိမလာေထရီ၀တၳဳ ။