ပ႒ာန္းေဒသနာျမန္မာျပန္

 
                                             ေဟတုပစၥေယာ
လူတစ္Uီးတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ Aားလံုးေသာ သက္ရွိသတၱ၀ါတုိင္းရဲ႕ လက္ရွိ AေနAထား
ျပဳမူေနတဲ့ ဟန္ပန္ရဲ႕ ေနာက္ကြက္က Aေထာက္Aပံ့Aေၾကာင္းဟာ ေဟတုပစၥေယာပါပဲ။
လူတစ္ေယာက္ ေျပာဟန္ဆုိဟန္ေတြက လုိခ်င္တပ္မက္မႈေတြ ပါ၀င္ေနတယ္။ သူ ေလာဘရဲ႕
Aေထာက္Aပံ့ကုိ Aျပည့္A၀ ရရိွေနတယ္။ လူတစ္ေယာက္ စိတ္ဆုိးေနတယ္။
ဆဲဆုိႀကိမ္းေမာင္းေနတယ္။ ငုိေနတယ္။ လြမ္းေဆြးေနတယ္။ ဒါက်ေတာ့ သူ႔ေနာက္ကြယ္
Aေထာက္Aပံ့က သူ႔ကုိ ဒီလုိျဖစ္ေAာင္ ကူညီေပးေနတာက ေဒါသ။ တစ္Uီးတစ္ေယာက္
ျပဳမူေျပာဆုိမႈက မွားယြင္းလာတယ္။ မုိက္မဲလြန္းတယ္။ ဒါဆုိရင္ သူ႔ေနာက္ကြယ္က သူ႔ကုိ
ကူညီျဖည့္ဆည္းေပးေနတဲ့ တရားက ေမာဟပဲ။ တစ္Uီးတစ္ေယာက္ဟာ မလုိခ်င္ဘူး။ Uပမာ
Aေလာင္းေတာ္ Uဒယဘဒၵမင္းသားဟာ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကုိ မလုိခ်င္ဘူး။ မယ္ေတာ္က
ခမည္းေတာ္ဘုရင္ႀကီး နတ္ရြာစံရင္ ဒီသားေလးကုိ ထီးနန္းရေစခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့
မိဖုရားတစ္ပါးရွာခုိင္းတယ္။ Uဒယဘဒၵမင္းသားက မရွာဘူး။ သူေျပာတာက
ဘုရင္ႀကီးနတ္ရြာစံသြားရင္ သူေတာထြက္မယ္တဲ့။ ဒါ သူ႔ကုိ Aေထာက္Aပံ့ေပး
ေက်းဇူးျပဳေနတဲ့တရားက Aေလာဘ။ သူ႔မွာ တျခားလူမ်ား နန္းရသြားရင္လုိ႔
ေလာဘလည္းမျဖစ္။ မယ္ေတာ္ရ႕ဲ AႀကံAေပၚ ေဒါသလည္းမျဖစ္။ Aသိဉာဏ္နဲ႔ ယွU္ေနတဲ့
ေမာဟလည္း မျဖစ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါAားလံုးရဲ႕ ဟန္ပန္ကုိ ေနာက္ကြယ္ကေန
ေထာက္ပံ့ေပးေနတာ ေက်းဇူးျပဳေပးေနတာကုိ ေရတြက္လုိက္ရင္ ေျခာက္မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္။
ဘာလဲဆုိေတာ့
၁။ ေလာဘ ,
၂။ ေဒါသ,
၃။ ေမာဟ ,
၄။ Aေလာဘ ,
၅။ Aေဒါသ ,
၆။ Aေမာဟ
ဒီေျခာက္မ်ိဳးေပါ့။ ဟိတ္ လို႔ စာလုိေခၚၿပီး ပါဠိလုိ ေဟတုလုိ႔ေခၚတယ္။
လူပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါAားလံုးကို ေထာက္ပံ့ေနတဲ့Aတြက္ ေဟတုပစၥေယာ
ျဖစ္လာပါတယ္။Aဲဒီေျခာက္မ်ိဳးကုိ ထပ္ခြဲလုိက္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ က်န္တယ္။ Aဲဒါကေတာ့
ကုသုိလ္နဲ႔ Aကုသုိလ္ပါပဲ။ Aကုသုိလ္က ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ။ ကုသုိလ္က Aေလာဘ၊
Aေဒါသ၊ Aေမာဟ။ (“A” ကုိနည္နည္း ဂ႐ုစုိက္ေနာ္) ဒီ ေဟတုပစၥေယာရဲ႕ ေက်းဇူးျပဳပံုက
ဘယ္လုိလည္းဆုိေတာ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ သစ္ပင္တစ္ပင္နဲ႔ ႏႈိင္းရင္ ေရေသာက္ျမစ္ဟာ
Aဲဒီ ေလာဘေဒါသ စတာေတြပဲ။ သူမပါလုိ႔ မျဖစ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
Aာရမၼဏပစၥေယာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလာဘေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေဒါသေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေမာဟေတ ြ ျဖစ္ၾကတယ္။
ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ၾကရသလဲ။ Aာ႐ံုေၾကာင့္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ခံစားတတ္တဲ့ Aာ႐ံုေၾကာင့္။ ပ႒ာန္းလုိ
ေျပာလုိက္ရင္ Aာရမၼဏပစၥေယာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကည့္တယ္။ ျမင္တယ္။ ဒီကိစၥက လြယ္လြယ္ေလးပါပဲ။ ျမင္စရာAာ႐ံုရွိလုိ႔
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္ၾကရတယ္။ ဒီမွာ သတိမထားမိလုိက္တာက Aဲဒီ ျမင္စရာကေန
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာပါပဲ။ ျမင္ခ်င္တဲ့ကိစၥမွာ
ဘယ္ေလာက္Aထိ ဆုိး၀ါးသလဲဆုိရင္ ကုိယ့္ကုိ သတ္မဲ့လူလာေနရင္ေတာင္ ၾကည့္လုိက္ရမွ
ေက်နပ္တယ္။ သတ္မယ့္လူကုိ ၾကည့္လုိက္မိၿပီဆုိေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ (ေဒါသ)
ျဖစ္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဒီျမင္ခ်င္တဲ့ ကိစၥေနာ္။ Aာ႐ံုေတြကုိယ့္ကုိ ဖမ္းစားေနပံုက ကုိယ့္ကုိ
သတ္မယ့္လူကုိေတာင္ ၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူမ်ားဆုိရင္ေတာ့
“တစ္ေနကုန္ထုိင္ၿပီး တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္” ေပါ့ဗ်ာ။ ခုေခတ္ ခုကာလကလည္း
ကာမဘံုဆုိတဲ့Aတုိင္း လုိခ်င္စရာေတြ ေပါလုိက္တာ။ ကား။ ဖုန္း။ တုိက္တာေတြကုိ
လုိခ်င္စရာေကာင္းလုိက္သမွ လုိခ်င္ လုိခ်င္လုိ႔ကုိ ျမည္ေနတာ။ ဒီလုိခ်င္စရာေတြက ဘယ္က
ျဖစ္လာသလဲဆုိေတာ့ ျမင္တဲ့Aျဖစ္Aပ်က္ကေန စလာတာ။ ျမင္ေတာ့ လုိခ်င္ၿပီ။ လုိခ်င္ေတာ့
ေလာဘျဖစ္ရၿပီ။ မရေတာ့ ေဒါသျဖစ္ၿပီ။ ကုိယ္နဲ႔ ထုိက္မွန္း မထုိက္မွန္းမသိေလေတာ့
ေမာဟျဖစ္ၿပီဗ်ာ။ ျမင္လုိ႔ ေလာဘျဖစ္တယ္လို႔ ေဒါသျဖစ္တယ္လုိ႔ ေမာဟျဖစ္တယ္လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ပဲ သိခ့ဲၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမင္လို႔သာ ဒါေတ ြ ျဖစ္ေနတာပါ။
Aာ႐ုံကေထာက္ပံ့လုိ႔ Aာ႐ံုက ေက်းဇူးျပဳလုိ႔ျဖစ္ရတာကုိ ဘုရားရွင္ေဟာထုတ္ျပခဲ့တာက
                                  အာရမၼဏပစၥေယာ တဲ့။
AၾကားAာ႐ံုလည္း ဘာထူးလဲ။ “လူလြန္မသား” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ရ႕ဲ Aဆဲကို
ခံလုိရၿပီဆုိပါစုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာလဲဆုိေတာ့ ကုိယ့္ေဒါသခုိင္မာသြားဖို႔
ျပန္နားေထာင္လုိက္ခ်င္ေသးတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ ျပန္ေျပာစမ္း” တဲ့။
တစ္ေယာက္ေယာက္က ”နံလုိက္တာကြာ” ကုိယ္က ႐ႈၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။ Aရသာကလည္း
ေပါ့ပ်က္ပ်က္နဲ႔ကြာဆုိရင္ “ျပစမ္း ျပစမ္း ျမည္းၾကည့္မယ္” တဲ့။
ၾကမ္းလုိက္တာဆုိတဲ့AထိAေတြ႕ကုိလည္း ကုိင္ၾကည့္ခ်င္တာပဲ။ ၀မ္းနည္းစရာ ေတြးစရာ
ေဆြးစရာဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ခံစားလုိက္ခ်င္တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Aဲဒီ
Aာ႐ံုေျခာက္ပါးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြျဖစ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလုိ
ဆုိး၀ါးတဲ့ Aာ႐ံုေတြကုိေတာင္ ခံစားခ်င္ေသးတာ၊ ခ်စ္သူရဲ႕ Aသံေလး၊ ခ်စ္သူရ႕ဲ
ကုိယ္သင္းရနံ႔ေလး၊ ခ်စ္သူက ခြံ႕ေကၽြးတ့ဲ မုန္႔ေလး၊ ခ်စ္သူရဲ႕ လက္ကေလး၊
ခ်စ္ေနခြင့္ေလးဆုိတဲ့Aာ႐ံုေတြကုိေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမတုန္း “နဖူးကေန ေျခဖ်ားထိေAာင္
ခ်စ္တယ္” ျဖစ္ေရာဗ်ာ။ Aဲဒါေတြကေန ေလာဘျဖစ္လာ၊ ေဒါသျဖစ္လာ၊ ေမာဟေတြ
ျဖစ္လာရေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။
ျမန္မာစကားပံုရွိတယ္။ ခုေတာ့ လူငယ္ေတြေနာက္ေျပာင္တာနဲ႔
ပ်က္လုလုျဖစ္ေနတဲ့စကားေလး “မၾကည့္တတ္ရင္ တဏွာ၊ ၾကည့္တတ္ရင္ ဘာ၀နာ”
ဆုိတာေလ။ Aဲလုိပါပဲ Aာ႐ံုေတြကုိ လက္ခံတတ္ရင္ေတာ့ ဘာ၀နာျဖစ္တယ္။
Aဲဒါဆုိရင္ေတာ့ Aေလာဘ၊ Aေဒါသ၊ Aေမာဟျဖစ္တယ္ေပါ့။ ငါ သူတပါး ေယာက်ာ္း
မိန္းမေတြပါ မကဘူး။ Aသက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါAားလံုး ဒီ ေဟတုပစၥေယာ၊
Aာရမၼဏပစၥေယာနဲ႔ပဲ Aခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးေနလုိက္ၾကတာ သံသရာရွည္တဲ့Aထိေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္တစ္ခ်က္ က်န္ေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ တစ္ခုျပဳလုပ္တယ္။
Aဲဒီေကာင္းမႈကုိ ျပန္ေတြးမိတယ္။ “ေကာင္းလုိက္တာ၊ ငါလႉလုိက္ရတယ္” လုိ႔
၀မ္းသာၾကည္ႏူးရင္ ကုိယ္ျပဳတဲ့ကုသုိလ္ကုိ Aာ႐ံုျပဳၿပီး ကုသုိလ္ျပန္ရတာ၊ “Aဲတုန္းက
ကုန္လုိက္တာ ေသာက္ေသာက္လဲ၊ Aလႉခံက ဘယ္လုိ၊ ဘယ္သူက ဘာယူသြားေသးတာ၊
စိတ္ကုိကုန္ေရာ” လုိ႔ စိတ္မခ်မ္းမေျမ့ ျဖစ္ရင္ ကုိယ္ျပဳတဲ့ကုိသုိလ္ကုိ Aာ႐ံုျပဳၿပီး
Aကုသိုလ္ျပန္ရတာမ်ိဳးရိွပါတယ္။ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ကုသိုလ္ႏွင့္ Aကုသိုလ္ Aာ႐ုံေတ ြ
ျပန္ျဖစ္တာေပ့ါဗ်ာ။ ေနာက္ Aကုသုိလ္ေၾကာင့္လည္း ကုသုိလ္ျပန္ျဖစ္ႏုိင္ေသးသဗ်။
“ဟုိတုန္းက ငါ ဆဲေရး တုိင္းထြာခဲ့တယ္။ သတ္ျဖတ္ခုိးယူခဲ့တယ္” ဒါမေကာင္းတဲ့Aလုပ္ပဲ
ငါမလုပ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ Aရင္က Aကုသုိလ္ကုိ ျပန္Aာ႐ံုျပဳၿပီး ကုသုိလ္ရတာ။ “ေကာင္းတယ္၊
ငါေျပာလုိက္လုိ႔ Aဲေကာင္ေက်ာကုိ ေကာ့ေရာ” စသျဖင့္ ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ Aကုသုိလ္ကုိ
ျပန္Aာ႐ံုျပဳၿပီး ၀မ္းသာရင္ Aကုသုိလ္ျပန္ျဖစ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ (ေနာက္ Uပနိႆယ
ပစၥေယာမွာ Aက်ယ္ဆက္ရွင္းမယ္၊ နည္းနည္း ဆက္စပ္ေနလုိ႔ ေျပာျပခဲ့တာ၊ ျပဳခဲ့တဲ့
ကုသုိလ္ႏွင့္ Aကုသုိလ္ေၾကာင့္ ကုသုိလ္နဲ႔ Aကုသုိလ္ျပန္ျဖစ္တယ္ဆုိေပမယ့္ Aာ႐ံုက
သိပ္ၿပီး မႀကီးက်ယ္ မခမ္းနားပါဘူး) ဒါေတြက Aာ႐ံုကုိ Aေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္ရေလေတာ့
Aာရမၼဏပစၥေယာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္က ေဟာျပေတာ္မူခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
က်န္ေသးတယ္ခင္ဗ်။ ဘာေလးျဖစ္ခဲ့တာ။ ဘယ္လုိေလးျဖစ္ရင္ ေကာင္းမယ္ စတဲ့
စိတ္ကူးေတြဟာလည္း Aာ႐ုံေတြပါပဲ။
ဟုတ္ပါၿပီတဲ့။ Aာ႐ံုေတြကုိ မခံစားပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာေနတယ္။ မခံစားလုိ႔မွ မရတာ။ ဘယ္လုိ
ေနရမလဲဆုိရင္ ဒိေ႒ ဒိ႒ မတၱံ ဆုိတဲ့ စကားလည္း ရွိသားပဲဗ်ာ။ ေရႊUေဒါင္းေတာင္မွ စာAုပ္
ေရးထားတာရွိေသးတယ္ေလ။ ျမင္ရင္ ျမင္တယ္လုိ႔ သေဘာထားတဲ့။ ၾကားရင္လည္း
ၾကာတယ္ေလာက္ပဲ သေဘာထားလုိက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါဆုိရၿပီ။
                                 အဓိပတိပစၥေယာ
တစ္ခုခုကုိ လုိခ်င္မႈ တစ္ခုျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဆႏၵတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာတယ္ေပါ့။ ဟုတ္ၿပီ။
လုိခ်င္တဲ့ဆႏၵက ဘယ္Aတုိင္းAတာထိလဲ ဆုိတာ ျဖစ္လာၿပီ။ မရလုိ႔ မျဖစ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့
ဒီဆႏၵက Aဓိပတိတပ္တဲ့ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵ(Aဓိပတိပါတဲ့ ဆႏၵ)လုိ႔ ဆုိရမယ္။ Uပမာျပရရင္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားေလာင္း ဒီပကၤရာဘုရားရွင္ ေျခေတာ္ရင္းမွာ “ငါလည္း ဒီဘုရားရွင္လုိ
သတၱ၀ါေတြကုိ ဒုကၡက ကယ္တင္မယ္” ဆုိတဲ့ ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ
တစ္စံုတစ္ေယာက္က “သင္ ေဟာဒီစၾကၤာ၀ဠာ ေလာက္က်ယ္ျပန္တဲ့ မီးက်င္းတြင္းထဲ
ဆင္းေလွ်ာက္မွ သင္ဘုရားျဖစ္မွာ၊ ဒီတုိင္းဆုိ မျဖစ္ဘူး” လုိ႔ ေျပာၾကည့္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ဘုရားေလာင္းက ေလွ်ာက္မွာ။ ဘုရားျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵက Aလြန္ျပင္းျပေနတယ္။ ဆႏၵကုိ
Aဓိပတိတပ္ေနတာ။
ဟုတ္ၿပီ။ ဆႏၵမွာ Aဓိပတိတပ္တယ္။ ဆႏၵတစ္ခုတည္းပဲလား။ စိတ္ (၈၉) ပါး၊ ေစတသိက္
(၅၂) ပါး၊ ႐ုပ္ (၂၈) ပါးထဲက ဒီဆႏၵတစ္ခုပဲ Aဓိပတိ တပ္သလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္က
သိပ္ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတယ္။ Aဓိပတိတပ္တဲ့ တရားေတြကုိ ထုတ္ျပသြားခဲ့တယ္။
ဆႏၵဆုိတဲ့ ေစတသိက္မွာ Aဓိပတိတပ္ရင္ ဆႏၵႏွင့္ တြဲဘက္ျဖစ္တဲ့ စိတ္မွာလည္း
Aဓိပတိတပ္တာေပါ့တဲ့။ (စိတ္ႏွင့္ ေစတသိက္Aေၾကာင္းကုိ ေရးေပးမယ္လုိ႔
ကတိေပးထားေပမယ့္ ဖတ္တဲ့သူတုိင္း နားလည္ေAာင္ စီေနတာ Aဆင္မေျပေသးလုိ႔
မတင္ျဖစ္ေသးဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ စိတ္နဲ႔ ေစတသိက္ဟာ တခ်ိန္တည္း
တၿပိဳင္တည္းျဖစ္တယ္လုိ႔ မွတ္ထားေပးပါ။ ၿပီးေတာ့ ဆႏၵေစတသိက္မွာ စိတ္နဲ႔ တြဲျဖစ္ရာမွာ
႐ုပ္လည္း ျဖစ္ေသးေၾကာင္း ထပ္ၿပီး မွတ္ထားေပးပါUီး)
ဆႏၵတAားျပင္းျပလာ (Aဓိပတိပါ၀င္လာ) တဲ့Aခါ စိတ္ဟာလည္း ျပင္းျပလာတယ္။
ရမွျဖစ္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္။ ဆႏၵနဲ႔ စိတ္ျပင္းျပလာေတာ့ ၀ီရိယပါလာတယ္။
ႀကိဳးစားAားထုတ္မႈ ျပင္းထန္လာတယ္။ ဆႏၵ၊ စိတ္၊ ၀ီရိယသံုးပါးႏွင့္Aတူ ပညာလည္း
ပါလာတယ္။ ပညာနဲ႔ စူးစိုက္ေ၀ဖန္တယ္။ သင့္ေတာ္၏ မသင့္ေတာ္၏ မွန္၏ မမွန္၏
ပုိင္းျခားသတ္မွတ္တယ္။ ပညာက နက္နဲတဲ့ ပညာျဖစ္ပါတယ္။ ဇနကAေလာင္းေတာ္ဘ၀မွာ
သီ၀လိေဒ၀ီဘယ္လုိတားတား၊ ဘုရားျဖစ္မယ့္ဘ၀မွာ ယေသာ္ဓရာႏွင့္ သားေတာ္
ဘယ္လုိတားတား ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္ရ႕ဲ ဘုရားျဖစ္ခ်င္တဲ့
ဆႏၵေၾကာင့္ပါ။ ဒါ ကုသုိလ္Aရာမွာ ျဖစ္တဲ့ Aဓိပတိျဖစ္ပါတယ္။
Aကုသုိလ္Aရာမွာ Aဓိပတိတပ္ႏုိင္သလား။ တပ္ႏုိင္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ
စိတ္တုိတယ္။ တုိတဲ့စိတ္က ျပင္းထန္လာေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ နီလာတယ္။ Aသားေတြ
တုန္လာတယ္။ Aဓိပတိတပ္လာၿပီေပါ့။ ငါ သတ္မွျဖစ္မယ္လုိ႔ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဘာနဲ႔
သတ္ရမလဲ။ လက္နက္ စသည့္Aတြက္ ႀကိဳးစားAားထုတ္လာတယ္။ ဘယ္Aခ်ိန္ ဘယ္မွာ
ဘယ္လုိသတ္ရမလဲ စU္းစားခ်င့္ခ်ိန္တယ္။ ဒါ Aကုသုိလ္Aမႈမွာ Aဓိပတိတပ္လာတာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ခုိးလုိျခင္း၊ က်ဴးလြန္လုိျခင္းစသည္မွာလည္း Aဓိပတိ တပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့
Aဓိပတိပစၥေယာ ဆုိတာ ျပင္းျပတဲ့ ဆႏၵ၊ စိတ္၊ ၀ီရိယႏွင့္ ပညာ ဒီေလးပါးပါ။
ကုသုိလ္ေရးမွာေရာ Aကုသုိလ္ေရးမွာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
နည္းနည္းေလး က်န္ေနေသးတယ္။ ဘာသာေရး လုိက္စားသူမ်ား ၾကားဖူးၾကၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္ဟာ တရားေဟာၿပီးခ်ိန္ နတ္လူတုိ႔က သာဓုေခၚရင္
သာဓုေခၚခ်ိန္ေလးAတြင္း နိဗၺာန္ကုိ Aာ႐ံုျပဳတယ္ဆုိတာေလ။ AဲဒီAာ႐ံုက
သာမန္Aာ႐ံုမဟုတ္ပါဘူး။ Aာရမၼဏာဓိပတိပါ။ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ Aာ႐ံုပါ။
ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတ့ဲ Aာ႐ံုနဲ႔ ဘုရားရွင္က ဘာလုိ႔ နိဗၺာန္ကုိ Aာ႐ံုျပဳသလဲဆုိေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ
Aလြန္႔ကုိ ေAးခ်မ္းလြန္းလုိ႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္ကုိ ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္နဲ႔မ်ား
ဘုရားရွိခုိးမိရင္ ဆြမ္းေရခ်မ္းပန္းဆီမီး ကပ္လႉမိရင္ AဲဒီAခ်ိန္ေလးမွာ
ျဖစ္ေပၚတဲ့စိတ္ကေလးဟာ Aလြန္ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္မဟုတ္လား။ ပီတိကေလး
ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။ Aဲဒီပီတိကေလးေတာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းရင္ နိဗၺာန္ဟာ ဘယ္ေလာက္
ၿငိမ္းခ်မ္းလုိက္မလဲ။ Aဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္က ခဏေခတၱAတြင္းတုိင္းမွာ
နိဗၺာန္ကုိ Aဓိပတိတပ္တဲ့ Aာ႐ံုနဲ႔ Aာ႐ံုျပဳေတာ္မူတာေပါ့။ ဒါကုိေတာ့ Aာရမၼဏာဓိပတိလုိ႔
ေခၚပါတယ္။ Aေပၚက Aဓိပတိေလးပါးကုိေတာ့ သဟဇာတာဓိပတိလုိ႔ ေခၚပါတယ္။
Aတူတကြ တြဲျဖစ္လုိ႔ပါ။ ဒီေတာ့ Aဓိပတိႏွစ္ပါးရွိတယ္။ Aာရမၼဏႏွင့္ သဟဇာတ။ Aာ႐ံုႏွင့္
စူးနစ္Aာ႐ံုျပဳတာက Aာရမၼဏာဓိပတိ။ တစ္ခုျဖစ္လုိ႔ တြဲစပ္ျဖစ္လာတာက
သဟဇာတာဓိပတိ။ တရားAားထုတ္ရာမွာ Aာ႐ံုကုိ စူးနစ္Aာ႐ံုျပဳႏုိင္ရင္ ပုိေကာင္းပါတယ္။
ေလာကႀကီးပြားေရး တုိးတက္ေရးမွာ သဟဇာတာဓိပတိနဲ႔ လုပ္ရင္ ပုိေကာင္းပါတယ္။အနႏၲရပစၥေယာ
Aေနာက္ႏုိင္ငံမွ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ေခတ္ကုိေစာင့္ၾကည့္သူမ်ား ေျပာေနက်
စကားတစ္ခြန္းက “Aေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း” ဆုိတာပါ။ ဟုတ္ၿပီ။ ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့
တစ္စံုတစ္ခုဟာ တကယ္ပဲ Aေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္ထြန္းလာတတ္ပါသလား။ ပါဠိေဒ၀ီေခၚ Pearl
David ႏွင့္ လယ္တီဆရာေတာ္ AေမးAေျဖတစ္ခုေလးကုိ ထုတ္ၾကည့္ရေAာင္။ ပါဠိေဒ၀ီက
ေမးတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာ ျဖစ္, တည္, ပ်က္ဆုိတာ ရွိတယ္။ Aဲလုိရွိရင္ ကၽြန္မတုိ႔
က်က္မွတ္သိရွိထားသည့္ AရာAားလံုးဟာ ျဖစ္တည္ပ်က္ ဆုိတဲ့ သီAုိရီAရ ပ်က္သံုးၿပီး
မမွတ္မိေတာ့တာမ်ိဳး ျဖစ္ေနရမယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ဟာ မွတ္သားဖူးတာကို
မွတ္မိေနေလေတာ့ Aဲဒီတရားဟာ မွားမေနဘူးလားတဲ့။ ဆရာေတာ္ေျဖလုိက္တာကေတာ့
တစ္ခြန္းတည္းပါ။ Aနႏၲရပစၥေယာတဲ့။ ဆုိလုိတာက က်က္မွတ္ထားဖူးတဲ့ Aရာသည္
က်က္မွတ္စU္ကာလမွာ ျဖစ္တည္ပ်က္Aရ ပ်က္သြားၿပီျဖစ္ၿပီးေနာက္ Aျခားမ့ကဲ ာလမွာ
ျပန္လည္Aက်ိဳးေပးတယ္ လုိ႔ဆုိလုိတာပါ။ ဒါဆုိရင္ Aေနာက္ႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊
ေခတ္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္သူမ်ား ေျပာေနၾကတဲ့ “Aေၾကာင္းမဲ့ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း” ဟာ
တကယ္ေတာ့ Aနႏၲရပစၥည္းAရ Aျခားမဲ့Aက်ိဳးေပးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္နဲ႔
Aလွမ္းေ၀းလြန္းလို႔ မသိႏုိင္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ျဖစ္တည္လာျခင္းမွာ
Aေၾကာင္းမဲ့တယ္ ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ Aေၾကာင္းက Aလွမ္းေ၀းလြန္းေနတာမ်ိဳး
ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါက Aနႏၲရပစၥည္းရဲ႕ ေထာက္ပံ့ပံု ပံုစံတမ်ိဳးပါ။ နည္းနည္း နက္နဲတဲ့
Aပုိင္းပါ၀င္ပါတယ္။
သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြ Aားလံုးနားလည္လြယ္တဲ့ ပံုစံႏွင့္ ရွင္းျပရမယ္ဆုိရင္
ပထမဦးဆံုးေဟတုပစၥည္းကေန ျပန္စရမွာပါ။ ျမင္လုိ႔ Aာ႐ုံေၾကာင့္ ေလာဘစတ့ဟဲ ိတ္ေတြ
ျဖစ္တယ္။ Aဓိပတိတပ္ရင္ တပ္သလုိ ျဖစ္တယ္ေပါ့ေလ။ ဟုတ္ၿပီဗ်ာ။ ျမင္တယ္။ Aခု
ဒီစာေတြ ျမင္ဖုိ႔ Aားလံုးမွာ မ်က္စိရွိတယ္။ Aၾကည့္႐ႈံခံတစ္ခုရွိတယ္။ ဒါဟာ ဘာပဲ ညာပဲစတဲ့
ႏွလံုးသြင္းႏုိင္တဲ့ မနသိကာရရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ လံုေလာက္တဲ့ Aလင္းေရာင္ရွိတယ္။
“မ်က္စိေကာင္းမယ္၊ Aၾကည့္ခံတစ္ခုရွိမယ္။ မနသိကာရရွိမယ္။ Aလင္းေရာင္ရွိမယ္။”
ဒီေလးခု ျပည့္စံုမွ ျမင္ျခင္းဆုိတဲ့ ကိစၥျဖစ္ေပၚပါတယ္။ ေလးခုထဲက တစ္ခုခု ခၽြတ္ယြင္းၾကည့္။
မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ မျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ AဲဒီလုိAခ်ိန္မွာ ျမင္ဖုိ႔ကုိ ဘယ္သူမွ
မဖန္ဆင္းေပးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ျမင္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ဒီေလးခုမွာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုက
ဆက္စပ္ေနပါသလား။ လံုး၀မဆက္စပ္ဘူး။ တစ္ခုခ်င္းစီ ေနၾကတယ္။ တစ္ခုAေပၚတစ္ခု
ေထာက္ၿပီး Aျခားမဲ့ Aစြမ္းနဲ႔ေက်းဇူးျပဳသြားတယ္။ ဒါဟာ Aျခားမဲ့ ေက်းဇူးျပဳတတ္တဲ့
Aနႏၲရပစၥေယာ ပါပဲ။
Aနႏၲရပစၥေယာကုိ Aက်ယ္ဖြင့္ဆုိရာမွာ ေရွးေရွးေသာ ကုသုိလ္ေၾကာင့္ ေနာက္ေနာက္ေသာ
ကုသိုလ္မ်ား ျဖစ္ေပၚျခင္းကုိ Aနႏၲရပစၥည္းပါတဲ့။ ဘ၀တစ္ခုမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ
ျပဳခဲ့ဖူးတယ္။ Aဲဒီဘ၀က ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။ ဒီဘ၀ေရာက္လာေတာ့ Aလုိလုိေန
ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳခ်င္ေနတယ္။ ျပဳလည္း ျပဳမိတယ္။ ဒါ ေရွးေရွးတုန္းက ျပဳခဲ့တဲ့
Aေၾကာင္းAေထာက္Aပံ့က ခုခ်ိန္မွာလည္း လာျပန္ျပဳေစတာပါပဲ။ Aနႏၲရပစၥေယာ ဆုိတာ
ဒါပဲ။ Aကုသုိလ္မွာလည္း ဒီလုိပါပဲ။ ကဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္က ဒါေတြကုိ
သိေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေရွးေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ Aေထာက္Aပံ့ေၾကာင့္ ေနာက္ၾကာမွ
Aက်ိဳးေပးတာကုိ သိေတာ္မူႏုိင္ခဲ့တာကေတာ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ရဲ႕
Aစြမ္းေတြေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ။ သိပ္ၿပီး ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းပါတယ္။
                             သမနႏၲရပစၥေယာ
“ေဒါက္ ေဒါက္” လူတစ္ေယာက္ တံခါးလာေခါက္တယ္။ တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္ေတာ့
လူတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္လုိက္တယ္။ Aျမင္က လက္ခံလုိက္တယ္။ ဘယ္သူလဲ ဆုိတာ စိတ္က
စံုစမ္းလုိက္တယ္။ သိၿပီးေနာက္ ဘယ္သူပဲ လုိ႔ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ လူေကာင္း လူဆုိးလုိ႔
ခြဲျခားတယ္။ စသျဖင့္ စသျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျခင္းAေပၚ စိတ္က စီကာ စU္ကာ
ျဖစ္ပ်က္သြားတယ္။ ဒါကုိ စိတၱနိယာမ လုိ႔ေခၚပါတယ္။ (နိယာမ ငါးပါးရွိပါတယ္။
စိတၱနိယာမႏွင့္Aတူ ဒီရာသီ ဒီကာလမွာ ဒီပန္းပြင့္ကုိ ပြင့္ရမယ္ဆုိတဲ့ Uတုနိယာမရယ္၊
ဒီAေစ့စိုက္ရင္ ဒီAပင္ေပါက္ရမယ္ဆုိတဲ့ ဗီဇနိယာမရယ္၊ ကမၼနိယာမရယ္
ဓမၼနိယာမရယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ငါးပါးရွိပါတယ္) Aဲလုိ ျဖစ္သြားတဲ့စိတ္က တစ္ထပ္တည္း
က်ေနတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေပါင္းမ်ားစြာ တရစပ္ျဖစ္သြား ပ်က္သြားတာကုိ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မသိလုိက္ဘူး။ Aဲဒီစိတ္ေတြဟာ ပူးတြဲၿပီးေတာ့လည္း မျဖစ္ဘူး။
တစ္ထပ္တည္းလည္း မက်ဘူး။ Uပမာေပးရရင္ ဘုရင္ႀကီးနတ္ရြာစံသြားရင္ Aိမ္ေရွ႕မင္း
ဘုရင္လုပ္ရသလုိပါပဲ။ ဘယ္သူက မင္းလုပ္လုိက္ပါလုိ႔ ေျပာစရာ မလုိဘူး။ ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါဟာ သမနႏၲရပစၥေယာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္တယ္။ (Aာရမၼဏပစၥေယာ) AဲဒီAရာAေပၚ ဟိတ္ျဖစ္တယ္။
(ေဟတုပစၥေယာ) (Aဓိပတိတပ္ရင္ Aဓိပတိလည္း ပါ၀င္မယ္- Aဓိပတိပစၥေယာ) သုိ႔ေသာ္
ဟိတ္မွာ ကုသုိလ္ဟိတ္လား။ Aကုသုိလ္ဟိတ္လားေပါ့ေလ။ ကြဲျပားUီးမယ္။ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစ
Aကုသုိလ္ျဖစ္ေစ စိတ္ဟာ တစ္ခုခ်င္းစီ တစ္ခုခ်င္းစီ ျဖစ္တယ္။ ေျပာေနၾကပါတယ္။ စိတ္ဟာ
မ်က္စိတစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ပ်က္Aတြင္းမွာ ကုေဋတစ္သန္းျဖစ္ပါတယ္လုိ႔။ Aဲဒီ
စိတ္ျဖစ္စU္ကေလးဟာ သမနႏၲရပစၥေယာပါပဲ။ ဘယ္လုိမွ မရွင္းဘူးဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
သစ္ပင္တစ္ပင္စုိက္ၾကည့္လုိက္။ သစ္ပင္ဟာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာတယ္။
ႀကီးမလာဘူးလုိ႔လည္း ထင္ရတယ္။ ႀကီးလည္းႀကီးလာတယ္။ ဒါဟာ သမနႏၲရပစၥေယာပါပ။ဲ
AၾကားAလပ္မရွိ တရစပ္ေက်းဇူးျပဳ ေထာက္ပံ့တတ္တဲ့ တရားလုိ႔ ေခၚပါတယ္။
ဒီလုိ သိပ္သည္းလြန္းတဲ့တရားကုိ သဗၺညဳတဉာဏ္မ်ား မရခဲ့ဘူးဆုိရင္ ဘယ္လုိ
ေဟာႏုိင္မွာတုန္းဗ်ာ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားကုိ စU္းစားရင္း “မဟာဂတိဂမိယတိႆမေထရ္”
ဆုိရင္ ပီတိျဖစ္လုိက္တာ။ ငါ သဗၺညဳတဉာဏ္မရခ်င္ေနတဲ့။ ငါ သဗၺညဳတဉာဏ္ရထားတဲ့
ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ကုိ ခုလုိ နားလည္ခြင့္ရရင္ကုိ ေက်နပ္လွၿပီတဲ့။ Aဲဒီပီတိေလးကုိ
ေAာ္ ဒီပီတိေလးကလည္း တကယ္ေတာ့ Aနိစၥပါပဲလား၊ ဒုကၡပါပဲလား၊ Aနတၱပါပဲလားလုိ႔
႐ႈလုိက္တာ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါေရာလား။
သဟဇာတပစၥေယာ
သဟ – Aတူတကြ ၊ ဇာတ – ျဖစ္တာ။ Aျပန္Aလွန္ Aေထာက္Aကူ ျပဳေနတာကုိ
သဟဇာတလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ Aတုိဆံုးခ်ံဳးေျပာရရင္ Aတူတကြ ျဖစ္တာေတြက
နာမကၡႏၶာေလးပါး၊ ဓာတ္ေလးပါး၊ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးႏွင့္ စိတ္ေစတသိက္ ဒါပါပဲ။
နာမကၡႏၶာေလးပါးဆုိတာက ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရႏွင့္ ၀ိညာဏတုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
၀မ္းနည္းမႈ ၀မ္းသာမႈ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈတစ္ခုခု ခံစားလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ခံစား႐ံု
ခံစားလုိက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ Aဲဒီခံစားမႈကုိ မွတ္သားလုိက္မႈပါ၀င္ ပါတယ္။ သညာေပါ့။
ေနာက္ Aဲဒီခံစားမႈေတြက တရစပ္ျဖစ္ပ်က္ေနတယ္။ သခၤါရ။ စိတ္ေပၚမွာပဲ ျဖစ္တယ္။
၀ိညာဏ္။ သုိ႔ေသာ္ Aဲဒီေလးပါးက မင္းျဖစ္ကြာ။ ငါမျဖစ္ဘူး။ မင္းပဲျဖစ္လုိက္ေတာ့
ငါမျဖစ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိ႔မရဘူး။ တစ္ပါးျဖစ္ၿပီဆုိရင္ က်န္တဲ့ သံုးပါးက
လုိက္ျဖစ္ေပးရတယ္။ ႏွစ္ပါးျဖစ္ရင္ က်န္တဲ့ ႏွစ္ပါးက လုိက္ျဖစ္ေပးရတယ္။
သံုးပါးျဖစ္ရင္လည္း က်န္တဲ့ တစ္ပါးက လုိက္ျဖစ္ေပးရတယ္။
ဓာတ္ေလးပါးဆုိတာက ပထ၀ီ၊ Aာေပါ၊ ေတေဇာႏွင့္ ၀ါေယာပါ။ ဒီဓာတ္ႀကီးေလးပါးကလည္း
Aတူတူျဖစ္တာပါပဲ။ မည္သည့္Aရာမဆုိ Uပမာ သင့္ခႏၶာကုိယ္ မည္သည့္Aစိတ္Aပုိင္းမဆုိ
ေနာက္ ခုသင္ျမင္ရတ့ဲ သင့္ေရွ႕က ေမာ္နီတာ၊ သင့္လက္တင္ထားတဲ့ ကီးဘုတ္စသည္စသည္
သင္၀တ္ထားတဲ့ Aက်ႌလံုခ်ည္ဒီAားလံုးမွာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးက ပါ၀င္ေနတာ။
ဓာတ္ႀကီးေလးပါးထဲက တစ္ပါးပါးက ငါမပါခ်င္ဘူးကြာ မင္းတုိ႔ သံုးခုတည္းနဲ႔ ျဖစ္ေနတာပဲ
Uစၥာလုိ႔ လုပ္လုိ႔မရဘူး။ Aဲလုိ Aတူတကြ ျဖစ္ေနတာ။ ဒါက သဟဇာတလုိ႔ေခၚပါတယ္။
တစ္ပါးျဖစ္တာနဲ႔ က်န္တဲ့ သံုးပါးကျဖစ္ၿပီးသားပဲ။
႐ုပ္ျဖစ္လုိ႔ နာမ္လုိက္ျဖစ္ရတယ္။ နာမ္ျဖစ္လုိ႔ ႐ုပ္လုိက္ျဖစ္ရတယ္။ ခြဲျခား ခြဲျခားမျဖစ္ဘူး။
Aတူျဖစ္တာ။ ေဒါသထြက္တယ္။ စိတ္က ျဖစ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာက
ေAးစက္မာေၾကာလာတယ္။ လုိက္ျဖစ္ေပးရတာေနာ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕က ေဒါသထြက္ရင္
ၿပံဳးတာဗ်။ ဟုတ္လား။ ဒါလည္း သူ႔ေဒါသထြက္တဲ့ AမူAရာတစ္ခုပဲေလ။ စိတ္ညစ္ရင္
စိတ္ညစ္တဲ့ ႐ုပ္AမူAရာတစ္ခုက ေပၚၿပီ။ ႐ုပ္မွာ တစ္ခုခုျဖစ္တယ္။ Aသားကေလးကုိ
တစ္ခုခုက ျခစ္မိတယ္။ စိတ္က နာတယ္လို႔ ျဖစ္ေပးရတယ္။ Aဲလုိ Aတူတကြ ျဖစ္ေနတာ။ ဒါ
သဟဇာတပစၥေယာပါပဲ။
စိတ္ျဖစ္လို႔ ေစတသိက္ျဖစ္၊ ေစတသိက္ျဖစ္လုိ႔ စိတ္ျဖစ္တာေတြေတာ့ မေျပာနဲ႔ေလ။ သူက
နဂုိရ္ကတည္းက ခြဲမျဖစ္ဘူး။ ေျပာဖူးတယ္ေနာ္။ Aဲလို Aတူတကြ ျဖစ္ေနတာကုိ
သဟဇာတပစၥေယာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
သဟဇာတAတူတကြ ျဖစ္တာကုိ မရွင္းဘူးဆုိရင္ Uပမာေလး ေပးပါ့မယ္။ ေမွာင္ေနတဲ့
Aခန္းတစ္ခန္းမွာ မီးခလုတ္ေလး “ေထာက္” ဆုိဖြင့္လုိက္တယ္။ မီးလင္းသြားတယ္။
Aလင္းေရာင္ ေရာက္လာတယ္။ မီးလင္းတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ Aခန္းမွာ Aလင္းေရာင္ေတြ
ျပန္႔က်ဲသြားတယ္။ မီးသီးကုိလည္း ျမင္ရတယ္။ ဒီမွာ ဘယ္သူက ေက်းဇူးျပဳေနတာလဲ။
မီးသီးေၾကာင့္ မီးေရာင္၊ မီးေရာင္ေၾကာင့္ မီးသီး Aဲလုိ Aျပန္Aလွန္ေက်းဇူးျပဳေနၾကျခင္းကုိ
သဟဇာတပစၥေယာ Aတူတကြ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သဗၺညဳတေရႊဉာဏ္ရွင္ ျမတ္စြာဘုရားက
ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
(ထံုးစံAတုိင္း AဘိဓမၼာAပုိင္းကုိေတာ့ ခ်န္ထားပါရေစ၊ နည္းနည္းေလးေတာ့ ေျပာခဲ့ပါ့မယ္။
စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္က စိတ္ကုိ ျပန္ၿပီး ေက်းဇူးမျပဳပါဘူး)

                               အညမညပစၥေယာ
သဟဇာတနဲ႔ Aညမညတုိ႔ရ႕ဲ ေက်းဇူးျပဳပံုေတြက သိပ္ၿပီး မကြာဘူး။ ဗုဒၶစာေပနဲ႔
ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ နီးစပ္မွ သိႏုိင္မယ့္ AေနAထားမွာပဲ ရွိတယ္။ စာစကားေတြနဲ႔ မေျပာပဲ
ေျပာရရင္ေတာ့ သဟဇာတက နာမ္နာမ္ခ်င္း ႐ုပ္႐ုပ္ခ်င္းပဲ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ Aညမညကေတာ့
နာမ္Aခ်င္းခ်င္းရယ္၊ ႐ုပ္Aခ်င္းခ်င္းရယ္ ကေန နာမ္ကေန႐ုပ္။ ႐ုပ္ကေနနာမ္ကုိ Aျပန္Aလွန္
ေက်းဇူးျပဳၾကတယ္။ ဒါပဲကြာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္က သဗၺညဳတဉာဏ္ရွင္မုိ႔လုိ႔သာ
ဒါေတြ သိႏုိင္တာေပါ့။ ႏုိ႔မုိရင္ ဘယ္လုိမွ မသိႏုိင္ဘူး။ ဒီစိတ္ ဒီေစတသိက္၊ ဒီကုသုိလ္၊
ဒီAကုသုိလ္။ ဒီ႐ုပ္ ဒီနာမ္ေတြကုိ ဒီလုိေထာက္ပံ့တယ္။ ဒီလုိက်ေတာ့ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ဘူး
စသျဖင့္ ဘယ္တရားမွ မက်န္ေAာင္ ႏူးည့ံလြန္းတဲ့ သိႏုိင္ခဲတဲ့ Aဘိဓမၼာပုိင္းကုိ ပ႒ာန္းေတြနဲ႔
ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျပပံုက သိပ္ၿပီး ေလးစားၾကည္ညိဳစရာေကာင္းပါတယ္။
ကဲ.. နာမ္ကေန ႐ုပ္၊ ႐ုပ္ကေနနာမ္ဆုိတာက ဘယ္လုိလဲ။ ႐ုပ္ေလးမ်ိဳးရွိတယ္။
၁။ ကံေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့႐ုပ္။
၂။ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့႐ုပ္။
၃။ Uတုေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့႐ုပ္။
၄။ Aာဟာရေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့႐ုပ္ တဲ့။
သဟဇာတမွာက်ေတာ့ ဒီ႐ုပ္ေတြက Aတူတူျဖစ္ၾကတာ။ ကံ၊ စိတ္၊ Uတု၊ Aာဟာရေၾကာင့္
ျဖစ္ရတဲ့႐ုပ္ေတြက သူတို႔႐ုပ္Aခ်င္းခ်င္းပဲ Aတူတူျဖစ္ၾကတာ။ မင္းပဲျဖစ္ေနာ္ ငါမျဖစ္ဘူးလုိ႔
မလုပ္ၾကဘူး။ Aတူတူျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ကုိ ျဖစ္ေစတဲ့ ကံ၊ စိတ္၊ Uတုႏွင့္
Aာဟာရကုိ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေက်းဇူး မျပဳႏုိင္ဘူး။ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ဘူး။ Aညမည
သေဘာနဲ႔က်ျပန္ေတာ့ ႐ုပ္ဟာ Aဲဒီေလးပါးထဲက Aဓိကလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကုိ
ျပန္ၿပီးေက်းဇူးျပဳ ေထာက္ပံ့ႏုိင္တယ္။ သဟဇာတနဲ႔ Aျပန္Aလွန္ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ေသာ္လည္း
Aညမညက်ေတာ့ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ပါတယ္။ ခက္တယ္ေနာ္။
ဘယ္လုိေၾကာင့္လဲ။ သဟ Aတူ ဇာတ ျဖစ္တာ။ Aညမည Aခ်င္းခ်င္းျဖစ္တာ။ Aတူတူနဲ႔
Aခ်င္းခ်င္း။ လူေလးေယာက္စီ ႏွစ္တြဲလမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္။ ေရွ႕က လူေလးေယာက္တြဲႏွင့္
ေနာက္က လူေလးေယာက္တြဲမွာ ေရွ႕Aတြဲကျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္Aတြဲကျဖစ္ျဖစ္
ႏွစ္ေယာက္ခြဲလုိက္တာ သံုးေယာက္တစ္ေယာက္ခြဲလုိက္တာ လုပ္လုိ႔ရတယ္။ Aဲဒါက
သဟဇာတျဖစ္ပံုေလး။ Aခ်င္းခ်င္းက် Aဲလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေလးေယာက္တြဲႏွစ္တြဲဆုိေပမယ့္ ေရွ႕က တစ္ေယာက္ျပဳတ္လုိ႔မရဘူး။ ေနာက္ကလည္း
တစ္ေယာက္ျပဳတ္လုိ႔မရဘူး။ ေရွ႕ကလည္း ေနာက္ကုိမီွ။ ေနာက္ကလည္း ေရွ႕ကုိမွီေနတာ။
Aဲလုိျဖစ္ေနတာက Aညမည-Aခ်င္းခ်င္းမွီေထာက္ေနၾကတာ။
ရွင္းေလး ႐ႈပ္ေလျဖစ္ေနမလား။ ျခင္ကုိက္တယ္။ Aာ႐ံုက သိလုိက္တယ္။ (Aာရမၼဏ
ပစၥေယာ) ေဒါသျဖစ္တယ္။ (ေဟတုပစၥေယာ) လက္လႈပ္လုိက္တယ္။ ပုတ္လုိက္တယ္။
(Aနႏၲရ-သမနႏၲရပစၥေယာ) တကယ္ ေသေစခ်င္တဲ့ စိတ္(Aဓိပတိပစၥေယာ)
လည္းပါခ်င္ပါမယ္။ ျခင္ကုိက္တဲ့ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ျခင္ကုိက္ေနတယ္ဆုိတဲ့
သညာျဖစ္လုိက္တယ္။ (နာမ္Aခ်င္းခ်င္း ေက်းဇူးျပဳတဲ့ – သဟဇာတပစၥေယာ)
ျဖန္းဆုိ႐ုိက္လုိက္တယ္။ နာမ္Aခ်င္းခ်င္းလည္း သိလုိက္သလုိ ႐ုပ္ရဲ႕ နာက်င္မႈက
စိတ္မွာလာၿပီး ေ၀ဒနာ သညာျဖစ္ေစတယ္။
                                 နိႆယပစၥေယာ
နည္းနည္းေတာ့ ရွင္းျပရ ခက္လာၿပီ။ နိႆယမွာ သဟဇာတနိႆယနဲ႔ ပုေရဇာတနိႆယ
ဆုိၿပီး ကြဲေနတာ ရွိတယ္။ သဟဇာတက သိၿပီးသားမုိ႔ သဟဇာတနိႆယကုိပဲ
ေျပာေတာ့မယ္။ ပုေရဇာတပစၥေယာက်ေတာ့မွ ပုေရဇာတနိႆယကုိ ျပန္ေျပာေတာ့မယ္။
သဟဇာတ Aတူတူျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိ Aတူတူျဖစ္တာတုန္း။ ဘယ္လုိပံုစံနဲ႔
ျဖစ္တာတုန္းလုိ႔ ေမးလာစရာ ရွိလာေလေတာ့ နိႆယပစၥေယာကုိ ထပ္ေဟာခဲ့တယ္။
သဟဇာတ- တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု Aညမည- Aခ်င္းခ်င္း နိႆယပစၥေယာ မွီၿပီးေတာ့
ေက်းဇူးျပဳၾကပါတယ္တဲ့။ ဒါေလးပါပဲ။ မွီပံုမီွနည္းက ပန္းခ်ီတစ္ခုဟာ ကင္းဗတ္စတစ္ခုကုိ
မွီသလုိ မီွပါတယ္တဲ့။ ကင္းဗတ္စမရွိရင္ ပန္းခ်ီဆုိတာ ျဖစ္မလာဘူး မဟုတ္လား။ Aဲလုိ
မွီသလုိကုိ မွီတာ။
ရဟန္းတစ္ပါး။ ကုိယ့္မွာ မရွိတာကုိ ရွိသေယာင္ေယာင္ ကုိယ္မလုပ္တာကုိ
လုပ္သေယာင္ေယာင္ ေျပာလုိက္ေတာ့ တကာ တကာမေတြက လႉၾက ဒါန္းၾကတယ္။
ဘုရားရွင္ကေတာ့ Aဲလုိရဟန္းမ်ိဳးကုိ “မဟာေစာရ-Aႀကီးမားဆံုးသူခုိး” လုိ႔
ကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ရခ်င္တဲ့ Aာ႐ံုေၾကာင့္ (Aာရမၼဏပစၥေယာ) ေလာဘျဖစ္လာတယ္။
(ေဟတုပစၥေယာ) နက္နက္နဲနဲ ႀကံစည္တယ္ (Aဓိပတိပစၥေယာ) Aနီးက ဆက္စပ္တာေရာ
Aေ၀းက ဆက္စပ္တာေရာ လုပ္ရတယ္။ (Aနႏၲရပစၥေယာ၊ သမနႏၲရပစၥေယာ)
ေလာဘဆုိတာ ေစတသိက္။ ေလာဘေစတသိက္ေၾကာင့္ စိတ္ျဖစ္ရတယ္။
(သဟဇာတပစၥေယာ) စိတ္ေတြေၾကာင့္လည္း ႐ုပ္ျဖစ္ရတယ္။ (Aညမညပစၥေယာ) Aဲလုိႀကီး
ပစၥည္းေတြ Aဆက္ဆက္ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္းAေၾကာင္းက ထုိရဟန္းရဲ႕ Aာ႐ံုေၾကာင့္။
Aာ႐ံုကလည္း လက္ရွိ ေခတ္ႀကီးမွာ ေပၚေပါက္ေနတဲ့ ဖုန္းတုိ႔ ကားတုိ႔စတဲ့ မွီရာေတြေၾကာင့္။
AဲဒီAေပၚကုိ မွီၿပီးေတာ့မွ Aာ႐ံုေတြ ျဖစ္ရတာေလ။ မွီရာ တည္ရာက (နိႆယပစၥေယာ)
ဒါက ထင္သာျမင္သာတဲ့ နိႆယပစၥေယာ။ မျမင္သာ မထင္သာတဲ့ နိႆယပစၥေယာကေတာ့
Aဘိဓမၼာပုိင္းဘက္ ေရာက္သြားၿပီ။ နည္းနည္းေလး ေျပာရရင္ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ သညာျဖစ္တာ။
သညာက ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတာလဲဆုိၾကျပန္ေတာ့ ေ၀ဒနာဆုိတဲ့ မွီရာေၾကာင့္ျဖစ္တာ။ ဒါဟာ
နိႆယပစၥေယာပါပဲ။
                                  Uပနိႆယပစၥေယာ
Uပမာ Uပေမယ်ေတြနဲ႔ သက္ေသသာဓကေတြနဲ႔ တစ္ေနကုန္ထုိင္ေျပာရင္ ေျပာလုိ႔ မၿပီးႏုိင္တဲ့
ပစၥည္းတရားကေတာ့ Uပနိႆယပစၥေယာပါပဲ။ သူလည္း သံုးမ်ိဳးကြဲတယ္။
၁။ Aာရမၼဏူပနိႆယ
၂။ Aနႏၲ႐ူပနိႆယ
၃။ ပကတူပနိႆယ ဆုိၿပီးေတာ့ေပ့ါ။
ပစၥယနိေဒၵသေလး ရၾကလားမသိဘူး။ ဒီလုိေလ။ “ကုသေလာ ဓေမၼာ ကုသလႆ ဓမၼႆ၊
ကုသေလာ ဓေမၼာ Aကုသလႆ ဓမၼႆ၊ ကုသေလာ ဓေမၼာ Aဗ်ာကတႆ ဓမၼႆ
Uပနိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ” စသျဖင့္ေလး။ ျမန္မာလုိ ရွင္းရွင္းေလး ေျပာရရင္
“ကုသုိလ္တည္းဟူေသာ Aေၾကာင္းေၾကာင့္ ကုသုိလ္ျဖစ္ၾကရတယ္၊ ကုသုိလ္တည္းဟူေသာ
Aေၾကာင္းေၾကာင့္ Aကုသုိလ္ျဖစ္ၾကရတယ္၊ ကုသုိလ္တည္းဟူေသာ Aေၾကာင္းေၾကာင့္
Aဗ်ာကတ ျဖစ္ၾကရပါတယ္” တဲ့။
Aဲဒီလုိပါပဲ။ “Aကုသုိလ္တည္းဟူေသာ Aေၾကာင္းေၾကာင့္ ကုသုိလ္ျဖစ္ၾကရတယ္။
Aကုသုိလ္တည္းဟူေသာ Aေၾကာင္းေၾကာင့္ ကုသုိလ္ျဖစ္ၾကရတယ္၊
Aကုသုိလ္တည္းဟူေသာ Aေၾကာင္းေၾကာင့္ Aဗ်ာကတျဖစ္ၾကရပါတယ္” တဲ့။
လူတစ္Uီးတစ္ေယာက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ တစ္ခုလုပ္လုိက္တယ္။ လႉတာ ဒါန္းတာ၊ ကူညီတာ၊
ေပးကမ္းတာ၊ သီလကုိ ေစာင့္ထိန္းလုိက္တာ စသျဖင့္ ေကာင္းမႈ တစ္ခုခုေပါ့။ လုပ္လုိက္တယ္။
လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီလုိေကာင္းမႈမ်ိဳးကုိ ငါလုပ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ျပန္Aာ႐ုံျပဳႏုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္
ကုသုိလ္ေၾကာင့္ ကုသုိလ္ရတယ္။ ဒါကုိ ဘုရားရွင္က Aပရေစတနာဆုိၿပီးေတာ့လည္း
ေဟာခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ တစ္Uီးတစ္ေယာက္က Aဲဒီလုိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ
ျပဳတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျပဳၿပီးလည္း ျပဳၿပီးေရာ ေနာက္ပုိင္း “ငါျပဳမိေလျခင္း” ဆုိတ့ဲ
ေနာင္တမ်ိဳးရတယ္။ ကူညီခဲ့ေပမယ့္ ငါမကူညီခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာလို႔ ျပန္ေတးြ မိတယ္။ Aဲဒါဆိုရင္
ေရွးကုသုိလ္ေၾကာင့္ ေနာက္က Aကုသုိလ္ျဖစ္ရတယ္။ ကုသုိလ္ေၾကာင့္
Aဗ်ာကတျဖစ္တယ္ဆုိတာက နတ္ရယ္ ျဗဟၼာရယ္ ရဟႏၲာAရိယာပုဂၢိဳလ္တုိ႔ႏွင့္ပဲ
ဆုိင္ပါတယ္။ Aဗ်ာကတဆုိတာ ဘာAက်ိဳးမွ မေပးတာကုိ ေျပာတာ။
တစ္Uီးတစ္ေယာက္ဟာ သတ္မႈ ခုိးမႈစတဲ့ Aကုသုိလ္ကုိ ျပဳလုပ္တယ္။
Aကုသိုလ္လုပ္ၿပီးေနာက္ Aကုသိုလ္ဟာ မေကာင္းဘူး။ Aဲဒီ Aကုသုိလ္ကုိ
ေပ်ာက္သြားေAာင္ ငါကုသုိလ္လုပ္မွေတာ္မယ္ လုိ႔ ျပန္Aာ႐ံုျပဳမိတယ္။ ဒါ Aကုသုိလ္ေၾကာင့္
ကုသုိလ္ျဖစ္တာ။ သာဓကေတြကုိ ေျပာရရင္ Aမ်ားႀကီး။ Aကုသုိလ္တစ္ခုခုကုိ
Aေၾကာင္းျပဳၿပီး ကုသုိလ္လုပ္ျဖစ္သြားရင္ ဒီAာရမၼဏူပနိႆေယာျဖစ္တာပဲ။
ထင္ရွားတာကေတာ့ Aဂုၤလိမာလေပါ့။ Aဲလုိပါပဲ။ Aကုသုိလ္ကုိ Aေၾကာင္းျပဳၿပီး
Aကုသုိလ္ျဖစ္တာလည္း ရွိတာပါပဲ။ ေျပာရရင္ ဆက္မုိက္တာေပါ့ေလ။ Aကုသုိလ္ကုိ
Aေၾကာင္းျပဳၿပီး Aဗ်ာကတျဖစ္တာကေတာ့ နည္းနည္း ရွင္းျပရ ခက္တယ္။
ရဟႏၲာတုိ႔ဆုိတာက Aကုသုိလ္မလုပ္ေတာ့ဘူးေလ။ နတ္က်ေတာ့ လုပ္တယ္။ Aဗ်ာကတ
ျဖစ္မသြားဘူး။ နတ္တစ္ပါး ေဒါသထြက္ၾကည့္။ ေသတာဗ်။ ဒီေတာ့ ဒါက ရဟႏၲာနဲ႔
Aခ်ိဳ႕ျဗဟၼာေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ကုသုိလ္ဆုိတဲ့ မွီရာ၊ Aကုသုိလ္ဆုိတဲ့ မွီရာကုိ ျပန္ၿပီး
ေတြးေတြးေနမိရင္းက ကုသုိလ္ေတြ Aကုသုိလ္ေတြ ျပန္ျဖစ္တာကုိ Aာရမၼဏူပနိႆေယာလုိ႔
ေခၚပါတယ္။
Aနႏၲ႐ူပနိႆယက Aဘိဓမၼာပုိင္းျဖစ္သြားၿပီ။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ Uတုေၾကာင့္၊
Aာဟာရေၾကာင့္၊ ငါ သူတစ္ပါး ေယာက္်ား မိန္းမ စတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေၾကာင့္ ေနရာစတာေတြေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုသိုလ္ေတြ Aကုသုိလ္ေတြ ျဖစ္ၾကရေသးတယ္ မဟုတ္လား။ မုိးရြာတာနဲ႔
စိတ္ၾကည္လင္ရတာရွိသလုိ ေဒါသထြက္ရတာလည္း ရွိတယ္ ဒီလုိ မွီရာေတြေၾကာင့္
ကုသုိလ္ေတြ Aကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ၾကရတယ္ေလ။ ကုိယ္နဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္ဘူးထင္ရေပမယ့္
Aဲဒါေတြေၾကာင့္လည္း ကုသုိလ္ Aကုသိုလ္ျဖစ္ရတယ္။ ဒါေတြကေတာ့
ပကတူပနိႆေယာပါပဲ။
ပုေရဇာတပစၥေယာ
ပုေရဇာတကလည္း ႏွစ္ပါးကြဲတယ္။ Aာရမၼဏပုေရဇာတႏွင့္ ၀တၳဳပုေရဇာတပါတဲ့။
Aာ႐ံုမျဖစ္ခင္ ေရွးက ျဖစ္တာ။ တစ္ခုမျဖစ္ခင္ တစ္ခုေရွ႕က ျဖစ္တာေတြပါပဲ။
Aာရမၼဏပုေရဇာတႏွင့္ ပတ္သက္လုိ႔ ျပန္ေျပာရမွာက AာရမၼဏAေၾကာင္းေတြပါပဲ။ ဒီမွာက
AဘိဓမၼာAေၾကာင္း Aေတာ္ေလး နားလည္မွ ေျပာလုိ႔ နားလည္ႏုိင္မယ္။ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္ Aဘိဓမၼာမပါဘဲ ေျပာေနက် Uပမာေတြနဲ႔ ရွင္းၾကည့္မယ္။ သင့္ေရွ႕က
Aခုျမင္ေနရတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကုိ သင္ၾကည့္တယ္။ ျမင္တာေလးျဖစ္တယ္။ Aဲဒီမွာ ျမင္ျခင္းက
Aရင္ ျဖစ္တာလား။ တစ္စံုတစ္ရာက Aရင္ျဖစ္တာလား။ ပုေရဇာတက ဒါေလးပါပဲ။ မျမင္ခင္
Aရာေလးက ကုိယ့္ကုိ ျမင္ႏုိင္ေAာင္ စြမ္းေဆာင္လုိက္တာ ျမင္ေAာင္ ျပဳလုပ္လုိက္တာ ပုေရ
– ေရွးက၊ ဇာတ ျဖစ္ေနတာေလးကုိ ပုေရဇာတလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ပုေရ ေရွးက ဆုိေတာ့
Aဲဒီေရွးက ဘယ္လုိေရွးမ်ိဳးလဲေပါ့။ မိမိရဲ႕ ျမင္ျခင္းစိတ္ကုိ တကယ္ျဖစ္ေပၚေစမယ့္
ေရွးျဖစ္ပါတယ္။ ထဲထဲ၀င္၀င္ စU္းစားမွ သိႏုိင္မယ္။ Aာရမၼဏနဲ႔ သိပ္မျခားဘူး။ ျမင္တာေလး
ျဖစ္တယ္။ ျမင္တာေလးက ဘယ္မွာလာထိၿပီး ျဖစ္တာလဲ။ မ်က္လံုးက မ်က္ၾကည္လႊာေလး
လာထိၿပီးေတာ့ ျဖစ္တယ္။ မ်က္ၾကည္လႊာရဲ႕ ဘယ္Aထပ္က ထိတာလဲ။ ခုႏွစ္ထပ္လံုးက
ထိတယ္။ ႐ူပါ႐ံုနဲ႔ စကၡဳပႆာဒ ထိခုိက္တဲ့Aခါ စကၡဳ၀ိညာဏဓာတ္ စတာေတြ
ျဖစ္ေပၚရတယ္ေပါ့။
Uပမာနဲ႔ ေျပာရရင္ ႐ုိး႐ုိးAာရမၼဏက သက္ႀကီးရြယ္AုိေတြAတြက္ ေတာင္ေ၀ွးတုိ႔
ႀကိဳးတန္းတုိ႔နဲ႔ တူတယ္။ စိတ္ေစတသိက္ေတြဟာ ျမင္ျခင္းစတဲ့Aာ႐ံုမပါဘဲ မရပ္တည္ႏုိင္ဘူး။
Aာရမၼဏပုေရဇာတက်ေတာ့ ေရွးလူေၾကာင့္ ေနာက္လူျဖစ္ရတာ မိဘေၾကာင့္
သားမီးျဖစ္ရတာေလာက္ပဲ။ ေရွးက သရက္ပင္ေၾကာင့္ ေနာက္က သရက္ပင္ျဖစ္တယ္။ ေရွးက
မန္က်ည္းပင္ေၾကာင့္ ေနာက္က မန္က်ည္းပင္ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြပါပဲ။ Uပမာေတြေနာ္။
၀တၳဳပုေရဇာတက်ေတာ့ Uပမာထဲ ပါသြားပါၿပီ။ သဘာ၀လြန္ျဖစ္ရပ္ေတြက လႊဲရင္ေပါ့ေလ။
ဘယ္လုိလဲဆုိေတာ့ ေရွးက Aလင္းေၾကာင့္ ေနာက္က Aလင္းျဖစ္တယ္ဆုိရာမွာ
AဲဒီAလင္းရဲ႕ ေရွ႕မွာ ဘာလဲလုိ႔ ေမးစရာ ရွိတယ္။ Aဲဒီလုိ Aလင္းေပၚလာျခင္း
လေနနကၡတ္တုိ႔ ေပၚလာျခင္းဟာ ေပၚကုိ ေပၚရမယ့္ သဘာ၀ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ခု
ကြန္ပ်ဴတာတုိ႔ Aင္တာနက္တုိ႔က်ျပန္ေတာ့ လူေတြ ထြင္ထားတဲ့ သဘာ၀တစ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေရွးကြန္ပ်ဴတာေၾကာင့္ ေနာက္ကြန္ပ်ဴတာက ျဖစ္တာပါပဲေနာ။
ပစၧာဇာတပစၥေယာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ေသလူပဲ။ ဒါက တက္က်မ္းေတြမွာ
ေတြ႕ေလ့ေတြ႕ထရွိတဲ့ စကား။ မွန္တယ္။ ပစၧာဇာတပစၥေယာဆုိတာ ဒါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကုိ
သတၱ၀ါေတြAားလံုးကုိ ေနာက္က ျဖစ္တဲ့ စိတ္ ေစတသိက္ေတြက ေက်းဇူးျပဳေနလုိ႔
Aသက္ရွင္ေနတာပါ။ သတၱ၀ါAားလံုးမွာ ကံေၾကာင့္၊ စိတ္ေၾကာင့္၊ Uတုေၾကာင့္၊
Aာဟာရေၾကာင့္ ႐ုပ္ေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။ Aဲဒီ႐ုပ္ရဲ႕ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ စိတ္ေတြက
လုိက္ျဖစ္ေပးရပါတယ္။ မျဖစ္ရင္ေသၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔Aားလံုး စိတ္ေတြ Aခ်ိန္မလပ္
ျဖစ္ေနတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ Aသက္ရွင္ေAာင္
မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါဘူး။
ဖ်ားတဲ့နာတဲ့သူေတြမ်ား “ဒီေတာင္ကုိ ငါေက်ာ္ႏုိင္မယ္မထင္ဘူး” လုိ႔ စိတ္ေလွ်ာ့ထားၾကည့္။
တကယ္ပဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူ႔ကုိ ေနာက္ကျဖစ္တဲ့ စိတ္ေတြက ခုျဖစ္လာမယ့္စိတ္ကုိ
ေက်းဇူးမျပဳ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ Aလုပ္တစ္ခုကုိ လုပ္ၾကည့္ပါ။ “ဒါလုပ္ၿပီးရင္ မင္းဘာမွ
မျဖစ္ဘူး၊ ဘာမွ မရဘူး” လုိ႔ေျပာၾကည့္ပါ။ Aလုပ္လုပ္တာ မတက္ႂကြေတာ့ဘူး။
ၿပီးစီးေAာင္ျမင္ဖုိ႔ ခဲယU္းသြားၿပီ။ ေနာက္စိတ္က မေထာက္ပံ့ေလေတာ့ ႐ုပ္ေတြက
မလန္းဆန္းဘူးေလ။ ေႏြေခါင္ေခါင္ ဘယ္ေလာက္ပူေလာင္ေလာင္ “ဒါၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မယ္
ညာျဖစ္မယ္” ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာရွိေနစမ္းပါ။ Aစာေရစာ သိပ္မစားရေတာင္ လူက
လန္းဆန္းေနေသးတယ္ မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္ စိတ္မေလွ်ာ့ရဘူး။ ဘယ္ကိစၥမွာမွ စိတ္ကုိ မေလွ်ာ့ရဘူး။ စိတ္ေလွ်ာ့တာနဲ႔
တၿပိဳင္နက္ ႐ုပ္ေတြ Aားနည္းလာတယ္။ ႐ုပ္ေတြ Aားနည္းတာနဲ႔ ႐ုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ စိတ္ေတြ
မေထာက္ပံ့ေတာ့လုိ႔ Aျခား သတၱိေတြလည္း လုိက္ည့ံသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပဳသမွ်
ေျပာသမွ်ေတြက ေနာက္က ေထာက္ပံ့တဲ့ စိေတြေၾကာင့္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ပစၥည္းနဲ႔
ဘယ္လုိ ေထာက္ပံေနတာကုိ သိႏုိင္တာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္ရ႕ဲ
သဗၺညဳတဉာဏ္Aစြမ္းေတြေၾကာင့္ ဒါေတြ သိႏုိင္တာ။ သိပ္ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းတယ္။
ဒီပစၧာဇာတရ႕ဲ ေက်းဇူးျပဳပံုေလးကုိ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးေတြက လင္းတငွက္ငယ္ေလး Uပမာ
ေပးထားတယ္။ လင္းတငွက္ကေလးမ်ားဟာ မိခင္က Aစာမေကၽြးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ
တစ္ေန႔ေတာ့ ငါ့Aေမ ငါ့Aတြက္ Aစာယူလာေကာင္းရဲ႕ ဆုိတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔
Aသက္ရွင္ေနတယ္ဆုိတာေလးေလ။ ညားခါစ လင္မယားမွာ သာမန္Aခ်ိန္မွာ
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ရွိေနမွာ မွန္ေပမယ့္ ကုိယ္၀န္ေလးမ်ား ေဆာင္လာရင္ သားသမီးေလးမ်ား
ရလာရင္ လုပ္လုိက္တဲ့ Aလုပ္ေလ။ မေမာႏုိင္ဘူး။ စိတ္ကလည္း တက္ႂကြလုိ႔။
လုပ္ေနလုိက္တာ။ Aဲဒါ ပစၧာဇာတပစၥေယာပဲ။
                                      အာသ၀နပစၥေယာ
တုိးတက္ေရး ပညာရွင္မ်ား ေျပာၾကတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ Aဲဒါက “Aစမွာ လူက
Aက်င့္ကုိ လုပ္တယ္၊ ေနာက္မွာ Aက်င့္က လူကုိလုပ္တယ္” တဲ့။ Aဲဒါ
Aာေသ၀နပစၥေယာပဲ။ Aေသးစိတ္ကုိ နည္းနည္းေျပာၾကည့္မယ္။ လွ်ပ္တစ္ပ်က္Aတြင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ဟာ Aႀကိမ္ေရေပါင္း ကုေဋတစ္သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္ပ်က္တယ္။ Aဲဒီ
Aႀကိမ္ေရ တစ္သိန္းေက်ာ္ထဲက တစ္ႀကိမ္တုိင္းမွာ ပုဂၢိဳလ္Aလိုက္ စိတ္AေရAတြက္က ၁၃
ႀကိမ္ကေန ၁၈ ႀကိမ္Aထိ ေရတြက္လုိ႔ရတဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ Aဲဒီထဲမွာ ပုဂၢိဳလ္Aလုိက္
ျဖစ္တဲ့ “ေဇာ” စိတ္ေတြပါတယ္။ ပုထုဇU္ကုိပဲ ထားလုိက္ပါေတာ့။
ကုေဋတစ္သိန္းAေရAတြက္ထဲက ျဖစ္တဲ့စိတ္ရဲ႕ တစ္ႀကိမ္တုိင္းမွာ ေဇာစိတ္ေပါင္း (၇)
ႀကိမ္ျဖစ္ပါတယ္။ Aဲဒီ ခုႏွစ္ႀကိမ္ထဲက ပထမဆံုးAႀကိမ္ျဖစ္လုိက္တဲ့ ေဇာဟာ ကုသုိလ္ဆုိရင္
ေနာက္ကလုိက္ျဖစ္တဲ့ ေဇာေတြ Aကုန္လံုးဟာ ကုသုိလ္ပါပဲ။ ေရွ႕က ကုသုိလ္ေဇာျဖစ္ရင္
ေနာက္က ကုသုိလ္ေဇာလုိက္ျဖစ္တာပဲ။ ေရွ႕က Aကုသိုလ္ေဇာျဖစ္ရင္ ေနာက္က
Aကုသုိလ္ေဇာျဖစ္တာပါပဲ။ Aဲဒီမွာ နံပါတ္ ၁ ေဇာဟာ Aားနည္းတယ္။ နံပါတ္ ၂ ေဇာဟာ
နည္းနည္းပုိAားရွိတယ္။ တျဖည္းျဖည္း Aားရွိလာရာကေန ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့
Aားျပင္းသြားတယ္။ Aားနည္း Aားမ်ားAလုိက္ Aက်ိဳးေပးပံုကေတာ့
နည္းနည္းကြာသြားတယ္။ နံပါတ္ ၁ ေဇာက ဒီဘ၀မွာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း Aက်ိဳးေပးတယ္။
နံပါတ္ ၇ ေဇာက ေနာက္ဘ၀မွစလုိ႔ နိဗၺာန္ရသည့္ ဘ၀တုိင္ Aက်ိဳးေပးတယ္။ Aက်ိဳး
မေပးဘဲကုိ မေနဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဘ၀မွ။ Aလယ္ေဇာက်ေတာ့
ေနာက္သံုးဘ၀ေျမာက္ကစၿပီး နိဗၺာန္ရတဲ့ ဘ၀Aထိ Aခြင့္သာရင္ သာသလုိ ၀င္၀င္ၿပီးေတာ့
Aက်ိဳးေပးတယ္။ Aဲလုိေလးေတာ့ ကြာတယ္။ Aဲဒီလုိေလးဆုိေပမယ့္ Aဲဒါေလးက
တကယ့္ကုိ သတိထားစရာေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာ ေျပာခ်င္တာက ကုသုိလ္ေနာက္မွာ
ကုသုိလ္ပဲ ျဖစ္တယ္။ Aကုသုိလ္ေနာက္မွာ Aကုသုိလ္ပဲ ျဖစ္တယ္ဆုိတာပါ။
(ထပ္Aေသးစိတ္လုိ႔ရေပမယ့္ ဒီေလာက္ေလးပဲ မွတ္ထားေပးပါ)
ဘုရားကေဟာတယ္။ ကုသုိလ္လုပ္ရင္ ေကာင္းက်ိဳးရတယ္။ Aကုသုိလ္လုပ္ရင္
မေကာင္းက်ိဳးရတယ္တဲ့။ ေဟာ ၾကည့္စမ္းပါUီး။ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မေကာင္းမႈေတ ြ
လုပ္ေနတာပဲ။ ႀကီးပြားေနတာပဲ။ ေက်ာ္ေစာေနတာပဲ။ ေAာင္ျမင္ေနတာပဲ။ ေဟာ
ဘယ္သူဘယ္၀ါကေတာ့ျဖင့္ ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္းရဲလုိက္တာ
ေကာင္းက်ိဳးရဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ Aသက္ကုိ ဖက္နဲ႔ထုတ္ထားရတဲ့AေနAထားမွာ။ စသျဖင့္ စသျဖင့္
ေဟာဒီ ေလာကီလူဘံုႀကီးမွာ ျဖစ္ေနလုိက္ၾကတာ တလြဲေတြခ်ည္းပဲ။
ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္တယ္။ လွ်ပ္တစ္ပ်က္Aတြင္း ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ စိတ္
AေရAတြက္ေပါင္း ကုေဋတစ္သိန္းမက စိတ္ထဲက တစ္ႀကိမ္ေသာ စိတ္ရဲ႕ ပထမUီးဆံုး
ေဇာစိတ္ေလးက သန္႔ရွင္းလုိ႔ မြန္ျမတ္လုိ႔ စင္ၾကယ္လုိ႔ဆုိရင္ Aဲဒီ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ
Aက်ိဳးေပးကုိ ေပးတယ္။ မေပးဘဲ မေနဘူး။ သုိ႔ျငားလည္း ပထမဆံုး ေဇာေလးက
Aားနည္းသြားလုိ႔ Aက်ိဳးမေပးဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဒီဘ၀မွာ မေမွ်ာ္နဲ႔ေတာ့။ လံုး၀ဘဲ ဘာAက်ိဳးမွ
မရေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ တူေသာ Aက်ိဳးေပး၏ လည္းဆုိေသး ဘာAက်ိဳးမွလည္း
မရဘူးဆုိတဲ့ Aသံမ်ိဳး ထြက္လာတယ္။ Aလယ္ေဇာေတြမ်ား Aက်ိဳးေပးမွာ ဆုိရင္ ဒီဘ၀
ေနာက္ဘ၀မေမွ်ာ္နဲ႔ မရဘူး။ သံုးဘ၀ေျမာက္ ေလာက္မွ ရမွာ။ ေနာက္ဆံုးေဇာက
Aားႀကီးေတာ့ ေနာက္ဘ၀ဆုိရင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း Aက်ိဳးေပးတယ္။ ဒီေတာ့
ကုသုိလ္လုပ္တာမွန္တယ္။ ဘယ္Aခ်ိန္က လုပ္ထားတဲ့ Aကုသုိလ္က တတိယဘ၀မွ
Aက်ိဳးေပးမယ့္ Aကုသုိလ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနမယ္မွန္း ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ဘူး။ ေနာက္ဘ၀မွ
Aက်ိဳးေပးမယ့္ Aကုသုိလ္ရွိေနမယ္မွန္း ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ဘူးေလ။ Aရင္ဘ၀က လုပ္ခဲ့တဲ့
Aကုသုိလ္ဟာ ဒီဘ၀မွာမ်ား Aက်ိဳးေပးၿပီဆုိရင္ေတာ့ လုပ္စမ္းႀကိဳက္သေလာက္
ကုသုိလ္ေတြ ဘာမွ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ Aကုသုိလ္Aက်ိဳးေပးေနခ်ိန္ဆိုရင္ စိတ္ဟာလည္း
Aားနည္းပါတယ္။ ပထမေဇာက Aားမေပးႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေကာင္းမႈလုပ္တယ္။
ဆင္းရဲတယ္။ မေကာင္းမႈလုပ္တယ္။ ႀကီးပြားတယ္ ျဖစ္ကေရာေပါ့။ သာဓက တစ္ခုေပါ့ေလ။
ေပးၾကည့္မယ္။ ဆုိၾကပါစုိ႔ရဲ႕။ လူတစ္ေယာက္။ သီလလံုတယ္။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ေတြ
ျပဳလုပ္တယ္။ သူ႔ဘ၀မွာ မေကာင္းမႈရယ္လုိ႔ သိပ္မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ေသသြားတယ္။
ေဟာ ၿပိတၱာျဖစ္သြားသတဲ့။ ျပန္ေျခာက္ေနသတဲ့လုိ႔ ၾကားရတယ္။ “ဟာ သူ႔ခမ်ာ
ေကာင္းေကာင္းေနရွာတာပဲ၊ ေသေတာ့ ၿပိတၱာျဖစ္တယ္တဲ့” လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။
သူ႔ေရွးဘ၀က ေသခါနီးမွာ ျဖစ္တဲ့ ေဇာက ေကာင္းခဲ့ၿပီးေတာ့ ျပဳခဲ့တဲ့ Aကုသုိလ္ေဇာေတြကုိ
ႏုိင္ခဲ့လုိ႔။ ဒါေပမယ့္ Aကုသုိလ္ကေလ Aက်ိဳး မေပးဘဲ မရမွ မရတာကုိး။ ဒီတစ္ဘ၀ေတာ့
ေနႏွင့္Uီးေပါ့ဆုိၿပီး ထားလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဘ၀မွ ၿပိဳင္ၿပီးေတာ့
Aက်ိဳးေပးလုိက္တယ္။ ၿပိတၱာျဖစ္ကေရာ။
ဒီေနရာမွာ AေရးAႀကီးဆံုး စကားေျပာခ်င္တာက “ဘယ္Aရာဟာ ကုသုိလ္လဲ၊
ဘယ္Aရာဟာ Aကုသုိလ္လဲ” လုိ႔ သိဖုိ႔လုိAပ္ပါတယ္။ ဒါေလးမ်ား မင္းေျပာမွလားလုိ႔
လာမေျပာနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကုသုိလ္ Aကုသုိလ္Aေၾကာင္း သိပ္ကြဲကြဲျပားျပား
သိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရတယ္ေလ။ ကုသုိလ္လို႔ ထင္ၿပီး လုပ္ေနၾကတဲ့
Aကုသုိလ္ေတြပဲ ျမင္ေနရတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့ သာဓကေျပာလုိက္စမ္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိ
Aကုသုိလ္လုပ္ေနတာလုိ႔ ေျပာျပလုိက္စမ္းခ်င္တယ္။ ေမာင္သိန္းေဇာ္ကဗ်ာလုိ “ျမင္ျမင္သမွ်
Aစိမ္း မျမင္ရတဲ့ ေလေတြကေတာင္ စိမ္းတယ္” ဆုိသလုိ “ျမင္ျမင္သမွ် Aကုသုိလ္၊
မျမင္ရတဲ့ သင္တုိ႕စိတ္ကလည္း Aကုသိုလ္” လုိ႔သာ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။
ေနာက္ခက္တာက ဗုဒၶဘာသာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားက ဘုရားကုိ ဆင္းတုကြယ္ေနတာ။
တရားကုိ က်မ္းစာAုပ္ကြယ္ေနတာ။ သံဃာကုိ ဘုန္းႀကီးေတြ ကြယ္ေနတာခက္တယ္။
ေနာက္ပုိင္းဆုိ ပုိဆုိးတာေပါ့။ ဘုရားဆုိရင္ ေရႊတိဂံုမွ မဟာမုနိမွာ ဘုရားထင္လာတယ္။
တရားပါဆုိမွ ပိဋကတ္သံုးပံု စာAုပ္လႉတယ္။ သံဃာပါဆုိမွ PHD ဘြဲ႕ရတဲ့ ဘုန္းႀကီးကုိ
ရွာလႉတယ္။ ရပါလိမ့္မယ္။ ကုသုိလ္ေတြ Aားႀကီးႀကီး။
ေရွးတုန္းက Uပမာေလးတစ္ခု။ နန္းမေတာ္ မယ္ႏုက ေက်ာင္းႀကီးကုိ Aႀကီးႀကီးလႉတယ္။
ကထိန္လည္း Aလႉႀကီးေပးတယ္။ Aနယ္နယ္ Aရပ္ရပ္က လူေတြကုိလည္း ေကၽြးဟယ္
ေမြးဟယ္လုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တရားနာခါနီး ဆရာေတာ္ဗုဓ္ကို ေမးတယ္။ “တပည့္ေတာ္
ကုသုိလ္ ဘယ္ေလာက္ ရပါသလဲ ဘုရား” လုိ႔။ ဆရာေတာ္ဗုဓ္က “သြားေရတစ္ခြက္ခပ္ေခ်”
လုိ႔ဆုိတယ္။ နန္းမေတာ္ေရခပ္လာတယ္။ “ေရခြက္ထဲက ေရကုိ ျမင္လား”
“ျမင္တယ္ဘုရား” “ဒါဆုိ သြန္လုိက္” နန္းမေတာ္က ေရကုိ သြန္လုိက္တယ္။ “ေရခြက္ထဲ
က်န္တဲ့ ေရကုိ ျမင္လား” “ျမင္တယ္ဘုရား” “ေAး နင္ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္က ေရခြက္ထဲက
ေရေလာက္ ရွိတယ္။ နင္ရတဲ့ ကုသုိလ္က ခု နင္ျမင္ရတဲ့ ခြက္ကပ္ေလာက္ရွိတယ္”
လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ ေဘးက ၾကားတဲ့ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က “ေAာ္ ငါေတာ့ သာသနာမွာ
ဆရာေတာ္ဗုဓ္ကေတာ့ျဖင့္ သာသနာမ်က္ႏွာ ဘုရားမ်က္ႏွာၾကည့္ေဖာ္ရသားပဲ ဆုိၿပီး
Aားတင္းေနခဲ့တာ၊ ခုေတာ့ ဆရာေတာ္ဗုဓ္လည္း တကာ တကာမမ်က္ႏွာ
ေထာက္ထားတတ္တာပဲကုိး” တဲ့။ Aဲဒီမွာ ေျပာခ်င္တာ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္
ကုသုိလ္နည္းနည္းပဲ ရသလဲ။ Aမ်ားပုိင္ ပစၥည္းကုိ လႉလုိ႔လားေပါ့။ ဟုတ္တာေတာ့
ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နန္းမေတာ္မယ္ႏုရ႕ဲ စိတ္ထဲကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္။ ဘာေဇာေတြ
ျဖစ္ေနမလဲ။ Aဲဒီ ေဇာေတြကပဲ တကယ္Aက်ိဳးေပးတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ
ေနၾကတယ္။ “စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ” ဆုိလားပဲ။ ဟုတ္တယ္။ Aဓိကကေတာ့
စိတ္ေဇာေတြပါပဲ။ စိတ္ေဇာက ကုသုိလ္ဆုိရင္ ဘာမွ ေတြးမေနနဲ႔။ ကုသုိလ္ပဲ။ စိတ္ေဇာက
Aကုသုိလ္ဆုိရင္ ဘာမွ မေမွ်ာ္နဲ႔ Aကုသုိလ္ပဲ။
Aတုိခ်ံဳးေျပာရရင္ ကုသုိလ္ဟာ ေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစတယ္။ Aကုသုိလ္ဟာ
မေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါဟာ Aာေသ၀နပစၥေယာပါပဲ။ ကုသုိလ္နဲ႔ ေဇာစိတ္
စျဖစ္ရင္ ဆက္ဆက္ ကုသုိလ္ျဖစ္တာပဲ။ Aကုသုိလ္နဲ႔ ေဇာစိတ္ စျဖစ္ခဲ့ရင္ ဆက္ဆက္
Aကုသုိလ္ျဖစ္တာပဲ။ မရပ္မနားကုိ ျဖစ္တာ။ ထံုမႊမ္းတတ္တဲ့ သေဘာပါတယ္။
(ေရးျပခ်င္တာကေတာ့ ဒိထက္မ်ားပါတယ္။ တုိတုိေလးပဲ ေရးခ့ဲပါတယ္။ နားမလည္တဲ့
Aပုိင္းကုိ ေမးႏုိင္ပါတယ္။ မွားရင္လည္း ျပင္ေပးပါ)
                                   ကမၼပစၥေယာ
လူတုိင္းေျပာေနက် စကားမုိ႔ ပုိေျပာဖုိ႔ေတာ့ မရွိပါဘူး။ “ဒီေန႔ ကံဆုိးတယ္” ၊ “ဒီေန႔
ကံေကာင္းတယ္” စသျဖင့္ ေျပာေျပာ ေနၾကတယ္။ ကမၼပစၥေယာဆုိတာ Aဲဒါပါပဲ။
လူတစ္ေယာက္ ႐ုပ္ဆုိးတယ္။ ႐ုပ္ေခ်ာတယ္။ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္။ ဉာဏ္ထုိင္းတယ္။
ဒါေတြဟာ ကံပဲေလ။ ကံရဲ႕ ပစ္ခ်ရာ ရခဲ့ၾကတဲ့ ဒီဘ၀ ဒီကုိယ္ခႏၶာ ဒီ႐ုပ္ရည္နဲ႔ ဒီဉာဏ္ေတြပဲ။
ဒါဟာ ကံေၾကာင့္ေတြပါပဲ။
တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ကံကုိ ဘယ္သူလုပ္ခဲ့ၾကလဲေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ လုပ္ခ့ၾဲကတာပါပဲ။
ဘယ္လုိ လုပ္ခဲ့ၾကလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္တုိင္း လုပ္တုိင္းဟာ ကံေတြပါပဲေလ။ ဘာတစ္ခုခုကုိ
မဆုိ လုပ္တုိင္းလုပ္တုိင္း ကံျဖစ္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ Aာေသ၀နမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ေဇာAေပၚေတာ့
နည္းနည္းတယ္တယ္ဗ်။
လွ်ပ္တစ္ပ်က္Aတြင္းမွာ စိတ္Aႀကိမ္ေပါင္း ကုေဋတစ္သိန္းမက ျဖစ္တယ္။ ျဖစ္တဲ့
Aႀကိမ္တုိင္းမွာ စိတ္ေပါင္း (၁၈) မ်ိဳးေလာက္ ပါ၀င္တယ္။ Aဲဒီ (၁၈) မ်ိဳးထဲမွာ ေဇာ (၇)
ႀကိမ္ပါ၀င္တယ္။ ကံေတြဟာ ေဇာ (၇) ႀကိမ္ကုိ (၃) မ်ိဳးခြဲၿပီး Aက်ိဳးေပးပါတယ္။ ေAာ္
တစ္ခုက … ကံ ဆုိတာ ေစတနာပါပဲ။ ေစတနာဆုိတာ တစ္Uီးတစ္ေယာက္က
ေက်ာင္းေဆာက္လႉတယ္၊ တံတားေဆာက္လႉတယ္၊ ေဆး႐ံု ေဆးခန္းလႉတယ္၊ သံဃာေတြကုိ
ဆြမ္းေလာင္းတယ္ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္တယ္။ Aဲဒီ လုပ္တဲ့သူရဲ႕ စိတ္က
ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ စိတ္ဟာ “ေစတနာ” ပဲ။ ေက်ာင္းလႉလုိ႔ Aုိ ဒီေက်ာင္းေပၚ သံဃာေတြ
စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ေနရမွာပါလား၊ သံဃာေတြ ျမန္ျမန္ေလး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္
ေနလုိ႔ရေAာင္ ၿပီးေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေလးဟာ ကံျဖစ္လာတယ္။ “Aင္း ဒီေက်ာင္းႀကီးၿပီးရင္
ငါေတာ့ သီရိသုဓမၼသိဂႌဘဲြ႕ရရခ်ည္ေသးရဲ႕” (Aဲဒီဘြဲ႕နဲ႔ ငါဘာေလး လုပ္စားလုိက္Uီးမယ္)
ဆုိရင္လည္း ကံျဖစ္တာပါပဲ။ ( ဒီကုသုိလ္ေတြမွာ နိဗၺာန ပစၥေယာ ေဟာတု မပါခဲ့ရင္
ဘာသာျခားေတြ လုပ္တဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈက ပုိၿပီး သန္႔စင္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္)
ကံေတြဟာ ေဇာမွာ (၃) မ်ိဳးကြဲၿပီး Aက်ိဳးေပးတယ္။ ပထမေဇာမွာ ျဖစ္တဲ့ ကံက ဒီဘ၀မွာပဲ
Aက်ိဳးေပးတယ္။ Aလယ္ေဇာ (၅) ခ်က္မွာ ျဖစ္တဲ့ ကံက သံုးဘ၀ေျမာက္ဘ၀ကစလုိ႔
နိဗၺာန္ရတဲ့Aထိ Aက်ိဳးေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေဇာကံကေတာ့ ေနာက္ဘ၀မွာ
ခ်က္ခ်င္းAက်ိဳးေပးပါတယ္။ (ဗုဒၶဘာသာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီေနာက္ဆံုးကံကုိပဲ
သိၾကပါတယ္)
Aဲဒီလုိ Aက်ိဳးေပးတယ္ဆုိရာမွာလည္းေပါ့ေလ။ ကုိယ္ျပဳလုပ္တဲ့ကံက Aေတာ္ေလး
ႀကီးေလးတဲ့ကံဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀ေတြ ဘာေတြ ျခားမေနပါဘူး။ Aက်ိဳးေပးပါတယ္။
ကုသုိလ္ကံက ႀကီးလြန္းရင္ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ ရတာပဲ။ Aကုသုိလ္ကံက လည္းမေနဘူး။
Aက်ိဳးေပးတာပဲ။ ငရဲခ်က္ခ်င္းက်တာပဲ။ တခ်ိဳ႕ကံမ်ားက်ေတာ့ ေနာက္ဘ၀မွကုိ
Aက်ိဳးေပးတာ။ တခ်ိဳ႕ကံက်ျပန္ေတာ့ Aခြင့္ရမွ Aက်ိဳးေပးတာ။ Aဲ Aက်ိဳးမေပးတဲ့ကံလည္း
ရွိတယ္။ ကုသုိလ္လုပ္တယ္။ စိတ္က မထက္သန္ဘူး။ ေစတနာက မပါဘူး။ ဒီလူႀကီး ေငြေတြ
ဒီေလာက္ေပါရက္နဲ႔ သံုးျဖဳန္းေနတာ ကုသုိလ္လည္း မလုပ္ဘူးလုိ႔ သူမ်ားကဲ့ရဲ႕မွာေၾကာက္လုိ႔
လႉတာ။ ဟုိဘုန္းႀကီးကုိပဲ လႉခ်င္တယ္။ ဒီေက်ာင္းကိုလႉမွ ဂုဏ္ရွိမယ္စတဲ့ စတဲ့Aလႉမ်ိဳးေတြက
Aက်ိဳးေပးတန္သေလာက္ မေပးႏုိင္ဘူး။ ႏွေျမာစရာကုသုိလ္ေတြAတြက္ ႏွေျမာစရာကံေတြ
ျဖစ္တာပါပဲ။
ေနာက္ကံေတြက Aက်ိဳးေပးပံု တမ်ိဳးရွိေသးတယ္။ ေသခါနီးAခ်ိန္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ကံ။ ဒါေၾကာင့္
ဆရာေတာ္ႀကီးေတြမ်ား Aၿမဲသတိေပးၾကတယ္။ ေသခါနီးAခ်ိန္ Aေရးႀကီးတယ္ေနာ္လုိ႔။
ေသခါနီး မေကာင္းနိမိတ္မ်ားထင္လုိက္လုိ႔ကေတာ့ ဘုရားမကယ္ႏုိင္ သိၾကားမကယ္ႏုိင္ပါဘဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက Aၿမဲလုပ္တတ္တဲ့ Aလုပ္ေလးရွိတယ္။ လမ္းမွာ ေက်ာင္းမွာ
ဘုရားရင္ျပင္မွာ တံမ်က္စည္းAၿမဲလွည္းတယ္။ မနက္တုိင္း ဘုရားရွိခုိးတယ္။
သံဃာဆြမ္းေလာင္းတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြေတာ့ Aပ်က္မခံဘူးဆိုတ့ ဲ
ကုသုိလ္မ်ိဳးAတြက္ ကံေတြလည္းရွိပါတယ္။ ေသခါနီးမွာ သိပ္ၿပီး Aေထာက္Aကူ
ျပဳတဲ့ကံပါပဲ။ ေနာက္ကံတစ္မ်ိဳးက ဘ၀ရ႕ဲ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကုသုိလ္ေသာ္လည္းေကာင္း
Aကုသုိလ္ေသာ္လည္းေကာင္း ျပဳလုပ္ထားမိတယ္။ ျပဳလုပ္တုန္းကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာပါပဲ။
ျပဳလည္းၿပီးေရာ ေမ့ေနတယ္။ ဒီလူက ေသခါနီးခ်ိန္။ Aနီးကပ္ကံက Aက်ိဳးမေပးဘူး။
Aၿမဲတမ္းျပဳလုပ္ထားတဲ့ကံကလည္း မရွိဘူး။ Aဲဒါဆုိရင္ေတာ့ “ေဟး မင္းတုိ႔ မရွိဘူးလား၊
မင္းတုိ႔ ဘာမွ မလုပ္ဘူးလား၊ ဒါဆုိရင္လည္း ငါလာၿပီ” ဆုိတဲ့ကံလည္း ရွိပါတယ္။ ကံက
ႀကီးေနရင္ေတာ့ မပူနဲ႔ ကံႀကီးကပဲ Aက်ိဳးေပးမွာ။
သုိ႔ေသာ္ Aသက္ရွင္ေနထုိင္စU္ကာလAတြင္းမွာေတာ့“တံငါလက္တြင္း၊ ေရာက္လ်င္းတံုျငား၊
သံုးေကာင္ငါးကုိ၊ မွတ္သား၀မ္းထဲ၊ နည္းယူစြဲေလာ၊ ကံမြဲဉာဏ္ႏု႔ံ၊ မလံု႔မလ၊ နတ္မ,မဘူး”
ဆုိတ့ဲ လကၤာေလးAတုိင္းေနထုိင္ေစဗ်ား။
(ကမၼပစၥေယာကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ၀ိပါကပစၥေယာမွာလည္း ဒီကံေတြ Aက်ိဳးေပးပံုကုိ
ဆက္ေျပာရမွာမုိ႔)
                                ၀ိပါကပစၥေယာ
ကံေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့Aက်ိဳးတရားေတြဟာ Aခ်င္းခ်င္း ေက်းဇူးျပဳပါတယ္တ့။ဲ
၀ိပါကပစၥေယာဆိုတာ ဒါပါပဲ။ ကံ.. ဘယ္ကံလဲ။ ကမၼပစၥေယာမွာ ေျပာခ့ဲတ့ ဲ ကံေတြပါပဲ။
Aက်ိဳးတရား.. ဘယ္Aက်ိဳးတရားေတြလဲ။ Aခ်င္းခ်င္း ေက်းဇူးျပဳတယ္ ဆုိတာက
မင္းေကာင္းရင္ ငါလည္း လုိက္ေကာင္းမယ္။ မင္းဆုိးရင္ ငါလည္းလုိက္ဆုိးမယ္ဆုိၿပီး
Aက်ိဳးတရား Aခ်င္းခ်င္း ဆက္စပ္ေနတာကုိ ေျပာတာပါ။
ခုသင္တုိ႔ ရထားတဲ့ Aရာေတြဟာ Aက်ိဳးတရားေတြပါပဲ။ ဒီကံေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့
Aက်ိဳးတရားေတြဟာ ဘ၀စၿပီ ပဋိသေႏၶေနၿပီဆုိကတည္းက စၿပီး Aက်ိဳးေပးပါတယ္။
ဘယ္လုိ Aက်ိဳးေပးလဲ။ ဆုိပါေတာ့။ ပဋိသေႏၶေနၿပီ။ ဘ၀သစ္တစ္ခု စၿပီ။ ကံကလည္း စၿပီ။
ရွစ္ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ကေတာ့ ဒီဘ၀မတုိင္ခင္ ေနခဲ့တဲ့ ဘ၀က ကံနဲ႔ ဆုိင္ၿပီး က်န္
ႏွစ္ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ဘ၀က ဒါမွ မဟုတ္
ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့ဘ၀တစ္ခုခုက ျပဳခဲ့တဲ့ကံနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္။ ပဋိသေႏၶေနေနတဲ့ ကံက
ကုသုိလ္ကံလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ Aကုသုိလ္ကံလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ Aဲဒီကံကလည္း
Aေရးႀကီးတာပါပဲ။ Aဲဒီ ကံမေကာင္းတဲ့သူမ်ား Aခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္
ေဟာၾကားထားတဲ့ တရားေတာ္မ်ားကုိ နာယူရသည့္တုိင္ ေဖာက္လႊဲေဖာက္ျပန္ယူတာမ်ိဳး
မွားယြင္းတယ္ ထင္တာမ်ိဳးတုိ႔ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ Aဲလုိ ပဋိသေႏၶေနကတည္းကုိက
Aကုသုိလ္ကံနဲ႔ ေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကုိ သြားရွင္းမျပနဲ႔။ သင္ပဲ
စိတ္တုိရလိမ့္မယ္။ ေလာဘနဲ႔ ဘ၀တစ္ခုကုိ တြယ္တာခဲ့လုိ႔ လူ႔ဘ၀ရလာတယ္။ ေမာဟနဲ႔
လူ႔ဘ၀ကုိ ယူခဲ့တာမုိ႔ Aသိဉာဏ္ဟာ မပြင့္လင္းဘူးျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။
မေကာင္းတဲ့ကံေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ Aက်ိဳးတရားေတြ Aခ်င္းခ်င္း ေက်းဇူးျပဳေနတယ္ေလ။ ကံက
မေကာင္းဘူးဆုိေတာ့ ဒီတရားေတြကုိ မင္းနားမလည္နဲ႔” လုိ႔ တားျမစ္ခံရၿပီေပါ့။
ကံ.. ဟုတ္ပါၿပီ။ ေကာင္းမႈ တစ္ခုလုပ္တယ္။ မေကာင္းမႈတစ္ခုလုပ္တယ္။ ဘုရားက
ေဟာထားတယ္။ Aားလံုး Aနိစၥတရား ခ်ည္းပဲတဲ့။ ဘယ္Aရာမွ မၿမဲဘူးတဲ့။ ဒီလုိဆုိ ကံလည္း
ဘယ္ၿမဲမလဲ။ ကံ ျပဳလုပ္တယ္။ ၿပီးရင္ ေပ်ာက္သြားမယ္ ဒီလုိပဲ ျဖစ္ရမယ္ေလ။ ဘုရားေဟာ
တရားနဲ႔ ဒါမွ ညီမွာေပါ့။ ငွက္ဖ်ားဖ်ားတယ္။ ငွက္ဖ်ားျဖတ္ေဆးစားတယ္။ ငွက္ဖ်ား
Aျမစ္ျပတ္တယ္။ ဒီလူ ငွက္ဖ်ားေတာထဲ ျပန္သြားတယ္။ ငွက္ဖ်ား မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ငွက္ဖ်ားျဖတ္ေဆး စားထားတဲ့ သတၱိကေလး သူ႔ဆီမွာ
ရွိေနတယ္။ Aရွိန္ရွိေနတယ္။ ကံဟာ Aဲလုိပဲ လုိက္တတ္ပါတယ္။ Aက်ိဳးဆက္ကေလးက
သြားသြားေနတတ္ပါတယ္။ ကုိယ္က မသိလုိက္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါကုိ
ပစၥည္းနဲ႔ ခ်ိန္ျပရရင္ Aနႏၲရပစၥေယာပါ။ ေဆးစားထားတဲ့ ကံဟာ ျဖစ္တည္ေနတဲ့
Aက်ိဳးတရားကုိ Aခ်င္းခ်င္းေက်းဇူး ျပဳေနတယ္။ ဒါက ၀ိပါကပစၥေယာပဲ။
ဒီဘ၀ လူျဖစ္ၿပီ။ ကံ ကံရဲ႕ Aက်ိဳးကုိ သိၿပီ။ ကုိယ္ျပဳထားတဲ့ ကံေတြနဲ႔ ကံရဲ႕ Aက်ိဳးေတြဟာ
ကုိယ့္ေနာက္ AစU္Aၿမဲ လုိက္ေနတယ္။ ကံေတြကေတာ့ Aမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ နံပါတ္ ၁
ေဇာမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ ကံကေတာ့ လုိက္ပါမလာဘူးေပါ့။ တစ္ဘ၀ျခားၿပီး ျဖစ္တဲ့
Aလယ္ေဇာငါးခ်က္ကံက ကုိယ္မသိႏုိင္ဘူး။ လုိက္ပါလာႏုိင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ AားAျပင္းဆံုး
ျဖစ္တဲ့ ေနာက္ဆံုး ေဇာက ေစတနာေၾကာင့္ ျဖစ္သြားတဲ့ ကံေတြကလည္း
လုိက္ပါလာႏုိင္တယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ႀကီးေလးတဲ့ ကံကေတာ့ ပါမလာပါဘူး။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သင္လူျဖစ္ၿပီ။ Aခု ဒီစာဖတ္ရၿပီ။ နားလည္ တန္သေလာက္
နားလည္ၿပီ။ ဆုိရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ႀကီးေလးတဲ့ ကံလုိ႔ေခၚတဲ့ ပUၥနႏၲရိကံ သင့္ဆီ
ပါမလာပါဘူး။
ကမၼပစၥေယာ ဆုိတ့ဲ ကံေၾကာင့္ ၀ိပါကပစၥေယာ ဆုိတဲ့ Aက်ိဳးေတြ ရတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ကာလတုိ႔ ပေယာဂတုိ႔ႏွင့္လည္း ဆုိင္ျပန္ပါေသးတယ္။ ကံေၾကာင့္ ဒီဂတိ
(လူ႔ဘ၀ဆုိတဲ့ လားရာ) ကုိရခဲ့တယ္။ ရလာၿပီဆုိရင္ သိဖုိ႔ တတ္ဖုိ႔ နားလည္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားဖုိ႔က
တကယ္ လုိAပ္လာပါတယ္။ ကံေကာင္းပါရဲ႕၊ ကာလမေကာင္းခဲ့ရင္။ Uပဓိ မေကာင္းခဲ့ရင္
ပေယာဂမေကာင္းခဲ့ရင္ ေကာင္းတဲ့ကံက မေထာက္ပံ့ႏုိင္ဘူး။ သရက္ေစ့ေၾကာင့္
သရက္ပင္ေပါက္တာ မွန္ပင္ မွန္ေသာ္ျငားလည္း သရက္ပင္က ေနရာ မေကာင္းရင္
ေရေလာင္းေပါင္းသင္ မလုပ္ရင္ ပတ္၀န္းက်င္ မသင့္ရင္ မေကာင္းပါဘူး။ ပေယာဂဆိုတာက
Aားထုတ္မႈ လံုးလ၀ီရိယနဲ႔ ဉာဏ္စုိက္ထုတ္မႈပါ။ ဒါက ကံနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဉာဏ္မီသေလာက္
လွ်ာရွည္ၾကည့္တာပါ။ ကံဟာ ထူးျခားဆန္းၾကယ္တတ္လြန္းလုိ႔ ဘုရားရွင္က Aစိေႏၲယ်ထဲမွာ
ထည့္ထားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၀ိပါက ပစၥေယာဆုိတာ ကံေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့
Aက်ိဳးတရားေတြဟာ Aခ်င္းခ်င္းကုိ ေက်းဇူးျပဳတတ္ပါတယ္လုိ႔ပဲ မွတ္ထားပါ။
Aေနာက္တုိင္းမွာ စကားပံုေတာင္ ရွိေသး။ “Aကုသုိလ္ဟာ တစ္ေယာက္တည္း မလာဘူး။
Aေပါင္းAေဖာ္နဲ႔ လာတယ္” ဆုိတာေလ။ တကယ္ေတာ့ ကုသုိလ္လည္း
Aေပါင္းAေဖာ္နဲ႔လာပါတယ္။ ၾကားေနၾကရတယ္ မဟုတ္လား။ “ဒီလူေတာ့ ကံကုိ
ဇြတ္ေကာင္းေနေတာ့တာပ”ဲ ဆိုၿပီးေတာ့။ ဒါပါပဲ။ ၀ိပါကပစၥေယာဆိုတာ။ Aေနာက္တိုင္းက
လူေတြAတြက္ေတာ့ တာရာမင္းေ၀ စကားနဲ႔ ေျပာလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ “ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ
Aိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ညမ်ားစြာထက္ Aိပ္ေရးပ်က္တဲ့ညကုိပဲ လူေတြက သတိရၾကတယ္” တဲ့။
(နား႐ႈပ္ေနရင္ ဒီေလာက္ပဲ ဉာဏ္မီလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္ရွင္းမျပတတ္ေတာ့ပါဘူး)
                                            အာဟာရပစၥေယာ
လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တည္ ရွင္သန္ဖုိ႔Aတြက္ ႐ုပ္ဆုိတဲ့Aာဟာရႏွင့္ နာမ္ဆုိတဲ့Aာဟာရဆုိတဲ႔
Aာဟာရႏွစ္မ်ိဳး ေက်းဇူးျပဳေနပါတယ္။ ဘယ္လုိ ႐ုပ္Aာဟာရလည္းဆုိေတာ့ AစားAစာ။
ဘယ္လုိနာမ္Aာဟာရလည္းဆုိေတာ့ ကံ။ ဒါဟာ Aာာဟာရပစၥေယာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ဆုိတဲ့
Aာဟာရဆုိတာက Aခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စားေသာက္ေနတဲ့ AစားAစာေတြပါပဲ။ တစ္ခုခုကုိ
မစားရဘူးဆုိရင္ ႐ုပ္ဟာ ညိဳးႏြမ္းတယ္။ Aားနည္းတယ္။ Aဲဒီ Aခါမွာမ်ား ဘာလုပ္လုပ္
Aဆင္မေျပပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီ႐ုပ္ခႏၶာ ျဖစ္တည္ေနဖို႔ AစားAစာက
လုိAပ္တာေပါ့မဟုတ္လား။ AစားAစာ ဆုိေပမယ့္လည္း တကယ္ေတာ့
AစားAစာေတြထဲမွာ ပါတဲ့ AဆီAႏွစ္ေတြကုိ ဆုိလုိပါတယ္။
AစားAစာေကာင္းေသာ္လည္း AဆီAႏွစ္မပါရင္ Aာဟာရမျဖစ္ပါဘူး။ ႐ုပ္ရည္ကိ ု
မေထာက္ပံ့ဘူး ဆုိပါေတာ့။ AဆီAႏွစ္ပါတဲ့ AစားAစာေတြကုိ မ်ားမ်ားစားရရင္
စိတ္ကေလးက ၾကည္ေလေတာ့ ႐ုပ္ေလးကလည္း ၾကည္ပါတယ္။ AစားAစာလည္း
မေကာင္း AဆီAႏွစ္လည္းမရွိတဲ့ AစားAစာကေတာ့ျဖင့္ ႐ုပ္ကုိ သိပ္မေထာက္ပံ့ပါဘူး။
ေတာသူေတာင္သားေတြ ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားေတြ ႐ုပ္ၾကမ္းရတာကလည္း
ဒါေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေတာ့ AစားAစာဆုိတဲ့ Aာဟာရဟာ ႐ုပ္ကုိ လံုးလံုးလ်ားလ်ား
ေထာက္ပံ့ပါတယ္။
ဒါဆုိရင္ ေပါ့ေလ။ ပဋိသေႏၶေနတဲ့ ကေလးမ်ားဟာလည္း Aာဟာရက
ေထာက္ပံ့ေနသလားေပါ့။ ေထာက္ပံ့တာေပါ့။ ဘ၀တစ္ခု ျဖစ္တည္ဖုိ႔ နာမ္ျဖစ္တဲ့ ကံဟာလည္း
Aာဟာရတစ္ခုပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကံAာဟာရက ေထာက္ပံ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ပဋိသေႏၶေနရတာဟာ
မိဘတုိ႔ရ႕ဲ သုက္ေသြးေၾကာင့္ ဆုိေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ မိဘသုက္ေသြးဆုိတာ
Aေထာက္Aပံ့ကေလး တစ္ခုမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိဗ်။ ေပါင္းစည္းမိတဲ့ ဖုိမသုက္ေသြးကုိ
မွီၿပီး ဘ၀တစ္ခု သုိ႔မဟုတ္ ကုိယ္ထည္တစ္ခု ကံေၾကာင့္ ခုႏွစ္ရက္တိတိ
တည္ေဆာက္ပါတယ္။ (ဒီAေၾကာင္းေတြကုိ ဂဃနဏသိခ်င္ရင္ Aေနာက္တုိင္း ပညာရွင္မ်ား
လန္႔သြားတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ မဟာ၀ိသုဒၶါ႐ံုတုိက္သစ္တည္ဆရာေတာ္ရဲ႕ က်မ္းစာAုပ္ေတြကုိ
သြားေရာက္ ဖတ္ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္၊ Aေနာက္တုိင္း ပညာရွင္မ်ား တကယ္လန္႔ရမွာက
ဒီAေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္က လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက
ေဟာထားႏွင့္ၿပီဆုိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က ပစၥဳပၸန္သမားေတြေလ) AဲဒီAခ်ိန္ဟာ
ကလလေရၾကည္ရဲ႕ ေရွးခုႏွစ္ရက္ပါ။ AဲဒီAခ်ိန္ကုိ ဘယ္မွန္ေျပာင္းနဲ႔မွ မျမင္ႏုိင္ပါဘူး။
ခုႏွစ္ရက္ ၿပီးေတာ့မွ မွန္ေျပာင္းနဲ႔ ၾကည့္လုိ႔ ျမင္လုိ႔ ရတဲ့ ေသဖုိ႔Aလြန္လြယ္လြန္းတဲ့
Aျမဳပ္ကေလး ျဖစ္ေပၚပါတယ္။ သံုးပတ္ေျမာက္မွ Aသားတစ္ေလး ျဖစ္တယ္။
AဲဒီAခ်ိန္ေတြဟာ ကံေၾကာင့္၊ စိတ္ေၾကာင့္၊ Uတုေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ ႐ုပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ခ်က္ႀကိဳးသြယ္ပါတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္က်ေတာ့ AစားAစာဆုိတဲ့ Aာဟာရေၾကာင့္
႐ုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္ Aလြန္႔Aလြန္ႏုနယ္တဲ့ ကေလးAတြက္
Aေမစားတဲ့AစားAစာဟာ ပူရင္ ေAးရင္ စပ္ရင္ ပူရ ေAးရ စပ္ရပါတယ္။ Aဲဒီ
AစားAစာဆုိတဲ့ Aာဟာရက ႐ုပ္ကုိ ျဖစ္ေစေနေလေတာ့ Aေမျဖစ္သူက Aစားမတတ္ရင္
ကေလး႐ုပ္ဆုိးတာ ကေလးလီွတာ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ (ၾကားညႇပ္ေပါ့ေလ။
ခုႏွစ္လနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ကေလးဖြားလုိ႔ရတယ္၊ ရွစ္လနဲ႔ ကေလးဖြားရင္ ေသတယ္၊ ကုိးလနဲ႔
ဖြားတာက်ေတာ့ ရျပန္တယ္ဆိုတဲ့ Aေၾကာင္းေလးကုိလည္း သိပၸံပညာရွင္မ်ားထက္
ေရွးႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားရွင္က ေဟာထားခဲ့တာပါ။
ဒါေတာင္မွ သိပၸံပညာရွင္ေတြက ရွစ္လနဲ႔ ေမြးရင္ မ်ားေသာAားျဖင့္ ေသတယ္လုိ႔ပဲ
ေျပာႏုိင္ေသးတယ္)
ကံေၾကာင့္ Uတုေၾကာင့္ စိတ္ေၾကာင့္လည္း ႐ုပ္ျဖစ္တည္ေနတယ္ေပါ့ေလ။ ႐ုပ္ေခ်ာ
႐ုပ္လွခ်င္ရင္ ေကာင္းတဲ့ကံျပဳၾကေပါ့။ Uတုေၾကာင့္ကေတာ့ ေျပာစရာမလုိဘူးေလ။
ေရေျမကြဲတာန႔ဲ AသားAေရ ကြဲတာပဲ မဟုတ္လား။ Uတုေၾကာင့္လည္း ကၽနြ ္ေတာ္တို႔
ခဏခဏ ဖ်ားၾကတာပဲမဟုတ္လား။ သိပ္သတိမထားမိတာက စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။
စိတ္ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ သယ္ထားႏုိင္တာပါ။ စိတ္ၾကည္ေနရင္
႐ုပ္ေလး ၾကည္ေနတယ္။ ေနမေကာင္းတဲ့ Aခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္က ပုိAေရးႀကီးပါတယ္။
ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြကေတာ့ စိတ္တင္းထားတဲ့ လူမမာေတြပါ။ လူမမာဆုိလုိ႔ ေသသြားတဲ့
လူေတြAတြက္ကေတာ့ Aာဟာရက မေထာက္ပံ့ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ Aာဟာရက
႐ုပ္ကုိ မျဖစ္ေစေတာ့ဘူးဆုိရင္ ေသတာပါပဲ။ စတာကေတာ့ ကံပါ။ ကံက
မေထာက္ပံ့ေတာ့ဘူး။ ကံက မေထာက္ပံ့ရင္ စိတ္ကလည္း Aေနသာႀကီးပဲ ဆုိၿပီး ေနတယ္။
Aာဟာရကေတာ့ Aတတ္ႏိုင္ဆုံး ေထာက္ပံ့ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းန႔ ဲ
မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ၿပိဳင္တူ မတြန္းေလေတာ့ ဒီ႐ုပ္ဟာ Aေလာင္းေကာင္ ျဖစ္ရတာေပါ့။ ကဲ
Aာဟာရပစၥေယာဆုိတာ Aခု ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သက္ရွိ သတၱ၀ါAားလံုးကုိ ႐ုပ္ဆုိတဲ့
AစားAစာAဟာရႏွင့္ ကံဆုိတဲ့ နာမ္Aာဟာရက ေထာက္ပံ့ေနေၾကာင္း ေျပာဆုိတဲ့
ပစၥည္းပါပဲ။
ပဋိသေႏၶေနပံုလကၤာေလး။ ။ “Aစာသစ္ Aစာက်က္၊ ေAာက္ထက္၀န္းရံ၊ ပုပ္နံညီႇေလာင္း၊
က်U္းေျမာင္းမဲမုိက္၊ မိ၀မ္းတုိက္၀ယ္၊ ဘင္၌ေလာက္လုိ၊ ေက်ာက္ကုိ၀မ္းျပဳ၊ ဒူးႏွစ္ခုၾကား၊
Uီးေခါင္းထားလ်က္၊ ေမးဖ်ားလက္ဆုပ္၊ သစ္ငုတ္တုိမွာ၊ ေမ်ာက္Aုိ ကုတ္သည့္ႏွယ္၊
မလႈပ္မယွက္၊ ေသေသာက္လက္၀ယ္၊ ဆိတ္သူငယ္လုိ၊ Aလမၸာယ္မိ၊ ေႁမြငယ္ခ်ိသုိ႔၊
Aမိစပ္ခါး၊ ပူေAးစားလည္း၊ ကုိယ္သားဆတ္ဆတ္၊ သက္ျပတ္တေစ၊ ဆယ္လေန၍၊
ေလကမၼဇ၊ Uီးေဇာက္ခ်သား၊ မဂ္၀သုိ႔ေရာက္၊ သံေကာက္ေပါက္မွ၊ ဆြဲေျမႇာက္ဆင္ေျပာင္၊
သံေတာင္ႀကိတ္ေခ်၊ ပံုေနရယိက၊ ျပင္သုိ႔က်လည္း၊ Aပ္ဆြသည့္ဟန္၊ ႀကီးျပန္ဒုကၡ၊
မ်ားျပားလွသည္” တဲ့။ Aလုပ္မ်ားေနတာနဲ႔ ပုိစ့္မေရးျဖစ္လို႔ လက္ေဆာင္
ထည့္ေပးလုိက္တာပါ။
                                        Iႁႏိၵယပစၥေယာ
ကုိယ့္ေနရာ ကုိယ္ဌာနေတြမွာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ Aစုိးတရ Aုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ႏုိင္တဲ့ သတိၱရွိတဲ့
ပစၥည္းကုိ ေျပာပါဆုိရင္ ဒီ Iႁႏၵိယ ပစၥေယာ ကုိ ေျပာရမွာေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္လံုးဆုိပါေတာ့။
ျမင္ႏုိင္တဲ့စြမ္းAားရွိတယ္။ ျမင္ခ်င္တဲ့စိတ္ရွိတယ္။ သုိ႔ပါေသာ္ျငား ျမင္ခ်င္စိတ္ ရွိသေလာက္
မ်က္လံုးက မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ သူတတ္ႏုိင္သေလာက္ပဲ သူျမင္ႏုိင္ပါတယ္။
သူတတ္ႏုိင္သေလာက္ဆုိတာက သူAစုိးရသေလာက္ေပါ့။
Aစုိးရသေလာက္ဆုိေပမယ့္လည္း Aစုိးရမႈက ညံ့ေနရင္ ညံ့သေလာက္ ထက္ရင္
ထက္သေလာက္ ျမင္ပါတယ္။ ညံ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ညံ့လဲ။ ေရွးAတိတ္က ကံ ႏွင့္ လက္ရွိက
ကံျဖစ္ႏုိင္တယ္။ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ Uတုေၾကာင့္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
Aာဟာရေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကံ စိတ္ Uတု Aာဟာရ Aားေကာင္းမွ ျမင္ျခင္းကိစၥကုိ
စြမ္းေဆာင္ေပးမယ့္ ေဘးက ကလပ္စည္းေတြဟာ Aားေကာင္းၿပီး Aစုိးရမယ္ေလ။
Aသက္ႀကီးလာရင္ေတာ့ မ်က္စိေတြ မြဲလာၾကတယ္။ Aဲဒါဟာ ေဘးကေန
ေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့ ကလပ္စည္းကို Aားျဖည့္ဖုိ႔ ကံကုိ စိတ္ကုိ Uတုကို Aာဟာရကုိ
ေကာင္းေကာင္း ဂ႐ုမစုိက္ၾကလုိ႔ပဲ။ စိတ္ကလည္းဆုိင္တယ္။ စိတ္ေတြ ေနာက္ၾကဴေနပါမ်ားရင္
ကလာပ္စည္းေတြ ေကာင္းေကာင္း Aလုပ္မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ Uတုလည္း Aတူတူပဲ။
သင့္တင္မွ်တေAာင္ မေနႏုိင္ရင္ ကလာပ္စည္းေတြ ပ်က္စီးတာပဲ။ Aာဟာရကေတာ့
ပုိသိၾကပါတယ္ မ်က္စိကို ထိခုိက္ေစတဲ့ AစားAစာေတြက မ်ားမွ မ်ားပဲေလ။ ကံ..။ ေရွးက
ကံေကာင္းလုိ႔ မ်က္စိေတာ့ ေကာင္းပါရ႕ဲ။ လက္ရွိဘ၀က ကံေကာင္းေAာင္ မလုပ္ရင္
မ်က္စိက သြားမွာပဲ။ Aတိတ္ကံက ညံ့ဖ်င္းလုိ႔ မြဲမြဲေလးပဲ ျမင္ရမယ့္ကံ ပါလာလုိ႔ မြဲမြဲေလး
ျမင္ရရာက ဒီဘ၀မွာ ကံကျပဳစုလုိ႔ ေကာင္းရင္ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရမွာပဲ။ Aဲ ေရွးက
ျပဳခဲ့တဲ့ကံက လံုး၀မျမင္ရတဲ့ ကံဆုိရင္ေတာ့ ဒီေခတ္ သိပၸံသမားေတာ္ေတြ လက္ေလွ်ာ့တဲ့
မ်က္စိေ၀ဒနာသည္ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒါက Iႁႏၵိယ ပစၥေယာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ AစုိးရမႈAေပၚ
Aေျခခံေလး ရွင္းျပတာပါ။ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္Aဲဒါေတြလည္း သူတုိ႔ Aစုိးရမႈနဲ႔ သူတုိ႔
ရွိၾကပါတယ္။ နားဆုိပါစု႔ိ။ ၾကားခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔Aစုိးရသေလာက္ပဲ သူၾကားရတယ္။
Iႁႏၵိယ ပစၥေယာက ဒီဒြါရေတြမွာပဲ Aစုိးရသလားဆုိေတာ့က မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ႐ုပ္ကုိ
ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ Aသက္ (႐ုပ္ကုိ Aစုိးရတဲ့ Iေႁႏၵ)၊ နာမ္ကုိ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ Aသက္
(နာမ္ကိုAစုိးရတဲ့ Iေႁႏၵ) ေတြမွာလည္း Aစုိးရတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီIေႁႏၵေတြကို ျပတ္ေစတဲ့
ထိခုိက္နာက်င္မႈမ်ိဳးမွာ ခံစားမႈမ်ိဳးမွာ လူတစ္ေယာက္ ေသဆံုးရျခင္းေတြ ျဖစ္ရတာေပါ့။ Aဲဒီ
Iေႁႏၵေတြဟာ သိပ္ျပင္းထန္လြန္းရင္ သိပ္ပ်က္လြယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတယ္။ ႐ုပ္ႏွင့္
နာမ္Aေပၚမွာ ႐ုပ္ဇိ၀ိတိေႁႏၵႏွင့္ နာမ္ဇိ၀ိတိေႁႏၵတုိ႔ Aစုိးရေနတယ္။
သဒၶါတုိ႔ ၀ီရိယတုိ႔ ပညာတုိ႔မွာလည္း Aစုိးရတာပါပဲ။ သဒၶါတရား သိပ္ေကာင္းၾကတ့လဲ ူေတြဟာ
ျမန္မာေတြေပါ့တဲ့။ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာသာျခားေတြကမွ သဒၶါတရား ပုိေကာင္းေသးတယ္။ သဒၶါ
-ဆုိတာ ယံုၾကည္ျခင္းပဲေလ။ ဘာသာျခားေတြမ်ား ေကာင္းကင္က နတ္ဘုရားကုိ
ယံုၾကည္လုိက္ၾကတာ။ တခ်ိဳ႕ဆုိ Aေသေတာင္ ခံတယ္။ ေကာင္းကင္က ဘုရားAတြက္
ဆုိၿပီးေတာ့။ ဒါဟာ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါေတြပဲ။ သုိ႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ သုိ႔ေသာ္လည္း
ထုိယံုၾကည္ရာ သဒၶါရဲ႕ ပင္မAာ႐ံုဟာ တကယ္မွန္မွ ယံုၾကည္မႈက မွန္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္
ဘယ္ဘာသာAေပၚ သဒၶါတရားေကာင္းေကာင္း ယံုၾကည္မႈ ဘယ္ေလာက္ ျမင့္မားျမင့္မား
Aဲဒါ သဒၶါတရားရ႕ဲ ပင္မစီးဆင္းရာက မမွန္ကန္ရင္ေတြ ယံုၾကည္မႈေတြဟာ Aတုေတြပါပဲ။ Aဲ
ဗုဒၶဘာသာ သဒၶါလည္း တုႏုိင္တာပါပဲ။ ဘယ္လုိလဲ ဆုိေတာ့ ဘုရားဆုိရင္
ဆင္းတုထင္ေနာတာ၊ တရားဆုိရင္ ပိဋက သံုးပံုလႉရမယ္လို႔ထင္ေနတာ၊ သံဃာဆုိရင္
ဘြဲ႔တံဆိပ္ရ ဘုန္းႀကီးေတြကုိ ထင္ေနတာဟာလည္း သဒၶါတုပါပဲ။ ထားပါ။ ဒီလုိ သဒၶါတရားက
ယံုၾကည္ရမယ့္ Aပုိင္းက႑ကုိ Aစုိးရတာဟာ Iႁႏၵိယ ပစၥေယာပါပဲ။ ဒီမွာ။ သဒၶါက
မမွန္ရင္ေတာ့ ၀ီရိယက မမွန္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ၀ီရိယက မမွန္ရင္ေတာ့ ပညာကလည္း
မမွန္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ Aဲဒီ သဒၶါ ၀ီရိယႏွင့္ ပညာေတြမွာ သူ႔Aပုိင္းနဲ႔သူ
Aစုိးရသြားၾကတာပါပဲ။ ဒါဟာ Iႁႏၵိယ ပစၥေယာပါပဲ။
ဒီေလာက္ဆုိ နားလည္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ သူ႔ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ ေနရာမွာ Aစုိးရၾကတာဟာ
Iႁႏၵိယ ပစၥေယာပါပဲခင္ဗ်။
                                        စ်ာနပစၥေယာ
Aလုပ္လုပ္ရင္း စ်ာန္၀င္သြားလုိ႔ ထမင္းစားဖုိ႔ေတာင္ ေမ့သြားတယ္။ ဂိမ္းထဲ စ်ာန္၀င္ေနလုိ႔
ဘယ္Aခ်ိန္ ရွိလုိ႔ ရွိမွန္းေတာင္ သိေတာ့ဘူး စသျဖင့္ေျပာၾကတဲ့ စ်ာန္ေလးဟာ
စ်ာနပစၥေယာပါပဲဗ်ာ။ တစ္ခုခုကုိ လုပ္တယ္။ သာမန္မဟုတ္ဘူး။ စူးစုိက္ၿပီးေတာ့ လုပ္တာ။
ဒီလုိ စူးစုိက္လုပ္တာဟာ စ်ာနပစၥေယာပါပဲ။ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္တယ္။
စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္တယ္။ သူ႔Aာ႐ံုက ဘယ္မွ မသြားဘူး။ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာတည့္တည့္ပဲ။
ထပ္ကာ ထပ္ကာၾကည့္တယ္။ မ၀ဘူး။ ပီတိေတြျဖစ္လုိ႔။ စိတ္ေတြလည္း ခ်မ္းသာလုိ႔။
သမာဓိေတာင္ရလုိ႔။ တစ္ခါခါ “ငါမ်ား ဒီ သမာဓိနဲ႔ တရားထုိင္ရင္ တရားရေလာက္တယ္”လုိ႔
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေတြး မိတတ္ၾကေသးတယ္။ စိတ္က တည္ၾကည္လြန္းသကုိးဗ်။
ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကုိ မ်က္စိေရွ႕ မျမင္ရခ်ိန္ သူကေတြးတယ္။ ဘာေလး ၀တ္လာတာ။ ဘယ္ေနရာ
ဘာေလးေျပာတာ။ လည္ကုတ္ Aလည္တည့္တည့္မွာ မွဲ႔ကေလးရွိတာ။ စသျဖင့္ စသျဖင့္
ခ်စ္သူ႔Aေၾကာင္းကုိ ေတြးတယ္။ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေတြးတယ္။ ဖရဏာပီတိ ဂြမ္းဆီထိလုိ႔
ၿပံဳးလုိ႔ စိတ္ကေလးက ၿငိမ္းလုိ႔ေတြးတယ္။ ဒီလုိ တစိုက္မတ္မတ္ေလး ေတြးေနတာဟာ
စ်ာနပစၥေယာပါပဲ။ ဒါဟာ စ်ာန္ရေနတာပါပဲ။ Aကုသုိလ္စ်ာန္ေပ့ါေလ။
Aဲဒီ Aစားေလးမ်ား ကုိယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ကုိ တစိမ့္စိမ့္ျပန္ေတြးလုိ႔ ေနရင္၊
ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကုိမ်ား တစိမ့္စိမ့္ေတြးလုိ႔ ပီတိ၊ သုခႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေAာင္ ေနလုိ႔ဆုိရင္
ဘယ္ေလာက္မ်ား ကုသုိလ္ရမလဲ။ ဒါေပးမယ့္ ပုထုဇU္သဘာ၀ကုိက ပါပသၼႎ ရမတိ မေနာလုိ႔
ဆုိသကုိးဗ်။ ဒါေပမယ့္လည္းေပါ့ေလ။ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္လုပ္ေနခ်ိန္ေလးမွာေတာ့
Aဲဒီ Aာ႐ံုကုိ မရရေAာင္ ယူသင့္တယ္။ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေနရာ၊ ေက်ာင္း၊ ေစတီ စတဲ့ဆီကုိ
သြားသင့္တယ္။ ဆူညံေနတဲ့ ေနရာမ်ိဳး ေရွာင္သင့္တယ္။ ခုေခတ္လူေတြက ေရႊတိဂံုမွ
မဟာမုနိမွ ကုသုိလ္ရတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ မထင္နဲ႔။ မရဘူး။ ဘုရားသြားရွိခုိးရင္ စိတ္ကုိ
တည္ၾကည္ေAာင္ ထားလုိ႔မွ မရတဲ့ေနရာပဲ။ ဘုရားရ႕ဲ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကုိ Aာ႐ံုျပဳလုိ႔မွ
Aဆင္မွ မေျပတာ။ တရားထုိင္တဲ့ လူေတြက ရွိေသး။ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားတကာ လုိက္ေျပာမယ္။
ငါေရႊတိဂံုမွာ ဘယ္ႏွစ္လ တရားထုိင္လာတာကြ” Aင္း ရမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
Aကုသုိလ္။ သမာဓိက တAားခုိင္ေနၿပီဆုိရင္ေတာ့ မေျပာလုိပါဘူး။ ႀကံဳလုိ႔၊ ၾကည္ညိဳလုိ႔
ဖူး႐ံုသက္သက္ကုိ မေျပာလုိပါဘူး။
စ်ာန္ေတြကေတာ့ မ်ားပါတယ္။ ေမတၱာပြားတာလည္း စ်ာန္ပဲေလ။ စိတ္ကုိ စူးနစ္ၿပီးေတာ့
သတၱ၀ါေတြ တကယ္ ေဘးရန္ ကင္းေစခ်င္တာ။ တကယ္ Aနာေရာဂါ ကင္းေစခ်င္တာ။
တကယ္ ရန္သူကင္းေစခ်င္တာ။ တကယ္ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာေစခ်င္တာ။
Aဲလုိစူးစုိက္ၿပီး ေမတၱာပုိ႔ရင္လည္း စ်ာန္ပါပဲ။ စ်ာနပစၥေယာပါပဲ။ ဗုဒၶါႏုႆတိ
Aစရွိတဲ့ကမၼ႒ာန္းေတြ စီးျဖန္းတာေတြလည္း စ်ာန္စိတ္ေတြပါပဲ။ Aသုဘေတြ ဘာေတြ
ပုိ႔တဲ့Aခါ Aသုဘကုိ ႐ႈတာဟာလည္း စ်ာန္တစ္ခု ၀င္စားတာပဲ။ သာမန္ကာ လွ်ံကာေတာ့
မဟုတ္ဘူးေနာ္။ စူးနစ္ၿပီးေတာ့ ေAာ္ Aေလာင္းေကာင္ပါလား၊ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့
Aပုပ္ေကာင္ပါလား။ သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြပါလား၊ စသျဖင့္ စူးစုိက္ၿပီး ႐ႈရမွာကုိ ေျပာတာ။
ဒါေတြကုိ နာမည္တပ္ရရင္ေတာ့ ကာမာ၀စရစ်ာန္ေပါ့။ ေလာကီလူ႔ဘံုမွာ ျဖစ္တဲ့စ်ာန္ေပါ့ေလ။
Aဲဒီ စ်ာန္ေတြ ရဖုိ႔ကလည္း ပါရမီလုိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္တဲ့ သီလေတြလည္း
လုိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမဆုိ စ်ာန္ရႏုိင္တယ္ေလ။ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာကုိ စူးစုိက္ၾကည့္တဲ့စ်ာန္
ကုိေျပာပါတယ္။ (ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္လုိ႔ပါ )
                                              မဂၢပစၥေယာ
မဂၢ ဆုိတာ လမ္းပါပဲ။ လမ္းမွားကုိ ေလွ်ာက္တာဟာလည္း မဂၢပစၥေယာပါပဲ။ လမ္းမွန္ကုိ
ေလွ်ာက္တာဟာလည္း မဂၢပစၥေယာပါပဲ။ Aားလံုးသိၾကတယ္ေလ။ မဂၢင္ရွစ္ပါး။
ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ မဂၢင္က (၁၂) ပါးရွိတာဗ်။ ဟ ေလးပါးက
ဘယ္က ပုိလာတာလဲဆုိေတာ့ ဟုိ Aားလံုးသိၾကတဲ့ မဂၢင္ေလးရ႕ဲေရွ႕မွာ စကားေလး
တစ္လံုးပါတယ္ေလဗ်ာ။ “သမၼာ” တဲ့။ သမၼာဆုိတာ ရွိမွေတာ့ သမၼာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္
“မိစၧာ”လည္း ရွိရမွာေပါ့။ ဟုတ္ဘူးလား။ မေကာင္းေသာ၊ မွားယြင္းေသာ လမ္းေလးေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ သူက်ေတာ့ေလးပါးထဲပါ။ မိစၧာဒိ႒ိ၊ မိစၧာ၀ါယာမ၊ မိစၧာသကၤပၸ၊ မိစၧာသမာဓိတဲ့။
Aဲဒီေလးခုထဲ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတာက ေရွ႕တစ္ပါး။
မေျပာခ်င္ေပမယ့္လည္း ေျပာရUီးမယ္။ ခုတေလာ Aြန္လုိင္းေပၚထိ ေရာက္လာတ့ ဲ ဂိုဏ္းႏွစ္ခု။
ပထမတစ္ဂုိဏ္းက မဂ္ဖုိလ္ နိဗၺာန္ရဖုိ႔ တရားထုိင္ရင္ သီလမလုိပါဘူး။ သီလဆုိတာ
သာမန္Aေထာက္Aပံ့ကေလး တစ္ခုပါဆုိတဲ့ ဂုိဏ္း။ ပညတ္နဲ႔ ပရမတ္ကြဲရင္ ရၿပီဆုိလားပဲ။
ဘုရားေဟာ ဟုတ္ျခင္း မဟုတ္ျခင္းထက္ ကုိယ္ေတြ႕က ပုိေကာင္းပါတယ္တ့ဲ။ ဟုတ္ၿပီ။
လူတစ္ေယာက္က သူAႀကီးAက်ယ္ဖ်ားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ေကာင္းႏုိးရာရာ
ထင္ရာျမင္ရာေလး ေဆးေတြစပ္ၿပီး သူ႔ကုိယ္သူ ထုိးၾကည့္လုိက္တယ္။ ေဟာ
Aဖ်ားကေပ်ာက္သြားတယ္။ ယူပစ္သလုိကုိ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဟာ ဒီလုိဆုိ ဒီေဆးမွန္ၿပီပဲ။
ဆရာ၀န္ေတြ ေလးႏွစ္သင္၊ ႏွစ္ႏွစ္ကုိယ္တုိင္ေလ့လာ၊ ဒါေတာင္ မွားေသးတယ္။ မဟုတ္ဘူး။
သူတို႔နည္းက မဟုတ္ဘူး။ ငါ့နည္းကမွ မွန္တာဆုိတဲ့လူနဲ႔ သြားမတူဘူးလား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ Aဲလုိ
လူရဲ႕ ေဆးထုိးကုသေပးတာကုိ ခံယူရဲလား။ ခံယူရဲရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေလ။
ခံယူတဲ့သူေတြက ေပါမွေပါ မ်ားမွမ်ားပဲကုိး။ Aသက္ေတာင္ ေပးUီးမယ္ဆုိတဲ့
ဘေလာ့ဂါႏွစ္ေယာက္ တက္လာပါတယ္ Aြန္လုိင္းေပၚ။ ဒါ မိစၧာဒိ႒ိေၾကာင့္။
မိစၧာ၀ါယာမေတြျဖစ္။ မိစၧာသကၤပၸ (မွားယြင္းစြာ ႀကံတဲ့Aႀကံ)ေတြျဖစ္၊ မိစၧာသမာဓိေတြရလုိ႔
ျဖစ္ကုန္ၾကတာ။ လမ္းမွန္ဖုိ႔ သိပ္လုိပါတယ္။ ေနာက္ဂိုဏ္းတစ္ခု။ ဒီဂုိဏ္းကုိက်ေတာ့
တည္ေထာင္သူက ျမန္မာႏုိင္ငံထဲမွာ ျဖစ္ၿပီး Aြန္လုိင္းတင္ေပး ေနသူက ထုိင္းမနဲ႔ရၿပီး
ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ေနထုိင္တဲ့ လူထြက္ တပည့္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ FWD ေတြ
ရၾကသူေတြမ်ားလုိ႔ ဒီဂုိဏ္းကုိ Aားလံုးသိၿပီးသားလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ
သာမန္လူတစ္ေယာက္ပါပဲလုိ႔ ေဟာတဲ့ဂုိဏ္း။
မဂၢ – လမ္းေတြရဲ႕၊ ပစၥေယာ – ေထာက္ပံလုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေကာင္းတဲ့ေနရာ
ဆုိးတဲ့ေနရာေတြ ေရာက္ၾကရတာပါပဲ။ လမ္းေကာင္းသြားရင္ လမ္းေကာင္းေရာက္ပါတယ္။
လမ္းဆုိးသြားရင္ လမ္းဆုိးေရာက္ပါတယ္။ ႏွစ္လမ္းထဲပဲ။ Aေနာက္တုိင္း ပညာရွင္ေတြေျပာတဲ့
တတိယလမ္း ဒီထဲမွာ မရွိဘူး။ ဗုဒၶဘာသာထဲမွာ တတိယလမ္းက Aနာဂမ္တုိ႔ ရဟႏၲာတုိ႔ျဖစ္မွ
ရတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံခါနီးေတာ့ မွာခဲ့တဲ့ စကားက “ငါ မရွိရင္ ငါေဟာထားတဲ့
တရားေတာ္က သင္တုိ႔ကုိ ဆရာျပဳလိမ့္မယ္” လုိ႔ေဟာထားခဲ့တာ။ “ငါ မရွိရင္ ဟုိလူ
သည္လူက ဒီတရားကမွ မွန္တယ္ ဘယ္တရားက မမွန္ဘူးလုိ႔ ေစာဒကတက္ဖြယ္ေတြ
ရွိလာမယ္။ AဲဒီAခါ ငါေဟာထားတဲ့ တရားနဲ႔ညႇိၾက” မမွာခဲ့႐ံုတမယ္ပါပဲ။
သဗၺညဳတေရႊဉာဏ္ရွင္ႀကီး ရွိေနခ်ိန္မွာေတာင္ တိတၳိေျခာက္ေယာက္မွာ တပည့္တပန္းေတြ
မႈိလုိေပါက္ခဲ့ေသးတာဆုိေတာ့လည္း ဒီေခတ္ဒီခါမွာ ဆရားမွား ဆရာတု
ဆရာေယာင္ေတြေနာက္ တပည့္တပန္းေပါတာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတပါးေနာက္လုိက္
လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ စU္းစားၾကပါ။ ၿပီးေတာ့ ခုေခတ္ဂုိဏ္းတည္ေထာင္သူေတြက
“ကာလာမသုတ္” ကုိ သိပ္ေထာက္ျပတတ္ၾကတယ္။ ကာလာမသုတ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ ေထရ၀ါဒဆုိသည္မွာ မွာေရးထားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဒီတရားဟာ
ပုဂၢလဇၩာသယလား။ ေ၀ေနယ်ဇၩာသယလားဆုိတာကုိလည္း သိထား နားလည္ထားဖုိ႔
လုိပါတယ္။ Aထက္က ဆရာ၀န္ေယာင္ေဆာင္တဲ့လူ ေဆးမ်ဳိးAထုိးခံရရင္ တစ္ဘ၀ပဲ။
Aဲလုိလူလုိျဖစ္ေနတဲ့ Aယူမွားေနတဲ့ ဆရာေတြရဲ႕ စကားကုိ နားေထာင္မိသြားရင္
လုိက္နာမိသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ Aထပ္ထပ္ေျပာဖူးပါတယ္။ A၀ီစိငရဲက်သူ ငါးေယာက္ထဲမွာ
မိစၧာဒိ႒ိ Aယူယူသူပါ၀င္တယ္လုိ႔။
ကဲ လမ္းမွားေတြခ်ည္းပဲ ေျပာေနမိတယ္။ လမ္းမွန္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ခရိယာန္တစ္ေယာက္က
ေဟာတဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားမွာ ေရးထားၿပီးၿပီမုိ႔လုိပါ။ ေဘး ထြက္သြားတယ္လုိ႔
ထင္လား။ နည္းနည္းေလးပါပဲ။ လမ္းဆုိေတာ့ေလ။ ဒီထဲမွာပါပဲ။ လမ္းမွန္ကုိ
ေလွ်ာက္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆႏၵဆုမြန္ျပဳလုိက္ပါတယ္။
သမၸယုတၱပစၥေယာ
သံ – Aတူတူ ၊ ပ – ျဖစ္တယ္၊ ခ်ဳပ္တယ္ သမၸယုတၱပစၥေယာ Aတူတူ ျဖစ္တယ္
ခ်ဳပ္တယ္တဲ့။ ေဒါသ ျဖစ္တယ္။ ေဒါသစိတ္နဲ႔Aတူတူ ေဒါသေစတသိက္ေတြျဖစ္တယ္။
ေဒါသစိတ္ ၿငိမ္းသြားတယ္။ ေဒါသေစတသိက္လည္း ၿငိမ္းသြားတယ္။ Aဲလုိ
Aတူတူျဖစ္ေနတာကုိ သမၸယုတၱပစၥေယာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ စာလုိရြတ္ျပရရင္
သမၸယုတၱပစၥေယာ – နာမ္ခႏၶာတရား ေလးပါးတုိ႔ဟာ သူငါမေႏွာ ထင္ရွားေသာ သေဘာျဖင့္
ျဖစ္တတ္ျခင္းေပါ့ဗ်ာ။
Aာ႐ံုတစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုထိခိုက္မႈမွာ ထိေတြ႕မႈဆုိတာ ပါ၀င္သြားပါတယ္။ ျမင္တ့Aဲ ခါမွာ
ျမင္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ထိေတြ႕မႈ၊ ၾကားတဲ့Aခါမွာ ၾကားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့
စတဲ့ထိေတြ႕မႈေပါ့ဗ်ာ။ Aဲဒီ ထိေတြ႕မႈ ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ ခံစားမႈျဖစ္တယ္။ ခံစားမႈျဖစ္ရင္
မွတ္သားမႈျဖစ္တယ္။ မွတ္သားမႈျဖစ္ရင္ ယံုၾကည္မႈျဖစ္တယ္။ ယံုၾကည္မႈျဖစ္ရင္ သတိရမႈေတြ
ျဖစ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ တုိက္႐ုိက္ေသာ္၎၊ သြယ္၀ုိက္ေသာ္၎ ျမင္တယ္။ Aျမင္
ထိေတြ႕မႈျဖစ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ သတင္းေသာ္၎ Aမည္နာမေသာ္၎ၾကားတယ္။
ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းစတဲ့ ခံစားမႈျဖစ္တယ္။ မွတ္မိေနတယ္။ ဒီ႐ုပ္၊ ဒီAသံစသျဖင့္။
ယံုၾကည္မိတယ္။ သတိရတယ္။ ဒါေပမယ့္ Aဲဒီ ထိေတြ႕မႈက စခဲ့တာေတြဟာ တခ်ိန္တည္း
တၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ညီတူညီမွ် သမၿပီးေတာ့ကုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဟာ
သမၸယုတၱပစၥေယာပါပဲ။
ဟုတ္ပါၿပီ။ Aဲဒီတရားေတြေပါ့ေလ။ ျမင္မႈစတဲ့ ထိေတြ႕မႈ (မ်က္လံုးထဲမွာ ရွိတဲ့
Aၾကည္လႊာေလးကုိ Aျပင္က ႐ုပ္က လာထိမွ ျမင္ျခင္းဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ
ထိေတြ႕မႈတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္႐ံု သတိမထားမိတဲ့ ထိေတြ႕မႈေပါ့။) ေၾကာင့္
ခ်စ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ မုန္းျခင္းျဖစ္တယ္။ Aဲဒီခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းေတြ ဘယ္နားေလးလဲ။
Uီးေႏွာက္ထဲမွာလား။ Uီးေႏွာက္ထဲဆုိရင္ Aရစ္Aရစ္ထဲက ဘယ္Aရစ္မွာလဲ။
ႏွလံုးသားထဲမွာလား။ ႏွလံုးသားထဲမွာဆုိရင္ ဘယ္Aကန္႔မွာလဲ။ ေသြးAေဟာင္းလက္ခံတဲ့
Aခန္းကလား။ ေသြးသန္႔တဲ့Aခန္းကလား။ေသြးလွဲလွယ္တဲ့ Aခန္းကလား။ ေသြးလြတ္တဲ့
Aခန္းကလား။ မဟုတ္ရင္ေကာ ေက်ာမွာလား၊ ဗုိက္ထဲမွာလား။ တကယ္ေတာ့ ျမင္ႏုိင္တဲ့
Aစြမ္းကုိ ေထာက္ကူေနတဲ့ မ်က္လံုးကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဒီစိတ္ခံစားမႈေလးဟာ
နာမ္တရားပဲ။ Aဲဒီ နာမ္တရားဟာ သူလား၊ ခင္ဗ်ားလား၊ သားလား၊ သမီးလား၊ Aေမလား
Aေဖလား တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး။ လံုး၀ ကြက္တိ ညီတယ္။ ငါ သူတပါး ေယာက်ာ္းမိန္းမ မဟုတ္
နာမ္တရားေတြသက္သက္ပဲ။ သမၸယုတၱပစၥေယာ သူျဖစ္၊ ငါျဖစ္၊ သူခ်ဳပ္ ငါခ်ဳပ္ စတာေတြနဲ႔
နာမ္တရားေတြပဲ ျဖစ္ေနၾက ခ်ဳပ္ေနၾကတာ။
သမၸယုတၱပစၥေယာ က Aဘိဓမၼာပုိင္းေတြခ်ည္းမုိ႔ နားလည္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါလိမ့္မယ္။
စိတ္ေတြ ေစတသိက္ေတြ ဘယ္လုိ Aတူတူျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ နားလည္ရင္ေတာ့
ေျပာရနည္းနည္းလြယ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ထားပါ။ ေစတနာတစ္ခု ဆုိပါစုိ႔။ သူက ေစတသိက္။
ေစတနာတစ္ခုျဖစ္ရင္ ေစတနာဆုိးလား၊ ေစတနာေကာင္းလားေပါ့ေလ။ ေစတနာေကာင္းပဲ
ဆုိၾကပါစို႔။ ေစတနာက ေစတသိက္တရားဆုိရင္ Aဲဒီ ေစတနာေစတသိက္ဆုိတာနဲ႔ Aတူ
စိတ္ေတြက တေ၀မသိမ္းလုိက္ျဖစ္ၾကတယ္ဗ်။ လုိက္ျဖစ္ ၿပီးေနာက္ ေစတနာက မရွိေတာ့ဘူး
ဆုိရင္ ေစတနာနဲ႔ Aတူျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ Aဲဂလုိဗ်ာ။ Uပမာေလး ျပရရင္
၁၂ မ်ိဳး ဟင္းခ်ိဳနဲ႔ Uပမာ ျပရမယ္ထင္ပ။ ၁၂မ်ိဳးေပါ့ေလ။ ထည့္ခ်က္လုိက္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလး သမေAာင္ ေကာင္းေAာင္ ခ်က္ၿပီးေနာက္ ဟင္းရည္ကုိ
ဟုတ္ေသာက္လုိက္တယ္။ ဒါက မုံညင္းAရသာ၊ ဒါက မုန္လာUAရသာ၊ ဒါက
ခရမ္းသီးAရသာ၊ ဒါက ႐ုန္းပတီAရသာ စသျဖင့္ ခြဲျခား မသိႏုိင္ေတာ့သလုိမ်ိဳး
ေရာျဖစ္ပါတယ္။ သမၸယုတၱပစၥေယာဆုိတာ ဒါပါပဲ။ ဘုရားရွင္က Aဲဒါကုိ တစ္ပါးစီ တစ္ပါးစီ
ခြဲထုတ္ျပထားေတာ္မူေတာ့ စိတ္ေတြ ေစတသိက္ေတြ ဆုိၿပီးသိခဲ့ၾကရတာပါ။ ၿပီးေတာ့
ဘယ္လုိစိတ္ ဘယ္လုိ ေစတသိက္ဆုိၿပီးေတာ့လည္း သိခဲ့ၾကရတယ္ေလ။
သမၸယုတၱဆုိတာကေတာ့ Aတူတကြ တြဲလွ်က္ ျဖစ္တတ္တဲ့ တရားေပါ့ဗ်ာ။
၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ
၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ ဆိုတာ ကင္းၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးျပဳတာ။ မသက္ဆုိင္တဲ့ AေနAထားကေန
ေက်းဇူးျပဳတာ။ သက္ဆုိင္လားဆုိေတာ့ မသက္ဆုိင္ဘူး။ ေက်းဇူးမျပဳဘူးလားဆုိေတာ့
ေက်းဇူးျပဳတယ္။ မသင့္တင့္တဲ့ Aျမင္Aာ႐ံုတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရတယ္။
Aဲဒီ Aာ႐ံုေၾကာင့္ ေလာဘျဖစ္တယ္။ ေဒါသျဖစ္တယ္။ AဲဒီAာ႐ံုက ကုိယ္နဲ႔ ဆုိင္ေနသလား
ကုိယ္နဲ႔ ပတ္သက္ေနသလားဆုိျပန္ေတာ့ မဆုိင္ မပတ္သက္ဘူး။ ဒီ ေလာဘ ေဒါသေတြ
ျဖစ္တယ္။ ေလာဘေၾကာင့္ ႐ုပ္ေတြ ေျပာင္းတယ္။ ေဒါသေၾကာင့္ ႐ုပ္ေတြ ေျပာင္းတယ္။
နာမ္ဟာ နာမ္။ (စိတ္ ဆုိတာ စိတ္ ႐ုပ္မဟုတ္ဘူး) Aဲဒီနာမ္က ဒီ႐ုပ္ကုိ လာၿပီး
ေထာက္ပံ့ေနတယ္။ Aာဟာရပစၥေယာမွာ ေရးျပဖူးတယ္။ ပဋိသေႏၶေနပံုေလး။
ကံAာဟာရေၾကာင့္ ႐ုပ္ေတြျဖစ္တယ္။ ကမၼဇ႐ုပ္ေခၚတဲ့ ကံေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ေတြ
ေပၚေနတယ္။ တူလား။ မတူဘူးေလ။ ကံဆုိတာ နာမ္တရား။ ျဖစ္ေနတာေတြက ႐ုပ္။ Aဲလုိ
မဆုိင္ေပမယ့္ ေထာက္ပံ့ေနတာကုိ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ လုိ႔ေခၚပါတယ္။
ဆုိၾကပါစုိ႔ရဲ႕၊ ဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္လုိက္တယ္။ နည္းနည္းျမည္းၾကည့္တယ္။ မပါတဲ့ Aရသာကုိ
သိတယ္။ Aစပ္လုိေသးသဟ၊ Aငန္လုိေသးသဟ။ Aစပ္ဟာ Aစပ္ပဲ။ Aငန္ဟာ Aငန္ပဲ။
ဒါေပမယ့္ Aတူတူေလး ျဖစ္ေနမွ ဟင္Aရသာ စံုတယ္။ ေရာလည္း မေရာဘူး။
Aတူတူလည္းျဖစ္တယ္။ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ ဆုိတာ ဒါပါပဲ။ ပုေရဇာတမွာ ေျပာခဲ့တာေလး
ရွိတယ္။ Aျမင္ခံ ရွိတယ္။ ျမင္ႏုိင္တဲ့ မ်က္လံုးAၾကည္ဓာတ္ရွိတယ္။ လံုေလာက္တဲ့
Aလင္းေရာင္ Aေထာက္Aပံ့ရွိတယ္။ ၾကည့္တယ္။ Aဲဒီ Aားလံုးေပါင္းလုိက္ေတာ့
ျမင္ျခင္းဆုိတဲ့ စိတ္ျဖစ္ေပၚတယ္။ ဆုိင္လား။ မဆုိင္ဘူး။ မဆုိင္ဘူးလား။ ဆုိင္တယ္။ ဒါဟာ
၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က
ရည္းစားစကားလုိက္ေျပာတယ္။ ေကာင္မေလးက ရွက္ၿပီး ေကာင္ေလးကုိ ပါး႐ုိက္လုိက္တယ္။
“ျဖန္း”
စိတ္က ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္သြားတယ္။ ရွက္သြားတယ္။ ျဖစ္သြားတာက ႐ုပ္။ ေဒါသထြက္
ရွက္တာက နာမ္။ Aဲလုိ ေဒါသထြက္တဲ့Aခါ ႐ုပ္ေတြ ေျပာင္းသြားတာ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာပါတ့ဲ။
(ပ႒ာန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ပုိင္း မႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ Aကယ္၍ မွားေနတာေတြ ပါခဲ့ရင္
ျပင္ေပးေတာ္မူၾကပါ။)
                                                  အတၳိပစၥေယာ
Aတၳိ – ရွိတယ္။ ဒါပဲေလ။ လူတကာသိ။ Aားလံုးသိ။ သဟဇာတမွာ Aတူတကြ
ျဖစ္တယ္ဆုိခဲ့တယ္။ ရွိလုိ႔ Aတူတကြ ျဖစ္တာေပါ့။ မရွိရင္ မျဖစ္ဘူးေလ။ ပုေရဇာတမွာဆုိရင္
မိဘေတြ ရွိလုိ႔ သားသမီးဆုိတာ ရိွလာတာ။ ပစၧာဇာတသတၱိမွာလည္း
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးေတြရွိေနတာေၾကာင့္ ေရွးက ႐ုပ္ေတြ ႀကိဳျဖစ္ေနတာ။ AစာAာဟာရ
ဆုိတာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ေက်းဇူး ျပဳကုိ ျပဳတယ္။ မ်က္စိဆုိတာ ရွိတယ္။ Aၾကည့္ခံရမယ့္
ပစၥည္းတစ္ခုခုရွိတယ္။ ျမင္တယ္။ ဒါေတြဟာ Aရွိတရားေတြပဲေလ။ Aတၳိပစၥေယာ – ဆုိတာ
ရွိျခင္းနဲ႔ ေထာက္ပံ့တာ။ ေက်းဇူးျပဳတာကုိ ေခၚပါတယ္။
ျမင္းမုိရ္ေတာင္ရွိတယ္။ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြ ပန္းမာန္Uယ်ာU္ေတြ
ေပါက္ေရာက္တယ္။ စိမ္းလန္းစုိေျပေစ ႏုိင္တဲ့ Aရည္Aခ်င္းရွိတယ္။ စိမ္းလန္းစုိေျပမယ့္
သစ္ပင္လည္းရွိတယ္။ ဒီလုိ ရွိေနတာေတြဟာ Aတၳိပစၥေယာျဖစ္ပါတယ္။ သစ္ပင္မရွိရင္
ျမင္းမုိရ္ေတာင္ဟာ မစိမ္းလန္း မစုိေျပဘူး။ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ မရွိရင္ သစ္ပင္ဟာ မစိမ္းလန္း
မစုိေျပဘူး Aဲလုိ ရွိေနတာကုိပဲ Aတၳိပစၥေယာလုိ႔ေခၚပါတယ္။ Aတၳိပစၥေယာကုိ
ဒီေလာက္ေလးပဲ ေျပာပါေတာ့မယ္။ နားလည္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
                                        နတၳိပစၥေယာ
Aတၳိ – ရွိတယ္။ နတၳိ – မရွိဘူး။ ဗလာ၊ သုည။ တာရာမင္းေ၀ ကဗ်ာေလးကုိ ရြတ္ျပရမလုိလုိ
ျဖစ္ေနတယ္။ “မီးေတြ ႐ုတ္တရက္ ၿငိမ္းသြားေတာ့ သူတုိ႔က ေျပာတယ္၊ ဘာမွ
မျမင္ရေတာ့ဘူး တဲ့။ ဟင့္Aင္း မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ Aေမွာင္ကုိ ျမင္ၾကရတာပါ”
ဆုိတာေလ။ Aလင္း မရွိရင္ Aေမွာင္ ေရာက္လာတယ္။ Aလင္း မရွိျခင္း ေက်းဇူးေၾကာင့္
Aေမွာင္ကုိ ျမင္ရျခင္း Aက်ိဳးျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ နတၳိပစၥေယာပဲ။
Aဘိဓမၼာနဲ႔ ေျပာရရင္ ေရွးေရွးစိတ္ ခ်ဳပ္မွ ေနာက္ေနာက္ စိတ္ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ Aနႏၲရႏွင့္
တူေနတယ္။ ဘယ္လုိ တူတာလဲဆုိေတာ့ Aနႏၲရကလည္း Aျခားမဲ့ေလ။ ငါ ၿပီးေနာက္
မင္းျဖစ္Aဲလုိပဲ။ နည္းနည္းပဲ ထူးျခားတယ္။ ဒီထူးျခားမႈကုိ တရားထုိင္ဖူးမွ သိမယ္။ Aနႏၲရရဲ႕
ဒီစိတ္ျဖစ္ၿပီးမွ ဒီစိတ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာက တစ္စိတ္နဲ႔ တစ္စိတ္ ၾကားမလပ္ဘူး။ ဆက္ေနတယ္။
နတၳိ က်ေတာ့ ၾကားမွာ ျပတ္သြားတယ္။ ပထမစိတ္ရဲ႕ ျဖစ္ တည္ ပ်က္ သံုးပါးလံုးကုိ
ေက်ာ္ၿပီးမွ ေနာက္ စိတ္ ျဖစ္ တည္ ပ်က္ ျဖစ္တာမ်ိဳးကုိ နတၳိလုိ႔ ဘုရားရွင္က
ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ေရွးစိတ္ ရွိေနေသးရင္ Aစြမ္းက်န္ေနေသးရင္ ေက်းဇူးမျပဳႏုိင္ဘူး။
ေရွးစိတ္ မရွိကုိ မရွိေတာ့မွ လုံး၀ျပတ္သြားမွ ေက်းဇူးျပဳတာကုိ နတၳိပစၥေယာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။
၀ိဂတပစၥေယာ
၀ိဂတပစၥေယာဆုိတာ ဒီစိတ္ကင္းျပတ္ၿပီးေနာက္ ေနာက္စိတ္ျဖစ္တာကုိ ၀ိဂတပစၥေယာလုိ႔
ေခၚပါတယ္။ သူက နတၳိပစၥေယာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆင္ပါတယ္။ နတၱိပစၥေယာ ဆုိတာက
ေရွ႕စိတ္ မရွိေတာ့လုိ႔ ေနာက္စိတ္ ျဖစ္တာ။ မရွိတာနဲ႔ ကင္းျပတ္တာပဲ ကြာတယ္။ မရွိတာက
ေရွးေရွးစိတ္ေတြ ျဖစ္ တည္ ပ်က္ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ပ်က္သြားေပမယ့္ နည္းနည္း
က်န္ေသးတယ္။ Aဲဒီလုိ က်န္ေနေသးရင္ ၀ိဂတက ေက်းဇူးမျပဳေသးဘူး။ ေရွးစိတ္ရ႕ဲ
Aရွိန္A၀ါေတြ Aစြမ္းသတၱိေတြ လံုး၀ကင္းျပတ္သြားမွ ေက်းဇူးျပဳတာ ေထာက္ပံ့တာ
ကူညီတာမ်ိဳးကုိ ၀ိဂတပစၥေယာလုိ႔ေခၚပါတယ္။ နည္းနည္းေလး ကြဲေပမယ့္ ေက်းဇူးျပဳပံုျပဳနည္း
မတူလုိ႔ ဘုရားရွင္က ႏွစ္မ်ိဳး ခြဲေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား
Uပမာေပးတာက ေနေရာင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွ လေရာင္ေရာက္လာသလုိ ေက်းဇူးျပဳတာကုိ
၀ိဂတပစၥေယာလုိ႔ ေခၚပါတယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီ ပ႒ာန္းကုိ ေရးတာ Uပနိႆယပစၥေယာ တစ္ခုတည္းကုိပဲ ေရးခ်င္တာပါ။
Aဲဒါကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထဲထဲ၀င္၀င္သိပါတယ္။ က်န္တာေတြကုိ သိပ္မသိပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္
ေတာင္ၿမိဳ႕မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ႀကီး Aရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ Aေျချပဳပ႒ာန္းတရားေတာ္
ဆုိတဲ့စာAုပ္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ စာAုပ္Aားကုိးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ Aစကေန
ေရးလုိက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စာAုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ႏုိင္စြမ္းနဲ႔ ဖတ္ခဲ့တယ္။
Aဲဒါကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ႏုိင္စြမ္းနဲ႔ ျပန္ေရးပါတယ္။ ဒီမွာ ဘာAခက္Aခဲ ရွိလည္းဆုိရင္
ဆရာေတာ္က ပစၥည္းတုိင္းကုိ ဖြင့္ပင္ ဖြင့္ေသာ္ျငားလည္း တခ်ိဳ႕ပစၥည္းကုိ နည္နည္းဆုိ
နည္းနည္းေလးပဲ ဖြင့္သြားတဲ့Aတြက္ ပင္ကုိယ္ဉာဏ္စြမ္းမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ Aဲဒီ
နည္းနည္းေလးကုိပဲ လုိက္ေရးေနရပါတယ္။ Aဲလုိ နည္းနည္းကေလးပဲ ဖြင့္ရာမွာ
ေတာ္ေတာ္ေလး နည္းသထက္နည္းတာက ဒီ ၀ိဂတပစၥေယာပါပဲ။ ဒီေတာ့
ေရးျပရေတာ္ေတာ္ခက္သြားတယ္။
သုိ႔ေသာ္ ၀ိဂတပစၥေယာမွာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္လုိက္တာက လူေတြAားလံုး ယံုၾကည္တဲ့
ငါရွိတယ္ သူရွိတယ္ စတဲ့Aတၱေတြဟာ ၀ိဂတပစၥေယာတို႔လို ပစၥည္းေထာက္ပံ့ေနပံုမ်ိဳးကုိ
နားလည္လုိက္မယ္ဆုိရင္ Aတၱေတြ ပုိကင္းသြားႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ပ႒ာန္းပစၥည္းေတြဆုိတာ လူတုိင္းမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ တရားေတြပါ။ ဒီမွာဆုိရင္ စိတ္ဟာ
ေရွ႕စိတ္ေတြ ကင္းျပတ္သြားမွ ေနာက္စိတ္ေတြ ျဖစ္တာပါ။ ေရွးစိတ္ေတြ
လံုး၀ျပတ္ထြက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နားလည္ထားတာ တစ္ခုရွိတယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပဲ ရွိတယ္လုိ႔။ ကင္းျပတ္သြားတာ မွန္ေပမယ့္
ကင္းျပတ္သြားတယ္လုိ႔ မထင္ေAာင္ A၀ိဇၨာတရားေတြက ဖံုးလြမ္းထားေပးတယ္ေလ။
ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ တရားထုိင္ဖူးမွ သိမယ့္Aရာေတြလည္း ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့
ပ႒ာန္းေနာက္ပုိင္းက Aဘိဓမၼာပုိင္းသက္သက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
A၀ိဂတပစၥေယာ
၀ိဂတၿပီးရင္ ေနာက္ဆံုးပစၥည္းျဖစ္တဲ့ A၀ိဂတပစၥေယာပါ။ ၀ိဂတဟာ နတၳိနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ေလး
တူခဲ့သလိုပဲ A၀ိဂတဟာလည္း Aတၳိနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ေလး တူပါတယ္။ ၀ိဂတမွာ ကင္းတယ္လုိ႔
Aဓိပၸါယ္ထြက္တယ္။ ၀ိဂတရဲ႕ ေရွ႕မွာ “A ” ေလးတစ္လံုးပုိလာတဲ့Aတြက္ “A ” နဲ႔
Aကၡရာကြဲေပးမယ့္ Aစြမ္းသတၱိခ်င္းတူလုိ႔ ဖတ္လို႔ေကာင္းေAာင္ လုပ္ထားတာက “န” ပါ။
ကင္းေနတာကုိ မကင္းဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္တာပဲျဖစ္ေလေတာ့ Aတၳိပစၥေယာ
ေက်းဇူးျပဳပံုလုိလုိျဖစ္ေနပါတယ္။ Aတၳိတုန္းက ေပးခဲ့တဲ့ Uပမာက ေတာင္နဲ႔ သစ္ပင္။
စိမ္းလန္းစုိေျပေနဖို႔Aတြက္ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုက ရွိေနမွ ျဖစ္တာေလ။ A၀ိဂတက်ေတာ့ ေရထဲက
ငါးတုိ႔နဲ႔ သြားတူတယ္။ ေရရွိမွ ငါးရွိလုိ႔ရတယ္။ ငါးသြားလုိ႔ လာလို႔ရတယ္။ Aဲဒီလုိ ဘယ္လုိမွ
မကင္းဘဲ ေက်းဇူးျပဳေနတာကို A၀ိဂတပစၥေယာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ေရနဲ႔
မပတ္သက္ေတာ့တဲ့ငါးကုိ ေရက ဘယ္လုိမွ ေက်းဇူးမျပဳႏုိင္ဘူးေလ။ ဒီလုိဗ်။
Aတၳိမွာ ျဖစ္တုန္းကလည္း ျဖစ္ေနတုန္းမွာ၊ တည္တုန္းကလည္း တည္ေနတုန္းမွာ၊
ပ်က္တုန္းကလည္း ပ်က္ေနတုန္းမွာ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ A၀ိဂတက်ေတာ့ ျဖစ္ေနမႈ
မကင္းျပတ္ခင္ေလး တည္ေနမႈ မကင္းျပတ္ခင္ေလး ပ်က္ေနမႈ မကင္းျပတ္ခင္ေလးမွာ
ေက်းဇူးျပဳပါတယ္။ Uပမာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔
ရည္းစားျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္မေလးကုိ တျခားေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က
ရည္းစားစကားလာေျပာတယ္။ AဲဒီAခါ Aဲဒီေကာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္က တားျမစ္ရတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ ၊ Aဲဒါ ငါ့ရည္းစား မင္းမထိနဲ႔” ။ Aဲလုိပဲ သူ႔ခ်စ္သူ ကၽြန္ေတာ္ ရွိေနတယ္ေလ။
သူ႔ကုိ ဘယ္သူမွ မထိနဲ႔။ Aဲလုိေလး Aဲလုိေလး ေက်းဇူးျပဳေနတာကုိ A၀ိဂတပစၥေယာလုိ႔
ေခၚပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Aေၾကာင္းAမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျပတ္သြားရင္ေတာ့
A၀ိဂတနဲ႔ မဆုိင္ေတာ့ပါဘူး။ A၀ိဂတပစၥေယာရဲ႕ သေဘာကုိ
သေဘာေပါက္တယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ခုလုိ ပ႒ာန္းကုိ ေရးျပႏုိင္တာ ပုေဗၺ စ ကတပုညတာ – ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့
ကုသုိလ္Aထူးရိွခဲ့တာေၾကာင့္ လုိ႔လည္းယံုၾကည္ပါတယ္။ ပဋိ႐ူပေဒသ၀ါေသာ စ –
ဗုဒၶဘာသာ တကယ္ထြန္းကားရာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူလာျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ လုိ႔လည္း
ယံုၾကည္ပါတယ္။ သပၸဳရိသ ျဖစ္တဲ့ မိဘေကာင္း ဆရာသမားေကာင္းေတြနဲ႔
ဆံုေတြ႕ခဲ့ရတာေၾကာင့္လုိ႔လည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီလုိ AေနAထားမ်ိဳးကုိ နိဗၺာန္မရမီ
ၾကားကာလတိုင္းAတြင္း ဆံုခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ Aခုလုိ ေရးျပလုိက္တာကုိ
တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ဖတ္ရလုိ႔ ပ႒ာန္းAေၾကာင္း နားလည္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ Aဲဒီကုသုိလ္ဟာ
ကၽြန္ေတာ့္Aတြက္ နိဗၺာန္ရ႕ဲ Aေထာက္Aပံ့ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ရလာတဲ့
ကုသုိလ္Aဖုိ႔ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ့္မိဘႏွစ္ပါးကုိ မွ်ေ၀ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ခု ေရးထားတဲ့ ပ႒ာန္းစာAုပ္က Aရွင္ဇနကရဲ႕ Aေျချပဳပ႒ာန္းကုိ
Aေျခခံထားတာပါ။ Aဲဒီ စာAုပ္က Aြန္လုိင္းေပၚမွာရွိၿပီးသားေတြျဖစ္ပါတယ္
အခုလိုဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ အျမန္ဆံုးတရားရသူျဖစ္ပါေစဗ်ာ
                           ကိုစိုးမိုး(ခ်ာလီဂိုေဒါင္၊ ခူရပူလီ၊ဖန္ငါ့ခရိုင္၊ထိုင္းနိုင္ငံ)