ဘ၀ကုန္သည္

က်ဳပ္နာမည္က မဟာဓန၀ါဏိဇ လို႔ေခၚတယ္။
ျမန္မာလုိဆိုရင္ ဥစၥာကုန္သည္ႀကီးလုိ႔ေျပာရင္ရ
တာေပါ့။
ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သတ္ပါဆိုသလို က်ဳပ္အလုပ္
ကလည္း အ၀တ္ကုန္သည္အလုပ္ပါပဲ။ ေနတာက
ေတာ့ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕မွာေနတယ္။ ဗာရာဏသီက
ထြက္တဲ့အ၀တ္ေတြကို ၿမိဳ႕တကာလွည့္ေရာင္း
တစ္ခါ အဲဒီကထြက္တဲ့ကုန္ေတြကိုျပန္၀ယ္ၿပီး
က်ဳပ္ဇာတိဗာရာဏသီမွာျပန္ေရာင္းတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔က်ဳပ္တစ္ေန႔ေတာ့ သာ၀တၳိၿမိဳ႕သြားၿပီး
အ၀တ္ေရာင္းထြက္ဖုိ႔စိတ္ကူးရတယ္။ လွည္း
ငါးရာနဲ႔အ၀တ္ေတြအျပည့္တင္၊ ေန႔ေကာင္း
ရက္သာေလးဘာေလးေရြးၿပီး ဗာရာဏသီက
ထြက္ခဲ့တယ္။
က်ဳပ္တို႔ဗာရာဏသီနဲ႔သာ၀တၳိကလည္းေ၀း
ေတာ့ အေ၀းသား၊ ၾကားမွာျမစ္တစ္စင္းက
လည္းရွိေသးတယ္။ က်ဳပ္လည္းျမစ္ေရာက္
ေတာ့စဥ္းစားမိတယ္။ ခရီးကလည္းအေတာ္
ေပါက္ေနၿပီ။ ဒီျမစ္ကိုကူးၿပီးဟိုဘက္ကမ္း
ကိုေရာက္ရင္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ကမေ၀းေတာ့ဘူး။
ခု ငါတို႔တစ္ေတြေရာ၊ ႏြားေတြေရာ ပင္ပန္း
လွၿပီ။ ဒီျမစ္ကိုဒီေန႔မကူးေသးဘဲေနာက္ေန႔
မွပဲ ကူးမယ္။ ဒီေန႔ည ဒီေနရာမွာစခန္းခ်
အနားယူရရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔စဥ္းစားမိ
တယ္။ ဒါနဲ႔က်ဳပ္လွည္းသမားတို႔ကိုဒီေနရာ
တစ္ညနားမယ္၊ ႏြားေတြျဖဳတ္ၿပီးအစာ
ေတြေကၽြးၾက၊ ေရတိုက္ၾကလုိ႔ေအာ္ေျပာ
လုိက္တယ္။
အခုက်ဳပ္တို႔စခန္းခ်တဲ့ေနရာက ျမစ္ေဘး
ဆိုေတာ့ သဘာ၀႐ႈခင္းေတြကလွတယ္။
ျမစ္ေရကေတာ့ အျပည့္မရွိပါဘူး။ အေပၚ
ယံနည္းနည္းပဲ စီးဆင္းေနတယ္။ က်ဳပ္တို႔
ျဖတ္ကူးမယ္ဆိုရင္ကူးလို႔ရတာေပါ့။ လွည္း
ဘီးတစ္၀က္မေရာက္တရာက္ေလာက္ပဲ
ေရက နက္မယ္ထင္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း
နဲ႔ေနလံုးႀကီးက ၀င္လု၀င္ခင္ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။
ျမစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ သစ္ပင္အကာအကြယ္
မရွိေတာ့ ေလကလည္း တဟူးဟူးတိုက္
ခတ္ေနတယ္။
ပထမေတာ့ေလေလးတဟူးဟူးပဲဆိုေတာ့
က်ဳပ္ဘာမွ်မပူပင္ပါဘူး။ သိပ္မၾကာခင္
လည္းေရာက္ေရာမိုးနံ႔ေတြက ပါလာတယ္။
ဒါနဲ႔က်ဳပ္က အျပင္ကို အကဲခတ္လုိက္ေတာ့
မိုးစေန၊ ေလရာဟု ဆိုသလုိစေနေထာင့္မွာ
မိုးသားေတြမည္းမည္းေမွာင္လုိ႔။ က်ဳပ္စုိးရိမ္
စိတ္ေတြ၀င္ၿပီးက်ဳပ္ရဲ႕လွည္းသမားေတြကို
သတိေပးလုိက္တယ္။ မိတ္ေဆြတို႔မိုးသား
ေတြတရိပ္ရိပ္တက္လာၿပီ။ အ၀တ္ေတြမိုး
မရြဲေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ၾကလုိ႔။
က်ဳပ္ေျပာၿပီးမၾကာပါဘူး။ မိုးၿခိမ္းသံေတြက
တဂ်ိန္းဂ်ိန္းနဲ႔လွ်ပ္စီးေတြကလည္းတ၀င္း၀င္း
က်ဳပ္ဘ၀မွာဒီေလာက္သဲႀကီးမဲႀကီးရြာတဲ့မိုး
မႀကံဳဖူးသေလာက္ပါပဲ။ ရြာေတာ့လည္း
ညလံုးေပါက္ကိုရြာခ်ထားတာဆိုေတာ့ျမစ္
ေရကလည္းတစ္လံုးျပည့္စီးေနတယ္။
အထက္ေဒသေတြမွာလည္း မိုးသဲႀကီးမဲ
ႀကီးရြာေတာ့ျမစ္ေရကက်မသြားဘူး။
တစ္ရက္က်ႏုိး။ တစ္ရက္က်ႏုိးနဲ႔ ေမွ်ာ္
ကိုးေနေပမယ့္ ခုႏွစ္ရက္ျပည့္မွပဲျမစ္ေရ
ကက်တယ္။ ျမစ္ေရက်က်ျခင္းက်ဳပ္တုိ႔
ျဖစ္မကူးရဲၾကေသးဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး
ၾကာျမစ္ေရအေျခအေနအကဲခတ္ၿပီးမွ
ျဖတ္ကူးၾကတယ္။
သာ၀တၳိၿမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္တာနဲ႔
က်ဳပ္တုိ႔တစ္ေတြသာ၀တၳိၿမိဳ႕ဆီဦးတည္
ေမာင္းတယ္။ သာ၀တၳိလည္းေရာက္ေရာ
နကၡတ္ပြဲသဘင္ကစားေနတာနဲ႔ႀကံဳျပန္
ေရာ။ ကံဆိုးမသြားရာမိုးလုိက္လုိ႔ရြာဆို
သလုိ က်ဳပ္ေတာ့ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်ၿပီ
ေပါ့။ နကၡတ္ပြဲသဘင္ကလည္းတစ္ရက္
လည္းမဟုတ္ ခုႏွစ္ရက္ႀကီးမ်ားေတာင္
ျမစ္ေရႀကီးလုိ႔ခရီးဖင့္ေနတာကခုႏွစ္
ရက္၊ နကၡတ္ပြဲသဘင္နဲ႔ဆံုလုိ႔ေရာင္း
မရတာကခုႏွစ္ရက္ဆိုေတာ့(၁၄)ရက္
ႀကီးမ်ားေတာင္အခ်ိန္ေတြအလဟႆ
ကုန္တယ္။ အသြားအျပန္ကုန္တဲ့ရက္
ေတြထည့္ေရတာမဟုတ္ေသးပါဘူး။
က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ရဲ႕အျပစ္ပါပဲ။ ျမစ္ကိုကူး
လုိ႔ရလ်က္နဲ႔ေန႔ေရြ႕ညေရြ႕လုိပ္မိတာပဲ
ကိုး။ ျမစ္ကိုတန္းကူးရင္(၁၄)ရက္တြင္
ဘယ္ကေတာ့မလဲ။ က်ဳပ္မွာပါလာတဲ့
ပစၥည္းေတြေရာင္းၿပီးသာ၀တၳိၿမိဳ႕က
ထြက္ကုန္ေတြက ၀ယ္ရဦးမယ္ဆိုေတာ့
အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးကုန္ရဦးမယ္။
ဘယ္သူမျပဳမိမိမႈပါပဲေလ။
ဒါနဲ႔က်ဳပ္အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိျပန္
သံုးသပ္တယ္။ ဗာရာဏသီကထြက္
လာတာလည္းၾကာၿပီ။ ခုထိကုန္ေရာင္း၊
ကုန္၀ယ္တစ္ခုမွ်မလုပ္ရေသးဘူး။
ဒီအတိုင္းလွည့့္ျပန္ရင္က်ဳပ္႐ႈံးမွာေပါ့။
အင္းေလဒီမွာပဲေနၿပီးအလုပ္ေလး
ဘာေလးလုပ္၊ တစ္ဖက္ကလည္း
အ၀တ္အထည္ေတြအရင္ကုန္ေအာင္
ေရာင္းရေတာ့မွာေပါ့။ အဲဒီလုိက်ဳပ္
စဥ္းစားၿပီး လွည္းေတြခၽြတ္ခုိင္းၿပီး
သင့္တင့္မယ့္အရပ္ကို ရွာၾကတယ္။
ဘုရားအမွဴးရွိတဲ့သံဃာေတာ္ေတြ
ဆြမ္းခံၾကြရင္း က်ဳပ္ရဲ႕အႀကံအစည္
ေတြကိုသိေတာ္မူလုိ႔ ဘုရားၿပံဳးေတာ္
မူတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါကိုအရွင္အာနႏၵာ
ကေမးေလွ်ာက္ေတာ့ က်ဳပ္သာ၀တၳိ
ၿမိဳ႕မွာတစ္ႏွစ္ေနမယ္ႀကံတယ္။
ဒါေပမယ့္က်ဳပ္အသက္ ခုႏွစ္ရက္ပဲ
ရွင္မယ္ဆိုတာသိလုိ႔ ၿပံဳးေတာ္မူတာ
ပါတဲ့။ ဒါေတြအားလံုးက်ဳပ္ကိုရွင္
အာနႏၵာလာေျပာလုိ႔သိရတာပါပဲ။
က်ဳပ္လည္းသိသိခ်င္းအေတာ္ေလး
ကိုေၾကာက္သြားတယ္။ ေအးေလ
က်ဳပ္မွာကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြလုပ္
မိမွာမဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့က်ဳပ္ဘုရား
အမွဴးရွိတဲ့သံဃာေတြကိုပင့္ၿပီးဆြမ္း
ကပ္ၾက၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥကုသုိလ္ေတြျပဳ
ၾကနဲ႔ေပါ့။ ဒီေန႔ပါဆိုရင္ ခုႏွစ္ရက္တိ
တိျပည့္ၿပီေလ။ က်ဳပ္အသက္ရွင္ရ
မယ့္ခုႏွစ္ရက္လံုးလံုးကုသုိလ္ေတြ
ခ်ည္းျပဳလုပ္တာေပါ့။ က်ဳပ္ေသရ
မယ္ကိုက်ဳပ္မသိရခင္က်ဳပ္သာ၀တၳိ
ၿမိဳ႕မွာတစ္ႏွစ္ေနဖို႔ႀကံစည္တယ္။
ဒီကလာတုန္းကလည္းမုိးရြာမယ္မွန္း
မသိဘဲနားလုိက္မိလုိ႔ က်ဳပ္ခရီးစဥ္ေတြ
ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ခုေတာ့
က်ဳပ္ျပဳထားတဲ့ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ
က က်ဳပ္သြားရမယ့္သံသရာခရီးမွာ
ကစဥ့္ကလ်ားမျဖစ္ေအာင္ျပဳလုပ္ေပး
မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
အႏုေမာဒနာတရားနာၾကားဖို႔အတြက္
ဘုရားရွင္ရဲ႕သပိတ္ကိုလွမ္းယူလုိက္
တယ္။ ဘုရားရွင္က လူမိုက္ေတြဟာ
မၿမဲတဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔အသက္ၿမဲတယ္
ထင္ၿပီးဒီေနရာမွာ မိုးဥတု၊ ေႏြဥတု၊
ေဆာင္းဥတုေတြမွာေနဖို႔ေတြးႀကံၾက
တယ္။ မိမိရဲ႕အသက္နဲ႔ခႏၶာရဲ႕အႏၱရာယ္
ကို မသိၾကဘူးလုိ႔ေဟာတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕
အေၾကာင္းကိုသိေတာ္မူထားေတာ့
က်ဳပ္နဲ႔ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ေဒသနာေတာ္
ကို ေဟာေတာ္မူတာပါပဲ။
တရားေဒသနာအဆံုးမွာက်ဳပ္ရတနာ
သံုးပါးအေပၚမွာအသက္နဲ႕အမွ်ကိုး
ကြယ္ဆည္းကပ္သူျဖစ္သြားရသလုိ
ငါးပါးသီလကိုလည္းခါး၀တ္ပုဆိုးလုိ
ၿမဲၿမံစြာက်င့္တဲ့သူျဖစ္ၿပီဆိုတာက်ဳပ္
ကိုယ္က်ဳပ္သိလုိက္တယ္။
အ၀ိဇၨာေတြပိတ္ဖံုးေနတဲ့က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္
ေတြ အသက္နဲ႔ခႏၶာၿမဲမယ္ထင္ၿပီး
ပမာဒ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့စိတ္ေတြကို
ခုမွပဲက်ဳပ္သတိျပဳမိသြားတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ အခုခရီးစဥ္ဟာ က်ဳပ္
အတြက္ မေျပာပေလာက္တဲ့ေလာကီ
ကုန္ေတြ႐ႈံးေပမယ့္ သံသရာမွာအဖိုး
မျဖတ္ရတဲ့အျမတ္ေတြက်န္ခဲ့တယ္။
က်ဳပ္ရင္းႏွီးလုိက္ရတာက မံုညင္းေစ့
ေလာက္ေလး။ က်ဳပ္ျပန္ရလုိက္တဲ့
အျမတ္ေတြက ျမင္းမိုရ္ေတာင္ေပါင္း
ရာေထာင္မကတဲ့ အျမတ္ေလာကုတၱရာ
ဥစၥာေတြပါပဲ။
ဘုရားရွင္က က်ဳပ္သာ၀တၳိေနမယ္
ႀကံစည္တာကိုသိလုိ႔ ရွင္အာနႏၵာကို
မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အခါတရားတစ္ပုဒ္ေဟာ
တယ္တဲ့။ နက္ျဖန္မွာကိုယ္အသက္
ရွုင္ရမယ္ ေသရမယ္ဆိုတာ မည္သူမွ်
မသိႏုိင္ ဒါေၾကာင့္ကိုယ္အသက္ရွင္
ေနရတဲ့ယေန႔မွာအပၸမာဒဆိုတဲ့မေမ့
မေလ်ာ့မေပါ့မဆတဲ့သတိနဲ႔ကုသုိလ္
ေတြျပဳလုပ္သင့္တယ္။ ေသမင္းဆိုတာ
တံစိုးလက္ေဆာင္ေတြ၊ ေခ်ာ့ျမဴတဲ့
စကားေတြနဲ႔ျဖားေယာင္းလုိ႔မရဘူး
လို႔ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
က်ဳပ္ဘ၀ကိုက်ဳပ္ေတြးၾကည့့္တဲ့အခါ
ဒီေန႔မွာ ခုႏွစ္ရက္လည္းေစ့ၿပီမို႔က်ဳပ္
အသက္ရွင္ဖို႔နာရီပိုင္းပဲက်န္ေတာ့
တယ္ေလ။ ဘုရားရွင္ေပးေတာ္မူတဲ့
မဂၢင္ယဥ္ႀကီးနဲ႔တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္
ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေအာင္အပၸမာဒတရား
လက္ကိုင္ထားၿပီးသံသရာခရီးလက္က်န္
ဘ၀ေတြကိုက်ဳပ္သြားရဦးမယ္။ ခင္ဗ်ား
တို႔တစ္ေတြလည္း က်ဳပ္ဘ၀ဇာတ္လမ္း
ကိုၾကည့္ၿပီး အပၸမာဒတရားနဲ႔မဂၢင္ေလွ
ကားေတြတစ္ထစ္ၿပီးတစ္ထစ္နိဗၺာန္ကို
လက္လွမ္းႏုိင္ၾကပါေစဗ်ာ။
စာႀကြင္း
ဓမၼပဒအ႒ကထာ (ဒု) မဟာဓန၀ါဏိဇ
၀တၳဳကိုမွီးပါသည္။ ကုန္သည္သည္
ဘုရားရွင္ေဒသနာအဆံုးေသာတာပန္
ျဖစ္သြားၿပီး ညေနေစာင္းေသာအခါ
႐ုတ္တရက္ေခါင္းကိုက္ေသာေ၀ဒနာ
ျဖင့္ကြယ္လြန္သြားပါသည္။ ကုန္သည္
သည္ ေသာတာပန္ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္သျဖင့္
ခုႏွစ္ဘ၀သာ အလြန္ဆံုးဘ၀ခႏၶာရ၍
ေနာက္ဆံုးခုႏွစ္ဘ၀ေျမာက္၌ပရိနိဗၺာန္
စံရပါမည္။ ဤစာကိုကုန္သည္ေနရာမွ
ခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္။
ေနသစ္မွဴး(ေငြသာတြင္း)
အပၸမာဒဓမၼရသမဂၢဇင္း